30ste "Les 4 cimes du pays de Herve". Battice. (33 km)
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel. "Hier worden de jongens van de mannen gescheiden", wordt ook al eens gezegd.... Feit is dat ik vanmorgen maar weinig zin had om me op te laden voor dit "gekkenwerk", daarbij kwam nog dat het nevelig en ronduit koud was met 5°. De voorbije dagen maakte een lichte verkoudheid zich van me meester met hoofdpijn als ik hoestte, maar een "paracetamol" zou me wel wat comfort moeten geven... Om 9u30 toch maar vertrokken, samen met mijn echtgenote, naar Battice, waar we rijkelijk laat arriveerden. Na mijn nummer afgehaald te hebben en me klaar gemaakt, had zelfs geen tijd meer om me op te warmen (al had ik daar ook niet veel zin in gehad). Ik had me voorgenomen om rustig te starten en uit te kijken of ik niet kon wedijveren met Jo Schoonbroodt, de Nederlandse kanjer van wereldniveau, die dit jaar ook in mijn categorie zat. Ofschoon hij 6 (ZES) jaar ouder is dan ik, kon ik hem na een paar km al in geen velden of wegen meer bespeuren! Ik voelde algauw dat die Marathons nog in de benen zaten en kon een scherpe tijd ook vergeten. Dus probeerde ik een zo comfortabel mogelijk tempo te zoeken om heelhuids te kunnen arriveren. Echt slecht bolde het niet, maar ik kon weinig kracht zetten & diep gaan en dat was duidelijk te merken aan mijn gemiddelde hartslag na afloop: slechts 123! Nog nooit gebeurd in een wedstrijd!! Tot aan km 13 vertoefde ik nog in het gezelschap van goede bekende Ronny Thijs, maar na een zeer zwaar stuk bleef hij achter. De heuvels volgden mekaar snel op met onder andere opnieuw een steile beklimming rond km 16 en een lange tussen km 21 en 23. Het tweede gedeelte was meestal berg-op, daar zakte mijn gemiddelde tempo wel wat, maar niet veel. Uiteindelijk waren het de afdalingen die hoe langer, hoe meer pijn deden en het klimmen kon je eerder beschrijven als "kruipen". Door de vochtige koude en het "trage" tempo kreeg ik mezelf niet opgewarmd. Dat gebeurde ook niet tijdens de steile, lange beklimming van de muur van Bouxhmont, richting aankomst. Tijdens de laatste loodjes waarin ik nog aangemoedigd werd door Peter Maris, die een zeer sterke prestatie neerzette, kon ik onder luid tromgeroffel als 48ste van de 512 deelnemers de finish bereiken. Ik werd 3de van de 40 "V3" in een tijd van 2u29'42". Bijna 4' trager dan vorig jaar en zomaar eventjes een dikke 12' trager dan mijn snelste tijd, 5 jaar geleden. Maar dat waren andere tijden.... Na afloop kon ik alsnog samen met fenomeen en veelvuldig winnaar Jo op de foto. Meer zat er niet in, vandaag, maar ooit zou ik er toch eens willen zegevieren. Dan zal ik daar een heel andere voorbereiding tegenaan moeten gooien, want deze wedstrijd kan je echt niet als een "toetje" beschouwen. Na de beloning afgehaald te hebben (brood met heerlijk geurende Herfse kaas), keerden we terug huiswaarts...
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed. Door al die wedstrijden in Wallonie leer je ook mooie locaties en fijne mensen kennen en alles verloopt er steeds in een gezellige sfeer. Ook het feit dat de meeste wedstrijden plaatsvinden op een zondagmorgen, zoals vandaag, heeft zo zijn voordelen. Zeker is dat ik volgend jaar nog verscheidene keren onze Waalse vrienden ga opzoeken. De start verliep vlot en ik kon een tempo van iets onder de 4' per km aanhouden, ook al was het een pittige omloop met vooral rond halfweg enkele zware kuitenbijters. Rond de vierde km kon ik de enige concurrent van mijn categorie die nog voor me uit liep, Paul Rihon, voorbijsteken. Verder kon ik, ondanks die Marathon van vorige week, toch goed kracht zetten, vooral de laatste 2 a 3 km die vlak verliepen op een stuk voormalige spoorweg. Zo eindigde 1ste van bij de "Veterans 3" met 46" voorsprong op de tweede en 48" op de derde. Meer moest dat niet zijn en met 2 flessen wijn, die ik kreeg als prijs, keerden we terug naar huis, waar ik (om het af te leren !) nog een toerke van 9 km deed..
34ste Van Oers Marathon van Brabant. Etten-Leur (Nl)
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur. Het weer was schitterend: 16° en zo goed als windstil. Ik had me voorgenomen om aan 4'/ km te starten en zo wat voorsprong op te bouwen om mijn doel te bereiken.... Maar na 5 km (19'54") wist ik al dat het me teveel moeite zou kosten om mijn doel te bereiken, dus liet ik het tempo zakken en de volgende blokken van 5 km gingen nog in 20'23"; 20'41" en 20'39". Dus tot aan km 20 (in 1u21'37") zat er een tijd van <2u50' er eventueel nog in. Maar ik had al een tijdje in de smiezen dat die Marathon van 3 weken geleden nog niet helemaal verteerd was en het tempo zakte nog wat (20'52"; 21'; 21'12"; 21'47" per 5km). Ik viel dus nooit stil, ook al liep ik meestal alleen. Eigenaardig genoeg had ik nu geen last van die typische pijntjes die opduiken op een Marathon en kon regelmatig nog een lijk oprapen. Het tweede gedeelte liep ik 3'13" trager dan het eerste, dus dat was niet slecht. Ik focuste me uiteindelijk nog enkel op een betere tijd dan Eindhoven en dat lukte nog ook: een kleine minuut sneller! Ik werd finaal toch nog 16de van de 306 deelnemers (1ste van de 58 M55!) in 2u55'45". Dit is uiteraard niet slecht voor een bijna 60- jarige. Maar 2 marathons op 3 weken (met daartussenin nog 2 zware wedstrijden in Kortessem en Montenaken van respectievelijk 15 en 13km) is toch niet voor herhaling vatbaar, en zeker niet om een snelle tijd te lopen. Moraal van dat verhaal: goed dat gek zijn geen pijn doet, want met het ouder worden zou dat nog wel eens kunnen tegenvallen...
