Het gebeurde zomaar in een flard van een dienst, tijdens het voorlezen van de bijbel door notabene een katholieke pastoor, dat ik als het ware een paar dimensies verder dacht.
Ik zocht het nog eens op. In Lucas 24 vers 25 zegt Jezus:"O onverstandigen en tragen van hart, dat gij niet gelooft wat de profeten gesproken hebben! ...En Hij begon bij Mozes en bij al de profeten en legde hun uit wat in al de Schriften op Hem betrekking had.". Twee vrouwen deden de andere stemmen en de pastoor zei de woorden van Jezus.
In mijn verbeelding zag ik Jezus staan, 2000 jaar geleden zeg maar, tussen de mensen op straat om ze nogal geïrriteerd iets uit te leggen. Snappen ze het nou nog niet..
Jezus neemt de profeten en de wet heel serieus, de mensen die eerder geleefd hebben en die openbaring hebben gekregen van God. Dat was niet zomaar iets, dat was echt en waar.
God méént het met ons! Hij staat tussen ons in en heeft Zich aan ons verbonden. Hij heeft niet nog een andere planeet in een andere galaxie waar Hij veel leukere mensen of wezens heeft waar hij zich mee verbindt, nee, wij zijn het. Hij heeft zich met ons verbonden, met die koppige, trage, onverstandige mensheid die Hij niet loslaat maar waar Hij zijn plan mee zal uitvoeren. WIJ ZIJN HET!
GOD, ja God, de Schepper van hemel en aarde, staat op straat in Jeruzalem, en hij legt het ons uit in onze taal met armbewegingen en blikken. Beter kan het echt niet. Het is alsof wij als mensheid voortdurend een andere kant op kijken, en verwachten dat God wel iets beters te doen heeft dan het zo serieus te menen met ons, maar dan trekt God ons als het ware aan de haren er weer bij en zegt: neehee, weet je nog, de wet, de profeten, alles wat ik stap voor stap heb opgebouwd om je dichter bij mij te trekken.. het gaat mij echt om jullie.
In deze tijd van de coronacrises luisterde ik weer eens een livestream en kreeg aan de hand daarvan het idee om een behangstrook op mijn raam te plakken met iets uit de bijbel erop.
En vanmiddag dacht ik aan de tekst: U komt stilheid toe O God, een lofzang uit Sion.
U komt stilheid toe. Als we maar iets proberen toe te laten van de diepte van Pasen, van de beker die Jezus heeft gedronken, de rotzooi van ons die Hij geproefd heeft en geworden is en waar Hij aan gestorven is dan is dat zo onlogisch. Het is niet logisch, dat God zelf, op straat iets staat uit te leggen aan de mensen over wat er in Zijn boek staat. Het zijn dimensies die moeilijk bij elkaar te brengen zijn, maar het kan wel. Het kan wel. En als jouw hart hongert kun je nu, vandaag Zijn stem horen in jouw huis.Want Hij meent het met ons! Hij heeft ja gezegd tegen een verbond, een huwelijk, en dat huwelijk gaat er komen tussen de Zoon en een ieder die Hem liefheeft boven al. Het is aards en het is hemels. En iedereen heeft iets van de hemel in zijn hart, want we komen uiteindelijk bij God vandaan. Daar zijn we bedacht, dus, hoé logisch is het ook alweer. Heel logisch én waar, onvoorstelbaar waar.
Lekker weer thuis in mijn nieuwe, bij de woord en daad gescoorde, helemaal roze pyjama, met de letters 56 er op!!! ( jawel, mijn leeftijd, it's gonna be a pink year..)
l
Lig ik dus in mijn rustige kamer te ontstressen; pingt er een appje van An die haar bankpas kwijt is. "Wie is er thuis om geld van te lenen?" Ik', app ik terug.
Even later gaat de bel en staat een springerige Anneke voor de deur, die ha ha, in de startblokken staat voor een mega kunstzinnig crea-weekend! Ze is op weg om een rode neus te kopen voor haar workshop clownerie.
Hier komt haar grappige later ingesproken spraakappje: "Daar stond ik dan en ik kreeg het oranje kaartje in mijn handen gedrukt. Ontroerd en bewogen nam ik het in ontvangst en probeerde passende woorden te stamelen van dank. Dank je wel Olga voor deze royale gulhartigheid. Er staat nul euro op, zei Olga. Dat verhoogde mijn bewogenheid .. van niks toch geven; ik zal het goed opbergen! Ik pak het pasje, maak mijn jas open en zoek de meest zorgvuldige plek in mijn jas, een diepe binnenzak.. Dan raakt mijn vinger iets stevigs..mijn ontroering stijgt en ik roep het uit: Olga, Olga, ik heb mijn pasje terug!!
We lachten al vanwege de royale gulhartigheid en toen raakte onze neus de vloer van de grote vreugde." Anneke kan enorm in lachen uitbarsten met elke vezel van haar lachspieren wat erg aanstekelijk is en de diepe buikspieren weer eens meeneemt, terwijl ze verder spurt naar de kapper en een rode neus. ja ja! Al aardig op weg Anneke in het vak van clownerie. Je hebt er aanleg voor.
MIEKE
Tussen twee 'Samos-reizen' door heeft Mieke ineens écht tijd voor een ochtendje samen koffie met taart bij de feestwinkel. ja, je hebt Mieke niet zomaar voor jezelf.. Mieke's passie is om mensen te helpen in noodsituaties en vandaar haar reizen naar het vluchtelingenkamp op Samos.
Mieke is al 82 jaar maar in de regel een sterke en vitale vrouw.
Als ik vertel over mijn vriendin Hannah die kinderen uit een weeshuis heeft gefostered en er uiteindelijk één geadopteerd, zie ik haar hart glimmen. Hier wordt zij blij van! Ze vertelt over Azië en Afrika en hoe allerlei berichten, vragen om hulp haar aanspreken en hoe graag ze zou gáán!
"Ik vind het zo jammer dat ik met mijn leeftijd zit", zegt ze. In haar hart is ze een bruisende dertiger die graag de wereld intrekt en de mouwen opstroopt! Geweldig zeg.
We praten dan maar over de hemel en wat of daar allemaal te doen is. Ik zeg: "Er is vast een groot atelier waar je eindeloos dingen kunt maken ."Want ook dat is een passie van Mieke; kunst.
Na de klets en koffietijd nodigt ze me uit om de stapel stoffen te komen bekijken die in haar gang staan opgestapeld; klaar voor verzending. Iemand had ze gebracht. Ik was al wat moe maar ga toch mee, want anders is het weg. Blijken daar nou precies twee ongeschonden, ruim lange, precies de goede kleur verduisterende stoffen lappen tussen te zitten die ik precies nodig heb op dit moment voor mijn witte gordijnen!
De bij elkaar gescharrelde rolgordijnen lieten nog teveel licht door aan de zijkanten....
Nu is met deze ochtend mijn zoektocht naar een oplossing voltooid door de wonderen van - doorgeven-. Ik heb het de laatste tijd ook weer ervaren; als we maar blijven doorgeven, ook van niks, dan blijft het stromen!
De pianoklanken zweven nog door mijn kamer als tere rozenblaadjes in lichte en donkere kleuren, doortrokken van een zwaar zoet parfum.. De tedere, eindeloos mooie muziek kwam loepzuiver in mijn hoofd. Ik zat in mijn nieuwe kobaltblauwe skipak en een zak chips op de bank, mezelf te verwonderen over deze week en dit moment. Wat een geschenk om je opgetild te voelen in heelheid; shalom. De film ging over een prachtige jongeman die zeer talentvol is in pianospelen. Hij maakte zelf composities en zelden heb ik zulke mooie muziek gehoord.
De tonen waren zo onaards zacht en vloeiend dat er als het ware een zachte hand van God zelf door je hersenen ging en een deken van heelheid legde over mijn hele zijn. Blij besefte ik dat het terecht is dat ik zo zoek naar perfectie in kleur en stilte in mijn nieuwe slaapkamer. Perfectie...schoonheid..God
In het leven van alledag ervaar ik zomaar heelheid in het genieten van het juiste willen, in het zoeken naar Gods wil. In elke ontmoeting en in alles wat ik doe merk ik de helende zegen van het goede willen, doen en zoeken. Tastbare shalom die mijn zijn tintelend doortrekt.
