Bidprentjes kijken : een paar duizend priesters en zusters...
Onlangs kon ik een mooie verzameling bidprentjes verwerven voor een heel zacht prijsje. Velen wisten dat deze collectie te koop werd aangeboden maar zoals gewoonlijk zweeg iedereen als vermoord, benieuwd wat de prijs zou zijn en indien die belachelijk laag zou zijn dan toeslaan... Enkele van die gasten zag ik enkele dagen tevoren en die klemden de kaken op elkaar, ik had dan ook de grootste lol toen ze vroegen of ik geen interessante zaken op het oog had... en ze met geen woord repten over dat uitzonderlijke aanbod van doodszantjes...
Maar geen probleem hoor, ik was heel goed op de hoogte, en daar iedereen 'van krommen aas gebaarde' vroegen ze me niet om die collectie eventueel samen aan te kopen of om aan hen de kans te laten die verzameling zelf te kopen... Dus alle vrijheid om mijn kans te wagen...
Via allerlei media vernam ik dat het om 1 000 000 (één miljoen) stuks ging. De collectie in het VVF (Vlaamse Vereniging voor Familiekunde) te Oostende kennende, waar er ook een klein miljoen liggen, en dan die te koop aangeboden collectie bekijkende, zag ik onmiddellijk dat het hier om beduidend minder zantjes ging... hooguit een half miljoentje, maar toch nog de moeite! Dit alles was afkomstig van een boerin die nogal gebeten was door verzamelwoede... De instelprijs was 50 euro maar klom al snel naar een getal met vier cijfers. Ik wachtte geduldig aan de telefoon tot al die liefhebbers in de veilingzaal hun vingertjes niet langer in de lucht hielden, ik hoorde dat er een twaalftal bieders waren. Dan deed ik nog een bod en ik had prijs!
Maanden dolle pret dus, ik verzamel zelf bidprentjes van de eigen familie, naamgenoten en eggewaartskapellenaren en zoutenaaienaren en priesters, zusters en andere religieuzen.
Daags na de veiling repte ik om alles op te halen, heel mijn Kangootje stapelde ik boordevol met blikken koekendozen, een zestigtal grote verzamelmappen en een paar tientallen bananendozen. Een verzamelaar vroeg me of ik dit alles voor me zelf zou houden en ik zei dat ik alles eerst wou bekijken en vroeg hem waar hij interesse in had. Ik noteerde de familienamen die hij verzamelt voor zijn genealogische opzoekingen en zijn adres. Zijn familienaam zei me eigenlijk niet veel maar na een weekje heb ik al een paar honderd naamgenootjes van hem opgesnord, ik hoop hem dan ook leuk te verrassen binnenkort.
Van vele dorpen in de buurt van Jabbeke, Varsenare, Oudenburg, ... vond ik honderden bidprentjes, netjes op familienaam gesorteerd. Ook een paar duizend priesters en zusters en paters en broeders, waaronder een paar Moenaert's en religieuzen uit de streek van Veurne. Blij natuurlijk! Verder ook een vierhonderd mensen van adel, zowat alles wat er moet bestaan in de streek rond Brugge van in de laatste 60 jaar, ook een paar heel oude exemplaren. Ook gesneuvelde soldaten uit eerste en tweede wereldoorlog, honderjarigen, burgemeesters, enz. allemaal onderwerpen die veel verzameld worden. Ook een hele map met bekende Vlamingen zoals acteurs, auteurs, kunstenaars, toondichters, ... Ook meer lugubere zaken zoals honderden bidprentjes van overleden kinderen en jongeren, verschrikkelijk allemaal. Ook van mensen die door ongelukken overleden : verkeersdoden, verdronken vissers, slachtoffers van vliegtuigrampen, enz. Dan een hele map met lachende mensen, zo dacht ik eerst, wat raar.... maar bij nader toezien waren het allemaal mensen met konijnentanden of zo, toch wel erg gestoord om zoiets te verzamelen... echt absurd! Het eerste wat ik deed was alles uit die map halen en al die prentjes tussen de andere stukken gestoken. Ik vind het niet erg kies om zo de zot te houden met de mensen, stel je voor dat mijn bezoekers zoiets opmerken...
