Al een tijdje keek ik uit naar deze wedstrijd, temeer de Halve Marathon mij nog het meest ligt, maar ook en vooral omdat het voor het eerst sinds bijna 5 jaar geleden was dat ik nog eens een BK op deze afstand kon/mocht betwisten. Daar Gentbrugge niet bij de deur ligt, vertrokken we om 8u20 al westwaarts, samen met mijn supporters (echtgenote, dochters Darlene en Sharon die tevens chauffeur was, en hond Quito). Mijn rechterknie speelt nog steeds op, behalve als ik sneller dan 4min. 30sec./km loop. Maar gisterenavond, tijdens een trouwfeest, viel ik van de onderste trede van een trap als een ploert op grond, pal op die vermaledijde knie. De mensen dachten allicht :wat een zuiplap! Ik had nochtans de alcohol tot een absoluut minimum beperkt. Ofwel had ik misschien niet genoeg gedronken om het evenwicht te bewaren op een feest. Het gevolg was dat die knie me nog meer irriteerde, zelfs tijdens het opwarmen voor de wedstrijd en ik zag het eigenlijk niet echt zitten. De start vond plaats op de Wouter Weylandt atletiekpiste. Ik had me voorgenomen om rustig te starten en zodoende aanschouwelijk te finishen. Tot mijn grote verbazing ging de eerste km in 3min.52sec, en ook de volgende kilometers verliepen vlot: zo rond de 4min./km. Langs de oevers van de Schelde waaide de wind vrij strak schuin in het nadeel, vooral naar het einde toe. Mijn rechterknie knie was wel nog altijd wat pijnlijk en dus iets om continu mee rekening te houden. Maar na zowat 10 km kon ik plots pijnvrij lopen en ik stak heel wat atleten voorbij aan nog steeds hetzelfde tempo van 15km/u, ondanks de wind tijdens de 2de ronde langs de Schelde. De allerlaatste strook met de wind in het nadeel haalde me niet uit mijn flow en zo kon ik als eerste 65 plusser de aankomst overschrijden. Zeer tevreden en vooral opgelucht met mijn tweede Belgische titel op de Halve, 5 jaar na Wevelgem (de negende titel in het totaal, inclusief de ganse Marathon). Dit was een bevestiging dat de conditie goed is, ondanks die tegenstribbelende knie. Ik moet er enkel nog rekening mee houden dat ik op een volgende feestje niet meer zo weinig alcohol drink
Ofschoon ik geen fan ben van trails stond ik toch aan de start van deze zware tocht, temeer omdat de wedstrijd deel uitmaakt van het Helpshop Criterium, waarvan Kiewit twee weken geleden de eerste manche was. Ideaal loopweer was het met 11° en zon wel, maar dat was daarom niet noodzakelijk een garantie op succes, temeer omdat ik ook deze week veel volume heb getraind (met vandaag erbij: 101 km). Dus verwachtte ik er niet al te veel van. Ook nu veel volk aan de start (233 finishers), die met zijn allen nog binnen km 1 de eerste zware beklimming bestormden. De artrose in mijn rechterknie, die de laatste tijd weer opspeelt, bezorgde me de eerste kilometers last zodat ik niet voluit met dat been kon afzetten. Met anderhalf been wordt lopen zodoende ingewikkeld met 263 hoogtemeters, en al helemaal als je trappen op & af moet lopen. De trappen, die we de eerste kilometers enkele keren voor de voeten kregen geschoven, deed ik veiligheidshalve al wandelend. Op die manier ging het tempo er nog meer uit en was arriveren voor mij de enige bekommernis. De meeste stroken onverhard waren na halfweg achter de rug, doch ook dan was het kreunen tegen de wind, bijna onbeloopbare paden en de vermoeide benen. Ik was dan ook opgelucht opnieuw het voetbalveld van Bilzen in het vizier te krijgen, zodat er een eind aan deze lijdensweg kwam. Alweer werd ik tweede M65 en nu nog verder na Servais (meer dan 2 minuten) en 47ste totaal. Voor mij geen trails meer, ofwel liever om te wandelen. O ja: mijn eindtijd was 1uur 11min. 31sec. Met een gemiddelde van 4min. 40sec. was dit mijn derde traagste wedstrijd van de 650 die ik al deed. Enkel de Jogging du Mont Ventoux (1996) en de Marathon in Visé (2003) waren nog trager.