De film van de jongen die piano speelde en speelde en alleen maar wou spelen.
Ik verlies iets als ik alsmaar boodschappen doe of werk. Schoonheid is nodig, stilte en tijd om te creëren. Tijd om thuis te zijn, thuis te blijven in mezelf in God en mezelf en Hem daarmee te omarmen.
Dwars door de dagen heen van nog niet goed willende benen, teveel geld uitgeven, alle lampen uit doen en in het donker liggen op de bank om alleen maar te zijn en te verlangen naar een plek, ergens zonder auto's, zonder drukte, om net als de vloeiende zware rozengeurtonen van de piano helende klanken over je zijn te ontvangen en heelheid te ervaren, eens een keer los van schuldgevoel, eindeloos schuldgevoel van de hele vermoeide wereld om je heen met alle nood,vragen en niet ophoudende appjes.
I want to be a falling star, like in the movie, by living who I am made to be en voluit te genieten, te ZIJN. Vrij zijn heeft te maken met God liefhebben en je naaste en jezelf. daarin is heelheid. Ik heb er iets van ervaren vandaag en laat al het goede kostbaar op me rusten. Wauw, dank U God,
Na een dag van boodschappen doen en hulp krijgen bij het schuren van mijn laatste kamertje, was ik ineens alleen. De vrijdagavond staarde me aan en het idee van een avond alleen thuis voelde als zó niet te doen! Eerst me maar eens goed ingepakt voor de fietstocht, om de collectebus op te halen.
Toen ik daarmee klaar was schrijnde het gewoon in mijn hart. Op goed geluk fietste ik langs een heel lief iemand, die dus niet thuis was. Ik had meer opties van -langsgaan-, maar ik voelde me kwetsbaar en probeerde af te tasten wat een goede plek zou zijn. Eerst gaf ik mezelf maar weer eens een cadeautje; een schitterende groene handdoek met franjes van de Wibra die ik al zolang op het oog had.. Gelukkig, onderop de stapel lag er nog één; joehoe!
Precies de goede kleur maakt me zo blij. Het is alsof ik dan een stukje Olga aan mezelf geef.
Naar huis fietsen was echt geen goede optie. Ik besloot het te wagen om weer eens bij een echtpaar langs te gaan die hadden gezegd dat ik welkom was. Toen ik mijn handdoek zonder plastic tasje, mijn mooie leren handtas waar ik zo mee gematst ben en mijn jas en nieuwe mutssjaal allemaal had uitgestald in het gangetje bleek dat alleen hij thuis was... Maar ik was toch welkom.
Enigszins aarzelend ging ik maar zitten dan. Misschien waren we er allebei wat verlegen mee, ik weet het niet. De - hij- vertelde van allerlei mannendingen zoals organisaties met moeilijke namen die toch vooral abstracte, onbegrijpelijke hoedanigheden voor mij zijn. Maar de - hij- houdt ook van God en toen we dáár over begonnen denderde de praattrein lekker door. Het was apart om te bemerken dat terwijl het huilen me nader stond dan het lachen en ik toch dapper mee bewoog in een gesprek over organisaties en zending, er een dragende en helende atmosfeer was. Heel leuk was het spontane brainstormidee om op kerstavond samen naar Utrecht te gaan waar ik ben opgegroeid en eventueel naar de Domkerk!
Na niet zo lang, kwam - zij - ook binnen.
Ik bleef met -hem- praten in een lekker gesprek over visies op genezing en bevrijding, kerken en ervaringen. Zij schildert. En hun meubels uit Costa Rica staan in de wat kleine kamer, erg passend te zijn. Ze heeft een vogelkooi op het balkon vol met kerstlampjes. De vogelkooi heeft allerlei kamertjes en verdiepingen als het ware en is van hout. Ik vind hem gelijk mooi. De donkere, warm bruine meubels, rustiek met versiersels en details stralen zo'n harmonie, warmte, liefde en rust uit. Het is alsof ik daardoorheen in contact ben met een ander stuk wereld waar dingen anders gaan. Waar minder hectiek is en minder allenige avonden. Waar minder overdaad is van goedkope spullen misschien en minder, maar echte spullen. De kleine kamer is ingericht met schoonheid, kunst, en is vrij netjes maar niet steriel. Lieve, wat kleine fauteuils en zelfs de hond is zo mooi!! En niets in mij heeft moeite met de hond, wat ik met andere honden wel vaak heb. Dan houd ik niet van de geur, of het geblaf of iets anders. Ik ben er misschien wel anderhalf uur en mijn zere hart is ingebed. Wat ik nog bijzonderder vind is dat mijn hoofd goed voelt. Er is iets wat zo goed is in dit huis, in dit gezelschap, wat op een wonderlijke manier naadloos aansluit bij iets dieps van mijn eigen zijn.
Iets waardoor ik niet allerlei bruggen hoef te slaan. Het daagt me later hoe of de precisie ook van een volkomen harmonieus meubelstuk en alle voorwerpen samen met de mensen en de sfeer en de heerlijke thee verveelvoudigd binnen kwamen en me zo enorm geheeld voelend weer naar buiten lieten gaan.
Zij zijn verstandelijk gehandicapten met verschillende niveaus.
Wij zijn gewone mensen.
Ik voelde me - gewassen- door hun spiegel van puurheid.
Het theaterstuk begon met een babypop in doeken die van bovenaf werd neergelaten.
Onder een prachtig zacht muziekje deed iemand in de rol van vader de doeken open en haalde de baby er uit. Er was zoveel tijd voor deze scène. De man hield de baby vast en met zijn hele wezen, huid en haar zeg je dan, hield hij de baby liefdevol vast, raakte het kind aan, wiegde het, hield het glimlachend omhoog, koesterde het, deelde het met zijn aankomen lopende theatervrouw.
Samen stonden ze te genieten van de baby. Door hun puurheid en eenvoud hield je alleen hun echte genieten en liefde over om naar te kijken en dat voelde als - gewassen worden-.
Er waren allerlei op elkaar volgende scènes. Mijn vriendin had meegewerkt aan de productie en vertelde allerlei ins en outs. Zoals acteurs die nauwelijks kunnen praten maar wél kunnen spelen. Of een jonge vrouw die eerst alleen figurant was en nu in wel drie of vier verschillende rollen zichzelf liet zien. Zo knap! Er werd naadloos aangesloten bij de mogelijkheden van de kanjers van acteurs.
Er zat een jonge vrouw in een rolstoel die voornamelijk goed kon lachen, en warempel, ze zetten er een groot soort van scherm voor, als was ze op een you tube filmpje te zien. En toen kwam er een geweldige reclame voor tandpasta met een joekel van een tandenborstel en een tube. Mijn andere sensitieve vriendin was hierdoor zo ontroerd; de mate van het erkennen van iemands mogelijkheden en het gezien zijn!!
Er was een scène waarin de hoofdrolspeelster door een raam klom met haar laptop en met jongeren ging zitten drinken en feesten. Ze zaten in een kring en zetten af en toe een fles aan de mond en deden enthousiast hun armen in de lucht, zo van : "hoera"! Het raakte mij, dat als ik het goed begrepen heb, bij het spelen van een wereldse scène, hun puurheid onaantastbaar bleef/bewaard bleef. Er was geen rommel voor je ogen. Er was zoveel vertederends. De ouders brachten hun kind naar bed en ze waren een knus drietal met een grote knuffelbeer, een gebed en een zegenliedje. Zo lag het kind onder een zelfgemaakte deken. De decorstukken waren met zoveel liefde gemaakt door de gehandicapten in een tijdsbestek van zo'n anderhalf jaar. Ze waren met elkaar een heel proces door gegaan van lief en leed delen. Twee sterfgevallen hadden voor een periode van veel rouw en verdriet gezorgd en dit werd transparant en echt gedeeld door de theatermaakster waardoor de liefde van de groep acteurs nog meer door onze rijen heen spoelde. De laatste jaren ontdek ik door andere mensen heen en door zelf ook in gehoorzaamheid aan God te leven, hoe mooi het is om goed te leven, om jezelf te bewaren voor de verkeerde weg en dat er juist zoveel schoonheid en leven te vinden is door goede keuzes in plaats van de leugen dat zonde doen pas echt avontuur oplevert.
