Monmartre is een hoge heuvel in Parijs. Het is een van de bekendste plaatsen van Parijs. Er werken heel wat kunstenaars, vooral schilders, op de Place du Tertre. Er zijn veel gezellige cafeetjes en restaurantjes.
Montmartre is ook bekend vanwege zijn vele en vaak steile trappen en bovenop staat de grote witte Basilique du Sacré-Cur. Deze werd gebouwd in de 18e eeuw op de plaats waar ooit een tempel, gewijd aan de god Mars, stond. Het zou ook de plaats zijn waar St Denis vermoord werd door onthoofding. Hij nam echter zijn hoofd onder de arm en wandelde verder tot op de plaats waar hij begraven wilde worden, waar nu de naar hem genoemde kerk staat.
De klok in de Sacré-Coeur zou - naar ik net vernam in een documentaire op tv - 19 000 kilootjes wegen en het vervoer naar de kerk gebeurde met een wagen getrokken door 28 paarden... Wanneer de kerk 's avonds gesloten wordt kunnen mensen er blijven bidden gedurende heel de nacht. Inschrijven vooraf is wel geboden want het is niet bedoeling dat Gerard de Clochard er zijn matten uitrolt om er zijn roes uit te slapen.
Er zijn twee kerkhoven, het bekendste is het 'Cimetière de Montmartre' dat in 1795 in gebruik genomen werd, er liggen veel bekende Franse kunstenaars begraven.
Bij een volgend bezoek ga ik zeker eens een kijkje nemen.
Clochards in Parijs : een heel vertrouwd beeld. Sukkelaars die met hun hele hebben en houden dag op dag op straat leven. Mensen die heel wat hebben meegemaakt, die op een of andere manier, wellicht meestal ongewild, op straat leven.
Dit wekt op de eerste plaats vooral medelijden op bij mij. Niemand verdient het om zo te moeten leven. Maar het maakt me ook wat kregelig, hoe is het mogelijk dat ze in Parijs zoiets toelaten? Waarom die mensen niet allemaal oppakken en onderbrengen in een of andere plaats waar ze een meer menswaardig leven kunnen leiden. En... ze laten werken natuurlijk want meestal betreft het relatief jonge mensen. Waar ik helemaal niet mee akkoord kan gaan is dat ze hun kinderen, soms nog borelingetjes, meeslepen in hun uitzichtloos bestaan. Die kinderen delen ongewild in het triestig bestaan van hun ouders.
Aan de zijgevel van de Opéra de Paris, vlakbij de Bastille dus, staan een tiental kampeertentjes, blijkbaar hebben die bedelaars hier een vaste stek. Ze beschikken over matrassen, dekens en sloten bier. Een grote hond houdt hen gezelschap. Ook staan er enkele bureaustoelen en kleine houten kastjes bij hun tenten. Deze mensen vallen niemand lastig maar zorgen wel voor verontwaardiging bij vele toeristen van overal ter wereld...
Aan de verkeerslichten rond de kruispunten aan de Place de Bastille zitten vrouwen met kleine kinderen te bedelen. Deze mensen zorgen wel voor wat overlast want ze vallen iedereen lastig. Vermoedelijk maken ze deel uit van bedelbendes, zigeunersfamilies of zo. Ze willen geen eten maar cash, niet zuiver dus.
Dikzak uit Fortem verloofd met lelijk mormel Gusta uit De Panne
Een lelijke dikkerd, Omer uit Fortem, een wijk van Alveringem, heeft zich verloofd met een lelijk mormel van de Westkust, Gusta.
Eventjes dacht ik dat het om een misplaatste grap ging, dat men het hier had over iemand anders uit die buurt, te herkennen aan zijn dikke welvoldane pens, met bril en varkensboerhoedje op. Bijgenaamd 'Biefstik Friet'. En over zijn bijzit, die elke dag enkele uren nodig heeft om zich enigszins toonbaar te maken voor haar Grote Liefde. Daarna brengt ze de hele namiddag door in een of andere louche beautyfarm waar de medewerksters zich de naad uit het lijf werken, maar telkens weer zonder enig resultaat. Het is en blijft immers een lelijk ding.
Maar neen, het gaat over twee reuzen, Omer en Gusta. Omer van het brouwerijmuseum van Fortem en Gusta van De Panne. Twee tortelduifjes...
Voor je het weet ben je er (ook) geweest! Een bezoek aan het Père Lachaise te Parijs.
Vandaag bezocht ik de wereldberoemde begraafplaats Père Lachaise te Parijs. Op internet vind je massa's info over deze wereldberoemde begraafplaats. Gemakkelijk te bereiken vanaf de Place de la Bastille door de Rue de la Roquet (vandalen maken er af en toe Croquet van) tot op het einde.Een mooie wandeling van zon vier kilometer.
De hoofdingang oogt al indrukwekkend : een reusachtige stenen muur in een boogvorm, in het midden is de ingang tot deze reusachtige dodenakker.Mits toelating kan je er in met de auto, later zal blijken dat het domein doorsneden is met allerlei straten en paadjes.Bij het binnenkomen waan je je haast in een enorm bos met daaronder massas grafkapellen.
Eigenlijk dacht ik altijd al dat je moeilijk op dat kerkhof geraakte, niet zozeer daar het al bomvol ligt maar dat er van s morgens tot s avonds dichte drommen toeristen drummen om een kijkje te kunnen nemen, om de laatste rustplaats van een of andere bekende persoon op te zoeken.Niets blijkt echter minder waar : er is niemand te zien, of om het met andere woorden te zeggen : geen kat!.Maar dat is buiten de waard gerekend want plots komt van tussen de graven een kat gekropen, op haar duizend gemakjes.Het is een rasechte tijgerkat, een oud beest dat zich heel traag voortbeweegt als gevolg van ouderdom of omdat ze haar buikje volgegeten heeft ergens in dit oord Het mormel nadert me, kijkt me aan met een triestig kerkhofgezicht en spint dan wat, maar ik heb helemaal geen zin om ik weet niet welke plaag of ziekte te vangen, wie weet waar dat beest allemaal uithangt de hele godganse dag... De tijger laat het niet aan haar hart komen en verdwijnt tussen enkele grafmonumenten, nieuwe horizonten tegemoet.
