Deze wedstrijd gold voor mij de voorbije jaren steevast als ultieme snelheidssessie in voorbereiding op het BK marathon, een week nadien. Maar nu er geen marathon georganiseerd wordt (om de gekende redenen), moest dit maar een aanloop worden voor het BK 10 km op weg in Lokeren, volgende week. Ik heb dus in functie van volgende getraind en bijgevolg niet getaperd, deze week Ik stond dus met niet al te frisse benen aan de start van deze steeds zware Ambiorix run, waarin enkele stevige puisten van jewelste dienden beklommen te worden. Qua tegenstand (voor mij 55 plus), hoefde ik me geen illusies te maken dat het podium haalbaar zou zijn. Als er een categorie 60+ was zat er allicht wel een podium in, maar daar was ik nu niet mee bezig. Enkel & alleen mijn eigen wedstrijd interesseerde me en hoopte mijn tijd van vorig jaar te benaderen. Na een snelle start (3 min. 50 sec.!), zakte dat tempo en ik liep meestal alleen. De hellingen verteerde ik goed en kon het tempo behoorlijk volhouden. Via nog een versnelling op het einde, was mijn laatste km nog de tweede snelste van de wedstrijd. Ik werd (pas) 5de M55 (25ste algemeen) in 40 min. 46 sec. Netjes onder de 4 min./km en dat was de bedoeling, dus was ik tevreden, zeker rekening houdende met het parcours. Ik was zelfs 8 sneller dan vorig jaar! Sharon verbeterde haar tijd zelfs met een dikke minuut! Wegens die Corona kwam van onze gebruikelijke cooling down (met andere woorden: enkele biertjes) ook nu niets in huis . Maar dat kon de pret niet bederven.
9de Den Driesch Loop. Valkenburg (NL). (+/- 9,8 km)
Door al die Corona-shit is het tegenwoordig al ver zoeken om een loopwedstrijd te ontwaren. Zo kwamen we uit in Valkenburg, vlak over de grens, dus we moesten niet ver rijden. Rond 9u30 vertrokken mijn dochter & ik richting Nederlands Limburg voor onze eerste wegwedstrijd sinds een half jaar (!). Het was een perfect weertje met zon en een graadje of 18, dus alles was aanwezig om er een aangenaam loopje van te maken, als mijn hamstrings daar ook mee akkoord gingen Ter plaatse werden de voorzorgsmaatregelen met afstand houden en temperatuur meten goed in acht gehouden en konden we eindelijke nog eens van Jetje geven De eerste twee km waren vlak en gingen vlot aan iets minder dan 4 min./km. Maar dan begon het festival: een lange & steile klim die overging in onverhard. Vervolgens doken we een bos in en ging het continu bergop en bergaf met enkele passages waar er even gewandeld moest worden. Het tempo zakte uiteraard (er waren uiteindelijk 3 kilometers bij die 1 min./km trager waren dan het aanvangstempo). Op al die op-en-neer gaande bospaadjes was van tempo aanhouden geen sprake. Tijdens de laatste afdaling, op zowat 2 a 3 Km van de meet, zag ik dat een oudere medemens sterk naderde op mij. Dus moest ik een tandje bijsteken en vond bijgevolg op de laatste paar vlakke kilometers opnieuw mijn snelheid van in het begin terug. Finaal hield ik nog 2 seconden over op die mens, die een Engelsman bleek te zijn, en werd 1ste van de 17 M55. (14de van alle 129 deelnemers) in 41 min. 59 sec. Ruimschoots tevreden, temeer omdat die hamstringhinder achterwege bleef. Ook Sharon liep een puike wedstrijd: 4de senior dames in 53 min. 24 sec. Dit was een opsteker met het oog op de Ambiorix Run, over 4 weken
Het is al een half jaar geleden dat we nog eens een wedstrijd betwistten en de enige schuldige daarvoor is: Corona!!! Om toch nog enigszins wat competitie- en wedstrijd gevoel te creëren organiseerde onze club ACA een Micromeeting: een kleinschalige, doch officiële wedstrijd. De langste afstand op die piste was 3000 meter, dus koos ik daar voor. Zeven weken geleden werd eveneens in Alken een testwedstrijd gehouden en toen liep in de 5 km in een teleurstellende 19 min.44 sec. (=3 min.57sec/km). Daar wou ik nu dus riant onder blijven en een gemiddelde halen van 3min.45sec./km. MAAR: na een van de zeer zeldzame intervals, die ik deed (anderhalve maand geleden), begonnen diezelfde rechter hamstrings op te spelen, die me vorig jaar 3 1/2 maand buiten strijd hielden... Ik kon steeds blijven lopen, doch niet altijd van harte. Eens te meer gestimuleerd door dochter Sharon, die evens deelnam met een knappe prestatie als gevolg, stond ik samen met 15 atleten aan de start voor 7 1/2 rondjes op de piste. Van mijn hamstrings had ik geen last, maar van een fatsoenlijk tempo kon ik enkel maar dromen. Ik kon mijn snelheid wel goed volhouden, met de nodige moeite weliswaar, en kon de laatste ronde finaal wat versnellen maar het werd lang niet wat ik gehoopt had. Resultaat: 10de plaats in 11min.38sec., oftewel 3min.53sec./km. Rotslecht was het dan ook weer niet, doch mijn doelstelling helemaal niet gehaald. Het geluk moet je soms in een klein hoekje zoeken en die vond ik in mijn Polar, want die gaf 3min.46sec./km aan.... Vanaf nu geloof ik niet meer in God, maar in Polar. Uiteraard klopt die meting niet, maar we hebben ons toch geamuseerd met een beetje wedstrijdgevoel en met (verre) hoop op een mooie (loop) toekomst.
