Toch nog op pad, na een ochtend bijkomen in bed. Ik was nog keimoe toen ik wakker werd en bleef in bed tot een uur of twee. Mijn streven is nu om om half drie weg te gaan. Ik heb me zomers aangekleed, gezien de goede weersvoorspelling en een tas met van alles bij me. Thermosje thee, boterhammetje, dadels met beetje kaas erin, water, phone, extra fleecejasje voor als het toch koud is, geld voor als iets zich aandient. Zijn de banden niet goed hard. Schuur weer open, fietspomp tevoorschijn, speciaal dopje voor het ventiel. Geduld.. De fietspompslang is niet erg lang en de klik met het ventiel gaat erg moeizaam. Ik pomp één band op. Alles weer terug in de schuur, wil ik eindelijk op pad, blijkt de achterband toch te zacht. Weer de schuur los, zelfde ritueel. Het lukt niet. Ik sta inmiddels met de fiets in het zijpad, tussen twee huizen en hoor de buurman. Ik vraag over de schutting heen of hij wil helpen want het lukt niet. Hij is er gelijk en zo staan we samen gebukt over het ventiel en herhalen het gedoe met het speciale dopje. Samen gaat het goed. Ik pomp en hij houdt het ventiel vast. De voorband is ook nog zacht, merkt hij op, dus die doen we ook nog even. Hij drukt met meer kracht op de band en voelt beter dat ie nog wat lucht kan hebben. "Nu kun je een poosje fietsen", zegt hij en gelijk komt er een wonderlijk gevoel bij me binnen. Wegfietsend tast ik bij mezelf af wat het is. En ik weet het al snel. Het is zijn tederheid. Zijn woorden zijn als van een pappa die zijn kleine meid op weg helpt om een poosje te gaan fietsen. Niet een heel stuk, niet om van alles te moeten, maar gewoon om een poosje te kunnen fietsen. Precies dat stukje wat ik maar hoef.. Tederheid die zomaar iets in mij ontsluit en kleine meisje zingt, blij op weg: " Like a dad"!
Dat éne
Het is vrijdagavond en ik heb geen moed om nog eten te maken. Wél fijn om nog even een wandeling te maken, langs de huizen, de jumbo en dan naar de patatzaak. Met patatje en kroketje in een plastic zak loop ik naar huis. Alleen en wat moe, terwijl uit een auto gezellige visite met een baby bij mensen naar binnenstapt, die aan het muziek maken zijn en ook met een baby op de bank zitten.De gezelligheid stroomt me ietwat schrijnend tegemoet. Recht voor me is de katholieke kerk. Ik kijk naar boven en zie een smal kruis op de top van het dak staan. Ik denk, de wereld kan vergaan. Alles kan veranderen of wegvallen, maar dat ene blijft altijd overeind. De gebeurtenis van het kruis blijft áltijd overeind, wat er ook gebeurt. Een onzichtbare maar zeer werkelijke realiteit die reddend is voor een ieder zich daaraan vastklampt.
De boel gaat weer stromen
Soms voel ik me een kameleon. Ik vind zoveel verschillende mensen boeiend en mooi en de moeite waard. Ik kan dan ook vaak met heel veel verschillende mensen wel overweg. Geniet ook van de variëteit. God heeft elk mens mooi bedacht en ik houd ervan veel ruimte in mijn hart te hebben voor al die verschillen. Maar soms dan kom ik in de knel. Dan mis ik R U I M T E Voor goed -Olga zijn- heb ik toch specifiek iets nodig en dat haal ik dan vooral -alleen- weer in. Vandaag werd ik blij van alleen fietsen met mijn wijde schort over mijn broek en pet op. Zie mezelf in een ruit terwijl een groepje mannen me belangstellend opneemt en geniet gewoon van wie ik ben. Ik ben een beetje anders, een beetje gek, maar ik houd er van! Alleen betekent, alle ruimte om te ervaren en niets met iemand te hoeven. Alleen betekent me voeden met paarden in de wei, de kleur van het gras, de rivier dichtbij weten en ergens het water horen. Alleen door een winkeltje struinen en alle ruimte hebben om een kaart te kiezen of een steentje. Genieten van kleuren en materiaal. Op de fiets door oude straatjes rijden en Holland ervaren als in vroegere tijd, ineens helemaal spannend als in een film, het stille straatje met oude gevels en een paadje naar beneden. In touch zijn met Nederland van vroeger. Weer aan de rivier vind ik een heerlijk bankje in het gras bij de schapen en vanuit ruimteen rust gaat het weer stromen in mij. Ga heerlijk wat woorden dichten in een sms. Word helemaal blij als ik weer thuis kom in mezelf en bedenk dat ik dit ben; wat artistiek, Op mijn best als ik ruimte krijg voor inspiratie en creëren. Ik rek de geniettijd zoveel mogelijk met wat ik heb aan energie. - zwierend op de fiets - - heel veel van alles - - en ook even niets - De sluierwolken zijn veelal verdwenen en terug door het bos is er zoveel stilte en warmte van de zon op de de basten.Op de heenweg was het nog best fris. Nu een knus, warm bos om me heen, vogels vliegen af en aan. Beste tijd, eind van de middag, warm zacht licht en geen snelle wielrenners meer op het pad. Ik heb ineens ideeën voor mijn wolvilttas die ik veels te snel ging maken en waar ik het patroon te druk van vind. Ik vind weer houvast in mezelf en ontdek met wie ik wél en met wie ik niet bepaalde dingen kan doen. Met deze genietdingen heb ik ruimte nodig voor creatief, filosoferend, dromerig, zwierend, nadenkend, delend,-zijn- zijn, met ruimte, en dat kan niet met iedereen. Beter voelen met wie wat goed is blijft een uitdaging en een kunst. Je voelt het eigenlijk zelf al aan, waar het goed samengaat en waar niet. Waar er ontmoeten en plezier is en waar het stroef en beknellend wordt. Wat niet goed is voor jou is ook niet goed voor de ander. So celebrate the differences maar niet ten koste van wie je bent en moet kunnen ZIJN! such a challenge..
We hadden elkaar eindelijk weer eens aan de lijn. Het leuke met haar is onze gemeenschappelijke - geen held zijn in het koken voor anderen-. Net als gastvrouw zijn. Ook zoiets wat slechts onder bepaalde voorwaarden vlekkeloos verloopt. Of liever gezegd: ontspannen. Ik vertelde hoe ik dapper een salade voor mezelf ging maken op mijn nieuwe werkplek, met rijst, en dat ik dat eigenlijk al heel spannend vond. Mijn verhaal vond gelijk bijval met haar anekdote over haar eerste keer koken bij cliënten. Ze had hutspot gemaakt, gewoon 20, 30 minuutjes alles bij elkaar in de pan en lekker koken. Vond de vrouw des huizes de wortels niet goed gaar en mikte alles in de kliko.Tjonge, da's effe slikken voor je selfesteem. Gelijk na haar verhaal beginnen we heerlijk te lachen. Ik geniet altijd wel van de band die het schept als er gemeenschappelijke zwaktes en angsten zijn. Als we samen wandelen komen de verhalen ook altijd lekker los. Van komende spannende logeerpartijen en gastvrouwmomenten die je niet maar zo, hups in duikt, maar waar altijd een goed, in de rust bedacht, plannetje voor nodig is wat dan stap voor stap een haalbare overwinning wordt. Dat soort dingen brengt je eigenlijk dichter, of anders bij elkaar dan successen delen. Je geeft je wat bloot; ik denk dat dat het is. En met een succes houd je je kleren meer aan. Net als met die vriendin vandaag die op de bank vertelt van rouw en verdriet. Van niet vervulde wensen en wat het met haar doet. Ik deel ook mijn verdriet, soort laten sterven maar, van al zo lang gewenst verlangen. Zij had toch nog hoop voor mij, maar het samen stilstaan bij ons verdriet, in de veiligheid van de vriendschap vind ik een kostbaar geschenk wat je hart ergens weer vleugels geeft. Omdat het er heeft mogen zijn.. Een andere vriendin geeft zich ook altijd wat bloot, vind ik, als ze de aanmaaklimonade voor me neerzet in een mooi glas met schapen erop die ze gekregen heeft. En even later vraagt ze voorzichtig of ze het niet had moeten roeren. Ze doet een pittige studie en heeft verantwoordelijk werk. Maar zoiets vraagt ze, niet zo heel zeker van zichzelf en dat vind ik een geschenk. Net als toen we gingen kamperen en zij vroeg hoe of je een knoop maakt in een scheerlijn. Nou ik ben ik ook niet zo'n alleskunner maar die wist ik nog wel. Haar vraag ontdeed mijn hele hart van elke defense/verdediging en maakte me zacht en open. Elkaar onze zwaktes toevertrouwen, soms in de teerheid van een verdrietig hart en soms met een klaterende lach. Wat kostbaar!
