Intussen was het weer een hele tijd geleden dat ik het stedelijk kerkhof bezocht.  Vroeger zocht ik er de begraafplaatsen op van alle naamgenoten, oa van een kindje dat overleed nadat ze bij haar vader (Adolf Moenaert, hoofdpolitiecommissaris van Brugge, wonende in Moerstraat) een brandje had veroorzaakt...  

Er zijn heel wat mooie grafmonumenten te bewonderen, oa dat van Guido Gezelle en enkele kunstenaars.  Ik wilde ook het graf bezoeken van Karel die vele jaren lang met zijn vrouw een bloeiende bloemenzaak runde, in het galerijtje waar ik mijn winkel heb.  Ook dat van de schoonzus van een andere collega-winkelier.   En vooral de laatste rustplaats van heel wat nonnetjes die ik heb gekend.  Nonnetjes van het klooster van de Jozefienen en van de Zusters van de Godelieveabdij.

Veel graven liggen er verkommerd bij.  Misschien kan de stad Brugge werklozen inzetten om het blazoen wat op te poetsen.  Op sommige graven ligt een dikke groene laag mos, veel opschriften zijn onleesbaar geworden, jammer...  Een zestal mannen, wellicht van de beschutte werkplaats, ruimden bladeren en takjes op, een gigantisch werk.

Wat me nogal opvalt is dat er heel weinig grafkapellen zijn, raar voor zo'n grote stad met vele rijke inwoners.  Misschien zijn er heel wat verdwenen in de loop der jaren, bijvoorbeeld door bouwvalligheid.  De kapellen die ik zag waren in slechte staat.  In eentje steekt een mooi glas-in-lood raampje, met afbeelding van een kleurrijke zandloper (familie Provoost).  

Achteraan is er nog plaats voor honderden graven, maar die voorraad zal vlug op zijn.   Een oplossing kan zijn om de vele honderden 'gewone' grafmonumentjes op te ruimen en natuurlijk door mooie grafmonumenten te hergebruiken.   Bij 'hergebruik' mag je op het monument een plaat monteren met de namen van de 'nieuwe bewoners'.  Op die manier worden die monumenten mooi onderhouden.

Nog achteraan zijn er honderden rechtstaande zerkjes voor de oudstrijders, heel grauw allemaal en zonder enige beplanting.  Ietsje mooier zijn de kerkhoven voor de gesneuvelden, maar ook hier kan er beter wat meer groen komen.  

De grote bakstenen kapel, met de allures van een kleine kerk, is de laatste rustplaats van priesters (kanunniken) en ook een aantal bisschoppen lagen hier begraven.  De bisschoppen werden een twintigtal jaar herbegraven in de kathedraal te Brugge toen men daar de crypte voor de bisschoppen terugvond.  Dit ging gepaard met een grootse plechtigheid.  Ik stond tijdens die plechtigheid vlak bij het nogal kleine luik die de crypte afsloot (linksachter in de rondgang rond het altaar) en zag hoe de kisten zowat verticaal onder de vloer verdwenen.  Zo liggen alle bisschoppen uit de 19e en 20e eeuw nu knusjes samen...

Midden in de hoofdgang staat een kalvariekruis met een enorm grote bronzen Christus aan het Kruis.  Spectaculair en aandoenlijk.  Links ervan het praalgraf van Guido Gezelle.  En daarachter, gemonteerd op de kerkhofmuur, vier oude grafplaten die in minder goeie staat verkeren, misschien worden deze beter overgebracht naar een beschutte plaats zodat ze niet verder ... aftakelen.

Opvallend zijn de tientallen grafconcessies van de Brugse kloosters : ik zie oa deze van de Jozefienen, Zusters van de Godelieveabdij, Capucijnen, Karmelieten, Zusters van het Prinsenhof, Arme Klaren, Zusters van de Potterie.  Vele honderden zusters liggen hier begraven.  Soms staan de familienamen vermeld, soms enkel de kloosternaam, soms de leeftijden ook.

