33ste Bilzen run (Halve Marathon). Bilzen. (21,1 km)
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie... Mijn dochter vergezelde me, dit keer niet om deel te nemen maar om te supporteren (of uit medelijden ?). Dat het concept in Bilzen aanslaat, zelfs op Pinksteren, was weer duidelijk te merken aan het aantal deelnemers: alleen al voor de Halve 219 finishers. Bovendien startten deze lopers samen met die van de 10 km, dus het was een drukte van jewelste. Ik had een tijd van 1u24 vooropgesteld en voorgenomen om aan een gezapig tempo te starten. De eerste km ging dat nog in 4, maar tijdens de lange beklimming in de 2de km werd me duidelijk dat ik mijn doel mocht laten varen.... Door wegenwerken werd het parcours hertekend, maar het was er zeker niet gemakkelijker op geworden. Vooral de stevige wind speelde me parten waardoor de bergjes bergen werden, vooral in de open velden. Het was bovendien warm, maar die 23° waren nog te doen. De eerste +/- 7 km kon ik me rustig handhaven in een groepje van een man of 5, maar uiteindelijk liep een drietal weg. De rest van de wedstrijd liep ik samen met een naamgenoot (achternaam Bosmans) en tevens categorie- genoot. Met de nodige aanmoedigingen kon ik hem maar nipt volgen en kon geen meter overnemen... Ik wist toen nog niet in welke positie ik vertoefde en het interesseerde me ook niet toen Marc op het einde van me weg liep, waardoor ik net naast het podium viel. Met een 17de plaats algemeen (4de van de 27 M55) kon ik vrede nemen, niet met mijn eindtijd van 1u2816. Dit was traagste van de meer dan 40 Halve Marathons die ik ooit liep, maar ook een van de zwaarsten. Later, als ik groot ben, wil ik toch nog eens royaal onder de 1u 24 duiken...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net . Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
Ik was benieuwd of 3 dagen recuperatie na Tongeren genoeg zouden zijn om de strijd met de concurrentie aan te gaan, want die was er met o.a. vooral de Waalse topper Mathy en de winnaar van vorig jaar Nauwelaers. Daar 25 rondjes lopen op de piste niet bepaald mijn favoriete bezigheid is, zag ik er wat tegenop. De wind stond bovendien nogal strak, maar tegen de tijd (bijna 21u30 !) dat de oudste categorieen aan de slag moesten, was die wat gaan liggen. Over de temperatuur viel ook niet te klagen, dus de omstandigheden waren (bijna) perfect. De opwarming verliep prima, de wedstrijd zelf echter iets minder want een hoog tempo kon ik aanvankelijk niet aan. Zo liep mijn Waalse concurrent al dadelijk van me weg maar na een kilometer of 3 a 4 viel hij terug en ik "overrule'de" hem. Bovendien moest de kampioen van vorig jaar opgeven, dus rook ik toch ergens mijn kans. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2".... Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd. Met bijna 500 atleten werd er van start gegaan op de atletiekpiste en ik voelde al dadelijk mijn benen vollopen, zeker op het eerste stuk vals plat inclusief kasseitjes... Toch probeerde ik een zo gelijkmatig mogelijk tempo aan te houden, voor zover dat mogelijk was. Toch bleef het afzien en Ambiorix heb ik deze keer niet gezien. Hij zal er wel geweest zijn, maar ik moest me focussen op mijn wedstrijd. Ondanks al dat gefocus, deed ik over de tweede ronde van 5 km 28 meer dan over de eerste. Uiteindelijk mocht (moest) ik tevreden zijn met een 2de plaats bij de Masters +55 (51 stuks!) en 56ste totaal in een zeer matige 3852. Vooruitgang was er wel ten opzichte van vorige keer: enkele seconden per kilometer. Dat is beter dan niets, al zou ik liever niet een vergrootglas nodig hebben om progressie te bespeuren. Dochter Sharon, daarentegen, vestigde een persoonlijk record op de 10 km (53). Dat belooft, als ze eens een vlak parcours voor de voeten geschoven krijgt...
10de âLinter looptâ. Overhespen (Linter). 10 km
Nadat de griep me een maand geleden nog op de knieën had gekregen en ik een week zo goed als niets getraind had, krabbelde ik daarna toch weer met veel moeite overeind... Met weektotalen van respectievelijk 80, 105, 110 en 120 km probeerde ik mijn conditie terug op niveau te krijgen. Aanvankelijk ging dat niet van harte maar de laatste anderhalve week was het gevoel goed en ik voltooide een week geleden vlot een tempoduuroop van 12,5 Km tegen 406/km. Of dat zou volstaan om een wedstrijdje van 10 km onder de geplande 350/ km te voleindigen, was nog maar de vraag, want echt afgebouwd had ik eigenlijk niet. Aan het weer zal het niet gelegen hebben want met de zon en 24º waren de omstandigheden, voor mij althans, ideaal. Terplaatse steeds een gezellige drukte, toch minder deelnemers dan voorheen. De reden daarvoor is ongetwijfeld het opdoeken van de Haspengouw Challenge, en ook daardoor waren er ook geen categorieën meer zoals voorheen, enkel nog 2 indelingen: -35 en +35ers... Jammer maar helaas, toch lieten we dit niet aan ons hart komen. Het parcours was tevens veranderd en ingekort van 12,5 vroeger naar 10 km nu. Dat de benen niet echt fris waren, ondervond ik algauw: ik dacht dat ik snel liep, maar dat was helemaal niet zo. En dat mijn rechterknie aanvankelijk wat opspeelde was maar een detail, het ontbrak me gewoon aan kracht. Ik zat wel meteen in de top 10, maar dat had meer te maken met het deelnemersveld dat niet al te indrukwekkend was. De eerste dame vergezelde me aanvankelijk, in de tweede ronde moest ze echter afhaken. Mijn tempo bleef wel constant, toch kon ik niet tevreden zijn met mijn eindtijd van 3919. De 8ste plaats op 78 deelnemers was nog slechts een voetnoot en we zullen dit maar zien als een goede training. Ook voor Sharon werd het een tegenvaller: ze moest zelfs stoppen wegens aanslepende rugproblemen. Een slechte dag die in het niets verdwijnt in vergelijking met 5 jaar geleden: toen scheurde ik mijn hamstrings tijdens deze wedstrijd en was ik twee maanden out... Het kan alleen maar beter gaan, was de conclusie. Die gedachte kwam bij ons op tijdens het nuttigen van een heerlijke Corsendonk, achteraf.
