Tien uur deze morgen. Via vele kleine rustige weggetjes rijd ik naar een klein schilderachtig Westhoekdorpje. Vorige zondag overleed immers een landbouwer van nauwelijks 60 jaar onverwachts op zijn hoeve. Een zware schok voor de drie kinderen : hun vader kwijt, 63jaar jong, zomaar onverwacht. Wellicht een hartfalen.
Wanneer ik de dorpskom oprijd staat die bomvol met honderden auto's. De klok slaat heel traag en weent mee met de vele honderden rouwenden die zich naar de kerk begeven. Op het plein en aan de kerk zie ik massa's mensen zachtjes praten, niemand kan dit jammere vroegtijdige overlijden begrijpen en aanvaarden. Blijkbaar wachten ze ergens op, wellicht blijven ze buiten staan tot de wagen van de begrafenisondernemer aankomt. Achteraf hoor ik dat de lijkwagen begeleid wordt door zes paarden van de overledene, begeleid door een ruiter. Paarden zijn heel intelligente dieren en zullen na een kleine week al gemerkt hebben dat hun baas niet meer langskwam in de stallen. Een heel mooi eerbetoon aan de overledene. Héél het dorp staat op straat, vele deuren zijn geopend en de bewoners praten er met passanten. Ik haast me naar de kerk want ik voorzie dat er massa's stoelen te kort zullen zijn, zoals steeds bij begrafenissen te lande. Iedereen kent er immers iedereen en een begrafenisdienst van belangrijke en bekende inwoners wordt steeds door een groot aantal mensen bijgewoond.
In de kerk is er bijna geen plaats meer, al die mensen buiten zullen straks moeten recht blijven staan. De kerk zit bomvol, de middenbeuk is voorbehouden aan de familie. Om halfelf gaat de priester naar buiten, voor de begroeting van het stoffelijk overschot van de graag geziene landbouwer tegemoet. Dan komt iedereen binnen : eerst de dragers met de kist, dan drie kinderen en de rest van de familie. Allen zwaar aangeslagen. Vooraan links klinkt zachte muziek, ik zie een man achter het orgel, een dame met viool en nog een dame die zingt. Ze zullen zorgen voor een héél mooie inkleding van de dienst.
De voornaam van de overledene wordt met heel veel eerbied genoemd. Er wordt gesproken over het leven van de man en over zijn veel te vroege overlijden. Tijdens de dienst mag iedereen een tekst schrijven op de kist, ontroerend. Eerst de kinderen en schoonzoon. Een jongen van zo'n 15 jaar huilt schokkend, het is duidelijk dat ook hij heel veel hield van zijn nonkel. Lezingen, bezinningsteksten en muziek volgen elkaar op, alles verloopt heel vlotjes en sereen. Ik ben hevig ontroerd, zoals iedereen.
Plots kreeg ik een geweldige kramp in een been, ik hield het nauwelijks tien minuten uit en sprong plots recht omdat de pijn ondraaglijk werd. Enkele mensen schrokken eventjes, maar gelukkig zat ik op de laatste rij. De enige alternieve oplossing was me in de nabije biechtstoel te begeven om daar mijn stijve been wat te kunnen strekken...Na een tijdje was die kramp weg, gelukkig maar.
Mijn gedachten zijn bij de drie kinderen, waarvan ik er één heel goed ken. Wat erg als je vader plotseling overlijdt, als je geen afscheid kan nemen, als je plots voor voldongen feiten staat. Een vader die zijn kinderen graag zag. Alle aanwezigen delen mee in het verdriet van de achtergelaten kinderen. Gelukkig zijn ze al de dertig voorbij en staan op eigen benen (het ware natuurlijk nog erger moesten de kinderen nog piepjong zijn).
De overleden landbouwer was graaggezien in het dorp en ver er buiten. Hij kweekte paarden en was hierdoor heel gekend in de streek.
Het zal ongetwijfeld raar doen voor de kinderen als ze hun 'thuis' kwijt zullen zijn. Gelukkig hebben ze nog hun moeder.
Jammer genoeg hoort dood bij het leven, ik wens de drie kinderen toe dat ze de vele goede herinneringen mogen koesteren en zo hun verdriet kunnen verwerken. Blij dat ik hem enkele keren heb mogen ontmoeten!