Ik vraag aan een toezichter waar ik een plannetje kan vinden om het kerkhof te bezoeken.Vaag wijst de man naar rechts en zegt (in het Frans uiteraard) : 'daar tussen die bomen, niet verre van hier'.Ik ontdek er een groot gebouw, binnen zitten enkele ambtenaren te werken zoals alleen ambtenaren dat kunnen : koffie drinkend, babbelend en surfend op internet.Op de deur staan openinguren maar er staat ook duidelijk dat toeristen hier ongewenst zijn.Mooi, heel gastvrij van dat kerkhofvolk!Ik klop op de ramen maar ze zien me niet, net alsof ik een onzichtbare geest ben, ofwel zijn het zelf halfdoden misschien, van die creaturen die enkele zintuigen missen?Blijkbaar ben je hier pas welkom als je onder de zoden gestopt moet worden
Dus verken ik het oord op eigen houtje.Eerst volg ik een grote baan in kasseien, kasseien van een heel mooie vlakke kwaliteit.Af en toe moet ik uit de kant springen voor enkele doodrijders (!) : chauffeurs die zich niets aantrekken van de duidelijk aangegeven snelheidsbeperking van 20 km 'par heure'.Ik zie vele honderden grafmonumenten, meestal in kapelvorm.Gewone vlakke grafzerken zoals bij ons vind je hier bijna niet, met uitzondering dan van heel recente graven die hier en daar op een vrij plaatsje te zien zijn, onopvallend en dus niet storend tussen de veel oudere graven.Mooi, want zo doen die nieuwe dingen werkelijk geen enkele afbreuk aan het mooie unieke uitzicht van die historische monumenten.Opvallend dat veel van die monumenten dateren uit de eerste helft van de 19e eeuw, bij ons in Vlaanderen vind je die niet veel.Maar dit kerkhof heeft natuurlijk een oude traditie.
De familienamen zijn uiteraard meestal Franse namen, maar ik zie ook wat engelstalige en spaanse opschriften.Ook Chinese lettertekens.Geen echt nederlandstalige namen gezien.Wel de naam Petit, Bourdon, Lelièvre, enz.Af en toe wordt het beroep vermeld, bv. ingenieur.Veel adelijke namen, ook veel hoge pieten uit het leger, zo staan op een heuveltje de graven van tientallen generaals en maréchals enz.Ook veel gewone namen natuurlijk.
De grafmonumenten zijn meestal in arduin, af en toe zie ik ook marmer, graniet en zelfs een graf bestaande uit metalen wanden.Een graf versierd in faience : bloemen en tekst.De overledenen vraagt om zijn graf te versieren met violetjes en mimosa.
Ik heb dus geen grondplan mee en loop zo maar wat rond, ik ontdek er de rustplaatsen van de belangrijkste Franse kunstschilder, Eugeen de la Croix en een van de belangrijkste Franse schrijvers, Honoré de Balzac.Ook enkele heel speciale grafmonumenten : tussen de bomen op een heuveltje verrijst plots een een steile witte schouw, even denk ik dat het de schouw is van het crematorium dat zich hier ergens moet bevinden.Slim gezien, midden tussen de grafzerken : geen klachten van omwonenden, geen haan die er naar kraait.Later blijkt dat het gewoon een enorm grafmonument is.Nog andere veel kleinere zuilen duiken op, al zijn die nog makkelijk 15 meter hoog.
Om de sleur te breken sla ik dus kleine paadjes in, kwestie om echt overal geweest te zijn.Op een of ander heuveltje hoor ik plots een akelig geluid, precies of knoken aan de binnenkant van een graf aan het schrapen zijn.Ik schrik me bijna rot en wil het opeens op een lopen zetten want ik ben mijn leven nog niet beu!Maar lopen kan hier niet, vluchten kan niet meer met al die val-kuilen hier... Ik sluip behoedzaam verder en schrik me een hoedje wanneer ik enkele allochtonen uit het struikgewas zie komen, zij zijn het die dat nare geluid veroorzaken, met schoffels verwijderen ze namelijk het onkruid... tussen de vele steenpartijen. Ik voel me gefopt en loop door zonder omkijken of één gebenedijd woord te richten aan die kluchtigaards.
Op een uitkant van het Père Lachaise staat een kerkgebouw, een heel grote kapel.Ik wil een kijkje nemen maar geraak niet verder dan het portaal want ik wordt kordaat buitengeborsteld door een of ander oud ventje in kostuum.Er is namelijk volk op komst : beneden aan de trappen staan enkele camionetten met lijkkisten Ordinaire donkere camionetten met vensters aan de zijkanten.Links achteraan is een langwerpige ruimte voorzien voor de lijkkist, die kist kan je makkelijk door de raampjes zien.Rechts achteraan zijn er naast de kist drie enkele zetels voor de kistendragers.En wanneer de eerste kist de wagen verlaat zie ik dat er daar onder plaats is voor een tweede kist.Heel handig als je twee kisten ineens kan verkassen.Het bespaart veel brandstof uit, er is minder verkeer op het kerkhof en misschien krijg je wel extra korting als je twee lijken ineens kan leveren aan de begrafenisondernemer. En met zijn tweetjes samen is het toch veel knusser, ja toch?
