In een ongelofelijk dicht tempo heb ik een meesterwerk van een roman gelezen. Geschreven door Roma Ligocka; het meisje in de rode jas. Eigenlijk heet ze: Rominka Liebling wat ik een mooiere naam vind. Een boek over haar leven. Ze werd geboren in 1938 en maakte als klein meisje het getto mee in Polen en groeide daar verderop. Overleefde kan je beter zeggen.

Ze schrijft zo prachtig. Sommige zinnen zijn als kleine diamantjes van mini gedichtjes in een heel groot geschreven kunstwerk. Het is als een meester schilderij maar dan in woorden. Zonder ophouden haast las ik het uit. Haar schrijnende verhaal raakte hier en daar mijn verhaal, herkenning van eenzelfde pijn.

Het maakte zoveel in me wakker ook. Het schrijven over een oude commode van een bepaald soort hout waar zij en haar moeder erg aan gehecht waren. De pop die ze eindelijk kreeg en wat haar enige speelgoed was totdat een ander meisje het vast wou houden en hij stuk viel.

Hoe ze zich naar de wereld van kunstenaars en dichters, theater en decors, opera en naaien voelde aangetrokken en wilde acteren maar geen goede rollen kreeg . hoe ze uiteindelijk dat ging doen wat ze het beste kon; toneelkostuums en decors maken. Wauw zeg, wat een verhaal. wat een veerkracht om vanuit zoveel trauma een persoon te gaan zijn en dan zelfs zonder God te kennen, zo leek het. Hoe ze met kleerscheuren door het leven ging van een fout gekozen huwelijk, reddersrol, en alsmaar hard werken en door enorme pijn heengaan van stukke relaties en pijn met haar moeder. Het trok door mijn hele lijf heen dit boek, en ik heb zakdoeken vol gehuild.

Het raakte ook mijn aangeraakte snaren van de keren dat ik iets doe wat met de wereld van kunst te maken heeft. Een wereld waar dingen overhoop mogen liggen in het proces van maken. Een wereld van een planken toneel, zware fluwelen stoffen, antieke hutkoffers, versiersels, linten, scripten, onaffe teksten nog hangend in de lucht, dromen in je achterhoofd, ideeën na een dutje, lange jurken, maffe hoeden.

Hoe meer ik die kant op ga.. hoe blijer ik word, en elk vaal hokje krijgt zijn kleur.

Tja, toen ik upset was omdat er niet direct een klosje touw was, ging het om mij. Het ging gewoon om mij en mijn idee.

Ik kan me zo beschaamd voelen als ik dat soort dingen weer eens zie.

Gisteravond gingen we dansen op de aanbiddingsdansles. Op een prachtig lied gingen we improviseren. Een heel lied lang zei niemand wat maar spraken we met God door te bewegen. De stilte van ons spreken raakte me. Het voelde zo eerbiedig. Alsof we daarmee knielden en onszelf klein maakten, door stil te zijn met woorden maar we gingen wel bewegen. Ik voelde me stram in mijn lijf en wat onhandig maar ik deed maar gewoon want het ging niet om hoe het er uit zag en toen was het alsof ik steeds kronen op de grond wierp voor God. Tof. Daarna werden we uitgedaagd om een gebed voor elkaar te dansen in tweetallen. Dat hebben we wel vaker gedaan. Gelijk dacht ik,:"oh, nee ik ben moe en ik kan het niet". Maar daarna dacht ik gelijk: "nee, dat maakt niet uit, je kunt het toch niet uit jezelf."

Toen we kort deelden wat een gebedspunt was en ik naar haar luisterde had ik gelijk een indruk van wat God wou geven. Toen ik ging dansen volgde ik maar wat in me opkwam. Ik maakte een hartenklop met mijn handen bij mijn hart die steeds groter en groter werd, en vanzelf ging mijn gezicht stralen en werd ik zo blij. Mijn armen maakten een steeds groter hart en ik bracht het enorm grote kloppende hart voor haar om haar heen en deed alsof ze een alomtegenwoordige hug kreeg. Ik was vooral verrast dat ik emoties kreeg die niet van mij waren en dat het groeide als ik mezelf als het ware losliet. Je staat God toe om iets door je heen te geven. Toen zij voor mij danste was dat zo'n cadeau. Ik zag haar soepele lijf. Ik had gevraagd om te bidden voor meer kunnen loslaten en vanuit een flow leven in plaats van presteren.

Ze danste zo soepel en ik hoorde Gods woorden  door haar gebaren,dat Hij zegt: "Ik veroordeel je niet, en geniet als een kind, wees vrij.." En in haar gebaren en bewegingen zag ik ook uitgebeeld van de zorgen eens even flink aan de kant zetten. Ruimte maken voor vrijheid.

We waren samen zo dankbaar voor ons kleine groepje waarin we ons veilig voelen en voor al het kostbare wat we samen kunnen doen deze avonden. Ik maakte de profetische beweging van : chapeau, toen ik een onzichtbare hoed afnam voor onze jonge lerares die het toch maar steeds elke week weer lukt om ons te leiden.

Zo tof, om met niets in je handen of hart te gaan bewegen en dat er dan iets komt. Dat als we gaan bewegen in afhankelijkheid Hij er iets mee doet.

Vanuit veiligheid en vertrouwen durven kwetsbaar te zijn, omdat we toch al goedgekeurd zijn! Echt waar!!

Gisteren zat ik zomaar in de wat donker geworden woonkamer op de bank voor me uit te kijken. Ik had een film gezien met getuigenissen van Joodse mensen die allemaal vreselijk ziek zijn geworden van het vaccin, of er zelfs aan zijn gestorven. Het waas hartverscheurend maar ik nam mijn mobiel mee de trap op en op het aanrecht waar ik bezig was, om zoveel mogelijk van de film te zien. Soms kun je nieuws zien en het allemaal over je heen laten gaan, maar dit ging niet over me heen. De werkelijkheid van wat er gebeurt in ons land en wereldwijd is zo langzamerhand iets wat echt gebeurt, al voelt het nog steeds surreëel. De verscheurde, verpletterde levens van eerst gezonde, mooie vitale mensen ligt als een steen op mijn hart. Na een poosje verdrietig zijn besluit ik zomaar iemand te bellen om te vertellen wat er is.

Om aan iemand anders te vertellen wat voor vreselijks er is gebeurd. Maar als we praten voelt het alsof we op verschillende eilanden zitten hoewel ze later een stuk mijn kant op zwemt met begrip voor wat ik voel. Na haar eiland, van bedenken hoe het voor iedereen is, alle goede bedoelingen en visies en informatie.

Als ik later nog mijn trouwe vriendin spreek over de telefoon is er wel snel herkenning. Zij was ook verdrietig deze dag en ik voel me dicht bij haar. Ik denk dan zomaar aan de afstand tussen hoofd en hart en authentiek zijn. Zijn we niet het meest authentiek als ons voelen, denken en wil dicht bij elkaar zijn?

Is het niet zo dat Jezus ons in onszelf ook één wil maken?

Vandaag was ik gefrustreerd omdat ik een idee had bedacht voor de creatieve middag en de leiding had niet het juiste klosje touw gekocht. Ik deed mijn best om dicht bij Jezus in mijn hart te blijven en ging tegen de leiding zeggen wat ik niet leuk vond en vragen naar hoe of het zat. Toen ik weer terug kwam bij de werktafel had de stagiar een heel leuk groen met geel draadje gevonden wat ook als touw kon dienen. Boink, ik liep weer eens tegen mezelf aan. Waarom was ik niet wat breder in mijn denken?