Het stuk eindigde met de boodschap dat we allemaal waardig zijn; worthy. Alle spelers hadden een letter op hun zwarte shirt en dan stond er: " Ik ben waardig!" Na een nare scène waarin niemand openstond voor contact met de ander maar geheel in beslag genomen was door zijn mobiel of sociale media, was de hoofdrolspeelster weer gaan bellen met de telefoon die aan een koord hing en van boven kwam; het lijntje naar boven... En toen was alle duisternis opgelost, brak het licht door en alle spelers sprongen van pure blijdschap in de lucht. Ze dansten en glommen met blije gezichten, huppelden en deden hoerabewegingen met de armen. Het was echt. Ze waren écht blij met ZICHZELF en de gloed van vreugde gloeide de zaal in. Het zette alles op zijn kop en liet ons weg gaan met de juiste spiegel in ons hart; je blik op het pure richten, het schone en ultimately: God.
"Wat waren jouw toppers?", appte ik aan Annelies na onze Spanjereis.
Ik vind het leuk om terug te kijken, te voelen en te weten wat of het meeste bij je binnenkwam.
Ik had me belachelijk goed voorbereid. Annelies aangespoord ook een strandparasol te kopen, lichtgewicht voor mee naar het strand en een hamandoek die licht van gewicht is voor het vliegen. Flesjes voor water met een koolstoffilter, de busdiensten uitgeprint met de gratis autoparkeerplaats, een leuke kerkdienst, de beste restaurantjes..
Haar topper was hoe ik omging met Carmen, onze host. We sliepen in haar artistieke huis aan een erg rustige weg. ik vond het inderdaad een verademing met een gelijksoortig mens om te gaan. iemand die ook doperwten opzet om ze erna te vergeten, iemand die ook haar bril kwijt is ( ik heb anderhalve dag gezocht na thuiskomst), iemand die warrig is, staat te schilderen in haar woonkamer maar tóch weet wat ze doet, smaak heeft en de boel runt.
Het was leuk om op onze matrassen te liggen lezen, nog steeds zwetend na half 11 's avonds, met de ventilator aan en tjoeps, ineens alles donker; stoppen doorgeslagen. We maakten het wel drie keer mee. Carmen liep dan met een zaklantaarn door het huis en na een poosje ging alles weer aan.
We lagen in een deuk toen we bij het zwembad zaten, grenzend aan haar huis, waar geen water inzat. We appten vrolijk een foto van : "zittend bij het zwembad."
Maar goed mijn toppers waren wel de groene kleur van het water in zee en ook die van het water in het park, zo'n prachtige kleur groen! De sublieme salade in het Andalusische restaurantje waar slechts een paar kleine vrolijke tafeltjes waren en we midden in het leven ploften van lokale mensen die elkaar kussend begroeten en gezellig staand aan aperitiefjes bezig waren.
Die salade én de visstukjes, gefrituurd in een puntzak waren echt om te smullen!!
Allebei hadden we als topper: zwemmen in het zalige zeewater, joepie, de golven, de branding, de temperatuur! Echt een topper. Het lopen langs de kust van het eiland met uitzicht op het water, de oude stad van Alicante met een prachtig stadhuis waar we zomaar in mochten kijken.
Het zijn op de veranda met het oude poesje Nebala en glazen citroenwater van de boom.
De Paëlla aan zee, enorm lekker! Op onze laatste ochtend samen gingen we los en kwamen van diep doorpraten op rollenspel doen, toneelachtig doen, alles van ons afgooien en heel veel lachen. Alle vakantieperikelen, ons verschillend zijn en verschillend willen namen we op de hak en we kwamen helemaal ontspannen in een mega mooie artistieke tuin in Elche.
Ach, er was zoveel moois en zoveel imperfects van niet gehaalde doelen en toch even ziek maar in the midst of all.. de meeste van alles is de liefde..
We kregen twee zeefdrukken mee van Carmen door haar gemaakt. Lijkt op billen met een rug en spetters; hangt nu op de wc. Een echte Carmen! Het was bikkelen en relaxen, sjouwen en zoeken, overleggen en compromissen sluiten en echt leuk!
Stellen en singles bij elkaar in een voorlichtingssessie omtrent adoptie.
Het was alweer de laatste bijeenkomst en ik kwam deze keer mee met mijn dappere vriendin die hart heeft voor kinderen.
Ik keek de kring rond, keer op keer. We deden een matchingsoefening. Je kreeg een papiertje waar een voorbeeldkind op geschreven stond. Elk stel besloot bij wie dit kind het beste een eventueel thuis zou kunnen krijgen en stelde het dan voor. Het stel aan het eind van de tafels kreeg vaak een kind naar zich toegeschoven. Ik zag zijn gezicht kleur krijgen en de hoop opgloeien iedere keer als hij er wat voor voelde. Ook bij het homostel zag je ze smelten bij een voorstel.Ik zag ze allemaa een hoge hoop in zich meedragen; een kindje.
Je voelde de verwachting in de kamer; het in verwachting zijn, hoop, verlangen..
Toen mijn vriendin en ik als meekomer een Chinees kindje als voorstel kregen zei ze ja en bij het filmpje over een echt meisje waarvan men niet wist of ze een meisje of jongen was, ging ons hart open en we deden allebei moeite onze tranen tegen te houden.
Het was zo onwerkelijk. Een kind, zomaar ergens op deze wereld, in nood wat misschien bij jou komt wonen. Alsof het een spelletje is, een gokspelletje. Maar dat is het niet. Het is bloedserieus en spannend en je wordt goed doorgelicht en moet goed nadenken over wat je wel en niet wilt.
Maar die gezichten waar de hoop in gaat gloeien, dat samenbindende alvast verwachten, de blijde spanning, de grapjes rond de tafel met de gezellige koektrommel.. De professionele voorlichting door vrouwen die van allerlei instanties vertegenwoordigen, maar je proefde hun oprechte meeleven en het beste voor jou willen door alles heen. En ik was beïndrukt en mijn vooroordeel vanwege andere vrienden die zo lang hebben moeten wachten en dat alles een business leek en noem maar op... verdween.
De verhalen, de geschaadde kinderen die de transitie maken en ouders die zoveel moeten bijzetten, zoveel liefde, geduld en wijsheid nodig hebben. En om ons heen stellen die dit aangaan zonder terug te kunnen vallen op Gods woorden, Zijn hulp. Het zit erin gebakken, de wens om familie te zijn, te koesteren, te geven, pappa en mamma te worden. Ik vond het zo mooi als het ware een hele groep in onzichtbare verwachting te ervaren en gloeiend de deur uit te zien wandelen van het adoptiebureau. Wauw!
De wereld staat in brand met haar oorlogen, hongersnood, vluchtelingen zonder kleren, huizen die verzakken en in mijn hoofd peinig ik mijn hersenen af voor welke kleuren ik de nog laatste resterende niet opgeknapte kamer wil verven.
We hebben allemaal onze battles.
Ik kom er achter dat een huis niet zo heel veel nodig heeft voor aan een muur. Dat rust super fijn is.
Wow, mijn twee groengeverfde muren samen met oxford stone soort beigegrijs in het piephobbykamertje. Wat een oase van rust.
Mijn doel is om alles te gaan ordenen en overal rustige vertrekken te realiseren waarin het overzichtelijk voor het pakken is.
Hoe moeilijk kan iets zijn?
