We gingen een paar dagen naar Noord-Holland met ons vier. Drie volwassenen en een kindje.

Toen we aankwamen met de trein stond Fred van de fietsen ons al op te wachten met zijn bus.

We zetten de bagage achterin en mochten met ons drie op het bankje tegen elkaar aangeschoven het ritje maken naar de fietsenwinkel.

Ik voelde me als een kind zo rijk. We hadden goed zicht door de grote voorruit en terwijl Fred over de smalle weggetjes stuurde, verslonden mijn ogen de narcisvelden en de mooie witte brug over het grachtje. Het frisse landschap blaakte van voorjaarszon op de bloembolllenvelden, strakke velden met karakteristieke schuren en prachtige Oud Hollandse boerderijen. Met een gezellig praatje manouvreerde Fred de bus de oprit van onze hoeve op; en wat een mooi huis!

Balken in de woonkamer en lage ramen waardoor we van alle kanten de velden konden zien en het omliggende, omheinde grasveldje met wat kale bomen.

Na een week lang boodschappen doen langs alle fameuze Veenendaalse speciaalzaken, had ik in een krat het beste van het beste verzameld, aan koffie, kaas,vlees en brood met hulp van Anneke. Overvloedig ingekocht zetten we alle heerlijkheden in de keuken; ready to eat.

Vier dagen om te vieren. Vieren van vriendschap, schoonheid, liefde, uitzichten, lekker eten en delen van leven.

Ik genoot zo toen ik de eerste ochtend vroeg met kleine Timo een ommetje liep. Ik leerde hem foto's maken met mijn dure camera en we lagen dubbel van de lach om wat er mislukte en lachten om het succes. Samen spelen, een spelletje in de ochtend als Timo's mam nog uitslaapt; blij zijn met aan elkaar geven.

Genieten van Timo zien rennen op het strand, vrij en blij met zijn laarsjes door het sop. Genieten van zijn gezicht als hij volop lacht en dubbel ligt.

Genieten van een top kopje koffie met slagroom als dikke vriendinnen; door dik en dun samen gegroeid in vriendschap.

Bij de automaat staan in het natuurgebied terwijl het even hagelt zelfs! Twijfelen of we wel een kaartje kopen voor de wandeling als de automaat de munten niet accepteert. We doen alsof het niet Gods wil is dat we gaan maar als de tweede automaat wel de munten pakt gaan we ervoor en wordt het uiteindelijk, juist door de regen een schitterende fotogenieke wandeling met donkergrijze luchtstukken en speciaal licht.

We zagen ineens een ganzenpaar met wel tien kleine geelgroene kleintjes. Anneke had een stoere stormparaplu op de kop getikt waar we genoeglijk samen onder schuilden. Op de laatste avond samen wou ik echt vroeg naar bed en sloten we de avond af met gebed. We werden stil en als vanzelf spraken we één voor één een bijbeltekst uit ons hoofd op. Met zachte stemmen in een serene rust en stilte strooiden we één voor één een tekst de lucht in. Ik vond het helend, aanbiddend, erend, en enorm dichtbij elkaar in de geest. Zonder afleiding, zonder dat er iets tussen zat van ingewikkelde zinnen of mensendingen. Het was zo puur, stil en eerbiedig.

Het diepst bij me binnenkomende moment.

Als toef slagroom op het weekend gingen we naar de poldertuin in Anna-Paulowna die volgens ons op zijn allermooist was. Overweldigend in schoonheid, diversiteit en originaliteit waren alle soorten bloemen met de leuke namen erbij. Een kleine Keukenhof. Alles stond in bloei, zonovergoten. Het was heerlijk weer, fris met een warm zonnetje. We kochten nog een hele verzameling bloemen aan de weg, aten een  zalige lunch aan het strand en moesten toen weer dag zeggen tegen Hannah en Timo.

Wat een volledig bestede dagen als vette traktatie van onze goede God die ons weer eens een glimp liet zien van Zijn overweldigende gulheid en overdaad.

Je kunt het ontvangen; elke dag opnieuw, in dankbaarheid. Shalom.

Ik hoorde de bekende schrijver en pastor Henri Nouwen eens vertellen over een gehandicapt iemand die een zegen wou krijgen. Ze wou niet maar gewoon stilstaan met de handpalmen naar boven en dan de 'zegen ontvangen', nee, ze wou echt aangeraakt worden. Ze wou een WARME OMHELZING krijgen en ZEGEN VOELEN!

Nu had ik zelf een echt pittige week gehad. Soms zit je nog stikvol met ongehuilde tranen en opgespaard verdriet.

Op mijn rit naar het verre Friesland had ik een geweldige stop; ik ging bij mijn vriendin op de koffie en de lunch. Ze is een hartsvriendin. We kennen elkaar al 19 jaar en zij is voor mij als thuis. Toen ze de gezellige houten voordeur open deed sprongen de tranen gelijk in mijn ogen en kon ik direct dicht tegen haar mijn spanning en verdriet er uit laten komen.

Wat is veiligheid kostbaar. Mijn lieve vriendin is niet bang voor nabijheid of een knuffel of wat snot.

Ze hield me vast en liet me huilen. Ik had zomaar de behoefte om mijn wang tegen haar wang aan te voelen als een intiem gebaar van huidtroost.

Zo'n diep verlangen naar huidcontact in een leven van schraal single zijnmet veel alleentijd of met mensen om me heen maar wel op afstand.

Ik voelde haar huid, haar warme wang, haar rustige handen, haar kalmerende, troostende stem. Ik voelde haar ademhaling en rust en dacht terug aan het verhaaltje van Henri Nouwen. Dit was voor mij zo'n moment van de zegen ontvangen.

Even later zit ik in de leren relaxstoel bij het raam. Ze heeft er een nieuw gekochte wollen schapenvacht opgelegd. Helemaal nieuw nog en dik. Ik zak er in weg en dan komt ze met vers gebakken appelflapjes en een grote beker heerlijke koffie. Ze laat haar zoontje een paar knuffelbeesten voor me halen. Ik kies de gebreide knuffel met een muts en we zitten samen in de ochtendzon samen te zijn. Ik lees een verhaaltje voor en we kletsen wat na. De tranen spoelen mijn ziel schoon en langzaam word ik verzadigd moe en warm.

What a blessing to have such a dear friend die je echt een driedubbele zegen mee kan geven

Ik ben op de power conferentie. Ik heb me zonder veel nadenken aangemeld. Ik ken de organisatie niet en ook de overgevlogen spreekster niet. Ik laat me verrassen.

Als ze op het podium komt is het alsof er een zachte, warme, krachtige, blije wind door de lucht gaat. Ze roept als eerste:"Hallelujah!", met een mooie tongval. Ze straalt van blijdschap en geloof. Wat is ze mooi! Ze vertelt dat ze met haar dertig jaar oud voor het eerst in de bediening staat in Europa en dat er NU opwekking is, het is NU!

Er stroomt geloof door de zaal als zij woorden van geloof uitspreekt over wat God NU doet en wil doen.

Ze vertelt haar eigen verhaal, van hoe God haar leidde. Hoe ze de opdracht kreeg om in corona tijd kerk in het park te gaan houden samen met haar vriendin.

Hoe ze bleef gehoorzamen, week na week terwijl er maar heel weinig mensen kwamen. Soms één iemand, waar een demoon uit gedreven werd, dan een paar mensen die niet meer terug kwamen.. Hoe ze bleef gehoorzamen en hoe God haar leidde om filmpjes van één minuut te posten op social media.

