1. het breken van de pols.

2. het vieren (beter: ondergaan) van een nieuwe verjaardag.

3. het volledig out of the blue het hof gemaakt worden door het mooiste meisje ter wereld.

Ik begin bij het begin en niet eerder. Met Forza Mechelen B bereiden we volop het nieuwe seizoen voor. Normaliter bestaat de seizoensvoorbereiding uit het laten verstrijken van de dagen tot het seizoen start. Geen heel specifieke voorbereiding zeg maar. Zaterdag werd echter bruusk van dit patroon afgeweken, met zomaar even een trainingsmatch tussen twee evenredige delen van onze ploeg (laten we ze voor het gemak Forza Mechelen B (A) en Forza Mechelen B (B) noemen). Het moet zijn dat mijn lichaam deze plotse omschakeling niet goed heeft verteerd of dat ik alles welbeschouwd een stel lompe poten heb, want na een vrij belachelijke tuimelperte zocht ik steun met mijn pols, die het hele gebeuren op een afkeurend gekraak onthaalde. Na initiële twijfel werd snel duidelijk dat het gekraak eerder een slecht dan een goed teken was. Enkele eenvoudige proeven volstonden namelijk om te beseffen dat mijn linkerhand niet meer over al zijn functionaliteiten beschikte - zo kon ik onder meer de vingers en de handpalm niet meer bewegen.

Wie denkt dat dit voor mij het sein is om naar het ziekenhuis te stappen, vergist zich natuurlijk schromelijk. Liever breid ik het bevoegdheidspakket van de alcoholische lekkernijen op zaterdagavond nog wat uit: niet alleen de mentale pijn van de aanstormende verjaardag dient bezworen te worden, ook het indijken van het fysieke ongemak wordt de volledige verantwoordelijkheid van alles wat goudgeel en gerstenat is. Geniaal plan, ware het niet dat ik hierdoor drie uur van mijn zonnige verjaardags..euuh..dag op de dienst Spoedgevallen spendeerde. Aldaar werd een gebroken wortelbeentje vastgesteld. Er zit dan niks anders op dan de rest van de dag en de weken die volgen met een ingegipste linkerarm door te brengen. Enige ogenblikken lang voelde ik me wat zielig. Wist ik veel dat ik toen nog niet veel wist.

Er valt immers veel te zeggen over een gipsverband, maar niet dat je sexappeal eronder te lijden heeft. Vrouwen zouden zomaar kunnen denken dat er in mij een ware krijger schuilt, of dat de ingetapete arm een gevolg is van een roekeloze doch heldhaftige daad. Als ze mijn blog niet lezen verdienen ze uiteraard niet beter. Het blijkt zelfs op een dieperliggend, onderbewust niveau te werken. Gisterenavond besloot ik me in al mijn éénhandigheid op de chat van een website genaamd 'Facebook' te begeven. Met de openingsvraag "Leef jij nog? :)" drong Joyce, het mooiste meisje ter wereld, bekend van de trein Bilzen - Leuven, na ongeveer zes maanden stilte opnieuw mijn virtuele leven binnen. Gelukkig leefde ik inderdaad nog, om met open armen dit late verjaardagsgeschenk te kunnen ontvangen. Rest mij tot slot enkel te hopen dat dit het allerlaatste bericht is over Joyce, want schrijven over muzes is in feite alleen interessant wanneer ze onbereikbaar zijn.