De wereld staat in brand met haar oorlogen, hongersnood, vluchtelingen zonder kleren, huizen die verzakken en in mijn hoofd peinig ik mijn hersenen af voor welke kleuren ik de nog laatste resterende niet opgeknapte kamer wil verven.

We hebben allemaal onze battles.

Ik kom er achter dat een huis niet zo heel veel nodig heeft voor aan een muur. Dat rust super fijn is.

Wow, mijn twee groengeverfde muren samen met oxford stone soort beigegrijs in het piephobbykamertje. Wat een oase van rust.

Mijn doel is om alles te gaan ordenen en overal rustige vertrekken te realiseren waarin het overzichtelijk voor het pakken is.

Hoe moeilijk kan iets zijn?

Het leven is een doorgaande beweging. Eerst heb ik van alles verzameld om kamers mooi en leuk te maken en nu zit ik met een teveel aan kunst en posters en beweeg ik me naar rustige muren, matte tinten en dat ene aan de muur wat echt raakt.

In mijn psychisch leven ga ik als het ware door een tijd van rouw. Zolang had ik hoop, geloof en dromen over nog veel meer genezing en toename in kracht. Van allerlei dromen. En nu stap ik met beide voeten in een werkelijkheid die anders is. Een werkelijkheid van nog steeds broos, kwetsbaar en gauw moe zijn.

Door een 'valse start' heeft het leven tot nu toe zijn sporen diep na getrokken.

Ik wil door die rivier van waarheid gaan en me ermee verzoenen en mezelf omarmen in wie ik echt ben en kan zijn, nu in deze wereld en genieten van wat er wél is!

Vandaag fietste ik, doodmoe, naar Amerongen. Het bos is altijd helend voor mijn drukke hoofd. Ik vond het heerlijk om alleen te zijn. Alle energie die ik heb niet te hoeven delen. Ik fietste door de pittoresque straatjes en vond een énige schoenenwinkel met twee kleine etalages met grappige laarzen erin. Het knusse en niet overweldigende aanbod vond ik al een verademing.

In de bloemenzaak keek ik zomaar rond en zag er grappig getekende kaarten liggen en aardewerken schalen in prachtige tinten en een perfecte niet doorsneevorm.. Een mooi hartenzeep in groen aan een touw. Echt goede kaarsen in een doos. Échte dingen die me raken en waar ik van geniet.

Dan het zaakje op de hoek waar ze echt ZALIGE koffie maken, goed ijs hebben, en originele limonades met van alles goeds erin. Ik kocht er zo één met bloedsinaasappel en zat in het VT-wonen zaakje in de vensterbank, op een enig kussen met de verwarming onder mijn benen en een boek van Afrika op schoot. Later zat ik aan een hoge tafelplank met uitzicht naar buiten waar de poes van de achterbuurvrouw lag te rollen op de stoep. Op het houten bankje, tegen het muurtje aan zaten wat klanten van de zalige koffie te genieten met een puntje boterkoek.

Ik appte een foto van hoe moe ik ben, na een paar dagen huisjes kijken, aan Annelies.

Inderdaad, ik heb airbnb's uitgezocht in SPANJE!! Plan is om daar onwijs geweldig te gaan genieten van onder een afdak zitten in luie stoelen op het platteland met een werelderfgoedstad op 5 minuten rijden afstand met onze dan gehuurde auto. Plan is om zo vaak maar kan de zee in te duiken, restaurantjes uit te proberen, gezellig samen te logeren bij gastvrije Spaanse mensen met mooie badkamers en noem maar op.

Alle vakantieopties, belangrijke -wat wil je wel en wat wil je niet- flitsten door mijn hersenen en uit alle paar honderd keuzes.... tada, iets goeds gevonden.

Vanuit een brei van verzamelingen uit het leven is het ook weer weggooien, weggooien, kiezen, loslaten, koesteren en genieten uiteindelijk van DEZE DAG, van zonlicht door het bos, van een pauze onderweg op het bankje in de zon. Een poes op straat, een zalige koffie klaargemaakt door een vriendelijke man. Alles wat je maar wil, zomaar om de hoek.

En de wereld, die draait door.

Ik zit in bad, bij mijn Iraanse vriendin. Zij heeft een heerlijk huis, ingericht met zeer harmoniërende kleuren die ook nog rustgevend zijn. Je proeft haar vakkundige hand door het hele huis heen. Smaak, goede kleur, toch levendig, niet akelig precies, ademend, rustig. Ik stond bij de deur en zag haar aankomen lopen met haar twee kids in de wagen. Ze is afgevallen; bewust. Wat is ze petit, klein,  sierlijk en adembenemend mooi. Wat zie ik een schoonheid van een ander land, zoveel anders uitademend dan Hollandse klompen en directe zinnen.

Ik lig dus in haar heerlijke bad met zicht op de goed uitgekozen bruin met crème gecombineerde tegeltjes; een rustgevend bruistablet opgelost in het water. Door de vloer heen hoor ik haar heldere stem die tegen haar baby praat. Terwijl ze bezig is in de keuken zegt ze op zijn tijd: "Tá, Tá, en má má, Mám má, en Kerat, kerat, en andere Iraanse klanken. Ze is stil, bezig, zingt, en af en toe, precies de juiste timing om haar baby te laten weten dat ze er is,  haar ziet en begrijpt praat ze in babytaal terug: "Tá!

We zitten later op het kleed in de woonkamer en haar zoontje van twee maakt een treintje bijna kapot. Ze trekt hem tegen zich aan en in plaats van haar stem harder te maken maakt ze haar stem zachter. Stil zelfs. Ze zegt : "je moet het niet kapot maken en als het jongetje wil gaan jengelen, bewegen en geluiden maken trekt ze hem dus tegen zich aan en creëert stilte. Ik ervaar zoveel wijsheid in haar methodiek. Ik prijs haar voor haar prachtige haren en bewonder in stilte haar zijdezachte huid. Met de geur van wijsheid om me heen fiets ik ingepakt weer naar huis.

Dolf van der Vegte is in de nacht van 1 februari overleden. Hij is de oprichter van Family7tv. In het condoleanceregister haalde iemand de tekst aan: "De rechtvaardige komt om en er is niemand, die het zich aantrekt, en de vromen worden weggerukt, terwijl niemand er acht op slaat, want vanwege de boosheid wordt de rechtvaardige weggerukt; hij gaat in vrede." Deze tekst zou voor mij een antwoord kunnen zijn op de vraag waarom God deze waardevolle man niet heeft genezen. Niet dat God daar verantwoording voor schuldig is.

