Vanochtend ging ik al vroeg op pad naar de 'spataderkliniek', voor een onderzoek.
Met lekker eten en drinken in mijn tas, nam ik twee treinen, waar tegenwoordig geen toiletten meer inzitten( sprinters),
waardoor ik het maar op moest houden. In een café wou de eigenaar 50 cent maar ik had niets meer in mijn portemonnee.
Onderweg praat je eigenlijk met bijna niemand omdat iedereen gelijk zijn mobiel of tablet pakt. Tsjonge , wat zijn we toch ingepakt met elkaar in onze social media! Weinig gezellige treingesprekjes meer.
Op de terugweg liep ik door Utrecht en ergens schokte het me gewoon dat zoooveel mensen de mooiste mobieltjes met hoesjes hebben en zooveel mensen
lopen te bellen! Soort schaamte ook voor onze overvloed. Ik zie een jonge knul op een mooie scooter die nonchalant achterover hangt en het niet meer dan normaal vindt dat hij zo'n ding heeft.
Afijn, ik was een uur te vroeg, wat wel relaxed was en daar de kliniek prachtig in de bossen lag ging ik nog voor een fijne wandeling.
Het was nog net droog en ik kwam bij een mooi open heidestuk en zag een eekhoorn over het pad rennen.. Merkte wel meer drukte, meer mensen dan in rustig Veenendal.
Ik was net weer terug toen een verpleger op me afkwam en ik mee kon voor onderzoek. We hadden een leuk gesprek en ik kon zomaar een heel basale vraag beantwoorden met"God".
Hij vroeg wat het ene ding is dat mensen nodig hebben. We kregen het er over na mijn analyse dat mens zijn heel ingewikkeld is en dat er zoveel tekorten ontstaan en schade dat de benodigde
hulp om het weer heel te maken ook eigenlijk niet aan te slepen is. Dat, terwijl ik daar lig, in mijn knickers, een echoapparaat over mijn been.
Maar ik zeg het tegelijk ook tegen mezelf, omdat -God- ook mijn eerste en meeste behoefte moet zijn. Ik sla later mijn -the message -open en lees precies dát: Ï want you all for myself.
I'll be a Father to you and you'll be my sons and daughters to me.
I'll live on them, move into them; I'll be their God and they'll be my people.
Na een prettig onderhoud met een leuke vrouwelijke arts ging het onweren en had ik alle tijd om de lekkere thee uit te proberen en boterhammetjes te eten en voelend te bidden welke afspraakdag goed zou zijn.
Het voelt goed, dat ik dit laat doen, en ik ben blij met de fijne kliniek en zorgvuldige prettige zorg. Na twee kopjes thee, is het droog buiten en ga ik naar de bus. Die kwam pas heel laat dus ik steek mijn duim op en krijg al gauw een lift.
Fijn aansluitend een trein en in zowaar zonnig Utrecht geniet ik nog van een stadswandeling en een werkelijk zalige kop koffie bij de zussen op het Janskerkhof. De verkleurende bomen aan de grachten en de oktoberwind brengen herinneringen
van eerdere herfstwandelingen langs de grachten, ook van vroeger als klein meisje en later met mijn vader op een vader-dochterdag. Zoete herinneringen in een toch vervuilde stad ook waar de schoonheid van oude dingen en sfeer vermengd is met
drukte, onrust, bellende mensen, schreeuwerige winkels, massagedoe, vuil op straat, armoede, verslaving. Weer thuis zie ik het putje waar de buurmannen zonder mijn medeweten aan gewerkt hebben. We hebben er gisteren al een heel gat gegraven en een zak nieuwe grindstenen ingegooid. Wat fijn; het is al voor een heel eind af. Ik ga hem bedanken en zit nog gezellig wat op de tafel, bij de houtkachel, naast de hondjes. Gezellig wat te buurten op deze herfstige dag.
Ik lees een mail van een nieuwe kennis die me vraagt over mijn dagelijkse ervaringen met God en ik zie zoveel lichtjes door de dag heen, van lekkere thee, de eekhoorn en de open heide. Van een lachende mevrouw in de bus en een open vraag van een verpleger. Van een fjjne wandeling langs vroegere plekjes en koffie met een mokkatouch in de zon met een fleecekleed over me heen. Rustige zitplek in de trein. Hij vertelt ook van zijn eerste liefde die weer terugkomt; zijn liefde voor God. In de rust en respect voor mijn lijf, en het wandelen door de dag ervaar ik ook weer frisse steentjes voor die eerste liefde, die eindeloze zorg van Vader die ons altijd maar weer wint met Zijn knipogen van de dag. Bemoedigende steentjes in het gevecht van overgave van geen partner. En nu weer in mijn fijne bed; maar weer eens een nachtje goed slapen I hope.
Zaterdag kwam ik thuis met in mijn hoofd en hart het thema: God vertrouwen.
Er was een brief bezorgd, van mijn nieuwe vriend uit Ierland; Paddy. Paddy is 64 jaar en erg katholiek.
Na onze ontmoetingen in de bus hebben we contact gehouden; over de Ierse taal, het geloof , zijn mooie tekenschetsen en zomaar sympathie.
Er zit een chique kaart in de bruine enveloppe, het is een "mass bouquet"; rozen gedrukt op het papier en een plaatje van Jezus met de woorden:
" Jesus I trust in You"
Precies die woorden. Dat raakte me. De kaart is een chique gedrukt iets waarop staat dat er een heilige mis aan mij is opgedragen. Yak, daar houd ik niet van.
Maar die woorden en dat plaatje, net op dit moment, vond ik toch een pareltje.
Vanmiddag kwam ik thuis, hartstikke moe. Sta net bij het aanrecht als de buurman om het hoekje komt.
Hij heeft iets voor me gemaakt. Hij heeft iets voor mij gemaakt! Een paar plankjes aan elkaar als een soort huisje voor om de buitenlamp
die nu zo hinderlijk pal in mijn slaapkamerraam schijnt. We timmeren het erop en vanavond blijkt dat het werkt!
Het licht wordt tegengehouden en schijnt niet meer naar boven. What a blessing!
Ik wil haar zo graag zien, mijn nieuwe vriendin die net terug is uit Italië. Ze heeft gelijk al een vergadering de dag na terugkomst.
Ik ben nog maar 10 minuten binnen, na een fijne avondfietstocht, en precies als ik mijn koffie klaar heb staat ze voor de deur.
Net even fijn wat tijd om haar weer te zien en wat verhalen te horen, voordat zij nog net wat boodschappen gaat oppikken.!
Vanochtend was ik bij een andere vriendin en werd erg bemoedigd doordat zij vond dat ik apart was gezet door God.
We deelden ons leven, baden voor elkaar en zaten wat met de kinderen te eten. Ik heb een boek voor haar man en zij weer tijdschriften voor mij,
maar het elkaar geestelijk ondersteunen op dit moment is van zoveel belang! Thuis gekomen staat er weer een doos met biologische appels op de stoep.
Gisteren was ik in een pannekoekenhuis en wou graag in het najaarszonnetje zitten. Na twee keer verzitten door mij, was er al best gauw een plekje op deze drukke zondagmiddag
, en kon ik mijn vriendin verwelkomen op een zonnig terrasplekje waar we konden bijkletsen.
Het houdt niet op, die unexpected blessings. Alle woorden en tastbare blessings neem ik mee in mijn hart naar bed, en deel ze even, via internet.
Vanavond belde ik met een vriendin. Ik voelde me wat angstig en alleen.
Ze had het over de aanklager en je gedachtes. Gedachtes, gedachtes. Wat als ik alleen blijf, wat als er nooit een geschikte man opduikt om gezellig het leven mee te delen? Had het wel zin, dat ik naar Ierland ging? Heb ik daar niet gewoon van de bergen genoten en taart gegeten en door het landschap gesjeesd en helemaal niet zoveel geestelijks uitgericht?
Wat stelt mijn leven voor? Is het niet zeer weinig wat of ik eigenlijk aankan? Ben ik niet alles kwijt en voelt mijn hart niet leeg?
Ben ik wel echt veranderd na al die jaren therapie of is het zo hardnekkig dat ik er nooit écht uit kom?
Soms voelt de afgrond van al die gedachtes zo groot, dat ik ze maar niet aan anderen vertel. Om ze niet teveel te verontrusten, en ook voor mezelf. Dan denk ik, leef maar gewoon door en vanzelf komt er weer meer een zonnetje.
Het blijft spannend; leven. Het blijft spannend om Hem te vertrouwen in de gebrokenheid van ons bestaan.
Ik kreeg een financiële meevaller en ineens kan ik de nieuwe hamamdoek aanschaffen en ga ik de knoop doorhakken voor een nieuwe duster, ook al is wat ik echt zou willen onvindbaar.( een groene of paarse met capuchon...bijzaak voor nu)
Het vage plan om naar een conferentie te gaan voelt nu als een goed idee en ineens passen de puzzelstukjes van mijn dagen, wensen en dingen nodig hebben weer op zijn plek.
Als nu, mijn dagen geleid worden, in de kleine en grote dingen, dan kan ik weer moed vatten voor het grotere geheel. Voor elke tijd is er iets. Mijn angsten en pijn geeft een soort druk waardoor je naar God gaat.
Het is een purifying process, hoorde ik op een teaching, van het wachten op de beloftes van God. Het op weg zijn en niet weten hoe je uitkomt. Wat een troost dat God steeds tastbare aanwijzingen geeft dat Hij er bij is.
Door mooi weer op mijn verjaardag. Door een vriendin die een prachtige kaars brengt. Door een -samen aan Jezus voeten zitten gebed- door de telefoon met een vriendin die zomaar weer in mijn leven is en me bemoedigt met meer ware gedachtes over mezelf. Door een gave rok voor haar bij het Leger des Heils winkeltje. Door een onverwachte uwv-gift. Door een telefoontje van iemand aan wie ik net dacht en het plan gauw samen een bakkie te gaan doen. Door weer te snappen dat het echt een strijd is met al die gedachtes waardoor de afgrond meer een vlakte wordt van onaantrekkelijk grijs gesteente waar ik weer gewoon naast kan lopen. Nou ja, zoiets.