We liggen gezellig naast elkaar, vriendinnetjesachtig op het warme golvende waterbed. Boven ons hangen spiegels. Ik kijk erin en zie alleen onze lijven zonder voeten en hoofd. Mijn benen en heupen lijken vol, gevuld, dik haast en groot naast haar staakjes, krom gebogen. Twee meiden, zo'n verschillend lijf; even waardevol. Ze geniet als ik me gezellig installeer met een lekker kussen en als een vriendin, ín voor een heerlijk uurtje kletsen, genoeglijk naast haar kruip en zomaar van wal steek. Als ik moet gapen gaat ze lachen. "Ik ga gewoon even een tukkie doen" zeg ik, "boffen wij even, lekker op het waterbed en anderen maar werken." Wat is het mooi, voel ik, om uit te gaan van gelijkwaardigheid. Niet van bovenaf, maar naast de ander, nu heel letterlijk; ernaast! Samen mens zijn, alleen heb ik armen die het doen en kan ik haar koude voeten lekker warm maken. Zoiets. Ik wissel het zijn met Evelien af met Charlie die tegen de muur op zijn vaste stekkie heerlijk zit te genieten van de muziek, het gedempte licht en de snoezelsfeer. Als ik naast hem zit, allebei lekker de schoenen uit, geef ik hem een open hand en legt hij zijn hand erin. Ze zijn zacht en soepel; zijn handen. Ik masseer ze wat met lotion en voel het verschil tussen man en vrouw. Bij haar komt alles heel nauw en is het attached ( verbonden) aan allerlei gevoelens, ervaringen en bij hem is het allemaal wat makkelijker; minder ingewikkeld. Iemand legde dat eens uit, dat vrouwen spaghettihersens hebben waarin alles aan van alles gekoppeld is, terwijl het bij mannen meer rechte lijnen zijn zeg maar. Heel anders dan de 'spaghetti'. In het zijn bij hem stel ik me innerlijk anders op, omdat hij een man is. Iets meer afstand en net effe anders aanraken maar wel ook nabijheid en diepgang geven. Vooral in de wisseling tussen hun twee merk ik dat heel duidelijk, dat bij haar het gelijk weer vertrouwd is; hetzelfde. Hij pakt mijn hand, legt zijn ene hand eronder en zijn andere erbovenop. Hij doet dit uit zichzelf en het is als het ware praten met ons lichaam. Mooi en het maakt me nieuwsgierig. Ik ga het aan en er gebeurt zomaar van alles onverwachts. Hij duwt zijn voet tegen die van mij en zet wat kracht. Doet dit een paar keer en dan weer legt hij een hand op mijn voet. Ik vind het bijzonder dat onze voeten elkaar raken, voelen, de zolen tegen elkaar. Zijn initiatief voelt als zijn deel in het gesprek. Ik reageer met aangaan van contact in het voelen van zijn aanraking, dingetjes zeggen en hem ook aanraken.. Later legt hij zijn hoofd zomaar bij me neer, op mijn schouder. Ik voel iets van zijn zijn, zijn opgewekte innerlijk, maar ook de zachtheid van zijn beweging, het tere. We kijken samen naar de honderden kraaltjes die door een soort zandloper naar beneden rollen, gefocused op het geluid, het ervaren. Steeds weer de uitdaging om te blijven voelen, hoe lang je iets doet, waar iemands behoefte ligt en waar je kan uitdagen en prikkelen. Soms is niets doen, en alleen laten zijn, samen zijn, juist ook een geschenk. Even geen programma of iets moeten. Ergens vind ik het ook wonderlijk te ervaren dat het me niet verveelt, en dat er zonder woorden over en weer er een ontmoeting is met diepgang, vertrouwen, geven en ontvangen, plezier en zoeken naar grenzen. Grapjes en troost. Vriendschap en liefde. Hun blijdschap in hun eenvoud en kwaliteit als mens is verkwikkend en verbazend eigenlijk. Gods wondertjes.
ik wil zoveel, teveel, zo grensoverschrijdend gevaarlijk veel
From tranquility of heart life erupts.
Die had ik laatst bedacht. Ik zit te vol, met plannen, met wensen, met mensen. Terwijl ik weet dat de kwaliteit die ik kan bieden altijd vanuit rust en stilte komt. En dan loop ik vast, in moe zijn, gewoon bekaf, in grenzen overgaan en mijn maag voelen trekken. Zat ik in de tram, op weg naar net bevallen vriendin met hele kleine zelfgemaakte babyslofjes in mijn tas, die zo leuk zijn om nú al te geven.., merk ik dat ik eigenlijk te moe ben. Maar ik zit wél al in de tram. Een schietgebed helpt dan echt, want de halte van de lange straat bleek vlak bij hun huis te zijn en mensen op straat hadden gezegd welke tram ik kon nemen omdat mijnOV-fietskaart niet geactiveerd was. Uiteindelijk keerde dit ook weer ten goede want zodoende hoefde ik niet 's avonds nog ingewikkeld Amsterdam door te biken/bikkelen. Door de kalmte en rust van de gelukkige kersverse ouders, op een knus plekje, samen op de bank, was het een ontspannen bezoek.De tram, slechts een piepklein stukje van hun huis, bracht mijn zeer moeie ik vervolgens naar Amsterdam Zuid waar ik gelijk op een bank kon neervlijen en enorm verwend werd met een verrukkelijke maaltijd, zalig wijntje en gewoon heel veel liefde. ( = niet gewoon maar heel bijzonder!) Ook nog weer bij het station later afgezet en zo kwam alles nog goed van mijn risico nemende, niet goed doordachte plan. Ik zie het bij anderen, hoe ze zich beperken, begrenzen en dingen afmaken. En ook hoe ze fris zijn en stevig in wat ze wel doen terwijl ik weer eens met schele ogen en pijnlijke nek op de bank zit. Een paar dagen geleden liep ik nog jubelend bij de buurman naar binnen dat ik naar Frankrijk ga van de zomer! Daar heb ik dan zo'n zin in ( als het er nog van komt overigens ; paar uurtjes voor niks gebrowsed op Bretagne en eurorelais- huisjes..) Ik wil weer naar de cliffs en op adventure, maar wat van een wat fatsoenlijker afgemaakt huis en iets van werk opbouwen? Gisteren was de trap afkrabben weer een niet gehaald doel.. Zodra ik wat energie heb, springen al mijn verlangens tegelijk naar voren en wordt het een chaos. Ontmoedigd en vermoeid voelt het dan ineens alsof het allemaal ook niets voorstelt wat of ik doe, terwijl ik eergisteren nog zo bijzonder bij een jarige zieke mevrouw heb gezeten, aan haar bed. Ook weer na een schietgebed om kracht. Het lijkt zo saai soms, zo burgerlijk gewoon. Ik bedoel, het binnen je grenzen blijven en alles één voor één en niet teveel. Toen ik, na een wandeling met thee door het park, genietend van uitzichten en vriendinnentijd, ook nog bij andere -op de route/leuke vriendin op een mooi plekje wonend - aan tafel zat, aan een met liefde gemaakte maaltijd die ik bijna niet op kon ( té moe gewoon, ja erg hè), zei ze glimlachend: "Soms denken wij het gewoon beter te weten en willen we gewoon wat anders". En zo is het maar net, en dan kan Hij weer opdraven met extra kracht, voorbidders en hulp, terwijl ik hartstikke spannend eigenlijk, een nare rit door het donker maak naar huis. Stubborn, hardleerse, levenslustige, erop uit willen trekkende, verlangende ik die vaak gewoon in bed ligt bij te komen, met even helemaal niets. Will I learn? Het is een beetje zoals Wayne eens zei: "Als je misselijk bent van drie bolletjes ijs neem je er vanzelf maar één in het vervolg." Omarm je woestijn en en het wordt een oase, zei weer iemand anders. Ook een mooie, nou mijn creatieve geest nog beteugelen. Proost, op evenwichtiger tijden!