Het was twee jaar geleden dat mijn dochter & ik naar dit plaatsje trokken om er een wedstrijdje te lopen. Haar blessure is nu volledig vergeten en mijn trainingen verlopen sinds deze week terug naar wens, dus we gingen ervoor! De wind was weer eens de storende factor maar de gezellige drukte die zo typerend is bij de Walen, heerste er als vanouds. Met liefst 257 lopers gingen we om 10u15 reeds van start voor de lange afstand. De omloop was volledig anders dan in 2018 met het gevolg dat we de eerste 4 km wind in de rug hadden. Zodoende kon ik een tempo van ongeveer 4 min. per km vrij goed aanhouden, maar dan was de pret over... Bij een eerste strook met tegenwind ging het ook nog eens bergop en verderop, na zowat 7 km een lang stuk van meer dan 1 km meestal bergop met nu de wind volop in de smoel! Daar was het harken met een traagheid om U tegen te zeggen: het tempo lag er om en bij de 12 km per uur... Na die worsteling een bocht naar rechts op een veldweg met grote plassen die niet te ontwijken vielen, kortom: het was geen moment om persoonlijke records scherper te stellen! Richting finish konden we dan toch weer het grote mes opleggen om alzo toch nog een beetje aanschouwelijk de eindmeet te overschrijden na een afdaling. Met een tempo van 4 min. 09 per km kon ik perfect leven, zeker omdat ik de 1ste plaats bij de M60 nog eens wegkaapte (39ste algemeen). Sharon was ook opgelucht met haar eindtijd, zo konden we onszelf nadien nog eens belonen met wat gerstenat .... De prijs die ik ontving (6 streekbiertjes) kan ik de volgende weken thuis nog verder bestuderen...
Na mijn puike Halve Marathon van Posterholt was mijn vertrouwen niet weinig toegenomen om er ook iets van te maken op een 10 km. Het stormweer had er echter voor gezorgd dat de organisatie de omloop moest inkorten en dat de afstand een stuk minder werd. Nu werd er gelopen over 2 kleine rondes i.p.v. 1, zoals vroeger. Het was exact 10 jaar geleden dat het ook stormde tijdens deze wedstrijd. Toen waaiden er zelfs (stukken van) bomen om en 1 daarvan kwam op het parcours terecht, net op het moment dat ik er passeerde. Die viel net op mij, maar ik werd wonderwel niet geraakt, doch struikelde wel over de dikke stam die net voor mij viel. Was ik een fractie sneller geweest, dan was het einde verhaal, denk ik.. Zover zou het deze keer niet komen, maar de hevige wind speelde me ook deze keer parten. Zelfs van bij de start, met rugwind, geraakte ik geen poot vooruit en bij zijwind was het zaak om niet in de berm terecht te komen. Algauw voelde ik dat ik geen macht in de benen had, maar ik probeerde er toch wat tempo in te houden en er een doorgedreven training van te maken. Uiteindelijk strompelde ik als 39ste van de 292 deelnemers over de finish in 39 min. 15 sec. (=4 min. 12 sec. per km!). Op training ben ik soms sneller. Ik had er, ondanks de omstandigheden, wat meer van verwacht. We zullen deze zwakke bedoening maar beschouwen als een slechte dag en kijken toch weer vooruit naar Fernelmont, over twee weken....
34ste âAnnendaalloopâ. Posterholt (NL). 21,1 km.
Deze puik georganiseerde Halve Marathon stond destijds meerdere malen op mijn programma, toch was het reeds vijf jaar geleden dat ik er nog eens deelnam. Acht weken na mijn vorige Halve, tevens op Nederlandse bodem (Ell), was ik benieuwd wat ik waard zou zijn op mijn favoriete afstand. Die (veel te korte!) veldloop van vorige week was dus geen maatstaf voor mijn vormpeil die ik eerder aanwend voor het langere werk. En mijn trainingen verlopen weer als vanouds, al bot de pure snelheid uiteraard gaandeweg wat meer af. Dochter Sharon waagde zich aan de 5 km en maakte na twee maanden blessureleed haar comeback. De atleten van de 5 km startten 10 minuten voor de langere afstanden en zodoende liep ik even met haar mee als opwarming. Om 11u trok de kudde van de Kwart- en Halve Marathon zich op gang met mezelf op de eerste rij. Dat ik DAT nog durf op mijn leeftijd... Blijkbaar ontbreekt het me nog altijd niet aan zelfvertrouwen. Ik probeerde mijn tempo van 2 maanden geleden (=15 km/u) terug op te pikken en dat lukte vrij behoorlijk. Veel bekende gezichten waren er niet bij, dus concentreerde ik me meestal op mijn klok en de omgeving, natuurlijk. De lange rechte stukken nodigden uit om te accelereren, doch ik hield me verstandig (al zeg ik het zelf) aan een snelheid van 4 min./km. In het begin van de tweede (van 2) rondes ging het ietwat moeizamer, uiteindelijk kon ik het beoogde tempo verrassend goed bolwerken en de laatste twee km waren finaal nog de snelsten van gans de wedstrijd! Zo overschreed ik de finish als 1ste 60 plusser (24ste algemeen) in 1u25min.4sec!. Liefst 1 minuut sneller dan in Ell. Mijn 46ste Halve Marathon was dus zeker niet de slechtste, en vooral niet als je die tijd omrekent via leeftijdscorrectie. Als <30 jarige zou dit iets minder dan 1u en 9 minuten betekenen! Al is dit theorie natuurlijk, toch was ik uiterst tevreden met mijn prestatie. Dat was ook Sharon met een knappe 26 minuten op haar 5 km en hopelijk blijft ze gespaard van verdere lichamelijke ongemakken. Als prijs kreeg ik een grote fles Kasteelbier, die terug naar België mocht brengen. Die zal in een der volgende weken wel eens ontkurkt worden, intussen kijken we vooruit naar de volgende: waarschijnlijk de Midwinterjogging te Kiewit.