Weet je, als ik iets in mijn hoofd heb als idee dan wil ik het zo graag uitgevoerd zien. Dat is een eigenschap van visionair zijn. Ik hunker naar het einddoel en zie de dennenappels met het vintage touw en de decoratieve stukjes hout al hangen. Als de gevoelige verstandelijk gehandicapte iets zegt over of er iets niet goed, is, of dat ik boos ben, proef ik gelijk haar loepzuivere waarneming en leg het simpel uit. Ze trekt me gelijk terug naar een plek van vrede. Ik laat het allemaal los en keer me weer eens om van mijn eisende ik. Ik heb zoveel ideeën maar mijn schouder doet zeer en ik mag mijn handen niet teveel belasten. Ik zie de beklede fietsenvelg al hangen aan kettingen, met de kerstlichtjes, het groen, de oranje lampionnetjes op de kaarsjes van de lampjes en de mooie linten er omheen. Ik zie de net gescoorde houten kerststerren al hangen, creatief versierd met frutsels of doorschijnend papier. Ik kan nog honderden andere dingen bedenken zoals mensen een bloem laten tekenen van hoe zou jij jezelf als bloem in bloei zien? Het is als een aangeboorde bron in mezelf die vanzelf gaat spuiten. Ik zou gesprekken willen hebben met mensen die vast zitten en ze de goede vragen willen stellen of nabijheid bieden of samen bidden. Ik zou de bijbel nog veel meer als een spons in me opnemen en vandaag eens veel echter God ontmoeten in plaats van maar alles achter elkaar doen wat gedaan moet worden. Maar ik was met de vrouw met de dikke onderkin en het haar in een leuke vlecht over het hoofd heen naar achter gedaan en de gevoelige opmerkingen die zo blij was met de slinger dat ze er nog één wou maken, en ik zag de nog steeds mooie bloementuin van de zorgboerderij en nam het zonlicht, de herfstbomen en het geluk van deze dag in me op. Om niet wat er niet was te laten roven wat er wel is. De keuzes van geest, denken wil en voelen die als ze één zijn met Jezus in jou vast Zijn glorie weerspiegelen, in hoe gewoon het ook is. In glimlachend aanwezig zijn en niet zo snel van streek.

In the meantime, onderweg, wil ik zoveel mogelijk authentiek zijn. Doe je mee?

Als ik een winkel binnenstap en de juffrouw achter de toonbank vraagt al snel: "Kan ik u helpen?", dan voel ik al gauw me het leven weer uit handen genomen door het systeem van vragen en antwoorden. Ik leg mijn kaart op de toonbank en zeg: " U kunt me vast helpen. Hier mag wel een postzegel op." Dan volgt de prijs, het : "ik doe hem wel voor u in de brievenbus" en de fijne dag. Het is niet overal zo, maar soms zijn er van die dagen dat het leven bol staat van vragen en antwoorden.

Mijn hart wordt dof van dat mechanisme. Het lijkt wel alsof de hele samenleving vragen en antwoorden uitademt. Alsof dat het leven is; iets bedenken wat je wilt weten en dan een antwoord krijgen. Alsof we alleen in die kaders met elkaar om kunnen gaan. Ik leef veel alleen en dat maakt mijn gevoeligheid natuurlijk groot voor iets meer dan informatie. Je wilt soms gewoon even - zijn-. Er zijn. Samen zijn. Iets opmerken waar je van geniet, of zomaar brainstormen over dingen of plezier maken.

God noemt Zichzelf de IK BEN die IK BEN. Dat vind ik zo tof en bemoedigend. Bij Hem komt - zijn - op de eerste plaats. Dat geeft hoop aan gehandicapten die niet kunnen spreken of aan baby's en peuters. Of aan mensen die niet veel meer kunnen en op bed liggen. We zijn altijd meer dan wat we weten. Toch is Jezus wel het woord van God en is door het woord alles geworden. Maar het woord is een persoon net als de waarheid, en die persoon is, voelt, leeft en is geen koude informatiemachine.

Soms roept het hele mechanisme zo'n aversie in me op dat ik het liefst niets meer wil zeggen en wou dat de nodige woorden niet nodig zouden zijn. Volgens mij is het zo in de hemel. Dan hoeven we die woorden niet meer te zeggen. Als we elkaar aankijken weten we het al! Kijk daar verlang ik naar! Geen afstompende vraag antwoord riedels meer waar ook nog eens niets op aan te merken valt volgens de wet.

Maar het leven gaat boven de wet! Als ik ga wandelen met iemand van de gehandicapten bewonder ik zijn lange oogwimpers en draaiende gezicht met een vette smile erop terwijl ik hem weer eens over de stoepjes duw. Samen snuiven we de herfstlucht op. Ik zing een deuntje, zeg vrolijke dingen tegen hem, laat hem de grasjes voelen of rol een bal over zijn armen. Contact zonder woorden, in een soort van open veld van andere regels, andere wetten waarin zijn er meer toe doet en je elkaars binnenwereld voelt meer dan elkaars buitenkantje zien. God zit ook aan de binnenkant nadat ik Hem heb binnengelaten en daar kan ik steeds mee communiceren zonder woorden, met woorden of in een geestelijke taal die ik niet begrijp maar wel kan voelen. Heerlijk vind ik dat, expressie buiten mijn kennisbrein om, het andere level. Ik warm me er aan op.

Een wonderlijk samenzijn was het, met drie ongehuwden uit totaal verschillende milieus. Onze gezamenlijke Surinaamse vriend van in de dertig met een ooghandicap die op de fietsenwerkplaats werkt. Mijn begaafde kunstzinnige vriendin die een verrukkelijk bakje havermout had samengesteld in de ochtend en die al wegrijdend op het dak van haar auto had laten staan... En ik, niet echt uit de verf gekomen arbeidsongeschikte middle-agester die er veel jonger uitzie en zo vaak ook maar met mijn ziel onder de arm rondloop. We gingen nog even wandelen na een maaltijd in de tuin. Van alles hadden we bij elkaar in de pan gedaan en gelijk was het leuk in de rommelige keuken met de schilderijen en de kapotte bakjes op de grond. Ik voel me er zo op mijn gemak. Het voelde als totale gelijkwaardigheid en herkenning van gevoelig zijn, nadenken over het leven, filosofisch zijn en soms enigszins langzaam in tempo. Vanwege de koude avond mochten we kledingstukken van de gastvrouw aan. Ze dook in haar weggezette plastic opruimbakken op zoek naar wollen truien. Ze gaf mij een heerlijke aan die thermisch warm tot ver over mijn billen viel. Hoe genoeglijk. Ook onze donkere vriend kreeg een lekker extra vest en lachend trok zij ook laag na laag over elkaar aan. Een verkleedfeestje!

Ik bewonder de kwaliteit van mijn vriendin om te kunnen delen en loslaten en ook om pret te maken om de meest simpele dichtbije dingen. Haar 'lossigheid' maakte dat we alle drie zo'n pret kregen met verkleden en de aanstaande picknick van het toetje bij de rivier steeds leuker werd.

Aangekomen bij de rivier pakten we alles uit de auto en vonden een super geschikte picknickbank met uitzicht op de ondergaande zon. We voelden ons de koning te rijk met onze warme lagen aan en het extra kleed over de benen. Genietend lepelden we verschillende yoghurts in de bakjes en keken naar de veranderende lucht.

Na het toetje gingen we nog, voor het echt donker werd, een paadje door het hoge gras lopen op weg naar een ruimtelijk vrij stuk waar je vrij over de rivier kijkt en rechts van je de mooie huizen van Elst ziet staan met hun achterkanten naar het water. De lucht was vol van Gods grootheid. Aanbiddend keek ik om me heen en toen ik thuis kwam besefte ik weer hoe zo'n omgeving vol van Gods majesteit mij het dichtst bij mezelf brengt en me voedt met dat wat ik weet in mijn geest maar niet altijd zie. Maar dan is het er volop als afdrukken van Zijn zijn. In ons nagesprek met een zalig kopje thee in het warme huis, deelden we ons samenzijn en gaven we samen woorden aan hoe de transparantie van - zijn- in kwetsbaarheid en echtheid van onze Surinaamse vriend zoveel fijns toevoegde. Het ontwapent om ook echt en transparant te zijn en niet te hoeven verbergen.Als ademruimte, lucht en vrijheid. Met het ritje terug, was het zo knus met de geluiden van de auto en de lichtjes van het dashboard en wat zoete kleine geprekjes nog die niet echt hoefden maar zomaar wat gezelligs toevoegden. Meer mens ben je samen ervoer ik aan den lijve.