De eerste wedstrijd van de Challenge Hesbignon zal allicht ook mijn laatste worden van dat regelmatigheidscriterium. Daar ik geen intervals doe, zijn wedstrijden als deze ideaal om de snelheid aan te scherpen. De motivatie om naar het verre Fernelmont af te zakken vond ik in mijn bevredigende prestatie van vorige week en het feit dat mijn dochter Sharon me vergezelde (en zelf ook mee zou lopen). Eveneens waren de temperaturen, na een afschuwelijk koude week, van dien aard om nog eens buiten te komen. De 10 a 11º voelden zelfs zomers aan! Zoals steeds bij deze Waalse Challenge- wedstrijden stond er heel wat volk aan de start van de lange afstand: liefst 220 mannen en vrouwen. Ik had niet direct zicht op concurrentie in mijn categorie van 60 plussers, dus ik zette ik er van bij de start meteen wat vaart in. Maar algauw moest ik temporiseren op de glooiende wegen en vooral na 2 km ging het tempo er goed uit op een strook veldweg bergop waar nog sneeuw lag. Daar was het vooral zaak om overeind te blijven en niet tegen de wereld te gaan.. Verder was het parcours niet super zwaar op enkele bruggen en besneeuwde onverharde stukken na. Na 7 Km was het ergste achter de rug en konden de laatste vier km in gestrekte draf afgelegd worden met de wind als bondgenoot. Uiteindelijk finishte ik als 1ste V3 (21ste totaal) in 4553. Mijn tempo was wel 5/km trager dan vorige week, maar daar had het parcours ongetwijfeld iets mee te maken hebben.. Sharon beëindigde haar wedstrijd in goed 67 en daar was ze ook tevreden mee. En als we tevreden zijn, smaakt het bier na afloop ook beter, weet ik uit ervaring.
Het kost me elk jaar precies meer moeite om op kruissnelheid te komen. Zou dat komen door mijn vergevorderde leeftijd (61) of door het gebrek aan warmte? Dit laatste was tijdens deze 36ste editie van de Midwinterjogging heel ver te zoeken. Met amper 1º op de thermometer (en vooral de gevoelstemperatuur van -7!) was dit veruit de koudste van mijn 12 deelnames tot nu toe in Kiewit. Dit moet ook 1 van de koudste wedstrijden zijn van de 584 die ik al liep, de voorbije 26 jaar. De Siberische omstandigheden werden een stukje getemperd doordat, naast mijn dochter Sharon, ook mijn oudste dochter Judy en haar vriend zich hadden ingeschreven. Zo konden we mekaar wat oppeppen, zodat de koude wat vergeten werd. Ieder had zijn (of haar) eigen doel vooropgesteld en zou daar achteraf ruimschoots in slagen. Ik had, met een tijd van <40, de lat niet al te hoog gelegd omdat mijn conditie nog lang niet op punt staat en ik altijd stuk minder presteer in vriestemperaturen. Het parcours was veranderd ten opzichte van vorig jaar met een passage door het water: zeer uniek! Stiekem hoopte ik op een tijd van tussen 38 en 39en ik liep tijdens de eerste paar kilometers al ruim sneller dan dat schema. Benieuwd of ik dergelijk hoog tempo zou kunnen volhouden, en of ik geen terugval zou kennen. Dat laatste viel nogal mee, al zakte het tempo geleidelijk wel wat, toch kon ik enkele atleten bijbenen. De dikke kleding en lange broek waren ook niet ideaal om een toptijd neer te zetten. Tijdens de laatste km boorde ik zelfs nog onvermoede krachten aan en versnelde zowaar nog wat! Ik finishte net onder de 39 als 33ste van de 387 deelnemers en daarmee was ik zeer tevree. Dat waren ook mijn dochters en Wim, die elk de vruchten plukten van hun trainingen en hun wedstrijd succesvol beëindigden. Nu nog wat meer warmte en we zijn - hopelijk - weer vertrokken voor een mooi loopjaar
Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort... Met mijn belabberde conditie was het nog maar de vraag of het me deze keer nog eens zou lukken. Maar mijn - weliswaar matige - prestatie van vorige week gaf me toch wat vertrouwen. Anders dan dat waren de temperaturen niet van dien aard om een hoge borst op te zetten (letterlijk & figuurlijk!). De gevoelstemperatuur lag met -2º mijlenver onder mijn comfortzone... Het kostte me heel wat moeite om uit mijn luie zetel geraken (en om het WK veldrijden op TV te missen), maar achteraf gezien zou ik er geen spijt van krijgen. Terplaatse was het, ondanks alles, een gezellige bedoening en met Rik aan de microfoon is er altijd wat meer bezieling. Na een extra lange opwarming voelde ik me er klaar voor, maar ik stond weer te slapen toen het startschot weerklonk en vertrok in het tweede deel van de groep. Misschien was dit onbewust de juiste tactiek, want zo kon ik rustig in mijn ritme komen en opschuiven in het veld. Na een tijdje kwam ik in het spoor van de koploper in mijn categorie, Marc Quadflieg, die na enkele blessures een lange tijd out was. In de 2de van 4 rondes kon ik afstand nemen van hem en zo naar de zege lopen bij de M60. Opdracht volbracht, dus, maar dankzij de onderkoelingsverschijnselen naderhand leek ik eerder op een Parkinson-patiënt. Tenslotte moet ik mijn echtgenote en dochters nummer 2, 3 en 4 dankbaar zijn omdat ze me uit mijne canapé getrokken hebben.
