Acht dagen voor het BK Marathon en amper 8 weken nadat ik mijn looptraining hervatte, was deze wedstrijd de finale test voor Het Moment Van De Waarheid van volgende week Zondag in Eindhoven. Mijn blessure blijft gunstig evolueren, in die zin dat ik enkel nog vaag iets voel in die rechter hamstring als ik versnel. Qua snelheid kom ik nog te kort, simpelweg omdat ik er uit voorzichtigheid nog niet op getraind heb. Ik was dus niet weinig benieuwd hoe dit zou aflopen op het toch wel zwaar parcours in en om het Plinius park. Ook mijn dochter was van de partij, zij heeft een podiumplaats te verdedigen in de Victors Cup. Dit laatste is voor mij niet het geval omdat dit mijn eerste wedstrijd was voor die Cup en zodoende niet in aanmerking kom voor het klassement. Ideaal loopweer: 14° en niet te veel wind, dus kon er stevig gestart worden. Ofschoon ik het gevoel had niet vooruit te geraken, kwam ik na 1 Km al door in 3 min. 50 sec. Uiteraard zakte het tempo vanaf dan, mede & vooral door de hellingen, waaronder 1 serieus knikje na zowat 7 km. Drie mede 55 plussers kon ik van meet af aan niet volgen, doch ik kon in de buurt van Ivo blijven. Echter, de laatste 2 Km was mijn kaarsje uit en ik moest hem en een voor mij onbekende Voerenaar laten gaan. Zo eindigde ik als 6de van de 26 M55 (26ste algemeen) in 40 min. 55 sec. Liefst 5 sec./Km sneller dan mijn vorige wedstrijd (Hamont, 4 weken geleden), en dat ondanks de veel zwaardere omloop. Hier kon ik uiteraard zeer tevreden mee zijn. Dat was Sharon ook, zij zal in Eindhoven haar eerste Halve Marathon lopen. Ze pitste vandaag 2 min. van haar tijd van vorig jaar af en heeft uitzicht op de 3de plaats in het eindklassement.
34ste âGroene Halve Marathonâ. Hamont. (+/- 12,25 km)
Een week na mijn bevredigende prestatie in Linkhout, was ik benieuwd of ik kon blijven vooruitgang boeken in Hamont. De vlakke omloop is uitnodigend om een snelle tijd te lopen, daarom had ik op voorhand een gemiddelde van 4 min. 05 sec. op het oog. Al sinds 1993 neem ik er regelmatig deel, meestal was het de 12 km (14 maal), maar ook de Halve Marathon zelf (3 maal). In 2010 vestigde ik er zelfs mijn persoonlijk record (1u 16). Dochter Sharon was ook van de partij (in voorbereiding op haar eerste Halve) en met jongste dochter Darlene en mijn eega als supporters had ik er wel vertrouwen in. Ideaal loopweer: 17° en weinig of geen wind, dus kon het tempo van bij de start vrij hoog gelegd worden. Zonder ook maar iets te forceren liet ik me meedrijven met de meute en was verwonderd dat de chrono na 1 km 4 minuten aanwees. Nog zotter werd het dat ik ook na 3 Km nog aan dat tempo liep. De hamstrings reageerden wonderwel positief op deze snelheid, al begon na halfweg wel wat geïrriteer op te treden. Ik bleef nieuwsgierig mijn klok in het oog houden, om zo vast te stellen dat ik steeds aan hetzelfde tempo bleef lopen en dat solo. Zelfs na 7 km, toen de wedstrijd van de 12 en 21 km gesplitst werd, was 15 km/u nog geen probleem, ofschoon ik niemand meer voor me uit zag lopen. Uiteraard kreeg ik het wat moeilijker, de laatste kilometers, toch bleef ik klokvast lopen tot het einde! Resultaat: 9de van de 109 deelnemers en zelfs 2de M50! Tempo: 4 min. en 1 seconde per km! Mijn verwachtingen ruimschoots overstegen en een opsteker van formaat in het vooruitzicht van de Marathon van Eindhoven op 13 oktober. Ondanks veel te weinig training voor die afstand en te korte voorbereiding, heb ik me toch ingeschreven voor dat B.K. Voorlopig met niet al te veel ambities, al weet men nooit... Ook Sharon deed het met 1u05 heel goed in haar 12 km en kan met vertrouwen vooruitblikken naar haar Halve, ook in Eindhoven.. Hopelijk wordt zondag de 13de een geluksdag voor ons beiden...
Liefst 13 jaar geleden was het dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd, die op een mooi en gevarieerd parcours rond het Schulens meer uitgetekend is. De vertrek & aankomstplaats was vroeger aan de kerk, nu op de nieuwe voetbalvelden van Linkhout. Heel wat deelnemers op de verscheidene afstanden, ik koos voor 9,5 km. De 10 mijl is (voorlopig) nog iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zou al blij zijn mocht ik nog een tiental seconden per kilometer van mijn gemiddelde kunnen afknabbelen... De weersomstandigheden waren heel wat idealer (om te lopen) dan vorige week: 10° minder dan in Alken. Mijn voornemen om een snedige start te nemen, brak me algauw zuur op want ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Doch, na een paar km kwam ik in een zeker ritme terecht en kon een constant tempo aanhouden. De uithouding is door al dat gefietst redelijk intact gebleven, blijkbaar. Ofschoon ik nogal diep moest gaan, kon ik de laatste hectometers toch wat versnellen (naar mijn gevoel, toch !). Ik eindigde- perfect volgens plan- na 40 min. en 11 sec. labeur als 17de van de 108 deelnemers (3de M55!). De gemiddelde snelheid was nog eens bijna 11 sec./km hoger dan vorige keer... als dat geen vooruitgang is, want 3 weken geleden stond ik nog nergens. Hopelijk kan ik deze progressie volgende week bestendigen in Hamont...