Hier in de buurt moet ook dat crematorium liggen.Misschien zijn dit wel twee gebouwen ineen : een kapel met verbrandingsoven?Handig.Wanneer de eerste kist binnengedragen is via de nogal vele trappen komt de familie aangewandeld, sommigen met een bekertje koffie in de handen.Een rare kwast met een soort doek over de schouders (misschien een heel moderne priesterstola?) schudt handjes aan de zowat vijftien rouwenden. Orgelmuziek weerklinkt. Iedereen stapt binnen en met een luide knal vliegt het portaal dicht!Beneden staan de kistendragers te wachten op hun beurt.Een man die blijkbaar baas isscheldt de anderen uit voor verrot, God alleen weet waarom Rond die kapel is er een enorm columbarium, er is zelfs een verdieping en ik merk dat er ook onder de grond een en ander te zien moet zijn maar ik zie nergens een trap naar beneden.Zoiets bestaat trouwens ook in Namen in de Walenpays.
Ik loop verder en verlaat na een tijdje weer het rechte pad, iets wat in het gewone leven trouwens ook wel eens kan gebeuren.Aanvankelijk probeer ik me wat te oriënteren via de stand van de zon maar die paadjes lopen van her naar der.Op een bepaald moment is er een splitsing en moet ik kiezen waar ik verder heen wil.Ik zie veel mooie monumenten, hier en daar een kleine moderne grafplaat en ja, ook af en toe letterlijk vergane glorie, grafkapellen aangetast door de tand des tijds of misschien ook wel door vandalisme.Veel monumenten worden niet meer onderhouden.Soms worden graven overwoekerd door vlierstruiken en ander groen.
Stilaan merk ik dat ik me op het hoogste punt van het kerkhof bevind.Hoe moet het nu verder, ik heb vandaag nog wel andere dingen te doen.Veel wegels lopenin kringen rond die heuvel, ze hebben me hier goed liggen (gelukkig enkel figuurlijk).Ik wil weg maar kom opeens in een dood(!)-lopend steegje terecht.Enkel nog planten en hagen.Plots besef ik dat ik echt moet opletten : té kort door de bocht gaan kan hier je leven kosten aan de andere zijde van die haagjes zou je immers tien meter lager neerstorten.Voor je het weet ben je hier dus de pijp uit.En God weet hoe lang het kan duren voor je stoffelijk overschot ontdekt wordt in deze half-wildernis! En ik wil niet eindigen als kattenvoer. Uiteraard is er wel nog de (magere) troost en zekerheid zoals in het liedje : En als we dood zijn groeit er gras op onze buik!.Ik besluit mijn wandeling (en wellicht terzelfdertijd ook mijn leven) een andere wending te geven : ik klim aan de rechterkant over enkele rijen graven en ontmoet weer enkele van die donkere schartelaars Ik vraag de werklieden hoe ik de wereld der levenden kan terugvinden Ze wijzen me de goeie richting aan en opgelucht haal ik frisse adem wanneer ik plots aan een zij-in=uitgang kom.
Plattevelde is een heel klein dorpje in de Westhoek. Beter gekend als Eggewaartskapelle.
Toen ik er woonde was er een heel beroemde koster, een man met vele talenten maar vooral gekend vanwege zijn 'scherpe' pen. Tot spijt van wie het benijdt.
Zijn naam hoef ik hier niet te vernoemen want hij is alom bekend en wie nog moest twijfelen kan een afbeelding zien op zijn site.
Toendertijd maakte hij het dikwijls nogal bont in zijn rubriek in de krant 'Het wekelijks nieuws' onder de naam 'De Roddelnonkels'. Om je zot te lachen meestal!
Nu heeft hij een website www.plattevelde.be waar je heel veel kunt opsteken over het mooie polderdorpje. Daar de familie- en voornamen meestal veranderd zijn is het toch heel herkenbaar, al moet ik me soms heel goed concentreren want ik ben toch al enkele jaren weg van mijn dorpje.
Ik wens de lezers in elk geval heel veel leesgenot toe. Zelfs wie niet van 'onze parochie' is zal ongetwijfeld snoepen...
Paul Verstraete, boekhandelaar te Damme, onverwacht overleden
Vorige nacht overleed nogal onverwacht Paul Vanderstraete, wellicht de meest gekende boekhandelaar van Damme. Hij leed sinds enige tijd aan een ernstige ziekte maar zijn overlijden zal toch als een schok aankomen voor de vele vrienden, kennissen en klanten.
Zelf mocht ik heel wat boeken over de eerste wereldoorlog en lokale geschiedenis aankopen bij Paul en altijd was het gezellig babbelen tussen al die boeken in het voormalige schooltje van Damme.
Je moet maar durven... sommigen denken zelf de prijs te moeten bepalen van wat ik verkoop
Enkele dagen geleden bood ik een oude en zeldzame kaart van Zedelgem aan op internet. Men vroeg en kreeg van mij de vraagprijs doorgestuurd.
Vandaag kreeg ik antwoord of ik niet 'gemist was van prijs', of hij wel goed gelezen had. De man die in de 'Vlaamse Bergen' woont is blijkbaar niet lang naar school geweest want hij kan nog geen cijfer van drie cijfertjes lezen.
Daarop heb ik hem laten weten dat hij wel degelijk goed gekeken heeft. Ook dat ik het ben die de prijs bepaal van wat ik verkoop. Sommigen denken echt dat ze mij de les moeten spellen, dat zij de prijs kunnen bepalen. Mis poes! Dat hij maar elders gaat zoeken, ik wens hem veel geluk op zijn zoektocht!
