Miel Cools is onlangs overleden. Zijn meest gekende liedje was ongetwijfeld 'Boer Bavo'. Velen zullen zich afvragen of Boer Bavo werkelijk bestaan heeft, en zoja, over wie had Miel Cools het dan wel? Ewel dat is geen gemakkelijke zaak, er zullen wel meerdere Bavo's geweest zijn. Het ene geval nog erger dan het andere... Hier heb ik het over wat ik vernam over één van die Bavo's, misschien wel een van de ergste...
Boer Bavo was een muiletrekker eerste klas. Naar buiten uit pakte hij graag uit met zijn kroost : allemaal flinke zonen. En bovendien had hij een schat van een vrouw, een vrouw uit de duizend en de best mogelijke moeder voor zijn kinderen. Op zondag vooraan in de kerk gaan zitten en bidden dat zijn lippen daveren : zie maar eens hoe katholiek ik wel ben!!! Maar na tien minuten viel hij steeds in slaap, en dan moesten de kinderen hem wakker zien te maken wanneer iedereen recht moest staan voor de Consecratie enz.
Maar op de boerderij was het hard labeur. Zijn vrouw en kinderen werden regelmatig op een ferm pakje schoppen en slagen. Hij sloeg ze vaak 'voor dood'! Op een boerderij kan dat makkelijk want de slachtoffers mogen roepen en schreeuwen al dat ze willen, niemand die het hoort, want de buren wonen een flink eindje verderaf.
Wanneer Bavo uitgeraasd was ging hij op zwier. Pinten drinken tegen de sterren in en de cafébazen laten beloven dat bij navraag men zou zeggen dat hij enkel watertjes en soepjes dronk... Gaan dansen op dansavonden voor alleenstaanden, zijn vrouw bedriegen dus... Iedereen in de streek was hiervan op de hoogte maar omdat ze bang waren van Bavo zwegen ze als vermoord. Ook wilde ze de arme boerin niet nog méér leed aandoen, want velen wisten - God weet hoe - dat de vrouw het heel moeilijk had met Bavo en zijn schone manieren.
Boer Bavo kneep de katjes dus bij nacht maar hij 'neep' ze zacht. Nadeel van zoiets in het donker te doen is dat je soms niet 100 procent zeker weet met wie je te maken had. Bij klaarlichte dag vallen dan de schellen van de ogen, een mens ziet klaar voor ogen met wie hij aan het scharrelen is. Maar dan is het dikwijls te laat... Kijk maar naar Bavo : ongelooflijk wat voor lelijk mormel dat hij nu overal meesleurt... Eigen schuld dikke bult!
Hieronder de tekst van het lied : let op de vele gelijkenissen met boerboer hier boven...
Boer Bavo bebouwde plichtelijk zijn land Hij betaalde belasting aan t vaderland Hij ging elke zondag naar de mis Hij was op elke begrafenis Hij zetelde in de gemeenteraad Hij gold als een toonbeeld van orde en maat Hij zorgde voorbeeldig voor zijn gezin Hij sprak vol lof over zijn boerin In zeden en zaken zo solied Een tweede boer Bavo was er niet, maar
Bavo kneep de katjes in het donker Hij kneep de katjes bij nacht Hij kneep ze bij nevel, bij sterrengeflonker Hij kneep ze, maar kneep ze zacht En was er eens eentje dat weende of riep Geen mens die het hoorde of zag Boer Bavo kneep katjes in het geniep En ploegde zijn veld bij dag
Boer Bavo was lid van de kerkfabriek Hij zorgde voor kaarslicht en voor muziek Hij droeg een fakkel in elke stoet Hij heeft elke vastentijd geboet Hij was een voorman, een ijveraar Hij ijverde vurig het ganse jaar Hij heeft zich stug elk plezier ontzegd Het hoofd rechtop en de blik onthecht Boer Bavo was waarlijk zeer solied Een boer zoals men er zelden ziet, maar
Bavo kneep de katjes in het donker Hij kneep de katjes bij nacht Hij kneep ze bij nevel, bij sterrengeflonker Hij kneep ze, maar kneep ze zacht En was er eens eentje dat weende of riep Geen mens die het hoorde of zag Boer Bavo kneep katjes in het geniep En ploegde zijn veld bij dag
De eeuwigheid piepte op een kier Boer Bavo werd vreedzame rentenier In een herenhuis dichtbij de kerk Vanwaar hij de plek zag voor zijn zerk Het werd een lijkmis vol pracht en praal De katjes waren er allemaal Ze luisterden stilletjes naar het sermoen Ze weenden, maar konden er niets aan doen Ze hadden om Bavo zon verdriet Hij was zo zacht en toch zo solied, want
Bavo kneep de katjes in het donker Hij kneep de katjes bij nacht Hij kneep ze bij nevel, bij sterrengeflonker Hij kneep ze, maar kneep ze zacht De katjes kochten een grote tuil En knikten uit alle macht Toen de schepen zei bij d open kuil Bavo ijverde dag en nacht
Diksmuide, ik was er vandaag op bezoek. Eigenlijk een lelijke kleurloze stad, afgezien dan van de Ijzertoren en de omgeving van de Grote Markt. Enkele straten lagen opengebroken, blijkbaar wil men de fietspaden heraanleggen Het is reeds geleden van een jaartje terug dat ik nog in het IJzerstadje moest zijn, toen ik me sterk maakte de kerk van Kaaskerke te moeten kopen om er een zaak op te richten. Maar precies op hetzelfde moment was er nog een liefhebber die - héél toevallig - net eenzelfde zaak wilde oprichten in net dezelfde plaats... Wat een toeval! Nu blijkt het een geluk bij een ongeluk dat ik niet in mijn opzet slaagde. De kerk, een der lelijkste van het bisdom, moet grondig gerestaureerd worden. Bakstenen in de toren zijn aan het afbrokkelen, dat belooft. Ik denk dan ook onmiddellijk aan de kerk van Beerst, daar is de toren er nog veel erger aan toe.
Veel mooie herinneringen houd ik dus niet over aan wat er allemaal bedisseld en gekonkeld werd achter mijn rug op het gelijkvloers van het stadhuis daar...
Wèl heb ik vele dagen me wél geamuseerd in de onderaardse verdieping, dus de kelders van het stadhuis, tijdens het zoeken naar gegevens voor het opmaken van mijn stamboom. Alle registers met de akten van de burgerlijk stand van Diksmuide en deelgemeenten lagen daar ter inzage.