Hoe dan ook, ik was onder de indruk van het memoriam over zijn leven en opnieuw beleef ik iemands sterfdag en begrafenis als zulke parels van iemands leven. Zichtbaar wordt wie je bent en wat je gezaaid hebt. Er waren interviews te zien nog, van hem, en ik zat aan de laptop gekluisterd. Verschillende dingen kwamen bij me binnen. Ik onthield zijn houding. Hij zat in een stoel, samen met Jan van den Bosch en was voortdurend gefocused. Hij bleef voortdurend bij zichzelf en bij de waarheid van zijn geloof. Hij paste zich niet aan aan de gesprekspartner door terug te glimlachen op zijn glimlachjes maar bleef onverstoorbaar en serieus zijn verhaal afmaken. Maar er waren ook pauzes van even een grap, een lach. Het voelde zo vertrouwd en goed om naar hem te luisteren. Als een fijne vader of opa die in de kamer zit en waar je veilig bij bent. Iemand die vast staat, iemand die zichzelf kent en een weg is gegaan met God. Hij vertelde van zijn relatie met de Heer en door het scherm heen was die zo tastbaar dat ik hem bij mezelf ook weer beter kon 'vastpakken' maar ook gedreven werd om dáár op in te zetten! Dat is de kern van alles. En er is nog zoveel mysterie. Ik heb net een diamant gemaakt van rietjes.Ik denk dat ik bepaalde vlakken van de diamant heel goed ken en steeds rondjes draai in diezelfde vlakken, als het gaat om eigenschappen/kanten van God. Maar hoe zou het zijn om andere kanten van God te ontdekken? Het zou kunnen dat dat samen opgaat met groeien in volwassenheid. Groeien in taken hier op aarde nadat je gegroeid bent in weten wie je bent en in vaardigheden en kennis. Kanten zoals gehoorzaamheid en ontzag hebben voor Hem.

Ik ben nog teveel gewend misschien aan de 'Jezus houdt van jou' versie. Maar soms proef ik al iets van die andere vlakken, als er om me heen mee wordt bewogen richting heiligheid en Gods plannen met de aarde.

Wat Dolf betreft, ik zat mee te grienen, te rouwen want het deed me werkelijk pijn. Het voelt als een groot verlies dat hij er niet meer is.

Zijn bijzondere levensverhaal in het opzetten van de tv zender family7. Zijn leren wachten op God, in plaats van : er voor gaan en zelf wel met een oplossing komen. Wat herken ik me daarin! Ik ben ook zo'n 'fixer', en nu als doel voor 2019 : leren wachten op God.

Dolf had een roeping en volgde die roepstem. Hij was scherp daarin. Niet een droom hebben en zelf van alles verzinnen maar een roeping hebben. God die je ergens voor roept. Ik kom het tegen, iedere dag, in alle keuzes van de ochtend en de middag en de avond. Wel of niet nu opstaan, wel of niet nog langs de praxis ( zie je wel: niet), wel of niet dit kopen, nee, zie je wel, was niet nodig. Wel of niet nu naar huis, ja, wel is goed. Er is een weg voor elke dag, om te oefenen in gehoorzaamheid en leren luisteren. En het toffe is dat je voortdurend met Hem bent. Hij is er steeds bij en als we willen, als we het aandurven kunnen we heel diep gaan met Hem.

En dan worden we uiteindelijk zo iemand die zijn gezicht niet vertrekt omdat de ander persé heel veel glimlacht, maar gewoon blijft bij zijn eigen emoties en iemand die zijn spoor en koers vasthoudt en rustig doorgaat, soms ook in de moeilijke tijden van wachten op Hem. Niet voor Hem uithollen maar wachten en vertrouwen. Wachten op die andere kamer die ik ook nog op wil knappen. Wachten op een eventueel huwelijk. Wachten tot het beter met me gaat. Wachten op onverwachte openingen in het leven.

Dank je wel Dolf voor het voorgaan. Dank voor je erfenis.

Ik ben weer 'in therapie'. Ik ga het aan om opnieuw een stuk verdieping en heling aan te gaan, dit keer met een christelijke mannelijke hulpverlener. Ik noem hem Tim.

Tim is 'zo gewoon'. Hij staat in zijn spijkerbroek en wat dunne shirtje vanwege de warme verwarming bij het bord waar hij wat op uitlegt.

In een lekkere 'kort door de bocht' tekening, legt hij iets simpel uit.

In zijn houding naar mij toe proef ik dienstbaarheid, gelijkwaardigheid, respect, rust, frisheid en empathie.

Hij gaat niet 'over mij heen ', in een belerende houding en houdt ook mijn- eigen verantwoordelijkheid- stuk in de gaten.

Hij is niet :de redder. Tim is een stuk jonger dan ik. Ik ervaar hoe ik mijn eigen geleerde levenservaring mee in kan zetten en hoe we samen alle zeilen bij kunnen zetten. Het gezonde klimaat van zijn respectvolle en gelijkwaardige houding van waaruit hij aanbiedt wat hij heeft, is als eerste basishouding al zo 'n enorme winst. Ook al heeft hij daarmee eens niet de perfecte zinnen of mist hij eens een inzicht. Er is al zo mega veel gewonnen. Door echt te zijn. Thx Tim!

De avond voor de begrafenis waren Anneke, Annelies en ik samen in mijn huis met de voorbereidingen bezig.

Anneke maakte mijn tekening van Cor af, door er omheen met pastelkrijt in te kleuren, en zijn vest ook mee te nemen in het afmaken en zijn ogen even met kleur aan te zetten. Wat waren we blij met resultaat! Ik scheurde de randen en plakte hem gelijk op de achterkant van de lijst.

Ondertussen maakte ik van blauwe en paarse violen een bloemenmand. Er zat een paars lint omheen waarop ik dingen borduurde en ik schikte katjestakken en lavendelbosjes op de achtergrond terwijl de mand zelf versierd was ook met er doorheen stekende lavendel.

Zo had het geheel ook nog de geur bij zich van "in de rust ingaan".

Het borduren was nog wel een klus en overal lag aarde. Praktische Annelies deed de afwas en stofzuigde het halve huis.

Moe maar voldaan zeiden we elkaar ,alweer na tienen, welterusten.

De dag erop is het zover. Onze kunstige gaven worden zeer welkom ontvangen. We mogen de bloemenmand op een krukje naast de kist zetten en de foto van Cor omringd door zijn vriendinnen en zijn oude huis, op de standaard van Annelies ook op een kruk. De tekening komt ook op een krukje, naast het fotoboek.

De begrafenisondernemer arrangeert in overleg met mij dat tijdens de dienst alle drie de objecten opnieuw goed zichtbaar neergezet worden; vooraan. We zitten als vriendinnenrij bijna vooraan en tijdens de dienst doen mijn ogen niets anders dan zich vastpinnen in de schoonheid van een stukje kunst. Het is als olie op een wond. De schoonheid ervan haakt zich vast om deze herinnering, samen met mooie klassieke muziek en de enorm wijs gevonden woorden van onze voorganger. Er is verbinding en harmonie tussen twee verschillende groepen mensen die vandaag als één groep hier samen zijn, rond één bijzonder persoon. Blij ben ik met dit waardig afscheid. Blij met het stukje kunst in liefde wat we meegaven aan deze dag en ik bedacht, daar op die bank, in het algemene zaaltje, de waarde van kunst.

Hoe leeg als mijn ogen zich nergens in hadden kunnen vasthaken. Een beeld, een sfeer kun je je hele leven met je meedragen. So let's carry art with us in all aspects of life to envision some of the beauty that is hidden in our hearts. Shalom.