Limburgs Kampioenschap veldlopen. Tessenderlo. (4,85 km)
Ondanks mijn slechte ervaringen van vorig jaar tijdens de veldloop van Looi (toen het BK), was ik heden weer paraat. En zelfs al heb ik in deze discipline weinig of geen aanleg (ook omdat ik geen intervals doe), toch wou gaan voor een dichte ereplaats. Versnellingen mijd ik als de pest om mijn hamstrings te ontzien, alsook mijn rechterknie, die soms wat opspeelt als de temperaturen zakken (artrose). Ik moet het dus hebben van een geleidelijk tempo en lange passen. Dit zijn 2 eigenschappen waar je niet veel mee kunt aanvangen in een veldloop. Sinds enkele jaren zijn de afstanden voor de 50 plussers dan ook nog eens serieus ingekort (om tijd uit te sparen, allicht). Waar vroeger de afstand nog circa 7 km was, bedraagt die nog slechts een kleine 5 km. Gevolg: als ik goed opgewarmd ben, is de wedstrijd voorbij... Daar kwam nog bij dat de Limburgs kampioen van vorig jaar bij de M60, de heer Quadflieg, ook van de partij was. Van bij de start ging hij er als een speer vandoor, dus concentreerde ik me alleen op de tweede plaats, met als concurrent: clubgenoot Eduard. In de tweede ronde kon ik wat afstand nemen van hem, maar nummer 1 was ervandoor. De omloop was goed beloopbaar op een zandbak na, waar we drie maal doorheen moesten ploegen. Zo behaalde ik toch nog zilver op slechts 16 sec. van goud. Hier kon ik mee leven, ook al omdat ik nu 8 seconden sneller was dan vorig jaar op hetzelfde parcours. Er is inderdaad nog leven na de dood...
Vier jaar was het geleden dat ik nog eens een Kerstloop deed, toen in Meeuwen. Daar mijn conditie (=uithouding) bevredigend te noemen is, doch daarnaast toch wat aan mijn snelheid wou werken, nam ik deel in Zoutleeuw. Graag had ik nog eens onder de 4 min./km gedoken, zelfs bij een afstand van meer dan 10 km. Op mijn leeftijd mag je ook niet veel sneller meer verwachten en de stevige wind zou me toch wel serieus parten spelen. Er was een behoorlijke opkomst samengetroept aan de Kleine Gete, temeer omdat de 6 en de 12 km samen van start gingen. Mijn start, echter, ging moeizaam en kreeg mijn oude diesel maar met moeite op temperatuur. Na een paar km kon ik aanklampen bij een groepje en ik kwam stilaan onder stoom. Ik merkte zelfs dat mijn tempo niet of nauwelijks zakte op een stuk van een dikke km tegen de wind in: een goed teken! Wat later liep ik alleen en zo moest ik op de tanden bijten tijdens de tweede ronde en toch was die maar 13 trager dan de eerste: ook een goed teken. Ik finishte als 11de (van de 103 algemeen) in 48min.45sec. Dat is 4min.en 3sec./km. Net niet mijn doel bereikt, maar alle omstandigheden in acht genomen zeker niet slecht. Het geeft de burger moed om zo het jaar af te sluiten.