Die laatste vriendin, die zelf bijna dominee is en een agrarische achtergrond heeft qua opleiding en afkomst, had wel een leuke mop over een Groningse boer. De dominee komt op bezoek en zegt tegen de boer: "Door de genade Gods heeft u een mooi stukje land liggen". "U zou het eens moeten zien dominee, als het alleen maar genade was"
Ik kwam aangezwierd, om half twee, in mijn lange wijde rok. Hemd en shirt erop, haar in een clipje. "Fijn", bij de cliénten zijn; snoezelen. Het was mooi weer en bijna de hele groep zat al geparkeerd in de zon. "Ga maar in de zon zitten, Olga", zei Janneke. "Nou graag". Heerlijk om te 'zijn' met andere 'zijners'. Richard, de stagiare, showt me de belevingstuin waar gongs en plastic ballen de boel geluid en kleur, beweging geven. Borrelend water en geurende plantjes. Ik laaf me aan het 'zijn'. Het feit dat niemand van de cliënten praat vind ik prettig. Het focust je contact op voelen, kijken en horen. Als ik ze aankijk en hun naam zeg, klaren ze op en geven een lach. We hebben pret met jassen aandoen. Hun dubbelgeklapte armen slippen niet zomaar in een mouw, dat gaat met stukjes en beetjes en grappig gewurm. Ze lachen er zelf om. En dan is het zo lekker gelijkwaardig, het contact wat je hebt met hun geest, hun -zijn-, en hoe we samen met hun lijf omgaan, in tedere zorg maar ook met leuke humor. Ik vind dat fantastisch. Even later rijd ik Evelien over de stoep en door de tunnel bij het spoor. Ik hol een beetje en ze hobbelt in haar stoel. We lachen om de vaart, ik zing een liedje en húps, duw de stoel weer omhoog. Het contact is zo licht, zo vanzelf. En vandaag is er zon, warmte, open gekomen bomen. Met Madelief rijd ik wat door de belevingstuin. Bij de bamboegong opent ze een oog en volgt de beweging. Heel subtiel. Een poosje boeit het haar en dan is ze moe. Het is het samen zijn in hun beleving van bewegend hout of een plastic bal met kleuren. Het voelen van de hobbels in de vaart, geluid van voorbijgaande auto's. Het geparkeerd staan in de zon en wachten op een sipje koffie uit een spuit en de zoveelste vriendelijke naar je toegebogen lach. Vrolijke woorden, lachend gesprek. Te groot stuk banaan in de mond gestoken waar Saria moedig in rondhapt wat er heel komisch uit ziet totdat ze er zelf gewoon wat uitgooit. En dan, tot slot, vleit ze zich als een kleine baby tegen mijn warme zwarte shirt aan en sabbelt zowaar. Ze knuffelt zich tegen me aan, drukt haar lippen op mijn wang en zoekt zó naar koestering. Ik denk ook dat ze zich even niet zo lekker voelde. Alle drie zijn we ontroerd en voelen met haar mee. Ontroerd door haar openlijk zich geven aan mij, en ik, ik laat haar toe en troost haar wat. Streel haar zachtjes, geef een kus. Warme middag in de zon. Zoveel licht en tederheid. Marianne schommelt lekker lang in de speciale schommel waar je als een kuip in zit. Charlie heeft last van zijn buik. Klaas staat in de kamer voor weer wat rust. Alles komt zo nauw, ieders hart is zo mooi en zacht. Zachte middag, versierd met kleine zachte pret en lach..Gelaafd aan de rust, onderlinge liefde, overgave in vertrouwen, wandel ik de zon weer in.
P.s Ik heb de namen van de cliënten veranderd voor hun privacy.
Het leven zit soms raar in elkaar. Kijk, wát ga ik doen op mijn eerste vastendag? Juist, éten inslaan. De avond ervoor heb ik namelijk gelezen dat groente en fruitsappen erg belangrijk zijn tijdens het vasten, en dat rauw fruit ook een goede ochtendstart is plus glaasje water met citroensap. Dus haal ik tasjes vol bij de goedkope marokkaan om smoothie te maken en een 'vegetable broth" en pik ook nog van allerlei ander lekker gezonds mee. Krijg er weer helemaal zin in, in de raw food en other foodhabits. De eerste avond was ik daar enthousiast mee bezig; een pan vol groentes choppen, half uurtje koken en dan laten afkoelen. Met een vriend een gesprekje over tien dagen vasten met Herman gehad, en hoe ze dat daar dan doen met de dure groente en fruitsappen, met 30 euro conferentiekosten. "Misschien staat er wel iemand groentes te choppen", zei hij ludiek. Grijns. Maar goed, ondanks mijn drukte met eten kwam ik zeker toe aan bijbellezen en gebed en voelde ik toch mijn terneergedrukte geest opleven en krachtiger worden. Gelijk sla ik door, doe teveel en slaap bijna een nacht niet waardoor ik nogal brak aan mijn zalige sauna-uitje begin, de tweede dag. De dag ervoor had ik namelijk een heerlijke wandeling door het onbekende Leersumse veld gemaakt en veel schone lucht ingeademd, ook een aanrader tijdens vasten. Toen, helemaal rozig, na 21.00 uur nog badslippers gaan lenen; tochtje door de kou, net teveel dus. Nogal brak dus in de sauna,Vegetavbe broth in de thermos, appeltje en banaantje voor wat kracht. Voel het verlangen naar een heerlijk bakkie koffie verkeerd, als ultiem begin. Ik sta het mezelf toe; in mijn badjas, bij het raam, grand fauteuil, zonnetje door het raam..cadeau! Tijd voor gebed. Zit helemaal alleen. Intieme tijd met een niet ingeplande koffie die ik net met een lichte hoofdpijndag uit mijn systeem had. Geeft niet.Achteraf was dit eigenlijk het meest intieme moment. Twee dagen 'vasten', morgen nog wat restjes smoothie en broth. Het was een succesje. Wat ik ontdek is dat als je moeilijke dingen gaat doen in Gods orde en met wat kennis en rust, dat ze dan niet te zwaar zijn. Het is een geheim waar je in moet binnen gaan om het te ontdekken. Het is een voortdurend leren en luisteren, fouten maken,voelen en doen. Leven vanuit je geest is Koninkrijksleven. Als toefje op de 'broth' zag ik 's avonds foto's van vroegere basisleidster op internet. Een hele serie van hun verblijf in Zuid-Afrika. De kleuren en composities spetteren mijn scherm af. Wat een feest, wat een rijkdom. Haar foto's vertellen me van haar geloof en vrijheid, van overdaad en beauty. Ze maken zomaar wat meer ruimte van binnen bij mij voor geloof in een heerlijk leven wat God wil geven als ik haar lachende gezicht met maffe brillen zie. Tegelijk is dit de avond, de laatste avond waarop een lieve zus in 't geloof voor 't laatst nog twee borsten heeft. Vandaag heel veel borsten gezien, allemaal twee stuks, en dacht aan haar. Gebeden liggen voor Zijn troon. In de sauna werd vandaag Gods lof gezongen en verrassingen zijn er altijd weer. Straks krijgt kinderloos echtpaar misschien een klein babytje, als pleegouders. Een ander echtpaar ziet eindelijk schot in een eindeloze adoptieprocedure. Jezus spreekt over mensen die het Koninkrijk binnengaan en met Abraham, Isaäk en Jakob aan tafel gaan zitten. Ja, dacht ik, Abraham, die heeft tot zijn 99e gewacht op een belofte. Waar was al dat wachten goed voor? Maar hij wordt wel genoemd als iemand waar we mee om de tafel willen zitten, uiteindelijk En dat is nou weer dat binnengaan, die andere kijk, andere ingang, ander gevoel. Eeuwigheidsperspectief. De geest en niet het vlees. Vasten in de sauna; what a mix.!
