Zei ik in de vorige alinea 'de grootste voetballer aller tijden', dan bedoelde ik natuurlijk niet echt de grootste voetballer aller tijden. Er was namelijk Pelé en er zijn namelijk Ronaldo en, vooral, Messi. Over die laatste schreef ik op 11 maart 2012(!) reeds het volgende:

Hij brengt in de praktijk wat ik met FIFA '95 op de Sega kon: door als een krankzinnige op de 'B'-toets te rammen drie keer sneller lopen dan de tegenstanders. Waar het esthetische aspect er onherroepelijk bij inschoot in het Sega-tijdperk, heeft Messi in het real life-tijdperk de schoonheid gracieus in zijn spel verweven. De bal plakt aan zijn voet en vice versa; dankzij kattenpootjes links en rechts tolt hij voorbij wanhopige verdedigers; in geval van ook maar een meter ruimte in de buurt van de backlijn deponeert hij de bal clean tegen de netten.

De goede verstaander zal begrepen hebben dat deze post van meer dan acht jaar geleden dateert. Toen al was Messi buitenaards, en eigenlijk is hij dat tot op vandaag altijd gebleven. Bij Maradona is dat anders. Hij is een product van de jaren 80 en de vroege jaren 90, een tijdsgewricht dat erop gebrand was helden te maken en te kraken, liefst met zo weinig mogelijk interval tussen. De rush van Maradona tegen de Engelsen zal altijd beter zijn dan die van Messi tegen willekeurig welk team, zoals de Luik-Bastenaken-Luik van Frank Vandenbroucke altijd die van Philippe Gilbert zal overtreffen. De herinneringen zijn even troebel als de korrelige beelden die ons vanop zuidelijke Mondiales of Ardense toppen bereikten, en bovendien krijgt de nostalgie steeds het voordeel van de twijfel wanneer er hiaten in het geheugen opgevuld dienen te worden. Diego Armando Maradona mag zich dus met recht en reden de grootste voetballer aller tijden noemen, voor deze ene keer.