Tja, toen ik upset was omdat er niet direct een klosje touw was, ging het om mij. Het ging gewoon om mij en mijn idee.

Ik kan me zo beschaamd voelen als ik dat soort dingen weer eens zie.

Gisteravond gingen we dansen op de aanbiddingsdansles. Op een prachtig lied gingen we improviseren. Een heel lied lang zei niemand wat maar spraken we met God door te bewegen. De stilte van ons spreken raakte me. Het voelde zo eerbiedig. Alsof we daarmee knielden en onszelf klein maakten, door stil te zijn met woorden maar we gingen wel bewegen. Ik voelde me stram in mijn lijf en wat onhandig maar ik deed maar gewoon want het ging niet om hoe het er uit zag en toen was het alsof ik steeds kronen op de grond wierp voor God. Tof. Daarna werden we uitgedaagd om een gebed voor elkaar te dansen in tweetallen. Dat hebben we wel vaker gedaan. Gelijk dacht ik,:"oh, nee ik ben moe en ik kan het niet". Maar daarna dacht ik gelijk: "nee, dat maakt niet uit, je kunt het toch niet uit jezelf."

Toen we kort deelden wat een gebedspunt was en ik naar haar luisterde had ik gelijk een indruk van wat God wou geven. Toen ik ging dansen volgde ik maar wat in me opkwam. Ik maakte een hartenklop met mijn handen bij mijn hart die steeds groter en groter werd, en vanzelf ging mijn gezicht stralen en werd ik zo blij. Mijn armen maakten een steeds groter hart en ik bracht het enorm grote kloppende hart voor haar om haar heen en deed alsof ze een alomtegenwoordige hug kreeg. Ik was vooral verrast dat ik emoties kreeg die niet van mij waren en dat het groeide als ik mezelf als het ware losliet. Je staat God toe om iets door je heen te geven. Toen zij voor mij danste was dat zo'n cadeau. Ik zag haar soepele lijf. Ik had gevraagd om te bidden voor meer kunnen loslaten en vanuit een flow leven in plaats van presteren.

Ze danste zo soepel en ik hoorde Gods woorden  door haar gebaren,dat Hij zegt: "Ik veroordeel je niet, en geniet als een kind, wees vrij.." En in haar gebaren en bewegingen zag ik ook uitgebeeld van de zorgen eens even flink aan de kant zetten. Ruimte maken voor vrijheid.

We waren samen zo dankbaar voor ons kleine groepje waarin we ons veilig voelen en voor al het kostbare wat we samen kunnen doen deze avonden. Ik maakte de profetische beweging van : chapeau, toen ik een onzichtbare hoed afnam voor onze jonge lerares die het toch maar steeds elke week weer lukt om ons te leiden.

Zo tof, om met niets in je handen of hart te gaan bewegen en dat er dan iets komt. Dat als we gaan bewegen in afhankelijkheid Hij er iets mee doet.

Vanuit veiligheid en vertrouwen durven kwetsbaar te zijn, omdat we toch al goedgekeurd zijn! Echt waar!!