Die filmpjes werden door een paar mensen bekeken. Soms zes, soms wat meer.

Totdat er op een dag een filmpje één miljoen keer werd bekeken. Mensen begonnen een vliegtuig te nemen om naar het park te komen. Ze begon uitnodigingen te krijgen om te spreken. Een bijzonder verhaal. Ze vertelt over nederig zijn en gehoorzaam zijn. Dat het er uit mag zien zoals het er uit ziet. U bent de baas God.

Ze vertelt over hoe mooi het is wat de Heilige Geest doet!, als mensen vallen of als demonen manifesteren of als mensen in tongen spreken. Het is beautiful, mooi! We moeten trots zijn op Heilige geest en Hem eren! Ik ga direct staan en betuig steun. Ik herken het diep in mijn hart. Al die kritiek en twijfel en nee zeggen tegen werk van Heilige geest om ons heen en het raakt me hoe zij, in haar prachtige vrouwelijkheid en warme hart voor Hem opkomt om Hem lief te hebben en wat Hij doet lief te hebben in plaats van te veroordelen. Het is een opluchting om op een plek te zijn waar de leiders het aandurven om mensen de ruimte te geven om te manifesteren als de duisternis omhoog komt uit hun schuilplaats door de zalving van God.

Ze voelt als doorzichtig als ze het uitroept dat God ALLE GLORIE KRIJGT, ALLE EER, HET IS ALL JESUS!

Ze gaat de weg van nederigheid. Ze is bereid om als belachelijk te worden gezien op haar podiumpje in het park als ze spreekt en er staat niemand, of een paar mensen.

Ze heeft alles weggegeven. haar rechten. Ze heeft zich overgegeven aan God en ze kan zelfs als een kind iets zeggen of doen waarin ik mezelf herken.

Ik heradem. Vrouwelijkheid, doorzichtigheid, vrolijkheid, eenvoud, geloof, kracht, liefde, schoonheid, puurheid, reinheid; God..

Een voorbeeld om nooit te vergeten.

Vanochtend las ik het verhaal over Jezus die verraden wordt door een kus van één van zijn discipelen.

Het is zover. De hel breekt los; ze gaan Jezus oppakken en Hem slaan en bespuwen. De doodstraf dreigt.

De discipelen maken de dreiging aan den lijve mee en vluchten! Petrus staat zich aan een vuur te warmen en ontkent glashard dat hij Hem kent.

Maar dan staan er een paar korte zinnen over een aparte jongeman die met Jezus mee liep. Dus toen al zijn vrienden weg vluchtten was er ineens een onbekende jongeman die alleen maar een laken om had, en die bleef wel bij Jezus.

Toen ze hem grepen liet hij het laken los en rende naakt weg.

Wat kwetsbaar, alleen een laken om. Ik herken het uit mijn leven. De hogepriester, een gesettelde, geleerde man die niet de waarheid van Jezus' woorden in zijn hart kon ontvangen maar meeging in de leugen dat Jezus een Godslasteraar was. Hij was blind voor de Koning die voor Hem stond met al zijn geleerdheid en vroomheid.

Hoe vaak heb ik het al mee gemaakt dat er uit de meest kwetsbare kant steun kwam. Ik kende een jonge vrouw die last had van psychoses en onder de medicijnen zat.

Maar zij zag wie ik ben en wie ik ga worden en zij vierde met mij mijn bevrijding door gebakjes te halen en er vast op te vieren. Zij sprak woorden van erkenning en steun uit ook toen ik vele jaren terug met een enorme burn- out op bed lag en het moeilijk had doordat niemand begreep hoe of het echt was. Maar zij zag het wel. Zij zag dat ik me niet aanstelde maar niet begrepen werd en ze zat met tranen in haar ogen steunend bij me.

Gisteren zei de verstandelijk gehandicapte vrouw tegen me dat die en die persoon vast heel blij was met de kaart en hem mooi vond toen ik er niet direct veel respons op terug kreeg. Weer die steun via de kwetsbare kant. De islamitische buurvrouw die met een warme maaltijd voor de deur stond als ik te moe was om te koken en nog niets in huis had. De psychisch kwetsbare vriend die me weer eens komt helpen met een klus in de tuin.

Wat bijzonder dat Jezus, op dit nare, pijnlijke moment in zijn leven waarin hij verlaten werd door vrienden en wist dat één van hen Hem zou ontkennen terwijl Hij net verraden was door een kus, wat bijzonder dat Hij ook ongedachte steun kreeg van zomaar een kwetsbaar iemand die met niets meer om het lijf weg moet rennen terwijl hij had willen blijven.

Eindelijk was het zo ver! Al zo lang heb ik gewild om een dag of dagdeel les te krijgen van textielkunstenares Jackie, en eindelijk ga ik het dan meemaken; vanmiddag!

De locatie is prachtig; in de kantine van het Israëlcentrum. Het is alweer jaren geleden dat ik een dia lezing van haar heb meegemaakt en nu ik zelf ook weer veranderd ben door de jaren heen, ben ik erg benieuwd hoe het zal zijn om haar te ontmoeten.

Ze is vrij dun van postuur en heeft een originele rok aan met een stoere brede leren riem en een eenvoudige grijze trui. Toch proef je de hand van kleuren bij elkaar en een mooie combinatie die past bij haar persoon. Bescheiden en rustig maar als je dieper kijkt ook iets tanigs en stoers. Ze maakt bescheiden contact en tegelijk is ze er ook helemaal in aanwezig maar op een wonderlijke, niet doorsnee manier. Ik maak haar deze middag mee, in het aanwijzingen geven, in het rustig uitleggen en het lijkt alsof ik mijn eigen, snel in het materiaal  en in een opdracht opgezogen worden, herken. Je zit dan al snel met je hele zijn in wat er gemaakt gaat worden. In je hoofd weven zich al de kleuren verf van de tubes op tafel en je voelt het papier al onder je hand. De groep vrouwen zoeken hun plekje aan de tafels met het stippen-plastickleed en we laten ons bedienen met een kopje thee of koffie. Wat gezellig. Jackie loodst ons door de middag heen en met steeds een nieuwe stap in het maken van een boekje met gesmolten papier zeg maar. Ze doet het zo zacht en gewoon, maar ook lief en teder en sterk. Ik kan haar ergens niet plaatsen. En toen ik net op de bank alles wat zat laten bezinken van de dag, ging het door me heen; ze heeft geen vijgenbladeren... Ze is iemand zonder eigen bescherming om zich heen. Ze laat God haar beschermen. Dát is wat ik voelde. Ze is er en ze is er niet. Ze schuilt in Hem.. voortdurend. wat een geheim.

Ik voel me al helemaal 'immersed', ondergedompeld, doordrenkt met theater, spelen, acteren, na mijn tweede weekend theaterschool.

Als ik de website weer eens open, nadat ik de docenten nu live heb ontmoet, zie ik het weer in letters staan; I AM Carla Veldhuis, theatermaakster, beeldend kunstenaar, docent bewegingstheater. Het zijn niet zomaar woorden op papier, nee, het is een statement, een dóór breken in een cultuur waar je tegen gehouden wordt om te zeggen wie je bent. omdat dat niet bescheiden zou zijn, of hoogmoedig of wat voor vage onderstroomreden dan ook maar. "We hebben mandaat gekregen", zei Jennifer de docent," om creatief te zijn. Het is tijd om op te staan in wie we zijn en te gaan durven als christelijke kunstenaars."

