Zaterdag hoorde ik mensen roepen in de galerij.  Ik liep naar buiten en hoorde dat er een heel serieus bomalarm was in de buurt.  Wat me niet vrolijk maakte want ik wilde nog boodschappen doen om in de loop van de avond niet van de honger om te komen...   Het was tegen 18u en ik trok mijn stoute schoenen aan en verliet de winkelgalerij via de Burg.  Daar stonden heel wat politiecombi's en andere auto's, wellicht ook van de politie of zo.  Maar échte agenten zag ik niet onmiddellijk.

Om zeker aan eten te geraken besloot ik friet met ... te halen op de Grote Markt.  Lekker dichtbij en gezien de 'dreiging' dus haalbaar.   Op de Grote Markt zag ik een paar tientallen agenten maar ik bespeurde geen paniek.   Ik dus naar dat frietenkot.  Twee allochtonen vroegen me wat ik wou, ik stond als enige aan dat kot want door dat alarm waren de meeste mensen in de restaurants op de Markt gaan schuilen.  Een goede zaak dus voor de horeca!  Zonder te ronselen je restaurant zien vollopen.  De frietverkopers spraken niet echt vloeiend Nederlands, en de frieten roken niet echt super maar ja, als je honger hebt...

Ik neem de nogal prijzige frieten mee en kan nog net de Breidelstraat in voor ze héél de boel afsluiten met van dat blauw-wit politielint.   Nu is de politie zenuwachtig geworden, ik snap nog steeds niet waarom.  Ik blijf nog wat staan kijken en een politieagente geeft me een por en vraagt waarom ik blijf stilstaan.    Ik zeg haar dat ik daarnet iets over 'ontploffen' had gehoord vlakbij mijn winkel.  De dame had plotseling wél oor naar mijn woorden.  'Zeg op!', snauwt ze me toe en ik : 'Oeioei ik kan je enkel vertellen dat ik deze namiddag de musketier in de galerij naar een voorbijganger hoorde roepen : 'Als die krantenartikels hier niet vlug verdwijnen van de ruiten zal ik ontploffen!'  

Tja, die man ijlt zo vaak he, en toen stond ik er niet verder bij stil.  De agente 'schoot' in een lach en duwde me richting Burg.    

08-03-2015 om 00:00 geschreven door Lieven Moenaert  

Donkere wolken boven Brugge deze morgen...  Een somber voorteken voor de komende dag?  

In 1127, op deze zelfde 2 maart, werd graaf Karel de Goede vermoord in de Sint-Donaaskerk, op enkele tientallen meters van mijn woonst op de Burg.   Belaagd door enkele schooiers, ellendige schavuiten.  Bedelaars die om een aalmoes kwamen vragen, ronselaars dus!

Vandaag is het mijn verjaardag, 44 jaartjes geleden kwam ik ter wereld in het mooie Veurne, in het 'moederhuis'.  Nu, 44 jaar later dus, woon ik in het nog mooiere Brugge.  Een droomstad.  Intussen nadert het de middag, buiten is het mooi weer geworden.  Ik slaak een zucht van verlichting want mijn tijd is nog niet gekomen.  In tegenstelling tot de Zalige Karel de Goede zal ik deze dag overleven!

Maar dan gebeurt er iets vreselijks!  Eén minuut nadat twee Franse klanten mijn winkel hebben verlaten, hoor ik de musketier - die twee winkels verder 'zijn brood probeert te verdienen' door mensen lastig te vallen - hen aanspreken eerst in het Engels en dan in het Frans.   Hij kust de hand van de vrouw, een onhebbelijke gewoonte van hem, en bezorgt haar hierdoor misschien een vieze ziekte.  Dan roept hij ze gemaakt vriendelijk naar binnen.  Ik steiger want ik ben zijn manier van 'werken' kotsbeu!  Elke voorbijganger wordt door hem lastiggevallen.   Vroeger ontzag hij nog enigszins mijn klanten maar nu lijkt het of dat hij perse mijn klanten extra hard lastig valt.   Het feit dat hij zijn 'klanten' lastig valt en oplicht (verkoop van een waardeloos produkt, niet zelden zonder gebruik van dwang), is natuurlijk in de eerste plaats het probleem van zijn klant.  Die moet maar uitkijken en niet in de 'tourist trap' lopen!  Maar als het mijn eigen klanten betreft liggen de zaken enigszins anders natuurlijk!

