We waren een gemêleerd gezelschap.

Stellen en singles bij elkaar in een voorlichtingssessie omtrent adoptie.

Het was alweer de laatste bijeenkomst en ik kwam deze keer mee met mijn dappere vriendin die hart heeft voor kinderen.

Ik keek de kring rond, keer op keer. We deden een matchingsoefening. Je kreeg een papiertje waar een voorbeeldkind op geschreven stond. Elk stel besloot bij wie dit kind het beste een eventueel thuis zou kunnen krijgen en stelde het dan voor. Het stel aan het eind van de tafels kreeg vaak een kind naar zich toegeschoven. Ik zag zijn gezicht kleur krijgen en de hoop opgloeien iedere keer als hij er wat voor voelde. Ook bij het homostel zag je ze smelten bij een voorstel.Ik zag ze allemaa een hoge hoop in zich meedragen; een kindje. 

Je voelde de verwachting in de kamer; het in verwachting zijn, hoop, verlangen..

Toen mijn vriendin en ik als meekomer een Chinees kindje als voorstel kregen zei ze ja en bij het filmpje over een echt meisje waarvan men niet wist of ze een meisje of jongen was, ging ons hart open en we deden allebei moeite onze tranen tegen te houden.

Het was zo onwerkelijk. Een kind, zomaar ergens op deze wereld, in nood wat misschien bij jou komt wonen. Alsof het een spelletje is, een gokspelletje. Maar dat is het niet. Het is bloedserieus en spannend en je wordt goed doorgelicht en moet goed nadenken over wat je wel en niet wilt.

Maar die gezichten waar de hoop in gaat gloeien, dat samenbindende alvast verwachten, de blijde spanning, de grapjes rond de tafel met de gezellige koektrommel.. De professionele voorlichting door vrouwen die van allerlei instanties vertegenwoordigen, maar je proefde hun oprechte meeleven en het beste voor jou willen door alles heen. En ik was beïndrukt en mijn vooroordeel vanwege andere vrienden die zo lang hebben moeten wachten en dat alles een business leek en noem maar op... verdween.

De verhalen, de geschaadde kinderen die de transitie maken en ouders die zoveel moeten bijzetten, zoveel liefde, geduld en wijsheid nodig hebben. En om ons heen stellen die dit aangaan zonder terug te kunnen vallen op Gods woorden, Zijn hulp. Het zit erin gebakken, de wens om familie te zijn, te koesteren, te geven, pappa en mamma te worden. Ik vond het zo mooi als het ware een hele groep in onzichtbare verwachting te ervaren en gloeiend de deur uit te zien wandelen van het adoptiebureau. Wauw!