Eerst lekker faken : Het lijkt dat de dealers allemaal in een mooie kamer op het gelijkvloers hun gasten ontvangen. Maar niets is minder waar : eerst moest je de trappen op en via een donkere gang op zoek naar de kamer waar dan opnames gebeurden. Achteraf moest je 'voor de vorm' in de hall de grote deuren openen, terugkeren en opnieuw openen, tot vervelens toe. Dan alle stukken aan elkaar rijgen en dan heb je een 'spontane' reeks ontmoetingen.
Eerst een 'échte litho' van de hand van John Lennon die zijn madam op papier zette... Zeldzaam? Tja, er werden er 300 van gemaakt, ik noem dat niet 'zeldzaam'! De man wil er 25 000 voor, de eerste 'topdealer', Bie Baert, biedt 1200, beschamend! Zo'n afbraakpolitiek berokkent veel schade voor het imago van kunsthandelaars. Vreemd genoeg bieden daarna de anderen ook maar een klein bedrag. Bie verklaart achteraf : 'Dat is een man die te veel wil!' Pure projectie!!! De man kan zijn litho dus niet aan de man of de vrouw brengen in het krottekasteel. Evy Gruyaerts besluit : 'Dat is kut!' Wat een ordinair taalgebruik...
Omdat die loosers van Vier hier niets deftigs vinden laten ze zelfs een Deen komen met zijn designstoeltje, een totale beginneling die wil 'doorbreken' door in dit krottekasteel te komen bedelen... De man zegt wel bekend te zijn in Japan maar komt wél leuren nog in België??? Weeral is het Bie die de boel forceert. Met de oogjes flipperen en het slappe handje uitsteken... misschien werkt dat weeral? Maar Bie vangt bot, komt er van als je geen serieus bod wil doen! Allen willen ze de Deen aan zich binden maar pas de derde lukt er in, door de helft van de winst te beloven aan de maker. Bie toont zich een héél slechte verliezer : ze hield wel van die designstoel maar niet van de maker! Wat een lage houding!
Rocky V. Een groot karton met publiciteit, dat in de hall van een bioscoop geplaatst wordt. Ik sprak die mensen de hele dag, sympathieke mensen. Zélf vond ik daar niets aan, maar ik zie nu op tv dat er nog 300 bananendozen materiaal bij hoort... Benieuwd wat ze er voor krijgen! Bie gaat weer lekker de schooitoer op en vangt bot, weeral! Eerst probeerde ze al de beste beetjes weg te kapen voor een prijsje, zaken dien hier niet aanwezig zijn! En mijn beeld... dat is niet 'wel' genoeg voor dit programmaatje! De Londense Vlaming koopt het onding voor 600 euro en mag de rest veilen, mooie deal dus en 't is de koper gegund.
Dan komen twee oudjes wat glazen uit 1894 verkopen, ze willen er 100 euro voor, belachelijk hoe ze zo'n rotzooi mogen aanbieden!!! De Gentenaars vrezen dat hun brol op de container 'vliegt' als ze - binnen een volgens mij niet onafzienbare tijd - het tijdelijke met het eeuwige verwisselen!!! En de opbrengst is voor een goed doel, 't is nogal de moeite, 100 eurootjes! Eerst komen ze bij Bie en ze zeggen 'Prettig weerzien!' Daarmee verraden ze dus zichzelf... Bie wil de arme meisjes in Sri Lanka helpen en schrikt zichtbaar als haar enorme bod van 200 euro meteen aanvaard wordt! Ongelooflijk dat die brol van 100 euro hier verkocht mag worden! En als toemaatje schenken de drie anderen ook elk 200 euro. Leuk!
Eigenlijk is het verre van een 'antiekbeurs' maar eerder een 'kunst- en antiekbeurs', àlles is dus toegelaten als het maar 'kunst' of 'antiek' is. Ik kom al een achttal jaar naar Hasselt, met uitzondering van vorig jaar, toen zag ik het eventjes niet zitten na een heel zwakke beurs twee jaar geleden.