Nu eerst maar weer voor nog een goede nachtrust gaan in de wereld van mensen die ordelijk zijn en goed voor zichzelf zorgen, waar ik altijd weer een beetje verdwaal met mijn avonturengedachtes en plannetjes.
Een klein poosje terug was er weer iets heftigs. Dit keer kwamen de bouwvakkers de muren voegen van de schuur en de andere muur er tegenover. Al vroeg werd ik uit bed gebeld en in mijn duster liep ik de klimroos te redden, door nog net een plastic zak er overheen te gooien, voordat de man met zijn machine de voegen eruit ging hakken. Soort drilboor. In no time waren ze aanwezig met zijn drieën en gingen in allerijl aan de slag.
Mijn lijf had net een nacht eens wat geslapen en ik wou nog helemaal niets. Ik wou gewoon onder de warme douche en toen ik naar boven liep hoorde ik stemmen, en jawel. Mijn raam staat altijd ietsje open en ik hoorde buurman nummer 1 die gemoedelijk een praatje kwam maken met de ontstemde bouwvakker die mijn mooie klimroos er gelijk uit had willen hebben zodat ie er bij kon met 'hakken'.
In het zonnetje maakte buurman één de leukste grapjes en jawel daar was ook de andere buurman die als vakman een oogje in het zeil hield, en met een paar opmerkingen wat sturend aanwezig was, zodat alles in mijn voordeel zou uitpakken.
Ik glimlach. Weet je, zo gaat dat in mijn leven. Ik krijg werklui over de vloer en ik kan gewoon gaan douchen. Er wordt voor me gezorgd..
Ik heb ze wel een bakje koffie gegeven hoor, toen ik fijn gedoucht en ontbeten had.
Vanochtend keek ik uit het woonkamerraam en zag daar buurman Aart mijn stoep vegen. Ik ben ziek en ik dacht net gisteren:"Goh, die bladeren moeten wat opgeveegd".
Aart is zijn baan kwijt en heeft zijn handen vrij. Ik bedenk dat van mijn fiets ook het achterlicht het niet meer doet en wip even bij andere buurman binnen.
Even later neemt hij mijn fiets onder de arm en repareert de verlichting. Ik ga ook even naar buiten en help een beetje met de heggenschaar. Aart graaft de conifeer wat uit. Cor is daar mee begonnen en het volgend project is dat we er een touw om binden en dan met de auto hem eruit trekken. Misschien gaat het morgen gebeuren als buurman de auto weer heeft met de trekhaak.
God heeft me drie buurmannen gegeven om me hier te settelen. Een met hart voor planten en dieren.( poesje verzorgen tijdens één van mijn reizen) Één die de stoep voor me veegt en de tegelvoegen schoonmaakt en helpt sjouwen en een zeer handige bijna van alles thuis buurman. Het gebeurt gewoon, zonder slag of stoot. Als Aart een bakje koffie bij me drinkt zegt hij: "Ben je wel tevreden zo met je buren?" Ik kijk hem grijnzend aan. "Ja, ik woon hier wel prettig".
Vroeger had ik een vriendin, Susanna, die vertelde dat zij getroost was doordat haar voorganger haar gave erkende en er ruimte aan gaf.
Hij zag in haar de gave om aanbidding te leiden en gaf haar de ruimte dit te doen en een aanbiddings groep op te zetten. En wat een zegen werd dit, voor zovelen, zeker ook voor God zelf.
Ik geniet ervan om deze priincipes te herkennen en te zien werken.
Op vakantie met Gera erkende zij in mij mijn gave van zingen en liedjes maken, zomaar spontaan. Na de koffie speelde ik wat en ze zei me dat ze het mooi vond en toen ik een klein liedje maakte vond zij dat mooi, net als ik.
Er zijn maar weinig mensen die dit kwetsbare van mij ruimte kunnen geven doordat ze het zien, voelen, erkennen, respecteren en ervan genieten. Gera, met haar fijnbesnaard zijn, kan dat.
Het doet mij bloeien. Bij Gera kan ik een heerlijke salade maken of lekkere roerei en de bedden goed opmaken. Het geeft me een blij en trots gevoel.
Bij Annelies voel ik me speciaal. Ik voel me iemand die God op een heel eigen manier kent, vrij, iemand die creatief is en wat apart en kunstzinnig. Zij geeft me het gevoel dat het een cadeau is om mij te kennen.
Robert geeft me het gevoel dat ik echt talent heb om te schrijven als hij uitziet naar een stukje van mij een me weer een topwaardering geeft. Bij hem voel ik me speciaal, bijzonder en talentvol op menig gebied.
Ik kan zonder moeite iets te eten maken en durfde zelfs voor hem piano te spelen. Dingen niet durven, of kunnen heeft ook met de ander te maken. Je voelt onbewust of de ander je talenten erkent of niet en er ruimte voor maakt of niet.
Anneke geeft me het gevoel dat ik waardevol en kostbaar ben, intelligent en de moeite waard. Ik ben een volwaardige gesprekspartner en mijn mening doet er toe. Er is herkenning in het hoog sensitief zijn en gevoel voor kunst.
De buurmannen geven me het gevoel dat ze graag bij me zijn, mijn gezelschap waarderen en dat ze van me houden. Ze zoeken me op en staan voor me klaar.
Iemand met wie ik regelmatig bel geeft me het gevoel dat ik een fijn iemand ben om te vertrouwen, om zijn verhaal bij kwijt te kunnen, om vrij te kunnen delen. Als ik met Betty ben pak ik de gitaar en gaan we samen zingen.
Als ik met Hannah ben luisteren we muziek en gaan we dansen en laat ik haar lekkere dingen bakken en koken. Net als andere Anneke, die is daar een ster in!
Bij de muziekgroep Lev Sheloh kon ik vooraan gaan dansen omdat ik voelde dat ik die ruimte kreeg; die erkenning.
In de auto met Fred en Jannie vragen ze hoe of ik de dienst vond en ik voel ruimte om echt wat tre zeggen van hoe ik het ervaar. Ruimte voor mijn beleving, mening.
Bij John voelde ik me sexy en mooi, bijzonder en speciaal. Talentvol, stoer en vrouwelijk.
In de tekenles bij cultura voel ik een erkenning waardoor ik durfde te tekenen. Respectvolle waardering voor mijn voorzichtige werk.
Wat een cadeau's om elkaar te geven. What a joy om met die mensen te zijn die jou de ruimte geven, waar jij op je mooist, best kan zijn zodat je kracht krijgt en moed om het ook te kunnen vasthouden bij mensen die het niet in je zien, niet erkennen.
Troost gaf het mij inderdaad, toen Gera mijn kleine liedje open ontving als een kostbaar kleinood. iets wat ik zo vaak weggeef, in de stilte, als ik wat zing, één op éen met een gehandicapte of zomaar alleen.
In de hemel wordt het gezien en Vader geniet ervan. Die ene klank die alleen jij kan maken. Die lach van jou, dat gedicht, jouw talent van ordenen of raad geven, een wijs woord of je stil gebed.
Het maakt je mooi en geeft eer aan Hem. De vijand wil het van ons afsnoepen, ons ontmoedigen, beknotten, stilzetten, afhakken.
Laten we open harten hebben voor elkaars gaven en elkaar erin bemoedigen en niet vergeten dat het ook troost brengt.
Het was na Ierland niet echt rooskleurig met de nachten. Het slapen wil niet goed .Ireland energizes, stond er op een pot groene flexaverf.
Inderdaad, de adrenaline lijkt niet tot rust te komen. Maar een nieuwe reis bood zich aan.
Ik had ergens van de zomer een heel tof tenthuisje geboekt waar je met vier personen in kan slapen. Ik had het in geloof gedaan.
Met al mijn rits vrienden en kennissen dacht ik; "Dat komt wel vol".
Één oudere vriendin zou met me meegaan, maar gedurende de zomer bleek ze toch teveel moeite te hebben met een stukje lopen 's nachts naar de wc.
Er zat geen wc in de tent. Een plasemmer zou een optie zij maar toen ik ook een echtpaar had uitgenodigd (the more the merrier),
Zag ze dat niet zo zitten. Uiteindelijk had ik het zo gepland dat ik met haar één nacht alleen zou zijn, maar nee. Toch teveel gedoe.
Voor haar was het goed dat er een oudere dame uit Friesland bij haar zou komen en de dames zouden beiden nog langs komen, een dagje, een middag.
Een vriend uit Amsterdam was te moe voor een avondje, en een vriendin uit Amsterdam ging spoedig verhuizen en ging om negen uur naar bed.
Het echtpaar zou pas op 't laatst beslissen, dus dat bleef een verrassing. Een gooi naar nog een leuke alleenstaande vriendin om te komen bleek voor haar ook niet de juiste zet.
Maar goed, één iemand bleek stabiel in het gaan komen! Ze kwam de eerste avond en zou op de derde avond weer vertrekken.
Na alle slechte nachtjes toog ik met een grote koffer en mijn gitaar naar het tenthuisje. Aangekomen bleek de supermarkt op de camping in het laagseizoen dicht te zijn,
en ik smacht gewoon naar koffie met melk om een uur of vijf. De, ook net aangekomen overburen, hadden twee lekkere fietsen staan, en ze waren net boodschappen wezen doen.
ik mocht een fiets lenen. Hoe aardig! Ik toog moe maar enthousiast naar Heemskerk en deed lekker wat aankopen bij de albert heijn.
De vertrouwde producten. 'S avonds rond 10 uur, toen mijn lijf alleen nog maar wilde liggen, ging mijn mobieltje en stond Gera in het donker bij de slagboom. "Okay", ik kom er aan.
