In psalm 23 staat:" Uw staf en uw stok beschermen mij."

Ik vond dat altijd een wat raadselachtige tekst maar het is alsof ik het voortdurend leef.

Je hebt droomschaapjes, zoals ik, die alle kanten op willen omdat ze overal leuke bloemen en lekker gras zien.

En je hebt schapen die dichter om zich heen het gras zoeken en een rustiger leventje hebben. Het voelt alsof ik steeds tikjes krijg met de stok, als ik weer eens teveel wil, of wat afdwaal.

Mijn geweldige nieuwe vriendin is zo iemand die met verstand te werk gaat. Structuur en verstand en accepteren van grenzen.

Keer op keer tikt de Herder mij terug in een kleiner gebiedje waar het goed toeven is voor me en ik heel blijf. Och hoe hardleers ben ik.

Wat een leerschool mijn vertrouwen te vinden in Zijn weg. Door schade en schande heen daagt het licht steeds meer voor me dat ik zie hoe verstandige keuzes goed voor je zijn.

Natuurlijk wou ik wel nog in een vliegtuig stappen naar Ierland deze zomer, en me laven aan de geweldige kleuren van land en kust en heerlijk Iers eten en de ruimte van het landschap. Maar ik ga drie nachtjes weg naar niet te ver Duitsland in een lekker hotel waar we kunnen wandelen en fietsen en ik niet alleen ben op reis. Dat is financieel en qua energie te behappen en het is er mooi.

Vaders plan is het beste, en toch voel ik de tikjes, steeds weer. Wat komt het nauw te luisteren naar de zachte gevoelens in je hart. Zachte stem. Een vriendin die niet komt dit weekend, terwijl ik zelf ook eigenlijk moe ben en behoefte heb aan rust.

Aan één stuk door willen met boodschappen doen terwijl de verplichte pauze door op een pakketje te wachten me eigenlijk goed doet.

Angst voor alleen zijn maakt dat ik teveel wil. Verstandige vriendinnen doen dingen één voor één en zijn minder in gevecht met hun grenzen .Onrustig hart, ondervind telkens weer de zegen van een niet te overladen dag en een programma; just right for the day. Anderen om me heen die afzeggen, grenzen aangeven of komen aanwippen precies op goede moment. Ik ben vaak verbaasd hoe Vader anderen ook leidt, tot in details. Zoals waar een gesprek wel of niet over gaat. Het leven is dit, de hele dag door leven in contact, in alle dingen luisterend met de tikjes meebegeven. Soms soepel, volgend en soms met een stevig tikje teruggefloten worden. Soms doet het pijn en haat ik die grenzen, de beperkingen, omdat ik wil vliegen, omdat ik wil gaan. In mij rebelleert het dan me te schikken naar een tuttig, geordend bestaan. Ik houd van wild en onbesuisd. Maar ik ben in training,voor discipline,dingen afmaken, grenzen leren, de rust leren vinden om te luisteren, mijn lijf te honoreren en haar behoeftes.

Ik haat het als ik weer erg moe op een foto sta, vanwege slechte nachten of teveel gedaan. Cut, cut, cut, de tuinman die zijn wijnstok snoeit zodat ze bloeien kan. Soort haat/liefde verhouding heb ik dan met mijn structuur en grensvriendinnen.

Maar ik begin me gewilliger te laten snoeien. Straks hoop ik vruchten te plukken in een tuin die redelijk klaar is en geverfde muren en behangen wanden en een niet te moeie Olga op een Duits terras.