|
Dit weekend een broek van 140 gekocht. Het betreft hier mijn eerste broek ooit van 140. Ik zou zelfs zeggen: mijn eerste kledingstuk ooit van 140, als ik aan het overdrijven ben en niemand me tegenhoudt. Hiermee is definitief een barrière omvergeworpen. Nadat ik eerder al mijn aftandse studio heb ingeruild voor een appartement dat niet op het zicht geassocieerd wordt met huisjesmelkerij, en de laatste tijd geregeld lederen schoenen aandoe die voorzien zijn van een merknaam, kunnen de signalen niet meer genegeerd worden: mijn puberteit is over, stilaan betreed ik de leefwereld der volwassenen. Daarin zijn broeken van 140 natuurlijk onontbeerlijk. Broeken van pakweg 80 zijn voor studenten, of hooguit voor arme volwassenen. De schifting wordt gemaakt op het moment dat het laatste getal van de pincode is ingetikt en een bedrag bestaande uit maar liefst drie cijfers wordt versluisd van de eigen bankrekening naar die van het filiaal van de heer G-Star.
Wel moet gezegd dat het hier om een mooie broek gaat. De winkeldames (of hoe heet dat tegenwoordig, Vestmental Caretakers?) betoonden zich bovendien zeer behulpzaam. Met zorg namen ze mijn poep in beschouwing, om tot de conclusie te komen dat het met een maatje minder ook kon. Een service op maat als het ware, waar je natuurlijk al graag wat meer voor betaalt. Zonder service een lelijke dure broek kopen, dat is dan weer de volgende te overschrijden drempel. Deze is slechts bereikbaar voor de bezadigde volwassene, wanneer het allemaal niet meer echt uitmaakt. Alvorens deze status te bereiken dien ik nog een lang groeiproces te vervolmaken.
Hoe dan ook vormt de aankoop van de broek een lichtpuntje in een voor de rest inktzwart shoppingweekend. Waarbij 'inktzwart shoppingweekend' voor een pleonasme mag doorgaan. Er is een categorie mensen die liever cadeautjes koopt dan cadeautjes krijgt. Ik behoor níet tot die categorie. Dat heeft zelfs niks met gierigheid of gebrek aan altruïsme te maken, maar alles met mijn winkelfobie. Om cadeautjes te krijgen hoef ik niet te gaan shoppen, om cadeautjes te kopen wel. Hoe langer ik in winkels vertoef, des te besluitelozer en ongelukkiger ik namelijk word. En hoe besluitelozer ik word, des te langer ik in winkels vertoef. Zo vicieus is die cirkel wel. Het weekend voor Kerstmis herbergt dus altijd opnieuw een hels karwei, waar ik mij slechts met tegenzin, gezeur, een broek en een blog weet door te spartelen.
|
