Na een dag van boodschappen doen en hulp krijgen bij het schuren van mijn laatste kamertje, was ik ineens alleen. De vrijdagavond staarde me aan en het idee van een avond alleen thuis voelde als zó niet te doen! Eerst me maar eens goed ingepakt voor de fietstocht, om de collectebus op te halen.

Toen ik daarmee klaar was schrijnde het gewoon in mijn hart. Op goed geluk fietste ik langs een heel lief iemand, die dus niet thuis was. Ik had meer opties van -langsgaan-, maar ik voelde me kwetsbaar en probeerde af te tasten wat een goede plek zou zijn. Eerst gaf ik mezelf maar weer eens een cadeautje; een schitterende groene handdoek met franjes van de Wibra die ik al zolang op het oog had.. Gelukkig, onderop de stapel lag er nog één; joehoe!

Precies de goede kleur maakt me zo blij. Het is alsof ik dan een stukje Olga aan mezelf geef.

Naar huis fietsen was echt geen goede optie. Ik besloot het te wagen om weer eens bij een echtpaar langs te gaan die hadden gezegd dat ik welkom was. Toen ik mijn handdoek zonder plastic tasje, mijn mooie leren handtas waar ik zo mee gematst ben en mijn jas en nieuwe mutssjaal allemaal had uitgestald in het gangetje bleek dat alleen hij thuis was... Maar ik was toch welkom.

Enigszins aarzelend ging ik maar zitten dan. Misschien waren we er allebei wat verlegen mee, ik weet het niet. De - hij- vertelde van allerlei mannendingen zoals organisaties met moeilijke namen die toch vooral abstracte, onbegrijpelijke hoedanigheden voor mij zijn. Maar de - hij- houdt ook van God en toen we dáár over begonnen denderde de praattrein lekker door. Het was apart om te bemerken dat terwijl het huilen me nader stond dan het lachen en ik toch dapper mee bewoog in een gesprek over organisaties en zending, er een dragende en helende atmosfeer was. Heel leuk was het spontane brainstormidee om op kerstavond samen naar Utrecht te gaan waar ik ben opgegroeid en eventueel naar de Domkerk!

Na niet zo lang, kwam - zij - ook binnen.

Ik bleef met -hem- praten in een lekker gesprek over visies op genezing en bevrijding, kerken en ervaringen. Zij schildert. En hun meubels uit Costa Rica staan in de wat kleine kamer, erg passend te zijn. Ze heeft een vogelkooi op het balkon vol met kerstlampjes. De vogelkooi heeft allerlei kamertjes en verdiepingen als het ware en is van hout. Ik vind hem gelijk mooi. De donkere, warm bruine meubels, rustiek met versiersels en details stralen zo'n harmonie, warmte, liefde en rust uit. Het is alsof ik daardoorheen in contact ben met een ander stuk wereld waar dingen anders gaan. Waar minder hectiek is en minder allenige avonden. Waar minder overdaad is van goedkope spullen misschien en minder, maar echte spullen. De kleine kamer is ingericht met schoonheid, kunst, en is vrij netjes maar niet steriel. Lieve, wat kleine fauteuils en zelfs de hond is zo mooi!! En niets in mij heeft moeite met de hond, wat ik met andere honden wel vaak heb. Dan houd ik niet van de geur, of het geblaf of iets anders. Ik ben er misschien wel anderhalf uur en mijn zere hart is ingebed. Wat ik nog bijzonderder vind is dat mijn hoofd goed voelt. Er is iets wat zo goed is in dit huis, in dit gezelschap, wat op een wonderlijke manier naadloos aansluit bij iets dieps van mijn eigen zijn.

Iets waardoor ik niet allerlei bruggen hoef te slaan. Het daagt me later hoe of de precisie ook van een volkomen harmonieus meubelstuk en alle voorwerpen samen met de mensen en de sfeer en de heerlijke thee verveelvoudigd binnen kwamen en me zo enorm geheeld voelend weer naar buiten lieten gaan.

Shalom!!