Met om de andere dag fietsen en lopen probeerde ik voorbije week de (loop-conditie) wat op te krikken. Het fietsen gaat ondertussen als een trein met gemiddeldes van 30 a 31 km/u en soms zelfs meer. Voorbije woensdag reed ik bijvoorbeeld nog 143 km aan een moyenne van 30,45 ! De tijd dat ik zulk lange fietstochten maakte, ligt intussen ook al 10 jaar achter me... Deze door ACA georganiseerde wedstrijd was de ideale gelegenheid om - eventuele - vooruitgang bij mij te kunnen bespeuren, toch mocht de biljartvlakke omloop niet uitnodigen tot overmoed want de temperaturen liepen op tot 30°. Het parcours was dit jaar anders, nu 4 rondjes met passage langs Alken- kermis. Van bij de start had ik me voorgenomen om clubmaat Raph te proberen volgen, ook een man die goed met de warmte om kan. Doseren was de boodschap en ik kon zijn tempo net volgen. Het was puffen & zweten in die warmte, toch liep ik de 2de ronde maar 10 sec. en de 3de maar 14 sec. trager dan de eerste. De laatste ronde versnelde ik alsnog en zette dezelfde tijd neer als de eerste, en schudde zelfs Raph nog af... Toen begonnen mijn hamstrings alsnog te protesteren, al viel dat mee. Als 17de van 39 deelnemers viel ik warempel maar net naast het podium bij de plusvijftigers! Mijn eindtijd van 44 min. en 20 sec. stemde me tot tevredenheid, want liefst 27 sec./Km sneller dan in Kozen en beter dan mijn initiële plan, namelijk: 4 min. 30 sec./km. Er is duidelijk nog leven na de dood... maar ook nog werk aan de winkel. Sharon kende een offday, toch smaakte de pint achteraf daar niet minder door, denk ik....
Mijn eerste wedstrijd sinds 4 maanden. Een serieuze hamstringstringblessure (rechts), namelijk een tendinose (=verdikking van de pees) hield mij nagenoeg 3 1/2 maand uit de loopschoenen. Eigenlijk had ik al wat last sinds begin augustus, vorig jaar. Maar tijdens een duurloopje op 22 april moest ik stoppen na 6 km wegens te veel pijn. Pas na bijna 2 maanden een NMR kunnen laten maken in Leuven en vervolgens kinesitherapie. Beterschap kwam er pas na een infiltratie (= een inspuiting in de pees met eigen bloed) op 15 juli. Intussen ben ik als een gek beginnen fietsen en legde bijna 5000 km af. Nog nooit was ik zo lang geblesseerd, zelfs niet na een meniscus operatie in de rechter knie in 98, stressfractuur in het linker scheenbeen in 99 of scheur in de linker hamstring in 2013. Nu ben ik zo ver dat ik al afgelopen week twee keer heb kunnen joggen: 2,5 en 4 Km. Vervolgens vatte ik het plan op om een wedstrijdje dicht bij huis te lopen en trachten dochter Sharon te volgen of eventueel te helpen haar persoonlijk record te verbreken. Ook het feit dat het parcours bestond uit 4 rondjes, verdiende mijn voorkeur, zodat ik steeds zou kunnen uitstappen als ik last kreeg. Zo belandde ik in andere regionen dan die ik gewoon ben, maar dat was zeker niet minder plezant. Samen met Sharon liep ik aan een gezapig tempo van iets minder dan 5 min./km, toch voelde dat pittig aan. Mijn hamstrings begonnen de laatste ronde wel wat op te spelen, maar dat was ruim binnen de pijngrens. Zodoende finishte ik in het spoor van haar als 68ste van de 99 deelnemers in 46 min. 50 sec. Tien minuten trager dan vorig jaar, maar toch tevreden en vooral opgelucht. Misschien was dit de start van een tweede carrière, of het begin van het einde.... de toekomst zal het uitwijzen. O ja: mijn dochter verbeterde inderdaad haar besttijd op de 10 km (omgerekend van de 9,5 naar de 10).
Vier weken na het debacle van Bolderberg werd ik met lichte dwang vanwege mijn dochter nog eens meegetroond naar een loopwedstrijd. En dan nog wel meer bepaald een manche van de Challenge Hesbignon, waarvan bekend is dat de meeste parcoursen behoorlijk zwaar zijn. Kwam daar nog bij dat het ronduit fris was (gevoelstemperatuur : -1°!) en er wat regen viel... Bovendien ben ik opnieuw in behandeling bij de kinesist, nu voor een knieblessure die ik opliep bij het betegelen van mijn badkamer, enkele weken geleden. Hoewel het meeste leed geleden bleek, startte ik toch wel wat met vraagtekens. Dat bleek echter niet nodig, want die linkerknie deed het wonderwel goed. Het duurde wel een 5-tal km eer ik wat op toerental geraakte, tot dan was het harken en mijn ademhaling proberen onder controle krijgen. Daarna begon het vlotten en ik kon zelfs wat atleten voorbijlopen: altijd goed voor het moraal. Ik finishte als 2de Master +60 (26ste algemeen van de 272) in 45 min. 21 sec.(=4 min. 03 sec./km). Hiermee kon/moest ik tevreden zijn, want 1 week geleden moest ik er nog niet eens aan denken om te lopen wegens die knie en een verschot in de rug. Sharon overtrof zichzelf met een tempo van 5 min./km en dat op zulk een zwaar terrein! Ikzelf mocht nog eens op het podium plaatsnemen om een fles rode wijn in ontvangst te nemen.
Het was een winderige & frisse (8°) namiddag met regelmatig hevige buien (incl. hagel!) erboven op... Allesbehalve gezellig om een looptocht door de bossen te doen en zeker niet om mijn beoogde doel (= <4 min./km) te halen. Nog goed dat Sharon me vergezelde, anders had ik me deze korte rit naar Bolderberg allicht bespaard. Het was 2 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond, toen deed ik er 48 min. en 11 sec. over. Nu zou die tijd moeilijk te evenaren zijn, want de boswegen lagen er op vele plaatsen modderig bij en mijn hamstringproblemen zijn nog steeds niet helemaal van de baan. Ook de conditie was ooit beter geweest: dat voelde ik al meteen na de start. De benen voelden vermoeid aan en op dergelijk parcours was een vlak tempo aanhouden sowieso een hele karwei. Kwam daarbij nog iets wat me nog nooit eerder overkwam tijdens het lopen: na een dikke 8 km ging ik tegen de wereld! Op een zeer drassige strook gleed ik uit en viel. Toen ik wou rechtkrasselen struikelde ik opnieuw en lag languit in de smurrie! Er flitste een beeld door mijn hoofd van een oude man die op 62-jarige leeftijd op handen en voeten in de modder door een bos kruipt op een kille zondagnamiddag.... Misschien wordt het dan toch stilaan tijd om een einde aan mijn loopcarriere te breien? Dit ging me toch iets te ver... Uiteindelijk bereikte ik de finish toch nog zonder verdere averij, half vol modder, mijn doel niet bereikt, maar mijn klok werkte nog... Ik werd alsnog 20ste (van de 270) in 49 min. 16 sec. Mijn dochter overschreed tevreden (of opgelucht?) de finish, 18 minuten later....