Het is geen goedkoop: "I AM Carla Veldhuis etc..", zo van even snel gezegd en een stoere waarheid doorgegeven. Nee, het is ernst, om op te staan tegen het niet zichtbaar mogen worden en het is tegengas geven aan al dat neerslaan van je laten zien en horen. En dat alles vaak na lange processen in onszelf omdat er tegenstand is vanuit het rijk der duisternis op creativiteit, op tevoorschijn komen in de kunst. Waarom? Waarom is er zoveel beoordeling en kritisch kijken naar, totdat je het lef niet eens meer hebt..

Durven, vrij zijn, spelen, bedenken, experimenteren, fouten maken, vol gaan, je eigen koers varen, dromen. Het zit overduidelijk in Carla's DNA en wát een voorrecht om haar als leraar te hebben in onze kostbare kleine groep. Een meester in theaterkunst, in verbeelden, in het leven geleefd hebben en er wat van snappen, met een hart vol passie om onze God bij mensen te brengen in een vorm die mensen bewegende beelden meegeeft die vaak een heel leven lang blijven hangen..

Beelden die groter, breder, dieper spreken dan woorden alleen. Carla verruimt mijn denken als ze vertelt van technieken en je lijf, fall inn's om mee te beginnen en allerlei manieren om theater te maken.

Het frisse van een knallend begin, andere startpunten in het verhaal die je wakker en alert houden, slapstickachtig bewegen waarbij je alles lekker groooot mag maken, een zó niet saaie monoloog waarvan je geen woord wilt missen vanwege hoe alles in elkaar is gedraaid. Een ontknoping waarin je hart een sprongetje maakt en alle emoties van het hele verhaal weer samenbrengt... Carla bedenkt en geeft vorm vanuit haar hart wat Gods hart ten diepste zoekt weer te geven. Als wat we maken klopt met Gods hart dan zijn er soms niet eens zoveel extra woorden nodig om de boodschap over te brengen. Juist een subtiel woord, op de juiste plek, heeft dan het meeste effect.

Ik voel me zo thuis bij Carla, en kijk vooral naar haar gezicht. Ik krijg er geen genoeg van om naar haar blije mooie ogen te kijken die zo verwelkomend zijn en vol plezier. Haar wangen kleuren roze hoe meer ze zich geeft in haar verhaal of volop in actie is als ze ons als groep een klein maar fonkelend fel theaterstukje aanleert.

Ze doet de bewegingen zo leuk voor maar ook als een volleerde meester. Het is zitten aan de voeten van de meester, als ze op het juiste moment iemand één van haar prachtige lange, zelfbedachte koningsmantels om drapeert, of als je een blik werpt op een subliem, in het raam gezet schilderij. Er zit zoveel beweging, kleur en perfectie in dat ik het nauwelijks kan bevatten. Kunst om je heen en door je heen, gewoon aan de keukentafel bij Carla en andere excellente, menselijke, niet perfecte docenten, met de groep durvende creatievelingen samen en met de Meester der meesters binnenin mij. Wat een rijkdom zeg. Ik plof ervan en ga gauw eens wat doorgeven..

Stap voor stap leer ik de deelnemers kennen van de dagbesteding op de zorgboerderij. Een fantastische gemêleerde groep.

Een man van boven de 40, schat ik, zit in een rolstoel, meestal scheef en zijn armen en polsen vaak wat gebogen. Ik had de misser gemaakt om hem te kinderlijk te benaderen, te kinderlijk of te lievig, want ik wist niets van hem. Ik wist niet of hij zelf zijn rolstoel kon sturen of hoeveel hij snapte, want hij kan zich maar moeilijk duidelijk uiten.

Zo had ik hem dus gekwetst toen hij mee ging wandelen en ik invoelend probeerde te zijn toen hij aangaf op een bepaald punt om te willen keren terwijl het nog zulk heerlijk wandelweer was. Zou hij autistisch zijn en behoefte hebben aan altijd dezelfde route? Zou hij angstig zijn om nog een stuk verder de weg af te rijden, nog verder van de boerderij? Ik wist het niet en probeerde helpend te zijn. Nú weet ik dus, dat hij net zo goed kan denken als ik, maar helaas in een lijf zit wat niet meewerkt.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Zit ik in de pauze een keer naast hem, zit er een jonge gast tegenover me, met een pet op, een rond leuk gezicht en een eerlijke blik.

Maak ik me toch wat mee zeg. Hij is bepaald niet zachtzinnig naar Martijn in de rolstoel. Hij zegt dat Martijn ook een 'vleespet' heeft, doelend op zijn kale middenschedel. ( Aan de zijkanten heeft Martijn wel haren.). De uitdrukking moest even bij me landen. Tot mijn verrassing gaat Martijn schudden van de lach en dat blijft zo, ook als de wat stevige knul met het ronde gezicht en een paar ongewoon scheve tanden stevige taal laat horen, zoals dat Martijn hem blokt van facebook, hem niet als vriend wil terwijl ze elkaar al zo lang kennen. Ik noem de echt Hollands-directe knul even Harry. Ik zit naast het krachtenveld tussen die twee en sla verwonderd gade hoe de enorm recht toe rechtaan, directe, zelfs grove benadering doorspekt met humor precies goed landt bij Martijn en de lucht juist opklaart van alle sluimerende zoetsappigheid. Zo werkt dat dus, denk ik peinzend, als je in een rolstoel zit. Dan kun je opknappen van iemand die zegt dat je ook een vleespet hebt.

Hij noemt zichzelf een simpele gast; Harry met de tanden waarvan hij zegt dat hij gewoon mooi uniek is wat ik direct beaam. Hij haalde zichzelf ook even direct door het slijk maar trok het snel weer recht door de tanden gewoon prachtig uniek te vinden.

We praten nog wat, Harry en ik, maar ik heb 'm al door. Een onverbloemd hart wat gevoeligheden op deze manier aanpakt is gewoon een voortreffelijke voltreffer!

Het was zo ver. Ik durfde de stap te maken, uitgenodigd door een vriendin ging ik naar het eerste theaterweekend. Een vrijdag en zaterdag met een groepje in een kerk in Amsterdam-Noord wat beginselen leren over theater en eens wat uit proberen met elkaar.

Toen ik binnenkwam in het lokaaltje was er een verrassend gezellige houten lange tafel waar we aan zaten met thee en koffiekannen en Belgische bonbons, van onze Belgische leraar, denk ik. Ik had het voorstelrondje gemist maar door de dag heen leerde ik al doende de anderen kennen. Het was zo tof!

In de groep is geen corona-angst en we mochten in een oefening de ruggen tegen elkaar doen in duo's en later ook de schouders als duo's flink tegen elkaar duwen, met je hele lijf dus en dan samen lopen. Het deed me wat, dat het mocht! We speelden als kinderen, lopend door de zaal, voelend hoe onze voeten voelden en stijve schouders en dan het verschil na het los gooien van de benen en armen of na het zomaar losgaan en lekker helemaal door bewegen met alles.

Het fysieke theater, het doen vanuit je lijf, past bij me.

De omgeving paste bij me, het mooie beeld van Carla met de prachtige donkerblauwe fluwelen mantel, de leraar die prachtig gitaar speelde, de spreker die zo doordacht sprak met persoonlijke voorbeelden, onopgesmukt en echt. We zaten bij elkaar thuis te zijn als in een veilige huiskamer waar Carla met een onzichtbaar bakje in haar handen de angst kwam ophalen, voorafgaand aan een nieuwe oefening. We rolden over de grond om als groep maar met drie benen en 10 handen aan de overkant te komen en we stonden in de gang in no-time een drie bedrijven mini-toneelstukje te maken met een gevonden tas en tentstokken.

