Volgens mijn aantekeningenblad was de laatste dag van de jungletrekking dag 12 van onze reis. Heel bizar, want zowel in mijn hoofd als in de hoofden van de metgezellen liep de reis vanaf dat moment op zijn laatste poten, terwijl er toch nog 8 dagen te gaan waren. De avond van dag 12 was hoe dan ook nog van het memorabele soort. Via onze guest house werd een bezoekje aan het massagesalon geregeld. De jongens werden samen in de ene kamer gestouwd, de meisjes in de andere. Wie dacht dat het misschien wat ongemakkelijk zou aanvoelen om een gezamenlijke oliemassage te krijgen, heeft nog geen rekening gehouden met de heersende dress code. Slechts gehuld in een minuscule 'visnetslip' moesten we ons lot ondergaan. Het gevolg laat zich raden: zenuwachtig jongens-onder-elkaar geschater waardoor uiteindelijk enkel de lachspieren na een uur echt losgemaakt lijken. 

Onze mannelijkheid kon maar best dringend herwonnen worden. Maak daar drinkend herwonnen van. Met een paar giganteske Changskes (let op de paradox) voor de neus aanhoorden we een stevige Thaise covergroep. De zanger, een metalhead met duivelshoorns op het hoofd, mikte duidelijk op de grote stadions. Zijn attitude was erop gericht om de wereld te veroveren, maar helaas is de liefde (nog) niet wederzijds. Het ongeveer 15-koppige publiek, niet te verwarren met 15.000-koppige publiek, reageerde in elk geval laaiend enthousiast. De show verviel al snel in een soort collectieve karaoke, met als hoogtepunt toch wel reisgenoot Siem, die tegen het einde van het optreden met veel aplomb naar voren stapt om een liedje aan te vragen. Gezien zijn status als praktiserende westerling, staat hij vervolgens ongeveer een minuut lang met een geldbiljet te zwaaien naar de ademloze mensenzee, alvorens het kleinood in de collectebus te deponeren. Meteen ook de minst anonieme gift in de geschiedenis van de liefdadigheid. Of de covergroep na deze forse kapitaalsinjectie (50 baht oftewel een goeie 1 euro) op Europese tournee is vertrokken, was bij het ter perse gaan van deze blog nog niet bekend. 

Het beste wat je kan doen na een geslaagd bacchanaal, is natuurlijk de volgende dagen alle alcohol eens lekker uitzweten. Exact dat hebben we niet gedaan. De volgende dag ging het immers richting Ko Chang, een eiland dat het onder andere moet hebben van zee en strand. Tussen het ontspannen door vonden we toch tijd om er (voor een tweede keer deze reis) met de scooter op uit te trekken en om te snorkelen in de hierboven vermelde zee. Voor mezelf leverde dat twee vaststellingen op. Eén: ondanks dat ik schrik heb op elk voertuig dat door mezelf wordt bestuurd, lukt rijden met een scooter verrassend goed. Twee: ondanks dat ik ooit een zwembrevet op de 50 meter schoolslag heb veroverd, lukt zwemmen in de open zee verrassend slecht. Dat weten we dan ook alweer. 

De tijd om weer huiswaarts te keren was nu echt aangebroken. Maar niet zonder in Bangkok nog een heuse pingpongshow mee te pikken. Een pingpongshow is te vergelijken met de gelijknamige sport, maar dan zonder paletten. En de ballen worden vanuit een vagina gelanceerd ter vermaak van het publiek, dat ook. Misschien kwam het door ons torenhoge verwachtingspatroon, maar al bij al viel het geheel toch wat tegen. De pingpongballen 'floepten' bijvoorbeeld niet echt uit hun lanceerplatform en er werden geen levende dieren uit flamoezen getoverd. Wat daarentegen wel op onze goedkeuring kon rekenen, was de truc waarbij water werd veranderd in cola. Ook dat transformatieproces verliep helemaal in lijn met het thema. Een waardige afsluiter van drie weken leven in Thailand en nog veel meer weken bloggen over Thailand, kan ik besluiten.