De Halve Marathon is tot nader order één van mijn favoriete loopafstanden en vooral die van Ell al zeker sinds een achttal jaar (als de weersomstandigheden meezitten, tenminste). Dit was mijn 45ste Halve ooit en dat zou niet mijn snelste worden (daar moet ik als bijna 63-jarige niet meer van dromen...). Wel is het op mijn leeftijd zaak om te (proberen) te houden wat je hebt, en zelfs dat is elk jaar uiteraard een zwaardere opdracht. Toch stelde ik voor mezelf een zot en ambitieus doel : namelijk een tijd van 1u25 a 1u26min.= mijn resultaat van vorig jaar... Zwaar is het parcours in Ell allerminst en al zeker niet bij de start: die ligt boven op de brug van de A2. Aan het weer zal het ook niet gelegen hebben want met 10°, zon en weinig of geen wind was het ideaal loopweer. Deze keer mocht ik meerijden met mijn dochter Sharon (ze had misschien schrik dat ik weer verkeerd zou rijden...ook dat is een ouderdomsverschijnsel.) en om 8u30 vertrokken we ruim op tijd. Zij sukkelt de laatste tijd wat met de kuit en besliste daarom de korte afstand (7,7 km) te doen. Elk jaar zijn er meer deelnemers, nu waren er 331 op de Halve alleen al. De eerste hectometers gingen, zoals verwacht, voorspoedig en de eerste kilometer ruim onder de 4 minuten. Ik had mijn ultra lichte schoentjes sinds lang nog eens aangedaan en ondanks weinig of geen schokdemping zaten die prefect. Ik kon een tempo van 15 km/u netjes volhouden, al kreeg ik halfweg de indruk dat ik dit niet tot de eindstreep zou kunnen doortrekken. Tot mijn niet geringe verbazing zakte mijn tempo geenszins en de laatste kilometer ging zelfs nog onder de 4 minuten! Zou dit komen omdat ik daar de eerste dame kon overrulen? Feit is dat ik finishte in 1u26min.6sec.(maar 45 seconden trager dan vorig jaar) als 1ste van de zestigplussers! Net niet mijn doel bereikt, maar zeer tevreden natuurlijk... (Dit had ik drie maanden geleden niet voor mogelijk gehouden). Zodoende mocht ik (zoals steeds in Ell) op de hoogste trede van het podium plaatsnemen. Mooie afsluiter van het jaar en dat geeft de burger moed. Dochterlief kon met meer pijn dan moeite haar wedstrijdje voleindigen en ziet zich genoodzaakt om haar kuit te laten behandelen. Zo duiken we de winterstop in en kijken uit naar volgend jaar. Misschien doe ik links of rechts wel ergens een kerstloop, als de omstandigheden ideaal zijn... ik ben inderdaad een goed-weer-lopertje...
34ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (+/-33 km)
Het hoogtepunt (letterlijk & figuurlijk) van het jaar situeert zich voor mij traditioneel op de 2de zondag van november. De circa 17 hellingen (630 hoogtemeters), waaronder 4 zwaardere en de muur naar de finish toe, vormen telkens weer opnieuw een (zwaardere, wegens oplopende leeftijd) uitdaging. Nog nooit kon ik er een eerste plaats in mijn categorie versieren, wel ettelijke podiumplaatsen. Meestal botste ik op een supersterke (en 6 jaar oudere!) mijnheer Schoonbroodt. Ik was niet weinig benieuwd of ik dat Nederlands fenomeen dit keer wel de baas zou kunnen...? Sinds 2000 miste ik maar 1 editie (in 2014, wegens knie probleem), dus was dit mijn 19de deelname. Nog nooit waren er zo weinig deelnemers (383 finishers) op de lange afstand. Dit zou kunnen te maken hebben met het feit dat er sinds enkele jaren ook een 2 cimes werd georganiseerd. Die wedstrijd loopt over 2 zware klimmen, is 16 km lang en daar waren wel meer deelnemers. 1 daarvan was mijn dochter Sharon, die voor de derde keer de uitdaging aanging, ook al was haar conditie wat minder. Mijn doel was: een tijd van onder de 2 uur 30 min. Dit zou 5 a 6 minuten sneller zijn dan vorig jaar, toen ik een offday had. Om 11 uur startten we onder prima omstandigheden: weinig of geen wind, zonnig en de temperatuur zou oplopen tot 10 a 11°. De eerste 12 km liepen meestal bergaf met toch nog genoeg nijdige beklimmingen. Daarom is het zo moeilijk indelen en niet voortvarend te werk te gaan, wetende dat het zwaarste gedeelte er pas aankomt na 21 km. Daar Jo een kei is in bergaf lopen, wist ik dat ik hem de eerste kilometers nog niet terug zou zien. De benen voelden goed, maar zeker niet super aan. Na 5 km kwam ik even gelijk met hem en rond de 13de km haalde ik hem opnieuw in, telkens tijdens een beklimming. Maar dan ging hij ervandoor en hij bouwde tijdens de afdalingen in een mum van tijd een ruime voorsprong uit. Toen ik tijdens de lange klim na 21 km nog niet dichterbij kwam, wist ik dat de 2de plaats bij de M60 het maximaal haalbare voor mij was. Een hele dikke Chapeau, Jo! Nochtans vond ik mezelf relatief vlot klimmen, al begonnen de spieren (vooral de linker dij) gaandeweg meer op te spelen, vooral tijdens de afdalingen. De laatste halve km was het als vanouds bijna kruipen richting aankomst, maar dankzij de aanmoedigingen van Sharon, die de laatste hectometers samen met mij (opnieuw) aflegde, wogen die laatste loodjes toch iets minder zwaar. Resultaat: 2de van de 36 Masters +60 en 42ste algemeen in 2u 32 min. 23 sec. Mijn doel niet bereikt, maar tevreden want ik was toch nog 3 min. en 15 sec. sneller dan vorig jaar. Toch ook niet vergeten dat ik pas 3 maanden geleden opnieuw begon te lopen na mijn hamstringblessure. Zeer eigenaardig detail: ik liep exact hetzelfde tempo als tijdens de Marathon in Eindhoven, 3 weken geleden (zelfs tot op een honderdste van een seconde!!). En als je weet dat ik in Battice altijd ongeveer 20 sec./km trager ben dan in Eindhoven, betekent dit een serieuze verbetering... Sharon was minder tevree, want 5 min. trager dan vorig jaar. Dit lieten we echter niet aan ons hart komen, en een (eventuele) mindere prestatie was vlug vergeten na het nuttigen van enkele sneetjes brood met heerlijke Hervse kaas en een paar goddelijke Val Dieus, in zaal Cercle, achteraf. Het vreemdgaan (van de spierpijn), de volgende dagen zal niet meevallen....en toch: wedden dat we volgend jaar weer present zijn? Gek zijn doet vooralsnog geen pijn. En zo zijn er nog honderden andere kwieten. Maar: liever een rare kwiet dan een saaie Piet, of niet...?