Nu even enkele vondsten vermelden : bidprentjes van Paul Coeck, Ferdinand Vercnocke, Cyriel Verschaeve, Renaat Veremans, massa's bisschoppen (ook missiebisschoppen) en pausen, Karel Dubois, Djoos Utendaele, Gerard Walschap, Joris Minne, Eugeen Vansteenkiste, Armand Preud'homme, Paul Delvaux, enz. Een hoop grote Vlamingen zoals Cyriel Verschaeve, dokter Daels, Hugo Verriest... Hector Dezutter, een van de slachtoffers van de moorden van Beernem. Guido Gezelle en zijn ouders. Vele bidprentjes van missionarissen die vermoord werden omwille van hun geloof, die Chinezen hebben heel wat Scheutisten naar de andere wereld geholpen, een wreed volkje... Priesters en paters die legeraalmoezenier waren bij onze Vlaamse jongens aan het IJzerfront in WO I. Heel wat gebedenblaadjes voor zaligverklaarden en heiligen en voor religieuzen die men zalig of heilig wil laten verklaren. Wanneer ik enkele van die 60 dikke verzamelmappen opensla haal ik al na enkele minuten een paar Moenaert's uit, dat belooft, waarvan eentje met twee nn'en ipva een, dus Moennaert geschreven, een naamgenoot waarvan ik het bestaan niet kende.
Trieste kermis voor de familie van de drie jongegasten die de voorbije maand verdronken in de Brugse wateren...
Totaal onverantwoord dat er een jongerenfuifzaal ingeplant werd nabij een diep kanaal... afgezien het natuurlijk nooit aangeraden is om met een glaasje op langs het water te gaan wandelen is het onverantwoord om geen omheinig te plaatsen aan de waterkant. Ik denk niet dat er aan die kaaien nog veel 'havenactiviteiten' zijn... Ofwel kan men een omheining plaatsen enkele meter van het kanaal zodat vrachtwagens en zo nog kunnen passeren...
Onvoorstelbaar hoeveel verdriet de getroffen families moeten hebben... De jongen die van de Scheepsdalebrug viel, tja jeugdige onbezonnenheid he en ja, een heel ongelukkig ongeval. Niemand anders die daar schuld aan heeft. Intussen hoorde ik ook dat die Oostkampenaar die na een avondjes stappen in de binnenstad naar de havenzone wandelde om naar een fuif te gaan in die fuifzaal... En een échte schande dat de controle aan de ingang van die fuifzaal zo laks was (is?)! Moest men Winok Wybo niet binnengelaten hebben (want hij was te jong...) dan was die arme jongen niet om het leven gekomen. Dus dààr ligt de hoofdverantwoordelijkheid... al dat nutteloos verdriet... Ik hoop dat de familie en vrienden van al deze gasten hun verdriet kunnen verwerken en dat de verantwoordelijke overheden maatregelen treffen om dergelijk oondraagbaar leed te vermijden in de toekomst!
En iedereen zal bij deze woorden onmiddellijk terugdenken aan een bijzonder onverkwikkelijke gebeurtenis van een paar jaar geleden in een abdij in de Westhoek...
Maar de geschiedenis herhaalt zich soms... zo ook vandaag... Iemand die ik nogal goed ken was vandaag toevallig 'op tour' in Nederland. Op zoek naar mooie kunst en antiek en zo... Opeens ziet hij een wegwijzer, hier in de buurt bevindt zich een heel belangrijke trappistenabdij... Meer was niet nodig om zijn stap/auto te wenden en deze abij op te zoeken. Zoals vele trappistenabdijen lag deze een eindje buiten de 'bewoonde wereld' en na enkele kilometer doemen in de verte de contouren van twee grote spitse torens op en een groot gebouwencomplex, indrukwekkend! Heel anders dan Westvleteren waar de gebouwen zowat opgaan in het landschap met zijn bossen. De reiziger ziet een groot poortgebouw en ondanks een verbodsteken rijdt hij het domein op. Hij zoekt een plaatsje voor de auto en merkt overal verbodsborden. Aan het grote brouwerijcomplex staat dat er geen enkel bezoek toegelaten is, ook niet vvan de gasten die hier logeren. Eigenlijk mag niemand dus op het domein komen.
