Deze door ACA georganiseerde piste meeting leek me wel ideaal om de snelheid wat aan te scherpen op een korte afstand. Het was de ganse dag al warm geweest met temperaturen van 32 a 33°, maar s avonds na 22u was het toch al goed afgekoeld en windstil: ideale omstandigheden, dus. Althans niet voor mij, want het draaide compleet vierkant. Het kostte me te veel moeite om mijn aanvangstempo vol te houden, toch zat er geen verval in (de 1ste en laatste km waren even snel). Resultaat was een teleurstellende 20min.46sec., daar waar ik onder de 20 minuten wou duiken. Zelfs 2 seconden per km trager dan op het BK 10000 m in Huizingen twee maanden geleden, maar wel een half minuutje sneller dan in Sint-Niklaas (BK 5000 m). Toch wist Strava mij te vertellen dat dit mijn snelste wedstrijd was sinds juni, vorig jaar! Ikzelf was alleszins niet tevreden, vooral over het gevoel (& niet alleen het piste gevoel!). Het terrasje dat ik achteraf deed, buiten aan de clubkantine, samen met mijn vrouw & dochters, was in ieder geval veel fijner dan het gedoe dat eraan voorafging. Ik kijk in elk geval heel wat meer uit naar de volgende wedstrijd in Tessenderlo, overmorgen (The Classic, namelijk)
Van de 17 edities stond ik 15 keer aan de start van deze wedstrijd, tevens de elfde manche van het Helpshop Criterium (waarvan ik op de 1ste plaats sta bij de M65). Het parcours is sinds enkele jaren grondig veranderd (twee rondes van 5 km, in plaats van de vijf rondjes van 2 km vroeger). Het was trouwens sinds 2017 geleden dat ik er nog eens kon/mocht deelnemen wegens diverse redenen: niet georganiseerd al of niet wegens Corona en blessures. Het was exact 1 jaar geleden dat ik daar, in Nieuwerkerken, last begon te krijgen van mijn linkerhiel tijdens de laatste kilometers van de wedstrijd. Die hiel doet het, 1 jaar na datum, behoorlijk goed, al is die op tijd & stond wel nog voelbaar. Ondanks er maar 1 dag rust zat tussen de vorige (Geetbets) en deze wedstrijd, voelde ik me fit genoeg om er nog eens in te vliegen (of fladderen?). Die rustdag van gisteren heb overigens 30 km rustig gefietst om de spieren wat los te laten komen van die zware Hogense loop van eergisteren. Van bij de start koos ik voor het meest comfortabele tempo om alzo eventueel later nog te versnellen, als het kon. Ofschoon ik meestal alleen liep en dus niet veel overschot had, was de tweede ronde 11 seconden sneller dan de eerste: een teken dat mijn uithouding prima is. Mijn hiel bezorgde me wat meer last dan zaterdag, doch niets om over te panikeren. Ik werd 1ste M65 (30/111 totaal) in 41:07, maar 14 seconden trager dan vorig jaar. Mijn dochter Sharon overleefde haar 5 km alweer, lijkt ook goed op weg na haar blessure.
Het was zowat 20 jaar geleden dat ik nog eens een wedstrijd liep (die destijds deel uitmaakte van het Haspengouw Challenge) in het gehucht van Geetbets. Wat ik me daarvan herinner, is dat de afstand 10 km was, verdeeld over 5 rondjes van 2 Km, met een stevige kuitenbijter erin verwerkt. Het parcours was nu op een heel andere plaats en nabij de aankomstlocatie was geen parking voorzien. Het gevolg was dat de auto bijna 1 km ver moest geparkeerd worden! Het voordeel daarvan was wel dat men goed opgewarmd aan de start verschijnt en dat was ook nodig, want de omloop was behoorlijk zwaar met een lange klim en heel wat onverhard in verwerkt onder de vorm van een veldweg en een stuk plantage. Bovendien was de wind van de partij en, zoals gewoonlijk, zat die ook nog eens in het nadeel als het bergop ging. Met 80 starters was er blijkbaar niet zo veel belangstelling voor deze manche van het Helpshop criterium. Met de wind in de rug en lichtjes dalend vertrokken we voor twee rondes van 6 km. Op die manier was de eerste km in 4 minuten lopen niet zo een probleem, maar dat veranderde gauw na een bocht naar links waarna die lange klim volgde. Veel tempo maken zat er verderop ook niet in op een lange, ongelijke veldweg. Ik liep samen met Julie, die op dat moment tweede dame was, en ik kon zowaar haas spelen voor haar. Tijdens de klim in de tweede ronde passeerden we de eerste vrouw, dus kon Julie de overwinning (als 1ste dame algemeen) op zak steken. Zelf voelde ik me gans de tijd goed en mijn rechtervoet, die ik Zelem had omgeslagen (en waarvan de enkel nog steeds dik is), deed het prima. Zelfs mijn linkerhiel begon ik pas na 9 km te voelen, doch niet erg. Na bijna 53 minuten overschreed ik als 1ste M65 de eindmeet (22ste algemeen). Een opsteker van formaat, na mijn mindere prestatie van vorige week en in het vooruitzicht voor Maandag in Nieuwerkerken. Ik vond het een leuke wedstrijd, alleen de lange tocht naar de auto was een minpunt.