Deze wedstrijd is de enige waar ik sinds 1997 onafgebroken aan deel heb genomen. Van mijn 23ste editie verwachtte ik op voorhand niet al te veel. Reden: de Marathon, die op het eerste gezicht goed lijkt verteerd te zijn, is amper 1 week achter de rug, en de ronduit vettige omstandigheden wegens de regen van de voorbije dagen. De vele onverharde stukken lagen er daarom drassig bij en omdat veldlopen sowieso niet mijn favoriete discipline is, stond ik met niet al te veel goesting aan de start. De eerste drietal kilometers verliepen nochtans vlot en aan een fatsoenlijk tempo. Maar dan kwamen die stroken onverhard, waar het soms schuiven was en uitkijken om niet uit glijden. Bovendien groeiden de klimmetjes van kuitenbijtertjes uit tot afmattende beklimmingen. Plassen ontwijken was op den duur zelfs te vermoeiend: dan maar erdoorheen! Ik liep gans de tijd in gezelschap van mede 55 plusser Ivo, in de hoop toch nog een podiumplaatsje te versieren in mijn categorie. Dat dit met het verstrijken der jaren alsmaar moeilijker wordt, is de logica zelve en dit mocht ik 2 weken geleden ervaren met een zesde plaats in Tongeren. Ondertussen kon ik gelijke tred houden, maar de laatste anderhalve km was er teveel aan en kwam het feit naar boven dat de benen toch niet fris genoeg waren om de duelleren met Ivo. Ik moest lossen en kwam als 5de M55 (32ste algemeen) over de meet in een beschamende tijd van 55 min. 9 sec. Ook dochter Sharon presteerde onder haar niveau, maar zij won wel een reischeque van 75 euro met de tombola! Toch nog een mooie afsluiter van de dag. Voor mij persoonlijk een dag om zo vlug mogelijk te vergeten en uitkijken naar de volgende uitdaging: Les 4 cimes in Battice over drie weken...
Net als de vorige vier edities reisden mijn vrouw en ik de dag ervoor reeds af naar Eindhoven, om dan in te checken in het Intel hotel, aldaar. Maar deze keer vergezelde onze dochter Sharon ons omdat ze er de Halve gaat lopen. We arriveerden er laat, zodat we pas om 21u., na wat zoeken, een restaurant vonden voor ons avondmaal. Een goede nachtrust later voelde ik me zowaar klaar voor het grote werk, doch met de nodige twijfels wegens een minimale voorbereiding. De voorbije 8 weken (sinds ik opnieuw begon met lopen) heb ik maar 505 km op de teller (=63 km/week). Zeer pover dus, ook omdat ik maar 1 lange duurloop van 31,5 km kon doen. Dus was het devies: gewoon uitlopen zonder averij en zo weinig mogelijk op de klok kijken. Net als vorig jaar was het zomers warm en de temperatuur liep op tot 24°. Daarbij kwam de wind stevig opzetten, zodat het weer een lange calvarietocht zou kunnen worden. Toch volgde ik een groep, geleid door een Pacer, die ging voor een eindtijd van 3 uur. Na 7 Km voelde dat voor mij net iets te snel aan, dus liet ik me afzakken en zocht mijn eigen, zo comfortabel tempo. Na zowat 11 km liepen 2 mannen van mijn categorie (M60) me voorbij, van wie ik er 1 enkele km later remonteerde. Zodoende kreeg ik in de mot dat een podiumplaats er dik inzat, want ik liep in derde stelling. Al wat ik moest doen was mijn eigen tempo lopen, dat steeds trager werd, overigens. Bovendien begon de warmte, alsook de wind me parten te spelen, dus zakte de snelheid gestaag richting 5 min./ km. Halfweg raapte ik nog 1 concurrent op, maar een vijftal km eerder was er een andere mij voorbij gelopen. Dus ik bleef in derde positie en dat motiveerde me om door te bijten tijdens de moeilijke momenten. Die waren er genoeg, ook voor de anderen, want de warmte maakte er een klein slagveld van. De laatste kilometers ging ik warempel nog wat op het gaspedaal staan, zodat ik ultiem nog wat inliep op de concurrentie. Finaal had ik nog respectievelijk 5 en 2 minuten achterstand op nummers 1 en 2. Uiteraard was ik zeer tevreden met Brons. Wie had dat 2 maanden geleden gedacht!? Mijn eindtijd (3u16) was totaal bijkomstig en dit was trouwens mijn tweede traagste Marathon ooit. Mijn hamstrings hielden zeer goed stand, enkel na 20 km begonnen die tijdelijk wat te wringen. Nog nooit heb ik tijdens een Marathon zo weinig mijn chrono gecheckt: overleven was de enige opdracht, en toch viel ik in de prijzen! Sinds mijn eerste deelname aan dit BK (in 2008) belandde ik steeds op het podium, waarvan 6 maal eerste. Sharon had haar eerste Halve volbracht in 2u25. Ver verwijderd van haar streeftijd, maar daar waren de omstandigheden, zoals eerder vermeld, de oorzaak van. Dus maakte ook zij zich er niet al te druk over en genoot meer van de sfeer. Zo konden we alsnog voldaan terug richting Wellen en Stevoort karren en de spieren laten herstellen voor de volgende wedstrijd (Kortessem, volgende week).
