Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort... Met mijn belabberde conditie was het nog maar de vraag of het me deze keer nog eens zou lukken. Maar mijn - weliswaar matige - prestatie van vorige week gaf me toch wat vertrouwen. Anders dan dat waren de temperaturen niet van dien aard om een hoge borst op te zetten (letterlijk & figuurlijk!). De gevoelstemperatuur lag met -2º mijlenver onder mijn comfortzone... Het kostte me heel wat moeite om uit mijn luie zetel geraken (en om het WK veldrijden op TV te missen), maar achteraf gezien zou ik er geen spijt van krijgen. Terplaatse was het, ondanks alles, een gezellige bedoening en met Rik aan de microfoon is er altijd wat meer bezieling. Na een extra lange opwarming voelde ik me er klaar voor, maar ik stond weer te slapen toen het startschot weerklonk en vertrok in het tweede deel van de groep. Misschien was dit onbewust de juiste tactiek, want zo kon ik rustig in mijn ritme komen en opschuiven in het veld. Na een tijdje kwam ik in het spoor van de koploper in mijn categorie, Marc Quadflieg, die na enkele blessures een lange tijd out was. In de 2de van 4 rondes kon ik afstand nemen van hem en zo naar de zege lopen bij de M60. Opdracht volbracht, dus, maar dankzij de onderkoelingsverschijnselen naderhand leek ik eerder op een Parkinson-patiënt. Tenslotte moet ik mijn echtgenote en dochters nummer 2, 3 en 4 dankbaar zijn omdat ze me uit mijne canapé getrokken hebben.
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was. Met zijn 82 namen we de start en mijn aanvangstempo was comfortabel te noemen. Sommige passages door het bos waren behoorlijk drassig wat de snelheid niet ten goede kwam. Tot km 10 liep ik in gezelschap van teammaat Yves, maar tijdens de laatste 2 km begon mijn vaatje stilaan leeg te lopen en ik moest hem laten gaan. Ik finishte alsnog als 9de algemeen in 4811. Hier kon ik mee leven, vooral omdat de eerste 10 km mijn tempo toch nog ruim onder de 4/km bleef, daarna was het over & out. Dit was sowieso een goede training voor het Limburgs Kampioenschap veldlopen van volgende week, ook in Genk. Ook mijn dochter Sharon overleefde haar survivaltocht en doemde na iets meer dan 1u10 uit het bos terug op als 71ste! Voila, de kop is eraf en hopelijk kunnen we, bij leven en welzijn, rustig verder breien aan de conditie.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂. Ook deze keer heel wat starters voor de 3 afstanden: voor de 21,1 km alleen al 258 finishes! Dochter Sharon koos voor de 12,5 km en maakte die probleemloos vol in 1u10, de tijd die ik had vooropgesteld. Ik had me te weinig opgewarmd, daarom kwam ik tijdens de eerste km wat in ademnood (mede door de kou). Daarna ging het vlotter en ik voelde me zowaar goed. Dat duurde echter niet zo lang want die 33 km van Battice zaten nog in de benen. De snelheid lag niet zo hoog, toch liep ik een zeer vlak tempo van net onder de 4/km. In de tweede ronde kreeg ik het gezelschap van twee Hollanders: eentje moest achterblijven en de andere liep na 17 km van me weg. Hij bleek ook geen pannenkoek te zijn want hij werd reeds 3 maal wereldkampioen strongman(=10 km lopen, 150 km fietsen en dan nog eens 30 km lopen). Hij zat net niet in mijn categorie, waardoor ik de 1ste plaats behaalde bij de M60 en 20ste totaal in 1u2341. 1 minuut trager dan mijn richttijd (en mijn tijd van vorig jaar), toch was ik tevreden want de omstandigheden waren niet ideaal. Dankzij de morele en andere steun van mijn geliefden is mijn loopjaar weer eens tot een goed einde gekomen. En een zwakke periode in Mei en Juni daargelaten, een bijzonder succesvol jaar met 2 maal Vlaams en Belgisch Goud (op de halve EN ganse Marathon) en twee keer Zilver (10 km op de weg EN op de piste). Bovendien winnaar van Victors cup en 2de van Haspengouw Challenge bij de M55. Verder nog twee Limburgse records (10000 meter en Marathon) en Limburgs Goud en Zilver. Hier had ik een jaar geleden zeker voor getekend!
32ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (33km)
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste! Nieuw dit jaar was een 2 cimes: een wedstrijd over een dikke 16 km met dus 2 zware beklimmingen. Dat was wellicht de reden waarom dochter Sharon me vergezelde en dat op een koude, natte zondagmorgen! Ze ging de uitdaging aan om, 1 week na Braives, ook dat Waalse varkentje te wassen. We waren dit jaar extra vroeg vertrokken om de plaatselijke verkeersdrukte voor te zijn. Daardoor konden we ons terplaatse rustig klaar maken en een babbeltje slaan met enkele (bekende en minder bekende) lopers. Tijdens de wedstrijd bleef de regen grotendeels achterwege, zodat ik me toch kon warm houden dankzij warme kleding, al scheelde het niet veel. De eerste kilometers is het traditioneel doseren geblazen, al is dat niet simpel mede doordat het continue op & neer ging. De eerste helft is de minst zware met meer dalende dat stijgende kilometers. Na 3 a 4 km kon ik Jo bijhalen, alsook goede bekende, Jean, die er een doorgedreven training van maakte. Ik merkte echter al vlug dat Jo alweer een goede dag had en door zijn dalingscapaciteiten sloeg hij telkens een gaatje. Na de zware klim aan km 16 bleef hij zelfs even achter, maar hij had me enkele kilometers later weer te pakken en liet me ter plaatse. Het was duidelijk dat hij zich gespaard had. Ik kwam na 23 km weer dichter, bleef een tijd op 10 meter hangen, maar de laatste 3 km waren te veel aan voor mij en ik verloor nog anderhalve minuut! Mijn bovenbenen protesteerden, vooral tijdens de afdalingen en ik moest dan soms bijna wandelen om niet door mijn benen te zakken. Uiteindelijk werd ik 2de van de 36 M60 (35ste van de 467 totaal) in 2u2808. Mijn 12de tijd op 17 deelnames. Ik kon vrede nemen met dit resultaat want het is een overwinning op zich als je deze zware wedstrijd (met 650 hoogtemeters) uitloopt. Zo dacht Sharon er ook over want zij finishte als 317de van de 404 in 1u4138: een prestatie en het ervaring rijker. Nadat we onze cadeau: een bordje met streekproducten (ondermeer de heerlijke Herve kaas), hadden afgehaald en een Val-Dieuxke dronken, keerden we voldaan weer huiswaarts.