Ik ben ervan overtuigd dat transparante kwetsbaarheid en durven - zijn- iets onzichtbaars kostbaars geeft aan een groepje. Priceless  en ontwapenend voor onze ingepakte iks in de van  muurtjes verzadigde  maatschappij..

Vandaag was ik te gast in een kerk een dorp verderop. Het kán weer! Ik zag er best wat oude bekenden. Na de dienst raakte ik aan de klets met de man van een vroegere vriendin en ze nodigden me uit om bij hun thuis te lunchen.

We hadden al stevige gesprekken gevoerd in de kerk, over het hoe van kerk zijn in deze tijd, over corona en de maatregelen.

Het lijkt wel een leven lang geleden dat ik met mijn vroegere vriendin in de aanbiddingsgroep zat. Wat we toen gedeeld hebben was zo kostbaar dat er een warme band overblijft voor altijd. We konden zo makkelijk weer connecten, ons verbinden in het aanvoelen van geestelijke zaken.

Ik eet zelden echt in een gezin mee en vond haar huis hartverwarmend. Niet super opgeruimd maar gezellig rommelig met de ontbijttafel nog gedekt waar we weer opnieuw bij aanschoven met schone borden. Een flinke boekenkast maakte dat ik me direct minder schuldig voelde over mijn aardige collectie; boeken zijn heerlijk.

De twee tieners trokken zich van hun telefoon af en schoven erbij. Dat blijkt een enorme zuigkracht te zijn; de telefoons. We kletsten over wat ditjes en datjes, de tuin, het huis, totdat haar man ineens hamster Dotje voor me neer zette. Hij vroeg wel eerst of ik het wou. Ik zag al gauw dat het geen rat was en was eigenlijk compleet verrast met ineens een hamster op tafel. Hij was zoo schattig. Man Bernard aaide Dotje en vertelde hoe schattig ze was. Ik vond haar ook heel erg schattig. Hele kleine oogjes en leuke pootjes en een heel zacht lijfje. Het was genoeglijk om haar beet te houden of te aaien. Ze mocht gewoon op mijn bord lopen en wat kleine restjes sla oppeuzelen.

Bernard pakte een hazelnoot en het hele gezin werd enthousiast. Er was er al een barst in gemaakt en met glanzende ogen zag ik mijn vriendin al verwachtingsvol lachen. Direct stortte Dotje zich op de hazelnoot. Zo grappig. Als je de noot wilde afpakken bleef ze hem vasthouden en dook knabbelend weg.

We hebben elkaar zomaar onverwachts ontmoet vandaag, na zoveel jaren. Bernard die over zijn werk vertelde en wij over onze fysieke ongemakken, over profetie en de tekenen der tijden. Maar toen Dotje op de tafel kwam vond ik het het meest knus en was het alsof de hele moeilijke wereld zich ontspande in een glimlach.

Je weet niet hoe of het zal zijn als je eigen moeder is overleden, totdat het je gebeurt.

Vandaag is het de vierde dag na de begrafenis en ik ben thuis aan het uitzieken van de vermoeidheid.

Als ik door mijn huis loop, komt onuitgenodigd het besef langs dat die gesprekjes er niet meer zullen zijn, die lach niet meer.

Niet meer even kunnen bellen voor een praatje of een vraag. Als kleine flitsjes van herinneringen, van geur, geluid, contact die nu niet meer zullen zijn.

Er is een onwerkelijk - leeg- boven mijn hoofd, nu beide mijn ouders er niet meer zijn.

Ik breng de dagen veelal door in stilte, vaak in bed met mooie bloemen om me heen en kaarslichtjes.

Ik kijk naar de vitrage en de geruststellende blauwgrijze muren en koester de aanwezigheid van poes Myou.

Ik heb het doorstaan, het bij haar zijn, het waken, het reizen, het in haar huis zijn waar ik maar zo weinig ben geweest.

Twee weken was ik in haar huis. Ik maakte mijn eigen plekje bij de computer vanwaar ik keek op zee met een kaarsje in het raam en mijn meegebrachte thee.

Het in haar huis zijn is als een omhulsel van haar wat in me doordringt en  zijn geur in me nalaat van wie ze was. Ze hield van glas en doorkijken, van ruimte en uitzicht. Ze hield van modern en glans. En toch ook wat knussigs aan kussens en bankbekleding. Ze hield van parfum en make-up, geurige zeep.

Weemoedig was ik me daarmee in de luxe douche. Mam, lieve mam, ik raakte je aan. Ik hield je vast in mijn hart en drukte mijn gezicht tegen je zijde aan om je te voelen en mezelf aan je te voelen op de laatste middag van je bestaan. Om je toe te fluisteren mijn dank je wels en je te vertellen over Jezus mijn lief.

Om je te omhelzen voordat je het hier verliet. En het is gelukt mam. Ik heb je gekust met mijn woorden en mijn binnenkant.

Na een leven lang nabijheid zoeken, verlangen en loslaten is er niets meer wat ik hoef, alleen maar nog nu zijn, met jou. Want nu, in je nachthemd en in je stervende lijf, nu kan ik bij je zijn en zeggen dat ik van je hou.

Het gebeurde zomaar in een flard van een dienst, tijdens het voorlezen van de bijbel door notabene een katholieke pastoor, dat ik als het ware een paar dimensies verder dacht.

Ik zocht het nog eens op. In Lucas 24 vers 25 zegt Jezus:"O onverstandigen en tragen van hart, dat gij niet gelooft wat de profeten gesproken hebben! ...En Hij begon bij Mozes en bij al de profeten en legde hun uit wat in al de Schriften op Hem betrekking had.". Twee vrouwen deden de andere stemmen en de pastoor zei de woorden van Jezus.

In mijn verbeelding zag ik Jezus staan, 2000 jaar geleden zeg maar, tussen de mensen op straat om ze nogal geïrriteerd iets uit te leggen. Snappen ze het nou nog niet..

Jezus neemt de profeten en de wet heel serieus, de mensen die eerder geleefd hebben en die openbaring hebben gekregen van God. Dat was niet zomaar iets, dat was echt en waar.

God méént het met ons! Hij staat tussen ons in en heeft Zich aan ons verbonden. Hij heeft niet nog een andere planeet in een andere galaxie waar Hij veel leukere mensen of wezens heeft waar hij zich mee verbindt, nee, wij zijn het. Hij heeft zich met ons verbonden, met die koppige, trage, onverstandige mensheid die Hij niet loslaat maar waar Hij zijn plan mee zal uitvoeren. WIJ ZIJN HET!

GOD, ja God, de Schepper van hemel en aarde, staat op straat in Jeruzalem, en hij legt het ons uit in onze taal met armbewegingen en blikken. Beter kan het echt niet. Het is alsof wij als mensheid voortdurend een andere kant op kijken, en verwachten dat God wel iets beters te doen heeft dan het zo serieus te menen met ons, maar dan trekt God ons als het ware aan de haren er weer bij en zegt: neehee, weet je nog, de wet, de profeten, alles wat ik stap voor stap heb opgebouwd om je dichter bij mij te trekken.. het gaat mij echt om jullie.

In deze tijd van de coronacrises luisterde ik weer eens een livestream en kreeg aan de hand daarvan het idee om een behangstrook op mijn raam te plakken met iets uit de bijbel erop.