Links van het poortgebouw is er een kleine winkel, de man stapt binnen en ziet allerlei boeken liggen. Ook een aantal mooie cd's met voornamelijk nederlandstalige religieuze muziek. Verder truffels, andere chocolaatjes, koekjes, champoo's, allerlei soorten bier uiteraard, enz. De man achter de kassa is wellicht een vrijwilliger. In een belendende ruimte staat een trappistenpater van een jaar of vijftig brood, abdijbrood dus, te snijden (met machine). Voortdurend moet hij zijn arbeid staken om telefoontjes te beantwoorden. Elke keer plaatst hij eerder verveeld de gsm aan de oren en antwoordt telkens kort en gevat, geen woorden te verspillen dus! Onze man vertelt hem dat hij geregeld in de abdij van Westvleteren komt. Goed gekend ook in Nederland...
Dan heeft de bezoeker het over de kerkelijke plechtigheden rond Kerstmis. Hij wil immers graag de middernachtmis bijwonen. Groot is zijn verrassing als de trappist - weeral kort en gevat en droogweg - meedeelt dat er geen plaats meer is... dat je een ticket moet hebben om vannacht in de kerk te 'geraken'! Er is dus 'geen plaats in de herberg' voor deze bezoeker... Het is eigenlijk ver gekomen dat men mensen de toegang tot de kerk ontzegt... Hij reageert duidelijk zwaar teleurgesteld, waarop pater trappist zegt dat er vanavond en morgen nog andere diensten zijn overdag... Maar deze kunnen de bezoeker gestolen worden natuurlijk...
Over welke abdij het hier gaat? Koningshoeven bij Tilburg. Als je dus ooit hier in de buurt bent en de middernachtsmis wil bijwonen moet je reserveren! Zover is het dus al gekomen in Nederland! Iedereen is welkom maar...
In mijn vorige blog had ik het over die vreemde man uit mijn Brugge. Schijn bedriegt soms: niet altijd alles is zoals het lijkt...
Wat is er mooier dan een medemens in nood te kunnen helpen? De voldoening die dit meebrengt valt niet te beschrijven. En iedereen zal wel iemand in zijn buurt kennen die een steuntje in de rug verdient, die soms al met een kleine 'geste' er weer bovenop kan 'geraken'.
Moest iedereen één medemens in nood helpen dan zou de wereld er al veel beter uitzien.
Dus geen goedkope wensen en blablabla maar : daden!
Een man waarvan velen denken dat het een dikke egoïst is. Dat hij de hele dag lang geen blad verlegt en een beetje lui is dus. Dat hij enkel maar aan zichzelf denkt. Zo negatief denken velen over hem.
Maar het zal hem allemaal worst wezen, hij heeft - gelukkig - maar een olifantenvel. Hij kan dus tegen een stootje.
Hij heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven, allerlei zware tegenslagen weten te verwerken en te overwinnen.
En elk jaar wil hij tegen het eindejaar een goede daad verrichten. Iemand écht helpen, iemands nood wat proberen te lenigen. Een échte nood dus, niet zomaar wat geld storten op een rekening van een of ander 'goed werk', waar alle centen verdwijnen in een grote pot of zo. Waar veel geld verslonden wordt door de werkingskosten van die vereniging... kortom je geeft geld maar hebt totaal geen controle of idee waar je zuurverdiende centjes naar toe gaan. Welnu, die man heeft door hard werken een nieuw bestaan opgebouwd en kan elke zuurverdiende cent heel goed gebruiken. Maar toch wil hij elk jaar dus een goed doel steunen, een welbepaald klein project om een reële nood te lenigen.m
Vorig jaar was het niet eenvoudig : hij had weet van een jonge moeder die het niet breed had, een zoontje van 14 dat er ziek uit zag telkens hij de jongen ergens tegenkwam in de oude binnenstad van Brugge. In St-Gilis meerbepaald. Hij kende de moeder al vele jaren, en de helft al van al die jaren stond zij er alleen voor om haar zoontje op te voeden. Elke keer hij hen zag had hij diepe hartepijn die sukkelaars in armoede te zien. Daarom was hij eind vorig jaar vastbesloten om de moeder een hart onder de riem te steken, niet alleen met woorden maar ook met een financieel gebaar. Maar voor de zoveelste keer bleek het kleine gezinnetje weer te zijn verhuisd, onvindbaar geworden. Ik wist dat de moeder naar een bepaalde apotheker medicamenten haalde voor haar zoontje en haarzelf maar die dame kon me het nieuwe adres niet bezorgen... of ze wilde niet... Dus bleef die gast met een ietwat wrang gevoel zitten, zo vol goede wil hij was om iemand te helpen... Niets aan te doen dus.m