Het kan blijkbaar niet meer op... Wie durft nu nog zeggen dat het crisis is? Dat er niemand nog geld buitengooit? Hieronder het bewijs. Weeral een dame die me een bom geld wil schenken...
Si je vous adresse ce mail, sachiez que c'est l'uvre de DIEU qui m'a emmené à vous choisir parmi tant de mails archives sur le net pour vous confier cette grande responsabilité dont je suis convaincu que vous allez prendre comme une bénédiction et un don venu d'une femme de bonne foi. Je suis Mme Welanie Jeanne FERNANDEZ ingénieur consultante de nationalité française née le 07 Janvier 1944 BREST (29), veuve sans enfants. Je vous contacte de la sorte car je souhaite communiquer avec le monde et fais une chose que je devrais peut être pas dû. Je souffre dun cancer au cerveau de phase terminale, et mes jours ne tiennent plus. Jenvisage de faire une donation partielle de mes biens. Javais travaillé dans le secteur pétrolier au Koweït. Ensuite jai été en République du Bénin (année 2002) où jai mise en place plusieurs entreprises (immobilières, Ingénieurs ). Je désire quune partie de cet argent soit versé à différentes associations, orphelinats et aux personnes se trouvant dans le besoin, peu importe qui vous soyez je désire de tout cur vous faire don de cet argent évalué à environ 965000 (neuf cent soixante cinq mille Euros) qui est jusquà ce jour dans une banque étrangère et je voudrais vous faire don de cette fortune. Je souffre énormément que je narrive presque pas à trouver le sommeil, tourmentée de savoir ce que servirait mon argent après mon décès, je veux bien que cela se retrouve dans les mains dune personne consciente et qui a la crainte de Dieu avec un cur ouvert et généreux pouvant en faire bon usage; Mais qui ? Je ne sais pas ! Si vous le pouvez de tout cur et accepter user sciemment cela, faites le moi savoir à mon adresse email suivante: f.je... (de rest heb ik weggelaten anders zal iedereen die poen willen binnenrijven...), afin que je puisse vous met en contacte avec mon. Que la Paix et la miséricorde de Dieu soient avec vous.
Laatste in Eggewaartskapelle geboren priester overleden
Net nu ik even nogal ver van huis was werd mij door een goede vriend uit de Westhoek het overlijden gemeld van EH Marcel Lannoye.
Hij werd 91 jaar en was de laatste priester in leven die geboren werd te Eggewaartskapelle, mijn dorp. Ik mocht deze priester meermaals ontmoeten en ervaren als een hartelijk man en ingoed priester, een man van God dus. Hij maakte heel wat mee in zijn leven. Zo moest hij op jonge leeftijd met zijn gezin verhuizen, stel je voor : verhuizen als landbouwers... Alle hebben en houden versleuren. Van Eggewaarts naar Nieuwkapelle, toch zeker een tiental kilometer.
Een priester met een gouden hart, zoals alle priesters en zusters die van Eggewaarts afkomstig waren trouwens...
Hier de tekst die ik vond op Kerknet :
Op 2 mei 2013 is te De Panne Marcel LANNOYE, pastoor emeritus, overleden. Hij werd geboren te Eggewaartskapelle op 20 januari 1922 en tot priester gewijd te Brugge op 31 mei 1947. Eerst werd hij benoemd tot leraar aan het Sint-Bernarduscollege te Nieuwpoort (1947-1954), daarna tot medepastoor aan de Sint-Jan Baptist en Sint-Eligiusparochie te Anzegem (1954-1959), medepastoor aan de Onze-Lieve-Vrouwparochie te Ruiselede (1959-1974), pastoor aan de Sint-Laurentiusparochie te Ramskapelle, Nieuwpoort (1974-1979), pastoor aan de Sint-Amand- en Sint-Annaparochie te Otegem (1979-1999) en in 1999 aalmoezenier aan het R.V.T. Sint-Bernardus in De Panne waar hij eervol ontslag als aalmoezenier bekwam op 15 september 2006.
Uitvaart: vrijdag 10 mei 2013 om 10.30 uur in de Sint-Pieterskerk te De Panne
Hij is dus vandaag begraven. Spijtig dat ik niet op de begrafenis aanwezig kon zijn daar ik niet tijdig op de hoogte was van het overlijden.
Mijn dorp - 'Ascappel' in de volksmond - was als het ware een echte 'kweekschool' voor priesters en zusters. Tientallen en tientallen jonge mensen werden er geroepen tot het priesterschap en het religieuze leven. Zo wer er zelfs een weduwnaar uit ons dorp monnik in Westvleteren, wat wellicht nog niemand wist.
Het voorbeeld van de pastoors van ons dorp en van de kloosterzusters verklaart natuurlijk heel veel... De pastoors van toen en de zusters hadden letterlijk zeeën van tijd om de brave Eggewaartskapellenaren te begeleiden op religieus vlak en ... om roepingen te onderkennen... De meest gekenden zijn natuurlijk pastoor Delrue en zuster Roza.
In 1993 (of was het 1995) mocht ik meer dan tien religieuzen van Eggewaarts en Zoutenaaie verwelkomen in de kerk van Eggewaarts en daarna tot in de vroege avond in het restaurant van Zoutenaaie. Ook meester Antoon Lava was er toen bij, als broer van pater Frans, Scheutist. Hij maakte een mooie videoreportage van het hele gebeuren. Andere aanwezige religieuzen : de twee broers Monteyne, Zr Devincke, pater Carbonez, de bovenvermelde overleden priester Lannoye, ... Ook broer en zus Vanheule, eigenlijk inwoners van Alveringem, maar naar de kerk van Eggewaarts gaande wegens dichterbij. En broer en zus Louagie van Zoutenaaie waren ook uitgenodigd, want Zoutenaaie hoort al tweehonderd jaar bij de parochie van Eggewaarts. Pater Scherpereel, Capucijn (toen in Antwerpen wonend) kon er toen niet bij zijn. EH Ludo Lepee (en oudleraar van mij in het college te Veurne) was ook van de partij als pastoor. Ik ben blij dat ik toen nog al deze religieuzen bijeen kon krijgen want kijk nu maar hoe vlug de rangen uitgedund zijn sindsdien.
