Toch nog op pad, na een ochtend bijkomen in bed. Ik was nog keimoe toen ik wakker werd en bleef in bed tot een uur of twee. Mijn streven is nu om om half drie weg te gaan. Ik heb me zomers aangekleed, gezien de goede weersvoorspelling en een tas met van alles bij me. Thermosje thee, boterhammetje, dadels met beetje kaas erin, water, phone, extra fleecejasje voor als het toch koud is, geld voor als iets zich aandient. Zijn de banden niet goed hard. Schuur weer open, fietspomp tevoorschijn, speciaal dopje voor het ventiel. Geduld.. De fietspompslang is niet erg lang en de klik met het ventiel gaat erg moeizaam. Ik pomp één band op. Alles weer terug in de schuur, wil ik eindelijk op pad, blijkt de achterband toch te zacht. Weer de schuur los, zelfde ritueel. Het lukt niet. Ik sta inmiddels met de fiets in het zijpad, tussen twee huizen en hoor de buurman. Ik vraag over de schutting heen of hij wil helpen want het lukt niet. Hij is er gelijk en zo staan we samen gebukt over het ventiel en herhalen het gedoe met het speciale dopje. Samen gaat het goed. Ik pomp en hij houdt het ventiel vast. De voorband is ook nog zacht, merkt hij op, dus die doen we ook nog even. Hij drukt met meer kracht op de band en voelt beter dat ie nog wat lucht kan hebben. "Nu kun je een poosje fietsen", zegt hij en gelijk komt er een wonderlijk gevoel bij me binnen. Wegfietsend tast ik bij mezelf af wat het is. En ik weet het al snel. Het is zijn tederheid. Zijn woorden zijn als van een pappa die zijn kleine meid op weg helpt om een poosje te gaan fietsen. Niet een heel stuk, niet om van alles te moeten, maar gewoon om een poosje te kunnen fietsen. Precies dat stukje wat ik maar hoef.. Tederheid die zomaar iets in mij ontsluit en kleine meisje zingt, blij op weg: " Like a dad"!
Dat éne
Het is vrijdagavond en ik heb geen moed om nog eten te maken. Wél fijn om nog even een wandeling te maken, langs de huizen, de jumbo en dan naar de patatzaak. Met patatje en kroketje in een plastic zak loop ik naar huis. Alleen en wat moe, terwijl uit een auto gezellige visite met een baby bij mensen naar binnenstapt, die aan het muziek maken zijn en ook met een baby op de bank zitten.De gezelligheid stroomt me ietwat schrijnend tegemoet. Recht voor me is de katholieke kerk. Ik kijk naar boven en zie een smal kruis op de top van het dak staan. Ik denk, de wereld kan vergaan. Alles kan veranderen of wegvallen, maar dat ene blijft altijd overeind. De gebeurtenis van het kruis blijft áltijd overeind, wat er ook gebeurt. Een onzichtbare maar zeer werkelijke realiteit die reddend is voor een ieder zich daaraan vastklampt.
De boel gaat weer stromen
Soms voel ik me een kameleon. Ik vind zoveel verschillende mensen boeiend en mooi en de moeite waard. Ik kan dan ook vaak met heel veel verschillende mensen wel overweg. Geniet ook van de variëteit. God heeft elk mens mooi bedacht en ik houd ervan veel ruimte in mijn hart te hebben voor al die verschillen. Maar soms dan kom ik in de knel. Dan mis ik R U I M T E Voor goed -Olga zijn- heb ik toch specifiek iets nodig en dat haal ik dan vooral -alleen- weer in. Vandaag werd ik blij van alleen fietsen met mijn wijde schort over mijn broek en pet op. Zie mezelf in een ruit terwijl een groepje mannen me belangstellend opneemt en geniet gewoon van wie ik ben. Ik ben een beetje anders, een beetje gek, maar ik houd er van! Alleen betekent, alle ruimte om te ervaren en niets met iemand te hoeven. Alleen betekent me voeden met paarden in de wei, de kleur van het gras, de rivier dichtbij weten en ergens het water horen. Alleen door een winkeltje struinen en alle ruimte hebben om een kaart te kiezen of een steentje. Genieten van kleuren en materiaal. Op de fiets door oude straatjes rijden en Holland ervaren als in vroegere tijd, ineens helemaal spannend als in een film, het stille straatje met oude gevels en een paadje naar beneden. In touch zijn met Nederland van vroeger. Weer aan de rivier vind ik een heerlijk bankje in het gras bij de schapen en vanuit ruimteen rust gaat het weer stromen in mij. Ga heerlijk wat woorden dichten in een sms. Word helemaal blij als ik weer thuis kom in mezelf en bedenk dat ik dit ben; wat artistiek, Op mijn best als ik ruimte krijg voor inspiratie en creëren. Ik rek de geniettijd zoveel mogelijk met wat ik heb aan energie. - zwierend op de fiets - - heel veel van alles - - en ook even niets - De sluierwolken zijn veelal verdwenen en terug door het bos is er zoveel stilte en warmte van de zon op de de basten.Op de heenweg was het nog best fris. Nu een knus, warm bos om me heen, vogels vliegen af en aan. Beste tijd, eind van de middag, warm zacht licht en geen snelle wielrenners meer op het pad. Ik heb ineens ideeën voor mijn wolvilttas die ik veels te snel ging maken en waar ik het patroon te druk van vind. Ik vind weer houvast in mezelf en ontdek met wie ik wél en met wie ik niet bepaalde dingen kan doen. Met deze genietdingen heb ik ruimte nodig voor creatief, filosoferend, dromerig, zwierend, nadenkend, delend,-zijn- zijn, met ruimte, en dat kan niet met iedereen. Beter voelen met wie wat goed is blijft een uitdaging en een kunst. Je voelt het eigenlijk zelf al aan, waar het goed samengaat en waar niet. Waar er ontmoeten en plezier is en waar het stroef en beknellend wordt. Wat niet goed is voor jou is ook niet goed voor de ander. So celebrate the differences maar niet ten koste van wie je bent en moet kunnen ZIJN! such a challenge..
