Soms lijkt het als single dat je leven nog altijd weer alle kanten op kan omdat je niet heel bepaald aan iemand of een plaats gebonden bent.
Je hebt je vrienden, je werk, je familie,je huis. Maar toch.
Ik ben net terug van een geweldige reis naar Ierland, ook al waren het maar vier dagen. En vanavond ging ik even wandelen op de hei, tussen de buien door.
En ik voel me zo bemoedigd. Mede door een bezoek van een oude vriendin uit Amsterdam, voor mijn vertrek. We hadden een speciale tijd samen.
En vanavond belde een heel goede vriend, vanuit zijn dansfestival in Belgié.
Het lijkt bij mij te dagen, dat vrienden die mij gegeven zijn, nu in mijn leven, niet als een zucht wind weer verdwijnen, omdat ik niet getrouwd ben,
maar dat zij onderdeel zijn van Gods persoonlijke plan. Zij hebben mede mijn leven gevormd en zullen dat mede vormen.
We zullen elkaar blijven bemoedigen,vormen en helpen en verrijken, denk ik. Mijn reis naar Ierland was super! Ik meende dat God had gezegd dat het mooi weer zou zijn en inderdaad, toen ik die twee(!) hele dagen op het eiland was, was het fantastisch weer. Ik heb langs zulke mooie stranden gelopen, gefietst en heerlijk taart en koffie op een terras genoten. Twee heel toffe vluchten, voor het raampje, een slaapzaal voor mij alleen twee nachten..De derde nacht was er 1 aardige vrouw die al sliep toen ik luidruchtig de kamer in kwam. Ik was op de juiste plek, op de juiste tijd. Het had er net twee weken geregend. Ik vond het erg tof om in een gaeltacht area te zijn, dat wil zeggen, een gebied waar ze Iers spreken. Ik kon er wat oefenen met begroeten en een oudere meneer uit de bus heeft me van alles uitgelegd aan de hand van mijn kleine Iers-Engelse woordenboekje en met me geoefend. Hij was een goede leraar en het was erg tof hem te ontmoeten. Ook zijn kunstzinnig talent met tekenen, zijn liefde dus voor de Ierse taal en zijn passie voor Jezus, Maria, én bacon!
Vrienden zeiden dat it would be a time of healing. And it was. Het voelt als dat ik meer in de realiteit ben gekomen en tegelijk is al het wonderlijke en heerlijke van Ierland er nog steeds en ervaar ik de dingen zoals ik ze ervaar.
Misschien dat het allemaal nog meer vorm gaat krijgen in de toekomst. Ik heb wel al plannen voor een talenschool volgend jaar in Donegal. Lijkt me echt geweldig!
Ik zat naast mensen in het vliegtuig die een huis hadden in Connamara. dat is een erg mooi gebied in Ierland .En op de terugweg hielp ik een Ierse jongen die in Nederland gaat studeren met de treinreis. Hij vertelde van cottages die voor weinig geld nu te koop zijn in Ierland. Zoiets zou echt tof zijn, maar ja.
Toen ik Ierland weer onder mijn voeten voelde en alles rook en zag dacht ik, hmm, wat heb ik je gemist. Het heeft haast te lang geduurd. Maar daar wonen is niet niks. Still, we can have our dreams. En ik geloof dat God het heerlijk vindt als we veel dingen van Hem verwachten en durven te leven, durven te gaan.
Deze korte trip heeft me een boel bemoedigd. Ik was eerst teleurgesteld omdat ik graag iets spectaculairs had willen meemaken, zoals iemand tot Jezus brengen/
Maar het was zoals het was en blijkbaar mocht ik ook gewoon genieten van een middag aan het strand, pingpongen en zelf boodschappen doen in een Ierse supermarkt. Geleid worden naar de heerlijkste koffietentjes en 280 foto's maken in vier dagen.
Ik was ook opnieuw bemoedigd me zo welkom te voelen, en zo makkelijk contacten te maken. Zomaar aanschuiven bij mensen in een koffietentje. De dichtbijheid van de bevolking die je als het ware zo toelaten in hun levens, vind ik erg bijzonder.
Misschien gaat het allemaal nog eens gebeuren, mijn droom om een boek te schrijven, daar wonen, of half wonen. Onderdeel zijn van Ierland, gevoed worden door het land, de natuur en de cultuur en tegelijk samen met mensen daar God verwachten, en van Hem delen.
De ontmoeting in de pub in Dublin toen ik danste met een oudere meneer en we als slot onze hoofden tegen elkaar deden en het voelde als een verbond voor mij; Ierland-Nederland.
God weet wat bij ons past en waar we van houden en Hij gaf me twee keer een lift omdat Olga persé naar een leuk koffietentje wou en ze bij de eerste lift bij het verkeerde restaurant was uitgestapt .Ik vroeg het Hem gewoon, en ik was daar op een onverwachte, nóg betere plek, met uitzicht op de oceaan en heerlijk gebak.. Ik zie uit naar nog meer ontvouwen van de the big map of my life en die van mijn vrienden. Ierland is een land wat als het ware de deuren voor me open doet.
De deuren naar zoveel meer. Ik kom er zo tot leven. Voorlopig maar weer even van de foto's genieten en de bemoediging niet verliezen.
Mijn hart is zo vol en mijn zomer is vol hoogtepunten , reisjes, feestjes en plannetjes. Na een tijd van hard werken in mijn tuin, van veel alleen zijn en gewoon maar doen wat er allemaalte doen is, smul ik van de resultaten . Yes, er staan rozen te bloeien , yes, de stokrozen reiken tot ver over de schutting en eindelijk komen de bloemen uit. Yes, de lathyrus bloeit, na de zaadjes zaaien van vorig jaar. S' avonds pluk ik wat frambozen van de struik voor door de yoghurt en vandaag heb ik weer gezwoegd met de buurman op onze knieën om de gekregen brokken natuursteen enigszins vlak tot een klein mediterraans terras te maken. Cool. Vanochtend een doorlopende reisverzekering afgesloten waar ik wel even over na moest denken vanwege weer een smak geld. Maar vooruit maar; bleek dat er een actie is van een cadeaubon van 15 euro. Kan ik wellicht een nieuwe toaster voor kopen die bijna in rook opging. Ach ja, reisjes.. Ik heb drie vakanties geboekt. Duitsland, Ierland en Castricum. Alledrie in geloof en samen met Abba. Is dat niet echt super? De laatste is ook heel leuk , dat wordt een tenthuisje waar ik mensen voor kan uitnodigen want er zijn vier bedden en stoere steigerhoutenmeubeltjes . Twee vriendinnen komen al. Verwachtingsvol ben ik. Samen met vrienden die een heel heftig ziekjaar achter de rug hebben en zich uit gaan strekken naar Gods nieuwe plannen met hun leven, ga ik meebidden en Vader vragen. Er is ontwikkeling, straks een date. Yes, wat mooi. Ik ga het doen. Tijd werd het voor schoon schip en verder met mijn leven. Vanuit rust is er dit contact ontstaan met wellicht een serieuze kandidaat. Ik heb me op de tuin gestort, om te wortelen hier, zei ik tegen Annelies, die dit zo'n mooi beeld vond. Steeds met mijn handen in de aarde, zwaar werk, rietmatten tegen de golfplaten aangesjord. Tegelijk kwam Ierland terug in mijn plannen en mag ik er heen. Zo blij was ik. Zo enorm blij. Iers ga ik leren. Ik heb een pakket besteld van boeken en cd's. Overmorgen met Annelies op reis. De eifel verkennen. Heerlijk hotel,gereserveerd op een terras met uitzicht op de rivier. Massage olie in de tas om op haar te oefenen. Mijn ex van vroeger kwam nog langs. Fles wijn had ie mee en samen gegeten. Waardevolle tijd van terugkijken en klein feestje iemand die zo bijzonder was weer in een heel nieuwe tijd even terug te zien. Genieten is dit, een vol hart, door pijn en moeite heengegaan, ook weer dagen van pijn soms en alleen. Maar toch. Surprises, zei Vader dat er komen zouden en yes, ze zijn er. Natuurlijk en geestelijk leven gaan samen. Het is in de aarde wroeten, planten poten en stil zijn bij Hem. Luisteren naar de zachte nudges of The Spirit en dan gewoon DOEN. Doen als je heel zacht gelijk weet dat iets goed is, maar soms ook het risico nemen van een fout maken. Ik houd van een vol hart, plannen en mensen en wensen en uitgeven en doen. Feestjes en surprises. Als ik nu maar weer kan slapen, want morgen is er weer een dag. De pillen werken al, trustenxx
Net voor Pinksteren zat ik op vrijdagavond heerlijk aan de rivier. De avondzon scheen op de Rijn, mijn voeten staken in het zand en ik nam een teugje warme koffie met geitenmelk uit mijn thermoskan.