En vanmiddag dacht ik aan de tekst: U komt stilheid toe O God, een lofzang uit Sion.

U komt stilheid toe. Als we maar iets proberen toe te laten van de diepte van Pasen, van de beker die Jezus heeft gedronken, de rotzooi van ons die Hij geproefd heeft en geworden is en waar Hij aan gestorven is dan is dat zo onlogisch. Het is niet logisch, dat God zelf, op straat iets staat uit te leggen aan de mensen over wat er in Zijn boek staat. Het zijn dimensies die moeilijk bij elkaar te brengen zijn, maar het kan wel. Het kan wel. En als jouw hart hongert kun je nu, vandaag Zijn stem horen in jouw huis.Want Hij meent het met ons! Hij heeft ja gezegd tegen een verbond, een huwelijk, en dat huwelijk gaat er komen tussen de Zoon en een ieder die Hem liefheeft boven al. Het is aards en het is hemels. En iedereen heeft iets van de hemel in zijn hart, want we komen uiteindelijk bij God vandaan. Daar zijn we bedacht, dus, hoé logisch is het ook alweer. Heel logisch én waar, onvoorstelbaar waar.

DE BANKPAS

Lekker weer thuis in mijn nieuwe, bij de woord en daad gescoorde, helemaal roze pyjama, met de letters 56 er op!!! ( jawel, mijn leeftijd, it's gonna be a pink year..)

l

Lig ik dus in mijn rustige kamer te ontstressen; pingt er een appje van An die haar bankpas kwijt is. "Wie is er thuis om geld van te lenen?" Ik', app ik terug.

Even later gaat de bel en staat een springerige Anneke voor de deur, die ha ha, in de startblokken staat voor een mega kunstzinnig crea-weekend! Ze is op weg om een rode neus te kopen voor haar workshop clownerie.

Hier komt haar grappige later ingesproken spraakappje: "Daar stond ik dan en ik kreeg het oranje kaartje in mijn handen gedrukt. Ontroerd en bewogen nam ik het in ontvangst en probeerde passende woorden te stamelen van dank. Dank je wel Olga voor deze royale gulhartigheid. Er staat nul euro op, zei Olga. Dat verhoogde mijn bewogenheid .. van niks toch geven; ik zal het goed opbergen! Ik pak het pasje, maak mijn jas open en zoek de meest zorgvuldige plek in mijn jas, een diepe binnenzak.. Dan raakt mijn vinger iets stevigs..mijn ontroering stijgt en ik roep het uit: Olga, Olga, ik heb mijn pasje terug!!

We lachten al vanwege de royale gulhartigheid en toen raakte onze neus de vloer van de grote vreugde." Anneke kan enorm in lachen uitbarsten met elke vezel van haar lachspieren wat erg aanstekelijk is en de diepe buikspieren weer eens meeneemt, terwijl ze verder spurt naar de kapper en  een rode neus. ja ja! Al aardig op weg Anneke in het vak van clownerie. Je hebt er aanleg voor.

MIEKE

Tussen twee 'Samos-reizen' door heeft Mieke ineens écht tijd voor een ochtendje samen koffie met taart bij de feestwinkel. ja, je hebt Mieke niet zomaar voor jezelf.. Mieke's passie is om mensen te helpen in noodsituaties en vandaar haar reizen naar het vluchtelingenkamp op Samos.

Mieke is al 82 jaar maar in de regel een sterke en vitale vrouw.

Als ik vertel over mijn vriendin Hannah die kinderen uit een weeshuis heeft gefostered en er uiteindelijk één geadopteerd, zie ik haar hart glimmen. Hier wordt zij blij van! Ze vertelt over Azië en Afrika en hoe allerlei berichten, vragen om hulp haar aanspreken en hoe graag ze zou gáán!

"Ik vind het zo jammer dat ik met mijn leeftijd zit", zegt ze. In haar hart is ze een bruisende dertiger die graag de wereld intrekt en de mouwen opstroopt! Geweldig zeg.

We praten dan maar over de hemel en wat of daar allemaal te doen is. Ik zeg: "Er is vast een groot atelier waar je eindeloos dingen kunt maken ."Want ook dat is een passie van Mieke; kunst.

Na de klets en koffietijd nodigt ze me uit om de stapel stoffen te komen bekijken die in haar gang staan opgestapeld; klaar voor verzending. Iemand had ze gebracht. Ik was al wat moe maar ga toch mee, want anders is het weg. Blijken  daar nou precies twee ongeschonden, ruim lange, precies de goede kleur verduisterende stoffen lappen tussen te zitten die ik precies nodig heb op dit moment voor mijn witte gordijnen!

De bij elkaar gescharrelde rolgordijnen lieten nog teveel licht door aan de zijkanten....

Nu is met deze ochtend mijn zoektocht naar een oplossing voltooid door de wonderen van - doorgeven-. Ik heb het de laatste tijd ook weer ervaren; als we maar blijven doorgeven, ook van niks, dan blijft het stromen!

De pianoklanken zweven nog door mijn kamer als tere rozenblaadjes in lichte en donkere kleuren, doortrokken van een zwaar zoet parfum.. De tedere, eindeloos mooie muziek kwam loepzuiver in mijn hoofd. Ik zat in mijn nieuwe kobaltblauwe skipak en een zak chips op de bank, mezelf te verwonderen over deze week en dit moment. Wat een geschenk om je opgetild te voelen in heelheid; shalom. De film ging over een prachtige jongeman die zeer talentvol is in pianospelen. Hij maakte zelf composities en zelden heb ik zulke mooie muziek gehoord.

De tonen waren zo onaards zacht en vloeiend dat er als het ware een zachte hand van God zelf door je hersenen ging en een deken van heelheid legde over mijn hele zijn. Blij besefte ik dat het terecht is dat ik zo zoek naar perfectie in kleur en stilte in mijn nieuwe slaapkamer. Perfectie...schoonheid..God

In het leven van alledag ervaar ik zomaar heelheid in het genieten van het juiste willen, in het zoeken naar Gods wil. In elke ontmoeting en in alles wat ik doe merk ik de helende zegen van het goede willen, doen en zoeken. Tastbare shalom die mijn zijn tintelend doortrekt.

De film van de jongen die piano speelde en speelde en alleen maar wou spelen.

Ik verlies iets als ik alsmaar boodschappen doe of werk. Schoonheid is nodig, stilte en tijd om te creëren. Tijd om thuis te zijn, thuis te blijven in mezelf in God en mezelf en Hem daarmee te omarmen.

Dwars door de dagen heen van nog niet goed willende benen, teveel geld uitgeven, alle lampen uit doen en in het donker liggen op de bank om alleen maar te zijn en te verlangen naar een plek, ergens zonder auto's, zonder drukte, om net als de vloeiende zware rozengeurtonen van de piano helende klanken over je zijn te ontvangen en heelheid te ervaren, eens een keer los van schuldgevoel, eindeloos schuldgevoel van de hele vermoeide wereld om je heen met alle nood,vragen en niet ophoudende appjes.

I want to be a falling star, like in the movie, by living who I am made to be en voluit te genieten, te ZIJN. Vrij zijn heeft te maken met God liefhebben en je naaste en jezelf. daarin is heelheid. Ik heb er iets van ervaren vandaag en laat al het goede kostbaar op me rusten. Wauw, dank U God,

Na een dag van boodschappen doen en hulp krijgen bij het schuren van mijn laatste kamertje, was ik ineens alleen. De vrijdagavond staarde me aan en het idee van een avond alleen thuis voelde als zó niet te doen! Eerst me maar eens goed ingepakt voor de fietstocht, om de collectebus op te halen.