Enkel & alleen omdat het Belgisch kampioenschap veldlopen dichtbij en in Limburg plaats vond, nam ik deel... Zoals geweten is dit niet de nauwst aan het hart liggende discipline der atletiek voor ondergetekende, vooral de gruwelijk korte afstand schrikt mij af. Voor minder dan 5 km doe ik thuis maar zelden mijn loopsloefen aan. Bovendien ben ik nog steeds in behandeling bij de kinesist voor mijn hamstrings. Die kwaal stoort me met ups & downs al sinds begin augustus, vorig jaar. Ik kon er echter blijven mee lopen, doch voluit kracht zetten met dat been was er niet altijd bij. Vooraf had ik eventueel een podiumplaats in gedachte, maar gezien mijn zwakke prestatie op het Limburgs kampioenschap in Tongeren, bijna 2 maanden geleden, leek me dit hoogst twijfelachtig. Van bij de start liep ik achter de feiten aan en moest zelfs harken om een tempo van 4 min. 27 sec. te halen, een snelheid die ik normaal op mijn trainingen met de vingers in de neus loop! Ik geraakte in zuurstofnood, kon op geen enkel moment tempo maken, was zelfs blij dat ik er na 21 min. 14 sec. van af was en daar hadden zelfs die hamstrings weinig schuld aan. Uiteindelijk werd ik 9de van de 30 M60. Alweer een illusie rijker... Veldlopen & ik: dat wordt nooit iets. Eens een roadrunner altijd een roadrunner, wordt wel eens gezegd. Nog goed dat mijn dochters Darlene en Sharon + hondje Hector me hadden vergezeld, anders was de trip naar Tessenderlo helemaal nutteloos geweest...
Een Midwinterjogging in lente temperaturen... het is ooit anders geweest, zoals vorig jaar toen we met een gevoelstemperatuur van -7° moesten kampen. Vandaag was het met een graad of 15 een pak aangenamer en dat kon ook gezegd worden over mijn gezelschap, want ook dit jaar schreven mijn twee oudste dochters alsook mijn grootste schoonzoon zich in voor de 10 km.. Ikzelf zou met niets minder tevreden zijn met een verbetering van mijn tijd van vorig jaar (38 min. 56 sec.), vooral omdat ik dit jaar zowat 25% meer kilometers getraind heb en ook omdat het 20° warmer was dan toen. Het biljartvlakke parcours nodigt uit om een snelle start te nemen en dat gebeurde ook. Het gevoel was prima en het tempo constant, zelfs de passages in het bos remden niet af. Mijn rechter hamstrings, die me al zowat een half jaar wat ambeteren, werkten goed mee. Voor dat kwaaltje onderga ik momenteel een dry needle behandeling. Plezant is dit niet, effectief hopelijk wel... Naar het einde toe sloeg de vermoeidheid wat toe, toch onderhield ik mijn tempo en kon zo mijn chrono van vorig jaar met 10 scherper stellen. Daar er geen categorie - onderverdeling was, heb ikzelf maar uitgeplozen dat ik 3de M55 en zelfs 1ste 60 plusser was... kwestie van de moraal op peil te brengen. Algemeen werd ik 34ste van de 333 deelnemers in 38 min. 46 sec. Mijn gezinsgenoten konden hun tijd van vorig jaar niet verbeteren, doch dat mocht de pret niet drukken... Het uitlopen van een 10 Km is hoedanook maar een heel klein percentage van de bevolking gegeven...
Het provinciaal kampioenschap is voor mij elk jaar zowat de enige reden om de spikes vanonder het stof te halen en eens het veld te betreden. Deze discipline is niet mijn meest favoriete, ik heb er gewoon de aanleg en de lichaamsbouw niet voor...wel eerder voor de Marathon, zo blijkt. Maar voor deze gelegenheid, op Limburgs niveau, zag ik een podiumplaats wel eventueel binnen mijn mogelijkheden liggen. Vorig jaar en in 2016 mocht ik zelfs op de hoogste trede (in mijn categorie) plaatsnemen. De helft van mijn kroost vergezelde me om te supporteren: dus dat zat al snor. Doordat het de ganse dag al goed regende, lag de omloop er zeer zwaar bij. Tel daarbij enkele klimmetjes en schuine, modderige kanten plus diepe plassen, dan weet je dat het geen zondagswandeling zou worden. Vanaf dit jaar zijn de categorieën anders opgedeeld zodat de Masters in twee groepen zijn opgesplitst: -50 en +50 jaar. Doch, een andere - voor mij - minder positieve verandering is, dat de afstand is ingekort tot een dikke 4 km! Dus ik mocht starten bij de 50 plussers en omdat de groep zo klein was, zou er wat meer ruimte vrijkomen op het smalle, bochtige parcours. Ik nam een snedige start, toch draaide ik slechts als vierde a vijfde Master +60 de eerste bocht in. De echte veldlopers ontwijken geen enkele moeilijkheid, terwijl ik toch nog probeerde de soms kniediepe plassen zoveel mogelijk te vermijden. Zo kan je natuurlijk geen veldloop winnen, ik schoof nog wat op en nestelde me in derde positie, maar de vogel (genaamd meneer Quadflieg) was al gevlogen. Op het einde kwam ik nog wat dichter, maar ook al zou de wedstrijd 1 ronde langer duren: ik zou hem allicht niet meer bijgebeend kunnen hebben. De tweede plaats zou er dan misschien wel nog ingezeten hebben, maar ik nam vrede met de derde plaats bij de M60. Ik kijk toch meer uit naar het wegseizoen, dat voor mij traditioneel start in Kiewit.