Wat ik vandaag dan toch nog te zoeken had in Diksmuide? Iemand stond even tevoren aan mijn deur van de winkel te Brugge en liet me weten dat haar vader massa's interessante religieuze voorwerpen te koop had. Ik was net toevallig in de buurt en ging een kijkje nemen. In een voormalige pralinenwinkel probeert men massa's - veelal beschadigde - heiligenbeeldjes aan de man of de vrouw te brengen. Allemaal rommel en zowat waardeloze zaken. Het deed me denken aan de Arme Klaren van Brugge die vele honderden afgedankte kruisbeelden op hun zolders bewaarden, allemaal giften en gratis geschenkjes van mensen die hun kot opkuisten. Een kruisbeeld mocht je immers niet weggooien... De vader van de verkoper heeft blijkbaar decennia lang de grootste rommel verzameld, rommel waarmee anderen niets mee konden aanvangen. Zo ondermeer vele tientallen waardeloze wijwatervaatjes uit hout, metaal en glas. Allemaal goed voor de 'container'. Ik voelde me bedot, zeker toen de verkoper 'fijntjes' opmerkte dat er al een kennis (een pseudo-antiquair, een echte prulleman dus) van mij was langsgeweest maar dat die niets had aangekocht. Tja, als die prulleman hier niets interessants vond, hoe zou ik dat dan wél vinden? Die prulleman koopt overal quasi waardelozen plaasteren heiligenbeelden op om er handel in te drijven. Ooit liet ik het ventje al eens weten dat hij beter voor goeie kwaliteit kiest. Maar Piet Snot antwoordde me dat ik enkel maar wilde dat hij zich 'op kosten zou jagen'... Maar koken kost geld! En als hij het slimmetje wil 'uithangen' moet hij dat maar zelf weten. Het is maar een kwestie van tijd vooraleer zijn plaasteren beelden in elkaar zullen zakken van de 'wakte'.
Om de verkoper van die mottige beeldjes wat te helpen suggereerde ik dat hij best zo vlug mogelijk al zijn rommel aan een kleine prijs te koop plaatst.
Dan maar vlug Diksmuide achter mij gelaten want intussen kreeg ik nog enkele telefoontjes van klanten die aan de winkel op mij stonden te wachten.
Vandaag overleed in de H. Hartkliniek te Roeselare mevr. Margueriet Boeve. Ze werd geboren te Eggewaartskapelle op 2 februari 1933 en werd dus net 80 jaar. Ze was gehuwd met dhr Noël Zoete, woonde te Oudekapelle en had drie kinderen.
De begrafenis vindt plaats volgende week zaterdag in de kerk van Oudekapelle.
Vroeger kwam ik graag in Oostende. We gingen er met het gezin soms winkelen. Later kwam ik er vaak opzoekingen doen in het VVF-lokaal, een echte schatkamer en een must voor wie zijn stamboom opmaakt. 's Avonds laat liepen er wel eens ongure figuren rond : eens zag ik er een boer, boer Bavo genaamd, die hier wellicht tussen de boompjes en de struikjes zijn lusten kwam botvieren met lichtekooien... Zijn trouwe echtgenote nietsvermoedend in zijn krotboerderij achterlatend. Ik vroeg Bavo dan ook of hij geen schaamte kent, een rethorische vraag!
Dat park is vandaag nog gevaarlijker geworden als ik iedereen geloven mag. In de buurt zwerven namelijk de hele dag Oosteuropeanen van alle slag rond. En in het donker dat park nog betreden is om problemen vragen. Beurzensnijders en ander geboefte kunnen er ongestoord hun gang gaan.
Vandaag kreeg ik bezoek van een man die nogal veel antiek in huis heeft. Zo beweerde hij althans. Jaja, dacht ik bij mezelf, weer zo'n blaaskaak. Wanneer hij zag dat ik niet meteen onder de indruk was nodigde hij me uit een kijkje te komen nemen.
Na het sluiten van de winkel wou ik eerst nog een wandelingetje maken over het staketsel aan de vaargeul te Oostende. Halverwege moest ik mijn tocht staken want de boel was afgesloten wegens werken of zo. Er waaide een frisse wind. In de vaargeul zal ik een groot schip, de 'Artevelde', wellicht een baggerboot of zo. De hele omgeving is ingrijpend veranderd : het staketsel heeft bijna al zijn charmes verloren. Vroeger kon je via het staketsel een heel eind in zee 'wandelen', nu is het staketsel ingesloten door twee reusachtige dammen bestaande uit enorme rotsblokken. Dit om de vaargeul te beschermen tegen stormen. Het is echt geen zicht, het staketsel heeft zo niet veel meer te bieden. Het 'Klein strand' is een groot strand geworden, er werd een enorme hoeveelheid zand opgespoten. Ook dit zorgt er voor dat het staketsel niet echt meer 'door de zee' loopt maar gewoon aan de rand van dat 'Klein strand' ligt als een soort afscheiding van de havengeul.
Dan maar teruggekeerd. In de stad zag ik massa's raar volk rond lopen. Oosteuropeanen en allerlei mensen van allochtone herkomst. Allen liepen ze op hun dooie gemakjes, de tijd te doden. Ondertussen rondspiedend of er niets te 'rapen' viel. Vlug zocht ik de auto op want ik werd hier echt niet vrolijk van.
Eventjes zoeken nu naar het adres van die antiekverzamelaars. Awel, dat was echt niet te doen. Een bescheiden woning zou je denken, wanneer je de gevel bekijkt. Maar binnenin een schat aan antiek : vooral veel juwelen, zilver en ook wat houten beelden. Een schatkamer zoals ik er nog niet veel zag. Alles is te koop maar die prijzen... ook niet te doen.
Monmartre is een hoge heuvel in Parijs. Het is een van de bekendste plaatsen van Parijs. Er werken heel wat kunstenaars, vooral schilders, op de Place du Tertre. Er zijn veel gezellige cafeetjes en restaurantjes.
Montmartre is ook bekend vanwege zijn vele en vaak steile trappen en bovenop staat de grote witte Basilique du Sacré-Cur. Deze werd gebouwd in de 18e eeuw op de plaats waar ooit een tempel, gewijd aan de god Mars, stond. Het zou ook de plaats zijn waar St Denis vermoord werd door onthoofding. Hij nam echter zijn hoofd onder de arm en wandelde verder tot op de plaats waar hij begraven wilde worden, waar nu de naar hem genoemde kerk staat.