Ze kwam het gezellige huisje binnen en zwaaide met haar champagnefles die we gelijk koud wegzetten. Ze was geslaagd voor dominee!
Er was helaas geen internet in het huisje, waar ik wel op gerekend had, maar Gera had gave muziek op haar tablet, lucifers voor de kaars en pruimenjam van haar moeder.
We nestelden ons gezellig in het wat klammige vertrek op de schrale lakens. Gaskachel aan. Het weer werd goed. De vakantie was begonnen!
De volgende dag haalde ik verse croissants bij de campingwinkel die 's ochtends wel open was, en we hadden een fantastisch ontbijt op de veranda, in de zon.
Eerst vond ik ons huisje niet op de beste plek, maar later kwam ik erachter dat het juist de beste plek was, want 's ochtends konden we heerlijk in de zon ontbijten en 's avonds waren we weg.
Na een uitgebreid ontbijt, met sapje en heerlijke koffie, voelde ik me eigenlijk te moe om nog wat te ondernemen. Maar ik ben altijd erg loyaal aan het plan en ging me wat voorbereiden om weg te gaan.
Was het niet dat Gera even wilde liggen. Ze ging naar bed en werd harstikke ziek. Ik ging ook naar bed en voelde hoe enorm moe ik was.
Na twee uur liggen gaf Gera ineens heel veel over. Het was een heftig gebeuren. Ons slaapvertrek had dezelfde gordijntjes als mijn slaapzaal in Ierland, Ikea, en ik schoof ze dicht zodat het een soort hospital
was en de buren niet naar binnen konden kijken. Ook voor Gera was het prettig; zo weinig mogelijk prikkels.
Het was geen voedselvergiftiging want ze knapte niet op. Het was een slome, stille dag terwijl het buiten lekker weer was.
Ik leende weer een fiets aan het eind van de dag en fietste naar Castricum voor wat eten. De tweede Albert Heijn. Tsjonge wat een vakantie; boodschappen doen bij de AH.
Ik zag sterretjes in de winkel. De volgende dag hadden we weer lekker ontbijt op de veranda, alles heel rustig aan.
Ik had nog aardappels aan de weg gekocht voor als de twee oudere dames zouden komen eten, maar eigenlijk had ik helemaal geen zin meer om voor ze te zorgen.
In de middag knapte Gera een beetje op en kon ze het opbrengen om met de auto naar het strand te rijden. Om half vier sloten we het huisje af. Ik glimlachte naar de overburen en zei:"
"We gaan nu eindelijk naar het strand.". Ze grijnsden terug. "Anders hoeft het ook niet meer."
Tot nu toe hadden we erg van het huisje genoten, van de lekkere bedden, wat muziek en elkaars gezelschap.
Een mail van het echtpaar deed me vermoeden dat ze niet zouden komen, wat ik wel jammer vond, maar ja.
Op het strand gekomen was het echt heerlijk. Heel veel mensen gingen alweer naar huis, maar onze stranddag ving aan.
Er waren twee lekkere ligbedden. We hadden grapjes gemaakt, dat onze bedden,( twee naast elkaar),dat we die zo wel naar buiten geschoven hadden willen hebben en nu was het een beetje zo.
We maakte leuke foto's en aten mijn lekkere zelfgemaakte salade, ik veel en Gera zomaar een hapje, nog herstellende van de buikgriep.
Het was heerlijk de tijd aan onszelf te hebben, geen visite en we genoten van de zonsondergang, zittend in een strandtent. Gera had zalmsalade en ik een zak patat.
We leefden wat op en gingen nog aan een picknicktafel helemaal de zon zien ondergaan, voor de strandtent met meegenomen rode wijn.
De verhalen kwamen los en het was echt feest. Gera ging niet naar huis. Het was de derde avond. Ze had zich ziek gemeld en zou nog even blijven.
De volgende dag waren we allebei tot meer in staat en het zou onze fietsdag worden.
Na weer zo'n heerlijke ontbijttijd gingen we dit keer iets minder sloom op pad. Met - tussen de middag- tijd waren we in Castricum geparkeerd en gingen bij het station twee fietsen huren.
Dat ging allemaal niet zo heel erg snel en toen we naar het station liepen, draaiden we allebei ons hoofd naar een grand café...koffie en taart??
We hadden nog niets gedaan maar hadden zin in koffie en taart. In het plaatsje vonden we een bakkertje met een hele grote vitrine met zoveel lekkere taartjes dat het kiezen me duizelde. Er was ook één leuke boekwinkel waar ik wat had gekocht.
Na het bestellen en een plekje uitkiezen buiten, zakten we op de kussens met heel veel: "he he", en o wat is het heerlijk om te zitten. We gierden van de lach.
Ik belde mijn oudere vriendin en gelukkig had ze andere plannen, en kwam ze niet. het zou gewoon niet uitkomen hun nu bij het huisje te ontvangen. We waren net op pad.
Het werd een supergave dag. We fietsten door de duinen, zaten een poos in een observatiepost naar het stille water te kijken, de grassen en vogels. Een eiland en verderop de zon op de gele duinen.
Thee drinken hoog op een duin en foto's maken met Gera's mobiel. Zalig liggen aan het strand, zwemmen als slot, wat zo heerlijk was dat we er bijna geen genoeg van konden krijgen. Weer in een strandtent met een heel waterige soep.
We hadden boterhammen mee. De zon weer onder zien gaan en nog met avondlicht terug fietsen. Als laatste slot van onze megavakantie nog een kersenbiertje en bitterballen in het grand café.
Ze bleef tot en met de laatste ochtend. God had het goed bedacht. Gespierde Gera die in het voorjaar 700 km gelopen heeft in Spanje kwam samen met vermoeide Olga en samen konden we uitrusten en met stapjes gaan genieten.
Gods orde in mijn wilde plannen. Thanks for all the no's!
Eigenwijs, oververmoeid, hardleers, niet goed nadenkend. wat het ook is, het is erg vermoeiend.
De buitenboel moet geschilderd worden. Ik had vorig jaar een pot 'koffiemelkkleur' verf gehaden wou daar weer mee verder verven.
Al doende bleek dat er wel érg veel stukjes in de bewaarde verf zaten. Ik had wat extra geld en ging naar de verfshop voor dezzelfde kleur, omdat de regenpijp ook al die kleur had, en die beviel me wel.
De picknicktafelpoten had ik er ook mee gedaan. Dus diezelfde kleur laten verven. Een heel handige en lieve vriendin was nog op bezoek, voordat ik weer naar Ierland vertrok, en zij ging de kozijnen voor me verven. Héérlijk; hulp!
Echter toen het klaar was zagen we dat de verf veel geler leek dan de eerste pot en ineens zag ik ook het verschil met de hele achterpui, die veel meer crème is. ik had niet naar het geheel gekeken. Nu had ik drie kleuren; die van de regenpijp, de crème pui en schuurraampjes en de wat gelige kozijnen. Zucht. De deur dan. Die van de bijkeuken naar buiten. Hij was groen en ik wou wel weer dezelfde kleur. Ik trok wat geverfd hout van een lat en toog naar de verfshop. Daar zeiden ze gelijk: "standaard groen". En, vertrouwend op hun kennis, kocht ik een pot standaardgroen. Echter, toen ik de deur ging verven, na een paar lagen grondverf, die weer over moesten omdat er blazen op kwamen, echt alles moest tot het ruwe hout afgekrabt..,toen deed ik dus de pot standaardgroen open en vond de kleur eigenlijk niet mooi. Maar goed, misschien is die anders als die erop zit. Geverfd, en, tja, de kleur viel tegen.
De latjes groen erboven, nogal verweerd en oud, hebben een blauwe ondertoon die erg mooi is.
Dus ik besloot de standaardgroen dan als onderlaag te gebruiken en toch voor een nieuwe kleur nog te gaan.
Weer naar de verfshop, en wat staaltjes mee naar huis. Zij dachten nu dat het een erg donkere kleur greoen was, die me echt niet mooi leek. Ineens herinnerde ik me hoe goed ik het vroeger kon, om echt een mooie kleur uit te zoeken en hoe blij ik dan was.
In de winkel zag ik al een grote staal van oceangreen. Ik vond het een fantastische kleur Ik houd erg van die zeekleuren.
Ik bekeek hem thuis, overlegde met de handige kunstenaar-vriendin die met de gelige verf bezig was, en ja, dit leek een goede keus.
Vandaag was het zover. De standaard groen was weer geschuurd, ontvet en getaped. Ik doe de pot verf open en heb gelijk geen klik met de kleur. Net als met de standaard groen.
Maar alles is klaar, en ik ga verven, hopen dat het toch op één of andere manier goed uitpakt.
Eind van de middag, als ik weer eens ver over mijn grens ben gegaan om alles af te krijgen, bekijk ik het resultaat.
De buurman had al iets gemurmeld, van; blauw.. En de andere buurman vond het standaardgroen best mooi en ik was er ook al wat aan gewend.
Nu zie ik een te blauwe deur. De kleur is te energiek. Het past niet in het geheel. De tuin, de stoelen, alles is rustig. De kleur is op zich wel mooi, maar past niet op deze plek.
Ik heb wéér niet naar het geheel gekeken. Hoe hardleers kan men zijn? ik vind het ongelofelijk dat dit me nog eens gebeurd.
Ik leer niet ergens van, schijnbaar. Eind van de middag schraap ik alle glazen potjes op de koelkast leeg, waar allemaal terpentineresten en niet meer te gebruiken kwasten in zitten. Werk van maanden.
Mijn handen maak ik 12 keer schoon met terpentine, de krant waait tegen de deur, ik doe mijn hand op een nog nat geverfde leuning van de tuinbank ( ook even meegenomen), en ik zet door om alles weer een plek te geven, niet te laten liggen. Rommelkont als ik ben. Ik zie het busje voor de deur komen waar de buurman inzit, die wonderlijk genoeg, vaak precies heeft wat ik nodig heb. Ik zwaai de deur open en vraag of hij even de mislukte deur wil zien.