Het leven is een doorgaande beweging. Eerst heb ik van alles verzameld om kamers mooi en leuk te maken en nu zit ik met een teveel aan kunst en posters en beweeg ik me naar rustige muren, matte tinten en dat ene aan de muur wat echt raakt.
In mijn psychisch leven ga ik als het ware door een tijd van rouw. Zolang had ik hoop, geloof en dromen over nog veel meer genezing en toename in kracht. Van allerlei dromen. En nu stap ik met beide voeten in een werkelijkheid die anders is. Een werkelijkheid van nog steeds broos, kwetsbaar en gauw moe zijn.
Door een 'valse start' heeft het leven tot nu toe zijn sporen diep na getrokken.
Ik wil door die rivier van waarheid gaan en me ermee verzoenen en mezelf omarmen in wie ik echt ben en kan zijn, nu in deze wereld en genieten van wat er wél is!
Vandaag fietste ik, doodmoe, naar Amerongen. Het bos is altijd helend voor mijn drukke hoofd. Ik vond het heerlijk om alleen te zijn. Alle energie die ik heb niet te hoeven delen. Ik fietste door de pittoresque straatjes en vond een énige schoenenwinkel met twee kleine etalages met grappige laarzen erin. Het knusse en niet overweldigende aanbod vond ik al een verademing.
In de bloemenzaak keek ik zomaar rond en zag er grappig getekende kaarten liggen en aardewerken schalen in prachtige tinten en een perfecte niet doorsneevorm.. Een mooi hartenzeep in groen aan een touw. Echt goede kaarsen in een doos. Échte dingen die me raken en waar ik van geniet.
Dan het zaakje op de hoek waar ze echt ZALIGE koffie maken, goed ijs hebben, en originele limonades met van alles goeds erin. Ik kocht er zo één met bloedsinaasappel en zat in het VT-wonen zaakje in de vensterbank, op een enig kussen met de verwarming onder mijn benen en een boek van Afrika op schoot. Later zat ik aan een hoge tafelplank met uitzicht naar buiten waar de poes van de achterbuurvrouw lag te rollen op de stoep. Op het houten bankje, tegen het muurtje aan zaten wat klanten van de zalige koffie te genieten met een puntje boterkoek.
Ik appte een foto van hoe moe ik ben, na een paar dagen huisjes kijken, aan Annelies.
Inderdaad, ik heb airbnb's uitgezocht in SPANJE!! Plan is om daar onwijs geweldig te gaan genieten van onder een afdak zitten in luie stoelen op het platteland met een werelderfgoedstad op 5 minuten rijden afstand met onze dan gehuurde auto. Plan is om zo vaak maar kan de zee in te duiken, restaurantjes uit te proberen, gezellig samen te logeren bij gastvrije Spaanse mensen met mooie badkamers en noem maar op.
Alle vakantieopties, belangrijke -wat wil je wel en wat wil je niet- flitsten door mijn hersenen en uit alle paar honderd keuzes.... tada, iets goeds gevonden.
Vanuit een brei van verzamelingen uit het leven is het ook weer weggooien, weggooien, kiezen, loslaten, koesteren en genieten uiteindelijk van DEZE DAG, van zonlicht door het bos, van een pauze onderweg op het bankje in de zon. Een poes op straat, een zalige koffie klaargemaakt door een vriendelijke man. Alles wat je maar wil, zomaar om de hoek.
Ik zit in bad, bij mijn Iraanse vriendin. Zij heeft een heerlijk huis, ingericht met zeer harmoniërende kleuren die ook nog rustgevend zijn. Je proeft haar vakkundige hand door het hele huis heen. Smaak, goede kleur, toch levendig, niet akelig precies, ademend, rustig. Ik stond bij de deur en zag haar aankomen lopen met haar twee kids in de wagen. Ze is afgevallen; bewust. Wat is ze petit, klein, sierlijk en adembenemend mooi. Wat zie ik een schoonheid van een ander land, zoveel anders uitademend dan Hollandse klompen en directe zinnen.
Ik lig dus in haar heerlijke bad met zicht op de goed uitgekozen bruin met crème gecombineerde tegeltjes; een rustgevend bruistablet opgelost in het water. Door de vloer heen hoor ik haar heldere stem die tegen haar baby praat. Terwijl ze bezig is in de keuken zegt ze op zijn tijd: "Tá, Tá, en má má, Mám má, en Kerat, kerat, en andere Iraanse klanken. Ze is stil, bezig, zingt, en af en toe, precies de juiste timing om haar baby te laten weten dat ze er is, haar ziet en begrijpt praat ze in babytaal terug: "Tá!
We zitten later op het kleed in de woonkamer en haar zoontje van twee maakt een treintje bijna kapot. Ze trekt hem tegen zich aan en in plaats van haar stem harder te maken maakt ze haar stem zachter. Stil zelfs. Ze zegt : "je moet het niet kapot maken en als het jongetje wil gaan jengelen, bewegen en geluiden maken trekt ze hem dus tegen zich aan en creëert stilte. Ik ervaar zoveel wijsheid in haar methodiek. Ik prijs haar voor haar prachtige haren en bewonder in stilte haar zijdezachte huid. Met de geur van wijsheid om me heen fiets ik ingepakt weer naar huis.
Dolf van der Vegte is in de nacht van 1 februari overleden. Hij is de oprichter van Family7tv. In het condoleanceregister haalde iemand de tekst aan: "De rechtvaardige komt om en er is niemand, die het zich aantrekt, en de vromen worden weggerukt, terwijl niemand er acht op slaat, want vanwege de boosheid wordt de rechtvaardige weggerukt; hij gaat in vrede." Deze tekst zou voor mij een antwoord kunnen zijn op de vraag waarom God deze waardevolle man niet heeft genezen. Niet dat God daar verantwoording voor schuldig is.
Hoe dan ook, ik was onder de indruk van het memoriam over zijn leven en opnieuw beleef ik iemands sterfdag en begrafenis als zulke parels van iemands leven. Zichtbaar wordt wie je bent en wat je gezaaid hebt. Er waren interviews te zien nog, van hem, en ik zat aan de laptop gekluisterd. Verschillende dingen kwamen bij me binnen. Ik onthield zijn houding. Hij zat in een stoel, samen met Jan van den Bosch en was voortdurend gefocused. Hij bleef voortdurend bij zichzelf en bij de waarheid van zijn geloof. Hij paste zich niet aan aan de gesprekspartner door terug te glimlachen op zijn glimlachjes maar bleef onverstoorbaar en serieus zijn verhaal afmaken. Maar er waren ook pauzes van even een grap, een lach. Het voelde zo vertrouwd en goed om naar hem te luisteren. Als een fijne vader of opa die in de kamer zit en waar je veilig bij bent. Iemand die vast staat, iemand die zichzelf kent en een weg is gegaan met God. Hij vertelde van zijn relatie met de Heer en door het scherm heen was die zo tastbaar dat ik hem bij mezelf ook weer beter kon 'vastpakken' maar ook gedreven werd om dáár op in te zetten! Dat is de kern van alles. En er is nog zoveel mysterie. Ik heb net een diamant gemaakt van rietjes.Ik denk dat ik bepaalde vlakken van de diamant heel goed ken en steeds rondjes draai in diezelfde vlakken, als het gaat om eigenschappen/kanten van God. Maar hoe zou het zijn om andere kanten van God te ontdekken? Het zou kunnen dat dat samen opgaat met groeien in volwassenheid. Groeien in taken hier op aarde nadat je gegroeid bent in weten wie je bent en in vaardigheden en kennis. Kanten zoals gehoorzaamheid en ontzag hebben voor Hem.
Ik ben nog teveel gewend misschien aan de 'Jezus houdt van jou' versie. Maar soms proef ik al iets van die andere vlakken, als er om me heen mee wordt bewogen richting heiligheid en Gods plannen met de aarde.
Wat Dolf betreft, ik zat mee te grienen, te rouwen want het deed me werkelijk pijn. Het voelt als een groot verlies dat hij er niet meer is.
