Tien uur deze morgen.  Via vele kleine rustige weggetjes rijd ik naar een klein schilderachtig Westhoekdorpje.  Vorige zondag overleed immers een landbouwer van nauwelijks 60 jaar onverwachts op zijn hoeve.  Een zware schok voor de drie kinderen : hun vader kwijt, 63jaar jong, zomaar onverwacht.  Wellicht een hartfalen. 

Wanneer ik de dorpskom oprijd staat die bomvol met honderden auto's.  De klok slaat heel traag en  weent mee met de vele honderden rouwenden die zich naar de kerk begeven.   Op het plein en aan de kerk zie ik massa's mensen zachtjes praten, niemand kan dit jammere vroegtijdige overlijden begrijpen en aanvaarden.   Blijkbaar wachten ze ergens op, wellicht blijven ze buiten staan tot de wagen van de begrafenisondernemer aankomt.  Achteraf hoor ik dat de lijkwagen begeleid wordt door zes paarden van de overledene, begeleid door een ruiter.  Paarden zijn heel intelligente dieren en zullen na een kleine week al gemerkt hebben dat hun baas niet meer langskwam in de stallen.  Een heel mooi eerbetoon aan de overledene.  Héél het dorp staat op straat, vele deuren zijn geopend en de bewoners praten er met passanten.  Ik haast me naar de kerk want ik voorzie dat er massa's stoelen te kort zullen zijn, zoals steeds bij begrafenissen te lande.  Iedereen kent er immers iedereen en een begrafenisdienst van belangrijke en bekende inwoners wordt steeds door een groot aantal mensen bijgewoond. 

In de kerk is er bijna geen plaats meer, al die mensen buiten zullen straks  moeten recht blijven staan.  De kerk zit bomvol, de middenbeuk is voorbehouden aan de familie.  Om halfelf gaat de priester naar buiten, voor de begroeting van het stoffelijk overschot van de graag geziene landbouwer tegemoet.    Dan komt iedereen binnen : eerst de dragers met de kist, dan drie kinderen en de rest van de familie.  Allen zwaar aangeslagen.  Vooraan links klinkt zachte muziek, ik zie een man achter het orgel, een dame met viool en nog een dame die zingt.  Ze zullen zorgen voor een héél mooie inkleding  van de dienst.

De voornaam van de overledene wordt met heel veel eerbied genoemd.  Er wordt gesproken over het leven van de man en over zijn veel te vroege overlijden. Tijdens de dienst mag iedereen een tekst schrijven op de kist, ontroerend.  Eerst de kinderen en schoonzoon.  Een jongen van zo'n 15 jaar huilt schokkend, het is duidelijk dat ook hij heel veel hield van zijn nonkel.  Lezingen, bezinningsteksten en muziek volgen elkaar op, alles verloopt heel vlotjes en sereen.  Ik ben hevig ontroerd, zoals iedereen.

Plots kreeg ik een geweldige kramp in een been, ik hield het nauwelijks tien minuten uit en sprong plots recht omdat de pijn ondraaglijk werd.  Enkele mensen schrokken eventjes, maar gelukkig zat ik op de laatste rij.  De enige alternieve oplossing was me in de nabije biechtstoel te begeven om daar mijn stijve been wat te kunnen strekken...Na een tijdje was die kramp weg, gelukkig maar.

Mijn gedachten zijn bij de drie kinderen, waarvan ik er één heel goed ken.  Wat erg als je vader plotseling overlijdt, als je geen afscheid kan nemen, als je plots voor voldongen feiten staat.   Een vader die zijn kinderen graag zag.   Alle aanwezigen delen mee in het verdriet van de achtergelaten kinderen.   Gelukkig zijn ze al de dertig voorbij en staan op eigen benen (het ware natuurlijk nog erger moesten de kinderen nog piepjong zijn).

De overleden landbouwer was graaggezien in het dorp en ver er buiten.  Hij kweekte paarden en was hierdoor heel gekend in de streek. 

Het zal ongetwijfeld raar doen voor de kinderen als ze hun 'thuis' kwijt zullen zijn.   Gelukkig hebben ze nog hun moeder.

Jammer genoeg hoort dood bij het leven, ik wens de drie kinderen toe dat ze de vele goede herinneringen mogen koesteren en zo hun verdriet kunnen verwerken.  Blij dat ik hem enkele keren heb mogen ontmoeten!