Soms is het leven zo'n hele reis, met allerlei tussenstops. Noodzakelijke tussenstops die niet altijd even fijn zijn. Het voelt als vertraging of je wordt afgeleidt, verleidt. Het is ook een journey, een verovering weer van je h e l e hart. Een soort van vechten tegen de bierkaai om wél je hele vertrouwen op God te stellen en niet zelf te gaan voorzien door reisjes te plannen, halfbakken antwoorden op sluimerende behoeftes.

Mijn hardnekkige mailtjes naar John zijn gesmoord. Echt smoren moest ik ze. Ze bleven in me opkomen als aanwakkerende vlammetjes.

Ik stapelde de blessings en preken, de christelijke liedjes, de conferenties, de christelijke vrienden op elkaar. Steeds meer en meer. En mijn honger groeit. Langzaam maar gestaag wordt mijn hart veroverd en alsmaar zijn er uitdagingen om iets te maken, iets te doen.

En al doende groei je en om me heen beweegt er van alles en de gebeden worden dikker en de muur naar de vijand hoger en in je hart groeit de honger en ineens lees ik de bijbel en weet ik: I'm back. Dat zijn nu precies de juiste woorden. Im back. Het voelt alsof ik mijn oude jas weer aan heb die enorm lekker zat, maar nu in een ouder en mooier geworden Olga. Die jas is de aanwezigheid van Heilige Geest en de voortdurende drive naar meer omdat je het leven proeft. Het échte leven. En ik ben niet alleen. Ik luister Bobby Schuller die me aanzet tot meer en ik luister Joyce Meyer die je weer eens de oren wast en ik lees boeken die diep gaan en je oude fundamenten bloot leggen en keer op keer bidden we samen met vrienden en nemen we elkaar mee op reis. En vandaag was ik zo blij, ben ik zo blij, omdat het zo'n cadeau is om thuis te zijn bij jezelf en bij God, bij jezelf in God. En dan ineens gaan er deuren open. Ik ga een kunstmiddag organiseren en ik ga kaarten maken en wat foto's afdrukken. Kijken wat of ik daar mee kan doen. En ik ga verder met de dans maken en... Zoveel is mogelijk, maar het geheim is om aan Zijn hand te wandelen. Heilige geest wil steeds raad geven en in details je leiden. Hoe gaaf is dat! Verstokte mensenharten die zich alsmaar tegen Hem verzetten en zélf willen doen. Vandaag hoorde ik dat de opa van mijn oma het heil des volks heeft opgericht. Johan de Liefde! Wauw, daar stam ik van af. Wat een erfenis!. Ik kreeg gelijk zin om een meeting in mijn tuin te doen, met een mooie film ofzo voor de buurt. Vrijheid van binnen voelen om God te willen delen, dat maakt dat ik 'back' ben. Het lijkt zo makkelijk maar je kan door een heel proces heen moeten van eigen wensen en levensfase en rouwrandjes en auplekken, verdriet. Rust en stilte zijn vaak het medicijn en de deur naar iets nieuws. Naar groei. Naar leven. Het voelde zo taai gisteren, een dag in de stilte. Meerdere dagen in de stilte. Ik wou alleen maar stilte, geen muziek en het voelde ergens als geen doorkomen aan.

Toch volhouden. Mijn huis is gewoon mijn huis, een praktische plek om te wonen. Mijn hart, dáár leef ik. Mijn hart, die moet ik bewaren, want daaruit zijn de oorsprongen des levens. Wat een vet cadeau dat je juist tot bloei komt als God het daar voor het zeggen heeft, als Hij daar met jou om de tafel zit liever gezegd en maaltijd met je houdt. Samen ontbijten, mijmeren, soms zwijgen en dan weer diepe gesprekken of een hint.

Tot later..

Cor is niet meer hier. Hij is vorige week zaterdagochtend naar de hemel gegaan.

Er is een soort gat gevallen in de straat en in de bekende routine van schuifelende voetstappen die zijn komst aankondigen en een hand op de deurklink. De warmte van Cor en zijn niet oordelende aanwezigheid die al blij was met een paar woorden, een handdruk, een omhelzing, je even zien.Er was veel belangstelling voor zijn begrafenis en allerlei mensen zochten hem op in zijn laatste dagen.

Mensen die hetzelfde voelden. De 'inborst' van Cor die te voelen was, al maakte hij maar een paar hoofdbewegingen. Je was welkom.

Geregeld belde hij mensen op en zei dan allereerst: "ik houd van je". Daar was hij niet zuinig mee en hij kon het snel zeggen.

Bij mij zit er nogal eens wat tussen.. Lieve Cor. Ik stond aan je graf terwijl je kist hartstikke ver de grond in werd getakeld.. Zo ver weg. Ik had een handvol rode bloemblaadjes en stond tussen mijn lieve vriendinnen in maar ik kon de blaadjes niet los laten. Ik kon jou niet loslaten.

Eerst huilen. Pijn kwam naar boven, gewoon pijn en verdriet. Gemis. In de kluwen van het leven, van al het ingewikkelds, vele woorden, trauma's en onverwerkt zeer. In de drukte van bezig zijn, dingen maken, bedenken en doorleven was jij gewoon aanwezig.

Ik ging soms op een rare manier met je om. Dan zette ik je gewoon op een stoel bij mijn tafel, gaf je een kop thee en ging door met iets maken.

We luisterden muziek of niet en ik gaf je een speeltje om met de kat te spelen. Je deelde in mijn leven, in waar ik blij van werd of waar ik van baalde. En ik deelde in het jouwe. Er was ook veel wat ik niet met je kon delen. Geen dure discussies, geen stapels informatie of associaties maar wel deelde je in de meest echte kern en je kon een hele wereld samenvatten met een gebaar, een zucht of een enkel woord.

Soms irriteerde me dat ook, alsof je zoveel weghaalde dat het andere eromheen bijna geen waarde meer had. Maar ik kon er al snel weer om glimlachen. Mensen schuren elkaar. Ik kon helemaal zat worden van al je hè, s... Hè.., niet eens: "Wat zeg je Olga?" Maar we konden tegen een stootje en dan riep ik een paar keer hard: HÈ!, en dat gaf weer lucht. Mijn oude buurman Cor, mijn vriend en broer die altijd voor me klaar stond en echt blij werd van een boodschap voor me doen. Je haalde mijn speciale geitenmelk en yoghurt met rechtsdraaiend melkzuur via extra groot geschreven handschriftbriefjes. Je bracht wekelijks een bloemetje voor me mee; steevast op vrijdag; ROZEN VAN DE ALDI!