Zijn bijzondere levensverhaal in het opzetten van de tv zender family7. Zijn leren wachten op God, in plaats van : er voor gaan en zelf wel met een oplossing komen. Wat herken ik me daarin! Ik ben ook zo'n 'fixer', en nu als doel voor 2019 : leren wachten op God.
Dolf had een roeping en volgde die roepstem. Hij was scherp daarin. Niet een droom hebben en zelf van alles verzinnen maar een roeping hebben. God die je ergens voor roept. Ik kom het tegen, iedere dag, in alle keuzes van de ochtend en de middag en de avond. Wel of niet nu opstaan, wel of niet nog langs de praxis ( zie je wel: niet), wel of niet dit kopen, nee, zie je wel, was niet nodig. Wel of niet nu naar huis, ja, wel is goed. Er is een weg voor elke dag, om te oefenen in gehoorzaamheid en leren luisteren. En het toffe is dat je voortdurend met Hem bent. Hij is er steeds bij en als we willen, als we het aandurven kunnen we heel diep gaan met Hem.
En dan worden we uiteindelijk zo iemand die zijn gezicht niet vertrekt omdat de ander persé heel veel glimlacht, maar gewoon blijft bij zijn eigen emoties en iemand die zijn spoor en koers vasthoudt en rustig doorgaat, soms ook in de moeilijke tijden van wachten op Hem. Niet voor Hem uithollen maar wachten en vertrouwen. Wachten op die andere kamer die ik ook nog op wil knappen. Wachten op een eventueel huwelijk. Wachten tot het beter met me gaat. Wachten op onverwachte openingen in het leven.
Dank je wel Dolf voor het voorgaan. Dank voor je erfenis.
Ik ben weer 'in therapie'. Ik ga het aan om opnieuw een stuk verdieping en heling aan te gaan, dit keer met een christelijke mannelijke hulpverlener. Ik noem hem Tim.
Tim is 'zo gewoon'. Hij staat in zijn spijkerbroek en wat dunne shirtje vanwege de warme verwarming bij het bord waar hij wat op uitlegt.
In een lekkere 'kort door de bocht' tekening, legt hij iets simpel uit.
In zijn houding naar mij toe proef ik dienstbaarheid, gelijkwaardigheid, respect, rust, frisheid en empathie.
Hij gaat niet 'over mij heen ', in een belerende houding en houdt ook mijn- eigen verantwoordelijkheid- stuk in de gaten.
Hij is niet :de redder. Tim is een stuk jonger dan ik. Ik ervaar hoe ik mijn eigen geleerde levenservaring mee in kan zetten en hoe we samen alle zeilen bij kunnen zetten. Het gezonde klimaat van zijn respectvolle en gelijkwaardige houding van waaruit hij aanbiedt wat hij heeft, is als eerste basishouding al zo 'n enorme winst. Ook al heeft hij daarmee eens niet de perfecte zinnen of mist hij eens een inzicht. Er is al zo mega veel gewonnen. Door echt te zijn. Thx Tim!
De avond voor de begrafenis waren Anneke, Annelies en ik samen in mijn huis met de voorbereidingen bezig.
Anneke maakte mijn tekening van Cor af, door er omheen met pastelkrijt in te kleuren, en zijn vest ook mee te nemen in het afmaken en zijn ogen even met kleur aan te zetten. Wat waren we blij met resultaat! Ik scheurde de randen en plakte hem gelijk op de achterkant van de lijst.
Ondertussen maakte ik van blauwe en paarse violen een bloemenmand. Er zat een paars lint omheen waarop ik dingen borduurde en ik schikte katjestakken en lavendelbosjes op de achtergrond terwijl de mand zelf versierd was ook met er doorheen stekende lavendel.
Zo had het geheel ook nog de geur bij zich van "in de rust ingaan".
Het borduren was nog wel een klus en overal lag aarde. Praktische Annelies deed de afwas en stofzuigde het halve huis.
Moe maar voldaan zeiden we elkaar ,alweer na tienen, welterusten.
De dag erop is het zover. Onze kunstige gaven worden zeer welkom ontvangen. We mogen de bloemenmand op een krukje naast de kist zetten en de foto van Cor omringd door zijn vriendinnen en zijn oude huis, op de standaard van Annelies ook op een kruk. De tekening komt ook op een krukje, naast het fotoboek.
De begrafenisondernemer arrangeert in overleg met mij dat tijdens de dienst alle drie de objecten opnieuw goed zichtbaar neergezet worden; vooraan. We zitten als vriendinnenrij bijna vooraan en tijdens de dienst doen mijn ogen niets anders dan zich vastpinnen in de schoonheid van een stukje kunst. Het is als olie op een wond. De schoonheid ervan haakt zich vast om deze herinnering, samen met mooie klassieke muziek en de enorm wijs gevonden woorden van onze voorganger. Er is verbinding en harmonie tussen twee verschillende groepen mensen die vandaag als één groep hier samen zijn, rond één bijzonder persoon. Blij ben ik met dit waardig afscheid. Blij met het stukje kunst in liefde wat we meegaven aan deze dag en ik bedacht, daar op die bank, in het algemene zaaltje, de waarde van kunst.
Hoe leeg als mijn ogen zich nergens in hadden kunnen vasthaken. Een beeld, een sfeer kun je je hele leven met je meedragen. So let's carry art with us in all aspects of life to envision some of the beauty that is hidden in our hearts. Shalom.
Soms is het leven zo'n hele reis, met allerlei tussenstops. Noodzakelijke tussenstops die niet altijd even fijn zijn. Het voelt als vertraging of je wordt afgeleidt, verleidt. Het is ook een journey, een verovering weer van je h e l e hart. Een soort van vechten tegen de bierkaai om wél je hele vertrouwen op God te stellen en niet zelf te gaan voorzien door reisjes te plannen, halfbakken antwoorden op sluimerende behoeftes.
Mijn hardnekkige mailtjes naar John zijn gesmoord. Echt smoren moest ik ze. Ze bleven in me opkomen als aanwakkerende vlammetjes.
Ik stapelde de blessings en preken, de christelijke liedjes, de conferenties, de christelijke vrienden op elkaar. Steeds meer en meer. En mijn honger groeit. Langzaam maar gestaag wordt mijn hart veroverd en alsmaar zijn er uitdagingen om iets te maken, iets te doen.
En al doende groei je en om me heen beweegt er van alles en de gebeden worden dikker en de muur naar de vijand hoger en in je hart groeit de honger en ineens lees ik de bijbel en weet ik: I'm back. Dat zijn nu precies de juiste woorden. Im back. Het voelt alsof ik mijn oude jas weer aan heb die enorm lekker zat, maar nu in een ouder en mooier geworden Olga. Die jas is de aanwezigheid van Heilige Geest en de voortdurende drive naar meer omdat je het leven proeft. Het échte leven. En ik ben niet alleen. Ik luister Bobby Schuller die me aanzet tot meer en ik luister Joyce Meyer die je weer eens de oren wast en ik lees boeken die diep gaan en je oude fundamenten bloot leggen en keer op keer bidden we samen met vrienden en nemen we elkaar mee op reis. En vandaag was ik zo blij, ben ik zo blij, omdat het zo'n cadeau is om thuis te zijn bij jezelf en bij God, bij jezelf in God. En dan ineens gaan er deuren open. Ik ga een kunstmiddag organiseren en ik ga kaarten maken en wat foto's afdrukken. Kijken wat of ik daar mee kan doen. En ik ga verder met de dans maken en... Zoveel is mogelijk, maar het geheim is om aan Zijn hand te wandelen. Heilige geest wil steeds raad geven en in details je leiden. Hoe gaaf is dat! Verstokte mensenharten die zich alsmaar tegen Hem verzetten en zélf willen doen. Vandaag hoorde ik dat de opa van mijn oma het heil des volks heeft opgericht. Johan de Liefde! Wauw, daar stam ik van af. Wat een erfenis!. Ik kreeg gelijk zin om een meeting in mijn tuin te doen, met een mooie film ofzo voor de buurt. Vrijheid van binnen voelen om God te willen delen, dat maakt dat ik 'back' ben. Het lijkt zo makkelijk maar je kan door een heel proces heen moeten van eigen wensen en levensfase en rouwrandjes en auplekken, verdriet. Rust en stilte zijn vaak het medicijn en de deur naar iets nieuws. Naar groei. Naar leven. Het voelde zo taai gisteren, een dag in de stilte. Meerdere dagen in de stilte. Ik wou alleen maar stilte, geen muziek en het voelde ergens als geen doorkomen aan.