Tóch nog gegaan, en zo genoten. De stilte, de rust. Ik zat er, zong een liedje en zei: "Zend mij", tegen God
Verzadigd en verstild weer naar huis. Op zondag was ik in de samenkomst van de messiaanse gemeente. De spreker had het over een rivier uit Ezechiël ,waar ook iemand bij zat en waarvan de naam betekende: als vanouds.
Na afloop van de dienst snelde ik naar beneden, naar het koffiezaaltje, om mijn lekkere kwarktaart aan te snijden.
Het was al gauw druk met hongerige, kletsende mensen. Volop bezig met mijn klusje, staat zíj ineens achter mij: "Liz!"; mijn vroegere geestelijke moeder en vriendin.
Ik had haar niet herkend. Wat een vreugdevol weerzien. Ze heeft haar haren heel leuk geverfd in een soort rood met blond door elkaar en een gezellige oranje-achtige jurk aan van soepele stof. We knuffelen en houden elkaar vast en vast. Wat heerlijk.
Dit is zo'n verrassing en cadeau voor mij. Ik voel me enorm bemoedigd, dat zij er ineens zijn, zomaar, iets kostbaars uit mijn vroegere leven; Ton en Liz; als vanouds..
Gauw wisselen we emailadressen uit, scheppen taart voor elkaar op bordjes, gaan voor een heerlijk stuk versgebakken boord met jam en blijven maar samen verwonderd en blij.
Thuis ruik ik nog de hele dag haar parfum en ben zo blij. Wat een verrassing! We gaan elkaar opzoeken, hartstikke tof.
Zend mij..
Ik ben van plan een kort reisje naar Ierland te maken in augustus, omdat het ineens kon ,qua geld en mogelijkheden en omdat ik er ineens zo blij van werd.
Ik had het losgelaten en ineens lijkt het alsof de deur zomaar open gaat. Voor een paar dagen dan. Ik ben heel benieuwd en vind het ook wel mega spannend.
Maar er is van alles in ontwikkeling.. Wordt vervolgd, enne. .vanuit rust komt groei, en leven! Daily living stuff.
Ieders eigenschappen in een pinkster, familie-voorafje
Het was familiedag in de gemeenschap waar ik officieel bijhoor.
Op het laatste nippertje besloot ik nog te gaan. Een dag, weer alleen met mijn eigen gedachten voelde leeg en saai,ook al zou ik de natuur ingaan.
Meer dan dat, ik had het gevoel dat Abba Zijn wenkbrauwen optrok, zo van, waarom ga je niet?
Sjees op mijn fiets en ben toch nog ruim op tijd voor een buurtbus, die me met prachtig weer door schitterende lente/zomernatuur naar een stationnetje rijdt voor nop.( kaartje hoefde zomaar niet)
Bruiloftsgangers zitten achterin de kleine bus in feestkledij; "ik ga ook naar een feestje", zeg ik.
De trein reed nét weg, dus op een stoepje in de zon mijn boterhammetje gegeten en wat thee. Als ik aankom in het zaaltje is er gelijk een warm welkom van tafels in een kring en gezellig gepraat.
Martijn, die vaak het welkom doet, is een en al hartelijkheid en laat merken hoe fijn hij het vindt dat ik er ben.. Maria vraagt of ik nog een wortelsoepje wil en warmt 'm gelijk nog voor me op.
Heerlijke salades, dadels en abrikozen. Ik was er weer eens niet aan toegekomen om mijn hapjes mee te nemen omdat ik dacht niet te gaan, maar gelukkig zijn anderen er vaak zo goed in om van alles lekkers en drinken mee te nemen. Leuke kennismaking met een vriendelijk echtpaar die ook hoog sensitief zijn, ook van rust houden en soms even naar buiten willen, uit de drukte. Het programma is verlaat waardoor ik tóch het zingen meemaak. Dicky is een frisse, lichte verschijning, met blauwe ogen en een heldere stem, die op heel eigen wijze ons kort wat uiteenzet over gebed. Ze doet dat met een lichtheid die je niet vermoeit als luisteraar en tegelijk gaat ze recht op haar doel af. In haar leuke blouse en smaakvolle schoenen spreekt ze eenvoudige woorden die licht en helder bij je binnen komen.Haar woorden zijn eenvoudig Samen met Antien leidt ze ons samenzijn. Gaaf, twee vrouwen. Antien die wat mensen namens ons allen bedankt voor hun inzet en een mooie plant en kaart meegeeft. Ze doet dit zo goed verwoord en warm vanuit het hart, dat we er allemaal blij van worden. In de korte theepauze, bij de boekentafel pak ik een kunstkalender op die ik zomaar mag hebben van degene die altijd alles daarneer legt en hem cadeau wou doen omdat ie niet verkocht is. Voel me er verlegen mee, maar na een poosje, denk ik; die is voor mij! Een plaat spreekt me bijzonder aan en ik ben geraakt door dit cadeau. Een kunstkalender; net iets voor mij!
We gaan geruime tijd bidden in groepjes en Paul leidt ons daarin. Hij brengt vanzelf een enthousiasme, vuur, ernst en begrenzing die stimuleert tot gericht gebed. Ik was verrast door de dynamiek die er ontstond in de groepjes. Spontane liederen werden ingezet. Ik voel me vrij onwetend over het hele Israél-onderwerp maar merk hoe ik vanzelf toch van alles kan bidden en me thuis voel in voorbede en strijden. Een oude man in ons groepje, die als eerste bidt, en eigenlijk nauwelijks te verstaan is, dwingt gelijk respect bij me af. Het is alsof de hemel met ingehouden adem aandachtig luistert naar elk woord wat hij zegt. Zijn vrouw leest teksten die er toe doen. Een ander bidt zo uit haar hart voor iets wat haar erg raakte dat ik het ook niet meer vergeet.
Dan mogen we al het lekkers nog opmaken en samen opruimen. Dit vind ik echt gezellig. Nu voelt het echt als familie, als alles formeel voorbij is en iedereen wat door elkaar loopt met een hapje, drankje, plastic bekers en met tafels begint te sjouwen.
Een paar gaan de vloer aanvegen en er staat onwijs mooie muziek op. Ik voel me licht en blij en als de tafels weg zijn is er zomaar heel veel vloer en ga ik dansen in mijn wijde, lange hippie rok.
Draai, draai, balletpirouettes, relevé's, draai draai, ik dans voor Hem. Voel me als een kind in de huiskamer van Gods gezin, veilig en mezelf. De één sjouwt een tafel, de ander ruimt de koffie op en ik, ik dans.
Ook nog een beetje helpen met opvegen en dan nog een persoonlijk gesprek waarin er zo'n nabijheid is, door herkenning en aanvoelen van Heilige Geest dat ik me haast overweldigd voel door de geladenheid met Heilige Geest.
De frisse voorbedelerares met het lekkere parfum zegt dat ik gerust mee kan rijden, en zo zoef ik weer verzadigd en moe naar Veenendaal stationnetje. Haar man kent alle wegen als postbode en rijdt met het grootste gemak.
Dag van licht, warmte en leven, vol van ieders eigenschappen, toelevend naar het pinksterfeest op deze broeierige zaterdag eraan vooraf. Een echt warm voorafje!
Ik vind het wat hoor, van die BN'ers. Zo zichzelf laten zien op de tv. Petje af!
Ik heb geschaterd toen ,hoe heet ze ook weer, vertelde dat de stille maaltijden net zijn alsof ze elke keer naar een crematie of begrafenis gaat. Ik vond Frans ook grappig, die pas laat thuis kwam van de fietstocht en in een bar had gezeten.
Ik ben verbaasd als zij wegloopt als zuster Ruth op de gitaar speelt. Je zag haar reageren, maar wat ze vertelde vond ik zo bijzonder. Dat ze geconfronteerd wordt met dingen van zichzelf, met pijn. En dat ze dat zo eerlijk, open zegt. Ik dacht dat ze zuster Ruth haar liedje belachelijk vond, maar dan schokt het mij alsof ik zelf aan de andere kant sta; de kant van de niet christen. En dan denk ik, ja, zo'n simpel liedje kan wél iets teweeg brengen Olga, wég je kritiek!
En dan nog zoiets; de setting. Een geestelijk begeleider hebben. Iemand die tegenover je zit en jou opdrachten geeft en laat praten enzovoort. Dat geeft me een kriebelig gevoel.
Maakt het de ander niet kleiner? Ik vond het gaaf van Maik dat hij vragen ging stellen aan de priester, zoals wat voor kleren heb je, en waar koop je je eten en ben je getrouwd.
Gelijkwaardigheid willen, goeie Maik. Dat zijn ogen vochtig werden en hij ontroerd was door wat de priester zei, vond ik weer verbazend. Ik geloof zo in hoe Jezus ís, hoe Hij ís, samen met iemand, nog meer dan wat Hij zegt.