âLes vallons de la Mehaigneâ. Braives. (+/-9,9 km)
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31... Sinds mijn deelname vorig jaar wist ik dat de omloop redelijk pittig was, en de eerder frisse temperaturen (9º) maakten dat het geen ochtendwandeling ging worden. Dit alles schrikte ook dochter Sharon niet af en ze ging ook die uitdaging aan. Zij heeft allicht de genen van mij geërfd, waarmee je aan de slag kan om al lopende 10 km te overbruggen op een kille zondagmorgen? Anderen noemen dit: zot. Nochtans stonden 290 atleten aan de start, met ook verscheidene bekende (Limburgse) gezichten. Ik voelde me op voorhand echt heel goed (al durfde ik dit niet hardop te zeggen). Mijn gevoel bedroog me echter niet en van bij de start zat het tempo er goed in. Niet voor lang, want na ongeveer 1 km diende een vettige veldweg zich aan en moest ik me wat inhouden om niet uit te glijden. Daarna kon ik opnieuw aanpikken bij Guido (winnaar van de HC bij de M55) en de snelheid ging omhoog. Niet voor lang, echter, want na 3 a 4 km begonnen de (vrij steile) klimmetjes zich aan te dienen maar er waren voldoende mogelijkheden om te recupereren. De laatste 3 km verliepen hoofdzakelijk vlak met een lang recht stuk oude spoorwegbedding. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M60, net voor Guido (2de M50), en 25ste van alle deelnemers in 3717. Liefst 228 sneller dan vorig jaar! (Al had ik toen de week ervoor de Marathon van Etten-Leur gelopen). Uiteraard was ik zeer tevreden, zo ook Sharon, die een puike 5422 neerzette en mooi middenin het pak arriveerde. Daarmee bevestigde ze haar prestatie van Montenaken. Dit was een geslaagde algemene repetitie voor de NOG veel zwaardere wedstrijd van volgende week in Battice. Ik won een mooie (en nuttige!) prijs, namelijk: een korf vol met speciale bieren... Het proeven daarvan zal ik beter maar een weekje uitstellen...
De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°... Mijn dochters Sharon en Darlene vergezelden voor morele steun, maar eerstgenoemde wou vooral ook deelnemen om haar tegenvallende prestatie van vorige week in Kortessem uit te wissen, waar ze allerlaatste werd... Ze liep de korte afstand (7 km) en behaalde terug het niveau dat ze beoogde en dat op een zeker niet lichtlopende omloop... Net voor de start van de lange wedstrijd werden we nog getrakteerd door een stevige bui, waardoor de opwarming niet optimaal verliep. De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon... Zo was iedereen tevreden en konden we voldaan naar huis. Enige minpunt was dat er geen podia waren voorzien voor de respectievelijke categorieën, enkel voor de eerste 3 algemeen. Dit was echter geen reden om misnoegd te zijn want want mijn loopjaar was al meer dan geslaagd... Voor dit jaar zijn nog enkele (langere) wedstrijden gepland met als hoogte- punt de 33 km van Herve in Battice..