Sinds enkele maanden, tijdens het voorbereiden van mijn verhuizing (privewoning), kwam ik heel wat documentatie tegen over al die religieuzen van mijn dorp. Omdat het schrijven van mijn dorpsgeschiedenis veel meer werk blijkt dan eerst gedacht - ik heb zeker nog jaren werk om alle archieven uit te pluizen - besloot ik om eerst een werkje te maken over de religieuzen van ons dorp. En het op te dragen aan de laatste priester, Marcel Lannoye. Te laat dus zo blijkt vandaag... maar van zodra al mijn archieven geklasseerd zijn (veertig archiefdozen...) vlieg ik er in!
Ook nog even vermelden dat er nog een kloosterzuster Deprez is, geboren te Eggewaarts. Haar vader was onderwijzer in Eggewaarts en haar ruim honderd jaar geworden moeder (Alice Feryn) was een nicht van mijn grootvader, Gerard Moenaert.
Vandaag was het Brugges mooiste dag : de jaarlijkse H. Bloedprocessie trok weer door de aloude straten van Brugge.
Zelf ben ik er telkens opnieuw heel graag bij... als toeschouwer. Misschien moet ik zelf ook weer gaan deelnemen, zoals in de tijd toen ik aan het grootseminarie studeerde. De processie is heel goed georganiseerd en sommige taferelen maken telkens weer een diepe indruk. Persoonlijk vind ik het laatste deel het meest aangrijpend. De vele priesters en religieuzen (maar waarom geen vrouwelijke religieuzen?) die de relikwie van het Heilig Bloed begeleiden, ook de Confrerie waarvan ik enkele mensen ken.
Ook liepen er volgens het nieuwsverslag heel wat schapen, kamelen en ezels mee. En daarmee zullen ze zeker niet zinspelen op mensen die enige gelijkenissen vertonen met deze brave beestjes... In vorige edities zag ik onder de deelnemers namelijk af en toe wat glazige ogen staren, mensen met een 'bultje' gehuld in een kostuum voor jongere mensen voorbijschrijden of figuranten met ongelooflijk zwaar behaarde benen - die me deden denken aan... -passeren. Neen ik ben blij dat er nog genoeg vrome en andere zielen bereid zijn om deze mooie processie te laten uitgaan.
Ook dit meisje wil er graag bij zijn in Brugge want in de Boeteprocessie in Veurne is ze niet echt welkom wegens haar echtbrekerig verleden... wie helpt Hela de heks?
En niet te vergeten natuurlijk : de fanfares die zoals altijd schitterende muziek brengen en op het einde van de processie de rijdende beiaard die oa 'U zij de glorie...' op meesterlijke wijze ten gehore brengt.
Joepi, weer een donatie vanuit een of ander apeland! Nu eens geld van uit de andere richting lijkt te kunnen komen. Spijtig dat ze enkel maar luchtkastelen aanbieden...
Wel fijn hoe ik aangesproken wordt : 'liefste een van god'... verandering van spijs doet eten
En ik moet héél héél vlug die centen gaan opstrijken of Rebecca zal 'een andere kerk' zoeken om haar geld te 'placeren'! (Ondertussen kreeg ik al heel wat aanwijzingen dat ze in een bepaalde kerk idd héél veel geld nodig hebben, maar ik ga hier niet verder op in want iedereen weet ongetwijfeld onmiddellijk over welke kerk in Vlaanderen ik het hier nu heb...)
En om mij al die centjes te bezorgen wil ze oa mijn 'bezetting' kennen... of bedoelt ze 'bezittingen'? Denkt ze misschien dat ik een kieken ben dat ze kan pluimen?
Hieronder het mailtje :
donatie van mevrouw Rebecca Williams. BP [38 Rue Des Martyrs Cocody Abidjan, Cote d'Ivoire.
liefste een van god
Ik ben de hierboven genoemde persoon uit Koeweit. Ik ben getrouwd met dhr. David Williams. die werkte met Koeweit ambassade in Ivoorkust voor negen jaar voordat hij stierf in het jaar 2004. We waren elf jaar getrouwd zonder kind. Hij stierf na een korte ziekte, dat duurde slechts vier dagen.
voor zijn dood waren we beiden wedergeboren christen. sinds zijn dood heb ik besloten niet te hertrouwen of een kind te krijgen buiten mijn echtelijke woning waarvan de Bijbel is tegen. Toen wijlen mijn man nog leefde deponeerde hij de som van $ 2. 5 miljoen (twee miljoen en vijfhonderdduizend dollar) op de bank hier in Abidjan op een tussenrekening geboekt.
Momenteel is het fonds nog steeds in de bank. Onlangs heeft mijn dokter vertelde me dat ik serieus heb ziekte die kanker probleem. degene die mij het meest stoort is mijn beroerte ziekte. hebben bekend mijn conditie heb ik besloten om dit fonds te doneren aan een kerk of individu dat dit geld zal gebruik maken van de manier waarop ik ga hierin instrueren. Ik wil een kerk die dit fonds zal gebruiken voor weeshuizen, weduwen, het uitdragen van het Woord van God en ernaar streven dat het huis van god wordt gehandhaafd.
de bijbel heeft ons te begrijpen dat gezegend is de hand die geeft. Ik nam deze beslissing omdat ik heb geen kind dat dit geld zullen erven en mijn man familieleden zijn geen christenen, en ik wil niet dat mijn man inspanningen om gebruikt te worden door ongelovigen. Ik wil niet dat een situatie waar dit geld zal worden gebruikt in een goddeloze manier. Dit is de reden waarom ik deze beslissing te nemen. Ik ben niet bang voor de dood dus ik weet waar ik heen ga. Ik weet dat ik zal worden in de schoot van de Heer.