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was. Met zijn 82 namen we de start en mijn aanvangstempo was comfortabel te noemen. Sommige passages door het bos waren behoorlijk drassig wat de snelheid niet ten goede kwam. Tot km 10 liep ik in gezelschap van teammaat Yves, maar tijdens de laatste 2 km begon mijn vaatje stilaan leeg te lopen en ik moest hem laten gaan. Ik finishte alsnog als 9de algemeen in 4811. Hier kon ik mee leven, vooral omdat de eerste 10 km mijn tempo toch nog ruim onder de 4/km bleef, daarna was het over & out. Dit was sowieso een goede training voor het Limburgs Kampioenschap veldlopen van volgende week, ook in Genk. Ook mijn dochter Sharon overleefde haar survivaltocht en doemde na iets meer dan 1u10 uit het bos terug op als 71ste! Voila, de kop is eraf en hopelijk kunnen we, bij leven en welzijn, rustig verder breien aan de conditie.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂. Ook deze keer heel wat starters voor de 3 afstanden: voor de 21,1 km alleen al 258 finishes! Dochter Sharon koos voor de 12,5 km en maakte die probleemloos vol in 1u10, de tijd die ik had vooropgesteld. Ik had me te weinig opgewarmd, daarom kwam ik tijdens de eerste km wat in ademnood (mede door de kou). Daarna ging het vlotter en ik voelde me zowaar goed. Dat duurde echter niet zo lang want die 33 km van Battice zaten nog in de benen. De snelheid lag niet zo hoog, toch liep ik een zeer vlak tempo van net onder de 4/km. In de tweede ronde kreeg ik het gezelschap van twee Hollanders: eentje moest achterblijven en de andere liep na 17 km van me weg. Hij bleek ook geen pannenkoek te zijn want hij werd reeds 3 maal wereldkampioen strongman(=10 km lopen, 150 km fietsen en dan nog eens 30 km lopen). Hij zat net niet in mijn categorie, waardoor ik de 1ste plaats behaalde bij de M60 en 20ste totaal in 1u2341. 1 minuut trager dan mijn richttijd (en mijn tijd van vorig jaar), toch was ik tevreden want de omstandigheden waren niet ideaal. Dankzij de morele en andere steun van mijn geliefden is mijn loopjaar weer eens tot een goed einde gekomen. En een zwakke periode in Mei en Juni daargelaten, een bijzonder succesvol jaar met 2 maal Vlaams en Belgisch Goud (op de halve EN ganse Marathon) en twee keer Zilver (10 km op de weg EN op de piste). Bovendien winnaar van Victors cup en 2de van Haspengouw Challenge bij de M55. Verder nog twee Limburgse records (10000 meter en Marathon) en Limburgs Goud en Zilver. Hier had ik een jaar geleden zeker voor getekend!
32ste âLes 4 cimes du pays de Herveâ. Battice. (33km)
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste! Nieuw dit jaar was een 2 cimes: een wedstrijd over een dikke 16 km met dus 2 zware beklimmingen. Dat was wellicht de reden waarom dochter Sharon me vergezelde en dat op een koude, natte zondagmorgen! Ze ging de uitdaging aan om, 1 week na Braives, ook dat Waalse varkentje te wassen. We waren dit jaar extra vroeg vertrokken om de plaatselijke verkeersdrukte voor te zijn. Daardoor konden we ons terplaatse rustig klaar maken en een babbeltje slaan met enkele (bekende en minder bekende) lopers. Tijdens de wedstrijd bleef de regen grotendeels achterwege, zodat ik me toch kon warm houden dankzij warme kleding, al scheelde het niet veel. De eerste kilometers is het traditioneel doseren geblazen, al is dat niet simpel mede doordat het continue op & neer ging. De eerste helft is de minst zware met meer dalende dat stijgende kilometers. Na 3 a 4 km kon ik Jo bijhalen, alsook goede bekende, Jean, die er een doorgedreven training van maakte. Ik merkte echter al vlug dat Jo alweer een goede dag had en door zijn dalingscapaciteiten sloeg hij telkens een gaatje. Na de zware klim aan km 16 bleef hij zelfs even achter, maar hij had me enkele kilometers later weer te pakken en liet me ter plaatse. Het was duidelijk dat hij zich gespaard had. Ik kwam na 23 km weer dichter, bleef een tijd op 10 meter hangen, maar de laatste 3 km waren te veel aan voor mij en ik verloor nog anderhalve minuut! Mijn bovenbenen protesteerden, vooral tijdens de afdalingen en ik moest dan soms bijna wandelen om niet door mijn benen te zakken. Uiteindelijk werd ik 2de van de 36 M60 (35ste van de 467 totaal) in 2u2808. Mijn 12de tijd op 17 deelnames. Ik kon vrede nemen met dit resultaat want het is een overwinning op zich als je deze zware wedstrijd (met 650 hoogtemeters) uitloopt. Zo dacht Sharon er ook over want zij finishte als 317de van de 404 in 1u4138: een prestatie en het ervaring rijker. Nadat we onze cadeau: een bordje met streekproducten (ondermeer de heerlijke Herve kaas), hadden afgehaald en een Val-Dieuxke dronken, keerden we voldaan weer huiswaarts.
âLes vallons de la Mehaigneâ. Braives. (+/-9,9 km)
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31... Sinds mijn deelname vorig jaar wist ik dat de omloop redelijk pittig was, en de eerder frisse temperaturen (9º) maakten dat het geen ochtendwandeling ging worden. Dit alles schrikte ook dochter Sharon niet af en ze ging ook die uitdaging aan. Zij heeft allicht de genen van mij geërfd, waarmee je aan de slag kan om al lopende 10 km te overbruggen op een kille zondagmorgen? Anderen noemen dit: zot. Nochtans stonden 290 atleten aan de start, met ook verscheidene bekende (Limburgse) gezichten. Ik voelde me op voorhand echt heel goed (al durfde ik dit niet hardop te zeggen). Mijn gevoel bedroog me echter niet en van bij de start zat het tempo er goed in. Niet voor lang, want na ongeveer 1 km diende een vettige veldweg zich aan en moest ik me wat inhouden om niet uit te glijden. Daarna kon ik opnieuw aanpikken bij Guido (winnaar van de HC bij de M55) en de snelheid ging omhoog. Niet voor lang, echter, want na 3 a 4 km begonnen de (vrij steile) klimmetjes zich aan te dienen maar er waren voldoende mogelijkheden om te recupereren. De laatste 3 km verliepen hoofdzakelijk vlak met een lang recht stuk oude spoorwegbedding. Uiteindelijk finishte ik als 1ste M60, net voor Guido (2de M50), en 25ste van alle deelnemers in 3717. Liefst 228 sneller dan vorig jaar! (Al had ik toen de week ervoor de Marathon van Etten-Leur gelopen). Uiteraard was ik zeer tevreden, zo ook Sharon, die een puike 5422 neerzette en mooi middenin het pak arriveerde. Daarmee bevestigde ze haar prestatie van Montenaken. Dit was een geslaagde algemene repetitie voor de NOG veel zwaardere wedstrijd van volgende week in Battice. Ik won een mooie (en nuttige!) prijs, namelijk: een korf vol met speciale bieren... Het proeven daarvan zal ik beter maar een weekje uitstellen...