De klok in de Sacré-Coeur zou - naar ik net vernam in een documentaire op tv - 19 000 kilootjes wegen en het vervoer naar de kerk gebeurde met een wagen getrokken door 28 paarden... Wanneer de kerk 's avonds gesloten wordt kunnen mensen er blijven bidden gedurende heel de nacht. Inschrijven vooraf is wel geboden want het is niet bedoeling dat Gerard de Clochard er zijn matten uitrolt om er zijn roes uit te slapen.
Er zijn twee kerkhoven, het bekendste is het 'Cimetière de Montmartre' dat in 1795 in gebruik genomen werd, er liggen veel bekende Franse kunstenaars begraven.
Bij een volgend bezoek ga ik zeker eens een kijkje nemen.
Clochards in Parijs : een heel vertrouwd beeld. Sukkelaars die met hun hele hebben en houden dag op dag op straat leven. Mensen die heel wat hebben meegemaakt, die op een of andere manier, wellicht meestal ongewild, op straat leven.
Dit wekt op de eerste plaats vooral medelijden op bij mij. Niemand verdient het om zo te moeten leven. Maar het maakt me ook wat kregelig, hoe is het mogelijk dat ze in Parijs zoiets toelaten? Waarom die mensen niet allemaal oppakken en onderbrengen in een of andere plaats waar ze een meer menswaardig leven kunnen leiden. En... ze laten werken natuurlijk want meestal betreft het relatief jonge mensen. Waar ik helemaal niet mee akkoord kan gaan is dat ze hun kinderen, soms nog borelingetjes, meeslepen in hun uitzichtloos bestaan. Die kinderen delen ongewild in het triestig bestaan van hun ouders.
Aan de zijgevel van de Opéra de Paris, vlakbij de Bastille dus, staan een tiental kampeertentjes, blijkbaar hebben die bedelaars hier een vaste stek. Ze beschikken over matrassen, dekens en sloten bier. Een grote hond houdt hen gezelschap. Ook staan er enkele bureaustoelen en kleine houten kastjes bij hun tenten. Deze mensen vallen niemand lastig maar zorgen wel voor verontwaardiging bij vele toeristen van overal ter wereld...
Aan de verkeerslichten rond de kruispunten aan de Place de Bastille zitten vrouwen met kleine kinderen te bedelen. Deze mensen zorgen wel voor wat overlast want ze vallen iedereen lastig. Vermoedelijk maken ze deel uit van bedelbendes, zigeunersfamilies of zo. Ze willen geen eten maar cash, niet zuiver dus.
Dikzak uit Fortem verloofd met lelijk mormel Gusta uit De Panne
Een lelijke dikkerd, Omer uit Fortem, een wijk van Alveringem, heeft zich verloofd met een lelijk mormel van de Westkust, Gusta.
Eventjes dacht ik dat het om een misplaatste grap ging, dat men het hier had over iemand anders uit die buurt, te herkennen aan zijn dikke welvoldane pens, met bril en varkensboerhoedje op. Bijgenaamd 'Biefstik Friet'. En over zijn bijzit, die elke dag enkele uren nodig heeft om zich enigszins toonbaar te maken voor haar Grote Liefde. Daarna brengt ze de hele namiddag door in een of andere louche beautyfarm waar de medewerksters zich de naad uit het lijf werken, maar telkens weer zonder enig resultaat. Het is en blijft immers een lelijk ding.
Maar neen, het gaat over twee reuzen, Omer en Gusta. Omer van het brouwerijmuseum van Fortem en Gusta van De Panne. Twee tortelduifjes...
Voor je het weet ben je er (ook) geweest! Een bezoek aan het Père Lachaise te Parijs.
Vandaag bezocht ik de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise te Parijs. Op internet vind je massa's info over deze wereldberoemde begraafplaats. Gemakkelijk te bereiken vanaf de Place de la Bastille door de Rue de la Roquet (vandalen maken er af en toe Croquet van) tot op het einde.Een mooie wandeling van zon vier kilometer.
De hoofdingang oogt al indrukwekkend : een reusachtige stenen muur in een boogvorm, in het midden is de ingang tot deze reusachtige dodenakker.Mits toelating kan je er in met de auto, later zal blijken dat het domein doorsneden is met allerlei straten en paadjes.Bij het binnenkomen waan je je haast in een enorm bos met daaronder massas grafkapellen.
Eigenlijk dacht ik altijd al dat je moeilijk op dat kerkhof geraakte, niet zozeer daar het al bomvol ligt maar dat er van s morgens tot s avonds dichte drommen toeristen drummen om een kijkje te kunnen nemen, om de laatste rustplaats van een of andere bekende persoon op te zoeken.Niets blijkt echter minder waar : er is niemand te zien, of om het met andere woorden te zeggen : geen kat!.Maar dat is buiten de waard gerekend want plots komt van tussen de graven een kat gekropen, op haar duizend gemakjes.Het is een rasechte tijgerkat, een oud beest dat zich heel traag voortbeweegt als gevolg van ouderdom of omdat ze haar buikje volgegeten heeft ergens in dit oord Het mormel nadert me, kijkt me aan met een triestig kerkhofgezicht en spint dan wat, maar ik heb helemaal geen zin om ik weet niet welke plaag of ziekte te vangen, wie weet waar dat beest allemaal uithangt de hele godganse dag... De tijger laat het niet aan haar hart komen en verdwijnt tussen enkele grafmonumenten, nieuwe horizonten tegemoet.