Sinds 2011 miste ik maar 1 editie van deze wedstrijd (2014, wegens knieblessure), en telkens won ik de oppergaai in mijn categorie. Na mijn twee eerdere wat tegenvallende halve Marathons van dit jaar (Bilzen en Malaga), waar ik respectievelijk in iets meer en iets minder dan 1u28 min. finishte, was ik toch wat op zoek naar rehabilitatie om het jaar alsnog fatsoenlijk af te sluiten. Er zijn gezelligere dingen te bedenken dan op een kille, koude zondagmorgen richting Nederland te rijden om terplaatse een eindje te gaan lopen. Het was zelfs zo gezellig dat ik een heel stuk verkeerd reed en de E313 richting Luik nam, i.p.v. via het Klaverblad de E314. Dan maar wat meer gas gegeven om zodoende slechts 20 minuten voor de start te arriveren... Door van de auto naar de inschrijving te joggen, waren mijn dochter en ik reeds wat opgewarmd om de strijd aan te gaan. Sharon zag het plan om haar eerste Halve te doen gedwarsboomd door rugblessure en nam wijselijk de beslissing om de 7,7 km te lopen. Het parcours was helemaal anders met nu 1 grote ronde en over totaal andere, steeds zeer vlakke, wegen. Met de start boven op een brug zat het tempo er van bij het begin goed in: zo goed, zelfs, dat ik na 5 km al een voorsprong van 30 had op mijn vooropgestelde tempo van 4 min./km. Ik kon net niet aanklampen bij een groepje met o.m. de heer Haakma, de sympathieke noorderbuur die in Dwars door Hasselt slechts 1 seconde na mij eindigde. Een ideaal richtpunt, dus, zodat ik ook mijn eigen mogelijkheden kon inschatten. Had Erik een off-day, of had ik een iets betere dag? Feit is dat ik hem na een 8-tal km voorbij liep & achterliet, hij zou uiteindelijk bijna 2 min. na mij finishen. Ik kon mijn tempo verbazend goed volhouden, en vertraagde slechts met enkele seconden per kilometer naargelang de wedstrijd vorderde. Niet dat het supergoed bolde, daarvoor moest ik de laatste 4 km net iets teveel moeite doen, maar toch was ik dik tevreden om als 20ste (van de 314!) algemeen te finishen en 1ste M60. Vooral mijn eindtijd 1u25 min. 21 sec. was een opsteker: bijna 3 minuten sneller dan op het W.K. in Malaga. Met die tijd zou ik daar als 4de geëindigd zijn... Sharon was ook tevreden met haar prestatie en ondervond geen last, zodat we met een goed gemoed naar huis konden... Deze keer reden we niet verkeerd, maar stonden wel in een file, zodat de reistijd quasi dezelfde was als deze morgen.
33ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice. (33 km).
Mijn haat/liefde verhouding met deze wedstrijd helt voorlopig nog steeds over naar het tweede, maar voor deze editie (mijn achttiende !) waren mijn liefde-gevoelens toch een stuk minder... Dat had niet echt te maken met de zwaarte van het parcours, wel met de conditie, die ik de voorbije maanden precies nog maar moeilijk op de rails krijg. Les 4 cimes is & blijft de zwaarste uitdaging van het jaar met het voortdurend golvende parcours, vier hogere toppen incluis. Daar Sharon zich had ingeschreven voor de kortere versie (2 cimes) over 16 km, voelde ik een vaderlijke plicht opborrelen om haar te vergezellen naar Battice, de motivatie liet nochtans te wensen over. Met een 14º viel de temperatuur mee en de regen bleef grotendeels uit, uitgezonderd de laatste 10 km. Doch, de stevige wind die tijdens het tweede deel van de wedstrijd tegen blies, maakte het nog een stuk zwaarder. Van bij de start voelden de benen lam aan (zelfs berg-af !) en ik nam me voor mijn eigen tempo te lopen en dat zo lang mogelijk vol te houden. Mijn grootste concurrent bij de zestig-plussers, de onovertroffen Jo Schoonbroodt, was er al vandoor. Toch kon ik hem na 4 km bijbenen en liep zelfs wat uit. Maar toen hij na 8 km, al zwanzend, voorbij kwam gestoven, werd het me duidelijk dat ik de 1ste plaats bij de M60 op mijn buik kon schrijven... Ik kon hem nog een tijdje voor me uit zien lopen, hij werd steeds kleiner en verdween tenslotte uit mijn zicht. Ikzelf moest na 16 Km een drietal wandelpauzes inlassen en schakelde vervolgens over in jog-modus. Het tempo zakte gestaag en ik vroeg me eens te meer af waar ik in godsnaam weer aan begonnen was... Echter, na 21 km begon ik er precies wat door te komen met een beter gevoel als gevolg, ondanks de tegenwind en de regen. Het tempo zakte niet meer, ik kon verscheidene atleten remonteren, zelfs de gebruikelijke spierpijn viel al bij al mee. Dat verwonderde wel want mijn linker bovenbeen en rechter hamstrings waren enkele weken geleden nog deel van mijn zorgen. Uiteindelijk overleefde ik ook de laatste, lange, zware klim waar geen einde aan leek te komen en eindigde als 66ste van de 441 deelnemers (2de van de 40 M60) in 2u35min. 38sec. De op 1 na traagste tijd, sinds mijn eerste deelname in 2000. Uiteraard is 2de worden achter een fenomeen als Jo geen schande. De sympathieke Nederlander voleindigde enkele weken geleden nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 68ste! Ik denk dat ik hem pas zal kunnen kloppen als de man 80 jaar is, of zo... (alhoewel!). Mijn dochter deed een heel stuk van persoonlijk af, en was uiteraard tevreden met haar prestatie op de 16 km. Eventuele ontgoochelingen kunnen achteraf in de zaal doorgespoeld worden met enkele Val Dieus, die des te meer smaakten in combinatie met de kazen van de streek en life country muziek. Dat alles maakt dat zowat iedereen in goede stemming naar huis vertrekt...
36ste âDwars door Hasseltâ. Hasselt (+/-14,65 km).
Voor het eerst sinds 2014 stond ik nog eens aan de start van deze DDH, omdat het BK Marathon te Eindhoven op dezelfde dag geprogrammeerd werd, de voorbije 3 jaar. Het was mijn 23ste deelname, wat erop wijst dat dit een van mijn favoriete wedstrijden is (was). Het inschrijvingsgeld van 17 vind ik aan de hoge kant, al krijg je in ruil daarvoor wel wat ambiance terug, onderweg. Ook mijn dochter (Sharon) was weer van de partij en zou een gave prestatie neerzetten en daarmee haar stijgende conditie bestendigen. De naweeen van de Marathon lieten zich twee weken na datum (!) nog steeds gevoelen, daarom had ik mijn verwachtingen naar onder bijgesteld en ambieerde een tempo van 4min./km. Dat dit tempo niet te hoog gegrepen was, merkte ik al tijdens de eerste kilometers, waarin het nogal stroef bolde. Met 7º (gevoelstemperatuur 2º!) was het bovendien ronduit fris (bijna 20º minder dan 2 weken geleden!) en een stevige wind maakte het nog wat erger. Het parcours was dit jaar helemaal anders uitgetekend: het ging richting Godsheide, i.p.v. Kuringen en de passage in de stad werd ook ingekort. De eerste 6 km probeerde ik aan te pikken bij een groepje, zonder mezelf op te blazen, doch toen ik het gaatje gedicht had, was die groep opgelost. Ik kon een vrij constant tempo lopen, dat tijdens de terugweg langs het kanaal iets aangenamer aanvoelde wegens meestal windvoordeel. Toen waren mijn kuiten, die me aan 2 weken geleden herinnerden, echter al aan het opspelen zodat ik de laatste 5 km niets extras meer kon doen dan in een zo mooi mogelijk ogende stijl de finish te bereiken. Die overschreed ik in 58min. 23sec. en werd 82ste van de 1508 deelnemers. (1ste M60). Met 3min.59sec./km was mijn doel bereikt, dus mocht ik tevreden zijn. Sharon bevestigde haar puike prestatie van vorige week in Kortessem en zette met 1u20min. nog eens een persoonlijk record neer. Nu maar hopen dat de beentjes volledig recupereren want over 2 weken staat de zwaarste uitdaging van het jaar op het programma (Battice), waar we beiden heel erg naar uitkijken. Inschrijvingsgeld, daar? 0 euro...