28ste âzes kerkenloopâ. Kortessem. (+/_ 13,5 km)
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb... Voor de 21ste (!) opeenvolgende keer stond ik er al aan de start en dit werd meteen de warmste editie met 24°. Van zes kerken is al een tijd geen sprake meer, zeker nu het parcours vanaf dit jaar veranderd is: nu nog 13 i.p.v. 15 km en veel meer onverharde (veld)wegen. Enkel de eerste km en de laatste 7 km waren dezelfde als voorheen. De organisatie was in handen van mijn team (de GS- runners), dus een reden te meer om mijn beste beentje voor te zetten. Met liefst 190 deelnemers namen we de start achter de kerk en het gevoel zat meteen goed. De diepe massage waaraan mijn vrouw/beul me voormiddag had onderworpen bleek zijn vruchten af te werpen... Na 1 Km liep ik reeds als eerste in mijn categorie ik kon aanklampen bij een viertal die normaal veel sneller zijn dan mij. Ik nam me voor om zo lang mogelijk aan te klampen en zo moest ik enkele km verder hen laten gaan. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en kon tegelijk mijn voorsprong op de andere 55 plussers geleidelijk uitbouwen. Gaandeweg begon ik zelfs nog andere, jongere, atleten in te halen. Dat gaf me een boost en ook al zakte mijn snelheid wat, toch werd een mooie 13de plaats mijn deel. Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
34ste DLL Marathon Eindhoven. Belgisch Kampioenschap. (42,195 Km)
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig... Net als de vorige 2 jaren werd dit BK georganiseerd in Eindhoven, wat maakte dat mijn vrouw & ik een dag eerder vertrokken en incheckten in het "Intell-hotel", vlakbij de start & aankomstzone. De start werd trouwens al om 10u gegeven en het weer was voor de lopers gelukkig beter dan de vorige dagen: niet meer zo veel wind, wel nog vrij fris en slechts een beetje regen. Ik was benieuwd of de halve Marathon van twee weken geleden volledig verteerd zou zijn... Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven... Het duurde niet lang of ik wist dat het geen superdag zou worden. Ik moest net iets te veel moeite doen om mijn startsnelheid (4'/km) aan te houden. Dus zocht ik mijn eigen tempo en probeerde ook geen groepjes te volgen die iets te snel waren voor mij. Bovendien was "snelle Eddy" van bij de start ervandoor gegaan en algauw zag ik hem niet meer voor me uit lopen. Halfweg had hij al een voorsprong van 4'30" en mijn snelheid zakte gestaag, doch niet dramatisch. Na 25 Km was mijn tempo toch nog altijd 4'05"/km gemiddeld, maar daarna was het vet van de soep... Bovendien waren mijn kuiten reeds na 12 a 13 km beginnen tegen te sputteren en elke stap deed pijn. Die "Halve" van Wevelgem was alles behalve uit mijn benen verdwenen!!! Die 30 resterende kilometers beloofden een lange lijdensweg te worden en het feit dat Eddy ver voorop lag, maakte dat enkel de tweede plaats haalbaar zou zijn. Mijn enige doel was nog: arriveren! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax! Bijna 42 km afgezien met het idee om maximaal tweede te worden... en toch nog winnen. En het strafste van alles: mijn tijd (2u56'37") was tot op de seconde na dezelfde van vorig jaar! Wie verzint zoiets? Na afloop was ik compleet "choco", maar de krampen & pijn maakten vlug plaats voor euforie... Ik werd ook 1ste van alle 50 Masters +60 en 124ste van alle deelnemers (bijna 2100). Dit was mijn vijfde Belgische marathon titel. Van de 21 marathons die ik liep, waren er 16 onder de 3 uur. Die lange afstanden liggen me dus blijkbaar... Dat bleek ook vandaag, en ondanks een "mindere dag" de vier titels behaald die dit jaar mijn doel waren...
De voorlaatste manche van de "Victors Cup" ging, net als vorig jaar, door aan de "Plinius bron". Twee jaar geleden was de start & aankomst nog op "de Motten", het parcours liep alzo richting het natuurgebied "de Kevie". Daar waren de wegen vlak te noemen, wat je nu niet meer kan zeggen. De omloop was dit jaar dan ook nog eens veranderd met eerst een soort lus en 1 grote ronde met enkele pittige hellingen en een gladde want natte veldweg bergop. Het had al heel wat geregend, toch bleef het zo goed als droog tijdens de wedstrijd. Het was bovendien fris (15°), kortom: een troosteloze aangelegenheid. Ik was benieuwd of en hoe ik mijn inspanningen van de halve Marathon, zes dagen geleden, verteerd zou hebben en wou nog een keer diep gaan in voorbereiding van het BK Marathon van volgende week Zondag. Maar van bij de start zat het gevoel & tempo goed en ik kon vrij vlot mee met ondermeer mijn concurrent, Joris. Het tempo zakte even, uit voorzichtigheid, op de vettige veldweg bergop, en moest enkele lengtes laten op Joris en ook Ronny. Doch, daarna op een helling na zowat 6 km koos ik het ruime sop en bouwde een voorsprong uit van zo'n 15". Maar tegelijkertijd begonnen mijn kuiten te protesteren, toch hielden ze stand tot aan de finish. Zo werd ik nog eens 1ste M55 (14de van de 160 algemeen) in 38'30". Ik was zeer tevreden en eens te meer een bevestiging dat de conditie goed is. De organisatie was weer dik in orde, de deelnemers talrijk en de twee (zware) biertjes na afloop smaakten als vanouds..
Belgisch Kampioenschap Halve Marathon. Wevelgem. (21,1 km)
De laatste en meest verre verplaatsing voor wedstrijden geldend voor een Belgisch en/of een Vlaams Kampioenschap ging richting Wevelgem. Daarom moesten we vroeg uit de veren en om 8u10 vertrokken mijn vrouw & ik om twee uur later aan te komen in Lauwe, vanwaaruit het nog even wandelen was naar de startplaats in Wevelgem. Mijn belabberde vorige halve Marathon (in Torhout) indachtig, was ik benieuwd of ik het er deze keer beter vanaf zou kunnen brengen... De weersomstandigheden zaten in elk geval mee: rond de 21° en weinig of geen wind. Voortgaande op mijn prestaties van de voorbije twee maanden en goede conditie, had ik er wel vertrouwen in. Het gevoel zat in elk geval goed van bij de start en ik kon gemakkelijk aansluiten bij een groepje met als enige - voor mij - bekende Marc Bultinck. Hij is absolute top en ondermeer veelvoudig Belgisch kampioen 10000 meter en 1/2 marathon. Maar hij was (en is) nog geen 60 jaar en dus geen concurrent voor mij. Na 4 km was ik niet weinig verrast toen mijn chrono 15'05" aangaf! Ik had nooit de indruk dat het tempo zo hoog lag, dat is altijd een goed teken. Toen viel dat groepje uiteen en bleef alleen ik nog over, samen met Marc en nog een jonge kerel. Het parcours liep voor een stuk langs de Leie en dus zeer vlak op enkele bruggen na. Het tempo zakte daarna wel wat, al had ik na 10 km nog 38'28". Drie a vier maanden geleden haalde ik die tijd nog niet eens op enkele 10 km- wedstrijden! Na 13 km voelde ik me nog goed genoeg om het tempo op te drijven en er alleen vandoor te gaan. Ook Marc moest passen, ik stak nog verscheidene atleten voorbij en mijn ritme beviel me wel want ik kon diep blijven gaan zonder verzuring. Zo werd ik 1ste van mijn categorie in 1u22'31". Liefst vijf minuten sneller dan in Torhout, drie maanden geleden! Eindelijk eens de Belgische titel op de "Halve" behaald, dat was me nog nooit gelukt. Achteraf bleek mijn concurrentie niet al te stevig geweest te zijn want de tweede was 12' achter. Na het goud op het Belgische en Vlaamse kampioenschap Halve marathon en de gouden Vlaamse medaille op de ganse Marathon, wacht nog 1 uitdaging: het BK Marathon in Eindhoven... Daar verwacht ik wel serieuze tegenstand met ondermeer wereldtopper Eddy (Vierendeels). Weer iets om naar uit te kijken, al geef ik mezelf maar 10% kans als hij in orde is. Maar wie niet waagt, kan ook niet winnen en een Marathon is altijd een beetje een avontuur.
