9/11 ligt alweer een week achter ons. Ik herinner het me nog alsof het slechts een paar dagen geleden was. Beelden van zich in torens borende vliegtuigen, speciaal opgerakeld naar aanleiding van datzelfde 9/11 tien jaar eerder, ze blijven bij. De einde-van-de-wereld-stemming die toentertijd heerste ook. New York stond in brand, Mark Eyskens verklaarde de Derde Wereldoorlog voor geopend, ik monteerde kantoormeubilair als vakantiejob. De tien-jaar-en-één-week later bleef het alles bij elkaar verrassend rustig, maar de invloed van 9/11 is tot op vandaag tastbaar en zal dat nog lang zijn. Moslims met lange baarden wekken argwaan, de veiligheidscontroles op luchthavens zijn veel scherper en kantoormeubelen begeven het plotseling zonder dat daar een aanleiding toe is.
Voor de einde-van-de-wereld-stemming zijn we intussen noodgedwongen teruggeworpen op fictie. Lang over dit brugje zitten nadenken, want ik wou uiteindelijk hoe dan ook uitkomen bij mijn hoogstpersoonlijke recensie van de film 'Melancholia'. Al lukt het me moeilijk te focussen; tussen alinea 1 en alinea 2 van deze blog zit een treinreis, en op die bewuste trein zat niemand minder dan de mooiste vrouw ter wereld. Laat dat nu nog eens een understatement zijn - de suggestie dat ook de rest van het vrouwendom zelfs maar kan meedingen naar die titel is te zot om los te lopen. Ik stond alleen met haar op de trein te wachten in Bilzen en hoopte op een bovengemiddelde vertraging ("Pfff 50 minuten, altijd iets met die NMBS..(achteloos) Misschien goesting om even iets mee te gaan drinken?"). Maar natuurlijk komt de NMBS dan net wel op tijd, op de momenten dat je al in vervoering bent. Nadien alleen met haar in de coupé, ze volgde netjes om de zetel vlakbij, aan de andere kant van het gangpad, in te nemen. Maar natuurlijk reden we dan net wel in een rotvaart naar Hasselt, zonder dat ook maar één goeie openingszin mij te binnen schoot ("Kom je hier wel vaker?" leek me op de een of andere manier niet te kloppen).
Er zat werkelijk niks anders op dan haar te bewonderen in de weerspiegeling van het raam, getroost door de gedachte dat de ondergegane zon mij tenminste dit genot verschaft had. Een betere metafoor voor onbereikbare nabijheid is moeilijk denkbaar. In Hasselt was het gedaan met de pret (of met het lijden, daar ben ik nog steeds niet helemaal uit), ze stapte af en liet enkel een geurmix van zacht parfum en tabak na, die de hele reis lang haar gevaarlijke attractiviteit nog kracht had bijgezet. Ik hoop dat er nooit zoiets triviaals als een mensenman van planeet Aarde haar betasten mag.
Oh ja, fuck 'Melancholia' trouwens, teneinde deze minst coherente blog uit de geschiedenis alsnog van een boodschap te voorzien.
|