Ik vraag aan een toezichter waar ik een plannetje kan vinden om het kerkhof te bezoeken.Vaag wijst de man naar rechts en zegt (in het Frans uiteraard) : 'daar tussen die bomen, niet verre van hier'.Ik ontdek er een groot gebouw, binnen zitten enkele ambtenaren te werken zoals alleen ambtenaren dat kunnen : koffie drinkend, babbelend en surfend op internet.Op de deur staan openinguren maar er staat ook duidelijk dat toeristen hier ongewenst zijn.Mooi, heel gastvrij van dat kerkhofvolk!Ik klop op de ramen maar ze zien me niet, net alsof ik een onzichtbare geest ben, ofwel zijn het zelf halfdoden misschien, van die creaturen die enkele zintuigen missen?Blijkbaar ben je hier pas welkom als je onder de zoden gestopt moet worden
Dus verken ik het oord op eigen houtje.Eerst volg ik een grote baan in kasseien, kasseien van een heel mooie vlakke kwaliteit.Af en toe moet ik uit de kant springen voor enkele doodrijders (!) : chauffeurs die zich niets aantrekken van de duidelijk aangegeven snelheidsbeperking van 20 km 'par heure'.Ik zie vele honderden grafmonumenten, meestal in kapelvorm.Gewone vlakke grafzerken zoals bij ons vind je hier bijna niet, met uitzondering dan van heel recente graven die hier en daar op een vrij plaatsje te zien zijn, onopvallend en dus niet storend tussen de veel oudere graven.Mooi, want zo doen die nieuwe dingen werkelijk geen enkele afbreuk aan het mooie unieke uitzicht van die historische monumenten.Opvallend dat veel van die monumenten dateren uit de eerste helft van de 19e eeuw, bij ons in Vlaanderen vind je die niet veel.Maar dit kerkhof heeft natuurlijk een oude traditie.
De familienamen zijn uiteraard meestal Franse namen, maar ik zie ook wat engelstalige en spaanse opschriften.Ook Chinese lettertekens.Geen echt nederlandstalige namen gezien.Wel de naam Petit, Bourdon, Lelièvre, enz.Af en toe wordt het beroep vermeld, bv. ingenieur.Veel adelijke namen, ook veel hoge pieten uit het leger, zo staan op een heuveltje de graven van tientallen generaals en maréchals enz.Ook veel gewone namen natuurlijk.
De grafmonumenten zijn meestal in arduin, af en toe zie ik ook marmer, graniet en zelfs een graf bestaande uit metalen wanden.Een graf versierd in faience : bloemen en tekst.De overledenen vraagt om zijn graf te versieren met violetjes en mimosa.
Ik heb dus geen grondplan mee en loop zo maar wat rond, ik ontdek er de rustplaatsen van de belangrijkste Franse kunstschilder, Eugeen de la Croix en een van de belangrijkste Franse schrijvers, Honoré de Balzac.Ook enkele heel speciale grafmonumenten : tussen de bomen op een heuveltje verrijst plots een een steile witte schouw, even denk ik dat het de schouw is van het crematorium dat zich hier ergens moet bevinden.Slim gezien, midden tussen de grafzerken : geen klachten van omwonenden, geen haan die er naar kraait.Later blijkt dat het gewoon een enorm grafmonument is.Nog andere veel kleinere zuilen duiken op, al zijn die nog makkelijk 15 meter hoog.
Om de sleur te breken sla ik dus kleine paadjes in, kwestie om echt overal geweest te zijn.Op een of ander heuveltje hoor ik plots een akelig geluid, precies of knoken aan de binnenkant van een graf aan het schrapen zijn.Ik schrik me bijna rot en wil het opeens op een lopen zetten want ik ben mijn leven nog niet beu!Maar lopen kan hier niet, vluchten kan niet meer met al die val-kuilen hier... Ik sluip behoedzaam verder en schrik me een hoedje wanneer ik enkele allochtonen uit het struikgewas zie komen, zij zijn het die dat nare geluid veroorzaken, met schoffels verwijderen ze namelijk het onkruid... tussen de vele steenpartijen. Ik voel me gefopt en loop door zonder omkijken of één gebenedijd woord te richten aan die kluchtigaards.
Op een uitkant van het Père Lachaise staat een kerkgebouw, een heel grote kapel.Ik wil een kijkje nemen maar geraak niet verder dan het portaal want ik wordt kordaat buitengeborsteld door een of ander oud ventje in kostuum.Er is namelijk volk op komst : beneden aan de trappen staan enkele camionetten met lijkkisten Ordinaire donkere camionetten met vensters aan de zijkanten.Links achteraan is een langwerpige ruimte voorzien voor de lijkkist, die kist kan je makkelijk door de raampjes zien.Rechts achteraan zijn er naast de kist drie enkele zetels voor de kistendragers.En wanneer de eerste kist de wagen verlaat zie ik dat er daar onder plaats is voor een tweede kist.Heel handig als je twee kisten ineens kan verkassen.Het bespaart veel brandstof uit, er is minder verkeer op het kerkhof en misschien krijg je wel extra korting als je twee lijken ineens kan leveren aan de begrafenisondernemer. En met zijn tweetjes samen is het toch veel knusser, ja toch?
Hier in de buurt moet ook dat crematorium liggen.Misschien zijn dit wel twee gebouwen ineen : een kapel met verbrandingsoven?Handig.Wanneer de eerste kist binnengedragen is via de nogal vele trappen komt de familie aangewandeld, sommigen met een bekertje koffie in de handen.Een rare kwast met een soort doek over de schouders (misschien een heel moderne priesterstola?) schudt handjes aan de zowat vijftien rouwenden. Orgelmuziek weerklinkt. Iedereen stapt binnen en met een luide knal vliegt het portaal dicht!Beneden staan de kistendragers te wachten op hun beurt.Een man die blijkbaar baas isscheldt de anderen uit voor verrot, God alleen weet waarom Rond die kapel is er een enorm columbarium, er is zelfs een verdieping en ik merk dat er ook onder de grond een en ander te zien moet zijn maar ik zie nergens een trap naar beneden.Zoiets bestaat trouwens ook in Namen in de Walenpays.
Ik loop verder en verlaat na een tijdje weer het rechte pad, iets wat in het gewone leven trouwens ook wel eens kan gebeuren.Aanvankelijk probeer ik me wat te oriënteren via de stand van de zon maar die paadjes lopen van her naar der.Op een bepaald moment is er een splitsing en moet ik kiezen waar ik verder heen wil.Ik zie veel mooie monumenten, hier en daar een kleine moderne grafplaat en ja, ook af en toe letterlijk vergane glorie, grafkapellen aangetast door de tand des tijds of misschien ook wel door vandalisme.Veel monumenten worden niet meer onderhouden.Soms worden graven overwoekerd door vlierstruiken en ander groen.