Reeds voor de 24ste (!) keer stond ik aan de start aan de 22ste "Brouwerijloop". Eigenaardig: 24 deelnames op 22 edities... Inderdaad: voor 1996 was de benaming van deze door ACA Alken georganiseerde wedstrijd gewoon "Stratenloop". En mijn eerste deelname dateerde al van twee jaar voordien, vandaar... Deze voorlaatste manche van de "HC" is een ideale test om te zien hoe het zit met de snelheid vanwege de biljart vlakke wegen. Het parcours werd dit jaar anders uitgetekend met, na een aanlooprondje, een grote ronde, doch het was even vlak als voordien... De strijd om de tweede plaats in de rangschikking ligt nog open: altijd leuk om uit te kijken naar concurrentie, die dit jaar voor mij Joris heet. De weersomstandigheden konden niet idealer zijn: 16 a 17° en praktisch windstil met de zon daar bovenop! Ik voelde van bij de start dat de "schwung" erin zat en koos dadelijk een - voor mij - comfortabel tempo, dat met 3'40"/km toch vrij hoog lag. Guido, de leider in mijn categorie, moest ik laten gaan, al hield ik hem de ganse tijd wel in het vizier. Na enkele versnellingen merkte ik dat ik Joris, die mij op de hielen zat, los kon schudden. Dat gebeurde ook en even voorbij halfweg koos ik het ruime sop en eindigde alsnog 16" voor hem op de 2de plaats van de 23 55- plussers. Met een 11de plaats algemeen (van de 116) in 39'58" was ik dan ook zeer tevreden. Dat was ik ook voor dochter Sharon, die voor het eerst de lange afstand liep in voorbereiding op "Dwars door Hasselt". Nu kunnen we met vertrouwen uitkijken naar het BK Halve Marathon in Wevelgem, volgende week.
In de Bilzerse deelgemeente Rosmeer stond de vijfde manche van de "Victors Cup" op de planning. Daar ik 1 wedstrijd heb moeten laten vallen (Aterstoase jogging Tongeren) en er nog eentje zal moeten missen (Terrasloop Bilzen, volgende week), leek het me zinvol om deze "run" mee te pikken. Na mijn puike prestatie van vorige week had ik er wel zin in. Het was mijn eerste deelname aan deze "Oversteekrun". Vroeger liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer, vandaar die benaming. De trainingen (voor ondermeer de Marathon) verlopen prima met meer dan 100 loopkilometers per week, het fietsen werd gereduceerd tot zo'n 85 km deze week. Wat me vooral opvalt zijn de lage hartslagwaardes, die ik laat optekenen. Bijvoorbeeld: 6,45 Km in 30'26" aan hartslag 105. En 10,7 km in 48'27" aan hartslag 110! Bij het naderen van Rosmeer werd het me duidelijk dat het geen "walk in the park" zou worden. De wegen zijn er geenszins vlak te noemen en de omloop was een stuk zwaarder dan vorige week in Halen. Nu was het wel minder warm en met af & toe wat regen en 19° was het prima loopweer. Van bij de start was het gevoel goed, ook al ging het aanvankelijk meer berg-op dan -af. Ik kon aanpikken bij lopers die ik normaal niet kan volgen en dat alleen al gaf me een kick. Ik wist tevens dat ik in eerste positie lag (van mijn categorie), dus was het comfortabel lopen. Ik voelde me zelfs zo goed dat ik zowaar aan de kop van het groepje ging sleuren, even voor halfweg! De laatste kilometers ging het tempo de hoogte in en ik moest passen, ook al hielp teamgenoot Leroy me om terug aan te sluiten bij enkele "ontsnapten". Dat tempo kon ik niet meer aan, maar ik was al lang tevreden over mijn wedstrijd en vooral over het gevoel. Zo werd ik 1ste M55 en 11de van de 137 algemeen in 37'53"! Een zeer goede tijd op dat zwaar parcours met zijn korte en lange hellingen. Nu deze conditie proberen vol te houden tot (en liefst met) het BK Marathon, over 5 weken...