Acht dagen voor het BK Marathon en amper 8 weken nadat ik mijn looptraining hervatte, was deze wedstrijd de finale test voor Het Moment Van De Waarheid van volgende week Zondag in Eindhoven. Mijn blessure blijft gunstig evolueren, in die zin dat ik enkel nog vaag iets voel in die rechter hamstring als ik versnel. Qua snelheid kom ik nog te kort, simpelweg omdat ik er uit voorzichtigheid nog niet op getraind heb. Ik was dus niet weinig benieuwd hoe dit zou aflopen op het toch wel zwaar parcours in en om het Plinius park. Ook mijn dochter was van de partij, zij heeft een podiumplaats te verdedigen in de Victors Cup. Dit laatste is voor mij niet het geval omdat dit mijn eerste wedstrijd was voor die Cup en zodoende niet in aanmerking kom voor het klassement. Ideaal loopweer: 14° en niet te veel wind, dus kon er stevig gestart worden. Ofschoon ik het gevoel had niet vooruit te geraken, kwam ik na 1 Km al door in 3 min. 50 sec. Uiteraard zakte het tempo vanaf dan, mede & vooral door de hellingen, waaronder 1 serieus knikje na zowat 7 km. Drie mede 55 plussers kon ik van meet af aan niet volgen, doch ik kon in de buurt van Ivo blijven. Echter, de laatste 2 Km was mijn kaarsje uit en ik moest hem en een voor mij onbekende Voerenaar laten gaan. Zo eindigde ik als 6de van de 26 M55 (26ste algemeen) in 40 min. 55 sec. Liefst 5 sec./Km sneller dan mijn vorige wedstrijd (Hamont, 4 weken geleden), en dat ondanks de veel zwaardere omloop. Hier kon ik uiteraard zeer tevreden mee zijn. Dat was Sharon ook, zij zal in Eindhoven haar eerste Halve Marathon lopen. Ze pitste vandaag 2 min. van haar tijd van vorig jaar af en heeft uitzicht op de 3de plaats in het eindklassement.
34ste âGroene Halve Marathonâ. Hamont. (+/- 12,25 km)
Een week na mijn bevredigende prestatie in Linkhout, was ik benieuwd of ik kon blijven vooruitgang boeken in Hamont. De vlakke omloop is uitnodigend om een snelle tijd te lopen, daarom had ik op voorhand een gemiddelde van 4 min. 05 sec. op het oog. Al sinds 1993 neem ik er regelmatig deel, meestal was het de 12 km (14 maal), maar ook de Halve Marathon zelf (3 maal). In 2010 vestigde ik er zelfs mijn persoonlijk record (1u 16). Dochter Sharon was ook van de partij (in voorbereiding op haar eerste Halve) en met jongste dochter Darlene en mijn eega als supporters had ik er wel vertrouwen in. Ideaal loopweer: 17° en weinig of geen wind, dus kon het tempo van bij de start vrij hoog gelegd worden. Zonder ook maar iets te forceren liet ik me meedrijven met de meute en was verwonderd dat de chrono na 1 km 4 minuten aanwees. Nog zotter werd het dat ik ook na 3 Km nog aan dat tempo liep. De hamstrings reageerden wonderwel positief op deze snelheid, al begon na halfweg wel wat geïrriteer op te treden. Ik bleef nieuwsgierig mijn klok in het oog houden, om zo vast te stellen dat ik steeds aan hetzelfde tempo bleef lopen en dat solo. Zelfs na 7 km, toen de wedstrijd van de 12 en 21 km gesplitst werd, was 15 km/u nog geen probleem, ofschoon ik niemand meer voor me uit zag lopen. Uiteraard kreeg ik het wat moeilijker, de laatste kilometers, toch bleef ik klokvast lopen tot het einde! Resultaat: 9de van de 109 deelnemers en zelfs 2de M50! Tempo: 4 min. en 1 seconde per km! Mijn verwachtingen ruimschoots overstegen en een opsteker van formaat in het vooruitzicht van de Marathon van Eindhoven op 13 oktober. Ondanks veel te weinig training voor die afstand en te korte voorbereiding, heb ik me toch ingeschreven voor dat B.K. Voorlopig met niet al te veel ambities, al weet men nooit... Ook Sharon deed het met 1u05 heel goed in haar 12 km en kan met vertrouwen vooruitblikken naar haar Halve, ook in Eindhoven.. Hopelijk wordt zondag de 13de een geluksdag voor ons beiden...
