|
Vraag: hoe krijg je vier Thai op een scooter? Antwoord: wacht tot ze de scooter nemen. Na een doortocht langs de schitterende tempelruïnes van Ayutthaya, kwamen we in Chiang Mai weer in aanraking met de specifiteiten van het Thaise verkeer. Het stapelen van gezinsleden op de scooter is daar één van. Een ander kenmerk is zeker en vast de beschaafde chaos. Door Boeddha himself is het verboden om in het openbaar blijk te geven van frustratie of ressentiment. Dat zorgt voor een bizar schouwspel in het verkeer. Snelheidsbeperkingen zijn zo goed als onbestaande en de gemiddelde Thai draait zijn hand niet om voor een zot inhaalmanoeuvre meer of minder. Maar uit woede wild beginnen claxonneren? Dat nooit! De toeter wordt slechts beredeneerd gebruikt, om op een gecontroleerde wijze, met één zuinige druk op de knop, ontgoocheling aan te geven. De relatieve stilte die hierdoor heerst in een wild meanderende grootsteedse autostroom, is dan ook even onwerkelijk als een caleidoscopische videoclip zonder soundtrack.
Ons vervoermiddel om in Chiang Mai te geraken mocht er ook zijn. Het hier namelijk om een trein. Maar niet zomaar een trein. Nee, het betrof dé nachttrein, die enkel zijn stalplaats verlaat bij het vallen van de avond, om dan als een razende gek het hermetische duister van de nacht open te scheuren. Tenminste, zoiets had ik in gedachten. De eerlijkheid, die altijd weerkerende verdoemde eerlijkheid, gebiedt me te zeggen dat de nachttrein in kwestie verdacht veel weghad van een gewone trein. Hoewel hij ontegensprekelijk 's nachts reed, dat kan niemand ontkennen. Tel daarbij zitplaatsen die in een wip omgetoverd worden tot slaapkabinetten, die op hun beurt mijn slapeloosheid urenlang buitenspel hebben gezet, en de eindbalans van de nachttrein oogde alsnog positief - hooguit iets minder spectaculair dan vooraf gedacht.
Gezien de nabijheid van de jungle is Chiang Mai de gedroomde uitvalsbasis voor excursies. Ook ons stond een driedaagse tocht door de wildernis te wachten, onder de deskundige leiding van gidsen Vie en Pot. Zij begeleidden ons van dorp naar dorp, om dan 's avonds onder het 'genot' van onbestemde zelfgestookte alcohol straffe verhalen te vertellen. Desgevraagd zet Vie een boompje op over het onderwijssysteem of hoe jammer het is dat de opiumplantages intussen verboden zijn. Ongevraagd doet hij dat ook. De combinatie van de urenlange verhalen van Vie, het slapen op houten vloeren, de industriële dosissen lauwe alcohol en ook wel een klein beetje het wandelen doorheen de jungle, maken dat de vermoeidheid op dag 3 toch toeslaat. Gelukkig is er die dag een dorpsoudste bereid om ons, zeer uitzonderlijk (wij zijn uitverkoren ten opzichte van de andere toeristen, dat spreekt), op audiëntie te ontvangen. Niet dat ik het nog nodig had (zie de blog van 01/12), maar we krijgen allemaal een zelf gesponnen bandje rond de pols dat ons voorspoed en geluk zal brengen. Het moedwillig uitdoen van het bandje brengt dan weer tegenslag en ongeluk, waardoor ieder van ons zelfs weken later nog met een vuil bandje rond de pols loopt. Dronken junglebewoners: 1. Naïeve westerlingen: 0.
|