Tijdens de opbouw was er eventjes een woordenwisseling en enkele seconden later een hevig gevecht tussen twee familieleden op de parking. Eventjes schrikken natuurlijk. De twee vechtersbazen uit elkaar halen lukte niet en toen ik hulp haalde troffen we eentje aan dat bloedde als een varken (hoofdwonde)? De ander muisde er van onder en deed (figuurlijk) alsof zijn neus bloedde. De hele beurs liep de eerstgenoemde met een heel grote glitterbril rond, nogal opvallend maar beter dat dan met twee grote blauwe ogen en een toegenaaide snee boven zijn linkeroog zichtbaar aan zijn stand te staan...
Maar aangezien men nogal sterk aandrong om deel te nemen, nam ik de 'draad' weer op. Zonder grote verwachtingen weliswaar maar toch vol goede moed want ik merkte weinig concurrenten. Een beurs met enkel antiek slaat blijkbaar niet echt meer aan vandaag, en daarom is het misschien goed dat er een heel verscheiden aanbod is hier. Moderne kunst zoals schilderijen, bronzen beelden, ... Heel mooie engelse antiek, heel oude keramiek (of hoe heet je dat), meubels en andere antiek zoals heiligenbeelden. Een stand met mooie nieuwe boeken over antiek, iemand met oude boeken, een stand met heel mooie grafiek en landkaarten, enz.
Vroeger duurde de beurs zo'n twee weken, vorig jaar voor het eerst maar 6 dagen meer en ditmaal 5 dagen. Gevolg : het leek veel drukker want iedereen bezocht ons nu op de helft minder dagen. Een goede zaak. En met als gevolg dat ik geen oog meer dicht kon doen doordat er voortdurend volk was.
Gedurende de twaalf jaar dat ik antiquair ben is de stiel altijd moeilijk geweest maar ik zie een evolutie die niet me niet meteen vrolijk maakt : de mensen komen niet meer om te kopen maar om te kijken. Ze vergelijken met wat ze thuis hebben staan (of hangen), ze vragen de prijs en vragen dan of wij standhouders zin hebben om hun zaken aan te kopen. Ook wordt de grootst mogelijk rommel en brol aangeboden, sommigen kennen géén schaamte en zijn te lui om hun brol zélf naar de kringloopwinkel te brengen!
Veel bezoekers zeiden me blij te zijn dat ik terug present ben, ze hadden me gemist vorig jaar... Maar kopen, da's wat anders. Niemand heeft nog écht iets nodig zo blijkt. Jammer want de prijzen van antiek vallen heus wel mee vandaag de dag. Hopelijk komt er door mijn deelname aan deze beurs heel wat volk naar de winkel...
En ik was heel blij terug naar huis te kunnen want mijn hotel viel nogal tegen. Ik pingelde wat af van de prijs (voor de eerste keer dat ik dat doe in een hotel) maar na enkele dagen bleek dat het ontbijt daardoor niet langer gratis was waardoor ik eigenlijk geen profijt had van mijn prijsbemiddeling. Daarom ging ik 'op een ander' ontbijten vanaf de derde dag. Verder verkoos ik ook het avondmaal in een andere zaak te nemen. En 's avonds was er veel lawaai, soms hoorde ik de borden en het bestek 'klasseren' tot op mijn kamer op het eerste verdiep. Verder veel kabaal van dronken Nederlandse gasten in het weekend. Buiten het weekend had ik het gevoel daar de enige gast te zijn, doodsstil was het dan soms. Eigenlijk vallen de meeste hotelletjes hier ferm tegen : ofwel te veel lawaai, ofwel onvriendelijk personeel, ofwel te duur, ofwel slechte internetverbinding, of gebrek aan parkeerplaats, of je verstaat geen yota als ze 'plat' limburgs brabbelen... Eigenlijk betaal je beter iets méér voor een hotel als Ibis, luxe hoeft niet maar je weet ongeveer wél wat je er kan verwachten.
'Stukken van mensen' op 'Vier' : het niveau daalt steeds verder!
Steeds weer minder waardevolle of speciale objecten.
Eerst een zeil van een surfplank, met tekening van Keith Haring, die ooit surfles volgde bij de eigenaar van dat zeil. Onverkoopbaar, want wat moet je in hemelsnaam met zo'n onhandig ding?
