Onbetwistbaar hoogtepunt: de 572 pagina's waarin Jonathan Franzen de lezer richting een voorstad van Chicago voert, op 23 december 1971 om precies te zijn. In 'Kruispunt' vertrekt Franzen opnieuw van een doordeweekse familie, om uiteindelijk uit te komen bij een onvergetelijk portret van het naoorlogse Amerika. Een verdienstelijke tweede in rang houdt de vinger dichter bij de eigen pols: 'De draaischijf' van Tom Lanoye verkent de Vlaamsche volksgeest op het moment dat die zich het best openbaart - in tijden van nood. Een verfrissende kijk op collaboratie, verzet en alles daartussen.

Het derde boek dat hier enige ruimte mag inpalmen staat niet in mijn top-3. 'Friends, Lovers en het Grote Verschrikkelijke Ding' van Matthew Perry werd in tempore non suspecto aangeschaft. Matthew Perry leefde nog, het was gewoon de zoveelste Hollywood-ster op de dool. Zal wel meevallen. Zijn autobiografie blijkt jammer genoeg een sof. De vlotte leesbaarheid is vooral te danken aan het beperkte schrijftalent van de auteur; de talloze ontboezemingen zijn niet zelden gekleurd door eigenwaan. Matthew Perry wil zich van zijn kwetsbare kant tonen, maar komt desondanks over als een snoeshaan die zichzelf geweldig knap, slim en grappig vindt. Onder ons gezegd en gezwegen: over dat laatste heeft hij uiteraard gelijk. De komische timing waarmee Chandler de scherpste oneliners debiteert is ongeëvenaard en meteen één van de voornaamste redenen dat 'Friends' ook twintig jaar na datum telkens weer een nieuw publiek weet aan boren. Ter zijner ere blijf ik op restaurant 'a cup of chino' verkiezen boven een cappuccino. Als kleine hommage aan een grote komische held.

Rust zacht, friend.