We zitten samen in twee stoelen buiten en hij ontkent niet dat het een verkeerde keus is. De standaard groen was beter.
Ik zou nu niet behoefte hebben aan iemand die zegt dat het wel okay is. Hij is gewoon bij me, in mijn teleurstelling en mismoediging, if that's a word.
Dan moet ik echt nog boodschappen doen. Ik doe wat fijne kleren aan, zet mijn artistieke hoed op en warme sjaal over mijn truitje en tref dan aan de kassa ineens háár!
We hebben elkaar zolang niet gezien. Zij is een kunstzinnig, ontwikkeld mens waar ik altijd gelijk een klik mee heb. Ze kust me en vraagt hoe of het gaat.
Ik zeg dat ik de deur wéér in de verkeerde kleur geverfd heb. Zij geeft als repliek dat ze haar keukenkastjes wel 40 keer over heeft geverfd. "Je ziet het pas als het erop zit,", zegt ze.
Kijk, dat is nou troostmoment nummer twee. Ik heb een zak chips gekocht en als ik de andere buurmans schuttingdeur wagenwijd open zie staan, gooi ik mijn tas op de grond, pluk de zak chips eruit en schuif even aan in de schuur.
Hij grijnst om mijn verhaal en zegt nog wel een pot verf te hebben, groen, zelfde als die van hem. Maar mijn huis heeft een net wat zachtere, blauwige ondertoon, en tja, dat komt dan zo nauw hè, voor hooggevoelige, vermoeide ik.
Ik ga mijn handen weer eens goed invetten en dan dromen van oceanblauwe zeeën in mooi Ierland. Ben benieuwd welke pot verf er straks weer opengaat. Eens wordt het een mooi geheel. Misschien word ik dat ook nog eens.
Ik liep nog een stukje door het bos, na het eten. Op de terugweg kwam ik langs een flat met kleine balkonnetjes die uitkijken op het weiland.
Één balkon viel me op. Er waren twee lekkere stoelen neergezet, in het plafond twee haken waaraan een gezellige hangmat hing, een balkontafeltje en twee bloembakken met bloemen.
Alles op maat. Geweldig hoe iemand zo'n kleine ruimte optimaal benut en alle mogelijkheden uitbuit, zonder dat het rommelig wordt. Ik belde mijn vriendin in België die weer voor een zwaar traject staat in het ziekenhuis. Ze hadden een gezinsdag gehad en waren naar een pretpark geweest, de zee en hun lievelingschinees. Ze had van alles optimaal genoten; alleen de achtbaan vermeden in verband met haar gezondheid.
Ik was vandaag op een workshop schilderen. We gingen een portret maken in de stijl van Picasso. Het was een heel karwei van tekenen, knippen, plakken en verven. Picasso dacht ook out of the box, plakte dingen in zijn schilderij en deed alles anders.
Beneden was een workshop flamencodans en de muziek klonk goed door. Hakjes en wijde jurken en een bloem in het haar. Buiten en binnen standjes met eten en Spaanse attributen. De cultuurfabriek in Veenendaal heeft weer eens iets leuks bedacht en van alles uit de kast gehaald.
Het blijft zoeken, uitproberen, gas terug nemen, herstellen en weer doorgaan, maar ik houd er wel van om het leven als het ware aan te vallen met alles wat je in huis hebt of kan bedenken. Niet te terughoudend te zijn.
Benut je balkonnetje optimaal, zonder dat het een zootje wordt!
Soms lijkt het als single dat je leven nog altijd weer alle kanten op kan omdat je niet heel bepaald aan iemand of een plaats gebonden bent.
Je hebt je vrienden, je werk, je familie,je huis. Maar toch.
Ik ben net terug van een geweldige reis naar Ierland, ook al waren het maar vier dagen. En vanavond ging ik even wandelen op de hei, tussen de buien door.
En ik voel me zo bemoedigd. Mede door een bezoek van een oude vriendin uit Amsterdam, voor mijn vertrek. We hadden een speciale tijd samen.
En vanavond belde een heel goede vriend, vanuit zijn dansfestival in Belgié.
Het lijkt bij mij te dagen, dat vrienden die mij gegeven zijn, nu in mijn leven, niet als een zucht wind weer verdwijnen, omdat ik niet getrouwd ben,
maar dat zij onderdeel zijn van Gods persoonlijke plan. Zij hebben mede mijn leven gevormd en zullen dat mede vormen.
We zullen elkaar blijven bemoedigen,vormen en helpen en verrijken, denk ik. Mijn reis naar Ierland was super! Ik meende dat God had gezegd dat het mooi weer zou zijn en inderdaad, toen ik die twee(!) hele dagen op het eiland was, was het fantastisch weer. Ik heb langs zulke mooie stranden gelopen, gefietst en heerlijk taart en koffie op een terras genoten. Twee heel toffe vluchten, voor het raampje, een slaapzaal voor mij alleen twee nachten..De derde nacht was er 1 aardige vrouw die al sliep toen ik luidruchtig de kamer in kwam. Ik was op de juiste plek, op de juiste tijd. Het had er net twee weken geregend. Ik vond het erg tof om in een gaeltacht area te zijn, dat wil zeggen, een gebied waar ze Iers spreken. Ik kon er wat oefenen met begroeten en een oudere meneer uit de bus heeft me van alles uitgelegd aan de hand van mijn kleine Iers-Engelse woordenboekje en met me geoefend. Hij was een goede leraar en het was erg tof hem te ontmoeten. Ook zijn kunstzinnig talent met tekenen, zijn liefde dus voor de Ierse taal en zijn passie voor Jezus, Maria, én bacon!
Vrienden zeiden dat it would be a time of healing. And it was. Het voelt als dat ik meer in de realiteit ben gekomen en tegelijk is al het wonderlijke en heerlijke van Ierland er nog steeds en ervaar ik de dingen zoals ik ze ervaar.
Misschien dat het allemaal nog meer vorm gaat krijgen in de toekomst. Ik heb wel al plannen voor een talenschool volgend jaar in Donegal. Lijkt me echt geweldig!
Ik zat naast mensen in het vliegtuig die een huis hadden in Connamara. dat is een erg mooi gebied in Ierland .En op de terugweg hielp ik een Ierse jongen die in Nederland gaat studeren met de treinreis. Hij vertelde van cottages die voor weinig geld nu te koop zijn in Ierland. Zoiets zou echt tof zijn, maar ja.
Toen ik Ierland weer onder mijn voeten voelde en alles rook en zag dacht ik, hmm, wat heb ik je gemist. Het heeft haast te lang geduurd. Maar daar wonen is niet niks. Still, we can have our dreams. En ik geloof dat God het heerlijk vindt als we veel dingen van Hem verwachten en durven te leven, durven te gaan.
Deze korte trip heeft me een boel bemoedigd. Ik was eerst teleurgesteld omdat ik graag iets spectaculairs had willen meemaken, zoals iemand tot Jezus brengen/
Maar het was zoals het was en blijkbaar mocht ik ook gewoon genieten van een middag aan het strand, pingpongen en zelf boodschappen doen in een Ierse supermarkt. Geleid worden naar de heerlijkste koffietentjes en 280 foto's maken in vier dagen.
Ik was ook opnieuw bemoedigd me zo welkom te voelen, en zo makkelijk contacten te maken. Zomaar aanschuiven bij mensen in een koffietentje. De dichtbijheid van de bevolking die je als het ware zo toelaten in hun levens, vind ik erg bijzonder.
Misschien gaat het allemaal nog eens gebeuren, mijn droom om een boek te schrijven, daar wonen, of half wonen. Onderdeel zijn van Ierland, gevoed worden door het land, de natuur en de cultuur en tegelijk samen met mensen daar God verwachten, en van Hem delen.
De ontmoeting in de pub in Dublin toen ik danste met een oudere meneer en we als slot onze hoofden tegen elkaar deden en het voelde als een verbond voor mij; Ierland-Nederland.
God weet wat bij ons past en waar we van houden en Hij gaf me twee keer een lift omdat Olga persé naar een leuk koffietentje wou en ze bij de eerste lift bij het verkeerde restaurant was uitgestapt .Ik vroeg het Hem gewoon, en ik was daar op een onverwachte, nóg betere plek, met uitzicht op de oceaan en heerlijk gebak.. Ik zie uit naar nog meer ontvouwen van de the big map of my life en die van mijn vrienden. Ierland is een land wat als het ware de deuren voor me open doet.
De deuren naar zoveel meer. Ik kom er zo tot leven. Voorlopig maar weer even van de foto's genieten en de bemoediging niet verliezen.