Voor de 9de manche van het Helpshop criterium trokken we naar Zelem, een plaats waar ik nog nooit liep. De warmte was weer van de partij, maar met 26° was het toch iets draaglijker dan vorige week. Bovendien liep het parcours voor het grootste gedeelte doorheen het bos, waar het veel koeler was, zodat die warmte daar niet hinderde. Mijn dochter Sharon koos voor de 5 km en voorzichtigheid na een tijdje out geweest te zijn wegens last in de liesstreek. Enkele honderden meters na de start doken we al het bos in via een haarspeldbocht, hetgeen de snelheid er helemaal uit haalde. De smalle bospaden nodigden niet uit om er een snelle race van te maken en in het bos lopen is al helemaal niet mijn ding: liever wandelen. Op de langere stukken verhard kon ik telkens mijn tempo drastisch omhoog krikken. Ik voelde me goed en mijn hiel bezorgde me de eerste 6 km geen last. Maar, op een paar km van het einde kwam nog eens ten val! Op 1 van die boswegels sloeg mijn rechtervoet om en ik belandde in het struweel. Een combinatie van vermoeidheid, onoplettendheid en een ongelijke ondergrond waren voor mij voldoende om de Zelemse grond te verkennen. Het was wel een andere kennismaking dan in Genk, waar ik op 7 mei in volle stad ten gronde ging. Ik stond direct op, liep verder en finishte uiteindelijk in 44min.33sec., als 1ste M65. Ondanks die val was mijn 2de ronde van 5 km maar 9 seconden trager. Als dit de tijd was dat ik op de grond had gelegen, mocht ik niet klagen en liep ik dus weer een vlak tempo. Mijn voet zwol na afloop onmiddellijk op, dus ik zal wel verscheidene dagen inactief (moeten) blijven. Sharon had haar wedstrijd wel zonder kleerscheuren doorstaan en kan hopelijk wat verder opbouwen. De prijsuitreiking was ook maar een mager beestje, doch dat is bijzaak.
Na die verschrikking van in Terkoest, voorbije maandag, was ik benieuwd hoe het gevoel deze keer zou zijn. Mijn duurloop van woensdag (15 km) verliep anders ook niet van een leien dakje, kortom: van de trainingen en wedstrijden van 1 jaar geleden kan ik alleen maar dromen. Alles verloopt veel moeizamer en die rothiel verhinderd me om meer & specifieker te trainen, waardoor de motivatie danig begint te zakken. Met 28° was het goed warm, maar lang niet zo heet als vorig jaar. Toen was het 33°, waardoor de opkomst met 45 atleten maar pover was op de 10 km. Deze keer waren we met 93 aan de start en mijn lome benen beloofden niet veel goeds. Toch kon ik een behoorlijk tempo ontwikkelen (naar mijn maatstaven, toch) en de bomen in het natuurgebied boden geregeld een welkome schaduw. Ik kon wat mensen bijbenen, hetgeen de burger toch altijd wat moed geeft. Maar het meest was ik tevreden dat de tweede van twee rondes maar 1 seconde trager was dan de eerste. Dus de continuïteit was er en een inzinking bleef achterwege. Vergeleken met maandag was ik nu 6 sec./km sneller en mijn eindtijd (45 minuten rond), was maar 16 seconden trager dan vorig jaar, al moet je die 5° temperatuurverschil ook in rekening brengen. Ik mocht zelfs het podium op bij de M55, als 2de (1ste M60 voor de Victors cup). Hiermee was tevreden en een reden te meer om eens een nieuw biertje uit te proberen: de Ambiorocks.