Soms wist ik niks, als we moesten improviseren en ik zei dan gewoon dat ik niets wist. Iemand uit de groep liet zich helemaal gaan en speelde een erg uitgeschoten felle lerares waar we later met elkaar om lachten. Op de tweede dag trok ik mijn toevallig meegenomen zwarte pyjamanachthemd en pyjamabroek aan zodat ik in de gevraagde zwarte kleren kon rondlopen. Ik bleef in de pauze soms lekker bij de tafel na kletsen, doorkletsen of zomaar zijn en genieten van aanwezigheid. Veilige lieve mensen, die zoveel in huis hebben, zoveel hebben gediend, geleerd, gekregen en uitgedeeld, groepsleden met een subliem mooi kindje van vier maanden oud die zowat voortdurend zoet was en stil. Een veilige huiskamer waar we samen kunst in maken. Toneelkostuums hangen gezellig in de kast en ik zet nog een pot thee voor iedereen. Zoveel indrukken doortrokken van warmte. Dienende niet perfecte mensen die zichzelf zijn en daardoor anderen uitnodigen ook zichzelf te zijn als veilige basis om te gaan spelen en creatief te durven zijn. Super tof zeg!

Zou het kunnen om zomaar te schrijven, van mezelf, mijn flardes door de dag heen die me steeds weer dingen leren, geven en laten ontdekken? Ik ga het maar doen.

We liepen samen op, in de wandelgroep. De wat oudere man in zijn oranje-bruine jas en zijn stevige persoonlijkheid. Hij was nieuwsgierig en vroeg ietsje door over mijn achtergrond. Ik vertelde van mijn burn-out, vele jaren geleden, en hij vertelde tot mijn verrassing dat hij dat ook had meegemaakt.Wat hem uiteindelijk had geholpen was een wat alternatieve jonge hulpverlener die op de grond was gaan zitten om naar hem te luisteren. Toen was hij zomaar van alles gaan vertellen wat zelfs zijn vrouw niet wist.

Ik zit op de bank in de namiddag. Ik doe al anderhalve week een poging om te detoxen. Na een stroom van kennis over "vegan raw food", vegetarisch rauw eten, door mijn Iraanse zus, probeer ik door te zetten en vooral in de ochtend fruit te eten, citroenwater te drinken en warme thee. Maar niet van gekookt water.

Als ik ergens aan begin kan ik erg radicaal en enthousiast zijn, maar alles volhouden is moeilijker.

Wat me vandaag voor de zoveelste keer ontmoedigt is dat ik na tassen vol met rauwe groentes en fruit nog geen soepele stoelgang heb. Het zit nog steeds vast lijkt het en iets in mij staat dan op, ik ga naar de supermarkt en koop een melkvervanger die mijn kop koffie waar ik nu helemaal van afgekickt ben, weer wél lekker maakt, om dan maar door middel van een kop koffie een keer naar de wc te kunnen. En dát lukt. Maar ik wil mijn frustratie delen en gooi het eruit naar mijn nieuwe Iraanse vriendin maar zij wil me gelijk weer op het spoor hebben van niet boos zijn maar blij en weer doorzetten met goed eten en drinken.

Ze raadt me aan om droge vijgen in een glas water te doen en te laten wellen en dan later het water op te drinken als middel om naar de wc te gaan. De gewelde vijgen kun je dan weer blenden met appel en banaan. Hiep hiep hoera.

Ik merk hoe of mijn Amerikaanse leraar in zijn boek over boosheid gelijk heeft, dat het uiten van boos zijn je boosheid niet minder maakt. Integendeel, er is een grotere kans dat je houding van cynisch zijn en verontwaardiging je meer meeneemt in een verhard ongeloof en scepticisme, in het zich herhalende van niets helpt bij mij.

En toch heb ook ik behoefte dat er iemand luistert.. Iemand die op de grond zit en naar je luistert..

Keer op keer voel ik in mijn hart hoe onvolkomen en niet bevredigend het zal zijn om die of die op te bellen om mjin verhaal te doen. Herken je dat?

Die zal gelijk met een nieuw advies komen. De ander zal me nog meer ontmoedigen door te zeggen dat het misschien ook nooit goed komt. Weer een ander zal met zichzelf bezig zijn en sowieso niet goed luisteren. Er is er maar één die echt wijs is en het beste antwoord voor je heeft: Jezus.

Wat maakt dat ik vaak dwars ben en niet vol naar hem toe ren?

Bang dat ik niets kan horen? Durf ik het aan om echt op Hem te wachten? Durf ik de ontmoeting aan en dan mijn frustratie aan Hem geven? Hij zal me niet onjuist behandelen. Hij zal me of corrigeren in liefde waardoor ik kan groeien als persoon of troosten of iets hoopvols zeggen.

Wat een zieke verslaving om elke keer weer sympathie van mensen te willen. Het maakt dat je toch weer iets negatief over iemand anders zegt of toch zooo graag die telefoon wilt pakken. Om je verhaal te doen. Om de erkenning van hoe naar het toch weer voor je is. En het is ook naar. Het is naar voor zoveel mensen.

Zijn mijn onopgeloste issues onopgelost omdat ik niet verder durf te gaan in intimiteit met God? Net als dat ik maar voorzichtig iets vertel van mijn achtergrond, eerst eens aftastend naar iemands reactie? Wat als God mij afkapt, het niet wil horen? En wat als Hem ontmoeten daar nog weer bovenuit gaat en me iets anders geeft van een andere werkelijkheid dan die van mijn frustraties en proberen? Zoals het einde van het boek Job uit de bijbel die God eerst van horen zeggen kende maar nu pas echt van aangezicht tot aangezicht.

Als ik wat aanklungel op mijn gitaar om zogenaamd God te aanbidden en zelf ook niet meer echt geniet van een liedje spelen wil ik dat ook niet meer. Ik zou wel een kring kunnen beginnen in de kerk bij mij thuis, bedenk ik,  met als titel: for real. Een kring waar we allemaal vertellen hoe of het echt gaat met ons en dan echt met elkaar Hem ontmoeten zonder opgepoetst te zijn. Wie weet. Voor nu ga ik weer een glas warm water drinken, en eens kijken of ik wat dichterbij de Schepper van mijn sublieme darmen kan komen.

In een ongelofelijk dicht tempo heb ik een meesterwerk van een roman gelezen. Geschreven door Roma Ligocka; het meisje in de rode jas. Eigenlijk heet ze: Rominka Liebling wat ik een mooiere naam vind. Een boek over haar leven. Ze werd geboren in 1938 en maakte als klein meisje het getto mee in Polen en groeide daar verderop. Overleefde kan je beter zeggen.

Ze schrijft zo prachtig. Sommige zinnen zijn als kleine diamantjes van mini gedichtjes in een heel groot geschreven kunstwerk. Het is als een meester schilderij maar dan in woorden. Zonder ophouden haast las ik het uit. Haar schrijnende verhaal raakte hier en daar mijn verhaal, herkenning van eenzelfde pijn.

Het maakte zoveel in me wakker ook. Het schrijven over een oude commode van een bepaald soort hout waar zij en haar moeder erg aan gehecht waren. De pop die ze eindelijk kreeg en wat haar enige speelgoed was totdat een ander meisje het vast wou houden en hij stuk viel.