De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°... Mijn dochters Sharon en Darlene vergezelden voor morele steun, maar eerstgenoemde wou vooral ook deelnemen om haar tegenvallende prestatie van vorige week in Kortessem uit te wissen, waar ze allerlaatste werd... Ze liep de korte afstand (7 km) en behaalde terug het niveau dat ze beoogde en dat op een zeker niet lichtlopende omloop... Net voor de start van de lange wedstrijd werden we nog getrakteerd door een stevige bui, waardoor de opwarming niet optimaal verliep. De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon... Zo was iedereen tevreden en konden we voldaan naar huis. Enige minpunt was dat er geen podia waren voorzien voor de respectievelijke categorieën, enkel voor de eerste 3 algemeen. Dit was echter geen reden om misnoegd te zijn want want mijn loopjaar was al meer dan geslaagd... Voor dit jaar zijn nog enkele (langere) wedstrijden gepland met als hoogte- punt de 33 km van Herve in Battice..
28ste âzes kerkenloopâ. Kortessem. (+/_ 13,5 km)
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb... Voor de 21ste (!) opeenvolgende keer stond ik er al aan de start en dit werd meteen de warmste editie met 24°. Van zes kerken is al een tijd geen sprake meer, zeker nu het parcours vanaf dit jaar veranderd is: nu nog 13 i.p.v. 15 km en veel meer onverharde (veld)wegen. Enkel de eerste km en de laatste 7 km waren dezelfde als voorheen. De organisatie was in handen van mijn team (de GS- runners), dus een reden te meer om mijn beste beentje voor te zetten. Met liefst 190 deelnemers namen we de start achter de kerk en het gevoel zat meteen goed. De diepe massage waaraan mijn vrouw/beul me voormiddag had onderworpen bleek zijn vruchten af te werpen... Na 1 Km liep ik reeds als eerste in mijn categorie ik kon aanklampen bij een viertal die normaal veel sneller zijn dan mij. Ik nam me voor om zo lang mogelijk aan te klampen en zo moest ik enkele km verder hen laten gaan. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en kon tegelijk mijn voorsprong op de andere 55 plussers geleidelijk uitbouwen. Gaandeweg begon ik zelfs nog andere, jongere, atleten in te halen. Dat gaf me een boost en ook al zakte mijn snelheid wat, toch werd een mooie 13de plaats mijn deel. Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
34ste DLL Marathon Eindhoven. Belgisch Kampioenschap. (42,195 Km)
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig... Net als de vorige 2 jaren werd dit BK georganiseerd in Eindhoven, wat maakte dat mijn vrouw & ik een dag eerder vertrokken en incheckten in het "Intell-hotel", vlakbij de start & aankomstzone. De start werd trouwens al om 10u gegeven en het weer was voor de lopers gelukkig beter dan de vorige dagen: niet meer zo veel wind, wel nog vrij fris en slechts een beetje regen. Ik was benieuwd of de halve Marathon van twee weken geleden volledig verteerd zou zijn... Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven... Het duurde niet lang of ik wist dat het geen superdag zou worden. Ik moest net iets te veel moeite doen om mijn startsnelheid (4'/km) aan te houden. Dus zocht ik mijn eigen tempo en probeerde ook geen groepjes te volgen die iets te snel waren voor mij. Bovendien was "snelle Eddy" van bij de start ervandoor gegaan en algauw zag ik hem niet meer voor me uit lopen. Halfweg had hij al een voorsprong van 4'30" en mijn snelheid zakte gestaag, doch niet dramatisch. Na 25 Km was mijn tempo toch nog altijd 4'05"/km gemiddeld, maar daarna was het vet van de soep... Bovendien waren mijn kuiten reeds na 12 a 13 km beginnen tegen te sputteren en elke stap deed pijn. Die "Halve" van Wevelgem was alles behalve uit mijn benen verdwenen!!! Die 30 resterende kilometers beloofden een lange lijdensweg te worden en het feit dat Eddy ver voorop lag, maakte dat enkel de tweede plaats haalbaar zou zijn. Mijn enige doel was nog: arriveren! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax! Bijna 42 km afgezien met het idee om maximaal tweede te worden... en toch nog winnen. En het strafste van alles: mijn tijd (2u56'37") was tot op de seconde na dezelfde van vorig jaar! Wie verzint zoiets? Na afloop was ik compleet "choco", maar de krampen & pijn maakten vlug plaats voor euforie... Ik werd ook 1ste van alle 50 Masters +60 en 124ste van alle deelnemers (bijna 2100). Dit was mijn vijfde Belgische marathon titel. Van de 21 marathons die ik liep, waren er 16 onder de 3 uur. Die lange afstanden liggen me dus blijkbaar... Dat bleek ook vandaag, en ondanks een "mindere dag" de vier titels behaald die dit jaar mijn doel waren...
De voorlaatste manche van de "Victors Cup" ging, net als vorig jaar, door aan de "Plinius bron". Twee jaar geleden was de start & aankomst nog op "de Motten", het parcours liep alzo richting het natuurgebied "de Kevie". Daar waren de wegen vlak te noemen, wat je nu niet meer kan zeggen. De omloop was dit jaar dan ook nog eens veranderd met eerst een soort lus en 1 grote ronde met enkele pittige hellingen en een gladde want natte veldweg bergop. Het had al heel wat geregend, toch bleef het zo goed als droog tijdens de wedstrijd. Het was bovendien fris (15°), kortom: een troosteloze aangelegenheid. Ik was benieuwd of en hoe ik mijn inspanningen van de halve Marathon, zes dagen geleden, verteerd zou hebben en wou nog een keer diep gaan in voorbereiding van het BK Marathon van volgende week Zondag. Maar van bij de start zat het gevoel & tempo goed en ik kon vrij vlot mee met ondermeer mijn concurrent, Joris. Het tempo zakte even, uit voorzichtigheid, op de vettige veldweg bergop, en moest enkele lengtes laten op Joris en ook Ronny. Doch, daarna op een helling na zowat 6 km koos ik het ruime sop en bouwde een voorsprong uit van zo'n 15". Maar tegelijkertijd begonnen mijn kuiten te protesteren, toch hielden ze stand tot aan de finish. Zo werd ik nog eens 1ste M55 (14de van de 160 algemeen) in 38'30". Ik was zeer tevreden en eens te meer een bevestiging dat de conditie goed is. De organisatie was weer dik in orde, de deelnemers talrijk en de twee (zware) biertjes na afloop smaakten als vanouds..