Het is koffietijd op de groep! Alle cliënten worden verzameld in hun rolstoelen of gewone stoel. Ze staan in een soort halve cirkel om de tafel heen met hier en daar wat ruimte ertussen en daardoorheen zitten wij als medewerkers en vrijwilliger, stagiar. Zij zitten/liggen en kijken rond. Praten lukt niet, kunnen ze niet. Maar het is koffietijd! Voor één iemand wordt de lauwe koffie in een spuit omhooggehesen en dan voorzichtig krijgt ze drinken. Een ander krijgt niets omdat de prikkel teveel is. Weer een ander kan zelf uit een beker drinken en neemt af en toe een slokje. Het heeft een grappig effect op mij. Wij kletsen wat en zij zijn er bij. Het is toch een geheel; een wonderlijk geheel. Ik houd van de aanvaarding, dat het is zoals het is en dat dat goed is. Er is een prettige sfeer, vredig, plezierig met toch een voortdurende oplettendheid op ieders welzijn. Vanuit ontspanning wordt het meeste opgepikt en ontspannen benoemd/gedeeld. Zoals dat iemand moe is, onrustig of juist blij. Er staat een blik met koekjes en soms krijgt iemand wat stukjes. Anderen weer niet. Zelf hoef ik ook niet altijd persé. Ik zit op een kruk en kijk wat rond en glimlach naar deze en gene.Of meng me wat in een gesprek. Het is tóch een echt koffiemoment, in het gebeuren van samen ervoor zitten, maar nét effe anders.
Ze zat met haar stok in het stoomhok, iemand al echt op leeftijd in zwart badpak gehuld. Assertief zocht ze voor zichzelf een plek waar ze haar benen kon strekken. Ze was dik aan het woord, over ministers die hun taken niet goed doen of spraakles nodig hebben. Zonder doekjes erom te winden gaf ze haar repliek. Die zou dit en die zou dat. Het had echter ook wel wat fris, deze ongezouten kritiek of mening, gewoon omdat het onderbouwd was en ze maakte me aan het lachen. Hele verhalen kwamen los over gemeenteraadsleden die maar goedkeuren dat er gebouwd wordt op zeer beschermd natuurgebied en alles wat daardoor verloren gaat aan landschaps- en archeologische waarde. Deze dame was ongelofelijk goed onderlegd en dat dwingt bij mij wel respect af.. We verlaten het stoomhok en zij gaat onvervaard onder de ijskoude douche met haar oude lijf, waar ik even geen moed voor heb.Wat een warrior deze vrouw. Later zie ik haar weer, onder het solarium. Ze keert zich op haar zij en al gauw is ze weer aan de praat. Tsjonge, jodendom, katholicisme en protestantisme, kruisjes op een grafsteen wat verboden werd en christenen die orthodoxen vervloeken en Maria die geen gewone vrouw was en de grootste bibliotheek ter wereld in Rome en het grote verval van deze tijd en de zekere conclusie dat we in het laatst der dagen leven. Ze heeft in haar eentje wel vijf jaar lang protest gevoerd! Ik luister en laat alles wat langs gaan in mijn hart. Ik zie haar ogen warm worden als ze het heeft over een statement, iets wat absoluut zo is, alsof dat haar meer verwarmt dan Jezus zelf. Als ik tegenwerp dat we elkaar in de essentie kunnen vinden en elkaar kunnen laten in verschillende meningen en dergelijke, reageert ze gelijk met een fel nee. Jezus heeft het ons voor geleerd en het gaat om...de eucharistie..en ze legt precies uit hoe of we dat moeten interpreteren. Hoofddingen, denk ik dan, waar is het ontmoeten van het hart? Mijn hart voelt groot genoeg om mensen te laten in wat voor hun als waarheden zo belangrijk zijn om verder te zoeken naar wat er leeft in hun hart, en te kijken naar wat er voor iemand het belangrijkst is op dat moment. "Niet zwijgen", zei ze, daar gaat het fout, als lieve mensen zwijgen. Dat is zo gek nog niet gezegd. Na drie keer aangeven dat ik nog even zwemmen wil, laat ze me jammerlijk gaan, nog veel andere onderwerpen brandend op haar tong. Hè, in het buitenbadje zwem ik lekker alleen nog heerlijke baantjes in de regen en gooi alle woorden van me af. Vrijheid in living loved, ruimte in mijn hart. ( mocht van haar ook niet; Engelse woorden erdoor gooien;" Onzin! de Nederlandse taal is zo rijk", was een gedoe om te koketteren volgens haar, maar ik enjoy het gewoon.
Ik sliep in (waarschijnlijk) hetzelfde bed als de mij bekende Amerikaanse schrijver die bevriend is met de eigenaar van dit geweldige huis, in de bergen bij Wicklow. Drie honden, een poes, twee woonkamers, een fourwheeldrivecar en veel land om het huis heen. Kippen ,een houtschuur en een blokhut waar dochterlief muziek maakt/composeert voor tekenfilms. Houtkachel erbij; isn't it a story from a book? Impressive; twee dochters die professioneel werken in de muziek. Hij voormalig pastor van een kerk en leraar wetenschap. Mensen met smaak en kennis. Zijn warme bruine ogen vertellen me dat hij Jezus kent, rust in Zijn liefde en zo voelde ik me aardig op mijn gemak. Gelijk de eerste dag lag ik al languit bij ze op de bank en roerde even in de soep zodat die niet aanbrandde en knuffelde met hond Lucy ( erg lief!) 's Avonds moest ik gewoon huilen, want eindelijk was er iemand die me heel veel van Ierland kon vertellen en hoe God dit land bezocht heeft met een golf van Zijn Geest, over héél Ierland, en hoe de katholieke kerk dat niet kon hándelen. Het doet pijn van binnen, in mijn hart als ik van alles hoor. Pijn van een passie, iets dieps, als een vurige liefde, een verlangen. Tranen bleven stromen als ik vertel ervan en als ik hang aan Davids lippen die me zoveel weet te vertellen. Buiten, als we wandelen en de machtige bergen me ook intens raken, beroeren met iets van de majesteit van God, Zijn kracht, Zijn verhevenheid, barst mijn hart zowat van geluk en verwachting. Zoveel verwachting heb ik voor dit land. Promises that are made to be fullfilled. Alles wacht.. Het barst ook van het water om ons heen na maanden van regen. Dikke watervallen in plaats van het gebruikelijke stroompje uit de rotswand en een kolkende rivier. Schaapskudde wordt heel smoothly bijeengedreven door een ervaren sheepsdog. We lopen in onze regencapes in beetje wind, niet te koud en mijn ene bergschoenzool begaf het plots, liet los, dus loop ik nu mank. Ik wil zoveel zoveel. I'm so happy", zeg ik spontaan. Ik wil nog zoveel meer bergen en wandelen en uitzichten en Ierland en houtkachelgeur en lekkere soep en voor elkaar bidden en dit land voelen. Het voelt als een betere jas om me heen. Dichter bij mezelf en bij God, vrijer. Mijn hart zo vol. Ach wat houd ik van de leuke dorpen, het échte eten, de heerlijke taal en het land, het land. "It's addictive", zeg ik in de auto. Ik wil er weer heen, als je ervan proeft wil je meer en meer. Maar goed, money runs out en 'k slaap niet goed ondanks de heerlijke bedden en Ierse wollen dekens nog bovenop het dons en complete rust. Ik wil teveel, teveel, teveel ,only have these few, few days. Maar Vader weet, en gelúkkig ga ik met veel vrede weer terug in the plane. Back in Holland, I've got work to do, in de drukke lage landen. De bergen wachten in mijn hart.
Ik zie zo'n leuke vrolijke jonge vrouw in je. Ik zie je met vlotte kleren aan, lachend in een winkelstraat, converserend met mensen; even het middelpunt, vanwege je uitstraling en hartelijkheid. Ik zie je met een vrolijke sjaal, terwijl de wind in je gezicht waait en je onderweg bent naar je gezin; net nog gewerkt. Evelien met allerlei interesses en vrienden. Je leuke blije lach. Ik zie je lachen met vriendinnen, aandachtig luisteren en begrijpen. Plannen maken voor een bakkie doen met iets erbij. Effe iets delen, een hugje en je gaat weer verder.
