Een wonderlijk samenzijn was het, met drie ongehuwden uit totaal verschillende milieus. Onze gezamenlijke Surinaamse vriend van in de dertig met een ooghandicap die op de fietsenwerkplaats werkt. Mijn begaafde kunstzinnige vriendin die een verrukkelijk bakje havermout had samengesteld in de ochtend en die al wegrijdend op het dak van haar auto had laten staan... En ik, niet echt uit de verf gekomen arbeidsongeschikte middle-agester die er veel jonger uitzie en zo vaak ook maar met mijn ziel onder de arm rondloop. We gingen nog even wandelen na een maaltijd in de tuin. Van alles hadden we bij elkaar in de pan gedaan en gelijk was het leuk in de rommelige keuken met de schilderijen en de kapotte bakjes op de grond. Ik voel me er zo op mijn gemak. Het voelde als totale gelijkwaardigheid en herkenning van gevoelig zijn, nadenken over het leven, filosofisch zijn en soms enigszins langzaam in tempo. Vanwege de koude avond mochten we kledingstukken van de gastvrouw aan. Ze dook in haar weggezette plastic opruimbakken op zoek naar wollen truien. Ze gaf mij een heerlijke aan die thermisch warm tot ver over mijn billen viel. Hoe genoeglijk. Ook onze donkere vriend kreeg een lekker extra vest en lachend trok zij ook laag na laag over elkaar aan. Een verkleedfeestje!

Ik bewonder de kwaliteit van mijn vriendin om te kunnen delen en loslaten en ook om pret te maken om de meest simpele dichtbije dingen. Haar 'lossigheid' maakte dat we alle drie zo'n pret kregen met verkleden en de aanstaande picknick van het toetje bij de rivier steeds leuker werd.

Aangekomen bij de rivier pakten we alles uit de auto en vonden een super geschikte picknickbank met uitzicht op de ondergaande zon. We voelden ons de koning te rijk met onze warme lagen aan en het extra kleed over de benen. Genietend lepelden we verschillende yoghurts in de bakjes en keken naar de veranderende lucht.

Na het toetje gingen we nog, voor het echt donker werd, een paadje door het hoge gras lopen op weg naar een ruimtelijk vrij stuk waar je vrij over de rivier kijkt en rechts van je de mooie huizen van Elst ziet staan met hun achterkanten naar het water. De lucht was vol van Gods grootheid. Aanbiddend keek ik om me heen en toen ik thuis kwam besefte ik weer hoe zo'n omgeving vol van Gods majesteit mij het dichtst bij mezelf brengt en me voedt met dat wat ik weet in mijn geest maar niet altijd zie. Maar dan is het er volop als afdrukken van Zijn zijn. In ons nagesprek met een zalig kopje thee in het warme huis, deelden we ons samenzijn en gaven we samen woorden aan hoe de transparantie van - zijn- in kwetsbaarheid en echtheid van onze Surinaamse vriend zoveel fijns toevoegde. Het ontwapent om ook echt en transparant te zijn en niet te hoeven verbergen.Als ademruimte, lucht en vrijheid. Met het ritje terug, was het zo knus met de geluiden van de auto en de lichtjes van het dashboard en wat zoete kleine geprekjes nog die niet echt hoefden maar zomaar wat gezelligs toevoegden. Meer mens ben je samen ervoer ik aan den lijve.

Ik ben ervan overtuigd dat transparante kwetsbaarheid en durven - zijn- iets onzichtbaars kostbaars geeft aan een groepje. Priceless  en ontwapenend voor onze ingepakte iks in de van  muurtjes verzadigde  maatschappij..