Exodus 14 vs 14 zegt dat de Heer zal mijn zaak aan te vechten en ik zal mijn vrede te houden. Ik heb geen telefonische communicatie niet nodig in dit verband vanwege mijn gezondheid vandaar de aanwezigheid van familieleden van mijn man om me heen altijd ik wil niet dat ze weten over deze ontwikkeling. Met God zijn alle dingen mogelijk. Zodra ik uw antwoord zal ik u het contact van de bank hier in Abidjan. Ik wil dat jij en de kerk te bidden altijd voor mij, want de Heer is mijn herder. Mijn geluk is dat ik een leven van een waardige christelijke woonde. Wie dat wil de Heer dienen moet Hem dienen in geest en waarheid. Gelieve steeds biddend zijn uw hele leven.
Elke vertraging in uw antwoord geeft mij ruimte in het sourcen van een andere kerk of individueel voor dit zelfde doel. Gelieve mij verzekeren dat u dienovereenkomstig zal handelen zoals ik hierin opgenomen. Hopende op uw antwoord ontvangen. Stuur mij de volgende informatie, zoals onderstaand afgebeeld.
Vurige tongen - als de rook om je hoofd is verdwenen
De vurige tongen van Pinksteren
Net zoals er met Kerstmis al paashazen rondhuppelen, net zo kwam Pinsteren ditjaar nogal héél kort na Pasen... De vurige tongen van Pinksteren namelijk zag ik heel even vlak voor mijn ogen dansen in mijn kleine winkeltje.
Mijn winkeltje barstte al vanaf het prille begin werkelijk uit zijn voegen (gelukkig enkel figuurlijk!). Uitbreiding was dus meer dan welkom. En deze week was het dan eindelijk zo ver : dinsdag en de volgende dagen zou het kleine 'pleintje' voor mijn winkel afgesloten worden en toegevoegd worden aan mijn winkel.
Dinsdagmorgen waren twee mannen dus ijverig in de weer om deze klus te klaren. De houten raamkozijnen waren al gefabriceerd,nu nog wat 'knip- en plakwerk' dus. Ze vroegen me om een stopcontact in mijn winkel te mogen gebruiken. Na enkele tellen viel de elektriciteit uit en ik 'zette de plongs terug aan'. Zo ook twee kleine zekeringen van mijn keukentje, - die ik aangezien ik een broerte doodheb (niet aan werken maar) aan koken - nooit van doen had. Hierdoor ontstond een brandje...
Gelukkig had een werknemer die werken uitvoert aan de H. Bloedkapel de tegenwoordigheid van geest om me de hoofdzekering terug te laten uitschakelen. Zo was de bron van het vuurhaardje spoedig uitgeschakeld. Intussen spoot ik enkele flessen water op de vlammetjes en deed een brandblusapparaat de rest van het werk. Ook de brandweer kwam intussen toegesneld met hun waterspuit maar gelukkig voor mijn boeken was er geen water meer nodig.
Allerlei journalisten en portrettentrekkers van de krant daagden op en ik kon er gelukkig enkelen 'afpoeieren' met de mededeling dat ik andere zaken te doen had dan even te poseren met een stukje verbrand papier of zo...
Ramptoeristen kwamen me vragen wat er gebeurd is en ik stuurde hen allemaal met een kluitje in het riet : 'Aja, ik heb er ook van gehoord, van die brand. Naar het schijnt zou een elektrische vliegenmepper dit brandje veroorzaakt hebben. Een vroege brom-vlieg zou een kortsluiting veroorzaakt hebben toe hij in shock raakte bij de aanraking met de vliegenmepper onder stroom. Kan toch?'
Er is wat schade maar alles had veel erger kunnen zijn. Misschien was het de reliek van de H. Franciscus (die vlak bij de brandhaard lag) die het brandje een stop heeft toegeroepen?
Binnenkort wordt mijn winkel ietsje groter. Het kleine 'pleintje' voor mijn deur wordt dichtgemaakt, ik krijg dus een nieuwe 'voorface' zoals dat in het Westvlaams klinkt.
Daar dit pleintje verder tot niets diende plaatste ik er wat kasten en rekken zodat ik er tijdens de openingsuren van mijn winkel wat zaken kon op plaatsen of hangen, zoals beelden en schilderijen. Sommige zware dingen zoals een reuzegrote foto van de abdijhoeve Ter Doest en een buste van een voormalig priester-schooldirecteur van het college van Eeklo kregen er zelfs een permanente plaats.
Sommige 'bezoekers' dachten nogal eens dat alles wat buiten de winkeldeur stond gratis was. Daarom aarzelden deze dieven geen ogenblik om een en ander te verdonkeremanen. Een collega-winkelier zag een grote man voorbijwandelen met een grote kader onder zijn armen. Ze vond het enigszins eigenaardig dat er iemand na sluitingstijd nog iets meenam maar schonk er verder geen aandacht aan. Even later passeerde dezelfde (?) man met die grote buste onder de armen. Een tijd later verdween de grote foto, een zwaar stuk want het is (was) gemonteerd op een grote houten plaat van twee vierkante meter. Je moet eigenlijk maar durven...