Dan een 'druipsteen'. Gevonden bij een rivier, die steen was afkomstig van een waterval en werd meegesleurd door de stroming en - wonder boven wonder - het verkeert in een héél mooie staat! De eigenaar was zo dom om dus te zeggen dat het hem geen euro kostte. Gevolg : heel kleine biedingen. Zoals verwacht bood Bie Baert een belachtelijke prijs van 200 euro! Ze zei trots dat je als antiquair 'nooit schrik mag hebben', wellicht bedoelde ze 'nooit schaamte'! Het stuk werd ver onder de waarde verkocht.
Dan een emailbord met reclame voor koekjes. Weer dezelfde Bie Baert die de eigenaar schaamteloos forceerde door hem op een bijna gemeen schaamteloze manier in zijn ogen te blijven lonken. Bij mij zou dit een zéér averechts effect hebben! Toen stak ze 'heel verleidelijk' (?) haar handje uit om de verkoop te bespoedigen. De man, die hier een familiestuk verkocht, bezweek onder de druk en verkocht, weeral voor een klein prijsje.
Dan soldatenbrieven uit WO 1, de meest originele zaken tot nu toe, maar niet echt superveel waard. De dealer die in Engeland woont, sloot echter een mooie deal : 400 euro + een overnachting in Engeland voor de verkopers. En dan de overhandiging van die brieven aan een museum daar in Londen. Heel mooi maar die brieven zouden beter geschonken worden aan het museum in Ieper...
Het lijkt steeds meer op een schamele schooipartij, waarbij men de verkopers zoveel mogelijk plukt... weinig smaakvol!
Genealogisch congres met vader en broer Michel en Jan Peumans
Afgelopen weekend was er het jaarlijks congres van Familiekunde Vlaanderen. Dit keer samen met de Waalse 'tegenhanger' van Géniwal. In de 'feestzaal' van Waver, 20 km over Brussel, vond heel het gebeuren plaats. Een feestzaal gebouwd aan een voormalig klooster met pandgang. Tientallen vereningingen uit Vlaanderen, Wallonië, Frankrijk, ... waren aanwezig om de vele bezoekers wegwijs te maken in de werelde van de genealogie.
Ook waren er enkele standen met tweedehandsboeken : eentje uit Deventer, een Waalse gast en ik. De man uit Deventer is gespecialiseerd in heraldiek, de Waal in lokale geschiedenis (Wallonië enkel). Ik had vanalles mee : lokale geschiedenis, woordenboeken, boeken uit 17e en 18e eeuw, vele tientallen gedrukte familiestambomen, Poppkaarten, enz. Voor elk wat wils dus.
De eerste dag, zaterdag dus, waren er 800 bezoekers, een waar succes dus. Veel Westvlamingen ook, heel veel kennissen en vrienden uit België, Frankrijk en Nederland. Naast de vele genealogische standen bezoeken kon men ook naar lezingen over genealogie.
Zoals op elke nationaal genealogisch congres van Familiekunde krijgt een plaatselijke bekende, veelal een politicus voor zoveel ik me nu herinner, een kwartierstaat aangeboden. Hierop staan je voorouders in rechte lijn. Een mooi en origineel geschenk.
Ditmaal viel deze eer te beurt aan eerste minister Michel. Hij kon echter niet persoonlijk komen door al die heisa met Engeland die al dan niet bij Europa wil blijven. Daarom kwam zijn broer en zijn vader om het geschenk. Toen ik ze aan mijn stand zag dacht ik eventjes dat het dubbelgangers waren, wat wil je, met al die fakers op tv! Al spoedig merkte ik dat het de échte waren.
En even voordien had ik de eer om Jan Peumans te ontmoeten. Een heel joviale man. Al gauw ging het over Brugge en mijn winkel en... over problemen die er kunnen zijn als handelaar...
Op zondag, de tweede dag, was het heel wat kalmer. Weinig mensen die interesse hadden in boeken en veel 'fotografen'. Zelfs enkele mensen van 'de adel'... De aandacht wat afleiden en dan vlug foto's nemen van wat hen interesseerde in mijn boeken... De schaamte voorbij toch?
Ik was dan ook blij toen de beurs op zijn einde liep, het waren twee leuke maar zware dagen. Ondanks die akkefietjes van de laatste dag toch voor herhaling vatbaar!
Een tijdje geleden las ik de biografie van Will Tura, Arthur Blanckaert dus, geboren in Veurne in 1940.