Monique ligt op het waterbed in de snoezelruimte en lacht. Donkere haren en een wat schrale huid, van de longproblemen ook. Misvormde handen als het ware dubbelgeklapt, zo mager als maar kan. Je kromme lijf en koude voetjes. Ik houd je vast en warm je met mijn warmte.We wiebelen samen op het waterbedmatras, genieten van het zachte licht, muziekje en lichtpilaren. Masseer je voeten tot ze warm zijn en klets maar wat. Zing wat voor je en kijk je blij aan. Zie je ontspannen en stralen.Al kan je niets zeggen en niets doen, ik meen toch wat te zien van wie je bent. Door al dat niet kunnen heen ontmoet ik jou, Evelien, en hebben we net zo'n soort van -op straat ontmoetmoment- in the middle of life.Twee vrouwen..
P.s Ik heb haar echte naam veranderd met het oog op haar privacy
Ik ren de donkerbruine versleten oude kroegtreden af op zoek naar de plee om mijn legging uit te doen( onder mijn broek). Opschieten, hurry up, want de band speelt veels te leuk. Het is iedere keer uitpellen geblazen, van buiten naar binnen, in de warme pub waar sommigen in hempjes zitten. Donzen jas, wollen trui, handschoenen, sjaal, alles kan uit, opproppen op een barkruk, dikke rugzak bewaakt door tafelgenootjes, wat geld in kontzak en dan je weer door de mensen heen duwen op zoek naar een plekje om samen met Hannah beetje uit ons dak te gaan. Toffe muziek, steeds sneller, gitaar, banjo, accordeon, fluit, bodhran, viool. Pinten bier; beetje duur, en vrolijke stemming. Yeah, we're in Dublin en het stikt van de muziek. Vol is mijn hart van alle mooie winkelpuien, straatlantaarns, wolwinkels, leuke eettentjes en zalig taartje in organic bakkertje. Súper om in Bewleys, Graftonstreet ons te goed te doen aan overheerlijke sodabread en soep en voortreffelijke salade, naast de amazing windows. We hebben de stad steeds meer door; van hoe je waar komt. In het begin een beetje een doolhof maar de tweede dag zijn we al gevorderd. In een leuke pub, niet ver van het hotel,( Celt, Talbotstreet) gaan we als derde kroegje van de avond naar binnen en de gezelligheid van soort huiskamerbankjes met kaarsen in wijnflessen en mensen kletsend om de muzikanten heen is zo vervrolijkend en uitnodigend, van "Kom er bij!". Hier is ruimte om te dansen. Wijntje erbij en lekker losgaan. "We kunnen zo gek doen als we willen", roept Hannah, " niemand kent ons! Ik neem het ervan, nergens aan denken, alleen maar reageren op de muziek en helemaal los worden in je lijf. Dan is er een oudere man ( tegen de tachtig!) bij de bar die met me gaat dansen. En erna een jongere man. We draaien rondjes, zo van inhaken en hupsakee, maar hij leidt ook in de dans, heeft ervaring. Maakt me wat verlegen want dat kan ik niet goed. Maar dit is Ierland, hier is geen oordeel, hier is warmte en mogen zijn. Mensen kijken en lachen. Ik hups in een reipas langs hem heen. Gráppig! Andere man heeft hele zachte handen en is zacht in zijn bewegen en grappig. De vrouw met de gitaar zingt heel apart, ze galmt in stukjes, een heel eigen geluid. Eerst vond ik 't niet mooi, maar ze doét het, stort haar hele hart erin, en haar zingen verbindt ons mensen in de pub. Hannah en ik dansen tot we niet meer kunnen. Nog wel drie keer met de oude meneer ook en tot slot, the last song, raakt mijn voorhoofd de zijne, beetje apart maar voelt als een verbond voor mij: Ierland-Holland. Laatste song of the night, al twaalf uur en iedereen gaat staan. De rolluiken zijn naar beneden. Groene vlag met een harp met Ierse tekst met zoiets als:" speel de harp" erop. Vreugde in de pub; gewoon plezier! Verbinding in muziek en dans en heel veel glazen bier Dublin, Ierland, we rocked the night away. Bezweet en lachend naar ons bed. Night of musicpleasure in my heart will stay.
Ze kwam even een jasje en een blouse halen die ik op marktplaats had gezet. Ik was nog in mijn pyama, aan het bijkomen van mijn Ierlandreis, maar dat geeft niet. Vest erover en klaar. "Kom maar mee naar boven", zeg ik, loop voor haar uit en trek een vuilniszak uit de kast. We kletsen en zij trekt haar trui uit en vertelt hoe ze veertien kilo is aangekomen van het niet roken en dat ze geen zin heeft om allemaal nieuwe kleren te kopen. De blouse past, alleen iets krap bij de oksels, volgens mij, maar dat deert haar niet. Dan het jasje, ze pikt het op, trekt het aan en het zit als gegoten. Ze staat voor mijn spiegel in de gang, één van top tot teenspiegel, zeg maar en we vinden het allebei tof dat het jasje direct zo goed past. Ze trekt de boel weer uit en vertelt over haar passie voor chips en hoe ze daar de kilootjes van aankwam en dat er nu wortels en dergelijke gegeten worden. Ik complimenteer haar met haar leuke vest en we verrekenen de boel. Gezellig kletsend de trap af en daar gaat ze weer. Ik kruip gelijk weer in bed( voor ze kwam was ik nét heel ontspannen), en ik dacht, wat is dat toch leuk dat je dat als vrouwen onder elkaar zo kan hebben; total strangers, en zo in je hemd voor iemand anders spiegel staan en delen over je gewicht. Dat kán gewoon.
Kreeg een mail in mijn mailbox: concert van IONA, één van mijn favoriete bands! Had er gelijk een klik mee. Maar geen geld.., én het was behoorlijk ver weg. Gebeden ervoor en de week ervoor dacht ik ineens aan potje voor minima voor iets cultureels. Ik gebeld, en jawel, half februari is er weer een cheque beschikbaar van 100 euro. Tádá. Na enig wachten en voelen besluit ik om er voor te gaan.Mijn eerste gevoel van een klik ermee, blij in mijn hart, daar ga ik op af. Ik kan geld lenen als voorschot van een lieve vriend en met veel joy in mijn hart trakteer ik leuke kennis, die ook fan is, en ook geen geld heeft. De tickets zijn geprint. Toch wel spannend, de treinreis is lang en prijzig. Ik zet een berichtje op facebook of er iemand is met wie we mee kunnen rijden. Ik tip nog een vriend van wie ik weet dat hij ook IONA fan is en mail,vrijmoedig dan maar, dat als hij eventueel gaat we misschien samen kunnen reizen. Zijn vrouw is net dat weekend op reis en hij boekt een kaartje en belt op dat we mee kunnen. Wat een opluchting. The plan just comes together. Zodoende kunnen we één uur later op pad, kort treinreisje en dan bepakt met brood en fruit, thee en water, alsof we een hele dag op pad gaan in de auto, sjezen we erheen. Het is een heerlijke rit. 's Middags voelde ik me nog ziek ineens, maar ik klaar op en éénmaal binnen zoeken we een lekker plekje boven in het muziekcafé waar je op houten kisten kan zitten en door mooi traliewerk de artiesten kan bewonderen, of over de balustrade heen hangen. Het is zo gezellig en harmonieus, de rit erheen, gesprekje, wat muziek, rust en lichtheid. Al gauw ga ik dansen en dansen en dansen. na de pauze zit de band er voor mijn gevoel lekkerder in en stormt de muziek de Hardenbergse dorpse lucht in en ontstaat er ruimte voor de Koning. Gaaf. Het is heerlijk mijn hele lijf ontspannen te voelen, in harmonie, en nergens pijn te hebben en alles te gebruiken wat ik mijn hele leven heb geleerd aan danstechniek en gevoel voor muziek en ritme. Gevoel voor God en aanbidding en geestelijke strijd en plezier. Nog twee mensen gaan mee dansen terwijl de rest wat over de reling hangt en naar de band kijkt, maar ik doe mee, ik doe mee met de band, en als mijn laarzen stampen dan doe ik mee met de snaren van de gitaar die Zijn koninkrijk bekendmaken en neerzetten aan alles om ons heen. Ik draai met armen wijd, als een kind of kniel op de muziektentvloer en strek mijn armen uit en draai rondjes met mijn vingers of gooi mijn benen hoog in de lucht en dan weer ierse snelle passen, steeds sneller, en draaien of klappen, lichte bewegingen op Joanne's stem of snel en krachtig. Zweten doe ik en helemaal zijn. Een gratis cd is er voor de meest expressieve danser zegt de groep. Maar beneden is geen plek om te dansen en ik tril een beetje nu want heb al zoveel gedanst. Maar de mensen van boven vonden dat ik 'm verdiende en één man ging naar de band om het te vragen voor mij. Ze deden het niet, ik denk omdat ze het niet hadden gezien. Ik deed een blik in mijn portemonnee en dacht: for the investment in His Kingdom en kocht er zelf één. En toen kam later Joanne naar me toe en gaf me toch een gratis cd en ik had ook een kaart van Iona gehad met erop: keep dancing; Joanne en Martin. Wow. Het was zo speciaal. Foto's maken samen met Ploni, op elkaar wachten bij de wc, gratis drankjes halen bij de bar, thuisgebracht worden door geweldige vriend, gave cd in de tas, boterhammen op de weg terug, het gezellige teruglopen in de koele winternacht langs de Vecht en oude huisjes van hardenberg. Verfrissende stilte na zoveel geluid. Muziek die voedt, zooooveel waard. Ik voelde me een bruid en geliefd, dat God plezier in me heeft terwijl ik danste en voel me zo rijk dat ik dit kan doen, als een kind, zonder gezien te hoeven worden, zonder iets te hoeven presteren, zonder wat ook.Want alleen een arm omhoog doen vanuit je hart,ziel en geest is al dansen. Vandaag voel ik me still so energized en licht en blij en wil ervan uitdelen.. Straks op Iona dansen met de gehandicapten. Op de fiets door de rustige Veenendaalnacht naar huis, glim ik na, wow Dave Bainbridge een hand gegeven( zó aardig!) en Joanne gave me a cd en Ploni is zo lief en oude bekenden gezien.I'm so lucky! Gaaf; concertje in geloof.