Tuurlijk ook wat Hij zegt, maar ik voel de pijn, de pijn van religie die maakt dat er afstand is, een niet gelijkwaardigheid, ook al menen mensen het nog zo goed.
En natuurlijk hebben wij heel veel mee, wij christenen, met de waarheid in ons hart, onze geest. En zij, zij zijn echt, zichzelf, soms rebels, kwetsbaar, wat dan ook.
Waarom heeft Maik nog geen duidelijk geluid gehoord over hoe God homosexueel zijn ziet? Dat het een draai is, een verdraaiing wat niet zo bedoeld is en waar hij in kan genezen en weer recht maken.
Dat God het helemaal niet okay vindt omdat je tegen de natuur ingaat. Maar dat Hij wel snapt hoe deze gevoelens in je zijn ontstaan, en wat je ten diepste mist, als mens.
Nu is Maik daar, in al die aanwezigheid van God daar in het klooster en denkt dat het zwijgen of onduidelijkheid het licht kan brengen dat het wel okay is..
Tenminste, die indruk krijg ik. Komt dat niet door angst ,misplaatste angst van de begeleider dat waarheid hem van God af zal keren?. Of is het ons onvermogen, van liefde eigenlijk, om dit aan te gaan, in een juiste houding, met eerlijke woorden, wat weer voortkomt uit echtheid, dicht bij jezelf zijn, niet religieus zijn, en Gods hart en wezen wat kunnen weerspiegelen. Zijn liefde en Zijn heiligheid. Mensen hebben beide nodig.
Het concept is een lastige. Het op tv gaan. De hele opzet. Zet dat mensen van beide kanten niet in een lastig parket?
Ik heb zelf ervaren, toen ik op zoek was naar God, en ook nu, dat door bij mensen te zijn die met Hem leven, zonder dat we het zelfs over Hem hadden, ik vanzelf diep geraakt werd door zuiverheid en echtheid en ik me ook wou bekeren en hetzelfde wou. Wat hebben we niet een erfenis, van religie. Van -putting mensen off- met de hele God business.Met het systeem van religie bedoel ik dan waar mensen terecht tabak van hebben en dan naar Boeddha verhuizen, of zoiets. En dan zie ik zo'n prachtig mens als Inge de Bruin, met haar mooie grote ogen en verlangen die zaal binnenkomen voor een vreselijk stil ontbijt.
Tuurlijk doet het wat, grof geschut; platteland, afzondering, geen social media, teruggeworpen op jezelf, kou, regen, een wandeling.
Maar hebben we dat nodig om mensen dicht bij God te krijgen? Wat is er mis met warm samenzijn meemaken van mensen die Hem hebben leren kennen, in hun eigen gebrokenheid.
Waarom hebben we daar zo weinig vertrouwen in? Opwekking begint in ons eigen hart, zei een vriendin. Onze eigen bekering in de kleine dingen van het gewone leven, bidden om meer honger in ons eigen hart naar Hem. Ik heb dat nodig.
Ik worstel daarmee en dan vind ik mezelf echt geen haar beter dan iemand die op het platteland mensen ontvangt en ze wil zegenen met het leren van kennen van God, maar ik wil wél graag naast die ander staan, leven, niet er tegenover of erboven.
God helpe ons allen. Free us of religion en het vuur hervinden om te willen sterven, that's the key, and scary.
In psalm 23 staat:" Uw staf en uw stok beschermen mij."
Ik vond dat altijd een wat raadselachtige tekst maar het is alsof ik het voortdurend leef.
Je hebt droomschaapjes, zoals ik, die alle kanten op willen omdat ze overal leuke bloemen en lekker gras zien.
En je hebt schapen die dichter om zich heen het gras zoeken en een rustiger leventje hebben. Het voelt alsof ik steeds tikjes krijg met de stok, als ik weer eens teveel wil, of wat afdwaal.
Mijn geweldige nieuwe vriendin is zo iemand die met verstand te werk gaat. Structuur en verstand en accepteren van grenzen.
Keer op keer tikt de Herder mij terug in een kleiner gebiedje waar het goed toeven is voor me en ik heel blijf. Och hoe hardleers ben ik.
Wat een leerschool mijn vertrouwen te vinden in Zijn weg. Door schade en schande heen daagt het licht steeds meer voor me dat ik zie hoe verstandige keuzes goed voor je zijn.
Natuurlijk wou ik wel nog in een vliegtuig stappen naar Ierland deze zomer, en me laven aan de geweldige kleuren van land en kust en heerlijk Iers eten en de ruimte van het landschap. Maar ik ga drie nachtjes weg naar niet te ver Duitsland in een lekker hotel waar we kunnen wandelen en fietsen en ik niet alleen ben op reis. Dat is financieel en qua energie te behappen en het is er mooi.
Vaders plan is het beste, en toch voel ik de tikjes, steeds weer. Wat komt het nauw te luisteren naar de zachte gevoelens in je hart. Zachte stem. Een vriendin die niet komt dit weekend, terwijl ik zelf ook eigenlijk moe ben en behoefte heb aan rust.
Aan één stuk door willen met boodschappen doen terwijl de verplichte pauze door op een pakketje te wachten me eigenlijk goed doet.
Angst voor alleen zijn maakt dat ik teveel wil. Verstandige vriendinnen doen dingen één voor één en zijn minder in gevecht met hun grenzen .Onrustig hart, ondervind telkens weer de zegen van een niet te overladen dag en een programma; just right for the day. Anderen om me heen die afzeggen, grenzen aangeven of komen aanwippen precies op goede moment. Ik ben vaak verbaasd hoe Vader anderen ook leidt, tot in details. Zoals waar een gesprek wel of niet over gaat. Het leven is dit, de hele dag door leven in contact, in alle dingen luisterend met de tikjes meebegeven. Soms soepel, volgend en soms met een stevig tikje teruggefloten worden. Soms doet het pijn en haat ik die grenzen, de beperkingen, omdat ik wil vliegen, omdat ik wil gaan. In mij rebelleert het dan me te schikken naar een tuttig, geordend bestaan. Ik houd van wild en onbesuisd. Maar ik ben in training,voor discipline,dingen afmaken, grenzen leren, de rust leren vinden om te luisteren, mijn lijf te honoreren en haar behoeftes.
Ik haat het als ik weer erg moe op een foto sta, vanwege slechte nachten of teveel gedaan. Cut, cut, cut, de tuinman die zijn wijnstok snoeit zodat ze bloeien kan. Soort haat/liefde verhouding heb ik dan met mijn structuur en grensvriendinnen.
Maar ik begin me gewilliger te laten snoeien. Straks hoop ik vruchten te plukken in een tuin die redelijk klaar is en geverfde muren en behangen wanden en een niet te moeie Olga op een Duits terras.
Het leuke van een blog hebben is ook dat je lekker je eigen mening kan zeggen. Ik heb twee afleveringen gezien van ' op zoek naar God '.Wat jammer, denk ik dan, dat ze God moeten vinden door middel van een sober klooster. Saaie maaltijden zonder gesprek, niet echt een lekker bed, fikse wandeling in de regen voor iemand met rugklachten.Waarom kunnen ze niet in een warm gezin een weekje zijn en de relaties meemaken, de sfeer, de gewone dingen. Een gesprekjein de avond met een wijntje bij de open haard. Als ik bij vrienden ben en zie hoe de papa zijn zoontje eten geeft, of hoe hij zijn dochtertje staartjes in haar haren doet, raakt me dat meer dan menige preek..Ik geloof in de werking van Gods Geest, juist ook in het gewone leven, als je ziet en proeft hoe mensen zijn en doen. Ik was zelf in een gezin met 8 kinderen toen ik 22 was en zonder dat iemand over God sprak begon ik aan het eind van een dag te huilen en zei dat ik wilde laten dopen. Waarom moeten deze BN'ers omringd worden door ' beige mensen', ( vond ik wel heel grappig bedacht), mensen in ouderwetse kleren en lopend door stille gangen omringd met beelden. Het goede nieuws is dat de levenden God in levende mensen woont. Op deze manier vind ik de BN'ers echter dan de begeleiders. Jezus was op feesten en bij mesen thuis en op straat. Hij stuurde ze niet naar stiltekampen. Wel leefde hij het voorbeeld van de stilte Zoeken met de Vader.maar met de mensen was hij lekker gewoon. En ze hadden gezellige pick-nicks en kampvuurtjes waarop er volop gekletst mocht worden. Tof toch, maak her gewone maar bijzonder door connectie met Vader.Wie dan zoekt zal vinden. Welterusten.