Of die 5 km van het BK van eergisteren nog in de benen zouden zitten, verwachtte ik niet meteen. Maar op het verjaardagsfeestje van mijn jongste kleinkindje (Ella), gisteren, had ik nogal wat zware bieren verzet en dat is nooit een goede voorbereiding voor een wedstrijd. Overdag was het goed warm geweest (30°), maar tegen de tijd dat wij van start moesten (20u), was het toch al wat afgekoeld. Met zijn 122 stoven we er vandoor voor 4 plaatselijke rondjes. Voortgestuwd door de massa was mijn eerste km veel te snel (4 min.) en dat zou ik me al vlug beklagen. Het tempo daalde drastisch: de eerste ronde kon ik schijn nog wat ophouden met een gemiddelde van 4:15/km, maar daarna zakte de pudding helemaal in mekaar. Kwam daarbij dat mijn linkerhiel me constant last bezorgde waardoor er bitter weinig lol te beleven was. Om toch nog iets positiefs over te houden aan deze bedoening, nam ik me voor om de vierde en laatste ronde nog iets (proberen) te versnellen. Ik weerde me als een duivel in een wijwatervat en kon zodoende toch nog 5 seconden sneller (of minder traag) doen dan de voorlaatste ronde. Mijn tijd (45:24) was ronduit beschamend en liefst 4 minuten trager dan vorig jaar! De 1ste plaats bij de M65 was een pleister op een houten been. Hopelijk is er zaterdag beterschap in Tongeren, anders moet ik een andere hobby zoeken: postzegels verzamelen, zoiets. Echter, dan staat er de dag ervoor geen feestje gepland
Nog nooit nam ik deel aan een BK over zulk een korte afstand: 10 km was tot nog toe het minimum. Maar voor alles is er een eerste keer en daarom vertrokken mijn vrouw en ik om 14u voor een tripje richting het Waasland. De hitte (31°) schrok me niet zozeer af, wel de tegenstanders, die van nature specialisten zijn van de korte afstanden op de piste. Ter plaatse kon ik toch wel wat bekende, maar vooral veel onbekende gezichten ontwaren. Gelukkig vond de 5000 meter, als allerlaatste proef, later in de namiddag plaats zodat de warmte wat minder was. Maar op een piste is het altijd een paar graden warmer. Van bij de start was het puffen & zweten en ik probeerde er wat tempo in te krijgen. Hoog lag dat niet en het ging gaandeweg trager. Mijn 2 concurrenten bij de M65 liepen al dadelijk in mijn spoor, waaronder Heyde. Toen wist ik dat Zilver het hoogst haalbare zou zijn, want hij was/is zowat een wereldtopper bij de masters. Ik kon niet anders dan het tempo hoog te houden, anders zou ook de 2de plaats eraan kunnen hangen want nummer 3 (Van Campenhout) zou wel eens snelle eindsprint in de benen (kunnen) hebben. Wat ik verwacht had, gebeurde: Heyde ging ervandoor op een drietal ronden van het einde, maar tegelijk moest mijn andere tegenstander voor het podium achterblijven. Zodoende werd ik alweer tweede, net als op het BK 10000 meter in Huizingen, maar nu niet meer zo nipt. Ik lijk wel een eeuwige tweede te worden bij BKs op de piste. Mijn eindtijd (21min.13sec.) was ronduit zwak, maar dat was door de hitte voor zowat iedereen het geval. Het was een fijne namiddag en tof om de toppers nog eens te ontmoeten.
Eergisteren had ik nog een tempoloopje (4,5 km aan 4min.3sec./km) gedaan, dus wist ik dat ik vandaag niet top zou zijn. De recuperatie van mensen op leeftijd is nu eenmaal niet meer zo optimaal. Gezelligheid troef in Brustem, zomerse temperaturen en verfrissend windje: ideaal om een terrasje te doen. En dat hadden we ook gedaan, maar eerst moest er gepresteerd worden en dat was andere koek. Ik zag er nogal tegenop, want de ganse week heb ik last van mijn rug, zowat onder mijn schouderblad, vooral als ik diep inadem. En vermits ademen nogal essentieel is bij het lopen, had ik liever alleen het terrasje gedaan. Maar er moest gelopen worden en dat over behoorlijk golvende wegen en enkele stukken gras er tussendoor. Net als vorige week, was ook nu het parcours helemaal veranderd: twee ronden in plaats van die 1 grote, vorig jaar. Wat ik vreesde werd ook werkelijkheid: vanaf de eerste hectometer liepen de benen vol, allicht een gevolg van een niet optimale ademhaling. Bovendien waaide de wind er flink op los en verzuurden de benen verder bij elke helling. Bij de passage na 5 Km probeerde ik te doen alsof ik aan het lopen was, maar in mijn hoofd speelden zich heel andere taferelen af. Groot was mijn verbazing dat ik de tweede ronde maar 9 seconden trager was dan de eerste. Volgens mijn gevoel was dat minstens 1 minuut. Met een gemiddelde van 4:15/km kon ik niet echt tevreden zijn, met de 1ste plaats bij de M65 natuurlijk wel. De afterparty met muziek uit de seventies was een stuk fijner dan al dat afbeulen over de Haspengouwse wegen. De muziek was top en het bier smaakte heerlijk, totdat moeder-de-vrouw vond dat het welletjes was geweest en naar huis wou gaan. En zo stonden we weer met de voetjes op grond.