Belgisch Kampioenschap Halve Marathon. Wevelgem. (21,1 km)
De laatste en meest verre verplaatsing voor wedstrijden geldend voor een Belgisch en/of een Vlaams Kampioenschap ging richting Wevelgem. Daarom moesten we vroeg uit de veren en om 8u10 vertrokken mijn vrouw & ik om twee uur later aan te komen in Lauwe, vanwaaruit het nog even wandelen was naar de startplaats in Wevelgem. Mijn belabberde vorige halve Marathon (in Torhout) indachtig, was ik benieuwd of ik het er deze keer beter vanaf zou kunnen brengen... De weersomstandigheden zaten in elk geval mee: rond de 21° en weinig of geen wind. Voortgaande op mijn prestaties van de voorbije twee maanden en goede conditie, had ik er wel vertrouwen in. Het gevoel zat in elk geval goed van bij de start en ik kon gemakkelijk aansluiten bij een groepje met als enige - voor mij - bekende Marc Bultinck. Hij is absolute top en ondermeer veelvoudig Belgisch kampioen 10000 meter en 1/2 marathon. Maar hij was (en is) nog geen 60 jaar en dus geen concurrent voor mij. Na 4 km was ik niet weinig verrast toen mijn chrono 15'05" aangaf! Ik had nooit de indruk dat het tempo zo hoog lag, dat is altijd een goed teken. Toen viel dat groepje uiteen en bleef alleen ik nog over, samen met Marc en nog een jonge kerel. Het parcours liep voor een stuk langs de Leie en dus zeer vlak op enkele bruggen na. Het tempo zakte daarna wel wat, al had ik na 10 km nog 38'28". Drie a vier maanden geleden haalde ik die tijd nog niet eens op enkele 10 km- wedstrijden! Na 13 km voelde ik me nog goed genoeg om het tempo op te drijven en er alleen vandoor te gaan. Ook Marc moest passen, ik stak nog verscheidene atleten voorbij en mijn ritme beviel me wel want ik kon diep blijven gaan zonder verzuring. Zo werd ik 1ste van mijn categorie in 1u22'31". Liefst vijf minuten sneller dan in Torhout, drie maanden geleden! Eindelijk eens de Belgische titel op de "Halve" behaald, dat was me nog nooit gelukt. Achteraf bleek mijn concurrentie niet al te stevig geweest te zijn want de tweede was 12' achter. Na het goud op het Belgische en Vlaamse kampioenschap Halve marathon en de gouden Vlaamse medaille op de ganse Marathon, wacht nog 1 uitdaging: het BK Marathon in Eindhoven... Daar verwacht ik wel serieuze tegenstand met ondermeer wereldtopper Eddy (Vierendeels). Weer iets om naar uit te kijken, al geef ik mezelf maar 10% kans als hij in orde is. Maar wie niet waagt, kan ook niet winnen en een Marathon is altijd een beetje een avontuur.
Reeds voor de 24ste (!) keer stond ik aan de start aan de 22ste "Brouwerijloop". Eigenaardig: 24 deelnames op 22 edities... Inderdaad: voor 1996 was de benaming van deze door ACA Alken georganiseerde wedstrijd gewoon "Stratenloop". En mijn eerste deelname dateerde al van twee jaar voordien, vandaar... Deze voorlaatste manche van de "HC" is een ideale test om te zien hoe het zit met de snelheid vanwege de biljart vlakke wegen. Het parcours werd dit jaar anders uitgetekend met, na een aanlooprondje, een grote ronde, doch het was even vlak als voordien... De strijd om de tweede plaats in de rangschikking ligt nog open: altijd leuk om uit te kijken naar concurrentie, die dit jaar voor mij Joris heet. De weersomstandigheden konden niet idealer zijn: 16 a 17° en praktisch windstil met de zon daar bovenop! Ik voelde van bij de start dat de "schwung" erin zat en koos dadelijk een - voor mij - comfortabel tempo, dat met 3'40"/km toch vrij hoog lag. Guido, de leider in mijn categorie, moest ik laten gaan, al hield ik hem de ganse tijd wel in het vizier. Na enkele versnellingen merkte ik dat ik Joris, die mij op de hielen zat, los kon schudden. Dat gebeurde ook en even voorbij halfweg koos ik het ruime sop en eindigde alsnog 16" voor hem op de 2de plaats van de 23 55- plussers. Met een 11de plaats algemeen (van de 116) in 39'58" was ik dan ook zeer tevreden. Dat was ik ook voor dochter Sharon, die voor het eerst de lange afstand liep in voorbereiding op "Dwars door Hasselt". Nu kunnen we met vertrouwen uitkijken naar het BK Halve Marathon in Wevelgem, volgende week.
In de Bilzerse deelgemeente Rosmeer stond de vijfde manche van de "Victors Cup" op de planning. Daar ik 1 wedstrijd heb moeten laten vallen (Aterstoase jogging Tongeren) en er nog eentje zal moeten missen (Terrasloop Bilzen, volgende week), leek het me zinvol om deze "run" mee te pikken. Na mijn puike prestatie van vorige week had ik er wel zin in. Het was mijn eerste deelname aan deze "Oversteekrun". Vroeger liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer, vandaar die benaming. De trainingen (voor ondermeer de Marathon) verlopen prima met meer dan 100 loopkilometers per week, het fietsen werd gereduceerd tot zo'n 85 km deze week. Wat me vooral opvalt zijn de lage hartslagwaardes, die ik laat optekenen. Bijvoorbeeld: 6,45 Km in 30'26" aan hartslag 105. En 10,7 km in 48'27" aan hartslag 110! Bij het naderen van Rosmeer werd het me duidelijk dat het geen "walk in the park" zou worden. De wegen zijn er geenszins vlak te noemen en de omloop was een stuk zwaarder dan vorige week in Halen. Nu was het wel minder warm en met af & toe wat regen en 19° was het prima loopweer. Van bij de start was het gevoel goed, ook al ging het aanvankelijk meer berg-op dan -af. Ik kon aanpikken bij lopers die ik normaal niet kan volgen en dat alleen al gaf me een kick. Ik wist tevens dat ik in eerste positie lag (van mijn categorie), dus was het comfortabel lopen. Ik voelde me zelfs zo goed dat ik zowaar aan de kop van het groepje ging sleuren, even voor halfweg! De laatste kilometers ging het tempo de hoogte in en ik moest passen, ook al hielp teamgenoot Leroy me om terug aan te sluiten bij enkele "ontsnapten". Dat tempo kon ik niet meer aan, maar ik was al lang tevreden over mijn wedstrijd en vooral over het gevoel. Zo werd ik 1ste M55 en 11de van de 137 algemeen in 37'53"! Een zeer goede tijd op dat zwaar parcours met zijn korte en lange hellingen. Nu deze conditie proberen vol te houden tot (en liefst met) het BK Marathon, over 5 weken...