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. Nadat we eerst pasta waren gaan eten op de eetdag van mijn sponsorteam "GS-runners", zakten we af naar zowat het zuidelijkste puntje van Limburg. In de verte waren de windturbines al dadelijk zichtbaar voorbij Gingelom. Terplaatse heerste er een gezellige drukte. Enkel het weer wilde niet mee want het was ronduit koud (7 graden), maar volgens de weersverwachtingen zou de zon erdoor komen en aangenaam warm worden.... Dat gebeurde uiteindelijk niet en ik had me er niet op gekleed. Toch ging het van bij de start behoorlijk vlot en ik kon me nestelen in een groepje van een man of 5. Het parcours van 1 grote ronde was niet van de poes: voortdurend golvend en een frisse wind waarvan ik vooral koude handjes kreeg. Na 5a 6 km begon dat groepje uiteen te vallen en enkele kilometers later bleef ik nog alleen over. Ofschoon ik een constant tempo goed kon aanhouden, kreeg ik het de laatste paar kilometer moeilijker met nog een stevige klim richting aankomst. Ik kon nipt mijn 7de plaats algemeen vasthouden en werd 1ste in mijn categorie (net zoals alle voorgaande wedstrijden) in een tijd van 49'54". Dan reden we direct naar huis om om te kleden, want er moest 's avonds nog geholpen worden op de pasta-dag van het "GS-running team".
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste! Nog voor deze wedstrijd werd me duidelijk dat ik tweede zal worden in het eindklassement ondanks het feit dat de eindlaureaat, Luc, slechts 1 maal (van de 11 wedstrijden die ik deelnam) voor mij eindigde! Dit omdat hij aan alle manches deelnam en ik twee minder. De bonuspunten van slechts twee wedstrijden hebben dus meer impact dan de punten die verdiend werden op de wedstrijden zelf! Daar heb ik dan een heel jaar keihard voor gelopen en andere evenementen moeten laten vallen! Degoutant, gewoon!!! Als hierin geen verandering komt, laat ik die "HC" volgend jaar links liggen... Ik liet dit niet aan mijn hart komen en was enkel benieuwd in hoeverre ik hersteld zou zijn, 1 week na Eindhoven. Vrij goed, zo zou gauw blijken, want het tempo zat er meteen goed in. Luc moest na een kilometer afhaken en ik volgde nog enkele kilometer enkele andere atleten, waarvan "GS-Running team"-maat Guido. Uiteindelijk bleven Marc Schoels en ik over en we liepen samen tot km 12. Net op het moment dat het beste voor mij ervan af was, moest Marc achterblijven. Ik probeerde de laatste zware kilometers de schijn hoog te houden, waarin 1 atleet mij voorbij stak en een andere mij ter plaatse liet. Zo eindigde ik toch nog als 14de algemeen (1ste van de 42 M55!) in 59'59". Mijn kuiten hadden me al een tijdje in de steek gelaten, maar wel gebracht naar de 29ste zege in mijn categorie, dit jaar. De overige vier keer stond ik ook telkens op het podium. Niet zo slecht in het jaar dat ik 60 wordt...
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). Alles was aanwezig, vanmorgen, om er flink de beuk in te gooien: circa 2150 deelnemers, gezellige sfeer, weinig wind, zon, ideale temperaturen, vlak parcours en vooral de aanwezig van mijn vrouw en 3 van mijn dochters EN mijn kleindochtertje Mien. Mijn gevoel, de vorige dagen, was niet super: wat lichte hoofdpijn, soms, en een "opgeblazen" gevoel. Daar kwam nog bij dat ik voor de start net iets te gemakkelijk de "grote boodschap" moest doen... Van bij start liep ik relatief gemakkelijk aan mijn beoogde tempo van 15 km/u en bleef daar vlot onder en had na 15 km zelfs een halve minuut voorsprong op dat schema. Maar toen had ik al wat last van een verkrampte linker kuit en zag de bui al hangen! Mijn nieuwe schoenen had ik niet genoeg ingelopen en dat is om problemen vragen, natuurlijk (beginnersfout nr.1 !). Voor alle zekerheid had ik mijn vrouw gevraagd om na de eerste lus (km 20) klaar te staan met mijn andere schoenen. Bovendien zweette ik als een rund omdat ik me te warm gekleed had, inclusief handschoenen! Na de schoenenwissel en een striptease kon ik wat lichter & frisser terug van start. Ik verloor daarmee zowat anderhalve minuut, maar het tempo was er totaal uit! Ik liep verder wel een konstant tempo, doch ongeveer 20"/km trager dan de eerste 20 km! Dan begon ik ook nog last te krijgen van mijn darmen (bleek achteraf dat ik in extremisch een soort van buikgriep had opgelopen..). Die buikkrampen gingen niet over en mijn enige doel was ARRIVEREN!!! Dat lukte met veel pijn en moeite en met de vele aanmoedigingen van de mensen langs de kant. Die mensen kenden mij precies allemaal. Mijn voornaam stond dan ook op mijn borstnummer. Uiteindelijk strompelde ik over de eindmeet als 1ste van alle 112 Masters +55 in 2u56' en behaalde de Belgische titel, voor de vierde keer. Dit en de huldiging achteraf in het "Belgian house" en vooral de steun van mijn kroost verzachtte de pijn een heel stuk. Die huldiging had wel iets speciaals in petto: liefst 4 (vier!) gouden kampioenen van ACA Alken, want ook Pascal Van Marcke, Greta Phillipaerts en "good old" Romain Uitdebroeks behaalden de overwinning in hun categorie! Maar daarvoor had ik al de pot opgezocht in het hotel en wat daar gebeurde is niet geschikt voor gevoelige lezers... Mijn 18de Marathon was er eentje "op karakter" en "dankzij" alle ongemakken kon ik dit wel relativeren. Bovendien zou zonder de jarenlange steun van mijn echtgenote mijn "loopcarriere" en de daaraan vasthangende resultaten al lang niets te betekenen hebben.