Het niveau daalt nog méér!  

Eerst lekker faken : Het lijkt dat de dealers allemaal in een mooie kamer op het gelijkvloers hun gasten ontvangen.  Maar niets is minder waar : eerst moest je de trappen op en via een donkere gang op zoek naar de kamer waar dan opnames gebeurden.   Achteraf moest je 'voor de vorm' in de hall de grote deuren openen, terugkeren en opnieuw openen, tot vervelens toe.  Dan alle stukken aan elkaar rijgen en dan heb je een 'spontane' reeks ontmoetingen.

Eerst een 'échte litho' van de hand van John Lennon die zijn madam op papier zette...  Zeldzaam?  Tja, er werden er 300 van gemaakt, ik noem dat niet 'zeldzaam'!   De man wil er 25 000 voor, de eerste 'topdealer', Bie Baert, biedt 1200, beschamend!  Zo'n afbraakpolitiek berokkent veel schade voor het imago van kunsthandelaars.  Vreemd genoeg bieden daarna de anderen ook maar een klein bedrag.  Bie verklaart achteraf : 'Dat is een man die te veel wil!'  Pure projectie!!!   De man kan zijn litho dus niet aan de man of de vrouw brengen in het krottekasteel.  Evy Gruyaerts besluit : 'Dat is kut!'  Wat een ordinair taalgebruik...

Omdat die loosers van Vier hier niets deftigs vinden laten ze zelfs een Deen komen met zijn designstoeltje, een totale beginneling die wil 'doorbreken' door in dit krottekasteel te komen bedelen...  De man zegt wel bekend te zijn in Japan maar komt wél leuren nog in België??? Weeral is het Bie die de boel forceert.  Met de oogjes flipperen en het slappe handje uitsteken...  misschien werkt dat weeral? Maar Bie vangt bot, komt er van als je geen serieus bod wil doen!  Allen willen ze de Deen aan zich binden maar pas de derde lukt er in, door de helft van de winst te beloven aan de maker.  Bie toont zich een héél slechte verliezer : ze hield wel van die designstoel maar niet van de maker!  Wat een lage houding!

Rocky V.  Een groot karton met publiciteit, dat in de hall van een bioscoop geplaatst wordt.  Ik sprak die mensen de hele dag, sympathieke mensen.  Zélf vond ik daar niets aan, maar ik zie nu op tv dat er nog 300 bananendozen materiaal bij hoort...  Benieuwd wat ze er voor krijgen!  Bie gaat weer lekker de schooitoer op en vangt bot, weeral!  Eerst probeerde ze al de beste beetjes weg te kapen voor een prijsje, zaken dien hier niet aanwezig zijn!    En mijn beeld...  dat is niet 'wel' genoeg voor dit programmaatje!  De Londense Vlaming koopt het onding voor 600 euro en mag de rest veilen, mooie deal dus en 't is de koper gegund.  

Dan komen twee oudjes wat glazen uit 1894 verkopen, ze willen er 100 euro voor, belachelijk hoe ze zo'n rotzooi mogen aanbieden!!!  De Gentenaars vrezen dat hun brol op de container 'vliegt' als ze - binnen een volgens mij niet onafzienbare tijd - het tijdelijke met het eeuwige verwisselen!!!   En de opbrengst is voor een goed doel, 't is nogal de moeite, 100 eurootjes!  Eerst komen ze bij Bie en ze zeggen 'Prettig weerzien!'  Daarmee verraden ze dus zichzelf...  Bie wil de arme meisjes in Sri Lanka helpen en schrikt zichtbaar als haar enorme bod van 200 euro meteen aanvaard wordt!   Ongelooflijk dat die brol van 100 euro hier verkocht mag worden!  En als toemaatje schenken de drie anderen ook elk 200 euro.  Leuk!

Volgende week méér 'schatten!!!

Eigenlijk is het verre van een 'antiekbeurs' maar eerder een 'kunst- en antiekbeurs', àlles is dus toegelaten als het maar 'kunst' of 'antiek' is.  Ik kom al een achttal jaar naar Hasselt, met uitzondering van vorig jaar, toen zag ik het eventjes niet zitten na een heel zwakke beurs twee jaar geleden.