Deze jonge wedstrijd is meer geworden dan een "leuk tussendoortje", ook al is ze niet verbonden aan klassementen. De goeie organisatie en het parcours, dat gevarieerd en uitdagend te noemen is, maken dat er op een zondagmorgen 141 lopers (voor de 10 km alleen al) komen opdagen. Voor mij eens te meer een test om te zien hoe mijn conditie vordert. Afgelopen woensdag deed ik nog een lange duurloop van 31 km, in voorbereiding van de Marathon van Eindhoven (over 6 weken). Zoals het moet, was deze inspanning reeds volledig verteerd en het viel me vooral op hoe laag mijn hartslagwaardes waren tijdens de rustige duurloopjes van de voorbije dagen. Samen met mijn twee jongste dochters (en hondje) vertrokken we om 9u30 richting Halen. Vanaf de start ging de beuk erin, en op de vlakke aanloopkilometers was de snelheid verschroeiend (iets meer dan 7' na 2 km!). Ik kon bijna aanpikken bij concurrent Guido en zijn maar Dirk, maar hun tempo lag iets te hoog voor mij. Ook de eerste vrouw (voormalige topper Sigrid Vanden Bempt) kon ik na halfweg niet meer volgen. Andere 55 plusser, Joris, hield er ook goed de vaart in, toch bleef nog in zijn spoor. Na enkele nijdige klimmetjes nam hij enkele meters afstand op de veldwegen bergaf. Maar op zowat twee km van de meet plaatste ik een versnelling die ik tot op de meet kon volhouden. Zo sloeg ik nog een gat van 14" en werd alzo 2de van mijn categorie en zelfs 10de algemeen! Mijn tijd (38'25") was zelfs 2'40" scherper dan vorig jaar en 2'04" sneller dan twee jaar geleden! Alweer een zeer goede prestatie (al zeg ik het zelf), wellicht een van de beste van het jaar. Na enkele uren rust, liep ik namiddag nog een "toerke" van 9 km en kom alzo aan iets meer dan 100 km, deze week...
Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans.... Maar ik draai voorin mee in twee klassementen (Haspengouw Challenge en Victors Cup), dus probeer ik zoveel mogelijk manches mee te doen. Deze negende wedstrijd van de "HC" is tevens mijn 570ste van mijn "carrière"en dat in 26 jaar tijd! Dat begint serieus op te lopen... Na die zware dobber van gisteren, voelde ik me opvallend fit en na mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4 km, vanmiddag, voelde ik me klaar om "erin" te vliegen. Met een gemiddelde hartslag van 106 en een tempo van 4'43"/km leek van overtraining dan ook geen sprake. Samen met dochters #2, 3 en 4 en onze nieuwe huisgenoot Quito (een Saluki puppy) ging het om 14u30 richting het kerkdorpje van Borgloon. Zoals steeds liep dochter Sharon eerst de korte afstand (5km) met succes uit. Zodoende was er tijd genoeg voor mij om op te warmen. Raar maar waar: wat zich gisteren voordeed, gebeurde deze keer opnieuw! Ook nu werd de groep tijdens het aanlooprondje de verkeerde richting uit gestuurd! Dit verzin je toch niet?! En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. Zo finishte ik als 3de van de 25 M55 en 14de totaal in 38'11". Hier was ik uiteraard zeer tevreden mee, temeer omdat ik in Gotem de voorbije 4 jaar maar 1 keer sneller was (in 2014). Ook de rondetijden waren zeer vlak (11'43"; 11'58"; 11'58"), dus ook met de uithouding zit het snor. Nu de snelheid er ook is, mag ik absoluut niet klagen, ook al ben ik nu precies een "eeuwige tweede" (of derde) aan het worden... Trouwens, pakweg 15 jaar geleden had ik nooit kunnen/durven denken dat ik dit op mijn leeftijd anno 2017 nog zou aankunnen....
In Bilzen stond nog eens de 1/2 Marathon op het programma. Sinds 2013 was 15 km de langste afstand. Daar nam ik de voorbije 3 jaar aan deel en trok telkens aan het langste eind (in mijn categorie, toch :)). In 2009 en 2012 liep ik er de halve Marathon: 1 keer in een zinderende hitte en 1 keer in de regen, met telkens 1u21 als eindresultaat. Deze tijd is voor mij heden een utopie, rekening houdende met de zware omloop en mijn belabberde conditie (+mijn vergevorderde leeftijd). Aangezien mijn trainingen de laatste weken goed verlopen, wou ik er toch nog eens voor gaan. Tegen beter weten in, misschien, maar omdat het langere werk me beter, ligt was het toch een optie...
Al tien jaar ben ik aan het hengelen achter een Belgische titel 10 km op de piste, maar telkens viste ik achter het net 
. Nochtans zat ik er enkele keren dicht bij met tweede plaatsen in Naimette ('10), La Louvière ('12) en in Ninove ('17). Verder was twee jaar geleden brons ook nog eens mijn deel in Duffel. Ook voor dit jaar wist ik vooraf dat het moeilijk (doch niet onmogelijk) zou worden. Door mijn belabberde conditie zakte ik met twijfels af naar het Luikse, maar gelukkig vergezelden mijn vrouw en drie jongste dochters me, alsook ons enige zoontje (hond Quito).
. De tegenstand kwam echter uit onverwachte hoek en meer bepaald uit Kapelle-op-den-bos, van waar ene zeker meneer Van Campenhout komt... Gans de wedstrijd liepen we samen en afwisselend op kop. Daar een eindspurt niet één van mijn meest bepaalde specialiteiten is, besloot ik op 3 ronden voor het einde te versnellen. Ik kreeg een gaatje van een goeie 5 meter, maar helaas was dat niet genoeg: Paul bleek over meer snelle spiervezels te beschikken dan ondergetekende en op zijn verpletterend snelle laatste 100 meter had ik geen antwoord. Vorig jaar werd ik geklopt met 4" en deze keer met 2"...
. Volgend jaar ex-aequo? Wat als ik mijn versnelling 1 ronde eerder had geplaatst? Want tijdens die tempoverhoging voelde ik me merkwaardig goed en had het gevoel dat nog een ronde langer te kunnen doen... Mijn eindtijd (38'59") was ook al niet om over naar huis te schrijven. Toch moet ik tevreden zijn, want dankzij de aanmoedigingen van mijn supporters kan ik blijven lopen en moet (nog) geen andere hobby zoeken (visjes vangen, of zo...