Voor de laatste manche van de Victors cup ging het richting Kortessem. Als ik nog in aanmerking voor de tweede plaats in de eindstand zou willen komen, moest ik voor concurrent Joris eindigen, vandaag... Maar tussen willen en kunnen ligt een hemelsbreed verschil, zeker amper 1 week na die slopende Marathon. Normaal zou een mens na een dergelijke wedstrijd 4 weken moeten recupereren, dit deed ik echter nog nooit! Dat 1 week herstel deze keer bijlange niet genoeg was, zou achteraf blijken. Ondanks 2 fietstrainingen en 2 lichte loopsessies, voelden de benen NOG steeds niet goed aan: vooral het linker bovenbeen bezorgde me nog vrij veel hinder.. Daarom twijfelde ik tot op het laatste moment over deelname, doch na een testje over 4 km, vanmorgen, zette ik het licht toch op groen. De weersomstandigheden konden niet idealer zijn: 17º, zonnig en windstil (heel wat anders dan vorige week!). Dan moest ik enkel nog hopen dat de benen mee wilden. Aanvankelijk leek dat ook nog te lukken ondanks het stevige tempo. Met Joris in mijn spoor zou het een spannende race worden. We liepen meestal samen, al moest ik na enkele km een paar meter prijsgeven na een klimmetje, want daar begon dat bovenbeen serieus op te spelen met hevige pijnscheuten tot gevolg... Even sloeg de schrik me om het hart, doch op de vlakke stukken bleek de pijn nog mee te vallen. Telkens het bergop ging, kwam de pijn terug en uiteindelijk begonnen mijn kuiten en de rest ook op te spelen. Ik kon geen kracht meer zetten en probeerde op souplesse uit te lopen, maar ook dat viel nogal tegen. Na 9 Km kwam ik terug op gelijke hoogte van Joris, maar even later schakelde hij een versnelling hoger, ik had geen antwoord en hij eindigde 20 seconden voor mij. Ik werd finaal 4de van de 36 M55 (29ste van de 179 totaal) in 53min. 27sec. Hier had ik vooraf zeker voor getekend, dus mocht ik tevreden zijn, vooral omdat ik zonder verdere averij de eindmeet had bereikt. Ook het feit dat ik mijn concurrent zo lang kon volgen was boven alle verwachtingen. Wat vader niet lukte, kon dochter wel: namelijk het podium behalen! Sharon werd 3de bij de seniors dames met een 2de plaats in het klassement als eindbekroning! Zonder die Marathon (en de voorbereiding erop) had er voor mij allicht meer ingezeten dan die 3de plaats in de Victors cup. Toch nog een mooie beloning na een niet zo super loopjaar (dat nog niet gedaan is). Winnaars zijn niet de mensen die nooit falen, maar de mensen die nooit opgeven...
35ste âDLL Marathonâ Eindhoven. (Belgisch Kampioenschap). 42,195 km
Toen ik begin de jaren 90 mijn traditionele lange duurloop- rondje van 20 km deed, durfde ik nooit te bevroeden dat ik ooit een Marathon zou (kunnen) lopen, want dat was 2 maal die ronde EN ook nog 2 km erbij... Toch voleindigde ik mijn eerste wedstrijd op de langste afstand in 1996 te Antwerpen (3u13min.). Twee jaar later dook ik reeds onder de 3 uur (2u59min.) in diezelfde Lipton Ice tea Antwerp Marathon. Inmiddels liep ik er 21, waarvan 16 onder de 3 uur... Sinds 2008 nam ik tevens deel aan het BK (behalve 2009) en telkens stond ik op het podium, waaronder 5 maal op de hoogste trede. Dus was het de logica zelve dat ik dit ook nog eens zou proberen.... Net als de voorgaande 3 jaren vond het BK plaats onder de vleugels van De Lage Landen Marathon in Eindhoven. Goede organisatie en sfeer gegarandeerd, toch verlang ik ernaar om nog eens een BK op Belgisch grondgebied te betwisten. Ook net als de vorige edities, arriveerden mijn vrouw & ik een dag eerder en verbleven we in het Intel Hotel, vlakbij de startplaats. Ideaal om naar de wedstrijd toe te leven en de omgeving wat te verkennen. De weersvoorspellingen van de voorbije dagen waren ideaal: niet te warm, meestal bewolkt en pas namiddag stilaan regen. Maar op de dag des Heren was het gans iets anders want het werd 25 a 26º en er stond tamelijk wat wind die hoe langer, hoe meer aanwakkerde. Kwam daar nog bij dat ik vannacht de slaap niet kon vatten en slechts zowat anderhalf uur sliep... allemaal niet bevorderlijk om een knalprestatie neer te zetten. Wat mijn concurrentie bij de zestig plussers betreft: er was ene zekere meneer Packolet van de partij. Hij won vorig jaar de Marathon des Sables (=250 km lopen in de woestijn op 6 dagen!). Ook andere tegenstand was mij nagenoeg onbekend, toch was ik op mijn hoede en startte, gezien de warmte, zeer behouden en met in het achterhoofd een tijd van <3 uur te klokken. Bedoeling was om alzo 21 min. per 5 km te doen en dat zo lang mogelijk vol te houden. Aanvankelijk lukte dat vrij aardig, maar na 12 km moest ik dat gemiddelde van 4min.12sec./km al laten varen en het ging stilaan richting 22min./km. Een superdag had ik dus alweer niet: die had ik dit jaar nog maar eenmaal! Ondanks ik - volgens mezelf - genoeg at en dronk, kreeg ik het steeds moeilijker. De laatste 10 a 15 Km waren zelfs pure horror!!! Nog nooit zo veel afgezien tijdens een Marathon en ik had dikwijls goesting om beginnen te wandelen. Uit ervaring weet ik dat je dan nog maar moeilijk terug een looppas kan aannemen, dus forceerde ik mezelf om verder te joggen. Het tempo van 4min. 30sec./km voelde veel trager aan, dus helemaal stilvallen deed ik niet (vele anderen wel!). Nog maar zelden op dergelijke manier kennis gemaakt met de man met de hamer... dit had ongetwijfeld te maken met de warmte (& wind). Nooit liep ik een 42,2 km in dergelijke temperaturen. Uiteindelijk strompelde ik over de finishlijn in 3u02min. 31sec. als .... Belgisch en Vlaams kampioen ! Mijn zesde titel (vijfde op rij) met liefst 18 minuten voorsprong op nummer 2. Ik was ook 1ste van alle Masters 60 (buitenlanders incluis) met 5 min. voorsprong op een Israëliër. In totaal: 165ste van de 2082 finishers. Doelstelling bereikt en dus tevreden in de gegeven omstandigheden. Na afloop was ik nog een hoopje ellende en kreeg krampen op plaatsen waar ik niet wist dat je die daar krijgen kon! Ik moest net niet bij mekaar geborsteld worden en kon nog zonder rolstoel het hotel bereiken, ondersteund door mijn eega... soms is deelnemen belachelijker dan winnen...
