Na drie volstrekt niet-memorabele overwinningen in de groepsfase van het WK*, mocht België die dag de wei in tegen de Verenigde Staten. Ik realiseer me nu dat de uitdrukking 'de wei in' doorgaans wel heel erg wrang is. Het klinkt poëtisch en jongensachtig speels, maar eigenlijk bestaat de wei in kwestie uit een lap kunstgras die daar voor honderdduizend miljoen miljard euro gelegd is nadat een favela, een oerwoud of een combinatie van beide zorgvuldig zijn weggebulldozerd. Tweeëntwintig dikbetaalde acteurs betreden vervolgens het artificiële strijdperk om minutieus de tactische consignes van hun coach op te volgen. Na 90 minuten schaken valt er uiteindelijk een winnaar uit de bus, meestal ten gevolge van een arbitrale blunder. Maar heel soms glippen twee ploegen tegelijkertijd door de mazen van het net.

Dinsdag 1 juli was zo een dag. België mocht de wei in tegen de VS en samen deden ze die uitdrukking voor een zeldzame keer alle eer aan, door 120 heerlijke minuten lang onbeschroomd als jongens te voetballen. De doelpalen hadden net zo goed vervangen kunnen worden door truien of rugzakken, niemand zou het gemerkt hebben. Het voetbal werd voor de ogen van de wereld teruggebracht tot zijn essentie, weg van alle commerciële poespas. België speelde fantastisch, verbluffend, adembenemend. De Rode Duivels speelden alle synoniemen bij elkaar, maar enkel de juiste. De verdienste van de Amerikanen bestond erin het bombardement te weerstaan en met elke redding van hun goalie de deur nog wat verder open te zetten. Het gevolg was een knotsgekke match. België begon kansen te missen uit routine, terwijl de VS in de 92e minuut het spreekwoordelijke deksel onbegrijpelijk niet tegen onze neus aan kwakte. Een 0-0-stand na de reguliere speeltijd was erg onlogisch te noemen, alsof de doelen daadwerkelijk waren weggenomen.

Waar verlengingen meestal de wedstrijd een stille dood doen sterven, nam de intensiteit deze keer enkel toe. Als bij wonder slaagde De Bruyne er zowaar in te scoren. Lukaku volgde spoedig zijn voorbeeld, wat de zich snel uitbreidende populatie hartlijders enkel kon toejuichen. Nu de match op slot doen en alles is in orde. Maar sommige matchen laten zich niet beteugelen. De VS rechtte de rug en denderde op zijn beurt over de moegetergde Belgen. De aansluitingstreffer bracht de spanning weer helemaal terug, Courtois kon ternauwernood de 2-2 verhinderen. Het eindsignaal klonk dan ook alsof Rasti Rostelli na twee uur in de handen klapte en iedereen uit de hypnose haalde. Trilde mijn lichaam en waren mijn ogen vochtig, of was het andersom? Nee, gelukkig, het eerste. Dit is wat een WK in het aller-, aller-, állerbeste geval kan losmaken. Een prachtig verhaal met een happy end. Beter wordt het niet meer, zoals ook al snel zou blijken.

*natuurlijk ga ik ze wel mijn gehele leven heugen. Zo vaak wint België nu ook weer niet op een WK, of wat dachten jullie!?