Soms ben ik U een beetje kwijt in de veelheid van christelijke liedjes en preken die te horen zijn. Ik voed me er mee maar dan wordt het een cultuurtje en mis ik het leven. Dat wil zeggen, hoe het is voor mij.
Mijn hart is vaak zo eenzaam in het missen van een geliefde. In de rouw van alleen zijn, wederom alleen zijn, het single leven weer oppakken en verder gaan mis ik de vreugde vaak van het kennen wie U bent.
Dan klinken de liedjes van dat U Jezus alles bent voor ons, me ineens zo hol in de oren. Alles is anders geworden in de getijden van het leven.
Er waren tijden dat mijn hart vol was van liedjes en teksten en schijnbaar niets stond in de weg. Nu is het serieuzer, nu ik iets geproefd heb wat ik zelf heb gepakt en niet echt gekregen.
Ik weet het, een man is maar een man
Ik werp me op het bouwen aan mijn huis en tuin en ondertussen ben ik met mensen en creëer ik wat; een tas, een schilderij. Maar mijn hart is niet blij. Er is wat geknakt.
De realiteit van weer single zijn en dat te aanvaarden niet wetende wanneer of dat ik een man mag ontmoeten/vinden, is zo onverteerbaar soms. Te lang single doet iets met je. Troostvol, liefdevol, rijk zijn de vriendinnencontacten, de uitjes, de kleine feestjes. Hun voorbeelden in het bouwen aan een goed bestaan maken dat ik ook die kant op beweeg.
Niet blijven hangen aan wat was maar een basis scheppen voor nieuwe dingen.
De stem van de slang is dat er geen nieuwe dingen komen. Geknakt hart, teleurgestelde hoop en lang wachten. Voelend mijn eigen kwetsbaarheid en me zeker ook daardoor extra afhankelijk voelen van God die mij misschien nog niet of helemaal niet geschikt vindt voor een relatie. Ondertussen wil ik gewoon op de fiets zitten en tegen mezelf kunnen zeggen dat ik een getrouwde vrouw ben, terwijl ik boodschsppen doe en weet dat hij straks thuiskomt.
Kan het dat deze pijn legitiem bestaat, of ben ik geen goede aarde voor het zaad van het Koninkrijk en heb ik het opnieuw nodig dat de aarde omgewoeld wordt en het zaad nieuwe grond vindt, niet verstikt door distels en dorens.
Een man die Gods plekje inneemt? Het verlangen van mijn hart... Nog nooit heb ik me zo verscheurd gevoeld. Eerder heb ik het losgelaten, in jonge jaren, de wens naar een man, en ben weer moedig met mijn eigen stuk aan het werk gegaan.
Nu heb ik mijn jeugd verlaten, en dient de middelbare leeftijd zich aan. De tijd lijkt voorbij. Een beproeving vind ik het. Rebels, opstandig, boos en verdrietig. Ik ben het allemaal.
Een gevecht met mijn God die me elke dag weer mensen geeft, cadeautjes van hulp of liefde zo dichtbij.
Mijn geknakte hart is aan het plantjes kopen gegaan en heeft zich op de tuin gestort. Dat is ook leven; planten, aarde, compost.
Het geknakte riet verbreekt Hij niet, de walmende vlaspit dooft Hij niet. Iemand huilde mijn bittere tranen met me mee; wat een gemeenschap. Wat een echtheid. Bij iemand anders gooi ik al mijn angst en opstandigheid eruit.
Zij is ook opstandig in haar verdriet en gemis,. Dat geeft ruimte, lucht, maar ook omdat we weer terug belanden bij onze hoop, ons gebed, onze God.
Verdriet en pijn, verscheurd voelen en onmachtig. Moe van alle dingen me terugtrekkend en tegelijk weer meebewegend met het leven. Temidden van het uitbundige voorjaar wat barst van bloemen en schoonheid is er mijn plat geslagen hart.
Maar ik ben er nog. En het riet en de vlaspit zijn sterk, want ze zijn verbonden met de Levende. Toch Le Chaim, daarom, op het Leven.
( En hoe bemoedigend was gisteren weer; een feestje met bijna allemaal onbekenden waarvan velen mijn naam kenden en ik er zo bijhoorde, om applaus vroeg voor de gastheer, foto's maakte en met plezier samen aan tafel zat..)
Ze is jarig en ik ben bij haar te logeren.Als we weer thuis zijn na ons fijne stranduitje haalt ze wat kaarten uit de brievenbus.
Even later zit ze in haar stoel en opent één voor één de eenvoudige kaarten van familieleden.
Ze glimlacht als ze de kaarten voorleest en ze op tafel neerzet. Het is goed. Ze is dankbaar en tevreden.
Ik denk aan mijn grote feest, met alle slingers en ballonnen en de mand vol cadeaus..
Zij viert haar verjaardag rustig met kleine wensen en een mooi, stil hart. Ze is niet aan het vergaren maar heeft haar blik op haar hemelse Vader, als ze vertelt ook, van alles wat ze niet echt nodig heeft weg te gaan doen zodat ze eventueel zo weg kan.
De volgende dag eten we samen een heerlijk gebakje in het winkelcentrum, dichtbij haar huis.
We waren te moe om de stad nog in te gaan en de wind was guur. Het was een waar feestje; zalig bladerdeeg met verse aardbeien en slagroom en heerlijke bekers thee. We zaten aan een ronde tafel in een soort open bakkerij waar je de gezonde broden gebakken zag worden. Boven ons hingen een paar retro lampen met franje, wel vier bij elkaar, en een lekker ouderwets kleed op de grond te midden van de verdere stoere stijlvolle inrichting.
Ik voelde me zo vergenoegd. We waren gewoon thuis gebleven, hadden wat gerust op de bank en op bed en ik masseerde haar wat waardoor ik weer helemaal lekker in mezelf kwam te zitten. Wat een les steeds weer om dichtbij je eigen lijf en behoeftes te blijven en dat geluk vaak zo dichtbij is, in eenvoud en rust. De dag ervoor, net op het strand wou ik eerst even lopen bij zee maar zij vond gelijk wat drinken fijn en mijn moeie lijf bleek dat ook helemaal top te vinden toen we wegzakten in zalige kussens achter glas, met nog net wat voorjaarszon.
Met een vers broodje in de tas, gesmeerd in de stoere bakkerij, zit ik weer in de bus richting schiphol waar ik nog vliegtuigen ga kijken.
De rust van het samen zijn genesteld in mijn lijf, de vergenoegdheid dwarrelt na, en wat verstild ook vervolg ik mijn reis .Genietend van elke schijnbaar gewone zegen; een gaaf plekje in de bus, de zon op het riet, een molen een landend vliegtuig.
Noord-Hollands landschap, vriendschap vanuit rust. Shabbat is de rust ingaan van dat wat heel dichtbij ons ligt. Onze wil vertrouwend samen laten gaan met de zachte stem van Vader. Dát is de kunst.
Toch nog op pad, na een ochtend bijkomen in bed. Ik was nog keimoe toen ik wakker werd en bleef in bed tot een uur of twee. Mijn streven is nu om om half drie weg te gaan. Ik heb me zomers aangekleed, gezien de goede weersvoorspelling en een tas met van alles bij me. Thermosje thee, boterhammetje, dadels met beetje kaas erin, water, phone, extra fleecejasje voor als het toch koud is, geld voor als iets zich aandient. Zijn de banden niet goed hard. Schuur weer open, fietspomp tevoorschijn, speciaal dopje voor het ventiel. Geduld.. De fietspompslang is niet erg lang en de klik met het ventiel gaat erg moeizaam. Ik pomp één band op. Alles weer terug in de schuur, wil ik eindelijk op pad, blijkt de achterband toch te zacht. Weer de schuur los, zelfde ritueel. Het lukt niet. Ik sta inmiddels met de fiets in het zijpad, tussen twee huizen en hoor de buurman. Ik vraag over de schutting heen of hij wil helpen want het lukt niet. Hij is er gelijk en zo staan we samen gebukt over het ventiel en herhalen het gedoe met het speciale dopje. Samen gaat het goed. Ik pomp en hij houdt het ventiel vast. De voorband is ook nog zacht, merkt hij op, dus die doen we ook nog even. Hij drukt met meer kracht op de band en voelt beter dat ie nog wat lucht kan hebben. "Nu kun je een poosje fietsen", zegt hij en gelijk komt er een wonderlijk gevoel bij me binnen. Wegfietsend tast ik bij mezelf af wat het is. En ik weet het al snel. Het is zijn tederheid. Zijn woorden zijn als van een pappa die zijn kleine meid op weg helpt om een poosje te gaan fietsen. Niet een heel stuk, niet om van alles te moeten, maar gewoon om een poosje te kunnen fietsen. Precies dat stukje wat ik maar hoef.. Tederheid die zomaar iets in mij ontsluit en kleine meisje zingt, blij op weg: " Like a dad"!