Het was vaak een zoeken ook voor mezelf naar goede grenzen. Zoeken naar genoeg eigen ruimte voor mijn dingen, vrienden, leven. Het was zoals het was en niet alles was zonder fout of gebrek. Ik was er vast eens niet terwijl je mij nodig had en soms was ik er niet diep genoeg in de zin van dat ik het even niet 'had' om meer te geven of voelen van jouw nood. Wat heb je veel gegeven aan mensen om je heen die dat konden ontvangen Cor en wat was je trouw en gevoelig naar God. Je wilde niet dat er dingen tussen zaten. Tussen jou en mensen en tussen jou en Hem. Je kon excuus komen maken voor dat je niet had terug gewuifd of een beetje barse toon had gehad. Dan vroeg je al om vergeving en wie had jou al die dingen geleerd? Tot mijn schaamte haast kan ik zeggen dat je een redelijk zelf studied christen was. Weet je, ik liet het ook maar vaak voor wat het was. We leefden het leven en tussendoor was er vanzelf groei of een keer wat uitleg. In veel dingen was je een voorbeeld. In het geven. Je trok graag je portemonnee. Het was alsof je hem het liefste om kiepte voor mij. Voor mij, voor goede doelen. Geld gaf je het liefste weg. Je bezittingen waren weinig. Je leefde zo sober, met één boek; de bijbel en later een dagboekje, je kleding en alle kaarten die je gekregen had als schatten in een doos.

Toen ik hier net woonde, kwam je al snel om de hoek kijken met een opmerking over de struik bij de voordeur. Toen ik de conifeer eruit wou hebben, was het Cor, die als oudste van de drie buurmannen stond te scheppen. Jij zette al je krachten in om de struik los te krijgen.

We lagen samen op onze knieën om van natuurstenen een paadje te maken. Je had eindeloos geduld met precieze Olga die met de waterpas alles nauwkeurig na mat en niet gauw tevreden was. Ach ja, een bult herinneringen. Toen ik zo ziek was en niet kon lopen, kon jij aan één oog niet zien, maar ik ging bij je achterop en zei: 'links', en 'rechts', en je zette me af bij Anneke waar ik op bed ging liggen.

Je kwam altijd bij me kijken als ik ziek was en had de gave om te troosten.

Het is like the end of an era. Jouw tijd zit erop. We zagen het al een hele tijd aankomen en God heeft je voorbereid. Je zag de engelen al voor de ramen. Onze laatste rit was een gaaf cadeau. Op een prachtige zonnige decemberzaterdagmorgen reden we over de brug naar Rhenen en dan over de dijk naar Opheusden. We hadden prachtig uitzicht over de uiterwaarden en het was alsof God dit alles als een schilderij speciaal voor jou had neergelegd deze dag. Het wuivende riet, het gele gras, de koeien en paarden. de rivier in de zon en de schattige huisjes langs de dijk. We gingen niet zomaar ergens koffie drinken maar kozen gezellige bakkerij van Toor uit in Rhenen. Daar zaten we tussen de mensen waar jij gelijk vooral van een paar kleine kinderen genoot. Die kleintjes maakten jou extra blij. Ik dacht wel eens; zou Cor niet eigenlijk kinderwerk hebben moeten doen bij de crèche? Bezoek van Sahel en Reza met de kids maakten jou helemaal gelukkig of van Ilona, Judah en Jonathan. Je had je schatten op de juiste plek en ik vind het zóó mega tof dat jij nu onwijs aan het genieten bent daarboven zonder mankementen, in al je glorie van hoe Vader jou altijd bedoeld hebt en dat eindelijk alle liefde kan binnenkomen waar je je hele leven naar gesnakt hebt. En terecht. want we zijn bedoeld om liefde te ontvangen. En jij hebt kunnen geven, terwijl je nog zoveel nodig had om te ontvangen. Het is wennen Cor. Het is het eind van een periode, op de rand van 2019 en er gaat een nieuwe tijd aanbreken voor mij. Een andere tijd. Maar het zaad wat jij gezaaid hebt in mijn hart, in elk bezoek van schuifelde eendestapvoeten, van voeten die naar buiten wijzen, dat zaad dat groeit op en brengt leven voort. Dank je wel voor jouw erfenis in mijn leven. Shalom.

Dit jaar ga ik de winter, de decembermaand, de kerst, dat heidense feest met een erbij geplakt christelijk hoogtepunt, volop tegemoet. Kom maar op! Ik zeg nee tegen een winterdepressie. Ik laat de kerstmannen en ballen met glitter snel van mijn blikveld afglijden in een onduidelijke mist en kies voor de positieve kant van alles.

Het is tóch feestelijk, al die extra's in december. De roomboter amandelkransen, de glühwein, de warme chocolademelk met slagroom, de zelfgemaakte kaartjes met nog net effe een diep en zinnig woord...

Zaterdag waagde ik me zelfs in een mega intratuingebeuren. Na jarenlang ontwijken dook ik onder in een tevoorschijn getoverd winters landschap. Een schitterende grote sneeuwman met allemaal sprankelende lichtjes eromheen en blauwe streepjes op een heel groot doek.

Een nagemaakt soort Oostenrijks pistelandschap met glühwein tentjes en skiërs, nepsneeuw en een kabelbaan. Een kerkje met poppetjes erin.

Het oer hollandse ijstafereel, met nagemaakt ijs, riet, warme chocomelktentjes, schaatsfiguurtjes, een molen; dat deed me wel wat.

De enorme berg kerstballen en lampjes hield ik wat op hoog sensitieve afstand. Het zoeken naar een geschikt kerststukje leverde niet echt wat op. Het leek allemaal zo matig, zo gewoon wat takjes groen en een kaars.

Mensen lopen met karren vanaf de volle parkeerplaats af en aan. In een zoektocht naar sfeer, gezelligheid, verwondering en vertedering lijkt deze namaakwereld dit allemaal te kunnen geven. We nemen een glimp van het echte met ons mee naar huis.

Het echte is mijns inziens bijvoorbeeld, hoe we elkaar opbouwende opmerkingen toewerpen als we met mooie jurken en broches ons verdringen in de keuken, omdat moeders vanwege haar voeten niet het ritje naar het sfeervolle restaurantje buiten kan maken. Het echte is Jezus in je vlees laten snijden als je niet de woorden krijgt die je altijd zo graag had willen hebben en de ander met ogen van meedogen aankijken en het niet meer van hem of haar verwachten. Het echte is een zalige wandeling maken in een striemende herfstregen met tussendoor toch wat stukken droog terwijl je fantastische foto's kan maken van de loodgrijze regenlucht afgewisseld met koppen schuim op zee, juist door de stormachtige wind. In plaats van een zonovergoten skipiste. Het echte is een kind dat uit de hemel kwam voor een kapotte, vieze wereld waar het al snel als vluchteling moest vluchten om niet vermoord te worden. Het echte is de Zoon van God die al snel, aan het begin van Zijn bediening, de synagoges uit werd gegooid en bij de mensen thuis het goede nieuws moest vertellen.

Het echte is mijn vriendin die zonder enige twijfel haar kind zijn overgeefsel in haar handen opvangt als hij door een hoest de boel er uit gooit. Het echte is de knerpende, verse, pas gevallen sneeuw onder je eigen voeten horen knerpen, als er tóch nog, ook deze winter, in óns kikkerlandje 's avonds sneeuw valt en inderdaad de hele wereld andere decibellen uitademt. Iets waar we allemaal naar verlangen, iets wat ons ergens verenigt in een kerstfeest van over de hele wereld met een mens eigen verlangen naar heelheid, vrede, shalom, verbondenheid en witte schoonheid. Het is allemaal te krijgen, te vinden.