Toch volhouden. Mijn huis is gewoon mijn huis, een praktische plek om te wonen. Mijn hart, dáár leef ik. Mijn hart, die moet ik bewaren, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Wat een vet cadeau dat je juist tot bloei komt als God het daar voor het zeggen heeft, als Hij daar met jou om de tafel zit liever gezegd en maaltijd met je houdt. Samen ontbijten, mijmeren, soms zwijgen en dan weer diepe gesprekken of een hint.
Cor is niet meer hier. Hij is vorige week zaterdagochtend naar de hemel gegaan.
Er is een soort gat gevallen in de straat en in de bekende routine van schuifelende voetstappen die zijn komst aankondigen en een hand op de deurklink. De warmte van Cor en zijn niet oordelende aanwezigheid die al blij was met een paar woorden, een handdruk, een omhelzing, je even zien.Er was veel belangstelling voor zijn begrafenis en allerlei mensen zochten hem op in zijn laatste dagen.
Mensen die hetzelfde voelden. De 'inborst' van Cor die te voelen was, al maakte hij maar een paar hoofdbewegingen. Je was welkom.
Geregeld belde hij mensen op en zei dan allereerst: "ik houd van je". Daar was hij niet zuinig mee en hij kon het snel zeggen.
Bij mij zit er nogal eens wat tussen.. Lieve Cor. Ik stond aan je graf terwijl je kist hartstikke ver de grond in werd getakeld.. Zo ver weg. Ik had een handvol rode bloemblaadjes en stond tussen mijn lieve vriendinnen in maar ik kon de blaadjes niet los laten. Ik kon jou niet loslaten.
Eerst huilen. Pijn kwam naar boven, gewoon pijn en verdriet. Gemis. In de kluwen van het leven, van al het ingewikkelds, vele woorden, trauma's en onverwerkt zeer. In de drukte van bezig zijn, dingen maken, bedenken en doorleven was jij gewoon aanwezig.
Ik ging soms op een rare manier met je om. Dan zette ik je gewoon op een stoel bij mijn tafel, gaf je een kop thee en ging door met iets maken.
We luisterden muziek of niet en ik gaf je een speeltje om met de kat te spelen. Je deelde in mijn leven, in waar ik blij van werd of waar ik van baalde. En ik deelde in het jouwe. Er was ook veel wat ik niet met je kon delen. Geen dure discussies, geen stapels informatie of associaties maar wel deelde je in de meest echte kern en je kon een hele wereld samenvatten met een gebaar, een zucht of een enkel woord.
Soms irriteerde me dat ook, alsof je zoveel weghaalde dat het andere eromheen bijna geen waarde meer had. Maar ik kon er al snel weer om glimlachen. Mensen schuren elkaar. Ik kon helemaal zat worden van al je hè, s... Hè.., niet eens: "Wat zeg je Olga?" Maar we konden tegen een stootje en dan riep ik een paar keer hard: HÈ!, en dat gaf weer lucht. Mijn oude buurman Cor, mijn vriend en broer die altijd voor me klaar stond en echt blij werd van een boodschap voor me doen. Je haalde mijn speciale geitenmelk en yoghurt met rechtsdraaiend melkzuur via extra groot geschreven handschriftbriefjes. Je bracht wekelijks een bloemetje voor me mee; steevast op vrijdag; ROZEN VAN DE ALDI!
Het was vaak een zoeken ook voor mezelf naar goede grenzen. Zoeken naar genoeg eigen ruimte voor mijn dingen, vrienden, leven. Het was zoals het was en niet alles was zonder fout of gebrek. Ik was er vast eens niet terwijl je mij nodig had en soms was ik er niet diep genoeg in de zin van dat ik het even niet 'had' om meer te geven of voelen van jouw nood. Wat heb je veel gegeven aan mensen om je heen die dat konden ontvangen Cor en wat was je trouw en gevoelig naar God. Je wilde niet dat er dingen tussen zaten. Tussen jou en mensen en tussen jou en Hem. Je kon excuus komen maken voor dat je niet had terug gewuifd of een beetje barse toon had gehad. Dan vroeg je al om vergeving en wie had jou al die dingen geleerd? Tot mijn schaamte haast kan ik zeggen dat je een redelijk zelf studied christen was. Weet je, ik liet het ook maar vaak voor wat het was. We leefden het leven en tussendoor was er vanzelf groei of een keer wat uitleg. In veel dingen was je een voorbeeld. In het geven. Je trok graag je portemonnee. Het was alsof je hem het liefste om kiepte voor mij. Voor mij, voor goede doelen. Geld gaf je het liefste weg. Je bezittingen waren weinig. Je leefde zo sober, met één boek; de bijbel en later een dagboekje, je kleding en alle kaarten die je gekregen had als schatten in een doos.
Toen ik hier net woonde, kwam je al snel om de hoek kijken met een opmerking over de struik bij de voordeur. Toen ik de conifeer eruit wou hebben, was het Cor, die als oudste van de drie buurmannen stond te scheppen. Jij zette al je krachten in om de struik los te krijgen.
We lagen samen op onze knieën om van natuurstenen een paadje te maken. Je had eindeloos geduld met precieze Olga die met de waterpas alles nauwkeurig na mat en niet gauw tevreden was. Ach ja, een bult herinneringen. Toen ik zo ziek was en niet kon lopen, kon jij aan één oog niet zien, maar ik ging bij je achterop en zei: 'links', en 'rechts', en je zette me af bij Anneke waar ik op bed ging liggen.
Je kwam altijd bij me kijken als ik ziek was en had de gave om te troosten.
Het is like the end of an era. Jouw tijd zit erop. We zagen het al een hele tijd aankomen en God heeft je voorbereid. Je zag de engelen al voor de ramen. Onze laatste rit was een gaaf cadeau. Op een prachtige zonnige decemberzaterdagmorgen reden we over de brug naar Rhenen en dan over de dijk naar Opheusden. We hadden prachtig uitzicht over de uiterwaarden en het was alsof God dit alles als een schilderij speciaal voor jou had neergelegd deze dag. Het wuivende riet, het gele gras, de koeien en paarden. de rivier in de zon en de schattige huisjes langs de dijk. We gingen niet zomaar ergens koffie drinken maar kozen gezellige bakkerij van Toor uit in Rhenen. Daar zaten we tussen de mensen waar jij gelijk vooral van een paar kleine kinderen genoot. Die kleintjes maakten jou extra blij. Ik dacht wel eens; zou Cor niet eigenlijk kinderwerk hebben moeten doen bij de crèche? Bezoek van Sahel en Reza met de kids maakten jou helemaal gelukkig of van Ilona, Judah en Jonathan. Je had je schatten op de juiste plek en ik vind het zóó mega tof dat jij nu onwijs aan het genieten bent daarboven zonder mankementen, in al je glorie van hoe Vader jou altijd bedoeld hebt en dat eindelijk alle liefde kan binnenkomen waar je je hele leven naar gesnakt hebt. En terecht. want we zijn bedoeld om liefde te ontvangen. En jij hebt kunnen geven, terwijl je nog zoveel nodig had om te ontvangen. Het is wennen Cor. Het is het eind van een periode, op de rand van 2019 en er gaat een nieuwe tijd aanbreken voor mij. Een andere tijd. Maar het zaad wat jij gezaaid hebt in mijn hart, in elk bezoek van schuifelde eendestapvoeten, van voeten die naar buiten wijzen, dat zaad dat groeit op en brengt leven voort. Dank je wel voor jouw erfenis in mijn leven. Shalom.