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....! Deze allerlaatste test voor de Marathon van volgende week zou me ook niet veel wijzer maken want in tegenstelling tot vorig jaar, was dit parcours alles behalve vlak. De twee rondes bevatten telkens 2 serieuze hellingen, waarvan op de eerste de wind in het nadeel blies. Een gelijkmatig tempo lopen was niet evident, toch nam ik een stevige start en kon zo na een 4 tal km onder andere eerste vrouw Isabella en categorie- genoot Luc afschudden. Het ging niet zo goed als vorige week in Alken en de benen voelden wat vermoeid aan, al kunnen de heuvelachtige wegen richting Piringen daar ook mee te maken hebben. Ik had bovendien voor de start mijn Garmin vergeten op te starten en wist dus niets van tijd en hartslag... Uiteindelijk behaalde ik net een top twintig plaats en werd 1ste van de 28 M55. Niet 100% tevreden, doch hier zal ik het mee moeten doen. Ik heb toch nog een volle week om te "taperen" en fris te zijn voor de grote dag...
Deze (door mijn club ACA georganiseerde) wedstrijd is de enige waaraan ik sinds het prille begin van mijn "loopcarriere" elk jaar onafgebroken deelnam. Al moet ik er wel bij zeggen dat die eerste deelname, in 1993, bij de korte afstand was (5 km). Ik werd er 9de in 18'10", niet zo slecht voor een beginneling. Nu stond ik er dus voor de 24ste (!) keer aan de start en, net als vorig jaar, net drie weken voor de Marathon. Ideaal om eens te testen hoe het zit met de snelheid, daar is dit parcours ideaal voor. Dat het met de uithouding snor zit, wist ik al langer, maar qua kwaliteit zat het voorbije maanden niet echt goed. De reden daarvoor was echter duidelijk: veel wedstrijden (voor 3 klassementen), gecombineerd met veel trainingskilometers maakten dat ik zelden fit aan de start stond. Voor deze wedstrijd had ik wel wat afgebouwd en dus frisse benen zou (moeten) hebben.... Er waren weinig deelnemers op komen dagen (slechts 96 finishers), maar dat liet ik niet aan mijn hart komen. Onmiddelijk na de start liep het al van een "leien dakje" (normaal duurt dat bij mij een drietal km) en kon ik mijn concurrenten meteen afschudden. Dan ging ik op zoek naar mannen die ik normaal niet kan volgen, zoals mede "GS-Runners" Peter en Guido en ook nog Joris. Na het eerste, kleine, rondje kwam ik dichter bij om hen dan tijdens de 1ste grote ronde voorbij te snellen! Ik voelde me "ellendig" goed en kon een hoog tempo goed en constant aanhouden zonder ook maar 1 teken van verzwakking. Zo stoomde ik ook de tweede ronde door en ondanks Peter & Guido terug dichter kwamen, behield ik mijn 12de plaats algemeen (1ste M55) en klokte af op 37' rond. Een (al zeg ik het zelf) zeer goede prestatie, zowat het beste van dit jaar. Kwam dit nu door mijn nieuwe, superlichte, schoenen van 150 gram per stuk, of heb ik perfect gepiekt naar de Marathon toe ? Volgende week loop ik 130 km, wat meteen mijn maximum is, om dan het volume te halveren met de "Ambiorix run" op 1 oktober in Tongeren als allerlaatste test.
Het was, dag op dag, precies 3 maanden geleden dat ik nog eens een wedstrijd van de "Victors cup" liep en dat gebeurde in Tongeren (de Aterstoase jogging). Ik was benieuwd, zo 1 week na die bevredigende halve Marathon, of ik eens een scherpe tijd op de 10 km zou kunnen neerzetten.. Het weer was er niet naar om een persoonlijk record te verwezenlijken: zwoel en 25°, doch weinig zon. Ook mijn bezigheden van de voorbije week zouden me niet bepaald frisse benen bezorgen: 2 trainingen per dag, met afwisselend 2 maal lopen of 1 maal lopen en 1 maal fietsen. Dinsdag deed ik zelfs drie trainigen: 2 maal gelopen (totaal 22 km) en ook 22 km gefietst. Aardig wat volk op de grote markt in Bilzen, wat maakt dat dit regelmatigheidscriterium heel wat succes boekt, dit jaar! Ook stevige concurrentie in mijn categorie, en dat werd al meteen duidelijk na het startschot toen een groepje gevormd werd met ondermeer Luc, Piet en Jacky als mede 55 plussers. Die mannen legden er al meteen duchtig de pees op, de verzuring in mijn spieren deed onmiddelijk zijn intrede, en ik was al blij dat ik kon aanklampen. Het bochtige en niet echt heel vlakke parcours over 4 rondjes was ook niet meteen een zegen voor mijn vermoeide benen. Na 2 ronden kon ik, tussen hangen & wurgen, toch wat afstand nemen van dat groepje, al was het gaatje op de eerstvolgende (Luc) nooit meer dan 10". Ik moest blijven "gas geven" om voorop te blijven en een "scherpe tijd" kon me al lang geen moer meer schelen... Ik haalde nog een jonge gast bij (Yves), maar net als in Gotem had hij een sterker eindschot in huis en zo finishte ik als 10de (van de 131) en 1ste M55. Na afloop plofte ik me neer op een stoel van een terrasje en kwam er niet meer uit tot aan de prijsuitreiking.