Toen ik daarmee klaar was schrijnde het gewoon in mijn hart. Op goed geluk fietste ik langs een heel lief iemand, die dus niet thuis was. Ik had meer opties van -langsgaan-, maar ik voelde me kwetsbaar en probeerde af te tasten wat een goede plek zou zijn. Eerst gaf ik mezelf maar weer eens een cadeautje; een schitterende groene handdoek met franjes van de Wibra die ik al zolang op het oog had.. Gelukkig, onderop de stapel lag er nog één; joehoe!

Precies de goede kleur maakt me zo blij. Het is alsof ik dan een stukje Olga aan mezelf geef.

Naar huis fietsen was echt geen goede optie. Ik besloot het te wagen om weer eens bij een echtpaar langs te gaan die hadden gezegd dat ik welkom was. Toen ik mijn handdoek zonder plastic tasje, mijn mooie leren handtas waar ik zo mee gematst ben en mijn jas en nieuwe mutssjaal allemaal had uitgestald in het gangetje bleek dat alleen hij thuis was... Maar ik was toch welkom.

Enigszins aarzelend ging ik maar zitten dan. Misschien waren we er allebei wat verlegen mee, ik weet het niet. De - hij- vertelde van allerlei mannendingen zoals organisaties met moeilijke namen die toch vooral abstracte, onbegrijpelijke hoedanigheden voor mij zijn. Maar de - hij- houdt ook van God en toen we dáár over begonnen denderde de praattrein lekker door. Het was apart om te bemerken dat terwijl het huilen me nader stond dan het lachen en ik toch dapper mee bewoog in een gesprek over organisaties en zending, er een dragende en helende atmosfeer was. Heel leuk was het spontane brainstormidee om op kerstavond samen naar Utrecht te gaan waar ik ben opgegroeid en eventueel naar de Domkerk!

Na niet zo lang, kwam - zij - ook binnen.

Ik bleef met -hem- praten in een lekker gesprek over visies op genezing en bevrijding, kerken en ervaringen. Zij schildert. En hun meubels uit Costa Rica staan in de wat kleine kamer, erg passend te zijn. Ze heeft een vogelkooi op het balkon vol met kerstlampjes. De vogelkooi heeft allerlei kamertjes en verdiepingen als het ware en is van hout. Ik vind hem gelijk mooi. De donkere, warm bruine meubels, rustiek met versiersels en details stralen zo'n harmonie, warmte, liefde en rust uit. Het is alsof ik daardoorheen in contact ben met een ander stuk wereld waar dingen anders gaan. Waar minder hectiek is en minder allenige avonden. Waar minder overdaad is van goedkope spullen misschien en minder, maar echte spullen. De kleine kamer is ingericht met schoonheid, kunst, en is vrij netjes maar niet steriel. Lieve, wat kleine fauteuils en zelfs de hond is zo mooi!! En niets in mij heeft moeite met de hond, wat ik met andere honden wel vaak heb. Dan houd ik niet van de geur, of het geblaf of iets anders. Ik ben er misschien wel anderhalf uur en mijn zere hart is ingebed. Wat ik nog bijzonderder vind is dat mijn hoofd goed voelt. Er is iets wat zo goed is in dit huis, in dit gezelschap, wat op een wonderlijke manier naadloos aansluit bij iets dieps van mijn eigen zijn.

Iets waardoor ik niet allerlei bruggen hoef te slaan. Het daagt me later hoe of de precisie ook van een volkomen harmonieus meubelstuk en alle voorwerpen samen met de mensen en de sfeer en de heerlijke thee verveelvoudigd binnen kwamen en me zo enorm geheeld voelend weer naar buiten lieten gaan.

Shalom!!

-Wij- zitten in de zaal.

-Zij- staan op het podium.

Zij zijn verstandelijk gehandicapten met verschillende niveaus.

Wij zijn gewone mensen.

Ik voelde me - gewassen- door hun spiegel van puurheid.

Het theaterstuk begon met een babypop in doeken die van bovenaf werd neergelaten.

Onder een prachtig zacht muziekje deed iemand in de rol van vader de doeken open en haalde de baby er uit. Er was zoveel tijd voor deze scène. De man hield de baby vast en met zijn hele wezen, huid en haar zeg je dan, hield hij de baby liefdevol vast, raakte het kind aan, wiegde het, hield het glimlachend omhoog, koesterde het, deelde het met zijn aankomen lopende theatervrouw.

Samen stonden ze te genieten van de baby. Door hun puurheid en eenvoud hield je alleen hun echte genieten en liefde over om naar te kijken en dat voelde als - gewassen worden-.

Er waren allerlei op elkaar volgende scènes. Mijn vriendin had meegewerkt aan de productie en vertelde allerlei ins en outs. Zoals acteurs die nauwelijks kunnen praten maar wél kunnen spelen. Of een jonge vrouw die eerst alleen figurant was en nu in wel drie of vier verschillende rollen zichzelf liet zien. Zo knap! Er werd naadloos aangesloten bij de mogelijkheden van de kanjers van acteurs.

Er zat een jonge vrouw in een rolstoel die voornamelijk goed kon lachen, en warempel, ze zetten er een groot soort van scherm voor, als was ze op een you tube filmpje te zien. En toen kwam er een geweldige reclame voor tandpasta met een joekel van een tandenborstel en een tube. Mijn andere sensitieve vriendin was hierdoor zo ontroerd; de mate van het erkennen van iemands mogelijkheden en het gezien zijn!!

Er was een scène waarin de hoofdrolspeelster door een raam klom met haar laptop en met jongeren ging zitten drinken en feesten. Ze zaten in een kring en zetten af en toe een fles aan de mond en deden enthousiast hun armen in de lucht, zo van : "hoera"! Het raakte mij, dat als ik het goed begrepen heb, bij het spelen van een wereldse scène, hun puurheid onaantastbaar bleef/bewaard bleef. Er was geen rommel voor je ogen. Er was zoveel vertederends. De ouders brachten hun kind naar bed en ze waren een knus drietal met een grote knuffelbeer, een gebed en een zegenliedje. Zo lag het kind onder een zelfgemaakte deken. De decorstukken waren met zoveel liefde gemaakt door de gehandicapten in een tijdsbestek van zo'n anderhalf jaar. Ze waren met elkaar een heel proces door gegaan van lief en leed delen. Twee sterfgevallen hadden voor een periode van veel rouw en verdriet gezorgd en dit werd transparant en echt gedeeld door de theatermaakster waardoor de liefde van de groep acteurs nog meer door onze rijen heen spoelde. De laatste jaren ontdek ik door andere mensen heen en door zelf ook in gehoorzaamheid aan God te leven, hoe mooi het is om goed te leven, om jezelf te bewaren voor de verkeerde weg en dat er juist zoveel schoonheid en leven te vinden is door goede keuzes in plaats van de leugen dat zonde doen pas echt avontuur oplevert.

Het stuk eindigde met de boodschap dat we allemaal waardig zijn; worthy. Alle spelers hadden een letter op hun zwarte shirt en dan stond er: " Ik ben waardig!" Na een nare scène waarin niemand openstond voor contact met de ander maar geheel in beslag genomen was door zijn mobiel of sociale media, was de hoofdrolspeelster weer gaan bellen met de telefoon die aan een koord hing en van boven kwam; het lijntje naar boven... En toen was alle duisternis opgelost, brak het licht door en alle spelers sprongen van pure blijdschap in de lucht. Ze dansten en glommen met blije gezichten, huppelden en deden hoerabewegingen met de armen. Het was echt. Ze waren écht blij met ZICHZELF en de gloed van vreugde gloeide de zaal in. Het zette alles op zijn kop en liet ons weg gaan met de juiste spiegel in ons hart; je blik op het pure richten, het schone en ultimately: God.

"Wat waren jouw toppers?", appte ik aan Annelies na onze Spanjereis.

Ik vind het leuk om terug te kijken, te voelen en te weten wat of het meeste bij je binnenkwam.