Een écht monument, een man die een heel mooie carriere uitbouwde, een man die zielsveel houdt van zingen en zielsveel ook van zijn familie! Een écht voorbeeld voor vele anderen. Misschien ook een voorbeeld voor andere leeftijdsgenoten die ook in Veurne geboren werden in datzelfde jaar, ik ga hier geen namen noemen...
En vandaag, op Valentijnsdag, zal hij zijn vrouw zeker met een speciale attentie gelukkig gemaakt hebben. Wat je van bepaalde leeftijdsgenoten dus echter niet kan zeggen. Voor sommigen is het gras aan de overkant al altijd groener geweest... maar als je dat gras aan die overkant bekijkt zie je enkel schijn en bedrog... Hoe meer je er van eet hoe zieker je van wordt...
Maanden geleden was ik een hele dag te gast in Edegem, in het kasteel. Voor opnames voor het programma 'Stukken van mensen' (de titel van het programma stond toen echter nog niet vast).
Het kasteel maakte een verlaten indruk. Dit gebouw werd onlangs door de gemeente aangekocht en moet gerestaureerd worden. Het voorplein bestaat uit heel slechte kasseien, nog erger dan die van het begijnhof van Brugge. Dus risico te over om je benen te breken vooraleer je het kasteel bereikt.
De opnames duurden véél langer dan vooropgesteld. Nadien waren er nog meerdere opnamedagen voorzien. Zelf was ik er met een viertal anderen : de man van de kerstballen, die van het zeteltje van Decoene, het koppel met een publicteitsbord van de film Rocky V en nog iemand met een oude parachute (als ik me niet vergis). Zelf had ik een heel mooie houten sculptuur mee, een pieta met acht engeltjes bovenaan, een uniek stuk daterend uit ca 1500. Tot nu, na de tweede aflevering, zag ik zeker nog geen mooiere stukken. Maar ja, misschien past antiek niet tussen die decoratiestukken...
Vandaag keek ik naar de tweede aflevering en eigenlijk was het niet veel soeps : rommel van La Esterella, een zeepkist en een fles drank.
Een soort perkamentendametje dat regelmatig 'gevraagd' wordt om rusthuiskamers op te ruimen nadat de bewoner overleden is, had zich meester gemaakt over de spulletjes van ocharme La Esterella, oude vergane glorie dus. Het luizige dametje had La Esterella nooit gekend en blijkbaar gratis heel die kamer leeggeroofd. 'Het viel wel mee', vervolgde ze. En dan 15 000 euro vragen, het lef! De opbrengst zou dienen 'om uit te delen'!!!!!!! Want zijzelf heeft geen tijd om geld op te doen!???! En antiquair Degrande vroeg : hoeveel wil je? Dat mens : 'Ik durf het bijna niet zeggen, 15000'. En Paul : 'Ik kan het geloven dat je dat niet durft zeggen!' Eentje bood zomaar eventjes 10 000 maar dat was nog niet genoeg voor dat inhalig mensje! Geen deal dus.
Dan volgde nog een rijdende zeepkist en een flesje drank die beide voor een mooie prijs werden verkocht.
Dus : het kijken niet waard. Intussen probeer ik bij die triestigaards van dat productiehuis voor VIER nog uit te vissen waarom ik niet in beeld mocht komen.
Bijna slachtoffer van zeikhond uit Groningen (Friesland)
Enkele weken geleden verkocht ik via internet een mooi stuk, in de verkoopsvoorwaarden vroeg ik 50 euro voor levering in België en 100 euro voor levering in Nederland. En ja, je raadt het al, het is een Nederlander die het kocht en dan nog wel een échte Fries uit een klein dorpje niet ver van Groningen.
Eerst zag ik die levering niet zitten, temeer daar het weer er op dat moment barslecht was : sneeuw, ijs... en als het daar wintert is het serieus! De koper laat weten dat ik gerust enkele weken mag wachten. Gelukkig maar want op dat moment was ik nog heel druk bezig met het leegmaken van mijn magazijn.
Gisteren, dinsdag dus, was het zover. Tijd om naar het verre Friesland te reizen. Onderweg nam ik nog enkele andere zaken mee bij iemand uit het Antwerpse die ook enkele zaken aan dezelfde man verkocht had. Via Tilburg, Arnhem, ... reed ik - tot mijn blijde verrassing - in een grote drie uur van die plaats in het Antwerpse naar Groningen. De lucht zag grijs maar ik was blij dat het droog bleef.