Twee weken na mijn matige prestatie op het WK was ik curieus hoe mijn conditie zou zijn voor een 10 km- wedstrijd. Ik verwachtte er niet al te veel van, aangezien ik nog steeds wat last had van een stram linker bovenbeen (nog een restant van de halve Marathon ?) en ik deze week behoorlijk veel getraind heb met twee sessies op dinsdag en woensdag. De bedoeling was dan ook deze week meer dan honderd kilometers te lopen als voorbereiding voor het BK Marathon, over twee weken. De benen zouden wel eens niet fris kunnen zijn om de zware omloop van de Ambiorix run te bedwingen. Tot overmaat van ramp voelde ik tijdens mijn tradioneel opwarmingsrondje, vanmiddag, enkele pijnscheuten in dat bovenbeen. Met een klein hartje vertrok ik dus met twee van mijn dochters richting het Plinius park met in het achterhoofd: de wedstrijd zonder averij uitlopen. Dochter Sharon had er meer moed in aangezien haar trainingen steeds beter verlopen... Tot mijn grote opluchting had ik geen last tijdens (en ook niet na) de wedstrijd, ondanks dat het tempo van in het begin vrij hoog lag (1ste km in 3min. 45sec.!). Datzelfde tempo ging er uiteraard wat uit toen de hellingen eraan kwamen en de wind was ook alles behalve een bondgenoot. Het hoogst haalbare voor mij vandaag was de derde plaats in mijn categorie en daarvoor moest ik duelleren met concurrent Joris. Hij was duidelijk frisser, ik kreeg hem er niet af en tijdens de laatste 200 meter moest ik hem laten gaan. Ik werd 16de van de 121 deelnemers in 39min. 26sec. en viel net naast het podium bij de M55 (4de). Desondanks was ik zeer tevreden met mijn prestatie, die boven alle verwachtingen was. Dit was hoedanook een opstekertje richting het BK in Eindhoven op 14 oktober. Ook Sharon haalde het podium net niet en werd 4de bij de seniors dames, doch ook daar maalde ze niet om, gezien haar conditie gestaag betert... Zij kan nog progressie maken, voor mij zit er dat niet meer in. Zodoende zullen we mekaar ooit eens tegenkomen tijdens een wedstrijd: ook weer iets om naar uit te kijken :)
Toen ik me inschreef voor dit evenement, enkele maanden geleden, kon ik nog niet inschatten hoe mijn conditie heden zou zijn. Normaal is die in september/oktober meestal top, maar dit jaar is dit zeker niet het geval. Vorige wedstrijd was, net als mijn laatste training woensdag, niet van dien aard om met een gerust gemoed naar het warme Spanje af te reizen. Hopelijk brachten enkele looploze dagen soelaas... Samen met mijn vrouw, jongste en oudste dochter, haar vriend + de twee kindjes, vertrok ik voorbije donderdag vanuit Eindhoven voor een 2 1/2 uur durende vlucht naar Zuid Spanje. Mijn eerste keer in dat land en tevens mijn verste wedstrijd ooit. Tijdens dit vijfdaagse verblijf wilden we toch wat van de omgeving gaan verkennen, zoals gisteren het oude centrum van Malaga. Hopende dat dit niet voor lome benen zou zorgen, probeerde ik de slaap te vatten, maar dat was een probleem: door de zenuwen kon ik maar een paar uur slapen. Daarbovenop begon mijn ochtend op de pot. Ik had gisteren namelijk een paar pilletjes genomen om wat makkelijker te kunnen gaan. Het resultaat was: diarree van hier tot Tokio.... allemaal niet ideaal om een topprestatie neer te zetten, mijn gedacht... Ruim een uur voor de start arriveerden we al aan het Ciudad stadion, waar om 9 uur te start werd gegeven. Bij de start moesten de categorieën van jong naar oud gaan staan, waardoor de zestigplussers tamelijk achteraan stonden in de kleurrijke bende van zowat 1000 atleten. Echt warm was het nog niet, doch dat zou dra veranderen als temperatuur opliep naar 28º. Zodoende nam ik me voor niet te voortvarend te beginnen: dat ging ook niet wegens de vele tragere lopers en loopsters die moesten voorbijgestoken worden. Toch was ik verwonderd dat ik de eerste kilometer in 4 min. aflegde. Als dat een voorbode was van wat ging komen, zag het er goed uit... Ik wist bij God niet in welke positie ik liep, hield een strak tempo aan en kon een paar Spanjaarden, een Nieuw-Zeelander en een Brit voorbijlopen. Naarmate de wedstrijd vorderde en de zon op het toneel verscheen, werd het warmer. Ik haalde heel veel atleten, ook van andere categorieën, in en slechts enkelen overruleden mij tijdens de ganse wedstrijd. Toen Wim mij na de eerste ronde van 10 km toeriep dat ik in 16de stelling liep, zonk de moed me zowat in de schoenen... Ik dacht dat de top 10 al zo goed als binnen was. Gaandeweg werd duidelijk dat een goede dag niet voor vandaag zou zijn en ik kon mijn tempo niet verhogen, integendeel ! Waar ik voor vreesde werd bewaarheid: mijn snelheid daalde gestaag en ik kon, ondanks het biljartvlakke parcours niets meer forceren... Desondanks kon ik nog 4 man van de M60 voorbijlopen en plaatste finaal alsnog een versnelling om een Portugees bij te benen, maar dat lukte niet... Aan de andere kant kon ik toch een Spanjaard en een Chinees afhouden en liep uiteindelijk als 12de binnen van de 88 M60 in een tijd van 1u 27min. 54sec. Net niet mijn beoogde doel bereikt (top 10) en teleurgesteld over mijn tijd, al heb ik mijn twijfels over de afstand. Mijn GPS gaf namelijk 300 meter meer aan. In eerste instantie was ik tevreden want ik haalde eruit wat erin zat. Anderzijds zou ik met een fatsoenlijke conditie en minder fysieke ongemakken, wellicht 1u24min. aangekund hebben. In dat geval zou de derde plaats voor België geweest zijn en niet voor Colombia.... Maar met als en indien geraak je niet verder... Het was hoedanook een schitterende ervaring en heel mooi om mee te maken. Ik moet tenslotte dankbaar zijn dat ik dit aankon en vooral omdat mijn gezinsgenoten achter mij stonden. Zonder hun morele en logistieke steun zou mijn naam nergens vermeld staan....
