-Wij- zitten in de zaal.

-Zij- staan op het podium.

Zij zijn verstandelijk gehandicapten met verschillende niveaus.

Wij zijn gewone mensen.

Ik voelde me - gewassen- door hun spiegel van puurheid.

Het theaterstuk begon met een babypop in doeken die van bovenaf werd neergelaten.

Onder een prachtig zacht muziekje deed iemand in de rol van vader de doeken open en haalde de baby er uit. Er was zoveel tijd voor deze scène. De man hield de baby vast en met zijn hele wezen, huid en haar zeg je dan, hield hij de baby liefdevol vast, raakte het kind aan, wiegde het, hield het glimlachend omhoog, koesterde het, deelde het met zijn aankomen lopende theatervrouw.

Samen stonden ze te genieten van de baby. Door hun puurheid en eenvoud hield je alleen hun echte genieten en liefde over om naar te kijken en dat voelde als - gewassen worden-.

Er waren allerlei op elkaar volgende scènes. Mijn vriendin had meegewerkt aan de productie en vertelde allerlei ins en outs. Zoals acteurs die nauwelijks kunnen praten maar wél kunnen spelen. Of een jonge vrouw die eerst alleen figurant was en nu in wel drie of vier verschillende rollen zichzelf liet zien. Zo knap! Er werd naadloos aangesloten bij de mogelijkheden van de kanjers van acteurs.

Er zat een jonge vrouw in een rolstoel die voornamelijk goed kon lachen, en warempel, ze zetten er een groot soort van scherm voor, als was ze op een you tube filmpje te zien. En toen kwam er een geweldige reclame voor tandpasta met een joekel van een tandenborstel en een tube. Mijn andere sensitieve vriendin was hierdoor zo ontroerd; de mate van het erkennen van iemands mogelijkheden en het gezien zijn!!

Er was een scène waarin de hoofdrolspeelster door een raam klom met haar laptop en met jongeren ging zitten drinken en feesten. Ze zaten in een kring en zetten af en toe een fles aan de mond en deden enthousiast hun armen in de lucht, zo van : "hoera"! Het raakte mij, dat als ik het goed begrepen heb, bij het spelen van een wereldse scène, hun puurheid onaantastbaar bleef/bewaard bleef. Er was geen rommel voor je ogen. Er was zoveel vertederends. De ouders brachten hun kind naar bed en ze waren een knus drietal met een grote knuffelbeer, een gebed en een zegenliedje. Zo lag het kind onder een zelfgemaakte deken. De decorstukken waren met zoveel liefde gemaakt door de gehandicapten in een tijdsbestek van zo'n anderhalf jaar. Ze waren met elkaar een heel proces door gegaan van lief en leed delen. Twee sterfgevallen hadden voor een periode van veel rouw en verdriet gezorgd en dit werd transparant en echt gedeeld door de theatermaakster waardoor de liefde van de groep acteurs nog meer door onze rijen heen spoelde. De laatste jaren ontdek ik door andere mensen heen en door zelf ook in gehoorzaamheid aan God te leven, hoe mooi het is om goed te leven, om jezelf te bewaren voor de verkeerde weg en dat er juist zoveel schoonheid en leven te vinden is door goede keuzes in plaats van de leugen dat zonde doen pas echt avontuur oplevert.

Het stuk eindigde met de boodschap dat we allemaal waardig zijn; worthy. Alle spelers hadden een letter op hun zwarte shirt en dan stond er: " Ik ben waardig!" Na een nare scène waarin niemand openstond voor contact met de ander maar geheel in beslag genomen was door zijn mobiel of sociale media, was de hoofdrolspeelster weer gaan bellen met de telefoon die aan een koord hing en van boven kwam; het lijntje naar boven... En toen was alle duisternis opgelost, brak het licht door en alle spelers sprongen van pure blijdschap in de lucht. Ze dansten en glommen met blije gezichten, huppelden en deden hoerabewegingen met de armen. Het was echt. Ze waren écht blij met ZICHZELF en de gloed van vreugde gloeide de zaal in. Het zette alles op zijn kop en liet ons weg gaan met de juiste spiegel in ons hart; je blik op het pure richten, het schone en ultimately: God.