Stilaan merk ik dat ik me op het hoogste punt van het kerkhof bevind.Hoe moet het nu verder, ik heb vandaag nog wel andere dingen te doen.Veel wegels lopenin kringen rond die heuvel, ze hebben me hier goed liggen (gelukkig enkel figuurlijk).Ik wil weg maar kom opeens in een dood(!)-lopend steegje terecht.Enkel nog planten en hagen.Plots besef ik dat ik echt moet opletten : té kort door de bocht gaan kan hier je leven kosten aan de andere zijde van die haagjes zou je immers tien meter lager neerstorten.Voor je het weet ben je hier dus de pijp uit.En God weet hoe lang het kan duren voor je stoffelijk overschot ontdekt wordt in deze half-wildernis! En ik wil niet eindigen als kattenvoer. Uiteraard is er wel nog de (magere) troost en zekerheid zoals in het liedje : En als we dood zijn groeit er gras op onze buik!.Ik besluit mijn wandeling (en wellicht terzelfdertijd ook mijn leven) een andere wending te geven : ik klim aan de rechterkant over enkele rijen graven en ontmoet weer enkele van die donkere schartelaars Ik vraag de werklieden hoe ik de wereld der levenden kan terugvinden Ze wijzen me de goeie richting aan en opgelucht haal ik frisse adem wanneer ik plots aan een zij-in=uitgang kom.
Plattevelde is een heel klein dorpje in de Westhoek. Beter gekend als Eggewaartskapelle.
Toen ik er woonde was er een heel beroemde koster, een man met vele talenten maar vooral gekend vanwege zijn 'scherpe' pen. Tot spijt van wie het benijdt.
Zijn naam hoef ik hier niet te vernoemen want hij is alom bekend en wie nog moest twijfelen kan een afbeelding zien op zijn site.
Toendertijd maakte hij het dikwijls nogal bont in zijn rubriek in de krant 'Het wekelijks nieuws' onder de naam 'De Roddelnonkels'. Om je zot te lachen meestal!
Nu heeft hij een website www.plattevelde.be waar je heel veel kunt opsteken over het mooie polderdorpje. Daar de familie- en voornamen meestal veranderd zijn is het toch heel herkenbaar, al moet ik me soms heel goed concentreren want ik ben toch al enkele jaren weg van mijn dorpje.
Ik wens de lezers in elk geval heel veel leesgenot toe. Zelfs wie niet van 'onze parochie' is zal ongetwijfeld snoepen...
Paul Verstraete, boekhandelaar te Damme, onverwacht overleden
Vorige nacht overleed nogal onverwacht Paul Vanderstraete, wellicht de meest gekende boekhandelaar van Damme. Hij leed sinds enige tijd aan een ernstige ziekte maar zijn overlijden zal toch als een schok aankomen voor de vele vrienden, kennissen en klanten.
Zelf mocht ik heel wat boeken over de eerste wereldoorlog en lokale geschiedenis aankopen bij Paul en altijd was het gezellig babbelen tussen al die boeken in het voormalige schooltje van Damme.
Je moet maar durven... sommigen denken zelf de prijs te moeten bepalen van wat ik verkoop
Enkele dagen geleden bood ik een oude en zeldzame kaart van Zedelgem aan op internet. Men vroeg en kreeg van mij de vraagprijs doorgestuurd.
Vandaag kreeg ik antwoord of ik niet 'gemist was van prijs', of hij wel goed gelezen had. De man die in de 'Vlaamse Bergen' woont is blijkbaar niet lang naar school geweest want hij kan nog geen cijfer van drie cijfertjes lezen.
Daarop heb ik hem laten weten dat hij wel degelijk goed gekeken heeft. Ook dat ik het ben die de prijs bepaal van wat ik verkoop. Sommigen denken echt dat ze mij de les moeten spellen, dat zij de prijs kunnen bepalen. Mis poes! Dat hij maar elders gaat zoeken, ik wens hem veel geluk op zijn zoektocht!
Het kan blijkbaar niet meer op... Wie durft nu nog zeggen dat het crisis is? Dat er niemand nog geld buitengooit? Hieronder het bewijs. Weeral een dame die me een bom geld wil schenken...
Si je vous adresse ce mail, sachiez que c'est l'uvre de DIEU qui m'a emmené à vous choisir parmi tant de mails archives sur le net pour vous confier cette grande responsabilité dont je suis convaincu que vous allez prendre comme une bénédiction et un don venu d'une femme de bonne foi. Je suis Mme Welanie Jeanne FERNANDEZ ingénieur consultante de nationalité française née le 07 Janvier 1944 BREST (29), veuve sans enfants. Je vous contacte de la sorte car je souhaite communiquer avec le monde et fais une chose que je devrais peut être pas dû. Je souffre dun cancer au cerveau de phase terminale, et mes jours ne tiennent plus. Jenvisage de faire une donation partielle de mes biens. Javais travaillé dans le secteur pétrolier au Koweït. Ensuite jai été en République du Bénin (année 2002) où jai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieurs ). Je désire quune partie de cet argent soit versé à différentes associations, orphelinats et aux personnes se trouvant dans le besoin, peu importe qui vous soyez je désire de tout cur vous faire don de cet argent évalué à environ 965000 (neuf cent soixante cinq mille Euros) qui est jusquà ce jour dans une banque étrangère et je voudrais vous faire don de cette fortune. Je souffre énormément que je narrive presque pas à trouver le sommeil, tourmentée de savoir ce que servirait mon argent après mon décès, je veux bien que cela se retrouve dans les mains dune personne consciente et qui a la crainte de Dieu avec un cur ouvert et généreux pouvant en faire bon usage; Mais qui ? Je ne sais pas ! Si vous le pouvez de tout cur et accepter user sciemment cela, faites le moi savoir à mon adresse email suivante: f.je... (de rest heb ik weggelaten anders zal iedereen die poen willen binnenrijven...), afin que je puisse vous met en contacte avec mon. Que la Paix et la miséricorde de Dieu soient avec vous.
Laatste in Eggewaartskapelle geboren priester overleden
Net nu ik even nogal ver van huis was werd mij door een goede vriend uit de Westhoek het overlijden gemeld van EH Marcel Lannoye.
Hij werd 91 jaar en was de laatste priester in leven die geboren werd te Eggewaartskapelle, mijn dorp. Ik mocht deze priester meermaals ontmoeten en ervaren als een hartelijk man en ingoed priester, een man van God dus. Hij maakte heel wat mee in zijn leven. Zo moest hij op jonge leeftijd met zijn gezin verhuizen, stel je voor : verhuizen als landbouwers... Alle hebben en houden versleuren. Van Eggewaarts naar Nieuwkapelle, toch zeker een tiental kilometer.
Een priester met een gouden hart, zoals alle priesters en zusters die van Eggewaarts afkomstig waren trouwens...