)
Reeds voor de twintigste keer stond ik aan de start van de Tungri run. In 1996 en 1998 liep ik er de halve Marathon en in 2008 de ganse (BK), voor de rest stond steevast de 10 km op mijn menu. Het parcours was steeds niet van de poes, zeker deze keer niet want er werden wijzigingen in gebracht wegens werken, zodat het nog wat zwaarder werd met nog meer bochten en hellingen. Bovendien stond er een stevig windje, een natuurfenomeen dat zelden een voordeel is voor een loper. Mijn bedoeling was alleszins iets progressie te maken ten opzichte van vorige wedstrijd.
Nadat de griep me een maand geleden nog op de knieën had gekregen en ik een week zo goed als niets getraind had, krabbelde ik daarna toch weer met veel moeite overeind... Met weektotalen van respectievelijk 80, 105, 110 en 120 km probeerde ik mijn conditie terug op niveau te krijgen. Aanvankelijk ging dat niet van harte maar de laatste anderhalve week was het gevoel goed en ik voltooide een week geleden vlot een tempoduuroop van 12,5 Km tegen 406/km. Of dat zou volstaan om een wedstrijdje van 10 km onder de geplande 350/ km te voleindigen, was nog maar de vraag, want echt afgebouwd had ik eigenlijk niet.
De eerste wedstrijd van de Challenge Hesbignon zal allicht ook mijn laatste worden van dat regelmatigheidscriterium. Daar ik geen intervals doe, zijn wedstrijden als deze ideaal om de snelheid aan te scherpen. De motivatie om naar het verre Fernelmont af te zakken vond ik in mijn bevredigende prestatie van vorige week en het feit dat mijn dochter Sharon me vergezelde (en zelf ook mee zou lopen). Eveneens waren de temperaturen, na een afschuwelijk koude week, van dien aard om nog eens buiten te komen. De 10 a 11º voelden zelfs zomers aan!
Het kost me elk jaar precies meer moeite om op kruissnelheid te komen. Zou dat komen door mijn vergevorderde leeftijd (61) of door het gebrek aan warmte? Dit laatste was tijdens deze 36ste editie van de Midwinterjogging heel ver te zoeken. Met amper 1º op de thermometer (en vooral de gevoelstemperatuur van -7!) was dit veruit de koudste van mijn 12 deelnames tot nu toe in Kiewit. Dit moet ook 1 van de koudste wedstrijden zijn van de 584 die ik al liep, de voorbije 26 jaar.
Het PK veldlopen wist ik tot nu toe nog maar 1 maal op mijn naam te schrijven, namelijk: twee jaar geleden in Alken. Voor de rest stond ik wel steevast op het podium, dus dat doet vermoeden dat deze discipline niet echt tot een van mijn specialiteiten behoort...
Om het nieuwe (loop) jaar aan te vatten, ging het ook dit jaar, net als vorig jaar, richting Genk. Op Kattevennen ligt steeds een mooi parcours uitgestippeld, dat dit jaar voor een groot deel door het bos liep. Dit maakte dat het een gedeeltelijke veldloop werd doorheen de mooie natuur. Aangezien ik de voorbije 2 maanden weinig of niet op snelheid getraind heb, en enkel duurloopjes deed, waren mijn verwachtingen voor vandaag niet al te hoog gespannen. Met een tempo van 4/km zou ik al tevreden zijn, mede omdat de omloop niet echt lichtlopend te noemen was.
Traditioneel is deze Halve Marathon zowat mijn laatste wapenfeit van het jaar, als er niet een of andere Kerstloop mijn pad kruist, tenminste. Hoe dieper de temperaturen zakken, hoe minder mijn motivatie is en hoe meer ik ook van mijn pluimen verlies... En die had vandaag nochtans goed kunnen gebruiken want de gevoelstemperatuur zakte, mede door de wind, tot onder het vriespunt! Een troost was dat ik vandaag vergezeld werd door mijn vrouw en 2 van mijn 4 dochters. Bovendien was mijn jongste huisgenoot (hond Quito) ook van de partij. Hij is toch wel de knapste jongen van het gezin (tot voor kort was ik dat)😂.
Reeds voor de 17de keer had ik me ingeschreven voor deze zeer zware wedstrijd in het land van Herve, een prachtige streek waar voor de 32ste maal een even prachtig parcours werd uitgetekend. Het is telkens een gevecht tegen de elementen met daarbij dit jaar de extra frisse temperaturen met slechts 4°, de gevoelstemperatuur lag zelfs rond de 0º! Nog nooit heb ik deze wedstrijd kunnen winnen (in mijn categorie), wel een een vijftal podiumplaatsen. Steeds kreeg ik af te rekenen met een sterkere krijger en sinds ik bij de 60- plussers ingedeeld ben, is dat er zeker niet gemakkelijker op geworden met de grote (letterlijk & figuurlijk) Jo Schoonbroodt als concurrent. De Nederlander is absolute top op de lange afstanden met dit jaar nog een Marathon onder de 3 uur, en dat op zijn 67ste!
Deze laatste manche van de Challenge Hesbignon was meteen mijn eerste in dat criterium, waarvan ik vorig jaar aan negen wedstrijden deelnam. Dit jaar heb ik die Challenge geschrapt, want dat was er te veel aan, mede wegens de zware parcours. Minder wedstrijden, dit jaar dus, ook al zat ik vandaag toch reeds aan nummer 31...
De laatste manche van de Victors cup vond plaats in Montenaken of all places. Mijn eerste plaats in het eindklassement had ik reeds op voorhand beet, toch wou ik nog eens de uitdaging aangaan op het pittig parcours van deze wedstrijd. Dat het zwaar zou worden stond ook al vast: de wind trok flink van leer en buien behoorden eveneens tot de mogelijkheden en dat zou wel eens tegen kunnen vallen bij temperaturen van 10 a 11°...
