De kamer oogde smetteloos, steriel, klinisch. En wit, dat mag ik niet vergeten, wit. Ik ontwaarde onder andere een bed, een tafel en een stoel. Volgehouden speurwerk brengt een slordigheidje in voorgaande zin aan het licht. Dat moest zijn: ik ontwaarde een bed, een tafel en een stoel. De verpleegster was intussen begonnen met me vol te hangen met draadjes en sensoren, want meten is weten. Niet veel later zag ik eruit als een cyborg die nog in de ontwikkelingsfase zit. Met veel geduld klaargestoomd voor de Grote Strijd. Dat laatste gedeelte beloofde bij mij wel mee te vallen. Tot slaaptijd stonden er nog twee vrijblijvende activiteiten op het programma: wandelen op de gang en eten. Het was op dat moment 15u30. Het idee om helemaal bekabeld en met mondmasker door uitgestorven gangen te banjeren leek me niet zo aantrekkelijk, dat hadden de animatoren beter kunnen aanpakken. Ook het eten, bestaande uit vier sneden brood met een onbestemde vleessalade, geserveerd op een niet-voorverwarmd bord, was geen hoogvlieger.

Nu was het wachten tot de nacht zijn intrede zou doen, een handeling die in de maand juni merkelijk meer geduld vergt dan anders. Enkele van mijn initiële zorgen waren intussen gelukkig wel al weggevallen. Ik heb de onhebbelijke gewoonte in de meest benarde omstandigheden net het best te slapen. Wat in een ordentelijke slaapkamersetting nauwelijks lukt, doe ik met sprekend gemak in een tent op de wei van Werchter, in een bezemkast of op een verweerde matras op de vloer. Omdat ik me hiervan bewust ben, was mijn grootste vrees dat ik uitgerekend tijdens het slaaplabo zou knorren als nooit tevoren. Ik zou het gevoel hebben een oplichter te zijn, en ineens op wetenschappelijke gronden alle recht verliezen om nog ooit over mijn slaap te klagen. Maar gezien de dradenwirwar over mijn gehele lichaam, met als toetje opdringerige sensoren in beide neusgaten, achtte ik de kans klein dat mijn aangeboren averechtsheid hier een rol zou spelen.

Dat bleek te kloppen. De nacht was slapeloos zoals het kader vereist. Terug/nog wakker werden de draden weggehaald, nam ik een douche en goot zoveel mogelijk koffie naar binnen. Na vervolgens drie uur te wachten kwam de dokter langs. Ze zei dat ik slecht geslapen had, dat er lichamelijk niks aan mij scheelde en dat ik misschien maar eens de cognitieve gedragstherapie moest proberen. Ik wou spreken met de manager van dit hotel, en daarna naar huis gaan en er nooit meer weggaan.