Hier de tekst die ik vond op Kerknet :
Op 2 mei 2013 is te De Panne Marcel LANNOYE, pastoor emeritus, overleden. Hij werd geboren te Eggewaartskapelle op 20 januari 1922 en tot priester gewijd te Brugge op 31 mei 1947. Eerst werd hij benoemd tot leraar aan het Sint-Bernarduscollege te Nieuwpoort (1947-1954), daarna tot medepastoor aan de Sint-Jan Baptist en Sint-Eligiusparochie te Anzegem (1954-1959), medepastoor aan de Onze-Lieve-Vrouwparochie te Ruiselede (1959-1974), pastoor aan de Sint-Laurentiusparochie te Ramskapelle, Nieuwpoort (1974-1979), pastoor aan de Sint-Amand- en Sint-Annaparochie te Otegem (1979-1999) en in 1999 aalmoezenier aan het R.V.T. Sint-Bernardus in De Panne waar hij eervol ontslag als aalmoezenier bekwam op 15 september 2006.
Uitvaart: vrijdag 10 mei 2013 om 10.30 uur in de Sint-Pieterskerk te De Panne
Hij is dus vandaag begraven. Spijtig dat ik niet op de begrafenis aanwezig kon zijn daar ik niet tijdig op de hoogte was van het overlijden.
Mijn dorp - 'Ascappel' in de volksmond - was als het ware een echte 'kweekschool' voor priesters en zusters. Tientallen en tientallen jonge mensen werden er geroepen tot het priesterschap en het religieuze leven. Zo wer er zelfs een weduwnaar uit ons dorp monnik in Westvleteren, wat wellicht nog niemand wist.
Het voorbeeld van de pastoors van ons dorp en van de kloosterzusters verklaart natuurlijk heel veel... De pastoors van toen en de zusters hadden letterlijk zeeën van tijd om de brave Eggewaartskapellenaren te begeleiden op religieus vlak en ... om roepingen te onderkennen... De meest gekenden zijn natuurlijk pastoor Delrue en zuster Roza.
In 1993 (of was het 1995) mocht ik meer dan tien religieuzen van Eggewaarts en Zoutenaaie verwelkomen in de kerk van Eggewaarts en daarna tot in de vroege avond in het restaurant van Zoutenaaie. Ook meester Antoon Lava was er toen bij, als broer van pater Frans, Scheutist. Hij maakte een mooie videoreportage van het hele gebeuren. Andere aanwezige religieuzen : de twee broers Monteyne, Zr Devincke, pater Carbonez, de bovenvermelde overleden priester Lannoye, ... Ook broer en zus Vanheule, eigenlijk inwoners van Alveringem, maar naar de kerk van Eggewaarts gaande wegens dichterbij. En broer en zus Louagie van Zoutenaaie waren ook uitgenodigd, want Zoutenaaie hoort al tweehonderd jaar bij de parochie van Eggewaarts. Pater Scherpereel, Capucijn (toen in Antwerpen wonend) kon er toen niet bij zijn. EH Ludo Lepee (en oudleraar van mij in het college te Veurne) was ook van de partij als pastoor. Ik ben blij dat ik toen nog al deze religieuzen bijeen kon krijgen want kijk nu maar hoe vlug de rangen uitgedund zijn sindsdien.
Sinds enkele maanden, tijdens het voorbereiden van mijn verhuizing (privewoning), kwam ik heel wat documentatie tegen over al die religieuzen van mijn dorp. Omdat het schrijven van mijn dorpsgeschiedenis veel meer werk blijkt dan eerst gedacht - ik heb zeker nog jaren werk om alle archieven uit te pluizen - besloot ik om eerst een werkje te maken over de religieuzen van ons dorp. En het op te dragen aan de laatste priester, Marcel Lannoye. Te laat dus zo blijkt vandaag... maar van zodra al mijn archieven geklasseerd zijn (veertig archiefdozen...) vlieg ik er in!
Ook nog even vermelden dat er nog een kloosterzuster Deprez is, geboren te Eggewaarts. Haar vader was onderwijzer in Eggewaarts en haar ruim honderd jaar geworden moeder (Alice Feryn) was een nicht van mijn grootvader, Gerard Moenaert.
Vandaag was het Brugges mooiste dag : de jaarlijkse H. Bloedprocessie trok weer door de aloude straten van Brugge.
Zelf ben ik er telkens opnieuw heel graag bij... als toeschouwer. Misschien moet ik zelf ook weer gaan deelnemen, zoals in de tijd toen ik aan het grootseminarie studeerde. De processie is heel goed georganiseerd en sommige taferelen maken telkens weer een diepe indruk. Persoonlijk vind ik het laatste deel het meest aangrijpend. De vele priesters en religieuzen (maar waarom geen vrouwelijke religieuzen?) die de relikwie van het Heilig Bloed begeleiden, ook de Confrerie waarvan ik enkele mensen ken.
Ook liepen er volgens het nieuwsverslag heel wat schapen, kamelen en ezels mee. En daarmee zullen ze zeker niet zinspelen op mensen die enige gelijkenissen vertonen met deze brave beestjes... In vorige edities zag ik onder de deelnemers namelijk af en toe wat glazige ogen staren, mensen met een 'bultje' gehuld in een kostuum voor jongere mensen voorbijschrijden of figuranten met ongelooflijk zwaar behaarde benen - die me deden denken aan... -passeren. Neen ik ben blij dat er nog genoeg vrome en andere zielen bereid zijn om deze mooie processie te laten uitgaan.
Ook dit meisje wil er graag bij zijn in Brugge want in de Boeteprocessie in Veurne is ze niet echt welkom wegens haar echtbrekerig verleden... wie helpt Hela de heks?
En niet te vergeten natuurlijk : de fanfares die zoals altijd schitterende muziek brengen en op het einde van de processie de rijdende beiaard die oa 'U zij de glorie...' op meesterlijke wijze ten gehore brengt.
Joepi, weer een donatie vanuit een of ander apeland! Nu eens geld van uit de andere richting lijkt te kunnen komen. Spijtig dat ze enkel maar luchtkastelen aanbieden...
Wel fijn hoe ik aangesproken wordt : 'liefste een van god'... verandering van spijs doet eten
En ik moet héél héél vlug die centen gaan opstrijken of Rebecca zal 'een andere kerk' zoeken om haar geld te 'placeren'! (Ondertussen kreeg ik al heel wat aanwijzingen dat ze in een bepaalde kerk idd héél veel geld nodig hebben, maar ik ga hier niet verder op in want iedereen weet ongetwijfeld onmiddellijk over welke kerk in Vlaanderen ik het hier nu heb...)