We gingen eens bij elkaar komen, voor gebed, delen en zingen, nu met ons drieën in plaats van twee. Om acht uur. Even wat eerder belt vriendin op of ze ook wat later kan komen en eerder kan weggaan. Uhm. Tja, dan loopt de planning niet zo..met delen en kennismaken en de rest. Ze denkt er over na. Wat later belt ze dat ze wel komt, ze maakt nog even iets af. Andere kennis ( lieve zus), staat op tijd voor de deur terwijl ik nog lekker even aan het pianospelen was met een luisterende buurman aan de tafel. Koppie thee, gezellig effe bijkletsen, maar ook wennen want ze is voor 't eerst in mijn huis. Dan hoor ik gestommel bij de achterdeur en steekt vriendin haar frisse hoofd om de hoek en huggen we gezellig. Ook thee en genoeglijk verder kennismaken en wat zitten. Dan begin ik 'onze meeting ' met een gebed, maar yak, eigenlijk voelt dat helemaal niet zo goed. Waarom doe ik dat eigenlijk en moet dat wel en hups duik ik niet weer in het meetingsstructuurtje nu? Ik pak de gitaar en wil wat zingen met elkaar, stel wat liedjes voor, maar het gaat helemaal niet zo ontspannen als voordat ze kwamen. ( zij kennen mijn liedjes ook niet echt; andere achtergrond) Ik voel me wel veilig bij hun, ook om fouten te maken. Dus ik zet dapper door en zing de zinnen, maar het heeft iets krampachtigs en het brengt me niet méér in de tegenwoordigheid van God dan daarvoor. Eerder dat het me iets kost. We delen gebedspunten en, hè, heerlijk, bidden. Ik heb er zin in. Ik steek van wal en daarna volgen de anderen maar dan wil ik tegelijk zingen terwijl iemand anders bidt zodat ik kan blijven meedoen en dan voel ik iets van Heilige Geest voor vriendin die dan net het gevoel heeft van, hè, nou is al voor alles gebeden en wat moet ik nou nog en hups zij steekt van wal met zo goed mogelijke gebeden terwijl ik voel dat ze vastloopt( voelde zij ook) en ik eigenlijk voor haar iets wil fluiten van God en mijn zingen ook een troostlied was voor haar maar zij kon dat niet ontvangen want ze was bezig met dat ze moest bidden en snapte ook niet goed wat ik nou allemaal deed. Lekker bezig hè, met elkaar.... Zij huilen, ik piano spelen waar ik me wel vrij in voel, hun twee nog kletsen en later de boel opengegooid naar elkaar. We mailen nog wat erover na en vanavond denk ik weer, het werkt niet zo. Het moet anders. Het gewone leven.Het komt spontaan, het gebeurt gewoon. Ik wil niets gemaakts of ingewikkelds of krampachtigs.En toch wil ik graag samen zingen en bidden en strijden en bij God zijn. We gaan het ontdekken en eigenlijk is het er al, zoals toen ik haar trof uit de trein en we in de nacht onder de sterren baden, zij met een gebed recht uit haar hart. Of toen met vriendin in onze twee verwendagen toen Vader ons zulk mooi weer gaf voor een schitterende wandeling en geweldig mooi middaglicht. Of toen zij voor mij iets profetisch uitriep tijdens het schilderen. Let's be relational is all I say for now enne ik ga maar weer eens mijn licht opsteken bij Amerikaanse vriend Wayne Jacobson en zijn blogs voor wijze levenslessen en anti religietips.
Nog even hoe ik op mijn vrijwilligerswerkbaantje terecht kwam: Verbazend en tegelijk ook weer heel gewoon is het als we iets meemaken, ergens komen, wat eigenlijk nogal vanzelf ging. Ik ben twee keer naar het dagcentrum geweest voor gehandicapten, en vanaf de eerste keer dat ik op de groep:"ervaren"kwam, ging het als -a natural breath- . Net als in- en uitademen. Now, how's that, huh? Een heel leuk en grappig iemand, die ik ontmoette bij de wolvilt, vertelde over haar ervaringen met gehandicapten. Hoe ze genoot van de activiteit: wc's schoonmaken met hun, en daar een feest van maakt. Ze maakt foto's van ze om via plaatjes duidelijk te maken wat ze moeten doen en die luitjes zijn zo enthousiast dat ze op de foto mogen dat ze zich lekker optutten met sjaals en make up en al met al wordt het een echt feestje! Als ze erover vertelt barst ze in lachen uit en haar plezier over haar werk en de leuke werksfeer maakte dat ik daar ook aanklopte, voor werk, terwijl ik in mijn hart al voelde dat dat niet mijn plek was. Ik had er ook al eens koffie gedronken in de gezellige koffiecorner, en er een leuke rondleiding gehad. Enige plek, maar voelde als niet voor mij. Maar goed, je probeert wat. Ik kreeg via hun wel een andere plek aangeraden waar ze mensen nodig hadden. Op een goede dag, toch maar doorzettend, bel ik voor een afspraak en twee dagen later ging ik nogal blanco en weifelend naar die andere plek ( dagcentrum),voor een kennismaking. Ik vind dat lastig, een grote stap in iets heel nieuws. Ik let op alles; de sfeer, het gebouw, de ligging, hoe voelt het, is er genoeg ruimte en licht, hoe voelt het voor mij voordat ik ja zeg? De mevrouw van het gesprek was heel erg zichzelf, totaal niet in iets van presteren of zich goed voor doen, en gaf me veel ruimte. Ze zei: "loop maar door de ruimtes en voel maar of je ergens een klik mee hebt". En dat deden we. "Je kan iets proberen en als het niet klikt kun je weer ergens anders proberen, zei ze.Wat fijn, zoveel ruimte. We hadden al wel vier of vijf ruimtes/groepen gehad tot ik op een groep kwam van meervoudig gehandicapten met twee stralende gezellige vrouwen als begeleiders.Het ging daar allemaal om snoezelen en voelen. Ik voelde een klik in mezelf en na afloop zei ik daar wel te willen proberen. Ik kreeg een contract mee naar huis en vond het toch wel spannend. Ik kreeg alle ruimte, ook om piano te spelen of om te gaan bewegen op muziek met ze. Wow! Heel laagdrempelig en gewoon en ik werd overal met open armen ontvangen! Eerst maar eens gewoon -er zijn-. In mijn vorige blog had ik al verteld hoe dat ging, van blokfluit spelen en handen masseren en zingen in de snoezelruimte. Het is alsof ik zo, van hoe ik thuis ben, hetzelfde ben hier, en precies kan doen wat ik fijn vind. Als ademen. Er is rust, de cliënten/mensen kunnen niet praten.Ik vind het er warm, gezellig, rustig en fijn. De begeleiders zijn lekker zichzelf, vrolijk, lief en rustig. En daar kom je dan zomaar terecht. Je moet natuurlijk wel een keertje bellen, of ergens langs gaan en over een drempel heen. Maar wat bemoedigend dat je 'zomaar' met vette aanhalingstekens op een tot nu toe precies goed plekje terecht komt! Geeft toch ook weer moed voor Gods plannen met de rest van mijn en jouw leven. Ik heb gelijk weer meer geloof voor vriendinnen die ook nog hun weg zoeken in werk.. Gaaf, vet gaaf.