Een discussie voeren met die 'man' is onmogelijk, misschien omdat hij gek is, zoals zoveel mensen beweren.  Ik weet het niet want ik ben geen zielenknijper.  Omdat de nozem altijd wegloopt als je hem wil spreken, zie ik nu een kans om het woord tot hem te richten.  Zijn deur staat immers nog open, veel openheid voor iemand die normaal gezien onmiddellijk zijn deur op slot doet zodra hij een 'klant' in zijn web gelokt heeft.  Ik bedenk de vele beledigingen die hij me de laatste dagen naar het hoofd slingerde.  Precies een gek, hij projecteert gewoon zijn eigen onhebbelijkheden op mij.  Onhebbelijkheden zeg nu, maar...   méér en zwaardere verwijten kan je niet naar je hoofd geslingerd krijgen.  Ik zal hem dus meteen wat toelichting vragen...

Ik poseer me in het gat van zijn deur, hij valt mijn klanten werkelijk lastig!  Hij heeft ze tegen de muur gezet : letterlijk maar erger nog : figuurlijk!    Ik vraag hem om het personeel van de collega's met rust te laten : hij stalkt hen al maanden en valt hen lastig.  dit moet gedaan zijn!   Ook jaagt hij de klanten van mij en mijn buren weg door uitlatingen zoals :  'Je moet daar niet eten, ze verdienen al genoeg.  Let maar op, het eten is er niet lekker!   Alles wat daar verkocht is, is vals!  Veel te duur allemaal!'  enz. enz.  Hoog tijd dus om hem - voor de honderdste (?) keer - te vragen om eindelijk de mensen met rust te laten!   

In heel de binnenstad is het verboden om te ronselen, je mag dus de mensen niet aanspreken om je 'waren' aan te prijzen.  Op ronselen in Brugge staan zware sancties.  Maar in onze galerij kan ronselen blijkbaar weg, dan is de galerij 'privegebied'.  Maar roken mag niet want dan is de galerij een 'openbare' ruimte!!!   Twee maten en twee gewichten dus!  In het huishoudelijk reglement van de galerij staat bovendien dat ronselen verboden is, maar dit geldt blijkbaar niet voor de musketier.  Tot op vandaag. 

De musketier lijkt heel geagiteerd wanneer ik dus kom aandringen om mijn klanten met rust te laten.   De man kijkt me met een gekke uitdrukking 'nietsbegrijpend' aan en 'zet zijn onschuldigste gezicht op'.  Je zou hem vijf frank of 20 eurocent geven...   Even later rolt zijn vuile smerige vettige musketiershoed op de grond...   Daarna wordt er wat aan zijn kostuum getrokken en aan mijn kleren gerukt...  Mijn klanten nemen ijlings de benen nadat ze me 'bonne chance' toe roepen.  De musketier struikelt wat en trapt een waardeloos kadertje kapot.  Eigen schuld want hij alles uitgelokt!

Wat later komt een politiepatrouille, de zoveelste dit jaar...  Iedereen is de musketier kotsbeu en wil dat hij eindelijk de voorbijgangers met rust laat na 25 jaar straattereur!   Benieuwd wie eindelijk zijn verantwoordelijkheid zal opnemen en een einde maken aan deze stadskanker...

02-03-2015 om 22:42 geschreven door Lieven Moenaert  

Deze namiddag wandelde ik me - van geen kwaad bewust zoals altijd - door het galerijtje waar ik mijn winkel heb.  Deze morgen was ik even in Antwerpen geweest, ik reed oa door Borgorokko, dat wellicht een deelgemeente is van Antwerpen.  En Antwerpenaren - of in dit geval Borgorokkers of zo... - zijn heel creatief (of misschien juist helemaal niet???) in het bedenken van de naam voor hun café : 'De nieuwe muggen'!!!  Wat bedoelen ze daarmee in hemelsnaam???  Op wie doelen ze, welk doelpubliek hebben ze of welk publiek net niet???   Voor mij nu nog een vraag, voor anderen misschien al een weet.