Hoe ze zich naar de wereld van kunstenaars en dichters, theater en decors, opera en naaien voelde aangetrokken en wilde acteren maar geen goede rollen kreeg . hoe ze uiteindelijk dat ging doen wat ze het beste kon; toneelkostuums en decors maken. Wauw zeg, wat een verhaal. wat een veerkracht om vanuit zoveel trauma een persoon te gaan zijn en dan zelfs zonder God te kennen, zo leek het. Hoe ze met kleerscheuren door het leven ging van een fout gekozen huwelijk, reddersrol, en alsmaar hard werken en door enorme pijn heengaan van stukke relaties en pijn met haar moeder. Het trok door mijn hele lijf heen dit boek, en ik heb zakdoeken vol gehuild.

Het raakte ook mijn aangeraakte snaren van de keren dat ik iets doe wat met de wereld van kunst te maken heeft. Een wereld waar dingen overhoop mogen liggen in het proces van maken. Een wereld van een planken toneel, zware fluwelen stoffen, antieke hutkoffers, versiersels, linten, scripten, onaffe teksten nog hangend in de lucht, dromen in je achterhoofd, ideeën na een dutje, lange jurken, maffe hoeden.

Hoe meer ik die kant op ga.. hoe blijer ik word, en elk vaal hokje krijgt zijn kleur.

Tja, toen ik upset was omdat er niet direct een klosje touw was, ging het om mij. Het ging gewoon om mij en mijn idee.

Ik kan me zo beschaamd voelen als ik dat soort dingen weer eens zie.

Gisteravond gingen we dansen op de aanbiddingsdansles. Op een prachtig lied gingen we improviseren. Een heel lied lang zei niemand wat maar spraken we met God door te bewegen. De stilte van ons spreken raakte me. Het voelde zo eerbiedig. Alsof we daarmee knielden en onszelf klein maakten, door stil te zijn met woorden maar we gingen wel bewegen. Ik voelde me stram in mijn lijf en wat onhandig maar ik deed maar gewoon want het ging niet om hoe het er uit zag en toen was het alsof ik steeds kronen op de grond wierp voor God. Tof. Daarna werden we uitgedaagd om een gebed voor elkaar te dansen in tweetallen. Dat hebben we wel vaker gedaan. Gelijk dacht ik,:"oh, nee ik ben moe en ik kan het niet". Maar daarna dacht ik gelijk: "nee, dat maakt niet uit, je kunt het toch niet uit jezelf."

Toen we kort deelden wat een gebedspunt was en ik naar haar luisterde had ik gelijk een indruk van wat God wou geven. Toen ik ging dansen volgde ik maar wat in me opkwam. Ik maakte een hartenklop met mijn handen bij mijn hart die steeds groter en groter werd, en vanzelf ging mijn gezicht stralen en werd ik zo blij. Mijn armen maakten een steeds groter hart en ik bracht het enorm grote kloppende hart voor haar om haar heen en deed alsof ze een alomtegenwoordige hug kreeg. Ik was vooral verrast dat ik emoties kreeg die niet van mij waren en dat het groeide als ik mezelf als het ware losliet. Je staat God toe om iets door je heen te geven. Toen zij voor mij danste was dat zo'n cadeau. Ik zag haar soepele lijf. Ik had gevraagd om te bidden voor meer kunnen loslaten en vanuit een flow leven in plaats van presteren.

Ze danste zo soepel en ik hoorde Gods woorden  door haar gebaren,dat Hij zegt: "Ik veroordeel je niet, en geniet als een kind, wees vrij.." En in haar gebaren en bewegingen zag ik ook uitgebeeld van de zorgen eens even flink aan de kant zetten. Ruimte maken voor vrijheid.

We waren samen zo dankbaar voor ons kleine groepje waarin we ons veilig voelen en voor al het kostbare wat we samen kunnen doen deze avonden. Ik maakte de profetische beweging van : chapeau, toen ik een onzichtbare hoed afnam voor onze jonge lerares die het toch maar steeds elke week weer lukt om ons te leiden.

Zo tof, om met niets in je handen of hart te gaan bewegen en dat er dan iets komt. Dat als we gaan bewegen in afhankelijkheid Hij er iets mee doet.

Vanuit veiligheid en vertrouwen durven kwetsbaar te zijn, omdat we toch al goedgekeurd zijn! Echt waar!!

Gisteren zat ik zomaar in de wat donker geworden woonkamer op de bank voor me uit te kijken. Ik had een film gezien met getuigenissen van Joodse mensen die allemaal vreselijk ziek zijn geworden van het vaccin, of er zelfs aan zijn gestorven. Het waas hartverscheurend maar ik nam mijn mobiel mee de trap op en op het aanrecht waar ik bezig was, om zoveel mogelijk van de film te zien. Soms kun je nieuws zien en het allemaal over je heen laten gaan, maar dit ging niet over me heen. De werkelijkheid van wat er gebeurt in ons land en wereldwijd is zo langzamerhand iets wat echt gebeurt, al voelt het nog steeds surreëel. De verscheurde, verpletterde levens van eerst gezonde, mooie vitale mensen ligt als een steen op mijn hart. Na een poosje verdrietig zijn besluit ik zomaar iemand te bellen om te vertellen wat er is.

Om aan iemand anders te vertellen wat voor vreselijks er is gebeurd. Maar als we praten voelt het alsof we op verschillende eilanden zitten hoewel ze later een stuk mijn kant op zwemt met begrip voor wat ik voel. Na haar eiland, van bedenken hoe het voor iedereen is, alle goede bedoelingen en visies en informatie.

Als ik later nog mijn trouwe vriendin spreek over de telefoon is er wel snel herkenning. Zij was ook verdrietig deze dag en ik voel me dicht bij haar. Ik denk dan zomaar aan de afstand tussen hoofd en hart en authentiek zijn. Zijn we niet het meest authentiek als ons voelen, denken en wil dicht bij elkaar zijn?

Is het niet zo dat Jezus ons in onszelf ook één wil maken?

Vandaag was ik gefrustreerd omdat ik een idee had bedacht voor de creatieve middag en de leiding had niet het juiste klosje touw gekocht. Ik deed mijn best om dicht bij Jezus in mijn hart te blijven en ging tegen de leiding zeggen wat ik niet leuk vond en vragen naar hoe of het zat. Toen ik weer terug kwam bij de werktafel had de stagiar een heel leuk groen met geel draadje gevonden wat ook als touw kon dienen. Boink, ik liep weer eens tegen mezelf aan. Waarom was ik niet wat breder in mijn denken?