Vandaag ging ik voor 't eerst naar mijn tweede nieuwe vrijwilligerswerk; een groep meervoudig gehandicapten. Snoezelen en eventueel bewegen op muziek. Alles ging zo lekker relaxed. Ik pakte zomaar een blokfluit op en floot wat voor degene die op een zitzak de spullen van zich afsmeet. Ik speelde mijn hele repertoire maar hier is iets al iets en goed genoeg. Samen met Janneke reed ik een vrouw naar de snoezelruimte en begeleidden we nog twee mensen. Het was zo gewoon en ging zo vanzelf om voor haar te zingen, zachtjes en lief in de gezellige rustgevende, sfeervolle ruimte. Klein stukje verderop zat iemand in heel lenige kleermakerszit, down syndroom eigen, op de witte kwijlveilige bank vergenoegd naar kleurtjes en bewegende lichtgevende dingen te kijken. Ik streelde zachte, pas gewassen haren en masseerde haar handen zacht met wat crème. Ze viel half in slaap.Na een half uur gingen we allemaal naar de gang waar alle bezoekers verwachtingsvol bij elkaar zaten voor een optreden van vijfmannen met rode zakdoeken om en een accordeon.Sommigen gingen dansen of de bel luiden. Zo'n ouderwetse bel. Alles is hier gewoon. Dat iemand een doek in zijn mond propt of met teugels aan zijn stoel wordt vastgehouden of met vervormde benen op een ligrolstoel ligt. Iemand zit bij de coördinatrice op schoot en krijgt een zoen. Plakjes worst en kaas worden rondgedeeld en wat sap. Iedereen is grotendeels zichzelf, misschien wat gedroqeerd, maar toch. En dat maakt het zo lekker relaxed, denk ik, als ik ontspannen weer naar huis fiets.
Doortrokken van warme zit ik in de trein op de terugreis van een begrafenis. Zoveel bijzondere dingen. Vrij blanco ging ik erheen, ietwat er tegenop ziend wel. In de bus ontmoette ik al bekenden en hoewel ik, me wat afblokkend en een boterhammetje etend, om me heenkeek naar de wilgen en weilanden in de januarizon, ving ik toch wat op van het gesprek over de overledene en hoorde dingen die belangrijk voor me waren om te weten; waardevol.Cadeautje van Vader. De dienst was eenvoudig van toon, rustig en liefdevol. Bloemen in een hartvorm sierden de witte kist met linten. Haar foto stond vooraan. Bekenden van vroeger, wel van 25 jaar geleden. We herkenden elkaar nog, waren verrast en praatten even gezellig bij. Mijn lieve vriendin was er ook en we zaten samen en liepen arm in arm. Maar bij het graf wou zij weglopen en ik nog even staan en toen ging ik terug. Ik dacht, ik moet trouw zijn aan wat ik voel in mijn hart. Het was even voor familie alleen, zei ze, en dus even niet gelegen, maar weglopend kwam zij me weer halen en mocht ik er ook bij. Biddend bij het open graf had ik wat staan zingen, zachtjes en ik voelde me als een kacheltje van warmte die wou geven. Toen ze me kwam halen en ik haar hand en arm vasthield was er geen afstand en niets was meer belangrijk dat dit nu, in een kort moment terwijl mijn duim haar hand wat troost. Maar toen ineens kon ik huilen, terwijl ik me voorheen verdrietloos had gevoeld omdat het contact al zo lang was gestopt, en ik dacht al afscheid te hebben genomen een tijdje terug. Even alleen lopen nu, wat ruimte scheppen voor mezelf. In de koffieruimte zitten we als vanzelf samen, mijn vriendin van ver en ik, maar dan wil ik even praten met die en met die. En in de rust van het geheel, van allerlei mensen in een soort gemoedelijk samen zijn, kan ik vragen, knielend bij haar die de dienst zo mooi leidde en is mijn hart vol van echt contact. We spreken over onvermogen en hoe God alleen toereikend is en daar kan komen waar wij dat niet kunnen. En hoe pijn het doet om omvermogen te ervaren. Onvermogen om dichterbij die ander te komen. Om te kunnen helpen. Ik ga verderop en condoleer. Voel me vol warmte nog van het contact, geef een hug omdat het ergens zo overstroomt maar voel de ander die niet echt ontvangt en denk weer hoe nauw of dat het komt. En dan is zij er en na even wachten ga ik haar ook begroeten/condoleren, maar zij omhelst echt en ik ook en zij ontvangt en ik ook. Vreugde in mij om iemand die kan ontvangen en alles in ons is vol liefde en we kunnen huilen. Ik ervaar een volheid van warmte en echt elkaar voelen die mijn hele ziel voedt en vrij maakt. Bijzondere éénheid in Vader, ik voel haar lichaam tegen me aan en hoe ze echt kan toelaten en heel veel geeft aan mij en de warmte van God omhult ons en geeft iets van een hemelse werkelijkheid in het nu. Tranen stromen en we worden gesterkt. Wat een geschenk. Een kort gesprekje nog met een hij die precies even dát zegt, woorden van een profeet, over Inge. En gelijk voel ik door heel mijn lijf soort van kippenvel. God! Ik zeg het en hij voelt het ook. Geen afstand alweer. Tijdloos moment en nabijheid, besef van heiligheid ook. Dat is het bijzondere van begrafenissen. Tijdloze hemelse werkelijkheid zonder grenzen raakt ons aardse bestaan, onze contacten die normaal vaak zo begrensd zijn. Ik voel me rijk in wie ik ben. Dwarrel van persoon naar persoon, kleine taartjes etend en een slokje koffie. Vrolijke gesprekjes nog en warme woorden en hugs, of een fijne hand of een paar woorden over hoofden heen, maar je weet, er is meer. Er is een herkennen en elkaar mogen. Voel me verbonden met de familie en mijn verdrietloze hart is even helemaal open gekomen en schoon voelt het van toch nog gehuilde tranen. Levens, 25 later, na voor 't eerst ontmoeten. Zij was ook kwetsbaar en haar reis is hier beëindigd. Mijn reis gaat verder. Ik ben nog bedoeld om te leven. En leven wil ik en zal ik. Ik zal het doen op mijn manier. Wat is het kostbaar te geven wat je hebt, in je kwetsbaarheid en in je kracht. Dan word je warm van binnen en versier je de wereld met jouw kleur. Als de ander het ontvangen wilt is het een feestje en voegt God er zoveel meer aan toe. Liefhebben is ook lijden. Lijden aan onvermogen. Maar het overgeven aan Hem geeft ruimte en licht. De zon scheen zo mooi op de familie rond het graf en de prachtige lieve bloemen waren zo vol tederheid en schoonheid geschikt met roze linten. Het was alsof de bloemstukken spraken, zo echt als echte woorden. Er sprak zoveel teders en liefs uit, net als de bonbonnetjes bij de koffie ter herinnering aan Inge die altijd bonbonnetjes bij de hand had en uitdeelde. Kwetsbaar mensenkind die na een moeilijke weg is thuisgekomen maar dapper toch haar stuk heeft doorleefd, in hoe zij het kon, en zoveel heeft gegeven, zeker aan mij. In de auto naar de begraafplaats zag ik de zon geelgouden warme kleuren maken op de kunstige boomschors. Platanen waren het, bomen die ietwat scheef door de wind en kaal van de winter langs de weg stonden. Ik vond er zo'n troost in en zij hoorden voor mij bij dit moment. Bij Inge. De auto reed langzaam en zo passeerden we boom voor boom in een trage stoet met Andrea Bocelli op de achtergond. Inge is thuis en ik leef, gesterkt door een wolk van getuigen staat er in de bijbel, een zaal vol mensen die ook leven van een zich veilig weten bij Hem. Iets vasthouden kost weinig kracht zei Ellie tegen mij, maar loslaten kost heel veel kracht.Wat heb ik dat ervaren afgelopen jaar in het loslaten van John en wat word ik ook nu weer gesterkt in het samen zijn. De dienst begon met een eenvoudig doch helder danken dat we kinderen mogen zijn van HEM. En op de grens van leven en dood is er niets belangrijker dan dat, het gouden licht wat nu al schittert voor Inge; een koningskind! Ere aan God die ons liefheeft in ons onvermogen en meer doet dan wij bidden of beseffen; elke dag weer.