Ik was veel te vroeg ter plaatse, om 14u. Daarom drie uur de tijd om de omgeving te verkennen. Eerst de kerk bekijken. Zeventiende-eeuws denk ik en los daarvan een jongere zware toren, eveneens uit rode baksteen. De vensters van de kerk leken goed onderhouden, maar de toegangsdeuren leken niet veel geopend te worden. Dit dorpje was immers bekend doordat het een communistische burgemeester heeft gehad. Dit alles heeft te maken met de aanwezigheid van vele grote boerderijen die (in de jaren stilletjes) veel personeel hadden. Dat personeel werd niet fatsoenlijk betaald en het dorp werd dus blijkbaar een communistisch bolwerk. Met de mechanisatie verloren veel mensen hun werk. Vandaag zie ik niet veel leven in dit dorpje. Op het kerkhof is dat natuurlijk niet anders! Vele oude graven in arduin, vele uit de 19e eeuw. Ik zag er namen als Sterenborg, maar ook vele rare namen...
Dan even het adres opzoeken waar ik moest leveren. Geen kat in huis. Geen hond te zien, maar schijn bedriegt, zo ik enkele uren later aan den lijve ondervinden. Dan wat naburige dorpjes bezoeken. Een buurdorp telde nauwelijks enkele tientallen huizen, maar daaronder twee grote 'huizen van plezier'. Komt zeker van pas in dit vaak zo koude Friesland...
Ik zie veel boerderijen, vaak bestaande uit een heel groot woonhuis met voorgevel naar de straat, met daarachter een enorme schuur. Die schuren zijn gebouwd tegen het woonhuis. De woonhuizen zijn dus heel statig maar lijken me zo groot dat ze onverwarmbaar zijn als het wintert. De grote schuur herbergt alles onder één dak : stallingen, bergplaats voor stro en machines enz. Maar ook hier worden steeds meer boerderijen verkocht en ze krijgen dan een nieuwe bestemming, zoals het kweken van pieren (voor de vissers denk ik, alhoewel... in Nederland is dit misschien een lekkernij?). Veel slijk ook overal en op de akkers staat vaak water. Hier en daar nog hopen sneeuw. In enkele dorpjes bezoek ik een 'kringwinkel'. Niet te vergelijken met onze kringloopwinkels. Ongelooflijke brol, in slordige rekken in oude boerderijgebouwen... Het erf van die boerderijen is ongelooflijk smerig, smeriger als wanneer er varkens zouden rondhollen. Ik snap niet hoe die mensen kunnen overleven? Maar ik zei het al eerder : pieren enzo kosten niet veel he. Een greep pieren in een broodje en klaar is Kees!
Midden in een dorp vind ik nog een 'kringwinkel', de eigenaar vertelt me dat hij kosten nog moeite spaart om een mooie winkel uit te bouwen. Inderdaad mooi gerestaureerd, maar binnen ligt ongelooflijk veel brol. Alles mooi gepoetst maar brol blijft brol. Blijkbaar zijn het gegoede mensen die domweg een fortuin verspillen aan een initiatief dat nooit rendabel zal kunnen zijn.
Intussen is het 16u geworden, ik heb dus nog een uurtje tijd. Ik zie veel grote waterpartijen, meren of kreken of zo. Wat verder ligt de zee, met daarover Scandinavië en Duitsland ligt hier ook in de buurt.
Tijdens de rondrit vind ik een hotel, eigenlijk een kuuroord. Men pompt er mineraal water op en je kan dan daarin gaan baden, dat water komt van 600 meter diep. Ik zie enkel oude mensen, het is dan ook winter en midden in de werkweek natuurlijk...
Dan naar mijn klant. Een sympathieke man van rond de 40 denk ik. Hij laat me eerst zijn huis zien, ewel zoiets heb ik nog nooit eerder gezien en ik ben toch al heel wat gewoon! Duizenden boeken gestapeld in kasten, op de grond, op tafels, overal! En enkele tientallen zware massieve staande Duitse klokken. Ook een aantal mooie Friese hangklokjes. De boeken gaan over veel verschillende onderwerpen : zo zie ik de verzamelde werken van Gezelle maar ook grote reeks boeken uit de 18e eeuw. De boeken die monikken gebruikten (voor elk jaargetijde eentje). Ook heel wat heiligenbeelden waaronder enkele die ik nog nooit eerder zag. Veel zaken ook over de pausen.