Ik had me belachelijk goed voorbereid. Annelies aangespoord ook een strandparasol te kopen, lichtgewicht voor mee naar het strand en een hamandoek die licht van gewicht is voor het vliegen. Flesjes voor water met een koolstoffilter, de busdiensten uitgeprint met de gratis autoparkeerplaats, een leuke kerkdienst, de beste restaurantjes..

Haar topper was hoe ik omging met Carmen, onze host. We sliepen in haar artistieke huis aan een erg rustige weg. ik vond het inderdaad een verademing met een gelijksoortig mens om te gaan. iemand die ook doperwten opzet om ze erna te vergeten, iemand die ook haar bril kwijt is ( ik heb anderhalve dag gezocht na thuiskomst), iemand die warrig is, staat te schilderen in haar woonkamer maar tóch weet wat ze doet, smaak heeft en de boel runt.

Het was leuk om op onze matrassen te liggen lezen, nog steeds zwetend na half 11 's avonds, met de ventilator aan en tjoeps, ineens alles donker; stoppen doorgeslagen. We maakten het wel drie keer mee. Carmen liep dan met een zaklantaarn door het huis en na een poosje ging alles weer aan.

We lagen in een deuk toen we bij het zwembad zaten, grenzend aan haar huis, waar geen water inzat. We appten vrolijk een foto van : "zittend bij het zwembad."

Maar goed mijn toppers waren wel de groene kleur van het water in zee en ook die van het water in het park, zo'n prachtige kleur groen! De sublieme salade in het Andalusische restaurantje waar slechts een paar kleine vrolijke tafeltjes waren en we midden in het leven ploften van lokale mensen die elkaar kussend begroeten en gezellig staand aan aperitiefjes bezig waren.

Die salade én de visstukjes, gefrituurd in een puntzak waren echt om te smullen!!

Allebei hadden we als topper: zwemmen in het zalige zeewater, joepie, de golven, de branding, de temperatuur! Echt een topper. Het lopen langs de kust van het eiland met uitzicht op het water, de oude stad van Alicante met een prachtig stadhuis waar we zomaar in mochten kijken.

Het zijn op de veranda met het oude poesje Nebala en glazen citroenwater van de boom.

De Paëlla aan zee, enorm lekker! Op onze laatste ochtend samen gingen we los en kwamen van diep doorpraten op rollenspel doen, toneelachtig doen, alles van ons afgooien en heel veel lachen. Alle vakantieperikelen, ons verschillend zijn en verschillend willen namen we op de hak en we kwamen helemaal ontspannen in een mega mooie artistieke tuin in Elche.

Ach, er was zoveel moois en zoveel imperfects van niet gehaalde doelen en toch even ziek maar in the midst of all.. de meeste van alles is de liefde..

We kregen twee zeefdrukken mee van Carmen door haar gemaakt. Lijkt op billen met een rug en spetters; hangt nu op de wc. Een echte Carmen! Het was bikkelen en relaxen, sjouwen en zoeken, overleggen en compromissen sluiten en echt leuk!

We waren een gemêleerd gezelschap.

Stellen en singles bij elkaar in een voorlichtingssessie omtrent adoptie.

Het was alweer de laatste bijeenkomst en ik kwam deze keer mee met mijn dappere vriendin die hart heeft voor kinderen.

Ik keek de kring rond, keer op keer. We deden een matchingsoefening. Je kreeg een papiertje waar een voorbeeldkind op geschreven stond. Elk stel besloot bij wie dit kind het beste een eventueel thuis zou kunnen krijgen en stelde het dan voor. Het stel aan het eind van de tafels kreeg vaak een kind naar zich toegeschoven. Ik zag zijn gezicht kleur krijgen en de hoop opgloeien iedere keer als hij er wat voor voelde. Ook bij het homostel zag je ze smelten bij een voorstel.Ik zag ze allemaa een hoge hoop in zich meedragen; een kindje. 

Je voelde de verwachting in de kamer; het in verwachting zijn, hoop, verlangen..

Toen mijn vriendin en ik als meekomer een Chinees kindje als voorstel kregen zei ze ja en bij het filmpje over een echt meisje waarvan men niet wist of ze een meisje of jongen was, ging ons hart open en we deden allebei moeite onze tranen tegen te houden.

Het was zo onwerkelijk. Een kind, zomaar ergens op deze wereld, in nood wat misschien bij jou komt wonen. Alsof het een spelletje is, een gokspelletje. Maar dat is het niet. Het is bloedserieus en spannend en je wordt goed doorgelicht en moet goed nadenken over wat je wel en niet wilt.

Maar die gezichten waar de hoop in gaat gloeien, dat samenbindende alvast verwachten, de blijde spanning, de grapjes rond de tafel met de gezellige koektrommel.. De professionele voorlichting door vrouwen die van allerlei instanties vertegenwoordigen, maar je proefde hun oprechte meeleven en het beste voor jou willen door alles heen. En ik was beïndrukt en mijn vooroordeel vanwege andere vrienden die zo lang hebben moeten wachten en dat alles een business leek en noem maar op... verdween.

De verhalen, de geschaadde kinderen die de transitie maken en ouders die zoveel moeten bijzetten, zoveel liefde, geduld en wijsheid nodig hebben. En om ons heen stellen die dit aangaan zonder terug te kunnen vallen op Gods woorden, Zijn hulp. Het zit erin gebakken, de wens om familie te zijn, te koesteren, te geven, pappa en mamma te worden. Ik vond het zo mooi als het ware een hele groep in onzichtbare verwachting te ervaren en gloeiend de deur uit te zien wandelen van het adoptiebureau. Wauw!

De wereld staat in brand met haar oorlogen, hongersnood, vluchtelingen zonder kleren, huizen die verzakken en in mijn hoofd peinig ik mijn hersenen af voor welke kleuren ik de nog laatste resterende niet opgeknapte kamer wil verven.

We hebben allemaal onze battles.

Ik kom er achter dat een huis niet zo heel veel nodig heeft voor aan een muur. Dat rust super fijn is.

Wow, mijn twee groengeverfde muren samen met oxford stone soort beigegrijs in het piephobbykamertje. Wat een oase van rust.

Mijn doel is om alles te gaan ordenen en overal rustige vertrekken te realiseren waarin het overzichtelijk voor het pakken is.

Hoe moeilijk kan iets zijn?

Het leven is een doorgaande beweging. Eerst heb ik van alles verzameld om kamers mooi en leuk te maken en nu zit ik met een teveel aan kunst en posters en beweeg ik me naar rustige muren, matte tinten en dat ene aan de muur wat echt raakt.

In mijn psychisch leven ga ik als het ware door een tijd van rouw. Zolang had ik hoop, geloof en dromen over nog veel meer genezing en toename in kracht. Van allerlei dromen. En nu stap ik met beide voeten in een werkelijkheid die anders is. Een werkelijkheid van nog steeds broos, kwetsbaar en gauw moe zijn.

Door een 'valse start' heeft het leven tot nu toe zijn sporen diep na getrokken.

Ik wil door die rivier van waarheid gaan en me ermee verzoenen en mezelf omarmen in wie ik echt ben en kan zijn, nu in deze wereld en genieten van wat er wél is!

Vandaag fietste ik, doodmoe, naar Amerongen. Het bos is altijd helend voor mijn drukke hoofd. Ik vond het heerlijk om alleen te zijn. Alle energie die ik heb niet te hoeven delen. Ik fietste door de pittoresque straatjes en vond een énige schoenenwinkel met twee kleine etalages met grappige laarzen erin. Het knusse en niet overweldigende aanbod vond ik al een verademing.

In de bloemenzaak keek ik zomaar rond en zag er grappig getekende kaarten liggen en aardewerken schalen in prachtige tinten en een perfecte niet doorsneevorm.. Een mooi hartenzeep in groen aan een touw. Echt goede kaarsen in een doos. Échte dingen die me raken en waar ik van geniet.