Maar enkele dagen geleden bood zich een nieuwe kans aan. Al enkele weken was hij aan het uitkijken naar een nieuw 'goed doel'. Maar mensen lopen natuurlijk niet zomaar te koop met hun miserie. Vaak verkeren de grootste klagers niet echt in nood en lijden veel 'boffers' echte armoede... Omdat hij dit jaar zeker iemand echt wilde helpen 'zette' hij zich aan het chatten op het wereldwijde net... en met succes! Eerst vond hij een oproep van een jonge moeder die geld zocht voor haar doodzieke kindje. Het kindje was twee jaar oud en geboren in hetzelfde stadje als waar onze bescheiden weldoener geboren werd decennia geleden, dus het sprak hem wel aan. Maar de manier waarop de dame geld inzamelde vond hij minder 'katholiek'. In ruil voor geld wilde de moeder haar lichaam verkopen... hoe veel miserie moet je hebben om tot zo'n daden te willen overgaan. Het geld moest ergens op een internetrekening gestort worden en dan zou de dame zich gedurenden een halfuurtje 'showen' op een of andere site... Geld storten op een anonieme wildvreemde rekening wilde de man niet doen en hij vroeg of hij op bezoek mocht komen bij de moeder en haar zieke kindje, zelfs als dat in de kliniek was of zo. Maar de moeder weigerden haar identiteit prijs te geven en zo ging de gift niet door.
Kort daarop kwam hij in contact met een alleenstaande vader die grote miserie kent door een onvoorziene tegenslag. Daarom vroeg hij om financiële hulp. Ook hij wenste anoniem te blijven. Onze man wilde een deel van die schulden betalen en helpen bemiddelen om de rest te regelen om erger te voorkomen. Na een goed gesprek werd besloten elkaar te ontmoeten. Er werd afgesproken op een discrete plaats in de stad en het klikte meteen tussen de twee. De man had er een heel goed gevoel bij, dit ging om een reële nood! En de dringenste noden konden spoedig opgelost worden, een zalig gevoel voor beiden! En gelukkig dat die man was.
Moest iedereen wat meer rond zich kijken en een medemens in nood helpen zou de wereld er veel beter uit zien!!!
Iedereen die mij wat kent zal spontaan denken dat ik het over mijn winkel heb, dat ik hier spreek over mijn - vermeende - meest geliefkoosde tijdverdrijf : uitrusten na het zware werken... Als ik veel bezoek hier zeg ik immers soms al schertsend dat ik hier in de winkel 'geen oog dicht kan doen'... En dat is natuurlijk maar goed ook he, stel je voor dat ik hier geen kat zie... hoe moet ik dan rond (!) komen?
Maar goed het gaat over een andere uil nu, en neen ook niet over die kerkuil van ... je weet wel he...
Vandaag kreeg ik immers bezoek van iemand uit Sijsele die me sprak over een enorme uil die haar dorp teistert de laatste tijd. Het stond immers ook in de kranten overal. Het sujet - als je dat beest zo mag noemen - liet zich zelfs gewillig fotograferen op een balkon. Hij poseerde onbeweeglijk voor de lens. Een verstandige uil dus. Hij viel al een jonge gast aan, die hield er een serieuze schram van een kleine 18 cm en wat schrik van over. Moest ik dien uil op mijn dak krijgen zijn zijn laatste dagen geteld, een beetje de zot houden met de mensen!!! Natuurvrienden vermoeden dat het een halfwilde halftamme uil is die illegaal gekweekt werd en ontsnapt is. Ze roepen de Sijselenaren op om de bevoegde instanties te verwittigen die dan dit uiltje komen vangen... Dus hang niet zelf de uil uit en blijf er met uw pollen van!
Heel het weekend is het weer op de koppen lopen in Brugge. De horeca doet gouden zaken. Op de kerstmarkt verdringt iedereen zich voor de lekker geurende 'stalletjes' met braadworsten, gluhwein, wafels enz. Ook de klassieke horecazaken hebben handen te kort om iedereen tijdig te bedienen. Goed dus voor de 'commerce' al dat volk.