Deze wedstrijd gold als laatste test voor het WK Halve Marathon, volgende week in Malaga. Na mijn bevredigende prestatie van vorige week in Lafelt, zou het nu minstens even goed of zelfs beter moeten gaan. Het werd echter een sof... Ik krijg de wisselvalligheden in mijn sportieve verrichtingen dit jaar er maar niet uit. Van bij de start was het harken om vooruit te geraken. Kwam dat door het bochtige parcours met enkele lichte hellingen of alweer gewoon een mindere dag ? Feit is dat de benen al dadelijk volliepen en de rondetijden steeds trager werden: 942; 959; 1010; 1023. Uiteindelijk finishte ik als 20ste (op 141) in 4015: bijna 2 minuten trager dan vorige week! De 2de plaats als M55 was een magere troost. Het mindere gevoel werd achteraf ook gedeeld door mijn dochter, die ook hemel en aarde had moeten bewegen om heelhuids de aankomst te halen. Het enige positieve was dat de 2de plaats in het klassement van de Victors cup binnen handbereik ligt... Er zal een wonder moeten gebeuren als ik volgende week een plaats in de top 10 zou behalen...
De zesde wedstrijd van de Victors cup werd gelopen in het onooglijke maar gezellig dorpje Lafelt, geprangd tussen Vlijtingen en Vroenhoven. Vorig jaar werd de Oversteekrun georganiseerd in Rosmeer. De jaren daarvoor liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer. We (mijn dochter & ik) vertrokken goed op tijd, maar toen we er bijna waren stuurde de GPS ons mee het parcours op en moesten we wachten tot de laatste deelnemer van de 5 kilometerwedstrijd aangekomen was. Zodoende hadden we nog maar een half uur om onze startnummers op te halen en de opwarming te doen. Ik was benieuwd of het zou vlotten vandaag, want de voorbije dagen voelde ik me precies niet zo heel fit. Feit is dat op mijn leeftijd de recuperatie na een stevige inspanning steeds trager verloopt. Daar was na de start niet veel meer van te merken want het liep gesmeerd en na enkele honderden meters lichtjes bergop ging het reeds bergaf: ideaal om op adem te komen. Later volgde er een langere helling met nog een kuitenbijtertje erachteraan. Niet super zwaar, maar met twee rondjes af te leggen, toch zwaar genoeg. Bovendien speelde de wind op die lange klim ook nog eens met onze voeten. Dit alles maakte dat het nooit echt gemakkelijk aanvoelde, maar het ging toch vooruit. Ik kon rond halfweg een jonge gast (Wim) inhalen en helemaal op het einde naderde ik nog sterk op Dirk en eerste dame (Mieke). Zo overschreed ik de finish na 3820 en als 15de van de 115 (1ste van de 26 vijfenvijftig plussers!). Blij met de zege uiteraard, doch vooral met mijn eindtijd en het gevoel achteraf natuurlijk... Sharon, echter, had een offday met een maag die opspeelde, maar dat gevoel werd achteraf ruimschoots weggespoeld toen ze als derde dame senior op het podium mocht plaatsvatten. Of dat te maken had met de aanwezigheid van haar schoonouders en -broer, valt moeilijk te becijferen, maar dat hun présence stimulerend werkte, staat buiten kijf...
29ste âEreprijs Freddy Feytonsâ. Gotem. (10 Km)
Twee wedstrijden op 2 dagen lopen: vroeger draaide ik daar mijn hand niet voor om. Of ik dat in de tegenwoordige tijd nog uit mijn benen zou kunnen schudden, valt te betwijfelen. En dan bedoel ik: de scherpe eindtijd van de dag ervoor evenaren of zelfs verbeteren... Met Kozen, vorige maandag, erbij was dit mijn derde wedstrijd op een week! Tot 4 jaar geleden lukte dat nog allemaal prima (toen deed ik zelfs eens 2 wedstrijden op 1 dag: (BK Halve Marathon en 10 Km in Sint-Truiden), maar de aftakeling van deze oude mens heeft zich onherroepelijk ingezet... Gotem is echter een mooie wedstrijd met start en aankomst in het idyllische Fontijnhof en de opbrengst gaat naar een goed doel, daarom wou ik van de partij zijn. Bovendien is er steeds een speedrun van 3 km, waar enkel de absolute toppers aan mogen deelnemen. Er stonden slechts 44 deelnemers aan de start van de 10 km, wat ongetwijfeld ook te maken had omdat dit geen klassementswedstrijd meer is door het opdoeken van de Haspengouw Challenge. Met zo weinig atleten op het parcours loop je veel kans om alleen komen te zitten en dat gebeurde ook. Vooral het lange stuk bergop was moordend en de wind, die daar in het nadeel blies, maakte het nog zwaarder. Het tempo (dat al niet te hoog lag) ging er daar volledig uit en de afdaling was net genoeg om terug op adem te komen. Alleen lopende kon ik me dan maar beter concentreren op mijn ronde-tijden en tot mijn vreugde was de derde (en laatste) ronde zelfs de snelste! Toen haalde ik terloops nog ex-teammaat Geert in en stevende ik af op een 14de plaats algemeen (1ste M55) in 3935. Een dikke minuut trager dan gisteren, doch beter dan maandag. Hiermee kon ik leven, want de tevredenheid van gisteren was nog niet weggeëbd en daar was wel progressie merkbaar. Volgende week geen wedstrijd en veel kilometers maken met het oog op het WK Halve Marathon (16/9) en BK Marathon (14/10). Uitdagingen genoeg....
Een Midwinterjogging in lente temperaturen... het is ooit anders geweest, zoals vorig jaar toen we met een gevoelstemperatuur van -7° moesten kampen. Vandaag was het met een graad of 15 een pak aangenamer en dat kon ook gezegd worden over mijn gezelschap, want ook dit jaar schreven mijn twee oudste dochters alsook mijn grootste schoonzoon zich in voor de 10 km..