Tijdens de opbouw was er eventjes een woordenwisseling en enkele seconden later een hevig gevecht tussen twee familieleden op de parking.  Eventjes schrikken natuurlijk.  De twee vechtersbazen uit elkaar halen lukte niet en toen ik hulp haalde troffen we eentje aan dat bloedde als een varken (hoofdwonde)?  De ander muisde er van onder en deed (figuurlijk) alsof zijn neus bloedde.  De hele beurs liep de eerstgenoemde met een heel grote glitterbril rond, nogal opvallend maar beter dat dan met twee grote blauwe ogen en een toegenaaide snee boven zijn linkeroog zichtbaar aan zijn stand te staan...

Maar aangezien men nogal sterk aandrong om deel te nemen, nam ik de 'draad' weer op.  Zonder grote verwachtingen weliswaar maar toch vol goede moed want ik merkte weinig concurrenten.  Een beurs met enkel antiek slaat blijkbaar niet echt meer aan vandaag, en daarom is het misschien goed dat er een heel verscheiden aanbod is hier.   Moderne kunst zoals schilderijen, bronzen beelden, ...  Heel mooie engelse antiek, heel oude keramiek (of hoe heet je dat), meubels en andere antiek zoals heiligenbeelden.  Een stand met mooie nieuwe boeken over antiek, iemand met oude boeken, een stand met heel mooie grafiek en landkaarten, enz.

Vroeger duurde de beurs zo'n twee weken, vorig jaar voor het eerst maar 6 dagen meer en ditmaal 5 dagen.  Gevolg : het leek veel drukker want iedereen bezocht ons nu op de helft minder dagen.  Een goede zaak.  En met als gevolg dat ik geen oog meer dicht kon doen doordat er voortdurend volk was.

Gedurende de twaalf jaar dat ik antiquair ben is de stiel altijd moeilijk geweest maar ik zie een evolutie die niet me niet meteen vrolijk maakt : de mensen komen niet meer om te kopen maar om te kijken.  Ze vergelijken met wat ze thuis hebben staan (of hangen), ze vragen de prijs en vragen dan of wij standhouders zin hebben om hun zaken aan te kopen.  Ook wordt de grootst mogelijk rommel en brol aangeboden, sommigen kennen géén schaamte en zijn te lui om hun brol zélf naar de kringloopwinkel te brengen!

Veel bezoekers zeiden me blij te zijn dat ik terug present ben, ze hadden me gemist vorig jaar...  Maar kopen, da's wat anders.  Niemand heeft nog écht iets nodig zo blijkt.   Jammer want de prijzen van antiek vallen heus wel mee vandaag de dag.  Hopelijk komt er door mijn deelname aan deze beurs heel wat volk naar de winkel...

En ik was heel blij terug naar huis te kunnen want mijn hotel viel nogal tegen.  Ik pingelde wat af van de prijs (voor de eerste keer dat ik dat doe in een hotel) maar na enkele dagen bleek dat het ontbijt daardoor niet langer gratis was waardoor ik eigenlijk geen profijt had van mijn prijsbemiddeling.  Daarom ging ik 'op een ander' ontbijten vanaf de derde dag.   Verder verkoos ik ook het avondmaal in een andere zaak te nemen.  En 's avonds was er veel lawaai, soms hoorde ik de borden en het bestek 'klasseren' tot op mijn kamer op het eerste verdiep.  Verder veel kabaal van dronken Nederlandse gasten in het weekend.  Buiten het weekend had ik het gevoel daar de enige gast te zijn, doodsstil was het dan soms.   Eigenlijk vallen de meeste hotelletjes hier ferm tegen : ofwel te veel lawaai, ofwel onvriendelijk personeel, ofwel te duur, ofwel slechte internetverbinding, of gebrek aan parkeerplaats, of je verstaat geen yota als ze 'plat' limburgs brabbelen...   Eigenlijk betaal je beter iets méér voor een hotel als Ibis, luxe hoeft niet maar je weet ongeveer wél wat je er kan verwachten. 

Steeds weer minder waardevolle of speciale objecten. 

Eerst een zeil van een surfplank, met tekening van Keith Haring, die ooit surfles volgde bij de eigenaar van dat zeil.  Onverkoopbaar, want wat moet je in hemelsnaam met zo'n onhandig ding?