Echt massatoerisme dus, vooral veel engelsen. Een volk waaraan ik eerder een hekel heb, zeker als ze mij komen ambeteren in mijn winkel. Want ik weet vooraf reeds dat ze niets komen kopen. Ze komen enkel alles bepotelen en vragen stellen over van alles en nog wat. Je voelt ze denken van 'Zouden we hier koopjes kunnen doen, kent hij er wel iets van?' En dan polsen ze voorzichtig naar de ouderdom en het soort materiaal en ook soms naar de prijs. En dan... is hun nieuwsgierigheid voorbij. Stiekem hopen ze natuurlijk 'een slag te kunnen slaan' zodat ze dan op televisie kunnen showen met een speciale ontdekking...
Als ik dus engelstaligen in de winkel heb - en dat heb ik jammer genoeg veel te veel!!! - dan informeer ik altijd langs de neus weg van waar ze afkomstig zijn. Zijn het dus weeral engelsen dan weet ik meteen genoeg, zijn het Amerikanen dan liggen de kaarten anders. Die hebben altijd zin om speciale zaken te kopen. Ze kijken met oprechte bewondering in de zaak rond, ze vragen de prijs en als ze de prijs acceptabel vinden dan kopen ze, en zo is het leuk zaken doen. Wel spijtig dat er niet veel Amerikanen over de vloer komen, van collega's hoor ik dat er vroeger veel vaker Amerikanen in Brugge waren.
Deze namiddag kreeg ik bezoek van 6 (zes!) betweterigen engelse dames, waarschijnlijk onderwijzeressen, want ze gaven de indruk échte antiekexperts te zijn. Ook met veel kennis van boeken. Zo pakten ze zomaar een boekdeel van een Sanderusatlas beet en begonnen luidop Vlaamse woorden te brabbelen, wat natuurlijk veel hilariteit bij de andere kletsmajoors veroorzaakte. Ik was net met iemand anders aan het praten want anders had ik het zeker niet zo ver laten komen om een boek van duizenden euro wat te gaan laten doorbladeren... Toen ik het euvel in de mot kreeg nam ik mijn boek vriendelijk uit haar pollen en vroeg haar om ze geïnteresseerd was in aankoop en wat zei dat mens toen? 'Just looking!' Ik was dan ook blij wanneer het sluitingstijd was...
Wie mij kent, of mijn winkeltje, of wie bij mij thuis al is geweest, die weet dat orde niet mijn grootste kwaliteit is... Stapelen echter kan ik redelijk goed (winkel)... en dat kan dikwijls ook niet anders als ik weer eens 'een en ander' heb gekocht en ik niet meteen tijd heb om alles meteen te bekijken.
Maar ook thuis vindt een kat soms haar jongen niet meer terug... of de kater zal ik maar zeggen he, in mijn geval... Zo liggen er hier vele honderden boeken en boekjes op mijn bureau, een bureau die ik ooit nog kocht in de uitverkoop bij Philips een tiental jaar geleden. Eigenlijk is het een vergadertafel voor tien man, dus zo'n drie meter lang en anderhalve meter breed. Héél veel plaats dus in het begin en héél verlokkelijk om dat allemaal vol te stapelen. Naast die boeken ook duizenden blaadjes papier met nota's voor mijn stamboom, papieren van de zaak, en duizenden bidprentjes die ik nog moet sorteren... heel gezellig dus, in mijn ogen toch...
Gelukkig dat ik geen poetsvrouw heb want die zou hier helemaal gek worden. En ik wil er ook geen want er mag hier werkelijk geen blad verlegd worden zonder dat ik er bij ben... ik weet ongeveer waar alles ligt en als een ander zich komt moeien is het gedaan met mijn orde in de wanorde!
En daarom heb ik nu de handen uit de mouwen gestoken de afgelopen week : alle boeken in een boekenrek en alle blaadjes en documenten geklasseerd in grote dozen, per onderwerp : stamboom, papierwerk voor de zaak, krantenknipsels en alles ivm mijn dorpje Eggewaarts, bidprentjes, enz. Resultaat? Mijn bureau is bijna leeg maar er staan nu overal volle dozen verspreid in mijn appartement... Het probleem is dus gewoon wat verschoven maar het is toch een begin...
Eind juni van dit jaar gaf ik hier de tekst weer van het gedicht 'De Gierigaard', geschreven door Adriaan De Buck! Adriaan De Buck was hier pastoor, eeuwen geleden. En om nog elk mogelijk misverstand uit de weg te ruimen : dit gedicht gaat niet over een bepaalde inwoner van dit gulle dorpje... sommigen die mij en mijn Eggewaarts goed kennen zullen immers onmiddellijk een link leggen naar een bepaalde nozem... Niet doen dus!
