Istanbul is immers speciaal. Het leven zelve meandert zich een weg door elke straat, elke steeg, elke kier en elke spleet. Ieder zijstraatje heeft in feite wat weg (no pun intented, echt niet) van een gecomprimeerde Oude Markt. Tientallen cafés en restaurants per vierkante kilometer, en dat wel vierkante kilometerslang. Als New York de stad is die nooit slaapt, dan is Istanbul de stad die nooit zelfs maar met de ogen knippert. De - afhankelijk van de bron - 13 tot 19 miljoen inwoners (alsof het nu ook weer niet zoveel verschil maakt of het er nu zes miljoen meer of minder zijn) wirwarren op volle snelheid en maximaal volume door hun bestaan, iedere dag opnieuw. De argeloze toerist rest slechts één optie: verstand op nul en meedraaien in de mallemolen.  

Ondanks onze vrij gammele voorbereiding (hoofdbrekens bij aankomst waren onder andere: "Betalen ze in Turkije ook met euro's?" en "Hoe laat is het hier feitelijk?") verliep de aanpassing vlot. De verstand-op-nul-voorwaarde zit daar vast voor iets tussen. Naar ons doen waren we erg actief overdag - gezwind werd akte genomen van het culturele patrimonium -, en ook 's avonds was eentje geentje, in een poging toch een representatief staal van de staminees met onze dorst te verblijden. De enige hiaat (niet te verwarren met jihad) in onze dag/nachtindeling betrof de voortzetting van de avondactiviteiten wanneer de nodige woorden reeds gesproken waren en de stiltes gezwegen. Vanaf een bepaald moment is er wat ons betreft plaats voor luide dansmuziek die wij met ritmisch bedoelde bewegingen begeleiden. Helaas hanteren overal ter wereld alle chiquere clubs dezelfde stelregel: als man kom je er, zeker in het weekend, alleen binnen in combinatie met een vrouw. Kortweg 'de stelregel' genoemd.

Na vier dagen van vruchteloze pogingen tot infiltreren in een club, verkozen we om de vijfde dag niet langer vruchteloos te proberen. Dit voornemen kon enkel slagen door niet meer te proberen tout court. De laatste volledige dag Istanbul lieten we onze clubliefde dus voor wat het was. We stonden zeer uitzonderlijk voor dag en dauw (= rond de klok van tienen) op om met de ferry naar de nabijgelegen Prinseneilanden te varen. En guess what, eens te meer had de ochtendstond goud in de mond. De boottocht had werkelijk alles. Het weer was geweldig, een dik kind gooide machinaal anderhalf uur lang brood naar meeuwen en we geraakten aan de praat met een prinses die langs ons zat. Nu ja, niet echt een prinses natuurlijk. Het betrof hier slechts een tv-presentatrice in Dubai, celebrity in het Midden-Oosten. We wisselden telefoonnummers uit, gingen 's avonds samen richting clubs en tekenden meteen voor zowel de langste nacht als de pijnlijkste ochtend van de gehele reis. Bovendien viel er ook een paar dagen later nog heel hard te lachen met de YouTube-filmpjes van haar deelname aan het ronduit virtuoze 'Paris Hilton - Best Friends Forever'. Als dat geen happy end is!