Dan een 'druipsteen'.  Gevonden bij een rivier, die steen was afkomstig van een waterval en werd meegesleurd door de stroming en - wonder boven wonder - het verkeert in een héél mooie staat!   De eigenaar was zo dom om dus te zeggen dat het hem geen euro kostte.  Gevolg : heel kleine biedingen.  Zoals verwacht bood Bie Baert een belachtelijke prijs van 200 euro!  Ze zei trots dat je als antiquair 'nooit schrik mag hebben', wellicht bedoelde ze 'nooit schaamte'!  Het stuk werd ver onder de waarde verkocht.

Dan een emailbord met reclame voor koekjes.  Weer dezelfde Bie Baert die de eigenaar schaamteloos forceerde door hem op een bijna gemeen schaamteloze manier in zijn ogen te blijven lonken.   Bij mij zou dit een zéér averechts effect hebben!  Toen stak ze 'heel verleidelijk' (?) haar handje uit om de verkoop te bespoedigen.  De man, die hier een familiestuk verkocht, bezweek onder de druk en verkocht, weeral voor een klein prijsje.

Dan soldatenbrieven uit WO 1, de meest originele zaken tot nu toe, maar niet echt superveel waard.  De dealer die in Engeland woont, sloot echter een mooie deal : 400 euro + een overnachting in Engeland voor de verkopers.  En dan de overhandiging van die brieven aan een museum daar in Londen.  Heel mooi maar die brieven zouden beter geschonken worden aan het museum in Ieper...

Het lijkt steeds meer op een schamele schooipartij, waarbij men de verkopers zoveel mogelijk plukt...  weinig smaakvol!

Afgelopen weekend was er het jaarlijks congres van Familiekunde Vlaanderen.  Dit keer samen met de Waalse 'tegenhanger' van Géniwal.  In de 'feestzaal' van Waver, 20 km over Brussel, vond heel het gebeuren plaats.  Een feestzaal gebouwd aan een voormalig klooster met pandgang.  Tientallen vereningingen uit Vlaanderen, Wallonië, Frankrijk, ... waren aanwezig om de vele bezoekers wegwijs te maken in de werelde van de genealogie.

Ook waren er enkele standen met tweedehandsboeken : eentje uit Deventer, een Waalse gast en ik.  De man uit Deventer is gespecialiseerd in heraldiek, de Waal in lokale geschiedenis (Wallonië enkel).  Ik had vanalles mee : lokale geschiedenis, woordenboeken, boeken uit 17e en 18e eeuw, vele tientallen gedrukte familiestambomen, Poppkaarten, enz.   Voor elk wat wils dus.

De eerste dag, zaterdag dus, waren er 800 bezoekers, een waar succes dus.  Veel Westvlamingen ook, heel veel kennissen en vrienden uit België, Frankrijk en Nederland.  Naast de vele genealogische standen bezoeken kon men ook naar lezingen over genealogie.

Zoals op elke nationaal genealogisch congres van Familiekunde krijgt een plaatselijke bekende, veelal een politicus voor zoveel ik me nu herinner, een kwartierstaat aangeboden.  Hierop staan je voorouders in rechte lijn.  Een mooi en origineel geschenk.

Ditmaal viel deze eer te beurt aan eerste minister Michel.  Hij kon echter niet persoonlijk komen door al die heisa met Engeland die al dan niet bij Europa wil blijven.  Daarom kwam zijn broer en zijn vader om het geschenk.  Toen ik ze aan mijn stand zag dacht ik eventjes dat het dubbelgangers waren, wat wil je, met al die fakers op tv!  Al spoedig merkte ik dat het de échte waren. 

En even voordien had ik de eer om Jan Peumans te ontmoeten.  Een heel joviale man.  Al gauw ging het over Brugge en mijn winkel en...  over problemen die er kunnen zijn als handelaar... 

Op zondag, de tweede dag, was het heel wat kalmer.  Weinig mensen die interesse hadden in boeken en veel 'fotografen'.  Zelfs enkele mensen van 'de adel'...  De aandacht wat afleiden en dan vlug foto's nemen van wat hen interesseerde in mijn boeken...  De schaamte voorbij toch?  

Ik was dan ook blij toen de beurs op zijn einde liep, het waren twee leuke maar zware dagen.  Ondanks die akkefietjes van de laatste dag toch voor herhaling vatbaar!