Liefst 13 jaar geleden was het dat ik nog eens deelnam aan deze wedstrijd, die op een mooi en gevarieerd parcours rond het Schulens meer uitgetekend is. De vertrek & aankomstplaats was vroeger aan de kerk, nu op de nieuwe voetbalvelden van Linkhout. Heel wat deelnemers op de verscheidene afstanden, ik koos voor 9,5 km. De 10 mijl is (voorlopig) nog iets te hoog gegrepen voor mij. Ik zou al blij zijn mocht ik nog een tiental seconden per kilometer van mijn gemiddelde kunnen afknabbelen... De weersomstandigheden waren heel wat idealer (om te lopen) dan vorige week: 10° minder dan in Alken. Mijn voornemen om een snedige start te nemen, brak me algauw zuur op want ik kreeg mijn ademhaling niet onder controle. Doch, na een paar km kwam ik in een zeker ritme terecht en kon een constant tempo aanhouden. De uithouding is door al dat gefietst redelijk intact gebleven, blijkbaar. Ofschoon ik nogal diep moest gaan, kon ik de laatste hectometers toch wat versnellen (naar mijn gevoel, toch !). Ik eindigde- perfect volgens plan- na 40 min. en 11 sec. labeur als 17de van de 108 deelnemers (3de M55!). De gemiddelde snelheid was nog eens bijna 11 sec./km hoger dan vorige keer... als dat geen vooruitgang is, want 3 weken geleden stond ik nog nergens. Hopelijk kan ik deze progressie volgende week bestendigen in Hamont...
Met om de andere dag fietsen en lopen probeerde ik voorbije week de (loop-conditie) wat op te krikken. Het fietsen gaat ondertussen als een trein met gemiddeldes van 30 a 31 km/u en soms zelfs meer. Voorbije woensdag reed ik bijvoorbeeld nog 143 km aan een moyenne van 30,45 ! De tijd dat ik zulk lange fietstochten maakte, ligt intussen ook al 10 jaar achter me... Deze door ACA georganiseerde wedstrijd was de ideale gelegenheid om - eventuele - vooruitgang bij mij te kunnen bespeuren, toch mocht de biljartvlakke omloop niet uitnodigen tot overmoed want de temperaturen liepen op tot 30°. Het parcours was dit jaar anders, nu 4 rondjes met passage langs Alken- kermis. Van bij de start had ik me voorgenomen om clubmaat Raph te proberen volgen, ook een man die goed met de warmte om kan. Doseren was de boodschap en ik kon zijn tempo net volgen. Het was puffen & zweten in die warmte, toch liep ik de 2de ronde maar 10 sec. en de 3de maar 14 sec. trager dan de eerste. De laatste ronde versnelde ik alsnog en zette dezelfde tijd neer als de eerste, en schudde zelfs Raph nog af... Toen begonnen mijn hamstrings alsnog te protesteren, al viel dat mee. Als 17de van 39 deelnemers viel ik warempel maar net naast het podium bij de plusvijftigers! Mijn eindtijd van 44 min. en 20 sec. stemde me tot tevredenheid, want liefst 27 sec./Km sneller dan in Kozen en beter dan mijn initiële plan, namelijk: 4 min. 30 sec./km. Er is duidelijk nog leven na de dood... maar ook nog werk aan de winkel. Sharon kende een offday, toch smaakte de pint achteraf daar niet minder door, denk ik....
Mijn eerste wedstrijd sinds 4 maanden. Een serieuze hamstringstringblessure (rechts), namelijk een tendinose (=verdikking van de pees) hield mij nagenoeg 3 1/2 maand uit de loopschoenen. Eigenlijk had ik al wat last sinds begin augustus, vorig jaar. Maar tijdens een duurloopje op 22 april moest ik stoppen na 6 km wegens te veel pijn. Pas na bijna 2 maanden een NMR kunnen laten maken in Leuven en vervolgens kinesitherapie. Beterschap kwam er pas na een infiltratie (= een inspuiting in de pees met eigen bloed) op 15 juli. Intussen ben ik als een gek beginnen fietsen en legde bijna 5000 km af. Nog nooit was ik zo lang geblesseerd, zelfs niet na een meniscus operatie in de rechter knie in 98, stressfractuur in het linker scheenbeen in 99 of scheur in de linker hamstring in 2013. Nu ben ik zo ver dat ik al afgelopen week twee keer heb kunnen joggen: 2,5 en 4 Km. Vervolgens vatte ik het plan op om een wedstrijdje dicht bij huis te lopen en trachten dochter Sharon te volgen of eventueel te helpen haar persoonlijk record te verbreken. Ook het feit dat het parcours bestond uit 4 rondjes, verdiende mijn voorkeur, zodat ik steeds zou kunnen uitstappen als ik last kreeg. Zo belandde ik in andere regionen dan die ik gewoon ben, maar dat was zeker niet minder plezant. Samen met Sharon liep ik aan een gezapig tempo van iets minder dan 5 min./km, toch voelde dat pittig aan. Mijn hamstrings begonnen de laatste ronde wel wat op te spelen, maar dat was ruim binnen de pijngrens. Zodoende finishte ik in het spoor van haar als 68ste van de 99 deelnemers in 46 min. 50 sec. Tien minuten trager dan vorig jaar, maar toch tevreden en vooral opgelucht. Misschien was dit de start van een tweede carrière, of het begin van het einde.... de toekomst zal het uitwijzen. O ja: mijn dochter verbeterde inderdaad haar besttijd op de 10 km (omgerekend van de 9,5 naar de 10).