Dan het zaakje op de hoek waar ze echt ZALIGE koffie maken, goed ijs hebben, en originele limonades met van alles goeds erin. Ik kocht er zo één met bloedsinaasappel en zat in het VT-wonen zaakje in de vensterbank, op een enig kussen met de verwarming onder mijn benen en een boek van Afrika op schoot. Later zat ik aan een hoge tafelplank met uitzicht naar buiten waar de poes van de achterbuurvrouw lag te rollen op de stoep. Op het houten bankje, tegen het muurtje aan zaten wat klanten van de zalige koffie te genieten met een puntje boterkoek.

Ik appte een foto van hoe moe ik ben, na een paar dagen huisjes kijken, aan Annelies.

Inderdaad, ik heb airbnb's uitgezocht in SPANJE!! Plan is om daar onwijs geweldig te gaan genieten van onder een afdak zitten in luie stoelen op het platteland met een werelderfgoedstad op 5 minuten rijden afstand met onze dan gehuurde auto. Plan is om zo vaak maar kan de zee in te duiken, restaurantjes uit te proberen, gezellig samen te logeren bij gastvrije Spaanse mensen met mooie badkamers en noem maar op.

Alle vakantieopties, belangrijke -wat wil je wel en wat wil je niet- flitsten door mijn hersenen en uit alle paar honderd keuzes.... tada, iets goeds gevonden.

Vanuit een brei van verzamelingen uit het leven is het ook weer weggooien, weggooien, kiezen, loslaten, koesteren en genieten uiteindelijk van DEZE DAG, van zonlicht door het bos, van een pauze onderweg op het bankje in de zon. Een poes op straat, een zalige koffie klaargemaakt door een vriendelijke man. Alles wat je maar wil, zomaar om de hoek.

En de wereld, die draait door.

Ik zit in bad, bij mijn Iraanse vriendin. Zij heeft een heerlijk huis, ingericht met zeer harmoniërende kleuren die ook nog rustgevend zijn. Je proeft haar vakkundige hand door het hele huis heen. Smaak, goede kleur, toch levendig, niet akelig precies, ademend, rustig. Ik stond bij de deur en zag haar aankomen lopen met haar twee kids in de wagen. Ze is afgevallen; bewust. Wat is ze petit, klein,  sierlijk en adembenemend mooi. Wat zie ik een schoonheid van een ander land, zoveel anders uitademend dan Hollandse klompen en directe zinnen.

Ik lig dus in haar heerlijke bad met zicht op de goed uitgekozen bruin met crème gecombineerde tegeltjes; een rustgevend bruistablet opgelost in het water. Door de vloer heen hoor ik haar heldere stem die tegen haar baby praat. Terwijl ze bezig is in de keuken zegt ze op zijn tijd: "Tá, Tá, en má má, Mám má, en Kerat, kerat, en andere Iraanse klanken. Ze is stil, bezig, zingt, en af en toe, precies de juiste timing om haar baby te laten weten dat ze er is,  haar ziet en begrijpt praat ze in babytaal terug: "Tá!

We zitten later op het kleed in de woonkamer en haar zoontje van twee maakt een treintje bijna kapot. Ze trekt hem tegen zich aan en in plaats van haar stem harder te maken maakt ze haar stem zachter. Stil zelfs. Ze zegt : "je moet het niet kapot maken en als het jongetje wil gaan jengelen, bewegen en geluiden maken trekt ze hem dus tegen zich aan en creëert stilte. Ik ervaar zoveel wijsheid in haar methodiek. Ik prijs haar voor haar prachtige haren en bewonder in stilte haar zijdezachte huid. Met de geur van wijsheid om me heen fiets ik ingepakt weer naar huis.

Dolf van der Vegte is in de nacht van 1 februari overleden. Hij is de oprichter van Family7tv. In het condoleanceregister haalde iemand de tekst aan: "De rechtvaardige komt om en er is niemand, die het zich aantrekt, en de vromen worden weggerukt, terwijl niemand er acht op slaat, want vanwege de boosheid wordt de rechtvaardige weggerukt; hij gaat in vrede." Deze tekst zou voor mij een antwoord kunnen zijn op de vraag waarom God deze waardevolle man niet heeft genezen. Niet dat God daar verantwoording voor schuldig is.

Hoe dan ook, ik was onder de indruk van het memoriam over zijn leven en opnieuw beleef ik iemands sterfdag en begrafenis als zulke parels van iemands leven. Zichtbaar wordt wie je bent en wat je gezaaid hebt. Er waren interviews te zien nog, van hem, en ik zat aan de laptop gekluisterd. Verschillende dingen kwamen bij me binnen. Ik onthield zijn houding. Hij zat in een stoel, samen met Jan van den Bosch en was voortdurend gefocused. Hij bleef voortdurend bij zichzelf en bij de waarheid van zijn geloof. Hij paste zich niet aan aan de gesprekspartner door terug te glimlachen op zijn glimlachjes maar bleef onverstoorbaar en serieus zijn verhaal afmaken. Maar er waren ook pauzes van even een grap, een lach. Het voelde zo vertrouwd en goed om naar hem te luisteren. Als een fijne vader of opa die in de kamer zit en waar je veilig bij bent. Iemand die vast staat, iemand die zichzelf kent en een weg is gegaan met God. Hij vertelde van zijn relatie met de Heer en door het scherm heen was die zo tastbaar dat ik hem bij mezelf ook weer beter kon 'vastpakken' maar ook gedreven werd om dáár op in te zetten! Dat is de kern van alles. En er is nog zoveel mysterie. Ik heb net een diamant gemaakt van rietjes.Ik denk dat ik bepaalde vlakken van de diamant heel goed ken en steeds rondjes draai in diezelfde vlakken, als het gaat om eigenschappen/kanten van God. Maar hoe zou het zijn om andere kanten van God te ontdekken? Het zou kunnen dat dat samen opgaat met groeien in volwassenheid. Groeien in taken hier op aarde nadat je gegroeid bent in weten wie je bent en in vaardigheden en kennis. Kanten zoals gehoorzaamheid en ontzag hebben voor Hem.

Ik ben nog teveel gewend misschien aan de 'Jezus houdt van jou' versie. Maar soms proef ik al iets van die andere vlakken, als er om me heen mee wordt bewogen richting heiligheid en Gods plannen met de aarde.

Wat Dolf betreft, ik zat mee te grienen, te rouwen want het deed me werkelijk pijn. Het voelt als een groot verlies dat hij er niet meer is.

Zijn bijzondere levensverhaal in het opzetten van de tv zender family7. Zijn leren wachten op God, in plaats van : er voor gaan en zelf wel met een oplossing komen. Wat herken ik me daarin! Ik ben ook zo'n 'fixer', en nu als doel voor 2019 : leren wachten op God.

Dolf had een roeping en volgde die roepstem. Hij was scherp daarin. Niet een droom hebben en zelf van alles verzinnen maar een roeping hebben. God die je ergens voor roept. Ik kom het tegen, iedere dag, in alle keuzes van de ochtend en de middag en de avond. Wel of niet nu opstaan, wel of niet nog langs de praxis ( zie je wel: niet), wel of niet dit kopen, nee, zie je wel, was niet nodig. Wel of niet nu naar huis, ja, wel is goed. Er is een weg voor elke dag, om te oefenen in gehoorzaamheid en leren luisteren. En het toffe is dat je voortdurend met Hem bent. Hij is er steeds bij en als we willen, als we het aandurven kunnen we heel diep gaan met Hem.