Het is echt koud en ik besluit terug te keren naar de levenden.

Vandaag een dagje uit in Nederland, ik vertrok onder een gietende regen.  De autoweg tussen Brugge en Gent is barslecht berijdbaar als het regent : de vrachtwagens veroorzaken met hun enorme banden een bijna ondoorzichtig watergordijn, het is telkens enkele seconden op de tanden bijten tijdens het inhalen, hopen dat je niet verongelukt.

Via Antwerpen reed ik richting Roosendaal.  Ik bezocht er enkele mensen in de buurt en reed dan naar de van ver zichtbare basiliek van Oudenbos. Vroeger zag ik de koepel meermaals schitteren van op de autoweg, maar had de kerk nog nooit bezocht.   Deze is gebouwd vanaf 1865 naar het model van twee belangrijke kerken te Rome.  De koepel (63 meter hoog) is een (verkleinde) kopie van die van de Sint-Pietersbasiliek en de enorme voorgevel is een kopie van deze van de kerk van St-Jan van Lateranen.  De kerk van Oudenbosch werd basiliek in 1912.   Ze wil een blijvende hulde zijn aan de pauselijke zoeaven (soldaten die vochten voor de kerkelijke staten in de 19e eeuw). 

Wanneer er een nieuwe paus verkozen wordt komt ook hier witte rook uit de schouw.  En in 2008 huwde hier Frans Bauer.  Wat me meest opviel in de kerk zijn de heel grote heiligenbeelden (apostelen, evangelisten, kerkleraren en andere), ook heel mooie schilderijen.  De kerk is veel te groot voor zo'n dorp maar zeker de moeite om eens te bezoeken.

Dan naar Zierikzee en de deltawerken.  

Zierikzee is een heel mooi stadje met 11 000 inwoners.  Ik parkeer in de Sint-Lievensstraat en zie al vlug een enorme kerktoren opdoemen : de toren van de Sint-Lievensmonsterkerk (wat een rare naam!).  Ze is 62 meter hoog en is zeer breed (25 op 25 meter, met inbegrip van de enorme steunberen).  De natuurstenen van de buitenmuur komen uit de streek van Brussel.  De toren lijkt sterk op die van de Sint-Romboutskathedraal in Mechelen, het zijn trouwens Mechelaars die de toren bouwden vanaf 1454...  Wegens geldgebrek kwam er geen spits met een hoogte van 130 meter hoog.  De kerk brandde af in 1930 maar de toren bleef bewaard.  Een andere naam voor deze toren is 'Dikke Toren'.

Dan terug richting Brugge.  Via de kilometer impressionante waterkering (Deltawerken) langzaam door de reeds heel de dag woedende stormwinden richting Middelburg.  Eerst nog Veere bezoeken.

Veere.  Ik parkeer aan de jachthaven alhoewel dit eigenlijk enkel mag door 'vergunninghouders' of zo.  Maar in zo'n hondenweer komt er geen kat controleren denk ik en ik met de grootste moeite kan ik uit de auto komen.  De wind giert en ik storm (!) naar de overkant van de parking om via een smal straatje de kerk te bereiken.  Ik zie veel mooie huisjes en heel veel mooie beplantingen langs de gevels.  De storm heeft heel wat schade aangericht en de stokrozen en boomtakjes vliegen me rond de oren, oppassen geblazen dus!   Eindelijk bereik ik de monumentale kerk, het waait en regent echter zo hard dat mijn paraplu bijna de geest geeft.  Het gebouw uit 1348 heeft een bewogen geschiedenis achter de rug.  De toren geraakte nooit afgewerkt, er waren ook andere tegenslagen zoals oorlogen.  Tijdens de tijd van Napoleon wilden de engelsen vanop zee de kerk platschieten maar door de stormachtige zee knalden de kanonballen het sop in of vlogen ze vér boven de gebouwen.   De kerk kan bezocht worden maar het was bijna sluitingstijd en ik besloot om later wel eens terug te keren.  Ik probeer via een windluwe straat mijn auto te bereiken.  Tijd genoeg nog om het heel mooie stadhuis te bewonderen.  Het klokkenspel is een van de mooiste carillons van Nederland.  Jan Koekkoek, de gekende kunstschilder, werd hier geboren.