De vorige editie verliep voor een gedeelte door het bos, mul zand en het nodige niveau verschil. Gelukkig (voor mij althans) werd een heel ander parcours uitgetekend. Met het ouder worden heb ik een broertje dood aan zware omlopen. De start en aankomstzone bevond zich op een groot grasveld en er dienden 2 rondes van 5 km afgelegd te worden op vlakke en verharde wegen doorheen Boekt. Echter, zowat 50 meter na de start kwamen we in een trechter terecht en ging snelheid er helemaal uit. Het was nogal harken om een constant tempo aan te houden, toch lukte dat beter dan vorige week in Wellen. Dit zal ook wel wat te maken met het iets makkelijkere parcours en enkele graden minder warm (en geen barbecue als laatste avondmaal). Julie muisde er deze keer nog eerder van onder, dus zij is geen ijkpunt meer voor mij. Ik kan maar beter geen jonge vrouwen meer proberen te volgen, maar oude (mannen). Mijn linkerhiel hield goed stand tot ongeveer km 7, doch ook daarna bleef alles binnen de pijngrens. Uiteindelijk flitste ik als 36ste van de 163 deelnemers over de meet (1ste 60 plusser voor Victors Cup) in 43min.38sec. Liefst 6 seconden per km sneller dan vorige week en een gemiddelde van 4min.8sec. per km. Mijn doel om ooit nog eens de 15 km/u te halen zal ik maar laten varen: dat chronisch gedoe aan mijn hiel maakt dat er niet veel progressie meer in zit.
Deze wedstrijd staat elk jaar op mijn programma en al zeker sinds die ook deel uitmaakt van het Helpshop criterium. Gisteren had ik nog het verjaardagsfeestje van mijn kleindochter (Mien) mee gevierd, waar de barbecue werd doorgespoeld met rode wijn. Dat en de malheur met mijn linkerhiel plus de warmte van 24°, maakten dat er vandaag geen wereldprestatie te verwachten viel. Toch verliep eerste km verrassend vlot, maar daarmee lag het beste dan ook achter de rug. Vanaf km 3 begon ik dan ook nog last te krijgen van die rothiel. Tot dan liep ik nog in het spoor van Julie, die ik in het begin van het jaar kon volgen, maar daarna snelde ze er vandoor. Niet dat ik op mijn leeftijd nog jonge dames moet achterna lopen, maar toch. Is dit dan de tanende conditie, in combinatie met het ouder worden en slijtage der onderdelen? Dit laatste is niet abnormaal als je reeds 93000 km gelopen hebt, me dunkt. Ik probeerde ondertussen er het tempo wat in te houden en had geluk dat Nico de laatste Km nog haas voor me speelde, terwijl hij aan het uitlopen was van de 5 km. Resultaat: 42min.28sec.: liefst 3 minuten trager dan vorig jaar! Iets te veel achteruitgang volgens mijn goesting. Toch mocht ik als 1ste M65 het podium op. Dochter Sharon moest halfweg de strijd staken wegens een heup/liesblessure, maar ze won wel de hoofdprijs met de tombola. Zodoende waren we niet voor niets naar Wellen afgezakt.
De moeilijkheidsgraad graad van deze wedstrijd lag een stuk hoger dan vorige week in Genk. Qua hoogtemeters bijna het dubbele (140 meter), doch de ondergrond was meer verhard. Enkel een hellende strook grindweg op 3 km van het einde: die Kattenberg is echt niet van de poes. Dat had ik vorig jaar al gemerkt, toen liep ik er trouwens de Halve Marathon. Vandaag was de langste afstand 15 km, dus koos ik daarvoor. Ondanks mijn slappe vertoning van vorige week op de 10 mijl, vertrouwde ik erop dat mijn conditie op vergelijkbare afstand beter zou zijn. Er waren liefst 115 lotgenoten om dit varkentje te wassen, maar na enkele honderden meters bergaf daalde de euforie toen we linksaf draaiden en langsheen Alden Biezen een eerste lange klim te verwerken kregen. Het tempo ging er helemaal uit en dat was nog maar het begin van een slopende tocht met weinig vlakke kilometers. Het was zwoegen en de eerste echte warmte van het jaar (nochtans maar 21°) speelde bij verscheidene atleten toch parten. Ik probeerde er het beste van te maken met de nodige smoel- en stuiptrekkingen tot gevolg (doen alsof, lukt sowieso niet op zulke omloop). De laatste 3 km gingen continue bergop vanuit het centrum van Bilzen, te beginnen met de voornoemde Kattenberg. Aan de voet daarvan heb ik even gewandeld om wat zuurstof te tanken. Enkel de laatste paar honderd meters gingen bergaf richting aankomst. Ik mocht, tot mijn verrassing, als 2de 55 plusser het podium op (1ste M60) in 1uur en 6 minuten. Mijn tempo was 2 seconden per km trager dan vorig jaar, toen ik daar de 21,1 km liep, maar wel 2 sec./km sneller dan vorige week in Genk. Mijn linkerhiel bezorgde me wel last, maar later dan gewoonlijk. Ondertussen mag ik me ook leider (lijder ?) noemen van de criterium Victors Cup bij de M60, waarvan er reeds 3 wedstrijden gelopen zijn.