Dat éne
Het is vrijdagavond en ik heb geen moed om nog eten te maken. Wél fijn om nog even een wandeling te maken, langs de huizen, de jumbo en dan naar de patatzaak. Met patatje en kroketje in een plastic zak loop ik naar huis. Alleen en wat moe, terwijl uit een auto gezellige visite met een baby bij mensen naar binnenstapt, die aan het muziek maken zijn en ook met een baby op de bank zitten.De gezelligheid stroomt me ietwat schrijnend tegemoet. Recht voor me is de katholieke kerk. Ik kijk naar boven en zie een smal kruis op de top van het dak staan. Ik denk, de wereld kan vergaan. Alles kan veranderen of wegvallen, maar dat ene blijft altijd overeind. De gebeurtenis van het kruis blijft áltijd overeind, wat er ook gebeurt. Een onzichtbare maar zeer werkelijke realiteit die reddend is voor een ieder zich daaraan vastklampt.
De boel gaat weer stromen
Soms voel ik me een kameleon. Ik vind zoveel verschillende mensen boeiend en mooi en de moeite waard. Ik kan dan ook vaak met heel veel verschillende mensen wel overweg. Geniet ook van de variëteit. God heeft elk mens mooi bedacht en ik houd ervan veel ruimte in mijn hart te hebben voor al die verschillen. Maar soms dan kom ik in de knel. Dan mis ik R U I M T E Voor goed -Olga zijn- heb ik toch specifiek iets nodig en dat haal ik dan vooral -alleen- weer in. Vandaag werd ik blij van alleen fietsen met mijn wijde schort over mijn broek en pet op. Zie mezelf in een ruit terwijl een groepje mannen me belangstellend opneemt en geniet gewoon van wie ik ben. Ik ben een beetje anders, een beetje gek, maar ik houd er van! Alleen betekent, alle ruimte om te ervaren en niets met iemand te hoeven. Alleen betekent me voeden met paarden in de wei, de kleur van het gras, de rivier dichtbij weten en ergens het water horen. Alleen door een winkeltje struinen en alle ruimte hebben om een kaart te kiezen of een steentje. Genieten van kleuren en materiaal. Op de fiets door oude straatjes rijden en Holland ervaren als in vroegere tijd, ineens helemaal spannend als in een film, het stille straatje met oude gevels en een paadje naar beneden. In touch zijn met Nederland van vroeger. Weer aan de rivier vind ik een heerlijk bankje in het gras bij de schapen en vanuit ruimteen rust gaat het weer stromen in mij. Ga heerlijk wat woorden dichten in een sms. Word helemaal blij als ik weer thuis kom in mezelf en bedenk dat ik dit ben; wat artistiek, Op mijn best als ik ruimte krijg voor inspiratie en creëren. Ik rek de geniettijd zoveel mogelijk met wat ik heb aan energie. - zwierend op de fiets - - heel veel van alles - - en ook even niets - De sluierwolken zijn veelal verdwenen en terug door het bos is er zoveel stilte en warmte van de zon op de de basten.Op de heenweg was het nog best fris. Nu een knus, warm bos om me heen, vogels vliegen af en aan. Beste tijd, eind van de middag, warm zacht licht en geen snelle wielrenners meer op het pad. Ik heb ineens ideeën voor mijn wolvilttas die ik veels te snel ging maken en waar ik het patroon te druk van vind. Ik vind weer houvast in mezelf en ontdek met wie ik wél en met wie ik niet bepaalde dingen kan doen. Met deze genietdingen heb ik ruimte nodig voor creatief, filosoferend, dromerig, zwierend, nadenkend, delend,-zijn- zijn, met ruimte, en dat kan niet met iedereen. Beter voelen met wie wat goed is blijft een uitdaging en een kunst. Je voelt het eigenlijk zelf al aan, waar het goed samengaat en waar niet. Waar er ontmoeten en plezier is en waar het stroef en beknellend wordt. Wat niet goed is voor jou is ook niet goed voor de ander. So celebrate the differences maar niet ten koste van wie je bent en moet kunnen ZIJN! such a challenge..
We hadden elkaar eindelijk weer eens aan de lijn. Het leuke met haar is onze gemeenschappelijke - geen held zijn in het koken voor anderen-. Net als gastvrouw zijn. Ook zoiets wat slechts onder bepaalde voorwaarden vlekkeloos verloopt. Of liever gezegd: ontspannen. Ik vertelde hoe ik dapper een salade voor mezelf ging maken op mijn nieuwe werkplek, met rijst, en dat ik dat eigenlijk al heel spannend vond. Mijn verhaal vond gelijk bijval met haar anekdote over haar eerste keer koken bij cliënten. Ze had hutspot gemaakt, gewoon 20, 30 minuutjes alles bij elkaar in de pan en lekker koken. Vond de vrouw des huizes de wortels niet goed gaar en mikte alles in de kliko.Tjonge, da's effe slikken voor je selfesteem. Gelijk na haar verhaal beginnen we heerlijk te lachen. Ik geniet altijd wel van de band die het schept als er gemeenschappelijke zwaktes en angsten zijn. Als we samen wandelen komen de verhalen ook altijd lekker los. Van komende spannende logeerpartijen en gastvrouwmomenten die je niet maar zo, hups in duikt, maar waar altijd een goed, in de rust bedacht, plannetje voor nodig is wat dan stap voor stap een haalbare overwinning wordt. Dat soort dingen brengt je eigenlijk dichter, of anders bij elkaar dan successen delen. Je geeft je wat bloot; ik denk dat dat het is. En met een succes houd je je kleren meer aan. Net als met die vriendin vandaag die op de bank vertelt van rouw en verdriet. Van niet vervulde wensen en wat het met haar doet. Ik deel ook mijn verdriet, soort laten sterven maar, van al zo lang gewenst verlangen. Zij had toch nog hoop voor mij, maar het samen stilstaan bij ons verdriet, in de veiligheid van de vriendschap vind ik een kostbaar geschenk wat je hart ergens weer vleugels geeft. Omdat het er heeft mogen zijn.. Een andere vriendin geeft zich ook altijd wat bloot, vind ik, als ze de aanmaaklimonade voor me neerzet in een mooi glas met schapen erop die ze gekregen heeft. En even later vraagt ze voorzichtig of ze het niet had moeten roeren. Ze doet een pittige studie en heeft verantwoordelijk werk. Maar zoiets vraagt ze, niet zo heel zeker van zichzelf en dat vind ik een geschenk. Net als toen we gingen kamperen en zij vroeg hoe of je een knoop maakt in een scheerlijn. Nou ik ben ik ook niet zo'n alleskunner maar die wist ik nog wel. Haar vraag ontdeed mijn hele hart van elke defense/verdediging en maakte me zacht en open. Elkaar onze zwaktes toevertrouwen, soms in de teerheid van een verdrietig hart en soms met een klaterende lach. Wat kostbaar!