Zo vijf weken voor het BK Marathon is het ideaal om eens een 'Halve" te doen als test om te zien hoe ver men staat in de voorbereiding en voor welke eindtijd men mag gaan. Ik zou graag nog eens onder de 2u50' willen duiken op de langste afstand. Volgens de tabellen zou ik dan zeker <1u21' op de Halve moeten aankunnen. Omdat men de voorbije dagen vrij veel wind had voorspeld voor deze zondag, hield ik in het achterhoofd dat een (voor mij) snelle tijd er niet zou in zitten en bouwde ik niet af zoals het zou moeten. Enkel gisteren deed ik het echt rustig aan: 6,5 km aan 4'43"/km. Onder andere dinsdag deed ik ook nog een lange duurloop van 34 km. Aan deze wedstrijd nam ik sinds 1993 reeds 17 maal deel, waarvan twee maal aan de Halve marathon en de rest aan de 12 km. Zes jaar geleden liep ik er zelfs mijn persoonlijk record (1u16'). Die eindtijd is nu een utopie, oftewel: hoe snel de veroudering toeslaat! Nadat we in Hamont goede kennissen bezochten, arriveerden we een half uur voor de start aan "de Posthoorn". Er waren toch heel wat deelnemers voor de hoofdwedstrijd: 141! Aan de start enkele vertrouwde gezichten met de brothers Ruymen, die zich ook voorbereiden op een Marathon (die van Keulen, 1 week voor Eindhoven). Wouter, die zeer sterk bezig is, ging meteen als de bliksem ervandoor. Jo, echter, vergezelde me, legde meteen een stevig tempo op en de bompa was content hij hem kon volgen. Op het biljartvlakke parcours hielden we een zeer vlak tempo aan, ondanks de strakke wind (5 beaufort) die wel zo'n 14 a 15 km leek tegen te zitten. Na 10 km kreeg Jo een dipje en moest zodoende achterblijven. Ik vertoefde dan in het gezelschap van een voor mij onbekend individu, die het nodig vond om regelmatig eens te demarreren. Maar ik kwam telkens terug en hij moest uiteindelijk nog lossen ook! Ondertussen had ik het gezelschap gekregen van een andere jonge gast, die ook al weinig respect voor bompa's had en mij finaal achterliet met de meet in zicht. Ik finishte als 11de algemeen in 1u20'53". Er was geen categorie voor de 55+'ers, maar ik werd toch nog 3de bij de M50 en mocht het podium op. Het trofee'tje dat ik kreeg, echter, moest ik stante pede terug geven, omdat men er niet genoeg besteld had voor de volgende podia. Dit was mijn laatste zorg, ik was al lang tevreden met mijn prestatie en de wetenschap dat ik "goe bezig" ben. De afstand was wel iets minder dan de officiele 21,1 km, maar dat hoeft niemand te weten...
Na die zware en warme "Fumaloise" van gisterenavond, voelde ik me vanmorgen toch al weer fit genoeg om nog deze voormiddag een wedstrijd te lopen. En wat voor een! De "Zilveren helmen run", met vooral de stuwende kracht van ons aller speaker Rik, is een mooie en vrij zware wedstrijd over gedeeltelijk ook veldwegen. Met mijn zware benen van gisteren had ik als doel gesteld om een tempo van onder de 4'/km te lopen en, als het even kan, mijn categorie te winnen... De temperatuur vormde daarbij geen obstakel, want warmte is voor mij zoals water voor een vis .Toch niet te hevig van start gegaan en ik kon me vrij vlot aan mijn vooropgestelde tempo houden. Doch, categorie-genoot Ivo Vandermaesen legde er duchtig de pees op en ik kon maar net aanklampen. Na 3 km nam ik over en liep plots van Ivo weg. Vervolgens raapte ik 1 voor 1 (te) snel gestarte atleten op en rukte zo op richting 16de plaats. Na de dubbele beklimming kwam ik bij een steeds sterker wordende Peter Santermans en samen stoven we richting finish. Ik had nog de kracht om hem af te schudden en zo 16de algemeen te worden (1ste M55). Tevreden over mijn prestatie, al liep ik vorig jaar een halve minuut sneller in nog warmere omstandigheden en mindere conditie... We konden spijtig genoeg niet blijven voor de "podium ceremonie" omdat we het verjaardagsfeestje van mijn schoonbroer niet wilden missen.
Voor ik deelnam aan de "challenge Hesbignon" had ik nog nooit van het dorpje Fumal gehoord, net als sommige andere plekjes waar de wedstrijden voor dit criterium plaatsvinden. De hittegolf, die momenteel heerst met vandaag temperaturen vlot boven de 30°, het ongetwijfeld zwaar parcours EN het feit dat ik morgen (eventueel) de "Zilveren Helmen run" ga betwisten, deden me hopen dat ik vandaag niet te veel tegenstand zou krijgen. Achteraf zou blijken dat er nog andere factoren een rol zouden spelen, zoals een gevaarlijke afdaling op een strook met (blijkbaar) overal neergegooide kasseien als ondergrond, en de warmte die 's avonds om half 7 toch nog altijd aanwezig was... Niet zo veel deelnemers voor een wedstrijd in Wallonie: "slechts" 128 starters. De eerste paar kilometers waren zowaar vlak en ik hoopte dat dit nog een tijdje zo zou blijven duren. Die hoop bleek ijdel want het overgrote deel van de omloop was onverhard, golvend over veldwegen en die levensgevaarlijke kasseien. Toen prees ik me gelukkig dat het droog was, anders waren er ongetwijfeld accidenten gebeurd. Met concurrentie of positie was ik al lang niet meer bezig, zo veranderde ik een paar keer de looppas in een korte wandeling. Het werd hoe langer, hoe slopender ondanks enkele stukken verhard die dan ook serieus golvend waren. Aan mijn gemiddelde van 4'14"/km was te merken hoe zwaar het was en ook aan de tijdsverschillen: de 2de van mijn categorie was 4'42" na mij, nummer drie 5'22", de vierde 6'08", enzovoort... Ik werd verrassend ook nog 18de algemeen, hetgeen niet zo vlug voorvalt in dit soort wedstrijden. Als prijs kreeg ik een zak met ondermeer wijn, pasta en peperkoek. En of ik morgen in Halen ga deelnemen is plots niet meer zo zeker...
De wedstrijd in Gotem heeft meestal iets speciaals in petto: als het niet de weersomstandigheden zijn, dan toch het feit dat de dames er een aparte (kortere) wedstrijd moeten doen... Als of het "zwakke" geslacht geen volle 10 km zouden aankunnen? Er waren nog nevenwedstrijden, zoals een "speedrun" van 3 km: een resem belgische toppers, die er een spannend intermezzo van maakten. Daarvoor vond nog een jogging van 3 km plaats en daaraan namen mijn eigenste vrouw en dochter Sharon plus haar vriend deel! Hilariteit alom toen zowel mijn vrouw en dochter het podium mochten bestijgen vlak na hun aankomst!! Nu werd ik zowaar nog zenuwachtig ook om minstens even goed te doen, want de oudste van het gezin wil nog niet onderdoen... Of het zenuwen waren, weet ik niet, maar mijn start was DRAMATISCH slecht! Ik geraakte geen poot vooruit en ik denk dat ik na de eerste bocht zowat in 30ste stelling liep. De voorbije dagen had ik me nochtans goed voorbereid en gerust... Misschien moet ik me prepareren op een wedstrijd met een wedstrijd? Ik weet echter wel dat mijn trainingen (zonder interval, wel veel uithouding en fartlek) de reden zijn voor dit wat moeizaam in gang geraken (en de leeftijd natuurlijk!). Ik moest een groepje met ondermeer Luc en Lode laten gaan, doch meer dan 6 meter was het nooit. In het begin van de tweede van de 3 grote rondes kwam ik bij hen om hen wat later ter ook plekke te laten op de helling, waar de wind overigens ferm tekeer ging. Dit, en ook het niveauverschil maakte dat het een zware wedstrijd werd, maar mijn turbo was blijkbaar toch in gang geschoten en ik voelde me hoe langer, hoe beter. Mijn 3de ronde was maar 4" trager dan de 2de en enkel nog 1 jonge gast, Yves Kockaerts, "overrulede" mij nog. Zo werd ik 15de algemeen (1ste M55) in een alweer matige tijd van 38'50". Maar dit laatste zullen we maar wijten aan de omstandigheden EN het bouwjaar 1956...