Het provinciaal kampioenschap is voor mij elk jaar zowat de enige reden om de spikes vanonder het stof te halen en eens het veld te betreden. Deze discipline is niet mijn meest favoriete, ik heb er gewoon de aanleg en de lichaamsbouw niet voor...wel eerder voor de Marathon, zo blijkt. Maar voor deze gelegenheid, op Limburgs niveau, zag ik een podiumplaats wel eventueel binnen mijn mogelijkheden liggen. Vorig jaar en in 2016 mocht ik zelfs op de hoogste trede (in mijn categorie) plaatsnemen.
Sinds 2011 miste ik maar 1 editie van deze wedstrijd (2014, wegens knieblessure), en telkens won ik de oppergaai in mijn categorie. Na mijn twee eerdere wat tegenvallende halve Marathons van dit jaar (Bilzen en Malaga), waar ik respectievelijk in iets meer en iets minder dan 1u28 min. finishte, was ik toch wat op zoek naar rehabilitatie om het jaar alsnog fatsoenlijk af te sluiten.
Mijn haat/liefde verhouding met deze wedstrijd helt voorlopig nog steeds over naar het tweede, maar voor deze editie (mijn achttiende !) waren mijn liefde-gevoelens toch een stuk minder... Dat had niet echt te maken met de zwaarte van het parcours, wel met de conditie, die ik de voorbije maanden precies nog maar moeilijk op de rails krijg. Les 4 cimes is & blijft de zwaarste uitdaging van het jaar met het voortdurend golvende parcours, vier hogere toppen incluis. 
Voor het eerst sinds 2014 stond ik nog eens aan de start van deze DDH, omdat het BK Marathon te Eindhoven op dezelfde dag geprogrammeerd werd, de voorbije 3 jaar. Het was mijn 23ste deelname, wat erop wijst dat dit een van mijn favoriete wedstrijden is (was). Het inschrijvingsgeld van 17 vind ik aan de hoge kant, al krijg je in ruil daarvoor wel wat ambiance terug, onderweg. Ook mijn dochter (Sharon) was weer van de partij en zou een gave prestatie neerzetten en daarmee haar stijgende conditie bestendigen. 
Voor de laatste manche van de Victors cup ging het richting Kortessem. Als ik nog in aanmerking voor de tweede plaats in de eindstand zou willen komen, moest ik voor concurrent Joris eindigen, vandaag... Maar tussen willen en kunnen ligt een hemelsbreed verschil, zeker amper 1 week na die slopende Marathon. Normaal zou een mens na een dergelijke wedstrijd 4 weken moeten recupereren, dit deed ik echter nog nooit! Dat 1 week herstel deze keer bijlange niet genoeg was, zou achteraf blijken. Ondanks 2 fietstrainingen en 2 lichte loopsessies, voelden de benen NOG steeds niet goed aan: vooral het linker bovenbeen bezorgde me nog vrij veel hinder.. Daarom twijfelde ik tot op het laatste moment over deelname, doch na een testje over 4 km, vanmorgen, zette ik het licht toch op groen.
Toen ik begin de jaren 90 mijn traditionele lange duurloop- rondje van 20 km deed, durfde ik nooit te bevroeden dat ik ooit een Marathon zou (kunnen) lopen, want dat was 2 maal die ronde EN ook nog 2 km erbij... Toch voleindigde ik mijn eerste wedstrijd op de langste afstand in 1996 te Antwerpen (3u13min.). Twee jaar later dook ik reeds onder de 3 uur (2u59min.) in diezelfde Lipton Ice tea Antwerp Marathon. Inmiddels liep ik er 21, waarvan 16 onder de 3 uur... Sinds 2008 nam ik tevens deel aan het BK (behalve 2009) en telkens stond ik op het podium, waaronder 5 maal op de hoogste trede. Dus was het de logica zelve dat ik dit ook nog eens zou proberen....
Twee weken na mijn matige prestatie op het WK was ik curieus hoe mijn conditie zou zijn voor een 10 km- wedstrijd. Ik verwachtte er niet al te veel van, aangezien ik nog steeds wat last had van een stram linker bovenbeen (nog een restant van de halve Marathon ?) en ik deze week behoorlijk veel getraind heb met twee sessies op dinsdag en woensdag. De bedoeling was dan ook deze week meer dan honderd kilometers te lopen als voorbereiding voor het BK Marathon, over twee weken. De benen zouden wel eens niet fris kunnen zijn om de zware omloop van de Ambiorix run te bedwingen. Tot overmaat van ramp voelde ik tijdens mijn tradioneel opwarmingsrondje, vanmiddag, enkele pijnscheuten in dat bovenbeen.
Toen ik me inschreef voor dit evenement, enkele maanden geleden, kon ik nog niet inschatten hoe mijn conditie heden zou zijn. Normaal is die in september/oktober meestal top, maar dit jaar is dit zeker niet het geval. Vorige wedstrijd was, net als mijn laatste training woensdag, niet van dien aard om met een gerust gemoed naar het warme Spanje af te reizen. Hopelijk brachten enkele looploze dagen soelaas...
Deze wedstrijd gold als laatste test voor het WK Halve Marathon, volgende week in Malaga. Na mijn bevredigende prestatie van vorige week in Lafelt, zou het nu minstens even goed of zelfs beter moeten gaan. Het werd echter een sof... Ik krijg de wisselvalligheden in mijn sportieve verrichtingen dit jaar er maar niet uit. 
De zesde wedstrijd van de Victors cup werd gelopen in het onooglijke maar gezellig dorpje Lafelt, geprangd tussen Vlijtingen en Vroenhoven. Vorig jaar werd de Oversteekrun georganiseerd in Rosmeer. De jaren daarvoor liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer. We (mijn dochter & ik) vertrokken goed op tijd, maar toen we er bijna waren stuurde de GPS ons mee het parcours op en moesten we wachten tot de laatste deelnemer van de 5 kilometerwedstrijd aangekomen was. Zodoende hadden we nog maar een half uur om onze startnummers op te halen en de opwarming te doen. 
Twee wedstrijden op 2 dagen lopen: vroeger draaide ik daar mijn hand niet voor om. Of ik dat in de tegenwoordige tijd nog uit mijn benen zou kunnen schudden, valt te betwijfelen. En dan bedoel ik: de scherpe eindtijd van de dag ervoor evenaren of zelfs verbeteren... Met Kozen, vorige maandag, erbij was dit mijn derde wedstrijd op een week! Tot 4 jaar geleden lukte dat nog allemaal prima (toen deed ik zelfs eens 2 wedstrijden op 1 dag: (BK Halve Marathon en 10 Km in Sint-Truiden), maar de aftakeling van deze oude mens heeft zich onherroepelijk ingezet...
