Zaterdag at ik aardappelen met kalkoenhaasje en ijsbergsla. Dat gegeven mag op zich misschien niet wereldschokkend zijn, wat eraan voorafging is dat wél. Het bereidingsproces lag immers van A(ardappelen schillen) tot Z(out toevoegen) in mijn handen. Ik mag met andere woorden heden echt wel stellen dat ik kan koken. Want de valkuilen zijn legio: aardappelen kunnen te gaar worden ("het smerigste wat er is", zo luidt de enigszins aanvechtbare stelling van een Nederlandse website), het vlees kan aanbakken, de zak ijsbergsla kan tegenstribbelen en er is geen schaar in de buurt... Maar niks van dat alles gebeurde. Tot mijn eigen verbazing kon ik de bereide fret ook daadwerkelijk opeten, zonder voorafgaande reboot van mijn smaakzin.

Nu moet ik zeggen dat de dagen die op de maaltijd volgden niet geheel volgens plan verliepen. Het initiële plan was: ik ga die dagen als een gezonde mens doorbrengen, vrij van ziektekiemen en andere ongemakken. Wederom een staaltje van mijn ongebreidelde ambitie. Maar helaas bleek dat te hoog gegrepen. Sinds maandag word ik geplaagd door de zelfversterkende combinatie van slapeloze nachten en verkoudheid. Door de verkoudheid kan ik niet slapen; door de slapeloosheid word ik nog meer verkouden, tot snipverkoudens toe. Eigenlijk is het gewoon een klotesamenwerkingsverband, ik ga het zeggen hoe het is. Tel daarbij nog een keer een kater met alles erop en eraan op zondag (koppijn, kotsen, kommer) en je begrijpt dat mijn kookkunsten de perceptie tegen hebben. Het is dus aan mij om voor eens en voor altijd duidelijk te stellen wat hier aan de hand is: het is heirkracht!