Ik had deze eigenlijk niet gepland maar omdat mijn linkerhiel het de voorbije dagen vrij goed deed, besliste ik in laatste instantie om toch deel te nemen in Genk, ook omdat ik er tot heden nog nooit present was. Ik koos voor de 10 mijl met in het achterhoofd dat de omloop niet al zwaar zou zijn, maar dat viel achteraf nogal tegen. En die VIEL mag je trouwens letterlijk nemen. Er stonden liefst 552 atleten aan de start van de langste afstand en de omstandigheden waren perfect en met 18° niet te warm. De eerste km ging rechtdoor & vlak, toch kon ik helemaal geen snelheid maken: 4:15/km was zowat maximaal haalbare! Voorbije donderdag had ik nog een duurloop van 15 km afgewerkt en die ging gruwelijk slecht. Ook in Genk leek het die kant op te gaan, temeer omdat de wegen ons richting Kattevennen leidden en daar waren boswegen en vooral los zand de storende factoren. Verder kwamen er nog nijdige klimmetjes bij die de benen helemaal deden vollopen (76 hoogtemeters). De laatste kilometers waren er te veel aan en dat was te merken na de passage door het Shopping Center. Tijdens die laatste km struikelde ik op de een of andere manier en ik ging tegen de wereld! Maar vooraleer ik de grond raakte, flitste het door mijn hoofd om er iets spectaculairs van te maken met een soort rolbeweging, zodat de toeschouwers er ook iets aan hadden. Aan de kennismaking met de Genkse bodem hield ik twee kapotte knieën en een passage bij het Rode Kruis over. Ik werd uiteindelijk 2de M60 in 1uur 10 min.: veruit mijn traagste 10 mijl ooit. Achteraf bleek dat die laatste Km zelfs de snelste was!
In het verleden liep ik meermaals 2 wedstrijden op twee dagen, zoals vorig jaar toen ik daags na het BK 10000 meter ook de Tungri run betwistte. Dit jaar zat er wel 1 dag tussen en ik voelde me hoegenaamd niet hersteld van die inspanningen in Huizingen. Maar na een kort loopje thuis, voormiddag, achtte ik me klaar om de straten van Tongeren te gaan teisteren, al moet gezegd dat mijn linkerhiel nog steeds gevoelig was. Zoals elk jaar was er weer een zwerm sportieve mensen van de partij op De Motten om de uitdaging aan te gaan op de niet lichtlopende wegen van de oudste stad van het land. De eerste kilometers kwam ik maar moeizaam in gang en mijn hiel bezorgde meer last dan me lief was. Echter, na een paar km begon het wat beter te bollen en mijn stramme spieren bezorgden me niet al te veel last meer. Het bochtenwerk, de kasseien en enkele nijdige klimmetjes maakten dat een constant tempo aanhouden niet evident was. Met de finish in het vizier kon ik op de piste alsnog wat versnellen en dat was nodig om als 1ste M60 eindigen want nummers 2 en 3 volgden op slechts enkele seconden. Mijn tijd (42:15) was matig en liefst anderhalve minuut trager dan vorig jaar, toch mag ik niet klagen omdat ik zelfs als 2de 55 plusser het podium op mocht. Mijn gemiddelde tempo was maar iets trager dan eergisteren ondanks de het reeds genoemde parcours en de hinder in mijn hiel, die zich vooral na afloop deed gevoelen. Afwachten of en hoe ik kan herstellen voor de volgende wedstrijd: de ook al zware Bilzenrun in Rijkhoven.