Ook in Brugge hebben we last van sommige nozems met dierenmanieren.  En ik noem de ambetantste nozem hier dan niet zozeer een/de Brugse Mugge, nee het individu waar ik het hier heb heeft effenaf échte varkensstreken...   Met dien verstande dat een 'normaal' varken 'een zeker niveau' heeft, maar dit exemplaar niet...  Dit exemplaar volhardt in de boosheid, hij valt agressief àlle toeristen aan, àlle voorbijgangers...  Wie een sigaretje durft roken wekt in hem een baarlijke duivel!  Zeker als het een vrouw is, die kan hij makkelijk terroriseren!!!   Slechts enkele mensen laat hij met rust : politiemensen in uniform en struisgebouwde mans- en vrouwspersonen.  Wanneer de politie 'in burger' passeert zijn ze ook de klos!

Maar laten we het nu over échte varkens hebben.  Héél speciale dieren, toen ik klein was heb ik er massa's gezien op de boerderij.  Lieve kleine roze wezentjes die ongelooflijk hard kunnen schreeuwen...  Heel grappige en lieve diertjes ook.  Ik vond het jammer dat die knorpotjes zo vlug groeiden en dan verkocht werden aan een varkenshandelaar om de arme drommels naar de slachtbank te leiden...

Een heel leuk boek over varkens is 'Het alomtegenwoordige varken' (een naam die heel toepasselijk zou zijn voor de voornoemde nozem).   Je leest er ondermeer dat men in de late middeleeuwen verplicht was om muurtjes te plaatsen rond de kerkhoven want varkens liepen zo maar los over het erf en in de straten van het dorp.  Het waren dus scharrelvarkens in de letterlijke zin van het woord...  Bij ons thuis liepen de zwijnen ook vrij rond in de grote boomgaard en in de uitgestrekte weiden achter de hoeve.  Varkens zijn duidelijk alleseters : ze zijn niet enkel tuk op gras en onkruid, maar zijn ook niet vies van ... een 'stukje vlees'.   Jawel ze wroetten de lijken uit de grond om alles smakelijk op te vreten...   In mijnen tijd stak mijn vader - onder on?menselijk? schreeuwend protest - ijzerdraadjes dwars door de snuit van de varkens.  Zo werd voorkomen dat de varkens alle grasvodden loswoelden en zo de weiden kapot maakten.  Wanneer ze begonnen te wroeten voelden ze immers die ijzerdraden in hun snuit duwen...

Dat varkens luid kunnen 'schreeuwen' staat buiten kijf : ze kunnen méér decibels produceren dan een Concorde!  Ik heb het vaak met eigen oren gehoord : wanneer het etenstijd was begonnen die beesten enorm van 'hun tak te maken'!  Dan moest je lopen en koersen om de dikkerds hun zin te geven.  Het is dan ook niet te verwonderen dat meer dan zestig procent van de varkenshouders aan lichte tot zware gehoorsbeschadiging lijden.

Het dikste varken ooit woog 1499 kilootjes.  Dit varken was 'made in Taiwan', geen nep maar toch zeker ferm geforceerd.  Het groeide op in een kamer met airco en een stereoinstallatie...  Het oudste varken werd 27 jaar.  Het vruchtbaarste varken mocht zich in 1987 de trotse mama noemen van niet minder dan 372 nakomelingen.  Ze deed er 6 jaar over. 

Over de hele wereld zijn bijna een miljard zwijnen en zo'n 300 varkensrassen.  De verschillen ontstonden eigenlijk door nationale selectie en door doelgerichte fokkerij.  Eén soort zorgt voor heel wat hoofdbrekens, ze weten niet waar het vandaan komt en hoe het zich kon ontwikkelen tot zo'n ondier...   Het is een plaag voor vele Bruggelingen en toeristen...

24-02-2015 om 23:17 geschreven door Lieven Moenaert  

Een speciale dag voor geliefden...     niet dus in Oostkamp vandaag, alhoewel er veel over liefde zal getuigd worden. Terwijl ene oude voetballegende 'Rik Coppens' met veel poeha werd begraven in de kathedraal van Antwerpen werd begraven, een stokoude legende, vergane glorie...  werd vanmorgen te Oostkamp afscheid genomen van een jonge vader van 37 jaar.  Een liefhebbende hartelijke echtgenoot en liefdevolle vader van twee dochtertjes.  Schoonzoon van mijn buren van de koffieshop in galerij Ter Steeghere. 

