Is dit de beste song aller tijden? Misschien wel. Het is slechts uit een diep ontzag voor de rijke muziekgeschiedenis dat ik hem in de Tijdloze van Studio Brussel pas op de derde plaats parkeer, na de (toch voor de helft) eeuwige Beatles en het alles overstijgende icoon David Bowie. Ook de clip is episch. Lana is op de dool, enkel omringd door de Amerikaanse woestenij en verteerd door een schurend onbehagen. Er zit nog maar één ding op: I just ride.

Ik herinner het me nog alsof het gisteren was, die keer dat 'Video Games' voor het eerst voorbijkwam - wat op zich al volstaat als argument, want ik herinner me zelfs dingen van een uur geleden niet alsof het gisteren was. Hoe dan ook, op een geschiedenisloze weekenddag in het ouderlijke huis in Hees stond de stereo in de living uitzonderlijk op Studio Brussel afgesteld. 'Video Games' knalde voor de allereerste keer door de Belgische ether, waarna de presentator meldde dat de clip al één miljoen keer bekeken was op YouTube (het was het tijdperk voor de clickfarms, nvdr). Ik spitste mijn oren om de naam van dit wonder op te vangen, spurtte naar de pc, tikte fonetisch deze Lanadeldinges in Google en voegde er diezelfde dag nog enkele tientallen views aan toe.

Poëzie hoeft niet altijd moeilijk te zijn. Het moet gewoon schoon zijn.

Lana hervindt het geluk met 'Love', trekpaard van vierde cd 'Lust for live'. Nomen est omen. Zeemzoet, zonder de gebruikelijke weerhaken deze keer. De donkere gedachten zijn ver weg, de song is rechttoe rechtaan bloedmooi.

'Mariners Apartment Complex' bevindt zich opnieuw aan de vertrouwde kant van Lana's geluksspectrum. Het op klank gezette gebroken hart heeft het altijd al goed gedaan in de muzieklijsten, maar zelden gebeurde het met zoveel chirurgische precisie en tegelijk zo diepsnijdend als hier.

'Ultraviolence', Del Rey's tweede album, is wat tussen de plooien van de geschiedenis gevallen. Na haar debuut waren de verwachtingen zo hooggespannen dat de opvolger op het gebrek aan hitpotentieel werd afgerekend. Onterecht uiteraard. Dat er niet echt uitschieters staan op de plaat, komt omdat 'Ultraviolence' alléén maar superieure songs bevat. 

Ik ben nog niet helemaal uitgepraat over nummer zes of hier hebben we de volgende afvaardiging van 'Ultraviolence' al. Als dat geen waterdicht bewijs is! 'Brooklyn Baby' is een heerlijk speelse, sixties aandoende song op het snijvlak van hippie en hipster.

Voorloper van de gelijknamige nieuwe cd. "Toch maar even afwachten, het kan niet elke keer prijs zijn", zeg ik tegen mezelf. Dan dit. Een dromerig meesterwerk over het leven toen we jong en onbezorgd waren. Chemtrails zijn trouwens de witte lijnen waarmee vliegtuigen de helderblauwe hemel uiteen splijten. Wat een country club exact is, daar heb ik dan weer het raden naar.

Titelsong van het vijfde album. En wat voor één! Vaste prik in de auto na elke zaalvoetbalmatch, soundtrack bij een godverlaten E19 bij nacht. 'Norman Fucking Rockwell' is het beste album van de 21e eeuw. Enig minpuntje: zelfs het traject Leuven - Ekeren is net iets te kort voor zoveel schoonheid.

Mensen zouden trouwen, enkel en alleen om op 'White Mustang' de openingsdans te kunnen placeren. Vervang 'mensen' door 'ik' en je zit dicht bij de waarheid. 'Zouden' dan best ook aanpassen naar eerste persoon enkelvoud, anders is het wat slordig.

Lekkere triphopinvloeden stuwen 'High by the Beach' vooruit, het beste nummer op 'Honeymoon'. Een ode aan het escapisme, wat we in deze tijden zeker niet afslaan.

Antifeministische hunkering naar het mannetjesdier. Of is het tongue in cheek en bedoelt Del Rey net het omgekeerde? Niemand die het weet, maar een briljant nummer is het zeker.

Minimalistisch - bedwelmend - etherisch - speciale titel: er valt veel te zeggen over dit pareltje uit 'Norman Fucking Rockwell'. Maar eigenlijk volstaat één woord: Lana.

Twee totaal verschillende songs, oorspronkelijk gelanceerd als double feature. God mag weten waarom, maar het maakt de keuzestress wel net iets draaglijker. Centraal thema: datgene wat er niet meer is maar we elke dag missen. Open wondes kunnen zich geen betere balsem wensen.

Cadillac met open dak, de wind in de haren en cruisen maar door de Californische hills. Carpe fucking diem, tot het onvermijdelijke komt. Go Lana!