Na mijn puike prestatie van vorig jaar op het BK (toen in Malmedy) toen ik met 39min.30sec. slechts derde werd ik mijn leeftijdscategorie maar waar ik wel met veel tevredenheid op terugkijk, was ik deze ik keer heel wat minder positief. Door de (geregelde) last in mijn linkerhiel en dat gehoest (dat nu gelukkig geminderd is) kan ik niet voldoende volume trainen. Ook geen intervals (enkel af & toe 1 km versnellen), ik ben zelfs niet 1 keer op de piste gaan lopen, wat ik vorig jaar wel een keer deed als voorbereiding. Twijfels alom dus, daarom hoopte ik op een tijd tussen de 41 en 42 minuten als hoogst haalbare en eventueel een podiumplaats, al hangt dat af van het deelnemersveld. De rit naar Brussel was ook niet de gezelligste met de gebruikelijke drukte & files aldaar, maar het gezelschap van mijn vrouw en jongste dochter maakte veel goed. We waren ruim op tijd ter plaatse en tijd genoeg dus om op te warmen. Maar zelfs dat beperkte ik tot een minimum om mijn hiel te sparen. Van bij de start ondervond ik al dat het veel te snel ging om mijn 2 concurrenten te volgen en dus liet ik begaan. Ik was sowieso zeker van het podium want er waren maar 3 atleten geselecteerd bij de 65 plussers. Dus probeerde ik een stabiel tempo aan te houden, hetgeen ook vrij goed lukte, met in het achterhoofd de mogelijkheid dat 1 van die ontsnapten zou kunnen verzwakken. De eerste van die twee (een zekere Oomen) werd enkele maanden geleden Belgisch kampioen veldlopen in mijn categorie, ook een topper dus. Dat BK vond toen plaats op dezelfde dag als het BK Halve Marathon in Gentbrugge,dat ik toen won. Zowat halverwege had bovengenoemde bijna een halve ronde voorsprong (= ongeveer 40 seconden), maar vanaf dan begon die bonus beetje bij beetje af te brokkelen. Dat gaf mij zowaar vleugels en een reden om vol te houden. Door zo op hem te focussen, merkte ik niet op dat ik op enkele ronden van het einde nummer 2 had voorbijgestoken. Ondertussen was ik zodanig dicht genaderd, dat mijn hoop bijna werkelijkheid werd. Mijn tempo ging naar de 4min./km, maar de benen liepen vol als ik echt zou versnellen. Puur op uithouding en met de moed der wanhoop kwam ik nog zeer dicht, maar strandde op anderhalve seconde!!! (2de M65 in 41min.13sec.). Om dood te vallen: in de jaren 2017 en 2018 kwam ik telkens ook maar respectievelijk 4 en 2 seconden te kort voor het goud! Ontgoocheling alom, natuurlijk, maar ik was zeer tevreden over mijn prestatie (4min.5sec./km volgens Strava). Dit had ik niet verwacht, ik heb mezelf zowaar overtroffen en mijn hiel bezorgde me enkel na afloop wat last. Dit was mijn 30ste podiumplaats op Belgische Kampioenschappen sinds ik een licentie heb bij de Bond (2008). Achteraf was ik zo verlekkerd op het streekbier (namelijk Herberg) dat ik bijna te laat was voor de podiumhulde.
Nog maar eens een Bloesemloop, maar het lenteweer blijft beneden alle peil. Deze keer was het nog erger dan vorige zondag met regelmatig regen, al was het niet meer zo fris. De situatie was zodanig mistroostig dat ik niet veel goesting had om een wedstrijd te lopen: dat gebeurt nochtans zelden! Het kerkdorpje Velm lag er verzopen bij wat ook niet bijdroeg aan de sfeer en gezelligheid en dat was ook te merken aan het deelnemersaantal (96). Ook wat mezelf betreft waren er twijfels, want mijn linkerhiel bezorgt me alweer meer last, waardoor ik niet kan trainen zoals ik wil. Een niet al te bemoedigende situatie, 1 week voor het BK 10000 meter waar ik me voor heb ingeschreven. De wedstrijd zelf dan: ook die was niet van dien aard om er vrolijk van te worden. De eerste paar honderd meter gingen licht hellend over kasseien, waarna het stevig bergop ging. Het tempo was er al uit voordat het erin was geweest en ademnood was het gevolg. De eerste 2 km gingen zo bijna gans de tijd bergop en het was eerder harken dan lopen. Maar ook bergaf bolde het niet en ik geraakte ook daar nauwelijks aan 4 min./km. Het parcours was golvend en meestal over verharde veldwegen met ook enkele passages door plantages, hetgeen de benen nog meer afsneed. Met 96 hoogtemeters kan je gerust van een pittige omloop spreken, maar mij hield het constante gezeur in mijn hiel me meer bezig. Ik finishte uiteindelijk wel als 1ste M65 (32ste totaal) in een tijd van iets meer dan 50 minuten. Een bedroevende gemiddelde snelheid van 4min.25sec./km! Ik vraag me af wat ik volgende week op dat BK ga doen?
Deze vorig jaar voor het eerst in het leven geroepen run kon zijn naam niet waarmaken want de bloesems zijn achterwege gebleven door het (te) frisse weer van de voorbije weken. Doch, dat kon de pret niet drukken want het Haspengouws landschap is altijd de moeite waard om doorheen te wandelen/lopen/fietsen. Het parcours werd totaal anders uitgetekend dan vorig jaar: 1,5 km korter, maar wel iets zwaarder. Mijn verkoudheid lijkt over te zijn maar de hoestbuien niet en houden me soms nachten wakker. Niet ideaal dus, daarom had ik mijn doelstelling niet te hoog gesteld en ambieerde ik een tijd van ongeveer 43 minuten. Onder een zware hemel en ronduit frisse temperaturen (9°) namen we met zijn 244 de start. Mijn grootste bekommernis was om niet in een hoestbui verzeild te geraken want eens die begint, komt er niet meteen een eind aan. Maar dat viel mee, al voelden de benen nogal slap aan zoals meestal, de voorbije wedstrijden. Toch was het tempo behoorlijk en mijn linkerhiel bezorgde me geen last. Ook de helling aan Km 5 werd goed verteerd en ik voelde me zowaar vrij goed waardoor de laatste km bovendien alsnog de snelste werd (4 min.). Na 42min. 39sec. bereikte ik de aankomst als eerste M65 (51ste totaal). Ondanks een matige tijd mocht ik tevreden zijn, vooral omdat de trainingen ook niet van harte verlopen, al zal dat ook met al dat gehoest te maken hebben.