Dit jaar ga ik de winter, de decembermaand, de kerst, dat heidense feest met een erbij geplakt christelijk hoogtepunt, volop tegemoet. Kom maar op! Ik zeg nee tegen een winterdepressie. Ik laat de kerstmannen en ballen met glitter snel van mijn blikveld afglijden in een onduidelijke mist en kies voor de positieve kant van alles.
Het is tóch feestelijk, al die extra's in december. De roomboter amandelkransen, de glühwein, de warme chocolademelk met slagroom, de zelfgemaakte kaartjes met nog net effe een diep en zinnig woord...
Zaterdag waagde ik me zelfs in een mega intratuingebeuren. Na jarenlang ontwijken dook ik onder in een tevoorschijn getoverd winters landschap. Een schitterende grote sneeuwman met allemaal sprankelende lichtjes eromheen en blauwe streepjes op een heel groot doek.
Een nagemaakt soort Oostenrijks pistelandschap met glühwein tentjes en skiërs, nepsneeuw en een kabelbaan. Een kerkje met poppetjes erin.
Het oer hollandse ijstafereel, met nagemaakt ijs, riet, warme chocomelktentjes, schaatsfiguurtjes, een molen; dat deed me wel wat.
De enorme berg kerstballen en lampjes hield ik wat op hoog sensitieve afstand. Het zoeken naar een geschikt kerststukje leverde niet echt wat op. Het leek allemaal zo matig, zo gewoon wat takjes groen en een kaars.
Mensen lopen met karren vanaf de volle parkeerplaats af en aan. In een zoektocht naar sfeer, gezelligheid, verwondering en vertedering lijkt deze namaakwereld dit allemaal te kunnen geven. We nemen een glimp van het echte met ons mee naar huis.
Het echte is mijns inziens bijvoorbeeld, hoe we elkaar opbouwende opmerkingen toewerpen als we met mooie jurken en broches ons verdringen in de keuken, omdat moeders vanwege haar voeten niet het ritje naar het sfeervolle restaurantje buiten kan maken. Het echte is Jezus in je vlees laten snijden als je niet de woorden krijgt die je altijd zo graag had willen hebben en de ander met ogen van meedogen aankijken en het niet meer van hem of haar verwachten. Het echte is een zalige wandeling maken in een striemende herfstregen met tussendoor toch wat stukken droog terwijl je fantastische foto's kan maken van de loodgrijze regenlucht afgewisseld met koppen schuim op zee, juist door de stormachtige wind. In plaats van een zonovergoten skipiste. Het echte is een kind dat uit de hemel kwam voor een kapotte, vieze wereld waar het al snel als vluchteling moest vluchten om niet vermoord te worden. Het echte is de Zoon van God die al snel, aan het begin van Zijn bediening, de synagoges uit werd gegooid en bij de mensen thuis het goede nieuws moest vertellen.
Het echte is mijn vriendin die zonder enige twijfel haar kind zijn overgeefsel in haar handen opvangt als hij door een hoest de boel er uit gooit. Het echte is de knerpende, verse, pas gevallen sneeuw onder je eigen voeten horen knerpen, als er tóch nog, ook deze winter, in óns kikkerlandje 's avonds sneeuw valt en inderdaad de hele wereld andere decibellen uitademt. Iets waar we allemaal naar verlangen, iets wat ons ergens verenigt in een kerstfeest van over de hele wereld met een mens eigen verlangen naar heelheid, vrede, shalom, verbondenheid en witte schoonheid. Het is allemaal te krijgen, te vinden.
Niet in een kar bij de intratuin. Het is de weg naar het kind. Dat wonderlijke kind, die ene perfecte die een ieder bemint.
Wens je veel echtheid, op je pad en door jou heen. Shalom.
Ik was op een conferentie vanwege een gratis toegangskaart. Het was overweldigend. We werden ondergedompeld in preken, preek na preek na preek. Levensverhalen en wonderen, gebeden en krachtige aanbidding.
De mannen op het podium zijn mannen met een doordrenkt leven met God. Ze hebben talloze ervaringen met Hem, zelfs iemand gered door de dood heen en ze delen uit van Zijn kracht en goedheid waar ze ook maar komen. Ze staan op het podium in gewone casual kleding met een baard en een stevig postuur of in een spencer. Ze schamen zich niet voor de Allerhoogste. Ze zijn dat punt helemaal voorbij. Vrijmoedig delen ze over de werkelijkheid van wie er in ons woont en hoe wij gebied in kunnen nemen van de vijand door gezondheid te bevelen in de autoriteit van Hem. Ze delen van hun eigen dieptepunten en falen, zwakheden en ongehoorzaamheden, maar ook van Zijn successen, Zijn glorie, simpel doordat ze beschikbaar zijn.
Ik proef autoriteit in hun vanwege hun toewijding aan de Allerhoogste. De preken zijn doorspekt met verhalen waardoor principes langer blijven hangen en als levende schilderijen in onze ziel achter blijven. Dan is er het verhaal van een ontmoeting in een vliegtuig waar de spreker eerste klas in zit vanwege zijn vele vlieguren. Er zit een joodse mevrouw naast hem en, wat vaak gebeurt, omdat hij er niet echt uitziet als iemand die normaal eerste klas reist, vraagt ze wat of hij doet voor zijn werk. Ze maken kennis. "Hai, mijn naam is Marcie.". Hai, mijn naam is Robbie".
Het treft me. Het is alsof van twee volwassenen die al van alles hebben opgebouwd in hun leven zomaar niets anders overblijft dan heel eenvoudig je naam zeggen.
In die ene zin:"Hi, my name is Robby", en hoe hij het zei en er bij stond, proef ik zijn hele geestelijk gesteldheid. Hij is niet de spreker. Hij is niet een bedienaar. Hij is niet de man met de vele vlieguren en het eerste klasticket. Hij is Robby. Hij voegt er niets aan toe en zij ook niet en het voelt alsdat ze twee kinderen zijn die elkaar ontmoeten op school en zeggen hoe ze heten. Er volgt een heel spectaculair verhaal waarin zij als joodse vrouw die niets met God te maken wil hebben, geconfronteerd wordt met Robby die via God weet dat zij heel veel pijn heeft in haar bovenste, uít stekende ruggewervels en haar vraagt of hij voor haar mag bidden dat die rug geneest zodat Jezus kan laten zien hoeveel Hij van haar houdt en hoe graag Hij een relatie met haar wil. Als zij dat uiteindelijk wil, toelaat, verdwijnt de pijn en na twee keer bidden is de pijn van een 10 naar een nul gegaan.
Het verhaal vervolgt en vervolgt met allerlei andere mensen in het vliegtuig die ook een ontmoeting met Jezus krijgen via Robbie, en na een lange vliegreis en veel tumult geeft Marcie zich helemaal aan het eind gewonnen en zegt ze : "I'm ín!" Ook zij laat Jezus in haar hart.
Wat ik zo mooi vond is het allereerste begin: "Hi, I'm Robby, Hi, I'm Marcie.". Twee mensen die zich laten zien, laten kennen in hun meest ware onopgesmukte identiteit. Gewoon simpel je naam, zonder pretenties. Zou dat niet een waarachtig goed uitgangspunt zijn voor elk volgend wonder?
Ik mocht mee op vakantie naar Terschelling! Een soort bonusweek, na de hittemarathon vrijwilligerswerkweek van new wine waar ik wel drie weken van moest herstellen. We gingen met vier volwassenen en twee kinderen in een zalig huisje op een prachtige plek!
Het was vandaar niet ver fietsen naar zee en ook niet ver naar de supermarkt. Midden op het eiland, een beetje naar de noordkant.