Die dief moet wel weten dat ik foto's heb van dit alles en dat het echt zijn beste dag niet zal zijn wanneer ik het ergens zie opduiken... Spontaan bevestigde ik een bordje op een van de kasten met opschrift : 'Aanbieding : voor elke dief een gratis strafblad!'
De laatste tijd waren ook al enkele mensen komen vragen of die kasten gratis waren waarop ze een kort maar duidelijk neen als antwoord kregen. Maar doordat de winkel uitgebreid wordt moet dit alles nu weg. Dus plaatste ik een bordje : 'kasten gratis'. En je zal het nooit kunnen raden wat voor opmerkingen ik kreeg. Twee mensen vroegen me of ik die kasten gratis bij hen thuis kon leveren. Eentje woont op het tweede verdiep, zonder lift. Van verrassing kon ik geen woord uitbrengen. Een ander vroeg me vandaag of de kastjes in mijn winkel ook gratis waren... Nu verbijsterd door zoveel lef wees ik hen vriendelijk 'het gat van de deur'.
Gevolg van het bezoek van al die 'liehebbers' : ik nam mijn grote ijzeren klokklepel van 30 kilo en sloopte alle vier de kasten. Dit ging gepaard met een enorm gekraak, zodanig luid dat de collega's van enkele zaken die nog open waren verschrikt kwamen kijken, ze dachten dat het dak neergekomen was... Opgeruimd staat netjes en morgen is de 'zaging' voorbij.
Van die gasten die nooit genoeg hebben... een nieuwe (oude) kwakzalver in de media
Gisteren hoorde ik van ene boer Charel, een slechte kopie van die gierigaard uit Lotenhulle, die zijn zak met geld niet heeft kunnen meenemen toen hij een tijdje geleden het tijdelijke met het eeuwige moest inruilen...
Omdat duivelszak nooit vol genoeg is en wellicht ook om zijn imago van lompe boer wat aan te passen, bedenkt hij nu allerlei straffe verhalen om zo toch maar in de gazet te komen. Je kan hem herkennen aan zijn hoedje en soms loopt hij ook rond in een jurkje...
Hij zit er niet mee in om de mensen telkens weer, in elke zin die hij uitkraamt, de mensen de grootste onzin wijs te maken. De daver op het lijf te jagen. De mensen laten geloven dat ze in levensgevaar verkeren als ze hem niet geloven... met als bedoeling natuurlijk dat ze hem inschakelen om al die denkbeeldige spoken uit hun huis te verjagen.
En argumenten om wat geloofwaardiger over te komen, die neemt hij over uit handboeken van mensen die wél competent zijn.
En ik? Toen ik dat artikel - twee bladzijden vol zever van het ergste soort - voor ogen kreeg heb ik hartelijk moeten lachen. Vroeger kwamen zo'n selfmade 'tovenaars' op de brandstapel! Laten we ons dus niet laten manipuleren door zo'n pietpraatverkopers!
Goede Vrijdag. Een speciale dag waarop katholieken de dood van Jezus Christus gedenken. Dit roept veel 'mooie' herinneringen op aan mijn tijd op het seminarie : de mooie en uiterst verzorgde diensten in het grootseminarie en de kathedraal. Vooral die kathedraaldiensten spraken me heel erg aan. Christus die er helemaal alleen voor staat, die uit liefde voor zijn volk en zijn God gedood wordt. Maar die drie dagen later Verrijst!
In de winkel komen veel Duitsers binnen, ze blijven vlotjes de weg vinden naar Vlaanderen. Zowel jong als oud, mooi als lelijk. Een dame, te lelijk om te helpen donderen, komt enkele boeken van Aspe kopen. Ze zegt dat ze Vlaams wil leren want ze woont hier in de buurt. Wanneer ze info vraagt over de inhoud antwoord ik dat het om misdaadromans gaat. Ze lacht fijntjes en betaalt me vijf euro per stuk, wat een koopje is natuurlijk.
Een reus van een Duits komt langs en bekijkt alles heel aandachtig. Plots neemt hij een klein gipsen beeldje, een soort paaltje met (leger)helm op. Hij vraagt me wat het is. Ik : 'Aja, dat is een demarkatiepaaltje, een monumentje dat aanduidt tot waar ('hier en niet verder!') de Duitsers 'geraakt' zijn in WO I.' De man kijkt wat gegeneerd (en terecht ook!) naar het hebbedingetje. Ik noem de prijs en 't is niet naar zijn zin want wellicht te goedkoop... Dan zeg ik hem dat ik nog een ander demarkatiepaaltje heb in de vorm van een aansteker, uitgegeven door Touring Club France. Zo kan hij nog wat brandjes stichten als hij daar zin in heeft. Heel attent van mij, ja toch? De Duits werd er echter niet vrolijk van en verliet de zaak met stille trom!
Tip om je oude tapijten aan de man te brengen : de firma Desso uit Waalwijk (Nederland) verwerkt die dingen tot grondstof voor nieuwe tapijten. Een goeie oplossing, ja toch?
Gisterennamiddag kreeg ik een smsje waarin stond dat de kerk van Westkapelle in lichterlaaie stond. Eerst dacht ik even dat het om een grap ging maar even later hoorde ik helaas op de radio dat het bittere ernst was.
Ik bezocht de kerk 1 of 2 keer toen ik in de bib te Knokke werkte. Een grote mooie kerk, een waardevol beschermd gebouw met mooi 'interieur'. Blijkbaar is zo goed alles verloren door de brand. Deze ontstond tijdens werken in de toren. Wie zo'n werken uitvoert moet toch vertrouwd zijn met het feit dat de dakgebinten kurkdroog zijn en er constant groot gevaar op brand is... Doodjammer.
