Op de eerste dag was het meteen goed raak. We kwamen in de namiddag toe voor een ogenschijnlijk gemakkelijke etappe. Wat we toen nog niet wisten is dat a) er altijd een stormwind staat in Patagonië; b) die wind de hele dag in ons nadeel zou zijn; c) de begrotingsonderhandelingen in België zeer stroef verliepen. Waarbij punt c slechts weinig relevant was. Na een goeie tien minuten zat ik wel zo ongeveer door mijn beste krachten heen. Het was dan ook puur op wilskracht - een modus operandus die je in feite pas op de vierde of vijfde dag zou verwachten - dat de eerste kampplaats werd bereikt. Maar wat voor één! Op een heuvel, tussen de bomen, gelegen pal naast een gigantische gletsjer. Het surrealistische beeld van die gigantische ijsmassa tussen al dat groen maakte op zijn minst een deel van de surrealistische inspanningen om er te geraken goed. De tweede dag kondigde zich zelfs nog lastiger aan, met de gehele terugweg van dag 1 plus nog eens 7,5 kilometer extra. De wind besliste er gelukkig anders over. In vliegende vaart werd kampplaats 2 bereikt, desondanks met opspelende pijn in elk lichaamsdeel dat voor de handeling van het wandelen instaat.

Vanaf dag 3 deed de miezerregen zijn intrede. Vreemd genoeg hadden deze door en door Belgische maar tevens ook door en door klote weersomstandigheden een gunstig effect op ons algemeen welbevinden. We kregen het aardig onder de knie om richtpunten uit te zetten en er vervolgens 'in één trek door' naartoe te knallen. Een douche en stevig driegangenmenu op het einde van de dag versterkten de overtuiging dat deze onderneming weleens zou kunnen lukken. Dag 4 betekende dan ook de hoogmis van onze viriliteit en fysieke oerkracht. Als ware flandriens werden slagregens en hagel getrotseerd, om in een recordtempo (ik zeg duidelijk een recordtempo en niet het recordtempo, laat daar vooral geen twijfel over bestaan) de op papier moeilijkste tocht tot een goed einde te brengen. De korte laatste etappe was vervolgens niet meer dan een formaliteit - helaas het soort formaliteit dat verschrikkelijk veel pijn doet aan rug en benen, maar allez. Torres del Paine was hoe dan ook succesvol bedwongen. Om dat te vieren (en ook wel omdat het van in het begin op de planning stond) werd nog twee dagen kunstenaarsstad Valparaiso en één dag Santiago aangedaan. Als ultiem slotakkoord kregen we een halfuurtje voor ons vertrek naar de luchthaven nog een laatste keer Soulsister te horen, met een symboliek die neigt naar ongeloofwaardigheid.