Mijn hart is zo vol en mijn zomer is vol hoogtepunten , reisjes, feestjes en plannetjes. Na een tijd van hard werken in mijn tuin, van veel alleen zijn en gewoon maar doen wat er allemaalte doen is, smul ik van de resultaten . Yes, er staan rozen te bloeien , yes, de stokrozen reiken tot ver over de schutting en eindelijk komen de bloemen uit. Yes, de lathyrus bloeit, na de zaadjes zaaien van vorig jaar. S' avonds pluk ik wat frambozen van de struik voor door de yoghurt en vandaag heb ik weer gezwoegd met de buurman op onze knieën om de gekregen brokken natuursteen enigszins vlak tot een klein mediterraans terras te maken. Cool. Vanochtend een doorlopende reisverzekering afgesloten waar ik wel even over na moest denken vanwege weer een smak geld. Maar vooruit maar; bleek dat er een actie is van een cadeaubon van 15 euro. Kan ik wellicht een nieuwe toaster voor kopen die bijna in rook opging. Ach ja, reisjes.. Ik heb drie vakanties geboekt. Duitsland, Ierland en Castricum. Alledrie in geloof en samen met Abba. Is dat niet echt super? De laatste is ook heel leuk , dat wordt een tenthuisje waar ik mensen voor kan uitnodigen want er zijn vier bedden en stoere steigerhoutenmeubeltjes . Twee vriendinnen komen al. Verwachtingsvol ben ik. Samen met vrienden die een heel heftig ziekjaar achter de rug hebben en zich uit gaan strekken naar Gods nieuwe plannen met hun leven, ga ik meebidden en Vader vragen. Er is ontwikkeling, straks een date. Yes, wat mooi. Ik ga het doen. Tijd werd het voor schoon schip en verder met mijn leven. Vanuit rust is er dit contact ontstaan met wellicht een serieuze kandidaat. Ik heb me op de tuin gestort, om te wortelen hier, zei ik tegen Annelies, die dit zo'n mooi beeld vond. Steeds met mijn handen in de aarde, zwaar werk, rietmatten tegen de golfplaten aangesjord. Tegelijk kwam Ierland terug in mijn plannen en mag ik er heen. Zo blij was ik. Zo enorm blij. Iers ga ik leren. Ik heb een pakket besteld van boeken en cd's. Overmorgen met Annelies op reis. De eifel verkennen. Heerlijk hotel,gereserveerd op een terras met uitzicht op de rivier. Massage olie in de tas om op haar te oefenen. Mijn ex van vroeger kwam nog langs. Fles wijn had ie mee en samen gegeten. Waardevolle tijd van terugkijken en klein feestje iemand die zo bijzonder was weer in een heel nieuwe tijd even terug te zien. Genieten is dit, een vol hart, door pijn en moeite heengegaan, ook weer dagen van pijn soms en alleen. Maar toch. Surprises, zei Vader dat er komen zouden en yes, ze zijn er. Natuurlijk en geestelijk leven gaan samen. Het is in de aarde wroeten, planten poten en stil zijn bij Hem. Luisteren naar de zachte nudges of The Spirit en dan gewoon DOEN. Doen als je heel zacht gelijk weet dat iets goed is, maar soms ook het risico nemen van een fout maken. Ik houd van een vol hart, plannen en mensen en wensen en uitgeven en doen. Feestjes en surprises. Als ik nu maar weer kan slapen, want morgen is er weer een dag. De pillen werken al, trustenxx
Net voor Pinksteren zat ik op vrijdagavond heerlijk aan de rivier. De avondzon scheen op de Rijn, mijn voeten staken in het zand en ik nam een teugje warme koffie met geitenmelk uit mijn thermoskan.
Tóch nog gegaan, en zo genoten. De stilte, de rust. Ik zat er, zong een liedje en zei: "Zend mij", tegen God
Verzadigd en verstild weer naar huis. Op zondag was ik in de samenkomst van de messiaanse gemeente. De spreker had het over een rivier uit Ezechiël ,waar ook iemand bij zat en waarvan de naam betekende: als vanouds.
Na afloop van de dienst snelde ik naar beneden, naar het koffiezaaltje, om mijn lekkere kwarktaart aan te snijden.
Het was al gauw druk met hongerige, kletsende mensen. Volop bezig met mijn klusje, staat zíj ineens achter mij: "Liz!"; mijn vroegere geestelijke moeder en vriendin.
Ik had haar niet herkend. Wat een vreugdevol weerzien. Ze heeft haar haren heel leuk geverfd in een soort rood met blond door elkaar en een gezellige oranje-achtige jurk aan van soepele stof. We knuffelen en houden elkaar vast en vast. Wat heerlijk.
Dit is zo'n verrassing en cadeau voor mij. Ik voel me enorm bemoedigd, dat zij er ineens zijn, zomaar, iets kostbaars uit mijn vroegere leven; Ton en Liz; als vanouds..
Gauw wisselen we emailadressen uit, scheppen taart voor elkaar op bordjes, gaan voor een heerlijk stuk versgebakken boord met jam en blijven maar samen verwonderd en blij.
Thuis ruik ik nog de hele dag haar parfum en ben zo blij. Wat een verrassing! We gaan elkaar opzoeken, hartstikke tof.
Zend mij..
Ik ben van plan een kort reisje naar Ierland te maken in augustus, omdat het ineens kon ,qua geld en mogelijkheden en omdat ik er ineens zo blij van werd.
Ik had het losgelaten en ineens lijkt het alsof de deur zomaar open gaat. Voor een paar dagen dan. Ik ben heel benieuwd en vind het ook wel mega spannend.
Maar er is van alles in ontwikkeling.. Wordt vervolgd, enne. .vanuit rust komt groei, en leven! Daily living stuff.
Ieders eigenschappen in een pinkster, familie-voorafje
Het was familiedag in de gemeenschap waar ik officieel bijhoor.
Op het laatste nippertje besloot ik nog te gaan. Een dag, weer alleen met mijn eigen gedachten voelde leeg en saai,ook al zou ik de natuur ingaan.
Meer dan dat, ik had het gevoel dat Abba Zijn wenkbrauwen optrok, zo van, waarom ga je niet?
Sjees op mijn fiets en ben toch nog ruim op tijd voor een buurtbus, die me met prachtig weer door schitterende lente/zomernatuur naar een stationnetje rijdt voor nop.( kaartje hoefde zomaar niet)
Bruiloftsgangers zitten achterin de kleine bus in feestkledij; "ik ga ook naar een feestje", zeg ik.
De trein reed nét weg, dus op een stoepje in de zon mijn boterhammetje gegeten en wat thee. Als ik aankom in het zaaltje is er gelijk een warm welkom van tafels in een kring en gezellig gepraat.
Martijn, die vaak het welkom doet, is een en al hartelijkheid en laat merken hoe fijn hij het vindt dat ik er ben.. Maria vraagt of ik nog een wortelsoepje wil en warmt 'm gelijk nog voor me op.
Heerlijke salades, dadels en abrikozen. Ik was er weer eens niet aan toegekomen om mijn hapjes mee te nemen omdat ik dacht niet te gaan, maar gelukkig zijn anderen er vaak zo goed in om van alles lekkers en drinken mee te nemen. Leuke kennismaking met een vriendelijk echtpaar die ook hoog sensitief zijn, ook van rust houden en soms even naar buiten willen, uit de drukte. Het programma is verlaat waardoor ik tóch het zingen meemaak. Dicky is een frisse, lichte verschijning, met blauwe ogen en een heldere stem, die op heel eigen wijze ons kort wat uiteenzet over gebed. Ze doet dat met een lichtheid die je niet vermoeit als luisteraar en tegelijk gaat ze recht op haar doel af. In haar leuke blouse en smaakvolle schoenen spreekt ze eenvoudige woorden die licht en helder bij je binnen komen.Haar woorden zijn eenvoudig Samen met Antien leidt ze ons samenzijn. Gaaf, twee vrouwen. Antien die wat mensen namens ons allen bedankt voor hun inzet en een mooie plant en kaart meegeeft. Ze doet dit zo goed verwoord en warm vanuit het hart, dat we er allemaal blij van worden. In de korte theepauze, bij de boekentafel pak ik een kunstkalender op die ik zomaar mag hebben van degene die altijd alles daarneer legt en hem cadeau wou doen omdat ie niet verkocht is. Voel me er verlegen mee, maar na een poosje, denk ik; die is voor mij! Een plaat spreekt me bijzonder aan en ik ben geraakt door dit cadeau. Een kunstkalender; net iets voor mij!
We gaan geruime tijd bidden in groepjes en Paul leidt ons daarin. Hij brengt vanzelf een enthousiasme, vuur, ernst en begrenzing die stimuleert tot gericht gebed. Ik was verrast door de dynamiek die er ontstond in de groepjes. Spontane liederen werden ingezet. Ik voel me vrij onwetend over het hele Israél-onderwerp maar merk hoe ik vanzelf toch van alles kan bidden en me thuis voel in voorbede en strijden. Een oude man in ons groepje, die als eerste bidt, en eigenlijk nauwelijks te verstaan is, dwingt gelijk respect bij me af. Het is alsof de hemel met ingehouden adem aandachtig luistert naar elk woord wat hij zegt. Zijn vrouw leest teksten die er toe doen. Een ander bidt zo uit haar hart voor iets wat haar erg raakte dat ik het ook niet meer vergeet.
Dan mogen we al het lekkers nog opmaken en samen opruimen. Dit vind ik echt gezellig. Nu voelt het echt als familie, als alles formeel voorbij is en iedereen wat door elkaar loopt met een hapje, drankje, plastic bekers en met tafels begint te sjouwen.
Een paar gaan de vloer aanvegen en er staat onwijs mooie muziek op. Ik voel me licht en blij en als de tafels weg zijn is er zomaar heel veel vloer en ga ik dansen in mijn wijde, lange hippie rok.
Draai, draai, balletpirouettes, relevé's, draai draai, ik dans voor Hem. Voel me als een kind in de huiskamer van Gods gezin, veilig en mezelf. De één sjouwt een tafel, de ander ruimt de koffie op en ik, ik dans.
Ook nog een beetje helpen met opvegen en dan nog een persoonlijk gesprek waarin er zo'n nabijheid is, door herkenning en aanvoelen van Heilige Geest dat ik me haast overweldigd voel door de geladenheid met Heilige Geest.
De frisse voorbedelerares met het lekkere parfum zegt dat ik gerust mee kan rijden, en zo zoef ik weer verzadigd en moe naar Veenendaal stationnetje. Haar man kent alle wegen als postbode en rijdt met het grootste gemak.
Dag van licht, warmte en leven, vol van ieders eigenschappen, toelevend naar het pinksterfeest op deze broeierige zaterdag eraan vooraf. Een echt warm voorafje!
Ik vind het wat hoor, van die BN'ers. Zo zichzelf laten zien op de tv. Petje af!