Acht dagen geleden veel wind, vandaag 6° met een gevoelstemperatuur die tegen het vriespunt aanschurkte: de lente heeft zich nog niet van zijn beste kant laten zien. Deze mooie wedstrijd, die nog maar aan zijn tweede editie toe was, had nochtans veel beter verdiend. De prachtige locatie in en rond de stroopfabriek te Borgloon maakte echter veel goed. Daar ik vorig jaar niet kon deelnemen (wegens mijn blessure), kon ik het parcours niet goed inschatten. Dat het niet lichtlopend en deels onverhard ging zijn, wist ik, doch door de regen van de voorbije dagen was de modder ook weer van de partij en dat zou me heel wat parten spelen. Liefst met 152 atleten schoten we uit de startblokken en dat ging al dadelijk goed vooruit. Althans de eerste paar honderd meters, want dan werd de eerste modder onder de voeten geschoven. Plots realiseerde ik me dat ik de minst ideale schoenen aan het bezigen was, namelijk die zonder profiel onder de zolen. Al dadelijk begon het schuiven en patineren, dus ging alle concentratie naar overeind blijven! Heel wat minder onverhard dan vorige week, doch de opeenvolgende beklimmingen haalden evenzeer de snelheid eruit. De langere stukken op de voormalige spoorweg waren een verademing, maar tijdens een lang stuk veldweg met de nodige modder was het weer opletten geblazen. Gelukkig ben ik nergens tegen de wereld gegaan, op wat slippertjes na, en op de vlakke & verharde stukken kwam ik toch dicht tegen de 4min./km. Dat stemde me tot tevredenheid, alsook de 1ste plaats bij de M65 (45ste algemeen) in 49min.13sec. Vorige week was ik 20sec./km trager, al mag dat geen maatstaf zijn. Dochter Sharon liep haar eerste lange wedstrijd met succes uit, dit was tevens haar langste duurloop van het jaar. De organisatie van Pascal, Peter & co was subliem met voor iedereen geschenken en attenties. Veel deelnemers, ondanks de gure omstandigheden, dat belooft voor de dag dat het ooit eens mooi weer wordt.
De naam van deze wedstrijd dekte geenszins de lading, want van lente was er hoegenaamd geen sprake. De ganse dag buien en stormachtige rukwinden (tot 80 Km/u!), maakten dat het geen zaterdagse wandeling zou worden. Gelukkig bleef het tijdens de wedstrijd droog, anders zouden die 12° nog een stuk kouder aanvoelen. Als men op de site vermeld dat het parcours voor 80% onverhard is, kan men gerust van een Off-road spreken. Dat laatste is ook niet mijn favoriete bezigheid, mede omdat mijn fragiel en oud lichaam vraagt om het wat kalm aan te doen. Gezien mijn linkerhiel omwille van hielspoor nooit echt helemaal pijnvrij is, zouden vlakke en/of verharde wegen een betere optie geweest zijn, maar die keuze is er niet altijd. Bovendien kan ik, door die lichamelijke ongemakken, niet genoeg kilometers trainen om een fatsoenlijke conditie op te bouwen. Met 130 atleten stormden we de glooiende velden van Haspengouw tegemoet, met eerst enkele honderden meters vlak, en dan inderdaad: de eerste single track, zompig en onverhard stuk bergop. Mijn benen liepen al dadelijk vol en ik besliste dan maar om in jog-modus over te schakelen om niet compleet te verzuren, alsook om mijn linkervoet te sparen. Van snelheid maken was geen sprake wegens weinig meters vlak inclusief modderige wegen met plassen, een passage door een hobbelig grasveld, steile en vettige beklimmingen, loshangende takken die vervaarlijk boven onze hoofden bengelden, diepe traktor sporen waar we moesten proberen omheen te slalommen en tijdens de laatste kilometer een helling waartegen we omhoog moesten kruipen. En om het feestje helemaal af te maken was er dus die felle (&koude!) wind. Gelukkig had ik het juiste schoeisel ondergebonden, zodat ik nergens uitschoof, anders was ik daar nu nog altijd bezig. Dit alles maakte dat dit mijn, op 1 na, traagste wedstrijd ooit was (van de 673 in totaal). Enkel het gemiddelde van de marathon van Visé (in 2003) was nog trager dan die 4min.42sec./km van vandaag. Als 1ste van de 3 (!) 65 plussers (35ste totaal) mocht ik uiteraard niet mopperen, vooral omdat mijn hiel goed stand had gehouden. Het was een geslaagde eerste editie van deze wedstrijd met een mooi parcours en dito natuur, maar eigenlijk niet ideaal om een bejaarde al lopend doorheen te sturen.