Zat ze bij me op de bank chocomelk te drinken. Óók nek- en schouderpijn. Ook stress. Onder het kletsen en lachen masseerde ze wat raak en ik vond het grappig dat eindelijk iemand anders ook eens masseert terwijl je met iemand zit te kletsen. Hè, hè, een lotgenoot. De dag ervoor zat de buurman op de bank, ook al over zijn pijnlijke nek en hals te wrijven; klagend over stress. Het bekende hoofd-nek-schoudergebied. Ook behoeftig voor een lekkere massage. Òòontspan zegt Adriaan dan, die trouwens ook voor stoelmassage gaat op zijn werk; rug, schouders, nek.. Kerststress, gewone stress, werkstress, te weinig te doen stress. In ieder geval slaap ik nu als een roos, alsof alle stress van het hele jaar eruit komt. Ik kan er geen genoeg van krijgen, lamge donkere nachten onder mijn zachte linnen overtrek, warm holletje van twee lagen dons. Maar húpsakkee, nu weer in beweging. kijken of ik de boodschappenstress nog wat voor kan blijven vandaag..
Voel me wat raar en terneergedrukt. Om me heen zie ik overal kerstdingen. Toch word ik er niet blij van. Het is zo raar. Waarom kan de hele wereld als het ware met groot gemak kerst vieren terwijl er in het gewone leven helemaal niet een denderende interesse is voor Jezus/ Jesjoea. Is het niet gewoon een gezelligheidsfeest geworden met ergens een mooi verhaal en mooie symbolen op de achtergrond? Ik voel me wat verscheurd door aan de ene kant dichtbij mensen te willen zijn, hun goede bedoelingen en de warmte van het jaar afsluiten met elkaar, het elkaar wat toestoppen, terugkijken, goede wensen. Maar ook de duisternis die ik ervaar in de figuur van de kerstman, de plaatjes, de liedjes, de kerstbomen met alle achtergrond van dien. Heeft allemaal te maken met afgoderij van zonnegod, Wodan, Odin, Baäl. Jezus is geboren in het najaar. Als het ons echt om Hem gaat waarom vieren we dan Zijn verjaardag niet wanneer Hij echt jarig was? Het schijnt ook helemaal niet gevierd te zijn door de eerste christenen; Zijn verjaardag. En toch blijft het heel bijzonder dat iemand die 2014 jaar geleden werd geboren nog steeds zo actueel is. Actueler misschien wel dan ooit, gezien de uistortingen van Zijn Geest in de 19e eeuw. Wat is het lang geleden voor Jezus dat Hij temidden van Zijn volk was. Zal Hij niet verlangen ze weer te zien?Wat kan God lang wachten! God weet precies wat Hij doet, en wanneer. Jezus kwam precies op de goede tijd en op de goede plek. De wereld was gelijk geen veilige plek voor Hem. De vijand wou hem gelijk ombrengen en Maria en Jozef moesten vluchten. Dus waarom zou de wereld nu veel anders zijn? Ik dacht er over na, hoe Jezus heeft geleefd. Hij zal vast goed voor zijn broertjes en zusjes gezorgd hebben en voor zijn ouders. Hij studeerde de schriften en leerde het timmermansvak. En toen Hij volwassen was ging hij op een andere manier ons het koninkrijk van God laten voelen en zien met wonderen en tekenen en vooral ook het hart van de Vader. In de hemel schijnen mensen zo rond eind twintig begin dertig te zijn en niet ouder. Voordat Jezus zijn aardse lichaam zou aftakelen, op de top van Zijn volwassenheid en kracht deed Hij het meest ultieme wat ooit gedaan is; He became sin for us. Hij nam geen vrouw en had geen thuis voor zichzelf. Hij was gehoorzaam in de kleine en grote dingen. Jezus vond Zijn kracht bij de Vader en die discipline heb ik lang niet altijd. Dan ben ik maar wat lui of makkelijk en mis het echte leven. Zelfs een zwembaduitje heeft dan ineens niet veel kleur. Ik kan me wat uitgehold voelen door feesten die geen basis hebben in wat echt is, in wat van God is. Onze cultuur die van allerlei heidens in het christelijke leven heeft gestopt. Ik ben de bijbelse feesten aan het leren, maar eigenlijk geloof ik dat alle dagelijkse dingen die je samen met Hem doet en meemaakt een feest kunnen zijn. Dan is er vrede, woorden van leven, blijdschap en overvloed of lijden ook, maar lijden wat zin heeft. Soms lukt het me, dan heb je van die goede, vervullende dagen. En andere keren verval ik in verkeerde gewoontes, waardoor de stroom van leven stopt . Me zeer bewust van mijn kwetsbare ik weet ik wel waar het echte leven te vinden is maar soms ben ik ook moe, van alleen zijn of oude patronen, of alle ingewikkeldheid van het leven terwijl het ook weer eenvoudig is. Laten we niet de symbolen en tijden van de tegenstander zo'n plek geven in het vacuüm van ; hoe vieren we feest? Ik houd wel van de naakte winterboom op de kale akker. De rust van deze tijd. Tijd voor stilte, na het buiten zijn van de zomer. Daarom ga ik voor een wandeling, alleen op eerste kerstdag, koekjes bakken en 's avonds samen eten. Het hoeft ook geen kale boel te zijn! In ieder geval ben ik over mijn eigentekeningkaart tevreden en liggen de voor 20cent per stuk gekochte kerstballen versplinterd in de kliko. Struikelend achter Jezus aan..
De cursus was afgelopen en we stonden nog wat spulletjes op te bergen in de keuken. Ik zag dat er glazen flesjes in de vuilniszak zaten en sprak de dienstdoende beheerder aan. Een oudere man die ineens geestdriftig begon over het nieuwe jaar en hoe gezondheid het állerbelangrijkste is. Ik flap het er gewoon uit. Voel de ruimte. Dat de Here Jezus kennen eigenlijk het allerbelangrijkste is. Tot mijn verbazing gaat zijn gezicht helemaal open en zegt hij vol enthousiasme: "Oh, jaáá, én de leiding van de Heilige Geest! "Zeker", zeg ik blij, en het contact is gelegd. We dreutelen wat om de vuilniszak waar ik wat mee help, en dan is zij er nog, van de cursus. Ook zomaar een gesprek; over Jezus. Ik omhels haar spontaan en zeg dat ik van haar houd. Tijdens de cursus zat ik naast haar en ik vond haar gewoon lief. Voelde dat ze gewoon een warme knuffel nodig heeft. We praten over Jezus toelaten in je hart en dat Hij schijnbaar bij haar niet naar binnen wil of kan? Anyway, we gaan nog eens lopen in het bos spreken we af. Het afscheid is warm, naast de koelkast, dichtbij elkaars hart en dan is er weer een gesprekje met de meneer die vraagt hoe of het nou in de nabije toekomst met de mensheid.zal gaan... Maarre ik wil naar huis en 't is goed zo. We geven elkaar de zegengroet en na een omhelzing nog en bemoedigingswoorden met de cursusleidster in de gang sta ik verwarmd en me -helemaal Olga voelend- weer buiten. Thuis neem ik de poes op de arm en sta een tijd voor het raam. Ik zing een opborrelend zelfgemaakt lied. "Jezus, dank u wel". Wat een zegen om vanuit -zijn-, al is het rond een vuilniszak, Gods Geest te voelen stromen. De goeie kant van de christmasspirit , of the time of the year vind ik dat. De echte lichtjes in deze tijd.
 "Wink"){kind=icon}
