Groots was ook het WK 2014. Althans, daar had het zeker de eerste weken alle schijn van. Onder de Braziliaanse zon werd snel, open en hard gevoetbald. Van Persie zweefde Spanje al op dag 2 naar huis, Brazilië wist de voetbaltechnische mankementen nog te verdoezelen door enthousiasme, de Zuid-Amerikaanse afvaardiging was veelbelovender dan ooit en Frankrijk en Duitsland scoorden aan de lopende meter. Intussen baande België zich geeuwend een weg naar de tweede ronde. Elke zege werd als een wereldtitel gevierd, daar niet van, maar het was moeilijk om echt gelukkig te worden van bloedeloze matchen tegen achtereenvolgens Algerije, Rusland en Zuid-Korea. Maar gewonnen werd er wel. De KBVB heeft me er nooit voor gecontacteerd, maar ik had hun graag de slogan 'Saai doesn't matter' van de hand gedaan. Liefst tegen grof geld.

Naast het voetbal waren er nog enkele andere markante nieuwigheden. Voor het eerst in de geschiedenis werd er bijvoorbeeld niet geklaagd over de bal. Het moet zijn dat de 'Brazuca' echt wel rond was, wat altijd mooi meegenomen is. Ook deed zowel de vanishing spray als de heat map zijn intrede. Ik ben een grote fan van beide exotische snufjes. De heat map laat feilloos zien waar elke voetballer gelopen heeft en waar hij in balbezit kwam. Elk exemplaar opnieuw lijkt zonder uitzondering op een heel duur schilderij van de abstracte soort, waarbij op een veiling niet op een miljoentje meer of minder gekeken wordt. De vanishing spray is nog genialer aangezien het voetbalspel zelf er helemaal door veranderd is. De scheidsrechters zijn zo gebeten door hun missie om elk muurtje op de juiste afstand te spuiten, dat zij van de weeromstuit aan alle andere taken verzaken. Triviale dingen als het breken van een been of het aan gort ellebogen van een neus worden anno 2014 met de mantel der liefde bedekt. De scheidsrechter spreekt de dader/misdadiger in het slechtste geval berispend toe. Het spel wordt hervat en algauw ontstaat een nieuwe plaats delict.

Gelukkig is voetbal een spel van elf tegen elf en winnen na (zeven keer) 90 minuten (plus wat verlengingen) de Duitsers. Nu ja, 24 jaar geleden was dat toch ook al zo, niet elke gemeenplaats klopt in de praktijk altijd van a tot z. Nadat Argentinië achtereenvolgens Zwitserland, België en Nederland een wiegendood had bezorgd, werden ze in de laatste minuten van de tweede verlenging een halt toegeroepen door Duitsland. Een mooi einde van een WK dat geweldig begon, bloedstollende achtste finales kende (met als hoogtepunt België - VS) en nadien verzandde in geesteloosheid die enkel bruusk doorbroken werd door de afslachting van Brazilië in de halve finale. Door datzelfde Duitsland dus, een land dat nauwelijks gebruikmaakte van de feitelijke wetteloosheid die er vier weken lang op de Braziliaanse voetbalvelden heerste. Hopelijk kent het volgende WK een even terechte winnaar. In 2018 zal dat zijn, waarbij voor het eerst de doellijntechnologie geflankeerd zal worden door de buitenspeltechnologie, de moordaanslagentechnologie en de hij-heeft-helemaal-geen-blessure-maar-is-gewoon-aan-het-tijdrekken-technologie. De mannen in het zwart zullen exclusief geselecteerd worden op hun bekwaamheid in de omgang met de vanishing spray, die meer dan ooit de aandacht zal krijgen die hij verdient.