Deze jonge wedstrijd is meer geworden dan een "leuk tussendoortje", ook al is ze niet verbonden aan klassementen. De goeie organisatie en het parcours, dat gevarieerd en uitdagend te noemen is, maken dat er op een zondagmorgen 141 lopers (voor de 10 km alleen al) komen opdagen. Voor mij eens te meer een test om te zien hoe mijn conditie vordert. Afgelopen woensdag deed ik nog een lange duurloop van 31 km, in voorbereiding van de Marathon van Eindhoven (over 6 weken). Zoals het moet, was deze inspanning reeds volledig verteerd en het viel me vooral op hoe laag mijn hartslagwaardes waren tijdens de rustige duurloopjes van de voorbije dagen. Samen met mijn twee jongste dochters (en hondje) vertrokken we om 9u30 richting Halen. Vanaf de start ging de beuk erin, en op de vlakke aanloopkilometers was de snelheid verschroeiend (iets meer dan 7' na 2 km!). Ik kon bijna aanpikken bij concurrent Guido en zijn maar Dirk, maar hun tempo lag iets te hoog voor mij. Ook de eerste vrouw (voormalige topper Sigrid Vanden Bempt) kon ik na halfweg niet meer volgen. Andere 55 plusser, Joris, hield er ook goed de vaart in, toch bleef nog in zijn spoor. Na enkele nijdige klimmetjes nam hij enkele meters afstand op de veldwegen bergaf. Maar op zowat twee km van de meet plaatste ik een versnelling die ik tot op de meet kon volhouden. Zo sloeg ik nog een gat van 14" en werd alzo 2de van mijn categorie en zelfs 10de algemeen! Mijn tijd (38'25") was zelfs 2'40" scherper dan vorig jaar en 2'04" sneller dan twee jaar geleden! Alweer een zeer goede prestatie (al zeg ik het zelf), wellicht een van de beste van het jaar. Na enkele uren rust, liep ik namiddag nog een "toerke" van 9 km en kom alzo aan iets meer dan 100 km, deze week...
Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans.... Maar ik draai voorin mee in twee klassementen (Haspengouw Challenge en Victors Cup), dus probeer ik zoveel mogelijk manches mee te doen. Deze negende wedstrijd van de "HC" is tevens mijn 570ste van mijn "carrière"en dat in 26 jaar tijd! Dat begint serieus op te lopen... Na die zware dobber van gisteren, voelde ik me opvallend fit en na mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4 km, vanmiddag, voelde ik me klaar om "erin" te vliegen. Met een gemiddelde hartslag van 106 en een tempo van 4'43"/km leek van overtraining dan ook geen sprake. Samen met dochters #2, 3 en 4 en onze nieuwe huisgenoot Quito (een Saluki puppy) ging het om 14u30 richting het kerkdorpje van Borgloon. Zoals steeds liep dochter Sharon eerst de korte afstand (5km) met succes uit. Zodoende was er tijd genoeg voor mij om op te warmen. Raar maar waar: wat zich gisteren voordeed, gebeurde deze keer opnieuw! Ook nu werd de groep tijdens het aanlooprondje de verkeerde richting uit gestuurd! Dit verzin je toch niet?! En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. Zo finishte ik als 3de van de 25 M55 en 14de totaal in 38'11". Hier was ik uiteraard zeer tevreden mee, temeer omdat ik in Gotem de voorbije 4 jaar maar 1 keer sneller was (in 2014). Ook de rondetijden waren zeer vlak (11'43"; 11'58"; 11'58"), dus ook met de uithouding zit het snor. Nu de snelheid er ook is, mag ik absoluut niet klagen, ook al ben ik nu precies een "eeuwige tweede" (of derde) aan het worden... Trouwens, pakweg 15 jaar geleden had ik nooit kunnen/durven denken dat ik dit op mijn leeftijd anno 2017 nog zou aankunnen....
Sinds deze wedstrijd deel uitmaakt van de "Victors Cup" steeg het deelnemersaantal spectaculair, de voorbije twee jaar, met meer dan dubbel zoveel starters! Trouwens, alle wedstrijden van de "V.C." trekken veel mensen: dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben met grote man/bezieler achter deze organisatie, Christophe Roosen. Daar er morgen de stratenloop te Gotem op het programma staat, had ik me voorgenomen om niet al te diep te gaan, vandaag. De omstandigheden terplaatse zouden wel voor verheldering zorgen over wat me te doen zou staan... En die verheldering was me al snel duidelijk met de deelname van Marc (Maurissen). Hij is te sterk voor mij, zodat een tweede plaats in mijn categorie het hoogst haalbare was. Met 132 atleten gingen we van start om, na een aanloopronde, de glooiende velden in te duiken voor twee ronden. Maar na enkele honderden meters ging het al verkeerd: terwijl we eigenlijk links af moesten, liepen de snelsten eerst rechtdoor. Na wat geroep maakten de eerste, zowat twintig lopers, rechtsomkeert. Kortom: chaos, alom! Voor mij had dit weinig impact, daar ik maar enkele meters meer had gemaakt. Het pittig parcours, met enkele stevige hellingen, nodigde ook niet uit om verloren terrein snel terug goed te maken. Mijn benen voelden ook niet super aan, dus liet ik Marc lopen en zocht ik mijn eigen tempo. De tweede ronde zakte dat zelfs nog wat, toch was ik verwonderd dat mijn gemiddelde nog rond de 3'53"/km schommelde. Dat was zeker niet slecht met de wetenschap dat ik niet voluit ben gegaan, doch veel sneller had ik ook niet gekund. Bovendien was ik nog 15" sneller dan mijn vorige deelname, twee jaar geleden. Zo werd ik 2de van de 31(!) masters + 55 (24ste totaal). Nu hopen op voldoende herstel met het oog op morgen want daar zal het parcours niet minder zwaar zijn....