Weet je, als ik iets in mijn hoofd heb als idee dan wil ik het zo graag uitgevoerd zien. Dat is een eigenschap van visionair zijn. Ik hunker naar het einddoel en zie de dennenappels met het vintage touw en de decoratieve stukjes hout al hangen. Als de gevoelige verstandelijk gehandicapte iets zegt over of er iets niet goed, is, of dat ik boos ben, proef ik gelijk haar loepzuivere waarneming en leg het simpel uit. Ze trekt me gelijk terug naar een plek van vrede. Ik laat het allemaal los en keer me weer eens om van mijn eisende ik. Ik heb zoveel ideeën maar mijn schouder doet zeer en ik mag mijn handen niet teveel belasten. Ik zie de beklede fietsenvelg al hangen aan kettingen, met de kerstlichtjes, het groen, de oranje lampionnetjes op de kaarsjes van de lampjes en de mooie linten er omheen. Ik zie de net gescoorde houten kerststerren al hangen, creatief versierd met frutsels of doorschijnend papier. Ik kan nog honderden andere dingen bedenken zoals mensen een bloem laten tekenen van hoe zou jij jezelf als bloem in bloei zien? Het is als een aangeboorde bron in mezelf die vanzelf gaat spuiten. Ik zou gesprekken willen hebben met mensen die vast zitten en ze de goede vragen willen stellen of nabijheid bieden of samen bidden. Ik zou de bijbel nog veel meer als een spons in me opnemen en vandaag eens veel echter God ontmoeten in plaats van maar alles achter elkaar doen wat gedaan moet worden. Maar ik was met de vrouw met de dikke onderkin en het haar in een leuke vlecht over het hoofd heen naar achter gedaan en de gevoelige opmerkingen die zo blij was met de slinger dat ze er nog één wou maken, en ik zag de nog steeds mooie bloementuin van de zorgboerderij en nam het zonlicht, de herfstbomen en het geluk van deze dag in me op. Om niet wat er niet was te laten roven wat er wel is. De keuzes van geest, denken wil en voelen die als ze één zijn met Jezus in jou vast Zijn glorie weerspiegelen, in hoe gewoon het ook is. In glimlachend aanwezig zijn en niet zo snel van streek.

In the meantime, onderweg, wil ik zoveel mogelijk authentiek zijn. Doe je mee?

Als ik een winkel binnenstap en de juffrouw achter de toonbank vraagt al snel: "Kan ik u helpen?", dan voel ik al gauw me het leven weer uit handen genomen door het systeem van vragen en antwoorden. Ik leg mijn kaart op de toonbank en zeg: " U kunt me vast helpen. Hier mag wel een postzegel op." Dan volgt de prijs, het : "ik doe hem wel voor u in de brievenbus" en de fijne dag. Het is niet overal zo, maar soms zijn er van die dagen dat het leven bol staat van vragen en antwoorden.

Mijn hart wordt dof van dat mechanisme. Het lijkt wel alsof de hele samenleving vragen en antwoorden uitademt. Alsof dat het leven is; iets bedenken wat je wilt weten en dan een antwoord krijgen. Alsof we alleen in die kaders met elkaar om kunnen gaan. Ik leef veel alleen en dat maakt mijn gevoeligheid natuurlijk groot voor iets meer dan informatie. Je wilt soms gewoon even - zijn-. Er zijn. Samen zijn. Iets opmerken waar je van geniet, of zomaar brainstormen over dingen of plezier maken.

God noemt Zichzelf de IK BEN die IK BEN. Dat vind ik zo tof en bemoedigend. Bij Hem komt - zijn - op de eerste plaats. Dat geeft hoop aan gehandicapten die niet kunnen spreken of aan baby's en peuters. Of aan mensen die niet veel meer kunnen en op bed liggen. We zijn altijd meer dan wat we weten. Toch is Jezus wel het woord van God en is door het woord alles geworden. Maar het woord is een persoon net als de waarheid, en die persoon is, voelt, leeft en is geen koude informatiemachine.

Soms roept het hele mechanisme zo'n aversie in me op dat ik het liefst niets meer wil zeggen en wou dat de nodige woorden niet nodig zouden zijn. Volgens mij is het zo in de hemel. Dan hoeven we die woorden niet meer te zeggen. Als we elkaar aankijken weten we het al! Kijk daar verlang ik naar! Geen afstompende vraag antwoord riedels meer waar ook nog eens niets op aan te merken valt volgens de wet.

Maar het leven gaat boven de wet! Als ik ga wandelen met iemand van de gehandicapten bewonder ik zijn lange oogwimpers en draaiende gezicht met een vette smile erop terwijl ik hem weer eens over de stoepjes duw. Samen snuiven we de herfstlucht op. Ik zing een deuntje, zeg vrolijke dingen tegen hem, laat hem de grasjes voelen of rol een bal over zijn armen. Contact zonder woorden, in een soort van open veld van andere regels, andere wetten waarin zijn er meer toe doet en je elkaars binnenwereld voelt meer dan elkaars buitenkantje zien. God zit ook aan de binnenkant nadat ik Hem heb binnengelaten en daar kan ik steeds mee communiceren zonder woorden, met woorden of in een geestelijke taal die ik niet begrijp maar wel kan voelen. Heerlijk vind ik dat, expressie buiten mijn kennisbrein om, het andere level. Ik warm me er aan op.

Een wonderlijk samenzijn was het, met drie ongehuwden uit totaal verschillende milieus. Onze gezamenlijke Surinaamse vriend van in de dertig met een ooghandicap die op de fietsenwerkplaats werkt. Mijn begaafde kunstzinnige vriendin die een verrukkelijk bakje havermout had samengesteld in de ochtend en die al wegrijdend op het dak van haar auto had laten staan... En ik, niet echt uit de verf gekomen arbeidsongeschikte middle-agester die er veel jonger uitzie en zo vaak ook maar met mijn ziel onder de arm rondloop. We gingen nog even wandelen na een maaltijd in de tuin. Van alles hadden we bij elkaar in de pan gedaan en gelijk was het leuk in de rommelige keuken met de schilderijen en de kapotte bakjes op de grond. Ik voel me er zo op mijn gemak. Het voelde als totale gelijkwaardigheid en herkenning van gevoelig zijn, nadenken over het leven, filosofisch zijn en soms enigszins langzaam in tempo. Vanwege de koude avond mochten we kledingstukken van de gastvrouw aan. Ze dook in haar weggezette plastic opruimbakken op zoek naar wollen truien. Ze gaf mij een heerlijke aan die thermisch warm tot ver over mijn billen viel. Hoe genoeglijk. Ook onze donkere vriend kreeg een lekker extra vest en lachend trok zij ook laag na laag over elkaar aan. Een verkleedfeestje!

Ik bewonder de kwaliteit van mijn vriendin om te kunnen delen en loslaten en ook om pret te maken om de meest simpele dichtbije dingen. Haar 'lossigheid' maakte dat we alle drie zo'n pret kregen met verkleden en de aanstaande picknick van het toetje bij de rivier steeds leuker werd.

Aangekomen bij de rivier pakten we alles uit de auto en vonden een super geschikte picknickbank met uitzicht op de ondergaande zon. We voelden ons de koning te rijk met onze warme lagen aan en het extra kleed over de benen. Genietend lepelden we verschillende yoghurts in de bakjes en keken naar de veranderende lucht.

Na het toetje gingen we nog, voor het echt donker werd, een paadje door het hoge gras lopen op weg naar een ruimtelijk vrij stuk waar je vrij over de rivier kijkt en rechts van je de mooie huizen van Elst ziet staan met hun achterkanten naar het water. De lucht was vol van Gods grootheid. Aanbiddend keek ik om me heen en toen ik thuis kwam besefte ik weer hoe zo'n omgeving vol van Gods majesteit mij het dichtst bij mezelf brengt en me voedt met dat wat ik weet in mijn geest maar niet altijd zie. Maar dan is het er volop als afdrukken van Zijn zijn. In ons nagesprek met een zalig kopje thee in het warme huis, deelden we ons samenzijn en gaven we samen woorden aan hoe de transparantie van - zijn- in kwetsbaarheid en echtheid van onze Surinaamse vriend zoveel fijns toevoegde. Het ontwapent om ook echt en transparant te zijn en niet te hoeven verbergen.Als ademruimte, lucht en vrijheid. Met het ritje terug, was het zo knus met de geluiden van de auto en de lichtjes van het dashboard en wat zoete kleine geprekjes nog die niet echt hoefden maar zomaar wat gezelligs toevoegden. Meer mens ben je samen ervoer ik aan den lijve.