Mijn auto heeft onbewogen standgehouden ondanks het woeste noodweer en brengt me terug naar huis.

Een bijzondere dag voor het bisdom Brugge : een nieuwe bisschop.  De vorige bisschop had reeds de bisschopswijding ontvangen toen hij aangesteld werd een vijftal (?) jaren geleden.  Ik zat tijdens die aanstelling helemaal achteraan in de kathedraal, onder het orgel.  Veel herinner ik me er niet meer van.

Nu was er dus de bisschopswijding van Lode Aerts uit Gent, afkomstig uit Geraardsbergen en Maldegem, werkzaam in Gent.  Maldegem ligt op de grens met het bisdom Brugge, maar kerkelijk hoort Maldegem dus tot het bisdom Gent en als dusdanig hebben priesters uit verschillende bisdommen weinig banden met elkaar.   Lode Aerts zal dus heel wat werk hebben om zich in te werken in ons bisdom, en zijn bekendheid met het Zwin als wandelplaats en de abdij van Westvleteren als oord van bezinning zijn dus slechts een begin...

Al weken was overal bekend dat enkel genodigden de kathedraal zouden kunnen betreden, door de aanslepende binnenrestauraties van de kathedraal is er immers maar weinig plaats.  Wie niet in de kathedraal terecht kon mocht de dienst bijwonen in het oud Sint-Janshospitaal, daar zou je alles kunnen volgen op een groot scherm.  Mij niet gezien, want ik wilde graag de dienst bijwonen ter plekke.  Ook op tv kon je de dienst volgen.  Ik besloot dan maar mijn winkel open te doen en later de dienst te bekijken op tv.

De dienst duurde zowat twee en een half uur.  De processie kwam binnen via het hoogportaal (wellicht eerst verzameld in de sacristie en dan via buitenkant van de kerk naar het hoofdportaal).  Eerst de minst belangrijke mensen : akolieten (misdienaars) en kanunniken, dan een indrukwekkende rij bisschoppen (een 16-tal : de Belgische bisschoppen, die van Rijsel, eentje of meer uit Nederland en Engeland, en dan de kardinaal (onze vorige bisschop = De Kesel) en de wijdeling zelf.  De 'gewone' priesters hadden reeds een zitje gekregen in het hoogkoor : zo'n honderd priesters wat niet veel is.  In ons bisdom zijn er immers nog honderden priesters en in principe zijn die allemaal vrij op zondagnamiddag...  De prior van Steenbrugge, Adelbert Denaux (die me ooit buitengooide in het seminarie en die dacht aartsbisschop van Utrecht te kunnen worden..., enkel oud-proffen van het seminarie, de abt van Westvleteren, enkel oud-studiegenoten van mij, enz...).  Op de bisschopstroon zat de kardinaal, geflankeerd door de huidige en vorige bisschop van Gent (Vanlooy en Luystermans).  Lode Aerts zou pas later tijdens de viering zijn troon 'in bezit' nemen.

In de kerk zie ik enkele jongere priesters in burgerkledij, ik vraag me af waarom ze niet bij hun broeders in het koor zitten zodat er meer 'gewone' mensen de viering konden bijwonen.  De burgemeester van Brugge en een groot aantal andere politiekers en burgemeesters (oa die van Dentergem) en familie van de nieuwe bisschop vulden de kerk.  Ook vertegenwoordigers van de protestanten, Islam, orthodoxen enz.  Maar ook heel wat mensen die ik daar niet verwachtte : enkele pilaarbijters, ook enkele mindervaliden waren er in geslaagd een zitje te bemachtigen.  Hier en daar waren er plaatsen vrij, mensen die uitgenodigd waren en hun kat gestuurd hadden.  Ook in de kruisbeuken was er nog massa's plaats over, jammer.  