Deze wedstrijd vond voor het eerst plaats in 2005, toen was het nog niet onderdeel van de "Haspengouw Challenge" en werd er ook geen uitslag van opgemaakt. Maar omdat dit zo dicht bij huis was, nam ik er deel en werd warempel 2de (van de 18 deelnemers!). Daarenboven had ik diezelfde dag al een 10 km- wedstrijd gelopen in Genk: de, ondertussen ter ziele gegane, "ADD Stadsloop", die overigens in het bos plaats vond... Inmiddels laat ik zulke "zottigheden" aan mij voorbijgaan: twee wedstrijden op twee dagen = al erg genoeg! Het weer was (voor mij, althans) perfect met zo'n 24 a 25°, al was dat 's avonds bij de start om 20u30 een stuk minder. Verwonderlijk genoeg waren er veel deelnemers voor een maandagavond (bijna 130!), net als in Nieuwerkerken vorige maand. Het was hetzelfde parcours als de vorige jaren, alleen was de looprichting nu andersom. Ik voelde al dadelijk na de start dat die wedstrijd van gisteren nog in mijn systeem zat en dat ik op geen enkel moment kon/mocht forceren om ook maar iemand te volgen. Maar dankzij mijn behoorlijke uithouding (en geduld!) kwam ik ongeveer halfweg op & over mijn sterkste concurrent bij de oudste categorie, Luc. Mijn rondetijden schommelden wat, doch niet veel: 8'53"; 9'12"; 9'07"; 9'17". Uiteindelijk finishte ik nog net in de top 20 algemeen in het spoor van Bart Sampermans (en 1ste van de 22 M55) in een matige tijd van 45'47", maar toch dik tevreden uiteraard. Mijn dochter Sharon en de vriend van mijn andere dochter Queeny (Kenny) hadden daarvoor al succesvol de korte afstand tot een goed einde gebracht en zo werd deze avond zowaar een bijna een gezellige familie bijeenkomst.
Als ik in de eindrangschikking van de "Challenge Hesbignon" wil voorkomen, moet ik aan 10 manches (van de 19!) deelgenomen hebben. Met deze wedstrijd zit ik aan nummer 7... Na vandaag zijn er nog zes te lopen, maar met wat puzzelen en schuiven, kan ik maximum nog aan drie wedstrijden deelnemen... Deze keer stond ik heel wat frisser aan de start dan vorige week, want voor morgen staat ook Kozen geprogrammeerd. De omloop werd als vlak voorgesteld, misschien daarom waren er deze keer een pak meer deelnemers dan vorige week (266!). De start vond plaats op de grote markt van Borgworm en liep lichtjes omhoog, verder was het een mooi parcours met wat golvende wegen en een passage door een park. Michel was, net als vorige week, weer van de partij, maar hij gaf voor start al aan niet voluit te zullen (kunnen) gaan wegens te veel fietskilometers in de benen. Zodoende richtte ik mijn vizier op een andere "oudere" man van mijn categorie, namelijk Paul Rihon. Het "bolde" vlotjes en mijn tempo lag hoger dan ik dacht (altijd een goed teken), namelijk ruim onder de 4'/km. Ik was verwonderd dat mijn tijd, na een lange en bochtige strook onverhard, na 5 km iets minder dan 20' was. Terug op verharde weg, na 6 km, kon ik vrij gemakkelijk afstand nemen van Paul, en kon wat reserve inbouwen met het oog op morgen en zo met 11" voorsprong 1ste worden (van de 28) van mijn categorie, vlak daarna volgde ook nog Michel... Ik was tevreden met deze wedstrijd, vooral met het "gevoel" dat ik had en de gemiddelde hartslag (131 slagen) bewees dat ik niet echt diep was moeten gaan... En uitgerekend DAT zal morgen WEL moeten doen...
Met het oog op het BK Marathon in Eindhoven, over 2 maanden, dreef ik het aantal kilometers op, de voorbije 2 weken.Vorige week bijna 120 km en deze week worden er dat ook ongeveer zoveel. Daarom met niet al te veel vertrouwen (zware benen!) afgezakt naar Flemalle om er de 12de manche (mijn zesde) van de Challenge Hesbignon te betwisten. Op de heenweg liep het al verkeerd want we reden, bij het naderen van Luik, hopeloos verloren. Toen we omkeerden, stuurde de GPS ons terug naar huis... Uiteindelijk geraakten we toch nog een half uur voor de start terplaatse .Na inschrijven en (te) weinig opwarmen, weerklonk het startschot om 19u30. In tegenstelling tot de andere wedstrijden van dit regelmatigheidscriterium, was het deze keer niet 1 grote, maar wel 3 kleine rondes van bijna 3 km. En wat voor rondes! Hellingen, trapjes, passages door bos en wei, kortom: op adem komen was er niet bij! Van bij het begin liep ik in "zuurstofschuld" en met al dat draaien, keren, stijgen & dalen beterde dat er niet op. Kwam daar nog bij dat kanjer van weleer (en nog steeds!) Michel Zielinski van de partij was en in mijn categorie liep. Ik probeerde hem even te volgen, maar algauw liet ik hem gaan. Met de wetenschap dat ik hem vroeger, zo'n vijftal jaar geleden (mijn topjaren!), ook maar een paar keer voor kon blijven, nam ik me voor om alleen nog met mezelf te worstelen. Dat gevecht bleef maar duren en ik was blij dat we na de derde ronde mochten afdraaien richting aankomst. Met een 2de plaats op 19 in mijn categorie kon ik vrede nemen en met de doos pralinen als prijs "moest" ik vrede vrede nemen....