Ik ben ervan overtuigd dat transparante kwetsbaarheid en durven - zijn- iets onzichtbaars kostbaars geeft aan een groepje. Priceless  en ontwapenend voor onze ingepakte iks in de van  muurtjes verzadigde  maatschappij..

Vandaag was ik te gast in een kerk een dorp verderop. Het kán weer! Ik zag er best wat oude bekenden. Na de dienst raakte ik aan de klets met de man van een vroegere vriendin en ze nodigden me uit om bij hun thuis te lunchen.

We hadden al stevige gesprekken gevoerd in de kerk, over het hoe van kerk zijn in deze tijd, over corona en de maatregelen.

Het lijkt wel een leven lang geleden dat ik met mijn vroegere vriendin in de aanbiddingsgroep zat. Wat we toen gedeeld hebben was zo kostbaar dat er een warme band overblijft voor altijd. We konden zo makkelijk weer connecten, ons verbinden in het aanvoelen van geestelijke zaken.

Ik eet zelden echt in een gezin mee en vond haar huis hartverwarmend. Niet super opgeruimd maar gezellig rommelig met de ontbijttafel nog gedekt waar we weer opnieuw bij aanschoven met schone borden. Een flinke boekenkast maakte dat ik me direct minder schuldig voelde over mijn aardige collectie; boeken zijn heerlijk.

De twee tieners trokken zich van hun telefoon af en schoven erbij. Dat blijkt een enorme zuigkracht te zijn; de telefoons. We kletsten over wat ditjes en datjes, de tuin, het huis, totdat haar man ineens hamster Dotje voor me neer zette. Hij vroeg wel eerst of ik het wou. Ik zag al gauw dat het geen rat was en was eigenlijk compleet verrast met ineens een hamster op tafel. Hij was zoo schattig. Man Bernard aaide Dotje en vertelde hoe schattig ze was. Ik vond haar ook heel erg schattig. Hele kleine oogjes en leuke pootjes en een heel zacht lijfje. Het was genoeglijk om haar beet te houden of te aaien. Ze mocht gewoon op mijn bord lopen en wat kleine restjes sla oppeuzelen.

Bernard pakte een hazelnoot en het hele gezin werd enthousiast. Er was er al een barst in gemaakt en met glanzende ogen zag ik mijn vriendin al verwachtingsvol lachen. Direct stortte Dotje zich op de hazelnoot. Zo grappig. Als je de noot wilde afpakken bleef ze hem vasthouden en dook knabbelend weg.

We hebben elkaar zomaar onverwachts ontmoet vandaag, na zoveel jaren. Bernard die over zijn werk vertelde en wij over onze fysieke ongemakken, over profetie en de tekenen der tijden. Maar toen Dotje op de tafel kwam vond ik het het meest knus en was het alsof de hele moeilijke wereld zich ontspande in een glimlach.

Je weet niet hoe of het zal zijn als je eigen moeder is overleden, totdat het je gebeurt.

Vandaag is het de vierde dag na de begrafenis en ik ben thuis aan het uitzieken van de vermoeidheid.

Als ik door mijn huis loop, komt onuitgenodigd het besef langs dat die gesprekjes er niet meer zullen zijn, die lach niet meer.

Niet meer even kunnen bellen voor een praatje of een vraag. Als kleine flitsjes van herinneringen, van geur, geluid, contact die nu niet meer zullen zijn.

Er is een onwerkelijk - leeg- boven mijn hoofd, nu beide mijn ouders er niet meer zijn.

Ik breng de dagen veelal door in stilte, vaak in bed met mooie bloemen om me heen en kaarslichtjes.

Ik kijk naar de vitrage en de geruststellende blauwgrijze muren en koester de aanwezigheid van poes Myou.

Ik heb het doorstaan, het bij haar zijn, het waken, het reizen, het in haar huis zijn waar ik maar zo weinig ben geweest.

Twee weken was ik in haar huis. Ik maakte mijn eigen plekje bij de computer vanwaar ik keek op zee met een kaarsje in het raam en mijn meegebrachte thee.

Het in haar huis zijn is als een omhulsel van haar wat in me doordringt en  zijn geur in me nalaat van wie ze was. Ze hield van glas en doorkijken, van ruimte en uitzicht. Ze hield van modern en glans. En toch ook wat knussigs aan kussens en bankbekleding. Ze hield van parfum en make-up, geurige zeep.

Weemoedig was ik me daarmee in de luxe douche. Mam, lieve mam, ik raakte je aan. Ik hield je vast in mijn hart en drukte mijn gezicht tegen je zijde aan om je te voelen en mezelf aan je te voelen op de laatste middag van je bestaan. Om je toe te fluisteren mijn dank je wels en je te vertellen over Jezus mijn lief.

Om je te omhelzen voordat je het hier verliet. En het is gelukt mam. Ik heb je gekust met mijn woorden en mijn binnenkant.

Na een leven lang nabijheid zoeken, verlangen en loslaten is er niets meer wat ik hoef, alleen maar nog nu zijn, met jou. Want nu, in je nachthemd en in je stervende lijf, nu kan ik bij je zijn en zeggen dat ik van je hou.

Het gebeurde zomaar in een flard van een dienst, tijdens het voorlezen van de bijbel door notabene een katholieke pastoor, dat ik als het ware een paar dimensies verder dacht.

Ik zocht het nog eens op. In Lucas 24 vers 25 zegt Jezus:"O onverstandigen en tragen van hart, dat gij niet gelooft wat de profeten gesproken hebben! ...En Hij begon bij Mozes en bij al de profeten en legde hun uit wat in al de Schriften op Hem betrekking had.". Twee vrouwen deden de andere stemmen en de pastoor zei de woorden van Jezus.

In mijn verbeelding zag ik Jezus staan, 2000 jaar geleden zeg maar, tussen de mensen op straat om ze nogal geïrriteerd iets uit te leggen. Snappen ze het nou nog niet..

Jezus neemt de profeten en de wet heel serieus, de mensen die eerder geleefd hebben en die openbaring hebben gekregen van God. Dat was niet zomaar iets, dat was echt en waar.

God méént het met ons! Hij staat tussen ons in en heeft Zich aan ons verbonden. Hij heeft niet nog een andere planeet in een andere galaxie waar Hij veel leukere mensen of wezens heeft waar hij zich mee verbindt, nee, wij zijn het. Hij heeft zich met ons verbonden, met die koppige, trage, onverstandige mensheid die Hij niet loslaat maar waar Hij zijn plan mee zal uitvoeren. WIJ ZIJN HET!

GOD, ja God, de Schepper van hemel en aarde, staat op straat in Jeruzalem, en hij legt het ons uit in onze taal met armbewegingen en blikken. Beter kan het echt niet. Het is alsof wij als mensheid voortdurend een andere kant op kijken, en verwachten dat God wel iets beters te doen heeft dan het zo serieus te menen met ons, maar dan trekt God ons als het ware aan de haren er weer bij en zegt: neehee, weet je nog, de wet, de profeten, alles wat ik stap voor stap heb opgebouwd om je dichter bij mij te trekken.. het gaat mij echt om jullie.