Ik heb geschaterd toen ,hoe heet ze ook weer, vertelde dat de stille maaltijden net zijn alsof ze elke keer naar een crematie of begrafenis gaat. Ik vond Frans ook grappig, die pas laat thuis kwam van de fietstocht en in een bar had gezeten.
Ik ben verbaasd als zij wegloopt als zuster Ruth op de gitaar speelt. Je zag haar reageren, maar wat ze vertelde vond ik zo bijzonder. Dat ze geconfronteerd wordt met dingen van zichzelf, met pijn. En dat ze dat zo eerlijk, open zegt. Ik dacht dat ze zuster Ruth haar liedje belachelijk vond, maar dan schokt het mij alsof ik zelf aan de andere kant sta; de kant van de niet christen. En dan denk ik, ja, zo'n simpel liedje kan wél iets teweeg brengen Olga, wég je kritiek!
En dan nog zoiets; de setting. Een geestelijk begeleider hebben. Iemand die tegenover je zit en jou opdrachten geeft en laat praten enzovoort. Dat geeft me een kriebelig gevoel.
Maakt het de ander niet kleiner? Ik vond het gaaf van Maik dat hij vragen ging stellen aan de priester, zoals wat voor kleren heb je, en waar koop je je eten en ben je getrouwd.
Gelijkwaardigheid willen, goeie Maik. Dat zijn ogen vochtig werden en hij ontroerd was door wat de priester zei, vond ik weer verbazend. Ik geloof zo in hoe Jezus ís, hoe Hij ís, samen met iemand, nog meer dan wat Hij zegt.
Tuurlijk ook wat Hij zegt, maar ik voel de pijn, de pijn van religie die maakt dat er afstand is, een niet gelijkwaardigheid, ook al menen mensen het nog zo goed.
En natuurlijk hebben wij heel veel mee, wij christenen, met de waarheid in ons hart, onze geest. En zij, zij zijn echt, zichzelf, soms rebels, kwetsbaar, wat dan ook.
Waarom heeft Maik nog geen duidelijk geluid gehoord over hoe God homosexueel zijn ziet? Dat het een draai is, een verdraaiing wat niet zo bedoeld is en waar hij in kan genezen en weer recht maken.
Dat God het helemaal niet okay vindt omdat je tegen de natuur ingaat. Maar dat Hij wel snapt hoe deze gevoelens in je zijn ontstaan, en wat je ten diepste mist, als mens.
Nu is Maik daar, in al die aanwezigheid van God daar in het klooster en denkt dat het zwijgen of onduidelijkheid het licht kan brengen dat het wel okay is..
Tenminste, die indruk krijg ik. Komt dat niet door angst ,misplaatste angst van de begeleider dat waarheid hem van God af zal keren?. Of is het ons onvermogen, van liefde eigenlijk, om dit aan te gaan, in een juiste houding, met eerlijke woorden, wat weer voortkomt uit echtheid, dicht bij jezelf zijn, niet religieus zijn, en Gods hart en wezen wat kunnen weerspiegelen. Zijn liefde en Zijn heiligheid. Mensen hebben beide nodig.
Het concept is een lastige. Het op tv gaan. De hele opzet. Zet dat mensen van beide kanten niet in een lastig parket?
Ik heb zelf ervaren, toen ik op zoek was naar God, en ook nu, dat door bij mensen te zijn die met Hem leven, zonder dat we het zelfs over Hem hadden, ik vanzelf diep geraakt werd door zuiverheid en echtheid en ik me ook wou bekeren en hetzelfde wou. Wat hebben we niet een erfenis, van religie. Van -putting mensen off- met de hele God business.Met het systeem van religie bedoel ik dan waar mensen terecht tabak van hebben en dan naar Boeddha verhuizen, of zoiets. En dan zie ik zo'n prachtig mens als Inge de Bruin, met haar mooie grote ogen en verlangen die zaal binnenkomen voor een vreselijk stil ontbijt.
Tuurlijk doet het wat, grof geschut; platteland, afzondering, geen social media, teruggeworpen op jezelf, kou, regen, een wandeling.
Maar hebben we dat nodig om mensen dicht bij God te krijgen? Wat is er mis met warm samenzijn meemaken van mensen die Hem hebben leren kennen, in hun eigen gebrokenheid.
Waarom hebben we daar zo weinig vertrouwen in? Opwekking begint in ons eigen hart, zei een vriendin. Onze eigen bekering in de kleine dingen van het gewone leven, bidden om meer honger in ons eigen hart naar Hem. Ik heb dat nodig.
Ik worstel daarmee en dan vind ik mezelf echt geen haar beter dan iemand die op het platteland mensen ontvangt en ze wil zegenen met het leren van kennen van God, maar ik wil wél graag naast die ander staan, leven, niet er tegenover of erboven.
God helpe ons allen. Free us of religion en het vuur hervinden om te willen sterven, that's the key, and scary.
In psalm 23 staat:" Uw staf en uw stok beschermen mij."
Ik vond dat altijd een wat raadselachtige tekst maar het is alsof ik het voortdurend leef.
Je hebt droomschaapjes, zoals ik, die alle kanten op willen omdat ze overal leuke bloemen en lekker gras zien.
En je hebt schapen die dichter om zich heen het gras zoeken en een rustiger leventje hebben. Het voelt alsof ik steeds tikjes krijg met de stok, als ik weer eens teveel wil, of wat afdwaal.
Mijn geweldige nieuwe vriendin is zo iemand die met verstand te werk gaat. Structuur en verstand en accepteren van grenzen.
Keer op keer tikt de Herder mij terug in een kleiner gebiedje waar het goed toeven is voor me en ik heel blijf. Och hoe hardleers ben ik.
Wat een leerschool mijn vertrouwen te vinden in Zijn weg. Door schade en schande heen daagt het licht steeds meer voor me dat ik zie hoe verstandige keuzes goed voor je zijn.
Natuurlijk wou ik wel nog in een vliegtuig stappen naar Ierland deze zomer, en me laven aan de geweldige kleuren van land en kust en heerlijk Iers eten en de ruimte van het landschap. Maar ik ga drie nachtjes weg naar niet te ver Duitsland in een lekker hotel waar we kunnen wandelen en fietsen en ik niet alleen ben op reis. Dat is financieel en qua energie te behappen en het is er mooi.
Vaders plan is het beste, en toch voel ik de tikjes, steeds weer. Wat komt het nauw te luisteren naar de zachte gevoelens in je hart. Zachte stem. Een vriendin die niet komt dit weekend, terwijl ik zelf ook eigenlijk moe ben en behoefte heb aan rust.
Aan één stuk door willen met boodschappen doen terwijl de verplichte pauze door op een pakketje te wachten me eigenlijk goed doet.
Angst voor alleen zijn maakt dat ik teveel wil. Verstandige vriendinnen doen dingen één voor één en zijn minder in gevecht met hun grenzen .Onrustig hart, ondervind telkens weer de zegen van een niet te overladen dag en een programma; just right for the day. Anderen om me heen die afzeggen, grenzen aangeven of komen aanwippen precies op goede moment. Ik ben vaak verbaasd hoe Vader anderen ook leidt, tot in details. Zoals waar een gesprek wel of niet over gaat. Het leven is dit, de hele dag door leven in contact, in alle dingen luisterend met de tikjes meebegeven. Soms soepel, volgend en soms met een stevig tikje teruggefloten worden. Soms doet het pijn en haat ik die grenzen, de beperkingen, omdat ik wil vliegen, omdat ik wil gaan. In mij rebelleert het dan me te schikken naar een tuttig, geordend bestaan. Ik houd van wild en onbesuisd. Maar ik ben in training,voor discipline,dingen afmaken, grenzen leren, de rust leren vinden om te luisteren, mijn lijf te honoreren en haar behoeftes.
Ik haat het als ik weer erg moe op een foto sta, vanwege slechte nachten of teveel gedaan. Cut, cut, cut, de tuinman die zijn wijnstok snoeit zodat ze bloeien kan. Soort haat/liefde verhouding heb ik dan met mijn structuur en grensvriendinnen.
Maar ik begin me gewilliger te laten snoeien. Straks hoop ik vruchten te plukken in een tuin die redelijk klaar is en geverfde muren en behangen wanden en een niet te moeie Olga op een Duits terras.
Het leuke van een blog hebben is ook dat je lekker je eigen mening kan zeggen. Ik heb twee afleveringen gezien van ' op zoek naar God '.Wat jammer, denk ik dan, dat ze God moeten vinden door middel van een sober klooster. Saaie maaltijden zonder gesprek, niet echt een lekker bed, fikse wandeling in de regen voor iemand met rugklachten.Waarom kunnen ze niet in een warm gezin een weekje zijn en de relaties meemaken, de sfeer, de gewone dingen. Een gesprekjein de avond met een wijntje bij de open haard. Als ik bij vrienden ben en zie hoe de papa zijn zoontje eten geeft, of hoe hij zijn dochtertje staartjes in haar haren doet, raakt me dat meer dan menige preek..Ik geloof in de werking van Gods Geest, juist ook in het gewone leven, als je ziet en proeft hoe mensen zijn en doen. Ik was zelf in een gezin met 8 kinderen toen ik 22 was en zonder dat iemand over God sprak begon ik aan het eind van een dag te huilen en zei dat ik wilde laten dopen. Waarom moeten deze BN'ers omringd worden door ' beige mensen', ( vond ik wel heel grappig bedacht), mensen in ouderwetse kleren en lopend door stille gangen omringd met beelden. Het goede nieuws is dat de levenden God in levende mensen woont. Op deze manier vind ik de BN'ers echter dan de begeleiders. Jezus was op feesten en bij mesen thuis en op straat. Hij stuurde ze niet naar stiltekampen. Wel leefde hij het voorbeeld van de stilte Zoeken met de Vader.maar met de mensen was hij lekker gewoon. En ze hadden gezellige pick-nicks en kampvuurtjes waarop er volop gekletst mocht worden. Tof toch, maak her gewone maar bijzonder door connectie met Vader.Wie dan zoekt zal vinden. Welterusten.