De tegenstand was eveneens stevig in mijn categorie met vooral Guido en Joris als jonge snaken. Het leeftijdsverschil van vijf jaar is niet zomaar weg te cijferen, dat zou vlug blijken na de start waarin Guido net iets te snel was voor mij. Joris, echter, kon ik voorlopig wel nog de baas, al kostte me dat heel wat moeite. De hellingen volgden zich snel op en samen met de wind maakte het niet veel uit of je nu op kop of in iemands spoor kon lopen. Het werd me snel duidelijk dat ik maximum voor de 2de plaats kon gaan, al zag ik Guido steeds slechts 20 a 30 meter voor me uit lopen. Na ongeveer 8 km kon ik Joris afschudden en moest ik zwaar knokken om mijn tempo aan te houden... Dat lukte dankzij meestal rugwind tijdens de laatste 2 a 3 km, nadat enkel ik jonge gasten als Christophe en finaal ook Dirk moest laten voorgaan. Zo werd ik 2de van de 25 Masters +55 (11de totaal) in 5023 met een toch niet slecht gemiddelde van 348/km (zelfs nog bijna 1/km sneller dan vorige week!) en we zijn nog altijd maar twee weken na de Marathon...
De allerlaatste manche van de Haspengouw Challenge vond traditioneel plaats in Kortessem. Daar ik in het klassement derde sta, was er een kansje om toch nog tweede te worden, maar dan zou alles moeten meezitten. Bovendien zou moeten blijken in hoeverre ik die Marathon van vorige week verteerd heb...
Ik finishte trouwens als 1ste M55 en omdat Joris pas derde werd en Guido (eindwinnaar) 2de, veroverde ik nog nipt de 2de plaats in het eindklassement met slechts 4 luttele puntjes voorsprong. Met ook de eindzege in de Victors cup op zak EN het goud op de Belgische en Vlaamse kampioenschappen Marathon en halve Marathon met daarbij nog eens zilver op het BK 10 km op de weg EN op de piste, de 1ste plaats op het Provinciaal kampioenschap 10000 meter en twee Limburgse records mag deze (bijna) 61- jarige absoluut niet klagen!!!
De dag van waarheid. Mijn hoofddoel van het jaar was: zowel het BK als het VK Marathon EN halve Marathon op mijn naam schrijven... De laatste keer dat deze kampioenschappen apart georganiseerd werden (in 2014), was het enkel de "Halve" (in Sint-Truiden) die ik niet won (2de). Voor dit jaar lagen de kaarten anders: ik moest enkel nog zegevieren in de langste afstand, maar nu was de concurrentie het grootste want absolute topper Eddy Vierendeels was van de partij
. Hij won in Lokeren nog het BK 10 km op de weg met anderhalve minuut voorsprong op ondergetekende. Daarom gaf ik me op voorhand maar 10% kans, maar een wedstrijd moet altijd gelopen worden...en een Marathon is ongenadig...
Normaal is twee weken recuperatie genoeg, ware het niet dat ik vorige week in Tongeren nog flink "van Jetje" heb gegeven...
! Vanaf km 25 zakte mijn tempo nog wat richting 4'20"/km, doch stilvallen was er niet bij. Vele pijngrenzen heb ik moeten overschrijden want ook mijn liezen en hamstrings begonnen op te spelen. Toch kon ik nog iets versnellen tussen km 35 en 40 en de ambiance in het centrum verzachtte de pijn enigszins... Tot op ongeveer 1/2 km van de finish.... wie zag ik daar? Inderdaad: Eddy!!! Hij had een inzinking van jewelste, ik passeerde hem, stak nog een tandje bij en onder massale aanmoedigingen (vooral van mijn vrouw) liep ik de laatste km met onvermoede krachten zelfs nog in 3'45"/km! Wat een anticlimax
De voorlaatste manche van de "Victors Cup" ging, net als vorig jaar, door aan de "Plinius bron". Twee jaar geleden was de start & aankomst nog op "de Motten", het parcours liep alzo richting het natuurgebied "de Kevie". Daar waren de wegen vlak te noemen, wat je nu niet meer kan zeggen. De omloop was dit jaar dan ook nog eens veranderd met eerst een soort lus en 1 grote ronde met enkele pittige hellingen en een gladde want natte veldweg bergop. 
In de Bilzerse deelgemeente Rosmeer stond de vijfde manche van de "Victors Cup" op de planning. Daar ik 1 wedstrijd heb moeten laten vallen (Aterstoase jogging Tongeren) en er nog eentje zal moeten missen (Terrasloop Bilzen, volgende week), leek het me zinvol om deze "run" mee te pikken. Na mijn puike prestatie van vorige week had ik er wel zin in. Het was mijn eerste deelname aan deze "Oversteekrun". Vroeger liep het parcours van Lafelt naar Rosmeer, vandaar die benaming. De trainingen (voor ondermeer de Marathon) verlopen prima met meer dan 100 loopkilometers per week, het fietsen werd gereduceerd tot zo'n 85 km deze week. Wat me vooral opvalt zijn de lage hartslagwaardes, die ik laat optekenen. Bijvoorbeeld: 6,45 Km in 30'26" aan hartslag 105. En 10,7 km in 48'27" aan hartslag 110!
Deze jonge wedstrijd is meer geworden dan een "leuk tussendoortje", ook al is ze niet verbonden aan klassementen. De goeie organisatie en het parcours, dat gevarieerd en uitdagend te noemen is, maken dat er op een zondagmorgen 141 lopers (voor de 10 km alleen al) komen opdagen. Voor mij eens te meer een test om te zien hoe mijn conditie vordert. Afgelopen woensdag deed ik nog een lange duurloop van 31 km, in voorbereiding van de Marathon van Eindhoven (over 6 weken). Zoals het moet, was deze inspanning reeds volledig verteerd en het viel me vooral op hoe laag mijn hartslagwaardes waren tijdens de rustige duurloopjes van de voorbije dagen.
Drie wedstrijden op 1 week: dat was alweer een tijdje geleden. Vroeger was ik wel meer in voor zulke zottigheden, deze week was het weer eens zo ver. Het verstand komt met de jaren, zegt men nochtans....
En ook nu moesten vooral de koplopers zich omkeren voor een inhaalrace. Voor mij scheelde het weer maar een paar meter want ik had al snel in de mot welke richting het wel uit moest (ervaring...). Het tempo lag serieus hoog, toch voor mij niet hoog genoeg om Guido (1ste in het klassement) te volgen, zoals gewoonlijk. Zijn niveau kan ik niet meer aan, ook en vooral wegens het leeftijdsverschil (-5 jaar) dat voor een zestiger niet meer weg te cijferen valt... Andere "jonge snaak"/concurrent, Joris, kon ik wel volgen nadat ik bij hem aanpikte op het eind van de eerste van de drie grote rondes. Op het einde van de lange helling kon ik hem precies op enkele meters lopen, maar in de afdaling kwam hij telkens terug. Toen wist ik dat de derde plek mijn deel zou zijn want zijn eindspurt kan ik nog steeds niet beantwoorden. 