Met deze 11de manche van de "Hesbignon" was ik aan mijn 21ste wedstrijd van het jaar toe en meteen ook de derde van de laatste 7 dagen! Dit is eigenlijk wat te veel voor Corneel, toch wou ik deze 8ste editie (mijn 4de deelname, de laatste 5 jaar) niet missen. Dus zakte ik op deze warme zomerdag af naar het slaperig dorpje ten zuiden van Sint-Truiden. Slaperig was ikzelf ook op deze zaterdag avond na een zonnige dag met 25 graden... Dat er steeds veel interesse is voor deze Challenge, ondanks de zware omlopen, was ook deze keer weer duidelijk met een dikke 200 deelnemers. Ook dit parcours was behoorlijk slopend, vooral als je als bejaarde niet meer zo vlug rekupereerd. De start ging onmiddelijk bergaf en toen voelde ik al enkele steken in mijn rechter knie, die daarmee aangaf dat het stilaan welletjes is geweest... Deze, 18 jaar geleden geopereerde, knie vormt wel regelmatig een "pijnpunt" (zoals 2 jaar geleden). Soms moet ik er zodanig rekening mee houden dat ik dan zo ongeveer op anderhalf been moet lopen... Toch kon ik de eerste kilometers nog een behoorlijk tempo aanhouden en verscheidene mensen passeren. Maar ik voelde dan de benen "vollopen" en liep hoe langer, hoe moeizamer. Bovendien was mijn hartslag veel te laag voor het geleverde labeur, dus paste ik me aan met nog enkele zware stroken in een plantage voor de boeg. Tot mijn verbazing hield ik aan deze zwakke prestatie nog een top-20 plaats over (16de algemeen) en toch weer 1ste van mijn categorie. Drie wedstrijden op een week: dat is niets meer voor deze oude heer. Ook die gigantisch grote fles Chimay, die ik als prijs kreeg, zal ik niet de baas kunnen. (doch daar kan ik nog altijd hulp voor inroepen) . Nu ga ik enkele enkele weken proberen de loopschoenen wat aan de kant te schuiven en de fiets vanonder het stof te halen.
Van deze wedstrijd in mijn buurgemeente heb ik er nog enkele gemist, ook voor deze twaalfde editie was ik weer present. Ik zag er eigenlijk wat tegenop, want de wedstrijd van gisteren zat nog wat in de benen en ik was benieuwd hoe mijn oud lichaam daarop zou reageren.... Samen met bijna 130 deelnemers namen we om 20u30 de start voor 5 plaatselijke rondjes en ik voelde meteen dat de beentjes vrij goed aanvoelden. Maar toch kon ik niet mee met een groepje met ondermeer mijn naaste concurrent, Luc. Ik vertrouwde op mijn uithouding, al verloor ik gaandeweg wat terrein, doch nooit meer dan 10 a 15 meter. Tijdens de voorlaatste ronde kwam ik uiteindelijk onder stoom en kon ik, samen met twee atleten van DCLA, het gaatje dichten en kon dat (weliswaar uitgedunde) groepje voorbij lopen. Ik voelde me hoe langer, hoe beter en liep zodoende de laatste ronde nog sneller dan de voorlaatste, al moest ik daar behoorlijk diep voor gaan... Met de meet in zicht werd ik voorbij gestoken door enkele jongere medemensen, maar ik werd eerste van mijn categorie met 30" voorsprong in een tijd van 37'32". Meteen een van mijn beste prestaties van het jaar, zowaar!! Uiteraard was ik zeer tevreden dat ik dit nog uit mijn oude benen kon schudden! Een cadeaubon van 50 euro voor Decathlon was de beloning, geen 4 biertjes: die had ik zelf al besteld..
3de jogging De La Saint-Martin. Thisnes. (+/- 12,6km)
Om een podiumplaats te behalen in de "Challenge Hesbignon" kom ik wellicht te laat, want dit was nog maar mijn vierde deelname (van de 10 wedstrijden totnogtoe). Maar blijkbaar heb ik de smaak te pakken van deze wedstrijden in Wallonie, die telkens over 1 grote ronde in landelijk gebied zijn uitgetekend. Dat ze daarenboven uitdagend zijn, mocht ik vorige week ondervinden aan lijf en leden! Deze wedstrijd, net buiten Hannuit, was een van de minst zware, zo zou ik me misschien wat kunnen sparen met het oog op morgen in Nieuwerkerken. Ik vind het ook charmant dat sommige van deze manches plaatsvinden op een zondagvoormiddag, zoals vandaag, want dit is een van de momenten van de week waarin een gevoel van lichte verveling dreigt toe te slaan. Terplaatse bleek dat ik toch nog uit mijn "schulp" zou moeten komen, want ook oude krijger, Valere, nam deel. De eerste kilometers liep ik samen met teammaats Peter en Max, maar na ongeveer 4 km koos Peter het ruime sop en Max moest afhaken. Later zou blijken dat hij zich jammer genoeg geblesseerd had .Het parcours liep geregeld over veldwegen en door plantages, doch veel hoogteverschil zat er niet in. Zo hield ik er de vaart behoorlijk in en aan 4'/km kon ik mijn eerste plaats vrij comfortabel vasthouden. Ik werd uiteindelijk 27ste van de 239 deelnemers en daar werd ik voor beloond met 4 flesjes bier (!).
Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen? Door de overvloedige regen van de voorbije weken, was het afwachten hoe de omloop er zou bij liggen. Met 262 deelnemers gingen we van start om 19u30. Dikwijls heb ik gedacht: "waar ben ik in godsnaam aan begonnen?". Na enkele kilometers een steile afdaling op een modderige veldweg, bezaaid met hier & daar een kassei. Net toen kregen we een stevige regenbui over ons heen, om wat verderop kniehoog door plassen te ploeteren! Toen haakte teammaat Max af en zo moest ik alleen verder al die natuurelementen trotseren....Ik was al blij dat we verharde ondergrond voor de voeten kregen geschoven, maar dan ging het meestal heel steil berg-op en -af. Berg-af lopen is nu niet bepaald een van mijn specialiteiten, zodat ik daar dan ook bijna stil stond. Mijn enige bekommernis was: NIET VALLEN! Want geblesseerd raken op dergelijk parcours zou heel goed mogelijk zijn! Als ik dacht alles al gehad te hebben, moesten we op 2 a 3 km van het einde een zeer steil en glibberig bospaadje omhoog klauteren, van "lopen" was al lang geen sprake meer... Ik was al blij dat de finish bereikt werd: doornat en modder tot bijna achter de oren. Uiteindelijk werd ik alweer 1ste van mijn categorie en kreeg een fles wijn en wat pasta als prijs. Toch wat magertjes, als je het mij vraagt, na al die ontberingen... Er zou toch wat meer af moeten kunnen als je zoveel deelnemers hebt. De Walen...het zijn lieve mensen, maar op die plek gaan ze me niet gauw meer terug zien. Doch, na een viertal "bruine Ciney's" was het alcoholgehalte in mijn bloed ook alweer op peil gebracht, zodat we met een gerust gemoed huiswaarts konden.
Voor de zestiende keer zou ik vandaag deelnemen aan deze mooie, maar zeer zware wedstrijd. Niet alleen de talrijke en opeenvolgende hellingen in het land van Herve maken van deze wedstrijd een uitdaging: ook de afstand van 33 km is dat. Dit kan je vergelijken met een vlakke Marathon, dus dit zou mijn derde worden op 5 weken! Je moet er niet gek voor zijn, maar het helpt wel
. "Hier worden de jongens van de mannen gescheiden", wordt ook al eens gezegd.... Feit is dat ik vanmorgen maar weinig zin had om me op te laden voor dit "gekkenwerk", daarbij kwam nog dat het nevelig en ronduit koud was met 5°
. De voorbije dagen maakte een lichte verkoudheid zich van me meester met hoofdpijn als ik hoestte, maar een "paracetamol" zou me wel wat comfort moeten geven... Om 9u30 toch maar vertrokken, samen met mijn echtgenote, naar Battice, waar we rijkelijk laat arriveerden. Na mijn nummer afgehaald te hebben en me klaar gemaakt, had zelfs geen tijd meer om me op te warmen (al had ik daar ook niet veel zin in gehad).
. Dus probeerde ik een zo comfortabel mogelijk tempo te zoeken om heelhuids te kunnen arriveren. Echt slecht bolde het niet, maar ik kon weinig kracht zetten & diep gaan en dat was duidelijk te merken aan mijn gemiddelde hartslag na afloop: slechts 123! Nog nooit gebeurd in een wedstrijd!! Tot aan km 13 vertoefde ik nog in het gezelschap van goede bekende Ronny Thijs, maar na een zeer zwaar stuk bleef hij achter. De heuvels volgden mekaar snel op met onder andere opnieuw een steile beklimming rond km 16 en een lange tussen km 21 en 23. Het tweede gedeelte was meestal berg-op, daar zakte mijn gemiddelde tempo wel wat, maar niet veel. Uiteindelijk waren het de afdalingen die hoe langer, hoe meer pijn deden en het klimmen kon je eerder beschrijven als "kruipen". Door de vochtige koude en het "trage" tempo kreeg ik mezelf niet opgewarmd. Dat gebeurde ook niet tijdens de steile, lange beklimming van de muur van Bouxhmont, richting aankomst. Tijdens de laatste loodjes waarin ik nog aangemoedigd werd door Peter Maris, die een zeer sterke prestatie neerzette, kon ik onder luid tromgeroffel als 48ste van de 512 deelnemers de finish bereiken. Ik werd 3de van de 40 "V3" in een tijd van 2u29'42". Bijna 4' trager dan vorig jaar en zomaar eventjes een dikke 12' trager dan mijn snelste tijd, 5 jaar geleden. Maar dat waren andere tijden...
. Na afloop kon ik alsnog samen met fenomeen en veelvuldig winnaar Jo op de foto. Meer zat er niet in, vandaag, maar ooit zou ik er toch eens willen zegevieren. Dan zal ik daar een heel andere voorbereiding tegenaan moeten gooien, want deze wedstrijd kan je echt niet als een "toetje" beschouwen.
Voor de laatste manche van de Hesbignon challenge trokken we naar Braives, een stukje achter Hannuit. Dit was alweer onbekend terrein voor mij en ik was dus benieuwd hoe het parcours er zou uitzien. Hopelijk niet te veel beklimmingen na die voorbije, zware, weken. Ondertussen heeft de herfst haar intrede gemaakt en was het fris, doch door de wind deden die 7° deden het wel kouder aanvoelen. Dergelijke, voor mij althans, winterse omstandigheden zijn niet aan mij besteed.
!) nog een toerke van 9 km deed..
Amper 3 weken na Eindhoven vond opa het nodig om nog eens een "marathonneke" te doen wegens niet content van zijn eindtijd, toen. Daarom trok ik, samen met mijn vrouw & dochter Darlene, naar de plaats waar ik exact 5 jaar geleden mijn snelste chrono ooit neerzette (2u41'47"). Zulk een tijd zou er nu niet meer inzitten, toch zou ik graag nog eens onder de 2u50' willen duiken. Dit had ik in Eindhoven willen bewerkstelligen, dat lukte niet en daarom gunde ik mezelf een herkansing in Etten-Leur.
Deze nieuwe wedstrijd was ook de laatste van de Victors Cup, een regelmatigheidscriterium dat elk jaar meer succes (en deelnemers!) heeft. De eerste plaats in het eindklassement kan me normaal gezien niet meer ontsnappen, toch wou ik deelnemen om deze nieuwe organisatie te steunen. 
Sinds 1997 nam ik onafgebroken deel aan deze mooie wedstrijd en tevens laatste manche van de "Haspengouw Challenge", toen nog met start in Zammelen en aankomst in Vliermaalroot. Enkele jaren later werd de start & aankomst om organisatorische redenen gehouden in Kortessem. In die twintig jaar is er veel veranderd, er was echter 1 constante: meestal was het mooi weer en dat was ook vandaag het geval. Met 20° mochten we niet klagen en de opkomst was weer talrijk, maar met 185 deelnemers toch minder dan de vorige jaren (in 2006 nog 300!). Die kleinere deelnemersaantallen is opvallend wat betreft die "HC"-wedstrijden. Raakt men er op uitgekeken, of is het absurde puntensysteem de reden? Wat mij betreft: het laatste!