En dan worden we uiteindelijk zo iemand die zijn gezicht niet vertrekt omdat de ander persé heel veel glimlacht, maar gewoon blijft bij zijn eigen emoties en iemand die zijn spoor en koers vasthoudt en rustig doorgaat, soms ook in de moeilijke tijden van wachten op Hem. Niet voor Hem uithollen maar wachten en vertrouwen. Wachten op die andere kamer die ik ook nog op wil knappen. Wachten op een eventueel huwelijk. Wachten tot het beter met me gaat. Wachten op onverwachte openingen in het leven.

Dank je wel Dolf voor het voorgaan. Dank voor je erfenis.

Ik ben weer 'in therapie'. Ik ga het aan om opnieuw een stuk verdieping en heling aan te gaan, dit keer met een christelijke mannelijke hulpverlener. Ik noem hem Tim.

Tim is 'zo gewoon'. Hij staat in zijn spijkerbroek en wat dunne shirtje vanwege de warme verwarming bij het bord waar hij wat op uitlegt.

In een lekkere 'kort door de bocht' tekening, legt hij iets simpel uit.

In zijn houding naar mij toe proef ik dienstbaarheid, gelijkwaardigheid, respect, rust, frisheid en empathie.

Hij gaat niet 'over mij heen ', in een belerende houding en houdt ook mijn- eigen verantwoordelijkheid- stuk in de gaten.

Hij is niet :de redder. Tim is een stuk jonger dan ik. Ik ervaar hoe ik mijn eigen geleerde levenservaring mee in kan zetten en hoe we samen alle zeilen bij kunnen zetten. Het gezonde klimaat van zijn respectvolle en gelijkwaardige houding van waaruit hij aanbiedt wat hij heeft, is als eerste basishouding al zo 'n enorme winst. Ook al heeft hij daarmee eens niet de perfecte zinnen of mist hij eens een inzicht. Er is al zo mega veel gewonnen. Door echt te zijn. Thx Tim!

De avond voor de begrafenis waren Anneke, Annelies en ik samen in mijn huis met de voorbereidingen bezig.

Anneke maakte mijn tekening van Cor af, door er omheen met pastelkrijt in te kleuren, en zijn vest ook mee te nemen in het afmaken en zijn ogen even met kleur aan te zetten. Wat waren we blij met resultaat! Ik scheurde de randen en plakte hem gelijk op de achterkant van de lijst.

Ondertussen maakte ik van blauwe en paarse violen een bloemenmand. Er zat een paars lint omheen waarop ik dingen borduurde en ik schikte katjestakken en lavendelbosjes op de achtergrond terwijl de mand zelf versierd was ook met er doorheen stekende lavendel.

Zo had het geheel ook nog de geur bij zich van "in de rust ingaan".

Het borduren was nog wel een klus en overal lag aarde. Praktische Annelies deed de afwas en stofzuigde het halve huis.

Moe maar voldaan zeiden we elkaar ,alweer na tienen, welterusten.

De dag erop is het zover. Onze kunstige gaven worden zeer welkom ontvangen. We mogen de bloemenmand op een krukje naast de kist zetten en de foto van Cor omringd door zijn vriendinnen en zijn oude huis, op de standaard van Annelies ook op een kruk. De tekening komt ook op een krukje, naast het fotoboek.

De begrafenisondernemer arrangeert in overleg met mij dat tijdens de dienst alle drie de objecten opnieuw goed zichtbaar neergezet worden; vooraan. We zitten als vriendinnenrij bijna vooraan en tijdens de dienst doen mijn ogen niets anders dan zich vastpinnen in de schoonheid van een stukje kunst. Het is als olie op een wond. De schoonheid ervan haakt zich vast om deze herinnering, samen met mooie klassieke muziek en de enorm wijs gevonden woorden van onze voorganger. Er is verbinding en harmonie tussen twee verschillende groepen mensen die vandaag als één groep hier samen zijn, rond één bijzonder persoon. Blij ben ik met dit waardig afscheid. Blij met het stukje kunst in liefde wat we meegaven aan deze dag en ik bedacht, daar op die bank, in het algemene zaaltje, de waarde van kunst.

Hoe leeg als mijn ogen zich nergens in hadden kunnen vasthaken. Een beeld, een sfeer kun je je hele leven met je meedragen. So let's carry art with us in all aspects of life to envision some of the beauty that is hidden in our hearts. Shalom.

Soms is het leven zo'n hele reis, met allerlei tussenstops. Noodzakelijke tussenstops die niet altijd even fijn zijn. Het voelt als vertraging of je wordt afgeleidt, verleidt. Het is ook een journey, een verovering weer van je h e l e hart. Een soort van vechten tegen de bierkaai om wél je hele vertrouwen op God te stellen en niet zelf te gaan voorzien door reisjes te plannen, halfbakken antwoorden op sluimerende behoeftes.

Mijn hardnekkige mailtjes naar John zijn gesmoord. Echt smoren moest ik ze. Ze bleven in me opkomen als aanwakkerende vlammetjes.

Ik stapelde de blessings en preken, de christelijke liedjes, de conferenties, de christelijke vrienden op elkaar. Steeds meer en meer. En mijn honger groeit. Langzaam maar gestaag wordt mijn hart veroverd en alsmaar zijn er uitdagingen om iets te maken, iets te doen.

En al doende groei je en om me heen beweegt er van alles en de gebeden worden dikker en de muur naar de vijand hoger en in je hart groeit de honger en ineens lees ik de bijbel en weet ik: I'm back. Dat zijn nu precies de juiste woorden. Im back. Het voelt alsof ik mijn oude jas weer aan heb die enorm lekker zat, maar nu in een ouder en mooier geworden Olga. Die jas is de aanwezigheid van Heilige Geest en de voortdurende drive naar meer omdat je het leven proeft. Het échte leven. En ik ben niet alleen. Ik luister Bobby Schuller die me aanzet tot meer en ik luister Joyce Meyer die je weer eens de oren wast en ik lees boeken die diep gaan en je oude fundamenten bloot leggen en keer op keer bidden we samen met vrienden en nemen we elkaar mee op reis. En vandaag was ik zo blij, ben ik zo blij, omdat het zo'n cadeau is om thuis te zijn bij jezelf en bij God, bij jezelf in God. En dan ineens gaan er deuren open. Ik ga een kunstmiddag organiseren en ik ga kaarten maken en wat foto's afdrukken. Kijken wat of ik daar mee kan doen. En ik ga verder met de dans maken en... Zoveel is mogelijk, maar het geheim is om aan Zijn hand te wandelen. Heilige geest wil steeds raad geven en in details je leiden. Hoe gaaf is dat! Verstokte mensenharten die zich alsmaar tegen Hem verzetten en zélf willen doen. Vandaag hoorde ik dat de opa van mijn oma het heil des volks heeft opgericht. Johan de Liefde! Wauw, daar stam ik van af. Wat een erfenis!. Ik kreeg gelijk zin om een meeting in mijn tuin te doen, met een mooie film ofzo voor de buurt. Vrijheid van binnen voelen om God te willen delen, dat maakt dat ik 'back' ben. Het lijkt zo makkelijk maar je kan door een heel proces heen moeten van eigen wensen en levensfase en rouwrandjes en auplekken, verdriet. Rust en stilte zijn vaak het medicijn en de deur naar iets nieuws. Naar groei. Naar leven. Het voelde zo taai gisteren, een dag in de stilte. Meerdere dagen in de stilte. Ik wou alleen maar stilte, geen muziek en het voelde ergens als geen doorkomen aan.

Toch volhouden. Mijn huis is gewoon mijn huis, een praktische plek om te wonen. Mijn hart, dáár leef ik. Mijn hart, die moet ik bewaren, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Wat een vet cadeau dat je juist tot bloei komt als God het daar voor het zeggen heeft, als Hij daar met jou om de tafel zit liever gezegd en maaltijd met je houdt. Samen ontbijten, mijmeren, soms zwijgen en dan weer diepe gesprekken of een hint.

Tot later..