Soms ben ik U een beetje kwijt in de veelheid van christelijke liedjes en preken die te horen zijn. Ik voed me er mee maar dan wordt het een cultuurtje en mis ik het leven. Dat wil zeggen, hoe het is voor mij.
Mijn hart is vaak zo eenzaam in het missen van een geliefde. In de rouw van alleen zijn, wederom alleen zijn, het single leven weer oppakken en verder gaan mis ik de vreugde vaak van het kennen wie U bent.
Dan klinken de liedjes van dat U Jezus alles bent voor ons, me ineens zo hol in de oren. Alles is anders geworden in de getijden van het leven.
Er waren tijden dat mijn hart vol was van liedjes en teksten en schijnbaar niets stond in de weg. Nu is het serieuzer, nu ik iets geproefd heb wat ik zelf heb gepakt en niet echt gekregen.
Ik weet het, een man is maar een man
Ik werp me op het bouwen aan mijn huis en tuin en ondertussen ben ik met mensen en creëer ik wat; een tas, een schilderij. Maar mijn hart is niet blij. Er is wat geknakt.
De realiteit van weer single zijn en dat te aanvaarden niet wetende wanneer of dat ik een man mag ontmoeten/vinden, is zo onverteerbaar soms. Te lang single doet iets met je. Troostvol, liefdevol, rijk zijn de vriendinnencontacten, de uitjes, de kleine feestjes. Hun voorbeelden in het bouwen aan een goed bestaan maken dat ik ook die kant op beweeg.
Niet blijven hangen aan wat was maar een basis scheppen voor nieuwe dingen.
De stem van de slang is dat er geen nieuwe dingen komen. Geknakt hart, teleurgestelde hoop en lang wachten. Voelend mijn eigen kwetsbaarheid en me zeker ook daardoor extra afhankelijk voelen van God die mij misschien nog niet of helemaal niet geschikt vindt voor een relatie. Ondertussen wil ik gewoon op de fiets zitten en tegen mezelf kunnen zeggen dat ik een getrouwde vrouw ben, terwijl ik boodschsppen doe en weet dat hij straks thuiskomt.
Kan het dat deze pijn legitiem bestaat, of ben ik geen goede aarde voor het zaad van het Koninkrijk en heb ik het opnieuw nodig dat de aarde omgewoeld wordt en het zaad nieuwe grond vindt, niet verstikt door distels en dorens.
Een man die Gods plekje inneemt? Het verlangen van mijn hart... Nog nooit heb ik me zo verscheurd gevoeld. Eerder heb ik het losgelaten, in jonge jaren, de wens naar een man, en ben weer moedig met mijn eigen stuk aan het werk gegaan.
Nu heb ik mijn jeugd verlaten, en dient de middelbare leeftijd zich aan. De tijd lijkt voorbij. Een beproeving vind ik het. Rebels, opstandig, boos en verdrietig. Ik ben het allemaal.
Een gevecht met mijn God die me elke dag weer mensen geeft, cadeautjes van hulp of liefde zo dichtbij.
Mijn geknakte hart is aan het plantjes kopen gegaan en heeft zich op de tuin gestort. Dat is ook leven; planten, aarde, compost.
Het geknakte riet verbreekt Hij niet, de walmende vlaspit dooft Hij niet. Iemand huilde mijn bittere tranen met me mee; wat een gemeenschap. Wat een echtheid. Bij iemand anders gooi ik al mijn angst en opstandigheid eruit.
Zij is ook opstandig in haar verdriet en gemis,. Dat geeft ruimte, lucht, maar ook omdat we weer terug belanden bij onze hoop, ons gebed, onze God.
Verdriet en pijn, verscheurd voelen en onmachtig. Moe van alle dingen me terugtrekkend en tegelijk weer meebewegend met het leven. Temidden van het uitbundige voorjaar wat barst van bloemen en schoonheid is er mijn plat geslagen hart.
Maar ik ben er nog. En het riet en de vlaspit zijn sterk, want ze zijn verbonden met de Levende. Toch Le Chaim, daarom, op het Leven.
( En hoe bemoedigend was gisteren weer; een feestje met bijna allemaal onbekenden waarvan velen mijn naam kenden en ik er zo bijhoorde, om applaus vroeg voor de gastheer, foto's maakte en met plezier samen aan tafel zat..)
Ze is jarig en ik ben bij haar te logeren.Als we weer thuis zijn na ons fijne stranduitje haalt ze wat kaarten uit de brievenbus.
Even later zit ze in haar stoel en opent één voor één de eenvoudige kaarten van familieleden.
Ze glimlacht als ze de kaarten voorleest en ze op tafel neerzet. Het is goed. Ze is dankbaar en tevreden.
Ik denk aan mijn grote feest, met alle slingers en ballonnen en de mand vol cadeaus..
Zij viert haar verjaardag rustig met kleine wensen en een mooi, stil hart. Ze is niet aan het vergaren maar heeft haar blik op haar hemelse Vader, als ze vertelt ook, van alles wat ze niet echt nodig heeft weg te gaan doen zodat ze eventueel zo weg kan.
De volgende dag eten we samen een heerlijk gebakje in het winkelcentrum, dichtbij haar huis.
We waren te moe om de stad nog in te gaan en de wind was guur. Het was een waar feestje; zalig bladerdeeg met verse aardbeien en slagroom en heerlijke bekers thee. We zaten aan een ronde tafel in een soort open bakkerij waar je de gezonde broden gebakken zag worden. Boven ons hingen een paar retro lampen met franje, wel vier bij elkaar, en een lekker ouderwets kleed op de grond te midden van de verdere stoere stijlvolle inrichting.
Ik voelde me zo vergenoegd. We waren gewoon thuis gebleven, hadden wat gerust op de bank en op bed en ik masseerde haar wat waardoor ik weer helemaal lekker in mezelf kwam te zitten. Wat een les steeds weer om dichtbij je eigen lijf en behoeftes te blijven en dat geluk vaak zo dichtbij is, in eenvoud en rust. De dag ervoor, net op het strand wou ik eerst even lopen bij zee maar zij vond gelijk wat drinken fijn en mijn moeie lijf bleek dat ook helemaal top te vinden toen we wegzakten in zalige kussens achter glas, met nog net wat voorjaarszon.
Met een vers broodje in de tas, gesmeerd in de stoere bakkerij, zit ik weer in de bus richting schiphol waar ik nog vliegtuigen ga kijken.
De rust van het samen zijn genesteld in mijn lijf, de vergenoegdheid dwarrelt na, en wat verstild ook vervolg ik mijn reis .Genietend van elke schijnbaar gewone zegen; een gaaf plekje in de bus, de zon op het riet, een molen een landend vliegtuig.
Noord-Hollands landschap, vriendschap vanuit rust. Shabbat is de rust ingaan van dat wat heel dichtbij ons ligt. Onze wil vertrouwend samen laten gaan met de zachte stem van Vader. Dát is de kunst.
Toch nog op pad, na een ochtend bijkomen in bed. Ik was nog keimoe toen ik wakker werd en bleef in bed tot een uur of twee. Mijn streven is nu om om half drie weg te gaan. Ik heb me zomers aangekleed, gezien de goede weersvoorspelling en een tas met van alles bij me. Thermosje thee, boterhammetje, dadels met beetje kaas erin, water, phone, extra fleecejasje voor als het toch koud is, geld voor als iets zich aandient. Zijn de banden niet goed hard. Schuur weer open, fietspomp tevoorschijn, speciaal dopje voor het ventiel. Geduld.. De fietspompslang is niet erg lang en de klik met het ventiel gaat erg moeizaam. Ik pomp één band op. Alles weer terug in de schuur, wil ik eindelijk op pad, blijkt de achterband toch te zacht. Weer de schuur los, zelfde ritueel. Het lukt niet. Ik sta inmiddels met de fiets in het zijpad, tussen twee huizen en hoor de buurman. Ik vraag over de schutting heen of hij wil helpen want het lukt niet. Hij is er gelijk en zo staan we samen gebukt over het ventiel en herhalen het gedoe met het speciale dopje. Samen gaat het goed. Ik pomp en hij houdt het ventiel vast. De voorband is ook nog zacht, merkt hij op, dus die doen we ook nog even. Hij drukt met meer kracht op de band en voelt beter dat ie nog wat lucht kan hebben. "Nu kun je een poosje fietsen", zegt hij en gelijk komt er een wonderlijk gevoel bij me binnen. Wegfietsend tast ik bij mezelf af wat het is. En ik weet het al snel. Het is zijn tederheid. Zijn woorden zijn als van een pappa die zijn kleine meid op weg helpt om een poosje te gaan fietsen. Niet een heel stuk, niet om van alles te moeten, maar gewoon om een poosje te kunnen fietsen. Precies dat stukje wat ik maar hoef.. Tederheid die zomaar iets in mij ontsluit en kleine meisje zingt, blij op weg: " Like a dad"!
Dat éne
Het is vrijdagavond en ik heb geen moed om nog eten te maken. Wél fijn om nog even een wandeling te maken, langs de huizen, de jumbo en dan naar de patatzaak. Met patatje en kroketje in een plastic zak loop ik naar huis. Alleen en wat moe, terwijl uit een auto gezellige visite met een baby bij mensen naar binnenstapt, die aan het muziek maken zijn en ook met een baby op de bank zitten.De gezelligheid stroomt me ietwat schrijnend tegemoet. Recht voor me is de katholieke kerk. Ik kijk naar boven en zie een smal kruis op de top van het dak staan. Ik denk, de wereld kan vergaan. Alles kan veranderen of wegvallen, maar dat ene blijft altijd overeind. De gebeurtenis van het kruis blijft áltijd overeind, wat er ook gebeurt. Een onzichtbare maar zeer werkelijke realiteit die reddend is voor een ieder zich daaraan vastklampt.