Vier weken na het debacle van Bolderberg werd ik met lichte dwang vanwege mijn dochter nog eens meegetroond naar een loopwedstrijd. En dan nog wel meer bepaald een manche van de Challenge Hesbignon, waarvan bekend is dat de meeste parcoursen behoorlijk zwaar zijn. Kwam daar nog bij dat het ronduit fris was (gevoelstemperatuur : -1°!) en er wat regen viel... Bovendien ben ik opnieuw in behandeling bij de kinesist, nu voor een knieblessure die ik opliep bij het betegelen van mijn badkamer, enkele weken geleden. Hoewel het meeste leed geleden bleek, startte ik toch wel wat met vraagtekens. Dat bleek echter niet nodig, want die linkerknie deed het wonderwel goed. Het duurde wel een 5-tal km eer ik wat op toerental geraakte, tot dan was het harken en mijn ademhaling proberen onder controle krijgen. Daarna begon het vlotten en ik kon zelfs wat atleten voorbijlopen: altijd goed voor het moraal. Ik finishte als 2de Master +60 (26ste algemeen van de 272) in 45 min. 21 sec.(=4 min. 03 sec./km). Hiermee kon/moest ik tevreden zijn, want 1 week geleden moest ik er nog niet eens aan denken om te lopen wegens die knie en een verschot in de rug. Sharon overtrof zichzelf met een tempo van 5 min./km en dat op zulk een zwaar terrein! Ikzelf mocht nog eens op het podium plaatsnemen om een fles rode wijn in ontvangst te nemen.
Het was een winderige & frisse (8°) namiddag met regelmatig hevige buien (incl. hagel!) erboven op... Allesbehalve gezellig om een looptocht door de bossen te doen en zeker niet om mijn beoogde doel (= <4 min./km) te halen. Nog goed dat Sharon me vergezelde, anders had ik me deze korte rit naar Bolderberg allicht bespaard. Het was 2 jaar geleden dat ik er nog eens aan de start stond, toen deed ik er 48 min. en 11 sec. over. Nu zou die tijd moeilijk te evenaren zijn, want de boswegen lagen er op vele plaatsen modderig bij en mijn hamstringproblemen zijn nog steeds niet helemaal van de baan. Ook de conditie was ooit beter geweest: dat voelde ik al meteen na de start. De benen voelden vermoeid aan en op dergelijk parcours was een vlak tempo aanhouden sowieso een hele karwei. Kwam daarbij nog iets wat me nog nooit eerder overkwam tijdens het lopen: na een dikke 8 km ging ik tegen de wereld! Op een zeer drassige strook gleed ik uit en viel. Toen ik wou rechtkrasselen struikelde ik opnieuw en lag languit in de smurrie! Er flitste een beeld door mijn hoofd van een oude man die op 62-jarige leeftijd op handen en voeten in de modder door een bos kruipt op een kille zondagnamiddag.... Misschien wordt het dan toch stilaan tijd om een einde aan mijn loopcarriere te breien? Dit ging me toch iets te ver... Uiteindelijk bereikte ik de finish toch nog zonder verdere averij, half vol modder, mijn doel niet bereikt, maar mijn klok werkte nog... Ik werd alsnog 20ste (van de 270) in 49 min. 16 sec. Mijn dochter overschreed tevreden (of opgelucht?) de finish, 18 minuten later....
Enkel & alleen omdat het Belgisch kampioenschap veldlopen dichtbij en in Limburg plaats vond, nam ik deel... Zoals geweten is dit niet de nauwst aan het hart liggende discipline der atletiek voor ondergetekende, vooral de gruwelijk korte afstand schrikt mij af. Voor minder dan 5 km doe ik thuis maar zelden mijn loopsloefen aan. Bovendien ben ik nog steeds in behandeling bij de kinesist voor mijn hamstrings. Die kwaal stoort me met ups & downs al sinds begin augustus, vorig jaar. Ik kon er echter blijven mee lopen, doch voluit kracht zetten met dat been was er niet altijd bij. Vooraf had ik eventueel een podiumplaats in gedachte, maar gezien mijn zwakke prestatie op het Limburgs kampioenschap in Tongeren, bijna 2 maanden geleden, leek me dit hoogst twijfelachtig. Van bij de start liep ik achter de feiten aan en moest zelfs harken om een tempo van 4 min. 27 sec. te halen, een snelheid die ik normaal op mijn trainingen met de vingers in de neus loop! Ik geraakte in zuurstofnood, kon op geen enkel moment tempo maken, was zelfs blij dat ik er na 21 min. 14 sec. van af was en daar hadden zelfs die hamstrings weinig schuld aan. Uiteindelijk werd ik 9de van de 30 M60. Alweer een illusie rijker... Veldlopen & ik: dat wordt nooit iets. Eens een roadrunner altijd een roadrunner, wordt wel eens gezegd. Nog goed dat mijn dochters Darlene en Sharon + hondje Hector me hadden vergezeld, anders was de trip naar Tessenderlo helemaal nutteloos geweest...