Deze achtste manche van de "HC" is voor mij de dichtstbijzijnde, in buurgemeente Kozen. Samen met dochter Sharon, die zoals steeds de korte afstand (4km, in dit geval) doet, vertrok ik om 19u20 naar de plaatselijke kermis. Ook nu weer een vrij talrijke opkomst voor een maandagavond. Het parcours werd, in vergelijking met de vorige jaren, met 1 rondje ingekort en is nu 9,5 Km in plaats van de gebruikelijke 12. Ik was benieuwd of ik mijn prestatie van Lokeren zou kunnen overdoen en mijn conditie bestendigen? Het gevoel was van bij de start in elk geval goed, maar de klimmetjes werden ronde na ronde echte "kuitenbijters". In deze challenge moet ik tegenwoordig mijn meerdere erkennen in Guido, maar met Joris kan ik in een goede dag wedijveren voor de tweede plaats. Hij liep enkele meters voor me uit, doch halfweg kon ik hem remonteren en achterlaten. Ik voelde me niet zo sterk als vorige week: daar zat het parcours en de warmte wellicht ook voor iets tussen. Teamgenoot Yves vergezelde me een tijdje doch hij haakte in de laatste ronde af. Ik stak ook nog "GS-runner" Lode voorbij en zo eindigde ik als 15de (van de 124 algemeen) en 2de bij de M55 in 35'58". Goed, zonder meer, maar voor de eerste plaats in de eindrangschikking zal ik te kort komen. Echter, de strijd voor de tweede plaats ligt wel nog open en zo lijk ik wel een "eeuwige tweede" te worden... Sharon werd vierde dame en viel zodoende net naast het podium.
Optiek Sonck streetrace (BK 10 km op de weg). Lokeren.
Na de zilveren medaille die ik behaalde op het BK 10000 meter (piste) in Ninove, leek me deze wedstrijd ideaal om nog eens op het podium terecht te komen. Daar wegwedstrijden me meer liggen, vond ik de verre verplaatsing zelfs geen obstakel. Aan deze vrij nieuwe discipline had ik nog niet deelgenomen, maar om de eerste plaats bij de zestig-plussers te behalen zou ik voorbij Eddy Vierendeels moeten... Ook al is deze kanjer (ook bekend als "snelle Eddy") vier jaar ouder dan ik, voor mij zou Zilver het maximaal haalbare worden. Hij is trouwens sinds enkele jaren wereldrecordhouder op de 10000 meter! We waren ruim op tijd ter plaatse en dus tijd genoeg voor een picknick op de oever van de Durme. De voorbije drie weken heb ik tijdens de vakantie er serieus de pees op gelegd en mijn trainingskilometers verdubbeld tot 90 a 100 per week met daartussen ook nog pittige fietstrainingen. Na een uitgebreide opwarming voelde ik me er klaar voor. Toch startte ik ietwat behouden, nadat Eddy me na een paar honderd meter als een weerlicht voorbij flitste. Maar Nauwelaers (de man die me klopte op het BK in Ninove met 4") kon ik wel in het vizier houden. Beetje bij beetje naderde ik op hem en na 5 km sloot ik aan. Ik voelde me prima en via een versnelling na 7 km kon ik hem afschudden en zo finishte ik nog 25" voor hem op de tweede plaats. (106de van de 557 algemeen). Alweer een zilveren medaille en ik was zeer tevreden over mijn prestatie maar vooral over mijn tijd (38'03" op 10,18 km volgens mijn Garmin). Dit was het maximaal haalbare en het voelde niet verkeerd om naast een wereldtopper op het podium te staan. Hopelijk ben ik nu opnieuw "vertrokken", na enkele mindere maanden....
Met als doel mijn snelheid aan te scherpen, nam ik voor het eerst sinds vijf jaar nog eens deel aan een 5 km op de piste. Bovendien wou ik proberen het clubrecord bij de M60 te pakken, die tijd stond op 18'31". Deze door ACA georganiseerde meeting was ook ideaal om te zien of er progressie te merken is, nu ik deze week de loopkilometers wat opgedreven heb. Pistewedstrijden zijn zwaarder dan de meeste wegwedstrijden want de weerstand is er continue, er zijn minder deelnemers en dus ook minder groepjes om je in te verbergen en je moet opkunnen tegen het monotone van het rondjes lopen. Dit waren er nu maar 12,5 dus kon ik wat steviger van start gaan. De eerste km (in 3'38") verliep goed en aan dat tempo zou een tijd van 18'15" er zelfs inzitten en het clubrecord kon eraan gaan... Maar helaas: na die kilometer liep ik tegen een (denkbeeldige) muur en moest echt harken om vooruit te geraken, zoals me de voorbije twee maanden net iets te veel is overkomen. De lol was er snel vanaf, gelukkig duurde die lijdensweg niet al te lang en kon ik na 18'52" die verdomde piste verlaten. Ik had gedacht dat ik iets verder stond met mijn conditie. Toch is er iets vooruitgang als ik mijn gemiddeld tempo van 3'46"/km in ogenschouw neem, ook al was het maar over 5 km. "Alle kleine beetjes helpen" zei de boerin en er viel een druppel snot in de pap waarin ze aan het roeren was.
