|
Een ongeluk komt nooit alleen, dat is algemeen geweten. Meestal wordt het vergezeld van op zijn minst één ander ongeluk en, dat behoort in mindere mate tot de standaardkennis, geldt het als compensatie voor een succes dat de betrokkene eerder te beurt viel. Dit zou natuurlijk mijn blog niet zijn als ik niet zelf de rol van de betrokkene vertolk. Het succesverhaal-gedeelte werd woensdag al geschreven. Vitória Diabolix, dat om bureaucratische redenen niet is moeten degraderen en derhalve een nieuw seizoen tegen diezelfde degradatie zal moeten vechten, won zomaar zijn openingsmatch. Tegen een nieuw opgerichte ploeg, oké. En tegen een nieuw opgerichte ploeg die niet zo heel goed kan voetballen, eveneens oké. Niettemin zijn we na de klinkende 11-3-zege na speeldag 1 de fiere leider in onze reeks. Als klap op de vuurpijl zorgde ik zelf voor enkele goals en assists, waardoor ik mijn ploegmaats opzadelde met een ontoereikend argumentarium als het erop aankwam zich al te zeer aan mij te irriteren. Want hoe je het ook draait of keert, zo'n teamsport blijft voor mij natuurlijk toch vooral een vehikel voor persoonlijke glorie.
De compensatietheorie zette zich in werking op vrijdagavond. Terwijl ik gebrand was om de lijn door te trekken in de openingswedstrijd van Forza Mechelen B zaterdag, dacht een kliek ziektekiemen daar anders over. De buikgriep kwam abrupt en onweerstaanbaar opzetten. Mijn lichaam bepaalde terstond dat dit best gecounterd kon worden door ongebreideld over te geven, een praktijk die behoorlijk onnatuurlijk aanvoelt wanneer er geen alcohol in het spel is. Het ontwaken zaterdag gebeurde (om dezelfde reden onnatuurlijk) met een zware kop. Toen ik me na enkele uren toch richting winkel dacht te slepen, volgde tegenslag nummer 2: mijn fiets bleek gestolen. Niet zomaar een 'krel' trouwens, wel een mooie Oxford-citybike die ik nog maar recent in de Leuvense vrije natuur had durven uitzetten. Dat dit het werk is van een georganiseerde bende leidt daarbij geen twijfel: het getuigt ontegensprekelijk van vakmanschap om te wachten met aanvallen tot de prooi verzwakt is. Aan deze slag ging vermoedelijk dan ook maandenlang observatiewerk vooraf.
Nu het lot tijdelijk uitgecompenseerd is, kunnen we weer verder. Dat verdergaan begint met Wim te bedanken, die verantwoordelijk is voor mijn eerste ontvangen 'veel beterschap-sms' ooit. Of toch zeker de eerste 'veel beterschap-sms' in tijden van buikgriep. Het valt evenwel niet uit te sluiten dat hij gewoon een manier zoekt om zich nog eens in deze blog te wurmen. Dat is bij deze dan gelukt. Proficiat Wim!
|