Ik ontdekte deze tekst net tijdens het verder opruimen van mijn bureau thuis, misschien moet ik het laten inlijsten, want bij mij heeft het gedicht wel degelijk heel veel betekenis... elke keer leg ik wél de link naar ... een intriest oud mannetje...
Remedie tegen overlast van engelse toeristen : bordje met 'NO ENGLISH SPOKEN'
In Brugge stik je dezer dagen bijna door de enorme hoeveelheid engelse toeristen. Héél Engeland is de plas overgestoken om 'kerstaankopen' te doen : dus rommel en bucht te kopen die ze eigenlijk niet nodig hebben, of beter gezegd die ze in hun eigen land ook kunnen kopen...
In de bijna tien jaar - ja de tijd vliegt ongelooflijk snel!!!! - dat ik mijn winkeltje heb kan ik me werkelijk geen enkele engelsman herinneren die bij mij iets kocht.. Alhoewel ja, één keer, een eigenaardige overjaarse dame die dacht dat ze ongelooflijk zeldzame gravures zag liggen, unieke stukken dus... Het waren echter zichtjes van Brugge zoals je ze bij wijze van spreken nog bij hopen kan vinden, als ik het voorheb van ene 'Lanckneus'... De dame vroeg eerst heel luizig of de prijs op het pakketje de échte vraagprijs was. Ik vroeg haar om ze misschien méér wilde betalen dan wat ik vroeg. Ze lachte fijntjes en riep toen al haar vriendinnen binnen, allemaal van die typische betweters en koopjesjagers die zichzelf al op tv zagen paraderen met een ongelooflijke vondst die ze in Brugge bij een simpele mens op de kop hadden kunnen tikken voor een prikje... Ok laat ze maar denken...
De schamele 40 euro dat het stuk kostte kon de eerstgenoemde dame niet zelf ophoesten en allen haalden ze kleingeld uit hun plastieken saccochen... triestig hoe die engelsen naar hier komen. Ze kopen eerst een 'zak' pralienen, de goedkoopste liefst - en dus ook échte rommel uit een of andere misschien engelse fabriek - en drinken dan nog met zijn drietjes een koffie en het geld is er bijna 'door'... Wanneer ik zelf zonder geld zit - en dat gebeurt wel meer dan velen hier zullen denken - ewel dan blijf ik thuis he, en dan ga ik niet op 'schok' om anderen te gaan 'ambeteren'...
Jaren geleden had ik hetzelfde voor met een Japanese dame die eveneens wat gravuurtjes kocht, enkele uren later wilde ze die terugbrengen maar ik zei haar dat dit echt niet kon en dat ze zeker niet te veel betaald had. Daarop zei ze me dat ze een heel belangrijke journaliste was en de macht had om mensen te 'maken of te kraken'... dat ze toeristische gidsen maakte voor haar landgenoten... En ze dreigde er mee mij in haar boekjes af te schilderen als bedrieger, afzetter, kortom als een gangster eerste klasse! Ik toonde haar het 'gat' van de deur en smeekte haar dat inderdaad te doen, zodat er geen enkele Japanner het nog in zijn hoofd zou halen om mij te komen ambeteren... Het is namelijk zo dat ze toch niet echt interesse hebben in westerse kunst of boeken, en als ze met een paar tientallen binnenstromen heb ik ogen te kort om hen in de gaten te houden, ik kan trouwens nooit echt zien waar ze naar kijken, die spleetoogjes gaan zowat alle kanten op...
Een weekje geleden werd de kerstmarkt geopend. Leuk voor de toeristen maar ongetwijfeld héél nadelig voor de omringende horecazaken. Als het niet regent is het 's avonds vaak echt op de koppen lopen. En de kwaliteit van de aangeboden drankjes en snacks is vaak niet om over naar huis te schrijven... Vorige zaterdag bestelde ik enkele gluhweins op twee standen en die rotzooi was echt niet te drinken : héél kleine bekertjes met weinig zoete brollewijn... pure oplichting. Uit beleefdheid en om de verkopers niet te schofferen en temeer omdat ik in gezelschap van vrienden was, heb ik de (bittere) beker (bekertje dus) telkens tot op de bodem geledigd... Ik voelde me net Socrates die de gifbeker kreeg... maar ik heb het dus overleefd!
