Zonder veel vertrouwen zakten we (mijn vrouw & ik) af naar het Leuvense voor het BK op de piste. Ik had me ingeschreven toen mijn conditie nog behoorlijk goed was, maar met wat ik de voorbije 8 dagen liet zien, zou een bronzen medaille bij de M65 al een hele opgave zijn. 
De omstandigheden waren perfect met een graad of 15 en rond het startuur (21u) bijna geen wind meer. Ik wou gaan voor een tijd van minstens 41:13 (die ik vorig jaar in Huizingen neerzette).Maar mijn intuïtie liet me weten dat dit feestje niet door kon gaan, behoudens een supergoede dag. 
Na enkele babbeltjes met goeie oude bekenden konden we van start gaan en ik liep van in het begin - letterlijk & figuurlijk - achter de feiten aan. Ik kon nergens aanklampen, liep uiterst moeizaam met loden benen en zag mijn concurrenten zo van mij wegstuiven. Ik kon zelfs geen oud wijf volgen, ook al waren die er niet. Mijn oeverloos gehark leverde niets op, dus focuste ik me uiteindelijk maar op de speaker. Die was namelijk de wereldrecordpoging van 70er Eddy Vierendeels aan het becommentariëren. Eddy had me al een keer of drie gedubbeld en slaagde finaal in zijn doel: hij verbrak zijn eigen wereldrecord met een tijd van iets minder dan 37 minuten, en dat na al zijn andere records! Fenomenaal! Hierna nog iets over mij schrijven is lullig. Ik kroop over de finish in 42:24 als 4de M65, een halve minuut minder traag dan mijn vorige twee 10 km-wedstrijden. Als ik nog een half minuutje sneller was geweest, had brons erin gezeten. Mindere periodes horen bij de sport, maar als dit wat te lang blijft duren, maak ik er maar beter een eind aan (aan mijn loopcarriere, bedoel ik :)