Niet in een kar bij de intratuin. Het is de weg naar het kind. Dat wonderlijke kind, die ene perfecte die een ieder bemint.

Wens je veel echtheid, op je pad en door jou heen. Shalom.

look at them

gold and rusty colours

feel the thick thick carpet

of needles harsh and grey

warm reddish leaves

give a sparkling kiss

before

it all again

fades away

see those tiny leaves

still hangin on

with their last final breath

enjoy the big brown

red ones

as they spread

their colours in a feast

look

look at the autumn

before she strolls around the corner

look

look at the autumn

she blows your mind away

Ik was op een conferentie vanwege een gratis toegangskaart. Het was overweldigend. We werden ondergedompeld in preken, preek na preek na preek. Levensverhalen en wonderen, gebeden en krachtige aanbidding.

De mannen op het podium zijn mannen met een doordrenkt leven met God. Ze hebben talloze ervaringen met Hem,  zelfs iemand gered door de dood heen en ze delen uit van Zijn kracht en goedheid waar ze ook maar komen. Ze staan op het podium in gewone casual kleding met een baard en een stevig postuur of in een spencer. Ze schamen zich niet voor de Allerhoogste. Ze zijn dat punt helemaal voorbij. Vrijmoedig delen ze over de werkelijkheid van wie er in ons woont en hoe wij gebied in kunnen nemen van de vijand door gezondheid te bevelen in de autoriteit van Hem. Ze delen van hun eigen dieptepunten en falen, zwakheden en ongehoorzaamheden, maar ook van Zijn successen, Zijn glorie, simpel doordat ze beschikbaar zijn.

Ik proef autoriteit in hun vanwege hun toewijding aan de Allerhoogste. De preken zijn doorspekt met verhalen waardoor principes langer blijven hangen en als levende schilderijen in onze ziel achter blijven. Dan is er het verhaal van een ontmoeting in een vliegtuig waar de spreker eerste klas in zit vanwege zijn vele vlieguren. Er zit een joodse mevrouw naast hem en, wat vaak gebeurt, omdat hij er niet echt uitziet als iemand die normaal eerste klas reist, vraagt ze wat of hij doet voor zijn werk. Ze maken kennis. "Hai, mijn naam is Marcie.". Hai, mijn naam is Robbie".

Het treft me. Het is alsof van twee volwassenen die al van alles hebben opgebouwd in hun leven zomaar niets anders overblijft dan heel eenvoudig je naam zeggen.

In die ene zin:"Hi, my name is Robby", en hoe hij het zei en er bij stond, proef ik zijn hele geestelijk gesteldheid. Hij is niet de spreker. Hij is niet een bedienaar. Hij is niet de man met de vele vlieguren en het eerste klasticket. Hij is Robby. Hij voegt er niets aan toe en zij ook niet en het voelt alsdat ze twee kinderen zijn die elkaar ontmoeten op school en zeggen hoe ze heten. Er volgt een heel spectaculair verhaal waarin zij als joodse vrouw die niets met God te maken wil hebben, geconfronteerd wordt met Robby die via God weet dat zij heel veel pijn heeft in haar bovenste, uít stekende ruggewervels en haar vraagt of hij voor haar mag bidden dat die rug geneest zodat Jezus kan laten zien hoeveel Hij van haar houdt en hoe graag Hij een relatie met haar wil. Als zij dat uiteindelijk wil, toelaat, verdwijnt de pijn en na twee keer bidden is de pijn van een 10 naar een nul gegaan.

Het verhaal vervolgt en vervolgt met allerlei andere mensen in het vliegtuig die ook een ontmoeting met Jezus krijgen via Robbie, en na een lange vliegreis en veel tumult geeft Marcie zich helemaal aan het eind gewonnen en zegt ze : "I'm ín!" Ook zij laat Jezus in haar hart.

Wat ik zo mooi vond is het allereerste begin: "Hi, I'm Robby, Hi, I'm Marcie.". Twee mensen die zich laten zien, laten kennen in hun meest ware onopgesmukte identiteit. Gewoon simpel je naam, zonder pretenties. Zou dat niet een waarachtig goed uitgangspunt zijn voor elk volgend wonder?

Ik mocht mee op vakantie naar Terschelling! Een soort bonusweek, na de hittemarathon vrijwilligerswerkweek van new wine waar ik wel drie weken van moest herstellen. We gingen met vier volwassenen en twee kinderen in een zalig huisje op een prachtige plek!

Het was vandaar niet ver fietsen naar zee en ook niet ver naar de supermarkt. Midden op het eiland, een beetje naar de noordkant.

De kids zijn 2 en een half en 3 en een half jaar oud en de hele dag door, vanaf het vroege wakker worden tot en met het uiteindelijk naar bed gaan staan hun behoeftes en grenzen redelijk centraal in alles wat we plannen en doen. Natuurlijk is er ook ruimte af en toe voor een volwassen gesprek, maar veel van onze tijd passen we aan op de kids. We gaan naar speeltuinen en zetten een kindercd op, de ruimte is ingericht zodat zij lekker kunnen spelen. Ik ben dit niet gewend, omdat ik niet samenleef met kinderen. Ik vond het best wel een oefening en een ervaring om zoveel van je volwassen gedrag en behoeftes aan de kant te zetten en je te bewegen op hun niveau. Er is als het ware een zee van woorden die niet gesproken kunnen worden. Ik dacht eraan hoe dit misschien voor God ook zo is. Dat Hij in Zijn onmetelijke wijsheid en verstand, in al Zijn kunnen en Zijn ook zoveel van Zichzelf als het ware weghoudt en neerdaalt. Dat Hij zich aanpast aan ons niveau en filmpjes opzet die wij kunnen snappen en rekening houdt met onze bedtijden en behoeftes. Hij kan niet met ons overleggen over het maken van een nieuw sterrenstelsel of het scheppen van de nieuwe aarde en wat voor kleuren Hij wil toevoegen. En toch kiest Hij er voortdurend voor om af te dalen naar ons niveau. Tegelijk zit er in ons iets verborgen, een mogelijkheid, een Geest die zich kan openen voor Degene die alles bedacht heeft, die onmetelijk is in Zijn verstand, kracht, kennis, rijkdom, wijsheid en noem maar op. Hoe meer we opgroeien en willen leren, des te meer kunnen we delen in alle schatten die in Hem verborgen liggen.Wat een vreugde wederzijds als die capaciteit groeit, lijkt mij. Maar voor nu zie ik drie volwassenen die alsmaar kiezen om neer te dalen naar het niveau van het kind en terwijl ik meedoe merk ik dat de aandacht van jezelf afgaat, je bezorgdheden en de spinnewebben in je hoofd oplossen en liefde en leven gaat stromen door je ogen, je armen en je hart.

Het is een beweging tegen jezelf in die uiteindelijk juist leven aan je terug geeft. Maar zou God ook een drie - eenheid zijn zodat Hij 's avonds nog eens dingen echt goed kan doorpraten en zonder remmingen gedachtes kan delen, ideeën spuien, brainstormen, lachen en bijkomen op Zijn MEGA niveau, terwijl wij in onze bedden liggen met verzadigde en tegelijk hongerende harten want, ik geloof,diep in ons allemaal weten we; ER IS ZOVEEL MEER!