De kids zijn 2 en een half en 3 en een half jaar oud en de hele dag door, vanaf het vroege wakker worden tot en met het uiteindelijk naar bed gaan staan hun behoeftes en grenzen redelijk centraal in alles wat we plannen en doen. Natuurlijk is er ook ruimte af en toe voor een volwassen gesprek, maar veel van onze tijd passen we aan op de kids. We gaan naar speeltuinen en zetten een kindercd op, de ruimte is ingericht zodat zij lekker kunnen spelen. Ik ben dit niet gewend, omdat ik niet samenleef met kinderen. Ik vond het best wel een oefening en een ervaring om zoveel van je volwassen gedrag en behoeftes aan de kant te zetten en je te bewegen op hun niveau. Er is als het ware een zee van woorden die niet gesproken kunnen worden. Ik dacht eraan hoe dit misschien voor God ook zo is. Dat Hij in Zijn onmetelijke wijsheid en verstand, in al Zijn kunnen en Zijn ook zoveel van Zichzelf als het ware weghoudt en neerdaalt. Dat Hij zich aanpast aan ons niveau en filmpjes opzet die wij kunnen snappen en rekening houdt met onze bedtijden en behoeftes. Hij kan niet met ons overleggen over het maken van een nieuw sterrenstelsel of het scheppen van de nieuwe aarde en wat voor kleuren Hij wil toevoegen. En toch kiest Hij er voortdurend voor om af te dalen naar ons niveau. Tegelijk zit er in ons iets verborgen, een mogelijkheid, een Geest die zich kan openen voor Degene die alles bedacht heeft, die onmetelijk is in Zijn verstand, kracht, kennis, rijkdom, wijsheid en noem maar op. Hoe meer we opgroeien en willen leren, des te meer kunnen we delen in alle schatten die in Hem verborgen liggen.Wat een vreugde wederzijds als die capaciteit groeit, lijkt mij. Maar voor nu zie ik drie volwassenen die alsmaar kiezen om neer te dalen naar het niveau van het kind en terwijl ik meedoe merk ik dat de aandacht van jezelf afgaat, je bezorgdheden en de spinnewebben in je hoofd oplossen en liefde en leven gaat stromen door je ogen, je armen en je hart.
Het is een beweging tegen jezelf in die uiteindelijk juist leven aan je terug geeft. Maar zou God ook een drie - eenheid zijn zodat Hij 's avonds nog eens dingen echt goed kan doorpraten en zonder remmingen gedachtes kan delen, ideeën spuien, brainstormen, lachen en bijkomen op Zijn MEGA niveau, terwijl wij in onze bedden liggen met verzadigde en tegelijk hongerende harten want, ik geloof,diep in ons allemaal weten we; ER IS ZOVEEL MEER!
Yeah, ik had een dagje kunst smullen. Eerst ging ik met een kersverse nieuwe kennis en haar schoonmoeder naar een klassiek lunchconcert.
Het was in de bibliotheek. Het duo bestond uit een een pianist en een zangeres. Ze deden het subliem. Als ik er naar keek bedacht ik hoe of schilders als Lautrec bijvoorbeeld hier prachtige schilderijen van zouden kunnen maken. Zij had haar haren om haar ronde hoofd heen gelegd naar achteren vast gebonden, waardoor haar gezicht een geweldige expressie kreeg. Ze had een korte jurk aan die precies bij haar persoonlijkheid paste. Hij speelde geconcentreerd alle noten van de moeilijke aria's en zij gaf alle sjeu er aan met haar hoge klassieke stem en gedurfde expressie. Wat je zingt moet je ook wat laten zien, ook al begrijp je eigenlijk niets van de tekst, want de meeste woorden gaan voor mij haast op in klanken. Maar ik vind de harmonie, de perfectie, de geoefende tonen en klanken van een schoonheid die als heerlijke wijn naar binnen giet. Kunst is kunst als er harmonie in zit, een zekere perfectie, dat het klopt. En daarin is zo enorm veel marge.
Ik verbaas me over wat mensen hebben kunnen maken en de waarde door de eeuwen heen, van sommige muziekstukken.
Na de gezellige mosterdsoeplunch met mijn buitenlandse vriendin fiets ik naar Renswoude.
Het duurt even voor ik bij het eerste goede adres aankom. Allerlei kunstenaars hebben hun huis open gezet en stallen hun kunst uit.
Geweldig! Wat een cadeau dat je binnen mag kijken in hun woonkamers en tuinen naar hun werk. Prachtige aquarellen van landschappen, straatjes en magnifique geschilderde dieren. Dan is er een mevrouw die bronzen beelden maakt waar ik echt mijn hart aan ophaal. Opnieuw word ik getroffen door de perfectie. Het klopt!
Er is een beeld van een moeder die een kind tegen zich aanhoudt en de verstilling van het moment heeft ze precies er in kunnen leggen.
Alsof je als fotograaf exact de meest kostbare tiende van seconde uit een plaatje hebt vast kunnen leggen.Je weet wel, je maakt, twintig foto's en dan is er die ene met precies de mooiste blik en licht. precies dat wat je wou zien. Ze had een beeld van een moeder die haren vlecht bij een kind. Het beeld trekt je in een tafereel wat uit allerlei eeuwen zou kunnen zijn. Het is zo echt en vol van zichzelf dat je er direct een verhaal en omgeving omheen zou kunnen fantaseren.
Er staan twee schitterende hazen met grote oren, rechtop, die zo leuk samen zijn neergezet. precies goed! Net als de bever met zijn staartje omhoog en grote voortanden. Er zitten mensen in de tuin met dure merkbrillen en dure overhemden uit dure glazen wijn te drinken en ik voel me uit de toon vallen met met mijn waterflesje en gewone rugzak.
Ik loop door het huis en proef de sfeer die de bewoners hebben aangebracht, met een soort klei op de muur, gedempte kleuren, een werkelijk schitterend schilderij en oude kasten. Er is schoonheid, keuzes, iets willen scheppen, ergens naar verlangen.
Ik loop naar binnen bij een amateurfotograaf die allemaal bomen heeft gekiekt. Grappig hoe of dat ik zijn persoon terugvoel in de posities die hij gekozen heeft, het licht, en ook in hoe hij de foto's heeft afgedrukt, op welk materiaal. Superstrak aluminium bijvoorbeeld wat mij tegenstaat. We spelen allemaal met de schepping om ons heen. We doen allemaal wat met wat er al is..
Als laatste kom ik, na een kleine fietstocht door de weilanden, bij een romantische kunstenares uit die samen met haar man de koeienstal heeft verbouwd. Het is hun woonkamer geworden. Er is een hele wand van glas waardoor je alle zicht hebt op het weiland en de vijver vlakbij. Ze staat in een prachtige groene gebloemde romantische jurk met een vest en mooie krullen in haar grote koeienstalkamer, alsof ze zo uit een kunstboek is gestapt.
De kamer is vrij leeg en hoog. Haar schilderijen zijn uitermate knap gemaakt. Ze heeft een bol gebruikt, een glazen bol, waardoor je de wereld ondersteboven ziet.
Dus een deel van het schilderij is de werkelijkheid en dan is er een bol waarin je de wereld op zijn kop ziet. Ik proef oosterse invloeden en een soort van zware aanwezigheid. Het raakt me, want ik herken dingen in haar, zoals een grote gevoeligheid, aandacht voor details en enorm nagedacht over haar omgeving.
Ik weet niet hoe of ik iets van God kan laten zien of merken aan haar. Kunst, kunst, bij mensen naar binnen mogen, delen van perfectie en dan toch is er een gapend gat.
Ik fiets naar huis door het weiland en kijk naar de prachtige wolkenlucht, de bomen, de dieren. Het is een prachtige dag en ik bedenk hoe of dat Hij de grote Verzinner is. Wij zijn altijd weer geïnspireerd door wat er al is, maar Hij schiep. Hij bedacht. Als kunst iets heeft van perfectie en van kloppen, van harmonie en schoonheid dan proef ik daar ook iets in van de heiligheid. Als je scherp leest hoe hoog Gods eisen zijn en hoe geen afgoden duld en geen zonde dan is daar ook Zijn verlangen naar echte kunst. Naar perfecte schoonheid, harmonie en alles goed! Ik kan me voorstellen dat als wij daar ook deel van zijn dat dit een levend kunstwerk is wat ademt en beweegt en verandert. Niet een statisch iets. Al met al is echte kunst een heerlijk voorproefje.