De vraag is of het gebouw hersteld kan/zal worden. Alles zal afhangen van het feit of het voldoende verzekerd was tegen brand. Zoja, kan het heropgebouwd worden zoals de kerk van Schore in 1996. Misschien beslist men, ook al is er geld genoeg voor een restauratie, om alles af te breken en een modern kerkgebouw op te richten. Of een gebouw dat niet meer enkel voor de eredienst wordt gebruikt... aangezien er steeds minder kerkgangers zijn.
De media, als de kippen er bij om als echte specialisten commentaar te geven op de verkiezing van de nieuwe paus. Meesters in het verkopen van pietpraat, ja dat wel.
Weken al zitten die mannetjes en vrouwtjes te speculeren over wie paus zou worden, ze wisten het allemaal in het lang en in het breed uit te leggen. Allemaal praat voor de vaak, zo blijkt alweer.
Vooreerst moeten die betweters heel goed beseffen dat zij niets maar dan ook niets in de pap(e) te brokken hebben. Vroeger niet en ook nu niet. Ook hebben zij het recht niet om te zeggen wie wel en niet mocht gaan stemmen. Zo moesten ze zonodig kardinaal Danneels nog eens schofferen. De onnozele mannetjes...
Zelf was ik met de wagen aan het rijden rond negentien uur. Ik hoorde plots dat er witte rook uit de schouw kwam. Eigenlijk ergerde ik me aan al dat gedoe met kachels voor witte en zwarte rook. Waarom niet een massa geld uitsparen door bv. een of andere prelaat met een witte of zwarte vlag laten zwaaien op het dak van het Vaticaan. Bv. zo'n prelaat of beter gezegd een bepaalde bisschop uit Vlaanderen die niets liever zou doen dan zelf paus spelen. Jammer genoeg voor hem moet hij nog wat meer pushen, wat meer netwerken, de dingen wat forceren zou ik zelfs durven zeggen, kwestie om vlug kardinaal te worden. En dan kan hij nog meer in de kijker lopen... in het rood. En zijn kansen wagen... Maar nu ziet het er naar uit dat hij toch minstens enkele jaartjes geduld zal moeten opbrengen...
Alhoewel ik heel benieuwd was wie de uitverkorene zou worden, de nieuwe opvolger van Petrus, kon ik net als iedereen enkel afwachten. Mijn boodschappen deed ik wat vlugger dan anders om terug de autoradio te kunnen beluisteren. En dan vlug naar mijn appartement om daar verder te luisteren...
Tot op het laatste moment werd er dus veel praat verkocht. Zo ook op Radio Twee : twee 'madammen' waren zodanig aan het kwekken tegen elkaar dat je het geluid en gejuich bijna niet kon horen. Zelfs toen de paus zijn eerste woorden de wereld wilde insturen kwekten de presentatrices en de journalist ter plaatse gewoon verder, ze raakten maar niet uitverteld over allerlei onbenulligheden. Ze konden even later nauwelijks meer vertellen dan dat de nieuwe paus een Argentijn was. Einde toelichting en tijd voor weer een onnozel liedje.
De komende dagen zullen we alles kunnen vernemen via de kranten, feiten en natuurlijk ook leugens.
Hopelijk zal deze paus de 'tekenen van de tijd verstaan' en waar mogelijk er voor zorgen dat een en ander verandert. Ik denk hier in de eerste plaats aan het probleem van het celibaat, mijn hart doet zeer als ik jonge en minder jonge seminaristen en priesters zie lijden of sneuvelen. Er moet heel dringend een andere visie komen, een oplossing ook voor dit prangend probleem. Zodat onze priesters gelukkerige mensen worden en zo hun mooie roeping nog beter kunnen waar maken. Amen.
Deze namiddag was ik op een veiling. Er waren enkele boeken en werken van Ensor die me interesseerden. De hele veilingzaal zat bomvol. Ik zag er heel wat 'bekende' gezichten : collega's en verzamelaars. Velen die 'na hun uren nog zaken doen'. Die soms méér handel drijven dan wij handelaars zelf... Ook veel minder interessante 'liefhebbers' die daar gewoon hun tijd kwamen verdoen en zeker niet kwamen om te kopen maar dat heb je natuurlijk op alle veilingen.
Een schilderijtje van Ensor, op zich verre van mooi, maar van de hand van de grote Oostendenaar, werd verkocht voor een slordige 88 000 euro, waar dan nog 28 procentjes bijkomen.
Een veiling bijwonen is saai, doodsaai. Het is wachten, wachten en nog eens wachten... proberen wakker te blijven. Totdat het jouw beurt is, een lot dat je wil kopen.
Als je geluk hebt zijn er geen andere liefhebbers. Maar meestal is het anders en moet je opbieden tegen andere liefhebbers. Wat de prijs fors kan opdrijven natuurlijk. Op een veiling zijn veel mensen bereid om massa's meer geld te spenderen voor een bepaald boek dan in de winkel. Soms zitten ze immers uren te wachten en dan lijken ze soms even van hun zinnen beroofd en bieden ze tot het boek van hen is. En dan maar klagen in de winkel dat de boeken 'duur' zijn.
Zelf heb ik niets kunnen kopen, spijtig. Heel mijn dag naar de vaantjes. De winkel sluiten en dat allemaal voor niets. Maar een voordeel is dat ik dan ook geen geld kwijt ben. En aanbiedingen zijn er genoeg, aanbiedingen bij particulieren waar je mooie zaken voor een redelijke prijs kunt vinden.
Ook dit meisje wil er graag bij zijn in Brugge want in de Boeteprocessie in Veurne is ze niet echt welkom wegens haar echtbrekerig verleden... wie helpt Hela de heks?
Geplukt kieken
Dit tafereel zie je binnenkort ook in jouw buurt!
De nieuwe paus lijkt me een hartelijk priester!