Yeah, ik had een dagje kunst smullen. Eerst ging ik met een kersverse nieuwe kennis en haar schoonmoeder naar een klassiek lunchconcert.

Het was in de bibliotheek. Het duo bestond uit een een pianist en een zangeres. Ze deden het subliem. Als ik er naar keek bedacht ik hoe of schilders als Lautrec bijvoorbeeld hier prachtige schilderijen van zouden kunnen maken. Zij had haar haren om haar ronde hoofd heen gelegd naar achteren vast gebonden, waardoor haar gezicht  een geweldige expressie kreeg. Ze had een korte jurk aan die precies bij haar persoonlijkheid paste. Hij speelde geconcentreerd alle noten van de moeilijke aria's en zij gaf alle sjeu er aan met haar hoge klassieke stem en gedurfde expressie. Wat je zingt moet je ook wat laten zien, ook al begrijp je eigenlijk niets van de tekst, want de meeste woorden gaan voor mij haast op in klanken. Maar ik vind de harmonie, de perfectie, de geoefende tonen en klanken van een schoonheid die als heerlijke wijn naar binnen giet. Kunst is kunst als er harmonie in zit, een zekere perfectie, dat het klopt. En daarin is zo enorm veel marge.

Ik verbaas me over wat mensen hebben kunnen maken en de waarde door de eeuwen heen, van sommige muziekstukken.

Na de gezellige mosterdsoeplunch met mijn buitenlandse vriendin fiets ik naar Renswoude.

Het duurt even voor ik bij het eerste goede adres aankom. Allerlei kunstenaars hebben hun  huis open gezet en stallen hun kunst uit.

Geweldig! Wat een cadeau dat je binnen mag kijken in hun woonkamers en tuinen naar hun werk. Prachtige aquarellen van landschappen, straatjes en magnifique geschilderde dieren. Dan is er een mevrouw die bronzen beelden maakt waar ik echt mijn hart aan ophaal. Opnieuw word ik getroffen door de perfectie. Het klopt!

Er is een beeld van een moeder die een kind tegen zich aanhoudt en de verstilling van het moment heeft ze precies er in kunnen leggen.

Alsof je als fotograaf exact de meest kostbare tiende van seconde uit een plaatje hebt vast kunnen leggen.Je weet wel, je maakt, twintig foto's en dan is er die ene met precies de mooiste blik en licht. precies dat wat je wou zien. Ze had een beeld van een moeder die haren vlecht bij een kind. Het beeld trekt je in een tafereel wat uit allerlei eeuwen zou kunnen zijn. Het is zo echt en vol van zichzelf dat je er direct een verhaal en omgeving omheen zou kunnen fantaseren.

Er staan twee schitterende hazen met grote oren, rechtop, die zo leuk samen zijn neergezet. precies goed! Net als de bever met zijn staartje omhoog en grote voortanden. Er zitten mensen in de tuin met dure merkbrillen en dure overhemden uit dure glazen wijn te drinken en ik voel me uit de toon vallen met met mijn waterflesje en gewone rugzak.

Ik loop door het huis en proef de sfeer die de bewoners hebben aangebracht, met een soort klei op de muur, gedempte kleuren, een werkelijk schitterend schilderij en oude kasten. Er is schoonheid, keuzes, iets willen scheppen, ergens naar verlangen.

Ik loop naar binnen bij een amateurfotograaf die allemaal bomen heeft gekiekt. Grappig hoe of dat ik zijn persoon terugvoel in de posities die hij gekozen heeft, het licht, en ook in hoe hij de foto's heeft afgedrukt, op welk materiaal. Superstrak aluminium bijvoorbeeld wat mij tegenstaat. We spelen allemaal met de schepping om ons heen. We doen allemaal wat met wat er al is..

Als laatste kom ik, na een kleine fietstocht door de weilanden, bij een romantische kunstenares uit die samen met haar man de koeienstal heeft verbouwd. Het is hun woonkamer geworden. Er is een hele wand van glas waardoor je alle zicht hebt op het weiland en de vijver vlakbij. Ze staat in een prachtige groene gebloemde romantische jurk met een vest en mooie krullen in haar grote koeienstalkamer, alsof ze zo uit een kunstboek is gestapt.

De kamer is vrij leeg en hoog. Haar  schilderijen zijn uitermate knap gemaakt. Ze heeft een bol gebruikt, een glazen bol, waardoor je de wereld ondersteboven ziet.

Dus een deel van het schilderij is de werkelijkheid en dan is er een bol waarin je de wereld op zijn kop ziet. Ik proef oosterse invloeden en een soort van zware aanwezigheid. Het raakt me, want ik herken dingen in haar, zoals een grote gevoeligheid, aandacht voor details en enorm nagedacht over haar omgeving.

Ik weet niet hoe of ik iets van God kan laten zien of merken aan haar. Kunst, kunst, bij mensen naar binnen mogen, delen van perfectie en dan toch is er een gapend gat.

Ik fiets naar huis door het weiland en kijk naar de prachtige wolkenlucht, de bomen, de dieren. Het is een prachtige dag en ik bedenk hoe of dat Hij de grote Verzinner is. Wij zijn altijd weer geïnspireerd door wat er al is, maar Hij schiep. Hij bedacht. Als kunst iets heeft van perfectie en van kloppen, van harmonie en schoonheid dan proef ik daar ook iets in van de heiligheid. Als je scherp leest hoe hoog Gods eisen zijn en hoe geen afgoden duld en geen zonde dan is daar ook Zijn verlangen naar echte kunst. Naar perfecte schoonheid, harmonie en alles goed! Ik kan me voorstellen dat als wij daar ook deel van zijn dat dit een levend kunstwerk is wat ademt en beweegt en verandert. Niet een statisch iets. Al met al is echte kunst een heerlijk voorproefje.

Yes! Het zonneschermverhaal is af! De zonneschermwinkel meende gelijk te zien wat of er mis is! Een kapotte bandopwinder; geen goede spanning. Voor twintig euro kocht ik een nieuwe met gebruiksaanwijzing en vriend Thijs ( schuilnaam) zette hem er voor me op.

Bleek dat de band bovenin, onder de kap een paar slagen nodig had, wat super lastig was om te doen, maar Thijs is een echte doorzetter en kreeg het voor elkaar.

Het zonnescherm hangt goed! Ik ben zo blij! Van een vriendin kreeg ik een kaart met een hangmatje erin, gezien het thema van de rust in gaan.

Gisteren was ik zo in Gods aanwezigheid op de bank en wat opruimend in huis. Het ingaan in de rust is als aankomen op een heerlijk open weiland vol boterbloemen.

In plaats van de gevreesde beknotting en niets meer mogen ervaar ik het juist alsof de wereld voor me open gaat. Ik ervaar in mijn geest ruimte en geloof en nieuw vertrouwen. Als ik dingen neerleg kunnen er allerlei andere dingen gegeven worden of ontstaan.