Dan twee honden, eentje was lekker op een nepbot aan het knabbelen, de ander was vakkundig een oude zetel aan het slopen. Het eerste hondje was een vrouwtje, nogal schuw, want de vorige eigenaar had het mishandeld. Het arme dier! Maar hier is het voor haar de hondenhemel op aarde! Niets moet en alles mag! De andere , de 'bone collector' - knabbelaar, een mannetje, woonde vroeger in Spanje. De vorige eigenaars castreerden de sukkelaar zonder verdoving. Daarna gooiden ze stenen naar het arme dier. Mijn klant heeft het dier naar Nederland kunnen halen en zorgt er voor als ware het eigen kind. De veearts had er een hele kluif aan. Het dier werd geopereerd en omdat het echt zwaar verminkt was, moesten er enkele drastische chirurgische ingrepen gebeuren : zo werd zijn 'afwateringskanaal' hergepositioneerd (of hoe moet ik het anders verwoorden he). Uitgang achteraan... niet zonder risico's voor wie zich achter die hond bevindt als het 'hoogwater' is.
De gastheer bracht me thee en heerlijke appeltaart. Het teefje was nogal schuw en verstopte zich in een of andere klok (denk ik) en het mannetje knabbelde voort aan zijn been en hield me nauwlettend in het oog. Ik gaf hem een stukje taart. De rondleiding ging dan verder en ik wist niet waar eerst kijken, zoveel mooie dingen zag ik daar. Plots begon de hond zenuwachtig heen en weer te lopen, het baasje zei dat hij naar buiten wilde. En dan gebeurde het : de hond stond stil en een grote straal... spoot de woonkamer in. Ik werd nadien pas ingelicht over de operatie die de hond gekregen had en was me dus van geen kwaad bewust. In een fractie van een seconde kon ik een stap opzij zetten zodat het goedje op het tapijt spatte! Tja, ik heb al veel gezeik meegemaakt (figuurlijk dus) maar op zo'n gezeik was ik niet voorzien!
Intussen werd het donker buiten en ik nam afscheid van deze uiterst vriendelijke en merkwaardige man. Ik was blij dat ik deze man iets heb mogen verkopen, zo maakte ik kennis met Friesland!
Daarna terug naar het hotel. Intussen was het aan het regenen. Mijn kamer was speciaal ingericht voor mensen met een handicap. Heel vriendelijk bedoeld wellicht maar niet aan mij besteed. Wellicht hadden ze geen andere kamers meer. Ofwel zijn alle kamers daar zo ingericht aangezien het publiek meestal hoogbejaard is. En bij het uitchecken de volgende morgen hoorde ik een dame zeggen dat ze die dag nog 460 km voor de boeg hadden voor ze thuis waren. Ik zei hen dat ik er nog 440 te rijden had. En toen bleek dat die mensen in Kortrijk wonen. Gek dat mensen zo ver reizen om wat te baden in wat mineraal water...
Het ontbijt was heel lekker en ik vertrok terug richting Vlaanderen. Helaas regende het onophoudelijk. Mijn gps deed me een heel eind door Duitsland rijden. Na 50 km terug Nederland in. Op mijn verlanglijstje stond nog een bezoek aan de gekende kunst- en antiekbeurs te Naarden-Vesting. Een heel mooi omwald en met belangrijke vestingwerken omgord stadje, niet zover van Amsterdam en Hilversum. Het stadje is heel klein, er zijn enkele brocantewinkels en kunstgalerijtjes. Allemaal niet veel soeps. Om 15u20 zocht ik de 'Grote Kerk' op. Naast de kerk was er een grote tent geplaatst, waar de ingang van de beurs zich bevond. Tijdens het wachten op de opening zag ik heel wat (vooral oude) bekenden. Heel wat standhouders van de beurs ken ik van andere beurzen. Na een uurtje hield ik het voor bekeken en trok huiswaarts. Gezien het uur, 17u, was het héél druk op de autowegen, ik verloor zeker anderhalf uur met aanschuiven... en dan regende het ook nog de hele tijd. Ik was dan ook een blij man toen ik Brugge binnenreed.