De voorbije drie weken liep ik gemiddeld ongeveer 45 km per week (de helft van wat ik normaal doe) omwille van twee redenen, namelijk: de mindere conditie en de linker hiel die opnieuw opspeelde. Dit is iets waar ik al 6 a 7 jaar regelmatig wat last van heb, maar niet in die mate dat ik de loopschoenen aan de haak moest hangen. Dit is allicht een slijmbeursontsteking achteraan die hiel, doch met behulp van af en toe wat ontstekingsremmers kon ik in actie blijven. Ik heb wel veel gefietst ter compensatie, met het gevolg dat dit me nu echt "voor de wind" gaat. In 8 jaar heb ik niet meer zoveel op de fiets gezeten als dit jaar, maar hier word men dus geen betere loper van. Daarom waren mijn ambities (qua tijd, alleszins) bescheiden voor dit Limburgs kampioenschap op de piste. Bovendien was mijn voorbereiding niet je dat, met eergisteren onder andere een stevige fietsrit. Mijn doel was: een tijd van 40' en de titel behalen, want dit laatste was ook alweer 5 jaar geleden... De deelnemers (alle seniors en masters) werden eigenaardig genoeg opgedeeld in twee groepen aan de hand van eerder dit jaar gelopen tijden. Zo startte ik bij de snelle lopers met onder andere alle seniors en was mijn concurrentie een uur later pas aan de beurt. Na een warme dag was het tegen de avond iets afgekoeld, toch startte ik behouden als allerlaatste van de meute in het spoor van clubgenoot Rudi Neven. Mijn rondetijden bleven constant en weken slechts enkele seconden af, maar gaandeweg werd het wat moeilijker om het tempo van 15 km/u vol te houden. Goed dat ik niet te hevig gestart was want veel sneller had ik niet gekund, besefte ik achteraf... Toch passeerde ik een atleet of 3 waaronder Rudi en klokte af op 40'09". Opdracht volbracht, dus, doch daarna was het wachten tot de andere reeks zijn wedstrijd beëindigd had om te weten te komen dat ik gewonnen had. Echter, zo moeilijk was dit niet, want er waren slechts twee deelnemers bij de Masters +60... De piste trekt nu eenmaal veel minder deelnemers aan, daarom doe ik liever wegwedstrijden...
Na een verlengd weekend met de familie in een pretpark in het Nederlandse Slagharen en de trainingen die vorige week vlot verliepen, was ik eens benieuwd hoe de conditie zou geëvolueerd zijn voor de volgende "HC"- wedstrijd in buurgemeente Nieuwerkerken. Helaas werden de 4 voorbije looploze dagen gecompenseerd met de nodige spijs en vooral drank... Het weerzien met mijn weegschaal stelde me niet teleur want er was maar een halve kilo bijgekomen. Er waren veel deelnemers komen opdagen voor een maandagavond (153!), waarvan heel wat van mijn team (GS-runners). Op voorhand had ik niet echt veel goesting om een wedstrijd te lopen - wat zelden is gebeurd - wegens te weinig gefocust en allicht mijn voorbije matige prestaties. Maar nadat de start was gegeven, viel alles in de plooi en het ging prima. Niet dat ik een supergevoel had, toch was ik aangenaam verrast dat ik mijn dorpsgenoot Peter Santermans en categoriegenoot Joris Steenput lang kon volgen. Het tempo was constant en de laatste ronde was zelfs nog een fractie sneller! Peter en Joris versnelden tijdens de laatste kilometer, doch ik was allang tevreden met mijn eindtijd (37'53") en vooral met het gevoel! Met de 3de plaats kon ik perfect leven, alsook met de 25ste plaats algemeen. Dit was een opsteker van formaat na het gesukkel van de voorbije weken. Hopelijk kan ik deze conditie bestendigen tijdens de komende 4 maanden, want er staan heel wat interessante uitdagingen op mijn planning: provinciaal kampioenschap 10000 meter (Sint Truiden, 7/07); BK 10 km op de weg (Lokeren, 5/08); PK uurloop (Neerpelt, 8/09); BK Halve Marathon (Wevelgem, 24/09); BK Marathon (Eindhoven, 8/10) en de criteriums van de HC en Victors cup. Als dat maar goed komt....
Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort...
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂.
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste!
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31...
De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°...
De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon...
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb...
. Na 1 Km liep ik reeds als eerste in mijn categorie ik kon aanklampen bij een viertal die normaal veel sneller zijn dan mij. Ik nam me voor om zo lang mogelijk aan te klampen en zo moest ik enkele km verder hen laten gaan. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en kon tegelijk mijn voorsprong op de andere 55 plussers geleidelijk uitbouwen. Gaandeweg begon ik zelfs nog andere, jongere, atleten in te halen. Dat gaf me een boost en ook al zakte mijn snelheid wat, toch werd een mooie 13de plaats mijn deel.
Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij
. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig...
Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven...
. Ik moest net iets te veel moeite doen om mijn startsnelheid (4'/km) aan te houden. Dus zocht ik mijn eigen tempo en probeerde ook geen groepjes te volgen die iets te snel waren voor mij. Bovendien was "snelle Eddy" van bij de start ervandoor gegaan en algauw zag ik hem niet meer voor me uit lopen. Halfweg had hij al een voorsprong van 4'30" en mijn snelheid zakte gestaag, doch niet dramatisch. Na 25 Km was mijn tempo toch nog altijd 4'05"/km gemiddeld, maar daarna was het vet van de soep... Bovendien waren mijn kuiten reeds na 12 a 13 km beginnen tegen te sputteren en elke stap deed pijn
! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax
! Bijna 42 km afgezien met het idee om maximaal tweede te worden... en toch nog winnen. En het strafste van alles: mijn tijd (2u56'37") was tot op de seconde na dezelfde van vorig jaar! Wie verzint zoiets
?
De voorlaatste manche van de "Victors Cup" ging, net als vorig jaar, door aan de "Plinius bron". Twee jaar geleden was de start & aankomst nog op "de Motten", het parcours liep alzo richting het natuurgebied "de Kevie". Daar waren de wegen vlak te noemen, wat je nu niet meer kan zeggen. De omloop was dit jaar dan ook nog eens veranderd met eerst een soort lus en 1 grote ronde met enkele pittige hellingen en een gladde want natte veldweg bergop. 