De boel gaat weer stromen
Soms voel ik me een kameleon. Ik vind zoveel verschillende mensen boeiend en mooi en de moeite waard. Ik kan dan ook vaak met heel veel verschillende mensen wel overweg. Geniet ook van de variëteit. God heeft elk mens mooi bedacht en ik houd ervan veel ruimte in mijn hart te hebben voor al die verschillen. Maar soms dan kom ik in de knel. Dan mis ik R U I M T E Voor goed -Olga zijn- heb ik toch specifiek iets nodig en dat haal ik dan vooral -alleen- weer in. Vandaag werd ik blij van alleen fietsen met mijn wijde schort over mijn broek en pet op. Zie mezelf in een ruit terwijl een groepje mannen me belangstellend opneemt en geniet gewoon van wie ik ben. Ik ben een beetje anders, een beetje gek, maar ik houd er van! Alleen betekent, alle ruimte om te ervaren en niets met iemand te hoeven. Alleen betekent me voeden met paarden in de wei, de kleur van het gras, de rivier dichtbij weten en ergens het water horen. Alleen door een winkeltje struinen en alle ruimte hebben om een kaart te kiezen of een steentje. Genieten van kleuren en materiaal. Op de fiets door oude straatjes rijden en Holland ervaren als in vroegere tijd, ineens helemaal spannend als in een film, het stille straatje met oude gevels en een paadje naar beneden. In touch zijn met Nederland van vroeger. Weer aan de rivier vind ik een heerlijk bankje in het gras bij de schapen en vanuit ruimteen rust gaat het weer stromen in mij. Ga heerlijk wat woorden dichten in een sms. Word helemaal blij als ik weer thuis kom in mezelf en bedenk dat ik dit ben; wat artistiek, Op mijn best als ik ruimte krijg voor inspiratie en creëren. Ik rek de geniettijd zoveel mogelijk met wat ik heb aan energie. - zwierend op de fiets - - heel veel van alles - - en ook even niets - De sluierwolken zijn veelal verdwenen en terug door het bos is er zoveel stilte en warmte van de zon op de de basten.Op de heenweg was het nog best fris. Nu een knus, warm bos om me heen, vogels vliegen af en aan. Beste tijd, eind van de middag, warm zacht licht en geen snelle wielrenners meer op het pad. Ik heb ineens ideeën voor mijn wolvilttas die ik veels te snel ging maken en waar ik het patroon te druk van vind. Ik vind weer houvast in mezelf en ontdek met wie ik wél en met wie ik niet bepaalde dingen kan doen. Met deze genietdingen heb ik ruimte nodig voor creatief, filosoferend, dromerig, zwierend, nadenkend, delend,-zijn- zijn, met ruimte, en dat kan niet met iedereen. Beter voelen met wie wat goed is blijft een uitdaging en een kunst. Je voelt het eigenlijk zelf al aan, waar het goed samengaat en waar niet. Waar er ontmoeten en plezier is en waar het stroef en beknellend wordt. Wat niet goed is voor jou is ook niet goed voor de ander. So celebrate the differences maar niet ten koste van wie je bent en moet kunnen ZIJN! such a challenge..
We hadden elkaar eindelijk weer eens aan de lijn. Het leuke met haar is onze gemeenschappelijke - geen held zijn in het koken voor anderen-. Net als gastvrouw zijn. Ook zoiets wat slechts onder bepaalde voorwaarden vlekkeloos verloopt. Of liever gezegd: ontspannen. Ik vertelde hoe ik dapper een salade voor mezelf ging maken op mijn nieuwe werkplek, met rijst, en dat ik dat eigenlijk al heel spannend vond. Mijn verhaal vond gelijk bijval met haar anekdote over haar eerste keer koken bij cliënten. Ze had hutspot gemaakt, gewoon 20, 30 minuutjes alles bij elkaar in de pan en lekker koken. Vond de vrouw des huizes de wortels niet goed gaar en mikte alles in de kliko.Tjonge, da's effe slikken voor je selfesteem. Gelijk na haar verhaal beginnen we heerlijk te lachen. Ik geniet altijd wel van de band die het schept als er gemeenschappelijke zwaktes en angsten zijn. Als we samen wandelen komen de verhalen ook altijd lekker los. Van komende spannende logeerpartijen en gastvrouwmomenten die je niet maar zo, hups in duikt, maar waar altijd een goed, in de rust bedacht, plannetje voor nodig is wat dan stap voor stap een haalbare overwinning wordt. Dat soort dingen brengt je eigenlijk dichter, of anders bij elkaar dan successen delen. Je geeft je wat bloot; ik denk dat dat het is. En met een succes houd je je kleren meer aan. Net als met die vriendin vandaag die op de bank vertelt van rouw en verdriet. Van niet vervulde wensen en wat het met haar doet. Ik deel ook mijn verdriet, soort laten sterven maar, van al zo lang gewenst verlangen. Zij had toch nog hoop voor mij, maar het samen stilstaan bij ons verdriet, in de veiligheid van de vriendschap vind ik een kostbaar geschenk wat je hart ergens weer vleugels geeft. Omdat het er heeft mogen zijn.. Een andere vriendin geeft zich ook altijd wat bloot, vind ik, als ze de aanmaaklimonade voor me neerzet in een mooi glas met schapen erop die ze gekregen heeft. En even later vraagt ze voorzichtig of ze het niet had moeten roeren. Ze doet een pittige studie en heeft verantwoordelijk werk. Maar zoiets vraagt ze, niet zo heel zeker van zichzelf en dat vind ik een geschenk. Net als toen we gingen kamperen en zij vroeg hoe of je een knoop maakt in een scheerlijn. Nou ik ben ik ook niet zo'n alleskunner maar die wist ik nog wel. Haar vraag ontdeed mijn hele hart van elke defense/verdediging en maakte me zacht en open. Elkaar onze zwaktes toevertrouwen, soms in de teerheid van een verdrietig hart en soms met een klaterende lach. Wat kostbaar!
We liggen gezellig naast elkaar, vriendinnetjesachtig op het warme golvende waterbed. Boven ons hangen spiegels. Ik kijk erin en zie alleen onze lijven zonder voeten en hoofd. Mijn benen en heupen lijken vol, gevuld, dik haast en groot naast haar staakjes, krom gebogen. Twee meiden, zo'n verschillend lijf; even waardevol. Ze geniet als ik me gezellig installeer met een lekker kussen en als een vriendin, ín voor een heerlijk uurtje kletsen, genoeglijk naast haar kruip en zomaar van wal steek. Als ik moet gapen gaat ze lachen. "Ik ga gewoon even een tukkie doen" zeg ik, "boffen wij even, lekker op het waterbed en anderen maar werken." Wat is het mooi, voel ik, om uit te gaan van gelijkwaardigheid. Niet van bovenaf, maar naast de ander, nu heel letterlijk; ernaast! Samen mens zijn, alleen heb ik armen die het doen en kan ik haar koude voeten lekker warm maken. Zoiets. Ik wissel het zijn met Evelien af met Charlie die tegen de muur op zijn vaste stekkie heerlijk zit te genieten van de muziek, het gedempte licht en de snoezelsfeer. Als ik naast hem zit, allebei lekker de schoenen uit, geef ik hem een open hand en legt hij zijn hand erin. Ze zijn zacht en soepel; zijn handen. Ik masseer ze wat met lotion en voel het verschil tussen man en vrouw. Bij haar komt alles heel nauw en is het attached ( verbonden) aan allerlei gevoelens, ervaringen en bij hem is het allemaal wat makkelijker; minder ingewikkeld. Iemand legde dat eens uit, dat vrouwen spaghettihersens hebben waarin alles aan van alles gekoppeld is, terwijl het bij mannen meer rechte lijnen zijn zeg maar. Heel anders dan de 'spaghetti'. In het zijn bij hem stel ik me innerlijk anders op, omdat hij een man is. Iets meer afstand en net effe anders aanraken maar wel ook nabijheid en diepgang geven. Vooral in de wisseling tussen hun twee merk ik dat heel duidelijk, dat bij haar het gelijk weer vertrouwd is; hetzelfde. Hij pakt mijn hand, legt zijn ene hand eronder en zijn andere erbovenop. Hij doet dit uit zichzelf en het is als het ware praten met ons lichaam. Mooi en het maakt me nieuwsgierig. Ik ga het aan en er gebeurt zomaar van alles onverwachts. Hij duwt zijn voet tegen die van mij en zet wat kracht. Doet dit een paar keer en dan weer legt hij een hand op mijn voet. Ik vind het bijzonder dat onze voeten elkaar raken, voelen, de zolen tegen elkaar. Zijn initiatief voelt als zijn deel in het gesprek. Ik reageer met aangaan van contact in het voelen van zijn aanraking, dingetjes zeggen en hem ook aanraken.. Later legt hij zijn hoofd zomaar bij me neer, op mijn schouder. Ik voel iets van zijn zijn, zijn opgewekte innerlijk, maar ook de zachtheid van zijn beweging, het tere. We kijken samen naar de honderden kraaltjes die door een soort zandloper naar beneden rollen, gefocused op het geluid, het ervaren. Steeds weer de uitdaging om te blijven voelen, hoe lang je iets doet, waar iemands behoefte ligt en waar je kan uitdagen en prikkelen. Soms is niets doen, en alleen laten zijn, samen zijn, juist ook een geschenk. Even geen programma of iets moeten. Ergens vind ik het ook wonderlijk te ervaren dat het me niet verveelt, en dat er zonder woorden over en weer er een ontmoeting is met diepgang, vertrouwen, geven en ontvangen, plezier en zoeken naar grenzen. Grapjes en troost. Vriendschap en liefde. Hun blijdschap in hun eenvoud en kwaliteit als mens is verkwikkend en verbazend eigenlijk. Gods wondertjes.