We liggen gezellig naast elkaar, vriendinnetjesachtig op het warme golvende waterbed. Boven ons hangen spiegels. Ik kijk erin en zie alleen onze lijven zonder voeten en hoofd. Mijn benen en heupen lijken vol, gevuld, dik haast en groot naast haar staakjes, krom gebogen. Twee meiden, zo'n verschillend lijf; even waardevol. Ze geniet als ik me gezellig installeer met een lekker kussen en als een vriendin, ín voor een heerlijk uurtje kletsen, genoeglijk naast haar kruip en zomaar van wal steek. Als ik moet gapen gaat ze lachen. "Ik ga gewoon even een tukkie doen" zeg ik, "boffen wij even, lekker op het waterbed en anderen maar werken." Wat is het mooi, voel ik, om uit te gaan van gelijkwaardigheid. Niet van bovenaf, maar naast de ander, nu heel letterlijk; ernaast! Samen mens zijn, alleen heb ik armen die het doen en kan ik haar koude voeten lekker warm maken. Zoiets. Ik wissel het zijn met Evelien af met Charlie die tegen de muur op zijn vaste stekkie heerlijk zit te genieten van de muziek, het gedempte licht en de snoezelsfeer. Als ik naast hem zit, allebei lekker de schoenen uit, geef ik hem een open hand en legt hij zijn hand erin. Ze zijn zacht en soepel; zijn handen. Ik masseer ze wat met lotion en voel het verschil tussen man en vrouw. Bij haar komt alles heel nauw en is het attached ( verbonden) aan allerlei gevoelens, ervaringen en bij hem is het allemaal wat makkelijker; minder ingewikkeld. Iemand legde dat eens uit, dat vrouwen spaghettihersens hebben waarin alles aan van alles gekoppeld is, terwijl het bij mannen meer rechte lijnen zijn zeg maar. Heel anders dan de 'spaghetti'. In het zijn bij hem stel ik me innerlijk anders op, omdat hij een man is. Iets meer afstand en net effe anders aanraken maar wel ook nabijheid en diepgang geven. Vooral in de wisseling tussen hun twee merk ik dat heel duidelijk, dat bij haar het gelijk weer vertrouwd is; hetzelfde. Hij pakt mijn hand, legt zijn ene hand eronder en zijn andere erbovenop. Hij doet dit uit zichzelf en het is als het ware praten met ons lichaam. Mooi en het maakt me nieuwsgierig. Ik ga het aan en er gebeurt zomaar van alles onverwachts. Hij duwt zijn voet tegen die van mij en zet wat kracht. Doet dit een paar keer en dan weer legt hij een hand op mijn voet. Ik vind het bijzonder dat onze voeten elkaar raken, voelen, de zolen tegen elkaar. Zijn initiatief voelt als zijn deel in het gesprek. Ik reageer met aangaan van contact in het voelen van zijn aanraking, dingetjes zeggen en hem ook aanraken.. Later legt hij zijn hoofd zomaar bij me neer, op mijn schouder. Ik voel iets van zijn zijn, zijn opgewekte innerlijk, maar ook de zachtheid van zijn beweging, het tere. We kijken samen naar de honderden kraaltjes die door een soort zandloper naar beneden rollen, gefocused op het geluid, het ervaren. Steeds weer de uitdaging om te blijven voelen, hoe lang je iets doet, waar iemands behoefte ligt en waar je kan uitdagen en prikkelen. Soms is niets doen, en alleen laten zijn, samen zijn, juist ook een geschenk. Even geen programma of iets moeten. Ergens vind ik het ook wonderlijk te ervaren dat het me niet verveelt, en dat er zonder woorden over en weer er een ontmoeting is met diepgang, vertrouwen, geven en ontvangen, plezier en zoeken naar grenzen. Grapjes en troost. Vriendschap en liefde. Hun blijdschap in hun eenvoud en kwaliteit als mens is verkwikkend en verbazend eigenlijk. Gods wondertjes.
ik wil zoveel, teveel, zo grensoverschrijdend gevaarlijk veel
From tranquility of heart life erupts.
Die had ik laatst bedacht. Ik zit te vol, met plannen, met wensen, met mensen. Terwijl ik weet dat de kwaliteit die ik kan bieden altijd vanuit rust en stilte komt. En dan loop ik vast, in moe zijn, gewoon bekaf, in grenzen overgaan en mijn maag voelen trekken. Zat ik in de tram, op weg naar net bevallen vriendin met hele kleine zelfgemaakte babyslofjes in mijn tas, die zo leuk zijn om nú al te geven.., merk ik dat ik eigenlijk te moe ben. Maar ik zit wél al in de tram. Een schietgebed helpt dan echt, want de halte van de lange straat bleek vlak bij hun huis te zijn en mensen op straat hadden gezegd welke tram ik kon nemen omdat mijnOV-fietskaart niet geactiveerd was. Uiteindelijk keerde dit ook weer ten goede want zodoende hoefde ik niet 's avonds nog ingewikkeld Amsterdam door te biken/bikkelen. Door de kalmte en rust van de gelukkige kersverse ouders, op een knus plekje, samen op de bank, was het een ontspannen bezoek.De tram, slechts een piepklein stukje van hun huis, bracht mijn zeer moeie ik vervolgens naar Amsterdam Zuid waar ik gelijk op een bank kon neervlijen en enorm verwend werd met een verrukkelijke maaltijd, zalig wijntje en gewoon heel veel liefde. ( = niet gewoon maar heel bijzonder!) Ook nog weer bij het station later afgezet en zo kwam alles nog goed van mijn risico nemende, niet goed doordachte plan. Ik zie het bij anderen, hoe ze zich beperken, begrenzen en dingen afmaken. En ook hoe ze fris zijn en stevig in wat ze wel doen terwijl ik weer eens met schele ogen en pijnlijke nek op de bank zit. Een paar dagen geleden liep ik nog jubelend bij de buurman naar binnen dat ik naar Frankrijk ga van de zomer! Daar heb ik dan zo'n zin in ( als het er nog van komt overigens ; paar uurtjes voor niks gebrowsed op Bretagne en eurorelais- huisjes..) Ik wil weer naar de cliffs en op adventure, maar wat van een wat fatsoenlijker afgemaakt huis en iets van werk opbouwen? Gisteren was de trap afkrabben weer een niet gehaald doel.. Zodra ik wat energie heb, springen al mijn verlangens tegelijk naar voren en wordt het een chaos. Ontmoedigd en vermoeid voelt het dan ineens alsof het allemaal ook niets voorstelt wat of ik doe, terwijl ik eergisteren nog zo bijzonder bij een jarige zieke mevrouw heb gezeten, aan haar bed. Ook weer na een schietgebed om kracht. Het lijkt zo saai soms, zo burgerlijk gewoon. Ik bedoel, het binnen je grenzen blijven en alles één voor één en niet teveel. Toen ik, na een wandeling met thee door het park, genietend van uitzichten en vriendinnentijd, ook nog bij andere -op de route/leuke vriendin op een mooi plekje wonend - aan tafel zat, aan een met liefde gemaakte maaltijd die ik bijna niet op kon ( té moe gewoon, ja erg hè), zei ze glimlachend: "Soms denken wij het gewoon beter te weten en willen we gewoon wat anders". En zo is het maar net, en dan kan Hij weer opdraven met extra kracht, voorbidders en hulp, terwijl ik hartstikke spannend eigenlijk, een nare rit door het donker maak naar huis. Stubborn, hardleerse, levenslustige, erop uit willen trekkende, verlangende ik die vaak gewoon in bed ligt bij te komen, met even helemaal niets. Will I learn? Het is een beetje zoals Wayne eens zei: "Als je misselijk bent van drie bolletjes ijs neem je er vanzelf maar één in het vervolg." Omarm je woestijn en en het wordt een oase, zei weer iemand anders. Ook een mooie, nou mijn creatieve geest nog beteugelen. Proost, op evenwichtiger tijden!
Die laatste vriendin, die zelf bijna dominee is en een agrarische achtergrond heeft qua opleiding en afkomst, had wel een leuke mop over een Groningse boer. De dominee komt op bezoek en zegt tegen de boer: "Door de genade Gods heeft u een mooi stukje land liggen". "U zou het eens moeten zien dominee, als het alleen maar genade was"
Ik kwam aangezwierd, om half twee, in mijn lange wijde rok. Hemd en shirt erop, haar in een clipje. "Fijn", bij de cliénten zijn; snoezelen. Het was mooi weer en bijna de hele groep zat al geparkeerd in de zon. "Ga maar in de zon zitten, Olga", zei Janneke. "Nou graag". Heerlijk om te 'zijn' met andere 'zijners'. Richard, de stagiare, showt me de belevingstuin waar gongs en plastic ballen de boel geluid en kleur, beweging geven. Borrelend water en geurende plantjes. Ik laaf me aan het 'zijn'. Het feit dat niemand van de cliënten praat vind ik prettig. Het focust je contact op voelen, kijken en horen. Als ik ze aankijk en hun naam zeg, klaren ze op en geven een lach. We hebben pret met jassen aandoen. Hun dubbelgeklapte armen slippen niet zomaar in een mouw, dat gaat met stukjes en beetjes en grappig gewurm. Ze lachen er zelf om. En dan is het zo lekker gelijkwaardig, het contact wat je hebt met hun geest, hun -zijn-, en hoe we samen met hun lijf omgaan, in tedere zorg maar ook met leuke humor. Ik vind dat fantastisch. Even later rijd ik Evelien over de stoep en door de tunnel bij het spoor. Ik hol een beetje en ze hobbelt in haar stoel. We lachen om de vaart, ik zing een liedje en húps, duw de stoel weer omhoog. Het contact is zo licht, zo vanzelf. En vandaag is er zon, warmte, open gekomen bomen. Met Madelief rijd ik wat door de belevingstuin. Bij de bamboegong opent ze een oog en volgt de beweging. Heel subtiel. Een poosje boeit het haar en dan is ze moe. Het is het samen zijn in hun beleving van bewegend hout of een plastic bal met kleuren. Het voelen van de hobbels in de vaart, geluid van voorbijgaande auto's. Het geparkeerd staan in de zon en wachten op een sipje koffie uit een spuit en de zoveelste vriendelijke naar je toegebogen lach. Vrolijke woorden, lachend gesprek. Te groot stuk banaan in de mond gestoken waar Saria moedig in rondhapt wat er heel komisch uit ziet totdat ze er zelf gewoon wat uitgooit. En dan, tot slot, vleit ze zich als een kleine baby tegen mijn warme zwarte shirt aan en sabbelt zowaar. Ze knuffelt zich tegen me aan, drukt haar lippen op mijn wang en zoekt zó naar koestering. Ik denk ook dat ze zich even niet zo lekker voelde. Alle drie zijn we ontroerd en voelen met haar mee. Ontroerd door haar openlijk zich geven aan mij, en ik, ik laat haar toe en troost haar wat. Streel haar zachtjes, geef een kus. Warme middag in de zon. Zoveel licht en tederheid. Marianne schommelt lekker lang in de speciale schommel waar je als een kuip in zit. Charlie heeft last van zijn buik. Klaas staat in de kamer voor weer wat rust. Alles komt zo nauw, ieders hart is zo mooi en zacht. Zachte middag, versierd met kleine zachte pret en lach..Gelaafd aan de rust, onderlinge liefde, overgave in vertrouwen, wandel ik de zon weer in.