In deze tijd van de coronacrises luisterde ik weer eens een livestream en kreeg aan de hand daarvan het idee om een behangstrook op mijn raam te plakken met iets uit de bijbel erop.

En vanmiddag dacht ik aan de tekst: U komt stilheid toe O God, een lofzang uit Sion.

U komt stilheid toe. Als we maar iets proberen toe te laten van de diepte van Pasen, van de beker die Jezus heeft gedronken, de rotzooi van ons die Hij geproefd heeft en geworden is en waar Hij aan gestorven is dan is dat zo onlogisch. Het is niet logisch, dat God zelf, op straat iets staat uit te leggen aan de mensen over wat er in Zijn boek staat. Het zijn dimensies die moeilijk bij elkaar te brengen zijn, maar het kan wel. Het kan wel. En als jouw hart hongert kun je nu, vandaag Zijn stem horen in jouw huis.Want Hij meent het met ons! Hij heeft ja gezegd tegen een verbond, een huwelijk, en dat huwelijk gaat er komen tussen de Zoon en een ieder die Hem liefheeft boven al. Het is aards en het is hemels. En iedereen heeft iets van de hemel in zijn hart, want we komen uiteindelijk bij God vandaan. Daar zijn we bedacht, dus, hoé logisch is het ook alweer. Heel logisch én waar, onvoorstelbaar waar.

DE BANKPAS

Lekker weer thuis in mijn nieuwe, bij de woord en daad gescoorde, helemaal roze pyjama, met de letters 56 er op!!! ( jawel, mijn leeftijd, it's gonna be a pink year..)

l

Lig ik dus in mijn rustige kamer te ontstressen; pingt er een appje van An die haar bankpas kwijt is. "Wie is er thuis om geld van te lenen?" Ik', app ik terug.

Even later gaat de bel en staat een springerige Anneke voor de deur, die ha ha, in de startblokken staat voor een mega kunstzinnig crea-weekend! Ze is op weg om een rode neus te kopen voor haar workshop clownerie.

Hier komt haar grappige later ingesproken spraakappje: "Daar stond ik dan en ik kreeg het oranje kaartje in mijn handen gedrukt. Ontroerd en bewogen nam ik het in ontvangst en probeerde passende woorden te stamelen van dank. Dank je wel Olga voor deze royale gulhartigheid. Er staat nul euro op, zei Olga. Dat verhoogde mijn bewogenheid .. van niks toch geven; ik zal het goed opbergen! Ik pak het pasje, maak mijn jas open en zoek de meest zorgvuldige plek in mijn jas, een diepe binnenzak.. Dan raakt mijn vinger iets stevigs..mijn ontroering stijgt en ik roep het uit: Olga, Olga, ik heb mijn pasje terug!!

We lachten al vanwege de royale gulhartigheid en toen raakte onze neus de vloer van de grote vreugde." Anneke kan enorm in lachen uitbarsten met elke vezel van haar lachspieren wat erg aanstekelijk is en de diepe buikspieren weer eens meeneemt, terwijl ze verder spurt naar de kapper en  een rode neus. ja ja! Al aardig op weg Anneke in het vak van clownerie. Je hebt er aanleg voor.

MIEKE

Tussen twee 'Samos-reizen' door heeft Mieke ineens écht tijd voor een ochtendje samen koffie met taart bij de feestwinkel. ja, je hebt Mieke niet zomaar voor jezelf.. Mieke's passie is om mensen te helpen in noodsituaties en vandaar haar reizen naar het vluchtelingenkamp op Samos.

Mieke is al 82 jaar maar in de regel een sterke en vitale vrouw.

Als ik vertel over mijn vriendin Hannah die kinderen uit een weeshuis heeft gefostered en er uiteindelijk één geadopteerd, zie ik haar hart glimmen. Hier wordt zij blij van! Ze vertelt over Azië en Afrika en hoe allerlei berichten, vragen om hulp haar aanspreken en hoe graag ze zou gáán!

"Ik vind het zo jammer dat ik met mijn leeftijd zit", zegt ze. In haar hart is ze een bruisende dertiger die graag de wereld intrekt en de mouwen opstroopt! Geweldig zeg.

We praten dan maar over de hemel en wat of daar allemaal te doen is. Ik zeg: "Er is vast een groot atelier waar je eindeloos dingen kunt maken ."Want ook dat is een passie van Mieke; kunst.

Na de klets en koffietijd nodigt ze me uit om de stapel stoffen te komen bekijken die in haar gang staan opgestapeld; klaar voor verzending. Iemand had ze gebracht. Ik was al wat moe maar ga toch mee, want anders is het weg. Blijken  daar nou precies twee ongeschonden, ruim lange, precies de goede kleur verduisterende stoffen lappen tussen te zitten die ik precies nodig heb op dit moment voor mijn witte gordijnen!

De bij elkaar gescharrelde rolgordijnen lieten nog teveel licht door aan de zijkanten....

Nu is met deze ochtend mijn zoektocht naar een oplossing voltooid door de wonderen van - doorgeven-. Ik heb het de laatste tijd ook weer ervaren; als we maar blijven doorgeven, ook van niks, dan blijft het stromen!

De pianoklanken zweven nog door mijn kamer als tere rozenblaadjes in lichte en donkere kleuren, doortrokken van een zwaar zoet parfum.. De tedere, eindeloos mooie muziek kwam loepzuiver in mijn hoofd. Ik zat in mijn nieuwe kobaltblauwe skipak en een zak chips op de bank, mezelf te verwonderen over deze week en dit moment. Wat een geschenk om je opgetild te voelen in heelheid; shalom. De film ging over een prachtige jongeman die zeer talentvol is in pianospelen. Hij maakte zelf composities en zelden heb ik zulke mooie muziek gehoord.

De tonen waren zo onaards zacht en vloeiend dat er als het ware een zachte hand van God zelf door je hersenen ging en een deken van heelheid legde over mijn hele zijn. Blij besefte ik dat het terecht is dat ik zo zoek naar perfectie in kleur en stilte in mijn nieuwe slaapkamer. Perfectie...schoonheid..God

In het leven van alledag ervaar ik zomaar heelheid in het genieten van het juiste willen, in het zoeken naar Gods wil. In elke ontmoeting en in alles wat ik doe merk ik de helende zegen van het goede willen, doen en zoeken. Tastbare shalom die mijn zijn tintelend doortrekt.

De film van de jongen die piano speelde en speelde en alleen maar wou spelen.

Ik verlies iets als ik alsmaar boodschappen doe of werk. Schoonheid is nodig, stilte en tijd om te creëren. Tijd om thuis te zijn, thuis te blijven in mezelf in God en mezelf en Hem daarmee te omarmen.

Dwars door de dagen heen van nog niet goed willende benen, teveel geld uitgeven, alle lampen uit doen en in het donker liggen op de bank om alleen maar te zijn en te verlangen naar een plek, ergens zonder auto's, zonder drukte, om net als de vloeiende zware rozengeurtonen van de piano helende klanken over je zijn te ontvangen en heelheid te ervaren, eens een keer los van schuldgevoel, eindeloos schuldgevoel van de hele vermoeide wereld om je heen met alle nood,vragen en niet ophoudende appjes.

I want to be a falling star, like in the movie, by living who I am made to be en voluit te genieten, te ZIJN. Vrij zijn heeft te maken met God liefhebben en je naaste en jezelf. daarin is heelheid. Ik heb er iets van ervaren vandaag en laat al het goede kostbaar op me rusten. Wauw, dank U God,