Nog voor deze wedstrijd werd me duidelijk dat ik tweede zal worden in het eindklassement ondanks het feit dat de eindlaureaat, Luc, slechts 1 maal (van de 11 wedstrijden die ik deelnam) voor mij eindigde! Dit omdat hij aan alle manches deelnam en ik twee minder. De bonuspunten van slechts twee wedstrijden hebben dus meer impact dan de punten die verdiend werden op de wedstrijden zelf! Daar heb ik dan een heel jaar keihard voor gelopen en andere evenementen moeten laten vallen! Degoutant, gewoon!!!
Net als vorig jaar vond het BK Marathon plaats in Eindhoven en ook dit jaar vertrokken we een dag eerder om in te checken in het Intell hotel. Nadat ik de deelnemerslijst had bestudeerd, kreeg ik in de mot dat ik weinig tegenstand te vrezen had om de titel te behalen (al weet je nooit, natuurlijk!). Daarom wou ik vooral voor een snelle tijd gaan, richting 4'/km = 2u48'. Omdat te kunnen bereiken, besloot ik om te starten met mijn nieuwe, ultra lichte schoenen (150 gram/stuk). 
Vorig jaar vond deze voorlaatste run voor de "Victors Cup" plaats op & rond "de Motten". Dus karde ik op mijn dooie gemak en met het verstand op nul ook deze keer naar die locatie. Daar aangekomen was er geen levende ziel, laat staan loper te bespeuren aan die piste. Ik had niet op de site gekeken, waar stond dat de wedstrijd deze keer doorging in het "Plinius park". Na wat over & weer gebel naar het thuisfront, had mijn dochter na wat opzoekwerk mij de juiste plaats kunnen doorgeven. Uiteindelijk arriveerde ik er slechts 20' voor de start en had nog net tijd genoeg om even op te warmen....!
Deze (door mijn club ACA georganiseerde) wedstrijd is de enige waaraan ik sinds het prille begin van mijn "loopcarriere" elk jaar onafgebroken deelnam. Al moet ik er wel bij zeggen dat die eerste deelname, in 1993, bij de korte afstand was (5 km). Ik werd er 9de in 18'10", niet zo slecht voor een beginneling.
Volgende week loop ik 130 km, wat meteen mijn maximum is, om dan het volume te halveren met de "Ambiorix run" op 1 oktober in Tongeren als allerlaatste test.
Het was, dag op dag, precies 3 maanden geleden dat ik nog eens een wedstrijd van de "Victors cup" liep en dat gebeurde in Tongeren (de Aterstoase jogging). Ik was benieuwd, zo 1 week na die bevredigende halve Marathon, of ik eens een scherpe tijd op de 10 km zou kunnen neerzetten..
Voor ik deelnam aan de "challenge Hesbignon" had ik nog nooit van het dorpje Fumal gehoord, net als sommige andere plekjes waar de wedstrijden voor dit criterium plaatsvinden. De hittegolf, die momenteel heerst met vandaag temperaturen vlot boven de 30°, het ongetwijfeld zwaar parcours EN het feit dat ik morgen (eventueel) de "Zilveren Helmen run" ga betwisten, deden me hopen dat ik vandaag niet te veel tegenstand zou krijgen. Achteraf zou blijken dat er nog andere factoren een rol zouden spelen, zoals een gevaarlijke afdaling op een strook met (blijkbaar) overal neergegooide kasseien als ondergrond, en de warmte die 's avonds om half 7 toch nog altijd aanwezig was... 
Als ik in de eindrangschikking van de "Challenge Hesbignon" wil voorkomen, moet ik aan 10 manches (van de 19!) deelgenomen hebben. Met deze wedstrijd zit ik aan nummer 7... Na vandaag zijn er nog zes te lopen, maar met wat puzzelen en schuiven, kan ik maximum nog aan drie wedstrijden deelnemen...
Met het oog op het BK Marathon in Eindhoven, over 2 maanden, dreef ik het aantal kilometers op, de voorbije 2 weken.Vorige week bijna 120 km en deze week worden er dat ook ongeveer zoveel. Daarom met niet al te veel vertrouwen (zware benen!) afgezakt naar Flemalle om er de 12de manche (mijn zesde) van de Challenge Hesbignon te betwisten. Op de heenweg liep het al verkeerd want we reden, bij het naderen van Luik, hopeloos verloren. Toen we omkeerden, stuurde de GPS ons terug naar huis... Uiteindelijk geraakten we toch nog een half uur voor de start terplaatse 
Met deze 11de manche van de "Hesbignon" was ik aan mijn 21ste wedstrijd van het jaar toe en meteen ook de derde van de laatste 7 dagen! Dit is eigenlijk wat te veel voor Corneel, toch wou ik deze 8ste editie (mijn 4de deelname, de laatste 5 jaar) niet missen. Dus zakte ik op deze warme zomerdag af naar het slaperig dorpje ten zuiden van Sint-Truiden. Slaperig was ikzelf ook op deze zaterdag avond na een zonnige dag met 25 graden...
Van deze wedstrijd in mijn buurgemeente heb ik er nog enkele gemist, ook voor deze twaalfde editie was ik weer present. Ik zag er eigenlijk wat tegenop, want de wedstrijd van gisteren zat nog wat in de benen en ik was benieuwd hoe mijn oud lichaam daarop zou reageren....
Om een podiumplaats te behalen in de "Challenge Hesbignon" kom ik wellicht te laat, want dit was nog maar mijn vierde deelname (van de 10 wedstrijden totnogtoe). Maar blijkbaar heb ik de smaak te pakken van deze wedstrijden in Wallonie, die telkens over 1 grote ronde in landelijk gebied zijn uitgetekend. Dat ze daarenboven uitdagend zijn, mocht ik vorige week ondervinden aan lijf en leden! 
.
Voor deze 9de manche van de "challenge Hesbignon" zakten we af naar een plaatsje zowat tussen Tihange en Hoei. Ondanks dit nog maar mijn derde wedstrijd is, zou ik toch willen gaan voor het eindklassement van dit criterium. Aangezien men aan minstens 9 wedstrijden (van de 19) moet deelnemen, is het misschien toch nog mogelijk om een podiumplaats te behalen?
.