P.s Ik heb de namen van de cliënten veranderd voor hun privacy.
Het leven zit soms raar in elkaar. Kijk, wát ga ik doen op mijn eerste vastendag? Juist, éten inslaan. De avond ervoor heb ik namelijk gelezen dat groente en fruitsappen erg belangrijk zijn tijdens het vasten, en dat rauw fruit ook een goede ochtendstart is plus glaasje water met citroensap. Dus haal ik tasjes vol bij de goedkope marokkaan om smoothie te maken en een 'vegetable broth" en pik ook nog van allerlei ander lekker gezonds mee. Krijg er weer helemaal zin in, in de raw food en other foodhabits. De eerste avond was ik daar enthousiast mee bezig; een pan vol groentes choppen, half uurtje koken en dan laten afkoelen. Met een vriend een gesprekje over tien dagen vasten met Herman gehad, en hoe ze dat daar dan doen met de dure groente en fruitsappen, met 30 euro conferentiekosten. "Misschien staat er wel iemand groentes te choppen", zei hij ludiek. Grijns. Maar goed, ondanks mijn drukte met eten kwam ik zeker toe aan bijbellezen en gebed en voelde ik toch mijn terneergedrukte geest opleven en krachtiger worden. Gelijk sla ik door, doe teveel en slaap bijna een nacht niet waardoor ik nogal brak aan mijn zalige sauna-uitje begin, de tweede dag. De dag ervoor had ik namelijk een heerlijke wandeling door het onbekende Leersumse veld gemaakt en veel schone lucht ingeademd, ook een aanrader tijdens vasten. Toen, helemaal rozig, na 21.00 uur nog badslippers gaan lenen; tochtje door de kou, net teveel dus. Nogal brak dus in de sauna,Vegetavbe broth in de thermos, appeltje en banaantje voor wat kracht. Voel het verlangen naar een heerlijk bakkie koffie verkeerd, als ultiem begin. Ik sta het mezelf toe; in mijn badjas, bij het raam, grand fauteuil, zonnetje door het raam..cadeau! Tijd voor gebed. Zit helemaal alleen. Intieme tijd met een niet ingeplande koffie die ik net met een lichte hoofdpijndag uit mijn systeem had. Geeft niet.Achteraf was dit eigenlijk het meest intieme moment. Twee dagen 'vasten', morgen nog wat restjes smoothie en broth. Het was een succesje. Wat ik ontdek is dat als je moeilijke dingen gaat doen in Gods orde en met wat kennis en rust, dat ze dan niet te zwaar zijn. Het is een geheim waar je in moet binnen gaan om het te ontdekken. Het is een voortdurend leren en luisteren, fouten maken,voelen en doen. Leven vanuit je geest is Koninkrijksleven. Als toefje op de 'broth' zag ik 's avonds foto's van vroegere basisleidster op internet. Een hele serie van hun verblijf in Zuid-Afrika. De kleuren en composities spetteren mijn scherm af. Wat een feest, wat een rijkdom. Haar foto's vertellen me van haar geloof en vrijheid, van overdaad en beauty. Ze maken zomaar wat meer ruimte van binnen bij mij voor geloof in een heerlijk leven wat God wil geven als ik haar lachende gezicht met maffe brillen zie. Tegelijk is dit de avond, de laatste avond waarop een lieve zus in 't geloof voor 't laatst nog twee borsten heeft. Vandaag heel veel borsten gezien, allemaal twee stuks, en dacht aan haar. Gebeden liggen voor Zijn troon. In de sauna werd vandaag Gods lof gezongen en verrassingen zijn er altijd weer. Straks krijgt kinderloos echtpaar misschien een klein babytje, als pleegouders. Een ander echtpaar ziet eindelijk schot in een eindeloze adoptieprocedure. Jezus spreekt over mensen die het Koninkrijk binnengaan en met Abraham, Isaäk en Jakob aan tafel gaan zitten. Ja, dacht ik, Abraham, die heeft tot zijn 99e gewacht op een belofte. Waar was al dat wachten goed voor? Maar hij wordt wel genoemd als iemand waar we mee om de tafel willen zitten, uiteindelijk En dat is nou weer dat binnengaan, die andere kijk, andere ingang, ander gevoel. Eeuwigheidsperspectief. De geest en niet het vlees. Vasten in de sauna; what a mix.!
Het is koffietijd op de groep! Alle cliënten worden verzameld in hun rolstoelen of gewone stoel. Ze staan in een soort halve cirkel om de tafel heen met hier en daar wat ruimte ertussen en daardoorheen zitten wij als medewerkers en vrijwilliger, stagiar. Zij zitten/liggen en kijken rond. Praten lukt niet, kunnen ze niet. Maar het is koffietijd! Voor één iemand wordt de lauwe koffie in een spuit omhooggehesen en dan voorzichtig krijgt ze drinken. Een ander krijgt niets omdat de prikkel teveel is. Weer een ander kan zelf uit een beker drinken en neemt af en toe een slokje. Het heeft een grappig effect op mij. Wij kletsen wat en zij zijn er bij. Het is toch een geheel; een wonderlijk geheel. Ik houd van de aanvaarding, dat het is zoals het is en dat dat goed is. Er is een prettige sfeer, vredig, plezierig met toch een voortdurende oplettendheid op ieders welzijn. Vanuit ontspanning wordt het meeste opgepikt en ontspannen benoemd/gedeeld. Zoals dat iemand moe is, onrustig of juist blij. Er staat een blik met koekjes en soms krijgt iemand wat stukjes. Anderen weer niet. Zelf hoef ik ook niet altijd persé. Ik zit op een kruk en kijk wat rond en glimlach naar deze en gene.Of meng me wat in een gesprek. Het is tóch een echt koffiemoment, in het gebeuren van samen ervoor zitten, maar nét effe anders.
Ze zat met haar stok in het stoomhok, iemand al echt op leeftijd in zwart badpak gehuld. Assertief zocht ze voor zichzelf een plek waar ze haar benen kon strekken. Ze was dik aan het woord, over ministers die hun taken niet goed doen of spraakles nodig hebben. Zonder doekjes erom te winden gaf ze haar repliek. Die zou dit en die zou dat. Het had echter ook wel wat fris, deze ongezouten kritiek of mening, gewoon omdat het onderbouwd was en ze maakte me aan het lachen. Hele verhalen kwamen los over gemeenteraadsleden die maar goedkeuren dat er gebouwd wordt op zeer beschermd natuurgebied en alles wat daardoor verloren gaat aan landschaps- en archeologische waarde. Deze dame was ongelofelijk goed onderlegd en dat dwingt bij mij wel respect af.. We verlaten het stoomhok en zij gaat onvervaard onder de ijskoude douche met haar oude lijf, waar ik even geen moed voor heb.Wat een warrior deze vrouw. Later zie ik haar weer, onder het solarium. Ze keert zich op haar zij en al gauw is ze weer aan de praat. Tsjonge, jodendom, katholicisme en protestantisme, kruisjes op een grafsteen wat verboden werd en christenen die orthodoxen vervloeken en Maria die geen gewone vrouw was en de grootste bibliotheek ter wereld in Rome en het grote verval van deze tijd en de zekere conclusie dat we in het laatst der dagen leven. Ze heeft in haar eentje wel vijf jaar lang protest gevoerd! Ik luister en laat alles wat langs gaan in mijn hart. Ik zie haar ogen warm worden als ze het heeft over een statement, iets wat absoluut zo is, alsof dat haar meer verwarmt dan Jezus zelf. Als ik tegenwerp dat we elkaar in de essentie kunnen vinden en elkaar kunnen laten in verschillende meningen en dergelijke, reageert ze gelijk met een fel nee. Jezus heeft het ons voor geleerd en het gaat om...de eucharistie..en ze legt precies uit hoe of we dat moeten interpreteren. Hoofddingen, denk ik dan, waar is het ontmoeten van het hart? Mijn hart voelt groot genoeg om mensen te laten in wat voor hun als waarheden zo belangrijk zijn om verder te zoeken naar wat er leeft in hun hart, en te kijken naar wat er voor iemand het belangrijkst is op dat moment. "Niet zwijgen", zei ze, daar gaat het fout, als lieve mensen zwijgen. Dat is zo gek nog niet gezegd. Na drie keer aangeven dat ik nog even zwemmen wil, laat ze me jammerlijk gaan, nog veel andere onderwerpen brandend op haar tong. Hè, in het buitenbadje zwem ik lekker alleen nog heerlijke baantjes in de regen en gooi alle woorden van me af. Vrijheid in living loved, ruimte in mijn hart. ( mocht van haar ook niet; Engelse woorden erdoor gooien;" Onzin! de Nederlandse taal is zo rijk", was een gedoe om te koketteren volgens haar, maar ik enjoy het gewoon.