En om mij al die centjes te bezorgen wil ze oa mijn 'bezetting' kennen... of bedoelt ze 'bezittingen'? Denkt ze misschien dat ik een kieken ben dat ze kan pluimen?
Hieronder het mailtje :
donatie van mevrouw Rebecca Williams. BP [38 Rue Des Martyrs Cocody Abidjan, Cote d'Ivoire.
liefste een van god
Ik ben de hierboven genoemde persoon uit Koeweit. Ik ben getrouwd met dhr. David Williams. die werkte met Koeweit ambassade in Ivoorkust voor negen jaar voordat hij stierf in het jaar 2004. We waren elf jaar getrouwd zonder kind. Hij stierf na een korte ziekte, dat duurde slechts vier dagen.
voor zijn dood waren we beiden wedergeboren christen. sinds zijn dood heb ik besloten niet te hertrouwen of een kind te krijgen buiten mijn echtelijke woning waarvan de Bijbel is tegen. Toen wijlen mijn man nog leefde deponeerde hij de som van $ 2. 5 miljoen (twee miljoen en vijfhonderdduizend dollar) op de bank hier in Abidjan op een tussenrekening geboekt.
Momenteel is het fonds nog steeds in de bank. Onlangs heeft mijn dokter vertelde me dat ik serieus heb ziekte die kanker probleem. degene die mij het meest stoort is mijn beroerte ziekte. hebben bekend mijn conditie heb ik besloten om dit fonds te doneren aan een kerk of individu dat dit geld zal gebruik maken van de manier waarop ik ga hierin instrueren. Ik wil een kerk die dit fonds zal gebruiken voor weeshuizen, weduwen, het uitdragen van het Woord van God en ernaar streven dat het huis van god wordt gehandhaafd.
de bijbel heeft ons te begrijpen dat gezegend is de hand die geeft. Ik nam deze beslissing omdat ik heb geen kind dat dit geld zullen erven en mijn man familieleden zijn geen christenen, en ik wil niet dat mijn man inspanningen om gebruikt te worden door ongelovigen. Ik wil niet dat een situatie waar dit geld zal worden gebruikt in een goddeloze manier. Dit is de reden waarom ik deze beslissing te nemen. Ik ben niet bang voor de dood dus ik weet waar ik heen ga. Ik weet dat ik zal worden in de schoot van de Heer.
Exodus 14 vs 14 zegt dat de Heer zal mijn zaak aan te vechten en ik zal mijn vrede te houden. Ik heb geen telefonische communicatie niet nodig in dit verband vanwege mijn gezondheid vandaar de aanwezigheid van familieleden van mijn man om me heen altijd ik wil niet dat ze weten over deze ontwikkeling. Met God zijn alle dingen mogelijk. Zodra ik uw antwoord zal ik u het contact van de bank hier in Abidjan. Ik wil dat jij en de kerk te bidden altijd voor mij, want de Heer is mijn herder. Mijn geluk is dat ik een leven van een waardige christelijke woonde. Wie dat wil de Heer dienen moet Hem dienen in geest en waarheid. Gelieve steeds biddend zijn uw hele leven.
Elke vertraging in uw antwoord geeft mij ruimte in het sourcen van een andere kerk of individueel voor dit zelfde doel. Gelieve mij verzekeren dat u dienovereenkomstig zal handelen zoals ik hierin opgenomen. Hopende op uw antwoord ontvangen. Stuur mij de volgende informatie, zoals onderstaand afgebeeld.
Vurige tongen - als de rook om je hoofd is verdwenen
De vurige tongen van Pinksteren
Net zoals er met Kerstmis al paashazen rondhuppelen, net zo kwam Pinsteren ditjaar nogal héél kort na Pasen... De vurige tongen van Pinksteren namelijk zag ik heel even vlak voor mijn ogen dansen in mijn kleine winkeltje.
Mijn winkeltje barstte al vanaf het prille begin werkelijk uit zijn voegen (gelukkig enkel figuurlijk!). Uitbreiding was dus meer dan welkom. En deze week was het dan eindelijk zo ver : dinsdag en de volgende dagen zou het kleine 'pleintje' voor mijn winkel afgesloten worden en toegevoegd worden aan mijn winkel.
Dinsdagmorgen waren twee mannen dus ijverig in de weer om deze klus te klaren. De houten raamkozijnen waren al gefabriceerd,nu nog wat 'knip- en plakwerk' dus. Ze vroegen me om een stopcontact in mijn winkel te mogen gebruiken. Na enkele tellen viel de elektriciteit uit en ik 'zette de plongs terug aan'. Zo ook twee kleine zekeringen van mijn keukentje, - die ik aangezien ik een broerte doodheb (niet aan werken maar) aan koken - nooit van doen had. Hierdoor ontstond een brandje...
Gelukkig had een werknemer die werken uitvoert aan de H. Bloedkapel de tegenwoordigheid van geest om me de hoofdzekering terug te laten uitschakelen. Zo was de bron van het vuurhaardje spoedig uitgeschakeld. Intussen spoot ik enkele flessen water op de vlammetjes en deed een brandblusapparaat de rest van het werk. Ook de brandweer kwam intussen toegesneld met hun waterspuit maar gelukkig voor mijn boeken was er geen water meer nodig.
Allerlei journalisten en portrettentrekkers van de krant daagden op en ik kon er gelukkig enkelen 'afpoeieren' met de mededeling dat ik andere zaken te doen had dan even te poseren met een stukje verbrand papier of zo...
Ramptoeristen kwamen me vragen wat er gebeurd is en ik stuurde hen allemaal met een kluitje in het riet : 'Aja, ik heb er ook van gehoord, van die brand. Naar het schijnt zou een elektrische vliegenmepper dit brandje veroorzaakt hebben. Een vroege brom-vlieg zou een kortsluiting veroorzaakt hebben toe hij in shock raakte bij de aanraking met de vliegenmepper onder stroom. Kan toch?'
Er is wat schade maar alles had veel erger kunnen zijn. Misschien was het de reliek van de H. Franciscus (die vlak bij de brandhaard lag) die het brandje een stop heeft toegeroepen?
Binnenkort wordt mijn winkel ietsje groter. Het kleine 'pleintje' voor mijn deur wordt dichtgemaakt, ik krijg dus een nieuwe 'voorface' zoals dat in het Westvlaams klinkt.