Soberheid.  Weinig mensen in overdreven chique kostuum, er was immers geen enkele reden tot vreugde of feesten.   Geen klokkengelui, wat ik wel jammer vond, want 'wenende' klokken - heel traag luidende klokken dus - horen wel thuis in een rouwsituatie.  De begrafenis was om halfelf maar om tien uur stonden al een paar honderd man buiten de kerk te wachten om te familie van Stefaan te begroeten.   Wat ik wel verwacht had : een jonge man met veel vrienden en kennissen, een man die nog een héél leven voor zich had, met nog zoveel plannen voor zijn lieve vrouw en kindjes.  Het is niet rechtvaardig! 

Heel langzaam konden we de kerk binnen, aanschuivend om de familie een woordje van steun te geven.  (Mooie rustige muziek zorgde voor sfeer.)  Eerst de jonge weduwe (wat een woord voor een jonge vrouw van nog geen veertig jaar!), dan wellicht de ouders van Stefaan en de ouders van Tamara (de weduwe van Stefaan).  Deze laatsten, Annie en Rudy, baten sinds meer dan twintig jaar koffieshop 'Ter Steeghere' uit.  Vaak zag ik de dochters en zoon met hun gezinnen langskomen, ik kende de overledene dus betrekkelijk goed.  Iedereen had het heel moeilijk om zich kranig te houden, dit verlies is onnoemelijk zwaar voor iedereen.  En wat konden wij meer doen dan een woord van troost te geven en een stevige handdruk en omarming...  Lange rijen van mensen schoven voorbij, er kwam gewoon geen einde aan.  De kerk die heel ruim is was al vlug volledig gevuld met familie en kennissen, aan de zijkanten en achteraan moesten vele mensen rechtstaan daar er onvoldoende stoelen waren.   Om stipt halfelf klonk een luide bel en de pastoor schreed naar achteren tot bij de kist en begon de uitvaartdienst met mooie troostende woorden.  Daarna werd de kist naar voren gebracht, gevolgd door de familie. 

Voorbeden, eerste lezing, homilie...  werden naar voor gebracht door familie.  De kindjes van Stefaan, de schoonbroer en schoonzus, de beste vriend, andere vrienden...   behalve de kindjes die natuurlijk (gelukkig maar) nog niet ten volle beseffen wat er gebeurd is, hebben het heel moeilijk om te praten, zeker als ze de naam van Stefaan uitspreken.   Iedereen in de kerk leeft heel diep mee en velen wenen want het verdriet is imens.  Niemand kan aanvaarden hoe zoiets kan gebeuren, niemand blijft onbewogen bij zoveel leed...

Heel de dienst mooi weerklinkt er tussen de getuigenissen mooie rustige muziek, ook zachte tonen van het orgel die troost brengen.   Het enige wat enigszins stoort is het ophalen van centen...  voor mijn part mogen ze dat afschaffen want dit verstoort de dienst.  Wat later de offerande.  Ik zie nog enkele collega's uit mijn galerij, heel lief van hen om hun medeleven te komen betuigen.  Ook enkele klanten van de buren.  Op het bidprentje staat een mooie foto van Stefaan.

De volgende week was voor heel de familie een vakantie gepland, gelukkig maar dat iedereen dan samen zal zijn om elkaar te troosten.  Iedereen...

14-02-2015 om 20:38 geschreven door Lieven Moenaert  

Indien ik je dragen kon

Indien ik je dragen kon

over de diepe grachten

van je gesukkel en je angsten heen,

dan droeg ik je,

uren en dagen lang.

Indien ik de woorden kende

om antwoord te geven op je duizend vragen

over leven, over jezelf,

over liefhebben en gelukkig worden,

dan praatte ik met je,

uren en dagen lang.

Indien ik vrede in je hart kon planten

door geduldig te wachten en te hopen

tot het zaad van vrede in je openbrak,

dan wachtte ik,

uren en dagen lang.

Indien ik genezen kon wat omgaat in je hart

aan onmacht, ontevredenheid

en onverwerkt verdriet,

dan bleef ik naast je staan,

 uren en dagen lang.

Maar ik ben niet groter,

niet sterker dan jij

en ik weet niet alles

en ik kan niet zoveel,

ik ben maar een vriend op je weg,

al uren en dagen lang.

En ik kan alleen maar hopen

dat je dit weet :

je hoeft nooit alleen te vechten

of te huilen

als je een vriend hebt

voor uren en dagen lang!!!

09-02-2015 om 22:45 geschreven door Lieven Moenaert