Vier maanden nadat ik mijn loopbezigheden terug opnam, na drie maanden inactiviteit, wou ik nog eens een groter doel nastreven. De test van vorige week (Fernelmont) was bevredigend, maar de voorbije week verliepen mijn training(skes) niet naar wens: ik kwam maar moeizaam in gang en zelfs korte loopjes werden een opdracht. Dat mijn eindtijd van vorig jaar (1u27min.) er deze keer niet zou inzitten, wist ik op voorhand, (wegens te weinig kilometers op de teller) toch hoopte ik nog onder het anderhalf uur uit te komen en eventueel nog eens een titel te pakken. De verre rit naar Gent verliep vlot en de weersomstandigheden waren droog, al stond er een stevig windje. Eerst mochten we Bashir Abdi bewonderen, de winnaar van de eerste wave, die ook nog het Belgisch record verbrak en de 21,1 km onder het uur liep! Nadat hij wat was uitgeblazen kon ik het niet laten om samen met hem op de foto gaan. Zodoende was mijn dag al geslaagd, nog voor ik gestart was, dus kon ik ontspannen mijn wedstrijd aanvatten. Ik nam me voor om te beginnen aan 4min. 15sec./km, en dat zo lang mogelijk te rekken. Aanvankelijk lukte dat goed, maar na 4 km speelde mijn linkerlies op, doch verminderde daarna wat. Dan was het afwachten hoe lang mijn linkerhiel zou standhouden, want die bezorgde me de voorbije maanden met de regelmaat van een klok tamelijk wat last. Dat die hinder er zou komen wist ik, dus was het zaak om zo comfortabel mogelijk te lopen. Maar de wind speelde me op sommige stukken nogal parten en ook op de Scheldedijk stond die niet in het voordeel. Na zowat 13 km begon die rothiel dan toch op te spelen en het tempo zakte gaandeweg. Gelukkig kon ik de laatste hectometers wat versnellen en finishen in een tijd van 1u33min.34sec. Liefst 6 minuten trager dan vorig jaar en de, op 1 na, traagste van alle 50 Halve Marathons die ik ooit liep. Maar ik werd wel 1ste M65 en behaalde dus alzo mijn 10de Belgische titel (7 maal ganse en 3 maal Halve Marathon). Die versnelling op het einde was nodig geweest, want ik wist niet dat de concurrentie me zeer dicht op de hielen zat. In totaal eindigden drie 65 plussers binnen de 15 seconden na mij, waarvan weliswaar maar 1 met een licentie. Zo werd een fijne dag met een positieve noot afgesloten, al hoop ik de volgende keer als voorbereiding wat meer kilometers in de benen krijgen, maar daar beslist alleen die linkerhiel over.
De vorige keer dat mijn dochter & ik deelnamen aan deze wedstrijd was drie jaar geleden, net voor de Corona pandemie uitbrak. Het half jaar daaropvolgend konden we dus nergens meer naartoe. Nu was het gelukkig anders en trokken we weer gemotiveerd richting Wallonië. Dochter Sharon koos voor de korte afstand en ik voor de lange, die alles behalve vlak genoemd kon worden. Het was bitter koud, dus besloot ik om mijn lange broek aan te doen en een extra truitje. De laatste weken heb ik de trainingskilometers wat opgedreven: vorige week zelfs 81 km! Mijn tempos liggen wel zowat 10 a 15 sec./km trager dan ik gewend ben de vorige jaren, toch probeer ik 1 keer per week een tempoloopje van 4,5 km te doen aan iets meer dan 4 min./km. De benen voelden van bij de start goed aan en ik verteerde de hellingen goed. Vooral de strook onverhard van 1 km meestal bergop (na 7 km) was een opgave, doch ook dat ging behoorlijk goed. Drie jaar geleden was dat andere koek, toen op dat stuk de (stevige) wind in het nadeel blies. Dit jaar lagen stroken onverhard er droog bij, dus ook daar kon tempo gemaakt worden. Op het einde kon ik nog wat versnellen en mijn eindtijd was 48 min. 32 sec.: slechts 35 seconden trager dan drie jaar geleden en hetzelfde tempo als in het vlakke Kiewit, drie weken geleden. Bovendien werd ik 3de M60 (van de 21). Dus dit betekent progressie en het geeft de burger moed voor het B.K. Halve Marathon, volgende week in Gentbrugge. Sharon zette bijna 31 minuten neer over 5,6 km en was ook tevreden genoeg en zodoende beloonden we ons achteraf met enkele biertjes.