Ik sliep in (waarschijnlijk) hetzelfde bed als de mij bekende Amerikaanse schrijver die bevriend is met de eigenaar van dit geweldige huis, in de bergen bij Wicklow. Drie honden, een poes, twee woonkamers, een fourwheeldrivecar en veel land om het huis heen. Kippen ,een houtschuur en een blokhut waar dochterlief muziek maakt/composeert voor tekenfilms. Houtkachel erbij; isn't it a story from a book? Impressive; twee dochters die professioneel werken in de muziek. Hij voormalig pastor van een kerk en leraar wetenschap. Mensen met smaak en kennis. Zijn warme bruine ogen vertellen me dat hij Jezus kent, rust in Zijn liefde en zo voelde ik me aardig op mijn gemak. Gelijk de eerste dag lag ik al languit bij ze op de bank en roerde even in de soep zodat die niet aanbrandde en knuffelde met hond Lucy ( erg lief!) 's Avonds moest ik gewoon huilen, want eindelijk was er iemand die me heel veel van Ierland kon vertellen en hoe God dit land bezocht heeft met een golf van Zijn Geest, over héél Ierland, en hoe de katholieke kerk dat niet kon hándelen. Het doet pijn van binnen, in mijn hart als ik van alles hoor. Pijn van een passie, iets dieps, als een vurige liefde, een verlangen. Tranen bleven stromen als ik vertel ervan en als ik hang aan Davids lippen die me zoveel weet te vertellen. Buiten, als we wandelen en de machtige bergen me ook intens raken, beroeren met iets van de majesteit van God, Zijn kracht, Zijn verhevenheid, barst mijn hart zowat van geluk en verwachting. Zoveel verwachting heb ik voor dit land. Promises that are made to be fullfilled. Alles wacht.. Het barst ook van het water om ons heen na maanden van regen. Dikke watervallen in plaats van het gebruikelijke stroompje uit de rotswand en een kolkende rivier. Schaapskudde wordt heel smoothly bijeengedreven door een ervaren sheepsdog. We lopen in onze regencapes in beetje wind, niet te koud en mijn ene bergschoenzool begaf het plots, liet los, dus loop ik nu mank. Ik wil zoveel zoveel. I'm so happy", zeg ik spontaan. Ik wil nog zoveel meer bergen en wandelen en uitzichten en Ierland en houtkachelgeur en lekkere soep en voor elkaar bidden en dit land voelen. Het voelt als een betere jas om me heen. Dichter bij mezelf en bij God, vrijer. Mijn hart zo vol. Ach wat houd ik van de leuke dorpen, het échte eten, de heerlijke taal en het land, het land. "It's addictive", zeg ik in de auto. Ik wil er weer heen, als je ervan proeft wil je meer en meer. Maar goed, money runs out en 'k slaap niet goed ondanks de heerlijke bedden en Ierse wollen dekens nog bovenop het dons en complete rust. Ik wil teveel, teveel, teveel ,only have these few, few days. Maar Vader weet, en gelúkkig ga ik met veel vrede weer terug in the plane. Back in Holland, I've got work to do, in de drukke lage landen. De bergen wachten in mijn hart.
Ik zie zo'n leuke vrolijke jonge vrouw in je. Ik zie je met vlotte kleren aan, lachend in een winkelstraat, converserend met mensen; even het middelpunt, vanwege je uitstraling en hartelijkheid. Ik zie je met een vrolijke sjaal, terwijl de wind in je gezicht waait en je onderweg bent naar je gezin; net nog gewerkt. Evelien met allerlei interesses en vrienden. Je leuke blije lach. Ik zie je lachen met vriendinnen, aandachtig luisteren en begrijpen. Plannen maken voor een bakkie doen met iets erbij. Effe iets delen, een hugje en je gaat weer verder.
Monique ligt op het waterbed in de snoezelruimte en lacht. Donkere haren en een wat schrale huid, van de longproblemen ook. Misvormde handen als het ware dubbelgeklapt, zo mager als maar kan. Je kromme lijf en koude voetjes. Ik houd je vast en warm je met mijn warmte.We wiebelen samen op het waterbedmatras, genieten van het zachte licht, muziekje en lichtpilaren. Masseer je voeten tot ze warm zijn en klets maar wat. Zing wat voor je en kijk je blij aan. Zie je ontspannen en stralen.Al kan je niets zeggen en niets doen, ik meen toch wat te zien van wie je bent. Door al dat niet kunnen heen ontmoet ik jou, Evelien, en hebben we net zo'n soort van -op straat ontmoetmoment- in the middle of life.Twee vrouwen..
P.s Ik heb haar echte naam veranderd met het oog op haar privacy
Ik ren de donkerbruine versleten oude kroegtreden af op zoek naar de plee om mijn legging uit te doen( onder mijn broek). Opschieten, hurry up, want de band speelt veels te leuk. Het is iedere keer uitpellen geblazen, van buiten naar binnen, in de warme pub waar sommigen in hempjes zitten. Donzen jas, wollen trui, handschoenen, sjaal, alles kan uit, opproppen op een barkruk, dikke rugzak bewaakt door tafelgenootjes, wat geld in kontzak en dan je weer door de mensen heen duwen op zoek naar een plekje om samen met Hannah beetje uit ons dak te gaan. Toffe muziek, steeds sneller, gitaar, banjo, accordeon, fluit, bodhran, viool. Pinten bier; beetje duur, en vrolijke stemming. Yeah, we're in Dublin en het stikt van de muziek. Vol is mijn hart van alle mooie winkelpuien, straatlantaarns, wolwinkels, leuke eettentjes en zalig taartje in organic bakkertje. Súper om in Bewleys, Graftonstreet ons te goed te doen aan overheerlijke sodabread en soep en voortreffelijke salade, naast de amazing windows. We hebben de stad steeds meer door; van hoe je waar komt. In het begin een beetje een doolhof maar de tweede dag zijn we al gevorderd. In een leuke pub, niet ver van het hotel,( Celt, Talbotstreet) gaan we als derde kroegje van de avond naar binnen en de gezelligheid van soort huiskamerbankjes met kaarsen in wijnflessen en mensen kletsend om de muzikanten heen is zo vervrolijkend en uitnodigend, van "Kom er bij!". Hier is ruimte om te dansen. Wijntje erbij en lekker losgaan. "We kunnen zo gek doen als we willen", roept Hannah, " niemand kent ons! Ik neem het ervan, nergens aan denken, alleen maar reageren op de muziek en helemaal los worden in je lijf. Dan is er een oudere man ( tegen de tachtig!) bij de bar die met me gaat dansen. En erna een jongere man. We draaien rondjes, zo van inhaken en hupsakee, maar hij leidt ook in de dans, heeft ervaring. Maakt me wat verlegen want dat kan ik niet goed. Maar dit is Ierland, hier is geen oordeel, hier is warmte en mogen zijn. Mensen kijken en lachen. Ik hups in een reipas langs hem heen. Gráppig! Andere man heeft hele zachte handen en is zacht in zijn bewegen en grappig. De vrouw met de gitaar zingt heel apart, ze galmt in stukjes, een heel eigen geluid. Eerst vond ik 't niet mooi, maar ze doét het, stort haar hele hart erin, en haar zingen verbindt ons mensen in de pub. Hannah en ik dansen tot we niet meer kunnen. Nog wel drie keer met de oude meneer ook en tot slot, the last song, raakt mijn voorhoofd de zijne, beetje apart maar voelt als een verbond voor mij: Ierland-Holland. Laatste song of the night, al twaalf uur en iedereen gaat staan. De rolluiken zijn naar beneden. Groene vlag met een harp met Ierse tekst met zoiets als:" speel de harp" erop. Vreugde in de pub; gewoon plezier! Verbinding in muziek en dans en heel veel glazen bier Dublin, Ierland, we rocked the night away. Bezweet en lachend naar ons bed. Night of musicpleasure in my heart will stay.
 "Wink"){kind=icon}