Daar dit pleintje verder tot niets diende plaatste ik er wat kasten en rekken zodat ik er tijdens de openingsuren van mijn winkel wat zaken kon op plaatsen of hangen, zoals beelden en schilderijen. Sommige zware dingen zoals een reuzegrote foto van de abdijhoeve Ter Doest en een buste van een voormalig priester-schooldirecteur van het college van Eeklo kregen er zelfs een permanente plaats.
Sommige 'bezoekers' dachten nogal eens dat alles wat buiten de winkeldeur stond gratis was. Daarom aarzelden deze dieven geen ogenblik om een en ander te verdonkeremanen. Een collega-winkelier zag een grote man voorbijwandelen met een grote kader onder zijn armen. Ze vond het enigszins eigenaardig dat er iemand na sluitingstijd nog iets meenam maar schonk er verder geen aandacht aan. Even later passeerde dezelfde (?) man met die grote buste onder de armen. Een tijd later verdween de grote foto, een zwaar stuk want het is (was) gemonteerd op een grote houten plaat van twee vierkante meter. Je moet eigenlijk maar durven...
Die dief moet wel weten dat ik foto's heb van dit alles en dat het echt zijn beste dag niet zal zijn wanneer ik het ergens zie opduiken... Spontaan bevestigde ik een bordje op een van de kasten met opschrift : 'Aanbieding : voor elke dief een gratis strafblad!'
De laatste tijd waren ook al enkele mensen komen vragen of die kasten gratis waren waarop ze een kort maar duidelijk neen als antwoord kregen. Maar doordat de winkel uitgebreid wordt moet dit alles nu weg. Dus plaatste ik een bordje : 'kasten gratis'. En je zal het nooit kunnen raden wat voor opmerkingen ik kreeg. Twee mensen vroegen me of ik die kasten gratis bij hen thuis kon leveren. Eentje woont op het tweede verdiep, zonder lift. Van verrassing kon ik geen woord uitbrengen. Een ander vroeg me vandaag of de kastjes in mijn winkel ook gratis waren... Nu verbijsterd door zoveel lef wees ik hen vriendelijk 'het gat van de deur'.
Gevolg van het bezoek van al die 'liehebbers' : ik nam mijn grote ijzeren klokklepel van 30 kilo en sloopte alle vier de kasten. Dit ging gepaard met een enorm gekraak, zodanig luid dat de collega's van enkele zaken die nog open waren verschrikt kwamen kijken, ze dachten dat het dak neergekomen was... Opgeruimd staat netjes en morgen is de 'zaging' voorbij.
Van die gasten die nooit genoeg hebben... een nieuwe (oude) kwakzalver in de media
Gisteren hoorde ik van ene boer Charel, een slechte kopie van die gierigaard uit Lotenhulle, die zijn zak met geld niet heeft kunnen meenemen toen hij een tijdje geleden het tijdelijke met het eeuwige moest inruilen...
Omdat duivelszak nooit vol genoeg is en wellicht ook om zijn imago van lompe boer wat aan te passen, bedenkt hij nu allerlei straffe verhalen om zo toch maar in de gazet te komen. Je kan hem herkennen aan zijn hoedje en soms loopt hij ook rond in een jurkje...
Hij zit er niet mee in om de mensen telkens weer, in elke zin die hij uitkraamt, de mensen de grootste onzin wijs te maken. De daver op het lijf te jagen. De mensen laten geloven dat ze in levensgevaar verkeren als ze hem niet geloven... met als bedoeling natuurlijk dat ze hem inschakelen om al die denkbeeldige spoken uit hun huis te verjagen.
En argumenten om wat geloofwaardiger over te komen, die neemt hij over uit handboeken van mensen die wél competent zijn.
En ik? Toen ik dat artikel - twee bladzijden vol zever van het ergste soort - voor ogen kreeg heb ik hartelijk moeten lachen. Vroeger kwamen zo'n selfmade 'tovenaars' op de brandstapel! Laten we ons dus niet laten manipuleren door zo'n pietpraatverkopers!
Goede Vrijdag. Een speciale dag waarop katholieken de dood van Jezus Christus gedenken. Dit roept veel 'mooie' herinneringen op aan mijn tijd op het seminarie : de mooie en uiterst verzorgde diensten in het grootseminarie en de kathedraal. Vooral die kathedraaldiensten spraken me heel erg aan. Christus die er helemaal alleen voor staat, die uit liefde voor zijn volk en zijn God gedood wordt. Maar die drie dagen later Verrijst!
In de winkel komen veel Duitsers binnen, ze blijven vlotjes de weg vinden naar Vlaanderen. Zowel jong als oud, mooi als lelijk. Een dame, te lelijk om te helpen donderen, komt enkele boeken van Aspe kopen. Ze zegt dat ze Vlaams wil leren want ze woont hier in de buurt. Wanneer ze info vraagt over de inhoud antwoord ik dat het om misdaadromans gaat. Ze lacht fijntjes en betaalt me vijf euro per stuk, wat een koopje is natuurlijk.
Een reus van een Duits komt langs en bekijkt alles heel aandachtig. Plots neemt hij een klein gipsen beeldje, een soort paaltje met (leger)helm op. Hij vraagt me wat het is. Ik : 'Aja, dat is een demarkatiepaaltje, een monumentje dat aanduidt tot waar ('hier en niet verder!') de Duitsers 'geraakt' zijn in WO I.' De man kijkt wat gegeneerd (en terecht ook!) naar het hebbedingetje. Ik noem de prijs en 't is niet naar zijn zin want wellicht te goedkoop... Dan zeg ik hem dat ik nog een ander demarkatiepaaltje heb in de vorm van een aansteker, uitgegeven door Touring Club France. Zo kan hij nog wat brandjes stichten als hij daar zin in heeft. Heel attent van mij, ja toch? De Duits werd er echter niet vrolijk van en verliet de zaak met stille trom!
Tip om je oude tapijten aan de man te brengen : de firma Desso uit Waalwijk (Nederland) verwerkt die dingen tot grondstof voor nieuwe tapijten. Een goeie oplossing, ja toch?
Ook dit meisje wil er graag bij zijn in Brugge want in de Boeteprocessie in Veurne is ze niet echt welkom wegens haar echtbrekerig verleden... wie helpt Hela de heks?
Geplukt kieken