Er wordt een aanstellingsbrief uit het Vaticaan voorgelezen door de nieuwe nuntius (een zwarte bisschop, vertegenwoordiger van de paus in België), nadat de kardinaal hem formeel vroeg of er wel écht een benoeming was vanuit Rome.

Aanvankelijk wordt er a capella gezongen (zonder muziekinstrument) door het koor olv EH Ignace Thevelein, in het koor zingen oa een ex-prof van het seminarie en een vroeger monnik van Westvleteren.  Een dame doet heel langzaam de 1e lezing, wellicht genietend van de wetenschap dat niemand haar kan 'aanjagen' en iedereen wel moét stilzitten en luisteren tot ze 'gedaan heeft'.  Dan een tussenzang mét orgelbegeleiding.  Na het evangelie de homilie (preek) door de kardinaal.  Af en toe wordt de lens gericht op de bisschoppen in mooi gewaad en op de priesters helemaal vooraan.  Ik zie EH Michel Nuttens, pastoor van Hoogstade en Gijverinkhove, vroeger onderpastoor in Veurne.  Ook EH Luc Gruwet, pastoor van verschillende kerken in de binnenstad.  De rector van de H. Bloedkapel, enz.

Er wordt oa gefilmd vanop het doksaal, telkens zie je dat er een massa stof ligt op het 'klankbord' van de preekstoel.  De bisschopsleuze 'Preciosus in oculis sui' wordt zeer mooi ten gehore gebracht, een compositie van Ignace Thevelein, schitterend!

Dan is er de litanie der heiligen, zoals bij een priesterwijding.  Lode Aerts strekt zich uit op de grond en zingt - heel erg onder de indruk - mee, tientallen heiligen oa de H. Lodewijk (patroon van Lode) en de Zalige Karel de Goede worden aangeroepen.  Een mooi moment.

De bisschoppen zetten de mijters op voor de handoplegging.  Wat later hoor ik de kardinaal fluisteren : 'kalotje af', aan de wijdeling.  Logisch want het hoofd moet vrijgemaakt worden voor de wijding met olie.  De bisschopsleuze wordt verschillende keren gezongen, prachtig en plechtig.  De nieuwe bisschop krijgt een ring, een mijter en een staf.  De staf is uit hout, heel uitzonderlijk en eenvoudig.  Het is een hele klus om alles ordentelijk te laten verlopen, op een moment zit te ceremoniaris wat te prutsen met de microfoon...  voor hem is het natuurlijk zenuwslopend om alles in de gaten te houden. 

De kardinaal staat zijn plaats af aan de nieuwe bisschop en oorverdovend applaus breekt los.  Hij gaat alle (intussen collega-)bisschoppen omhelzen en stapt dan naar zijn familie.  Hij keert terug naar zijn 'troon' en beseft opeens dat hij de burgemeester en zijn traw... pardon medewerkers vergeten was... dus nog eens naar beneden en zijn plicht doen.  Dan volgt een omhelzing met vicaris-generaal Koen Vanhouttte en abt Manu van Westvleteren.

Dan de rest van de mis.  Na de dienst terug processie naar buiten, jammer dat niet alle 'gewone' priester meestapten want dat zou toch een extra gegeven hebben en het zijn toch de priesters overal te lande die de medewerkers en steunpalen zijn van de bisschop.

De nieuwe bisschop heeft een bijzondere uitstraling van gemoedelijkheid.  Zijn leuze 'Kostbaar in Zijn ogen' zal hij hopelijk waar kunnen maken.  Ik wens hem in elk geval veel geluk toe!