In de Bilzerse deelgemeente Rosmeer stond de vijfde manche van de "Victors Cup" op de planning. Daar ik 1 wedstrijd heb moeten laten vallen (Aterstoase jogging Tongeren) en er nog eentje zal moeten missen (Terrasloop Bilzen, volgende week), leek het me zinvol om deze "run" mee te pikken. Na mijn puike prestatie van vorige week had ik er wel zin in. Het was mijn eerste deelname aan deze "Oversteekrun". Vroeger liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer, vandaar die benaming. De trainingen (voor ondermeer de Marathon) verlopen prima met meer dan 100 loopkilometers per week, het fietsen werd gereduceerd tot zo'n 85 km deze week. Wat me vooral opvalt zijn de lage hartslagwaardes, die ik laat optekenen. Bijvoorbeeld: 6,45 Km in 30'26" aan hartslag 105. En 10,7 km in 48'27" aan hartslag 110!
Deze jonge wedstrijd is meer geworden dan een "leuk tussendoortje", ook al is ze niet verbonden aan klassementen. De goeie organisatie en het parcours, dat gevarieerd en uitdagend te noemen is, maken dat er op een zondagmorgen 141 lopers (voor de 10 km alleen al) komen opdagen. Voor mij eens te meer een test om te zien hoe mijn conditie vordert. Afgelopen woensdag deed ik nog een lange duurloop van 31 km, in voorbereiding van de Marathon van Eindhoven (over 6 weken). Zoals het moet, was deze inspanning reeds volledig verteerd en het viel me vooral op hoe laag mijn hartslagwaardes waren tijdens de rustige duurloopjes van de voorbije dagen.
Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans....
En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. 
Sinds deze wedstrijd deel uitmaakt van de "Victors Cup" steeg het deelnemersaantal spectaculair, de voorbije twee jaar, met meer dan dubbel zoveel starters! Trouwens, alle wedstrijden van de "V.C." trekken veel mensen: dit zal ongetwijfeld ook te maken hebben met grote man/bezieler achter deze organisatie, Christophe Roosen.
Na de zilveren medaille die ik behaalde op het BK 10000 meter (piste) in Ninove, leek me deze wedstrijd ideaal om nog eens op het podium terecht te komen. Daar wegwedstrijden me meer liggen, vond ik de verre verplaatsing zelfs geen obstakel.
Met als doel mijn snelheid aan te scherpen, nam ik voor het eerst sinds vijf jaar nog eens deel aan een 5 km op de piste. Bovendien wou ik proberen het clubrecord bij de M60 te pakken, die tijd stond op 18'31". Deze door ACA georganiseerde meeting was ook ideaal om te zien of er progressie te merken is, nu ik deze week de loopkilometers wat opgedreven heb
. Pistewedstrijden zijn zwaarder dan de meeste wegwedstrijden want de weerstand is er continue, er zijn minder deelnemers en dus ook minder groepjes om je in te verbergen en je moet opkunnen tegen het monotone van het rondjes lopen. Dit waren er nu maar 12,5 dus kon ik wat steviger van start gaan
.
. 
. Dit is allicht een slijmbeursontsteking achteraan die hiel, doch met behulp van af en toe wat ontstekingsremmers kon ik in actie blijven. Ik heb wel veel gefietst ter compensatie, met het gevolg dat dit me nu echt "voor de wind" gaat. In 8 jaar heb ik niet meer zoveel op de fiets gezeten als dit jaar, maar hier word men dus geen betere loper van.
. Goed dat ik niet te hevig gestart was want veel sneller had ik niet gekund, besefte ik achteraf... Toch passeerde ik een atleet of 3 waaronder Rudi en klokte af op 40'09". Opdracht volbracht, dus, doch daarna was het wachten tot de andere reeks zijn wedstrijd beëindigd had om te weten te komen dat ik gewonnen had. Echter, zo moeilijk was dit niet, want er waren slechts twee deelnemers bij de Masters +60... De piste trekt nu eenmaal veel minder deelnemers aan, daarom doe ik liever wegwedstrijden...
Na een verlengd weekend met de familie in een pretpark in het Nederlandse Slagharen en de trainingen die vorige week vlot verliepen, was ik eens benieuwd hoe de conditie zou geëvolueerd zijn voor de volgende "HC"- wedstrijd in buurgemeente Nieuwerkerken. Helaas werden de 4 voorbije looploze dagen gecompenseerd met de nodige spijs en vooral drank..
. 
. Maar nadat de start was gegeven, viel alles in de plooi en het ging prima. Niet dat ik een supergevoel had, toch was ik aangenaam verrast dat ik mijn dorpsgenoot Peter Santermans en categoriegenoot Joris Steenput lang kon volgen. Het tempo was constant en de laatste ronde was zelfs nog een fractie sneller! Peter en Joris versnelden tijdens de laatste kilometer, doch ik was allang tevreden met mijn eindtijd (37'53") en vooral met het gevoel
! Met de 3de plaats kon ik perfect leven, alsook met de 25ste plaats algemeen. Dit was een opsteker van formaat na het gesukkel van de voorbije weken. Hopelijk kan ik deze conditie bestendigen tijdens de komende 4 maanden, want er staan heel wat interessante uitdagingen op mijn planning: provinciaal kampioenschap 10000 meter (Sint Truiden, 7/07); BK 10 km op de weg (Lokeren, 5/08); PK uurloop (Neerpelt, 8/09); BK Halve Marathon (Wevelgem, 24/09); BK Marathon (Eindhoven, 8/10) en de criteriums van de HC en Victors cup. Als dat maar goed komt....