Ik geniet van 'niets moeten'. Wat een voorrecht te kunnen rusten en vertrouwen. Het gaat door schaduwen en donkerte heen. Maar dan is er Licht en warmte.

Met God op weg is elke dag een nieuwe bladzijde in een voorverwarmd boek. Zijn handen houden de bladzijdes vast.

Ik ben blij!

Ik had het al een hele poos zo goed als genegeerd; het zonnescherm hing scheef en kwam links naar voren van de muur af.

Toen ik uiteindelijk met een sopje van soda en lauw- warm water het aangetaste zonnescherm doek wat ging afborstelen, durfde ik te kijken. De bout linksboven kwam uit de muur zetten omdat het voegsel was afgebrokkeld en de stenen hier en daar kapot zijn.

Toen kon ik actie ondernemen en bellen voor onderhoud. Het bouwbedrijf zou vanaf maandag weer present zijn, na de vakantie, en contact opnemen.

Op maandagmiddag ging de voordeurbel en stond de wagen al voor de deur; met aanhang en spullen: klaar voor de klus! Ik zag dikke grijze wolken en zag op mijn i phone dat het flink zou gaan regenen, maar de mannen zagen geen problemen. Ze gingen tekeer met de drilboor, gehuld in een een soort van gasmasker over het gezicht voor alle stof en steentjes, en de kapotte stenen werden eruit geboord. Toen gingen ze nieuwe bakstenen halen en terwijl ze weg waren kwam die voorspelde hoosbui! Ik deed gauw een plastic zak over de electrastekker.. Toen ze weer terugkwamen was de bui net over en werkten ze verder aan het voegen en afwerken. Het was mijn taak om het zonnescherm er weer netjes en goed in te krijgen, maar hoe ging ik dat doen? Ik bad om hulp. Ik had ze geholpen met het zonnescherm vastbinden met een touw aan het balkon terwijl het scherm dus helemaal los van de muur moest en vertelde hoe ik eerder altijd geholpen werd door mijn overleden buurman. De man die de verantwoording had voor de klus kwam me onverwachts tegemoet en zei dat hij morgen nog wel langs zou komen om de bouten er opnieuw in te slaan. Ik was zo blij en verrast! Echter door de regen was alles zo nat geworden en het voegsel nog niet goed gedroogd, dus toen hij de volgende ochtend de bout er weer insloeg was alles heel kwetsbaar en broos en bovendien zei hij dat eigenlijk het zonnescherm helemaal opnieuw opgehangen moet worden. De moed zonk mij in de schoenen hoe of het nu verder moest en ik bad weer om hulp. Later op de dag bekeek ik de opnieuw geslagen bout en zag dat er nog allerlei openingen waren in de stenen. Ik ging met mijn eigen voegsel aan de gang; een oranje pakje alabastine muurvuller. Ik dacht dat het witte goedje later wel grijs zou kleuren.

Later op de middag kwam de meneer wéér langs... om de bouten opnieuw toch goed vast te zetten en zag de rare witte plekken van mijn voegsels."Wat heb je gedaan? vroeg hij? Ik vertelde het en zo bleek dat hij een ander soort voegsel gebruikte wat dus grijs ik en ik opperde dat ik dat erover heen kon doen. "Dan moet je het iets afkrabben, en het er dan overheen doen", zei hij. Ondertussen was hij dus al twee keer langs geweest. Als ik rustig op bed was blijven liggen en gewacht had, was het vanzelf goed gekomen. Nu ging ik weer zelf bijspringen met eigen pakje voegsel wat ik er nu weer moet zien af te krabben.. zucht

Iedere keer als de bel ging en de meneer van het bouwbedrijf weer hulpvaardig voor de deur stond voelde dit als zo'n vette knipoog van boven. Ik was geraakt door de zorg van deze meneer die buiten de regels om voor mij wou zorgen. Hij ging me nog wat grijs voegsel brengen als hij tijd had. De dag erop ging op een gegeven moment de bel, en jawel, er stond een grote pot met een klein laagje grijs voegsel voor de deur.

Ik had gebeden en God had geholpen. Nu nog het voegsel vervangen en dan is er de uitdaging om het zonnescherm nog eens overnieuw opgehangen te krijgen of iets dergelijks.

Ik herken mijn: "Ik zal wel helpen Vader God' houding. Wat gebeurt er als ik niet help? Wat gebeurt er als ik niets doe? Steeds weer komen de woorden terug in mijn leven over het ingaan in Zijn rust. terwijl ik toch echt niet zoveel doe, bedenk ik geïrriteerd. Maar het is niet wat we doen maar van waaruit.

Ik erken dat ik zelf dingen bedenk om te doen zodat ik er zelf voor zorg dat er nog eens iets gebeurt, of uit me komt, of dat ik gezien wordt of er toe doe.

Maar het zijn pogingen als wit voegsel die er uiteindelijk niet toedoen en eigenlijk weer weggeschrapt moeten worden.

Ten diepste vind ik het eng om Vader God te vertrouwen voor mijn leven. Niets te doen totdat ik weet; "dit vraagt Hij van mij".

De pijn van het - niets-, de voor mij uit doemende leegte laat me grijpen naar eigen voegsel. Totdat ik dus gevloerd ben, van- uit eigen kracht- en merk dat het niet veel opbrengt. 54 jaar oud. Al vanaf mijn dertigste jaar aan het worstelen met issues. In de rust komen is een uitnodiging van de Vader, niet om niets te doen maar om vanuit Hem iets te doen. Of niets wellicht. Ik vind het een spannende weg, een eenzaam avontuur, het loslaten en vertrouwen.

De meneer met de de witte bouwvakkersoveral en pet op heeft me wel een staaltje gebedsverhoring laten zien.Tot drie keer toe kwam hij speciaal langs, voor mij.

Wat gebeurt er als ik de kwasten neerleg??

Op de cursus over aanbidding vertelde Jan- Gerard iets interessants. Hij had het over verveling en creativiteit. Het sprak me aan. We hebben een stuk leegte nodig, een stuk - niets doen- om weer opnieuw te kunnen scheppen. Net zoals God ook die dag rust nam na al Zijn werk.

Vanochtend was ik in de kerk na een erg intensieve week op de conferentie en ik ging lekker - niets doen-. Het was zalig. Ik merkte hoe of ik toch vaak in de modus zit van mijn best doen en meedoen en noem maar op. ik was zo moe dat ik twijfelde over naar huis gaan, maar vond toen een lekker plekje op de tafel achterin, met mijn rug tegen de muur en lekkere koekjes. En terwijl ik een half uurtje niets deed en mijn hersenen zich ontspanden en de ruimte kregen, zoals Jan- Gerard dat schilderde, zag ik een dans voor me op een Spaans lied. Ik kreeg een idee voor een choreografie voor mezelf een een groepje kinderen. Wat heb ik hier al zoveel jaar geen ruimte voor gehad. Er was steeds van alles; huis schilderen, huis afmaken, vrijwilligerswerk, noem maar op. En nu ga ik een nieuwe tijd in, een nieuw jaar. En om creatief te zijn mag/moet ik regelmatig me vervelen. Effe de hersens de ruimte geven en lekker lummelen, hangen, niets doen, wat rondlopen, voor je uit staren. Lekker NIETS, OH, ik houd er van! Shalom.

Je kan een week lang heel geestelijk zijn. Je kunt prachtig meezingen en je handen in sierlijke bogen mee heffen in aanbidding en God lieve woorden toefluisteren. Je kunt woorden van kennis krijgen en met je hele hart luisterend bidden voor iemand. Je kunt leergierig meeschrijven op workshops en de mensen ( stuk of honderddertig keer goedemorgen zeggen) stralend welkom heten voor de grote tent.

Je kan rustig met een vuilniszak het terrein afstropen en alle vieze sigarettenpeukjes in de zak doen en andere rommeltjes tot je benen glibberig over elkaar heen glijden van het zweet.

Je kan de hele conferentie volhouden en moedig je tent inpakken terwijl het gaat regenen. Maar als je dan thuis komt, na een autotocht over de enge snelweg, wat je ook nog gepresteerd hebt, en je begroet je vriend, de lieve oude buurman met een nieuwe bril die je niet mooi vindt en je zegt dan op een niet leuke manier iets over de rijpe vijgen die niet geplukt zijn, en de bril die je niet goed vind uitgekozen, dan is het ineens weer pijnlijk zonneklaar wat geestelijk zijn ook alweer is. Het zijn die finesses, als je thuiskomt, als je moe bent, in de gewone huis - tuin en keukensituaties van een oplettende vriendin die zich mega heeft uitgesloofd in huis netjes maken en met de poes naar de dierenarts, boodschappen halen en mij nu een grandioos onthaal geven met aardbeienvlaai, in haar spaarzame vrije tijd. Geestelijk zijn.. In een flits zitten we weer aan de andere kant.

Ik had een interessant telefoongesprek met iemand, nu net, tijdens het kamperen.

We hadden het over hoe we kijken naar de ander en ons eigen vertrekpunt van waaruit we kijken.

Ik weet nog goed hoe of ik met enige jaloezie naar mijn schijnbaar alles kunnende vriendin keek, die moeiteloos een feest gaf voor wel vijf en twintig mensen, in een huis waar ze dan weer zomaar in terecht was gekomen, gedeeld met een andere vrouw in de binnenstad van Nijmegen.

Ik zag haar eigen baksels uit de oven halen en met gemak de mensen welkom heten, mooi gitaar spelen en even later ons rondleiden door de christelijke koffieshop waar ze meehielp.

Vanuit mijn eigen falen keek ik naar haar. Ik zag hoe of ze tulpen had gekozen in vaasjes op tafel en voelde hoe of ik niet zou weten hoe of je die vaasjes zou moeten vullen, voor de kerst

De persoon met wie ik belde heeft ook haar vertrekpunt. Een vertrekpunt van veel pijn, afwijzing en worstelingen. Door die mist van tranen kijken we dan naar de ander en ons zicht is niet goed. Mijn alles kunnende vriendin heeft de laatste nacht van onze week, op doorreis, zelfs in de open lucht geslapen met haar geadopteerde zoontje, maar, hé ik merk dat mijn vertrekpunt zo is veranderd. Door de tijd heen ben ik gegroeid in weten wie ik ben, kunnen zijn wie ik ben en durven geven wat ik heb.  Ik sta nu op een heel ander punt van de berg, zeg maar, naar haar te kijken.

Ik vind het wel verbazend hoe of mijn beeld aan het veranderen is, van mezelf én van haar en ik op een nieuwe manier probeer te ontdekken hoe zij nu in elkaar zit, vrij van mijn eigen pijn.

Als onze eigen pijn oplost, minder wordt, worden onze brillenglazen schoner en kunnen we frisser kijken naar de mensen om ons heen. Realistischer en schoner. Die ander heeft ook nog zijn dingetjes maar ook zijn gaven. Als er teveel pijn zit moet je soms een tijd van elkaar vandaan totdat je weer beter kunt kijken. Dan kan een persoon die veel pijn bij je oproept even niet de juiste persoon voor je zijn om veel mee om te gaan en kun je groeien en genezen bij andere mensen. Ik geloof zelfs dat het voor mij ook goed was dat 'alles kunnende vriendin ' veel jaren in het buitenland was en er vanzelf meer afstand was. Dat er zodoende ruimte was om zelf te groeien zonder haar te dicht op mijn huid. Twee avonden geleden was de maan rood door die speciale stand van de aarde tussen de zon en maan in. Een heel ander licht erop. Hoe zou het uitzicht boven aan de berg zijn? Daar word ik langzamerhand steeds nieuwsgieriger naar, want hoe hoger je klimt, hoe minder bagage je met je meedraagt en hoe schoner de lucht en.. verzin zelf maar verder. Er is nu al Iemand helemaal aan de top der toppen die het allerbeste zicht heeft op jou en mij en die in Zijn genade onze brillenglazen steeds ietsje oppoetst omdat we het anders niet kunnen verdragen. Shalom, Olga

We zitten in het gezellige zaaltje van  het als kerkgebouw in gebruik zijnde gebouw.

Met een klein groepje van onze eigen kerk zijn we uitgenodigd voor de dienst op het pinksterfeest.

Ze hebben zich echt uitgesloofd. Er was een rode loper uitgerold en een super lekkere lunch voor ons allemaal klaargemaakt. Ik heb een soort van energie terugslag . Ben giga moe en het maakt me verdrietig. Lieve tengere doch pezige Mieke, oud en met witte haren, altijd zeer smaakvolle kleren en  armen die echt stevige omhelzingen kunnen geven waarbij ze je onverwachts lang vasthoudt, kijkt me medelijdend aan. Ze ziet het aan me ; mijn ogen, mijn trekken. Ze is verpleegster en ze heeft er oog voor. Ze kijkt echt.

We zitten samen rond de hoek van een tafel en de tranen springen in mijn ogen. Ik ben bang weer af te zakken naar mijn oude leven van alsmaar moe zijn. Het doet er allemaal niet meer toe. Het me gezellig voordoen en meelevend zijn en naar anderen informeren. Het me sociaal opstellen en kijken of er mensen zijn met wie ik gesprekken zou kunnen hebben of waarvan het de bedoeling zou kunnen zijn om elkaar te ontmoeten. Als ik in Mieke's ogen kijk, kom ik thuis bij hoe het echt is en mag ik rusten en mezelf zijn. Ze aait me door mijn haren. Haar aanraking werkt op me in als een warm bad. Het neemt al je verdedigingen weg en laat de pure liefde binnen komen. Terwijl ze me aanraakt met zachte aaitjes, een paar keer, voel ik hoe mijn hele wezen erop reageert, hoe het emoties losmaakt en ontspanning geeft maar ook een soort van tintelend gevoel van liefde ontvangen. Ik verbaas me over het sterke effect van haar gebaar. Ik zuig de liefde als het ware in me op, met elke haar die overeind is gaan staan en met een mengeling van vertroost zijn en tegelijk dichter bij mijn eigen verdriet, verzamel ik moed voor de verdere dag weer alleen en thuis.