Sinds mijn eerste deelname, in 2006, miste ik geen enkele wedstrijd in Kiewit, al werden de edities van 2013 (te veel sneeuw) en 2020 (wegens Corona) afgelast. Maar deze keer tekenden we weer present, alsook mijn twee oudste dochters. Sharon koos echter voor de 5 km vanwege haar vrij ver gevorderde zwangerschap en gebrek aan trainingskilometers. Het vlakke parcours is ideaal om een scherpe tijd neer te zetten en dat betekent voor mij anno 2020: onder de 40 minuten. Met bijna 400 atleten aan de start was deze jubileumeditie een groot succes. Ik liet me meedrijven met de massa, maar algauw voelde ik dat ik de benen niet had voor een toptijd. Ook mijn maag sputterde aanvankelijk tegen en de rode bieten sap, die ik voor de start had gedronken, zocht ei zo na een uitweg in tegenovergestelde richting! Ik had de voorbije dagen ook niet getaperd zoals het zou moeten, waardoor ik meer moeite moest doen dan me lief was. Hoe dan ook kon ik een vrij aanvaardbaar tempo onderhouden en de laatste Km nog lichtjes versnellen. Met een eindtijd van 41 minuten rond haalde ik niet mijn initiële doelstelling maar met de tweede plaats bij de 65 plussers kon ik wel leven. De eerste van mijn categorie was te sterk voor mij, want als 70 plusser is Servais een atleet van formaat. Hij is meer dan 5 jaar ouder dan ondergetekende, wat mij dan weer hoopvol doet kijken naar de toekomst. Maar dan zal ik toch niet te veel rode bieten sap meer moeten drinken :)
Zoals beloofd maakte ik, 1 week na Lommel, opnieuw mijn opwachting in een veldloop. Deze keer degene die georganiseerd werd door mijn club ACA Alken. Een veel snellere omloop, ondanks enkele stroken zand, maakten ambities in mij wakker om een hoger tempo te ontwikkelen dan vorige week. Die korte afstanden van minder dan 5 Km liggen me niet, temeer omdat ik geen intervals doe. Bovendien had ik niet echt afgebouwd hiernaartoe en ik ben ik met mijn 63,5 kilo wat te licht om een goeie veldloper te zijn. Dit maakt dat een snelle start voor deze slungel niet vanzelfsprekend is, zo ook deze keer. Ik kon daarna wel gestaag opschuiven, maar om dan de achterstand op de concurrentie helemaal goed te maken, moet je over goeie papieren beschikken en is de afstand te kort. Het tempo zat er, vond ik, goed in en ik kwam dichter op de mannen die vorige week verder voor me uitliepen. Geen categorie 65+, deze keer, wat maakte dat het podium (bij de M60) er niet in zat. Nochtans kwam ik nog dicht, maar ik liet me op de meet toch nog vloeren voor de 4de plaats. Mijn favoriete muziek die op dat moment uit de boxen schalde (Whetever you want - Status Quo), maakte echter veel goed. Over het tempo (iets meer dan 4 min./km) mocht ik niet mopperen, want die lag wel een stuk hoger dan vorige week. Zodoende is het jaar goed ingezet en kunnen we uitkijken naar de eerste wegwedstrijd : de Midwinterjogging in Kiewit, over drie weken
Provinciaal kampioenschap veldlopen. Lommel. (4,76 km)
Twee jaar geleden had ik nog bijna gezworen om nooit meer een veldloop te doen, na een tegenvallend resultaat op het P.K. in Tessenderlo. Maar kijk: een Limburgs kampioenschap als kersverse 65-plusser maakte dat de motivatie er was om al te beginnen om mijn spikes te gaan zoeken. In een ver verleden (2011) moest ik al eens in datzelfde Lommel nipt de duimen leggen tijdens het kampioenschap en werd ik tweede, toen nog bij de M50. Tijd, dus, om dat eens even recht te zetten. Samen met mijn dochter reden we naar het noorden waar er, net als thuis, een kil weertje heerste. Een graadje of 4 a 5 is voor mij al genoeg om onderkoelingsverschijnselen te ontwikkelen. Ik had me voorgenomen om niet te hevig te starten en de eerste ronde de kat uit de boom te kijken en te focussen op de tegenstand. Die kat kwam ik niet tegen, wel clubgenoot Eduard, die ook een snelle start nam. Het parcours lag er behoorlijk droog bij en was bovendien bochtig in het bos. In de tweede ronde plaatste ik een versnelling, bouwde gestaag een voorsprong uit tot een halve minuut en werd zodoende 1ste bij de M65. Mijn derde Limburgse titel, na 2016 en 2018 in respectievelijk Alken en Genk. Het tempo dat ik ontwikkelde was een halve minuut per kilometer trager dan de vorige keer in Lommel, 11 jaar geleden. Niet meer dan logisch want het verouderingsproces is niet tegen te houden. Ik had me hoe dan ook zodanig geamuseerd dat ik volgende week nog een veldloop inplan (in Alken). Ook over het feit dat ik maar 13 seconden na de eerste Master +60 eindigde, mocht ik niet klagen. Het podium, tenslotte, zag er fraai uit (al zeg ik het zelf) met 3 man van ACA Alken want Edouard en Kris behaalden respectievelijk zilver en brons.
35ste Les 4 cimes du pays de Herve. Battice. (33km)
Voor deze wedstrijd had ik me niet specifiek voorbereid (geen lange duurloop gedaan), hetgeen toch wel nodig is voor zon zware uitdaging. Bovendien heb ik sinds drie weken wat last aan de buitenkant van mijn rechter onderbeen: geen echte pijn, wel een wat ambetant gevoel, doch niet constant. Mede hierdoor zag ik af van lange trainingen en ik was benieuwd of me dat niet zuur zou opbreken, want deze wedstrijd mag je met zijn meer dan 600 hoogtemeters beschouwen als een Marathon.. Dit was reeds mijn 21ste deelname (inclusief die virtuele van vorig jaar), dus ervaring zat, zou je denken. Dochter Sharon koos voor de kortste afstand (6 km) wegens lichamelijke ongemakken. Zodoende stonden we deze keer niet samen aan de start. Om 11u klonk het startschot, of liever: een knallend vuurwerk! Bijgevolg waren we meteen goed wakker om duik naar beneden te nemen met een vrij snelle 1ste Km als gevolg. Maar ik voelde meteen dat de benen niet top waren en kon enkel maar hopen op beterschap. Dit laatste was ijdele hoop want op dergelijke zware omloop met zijn talrijke hellingen is recupereren meestal niet aan de orde en al zeker niet met te weinig trainingskilometers op de teller. De eerste 14 km (in bijna 1u2min.) kon ik de schade nog beperken, maar vanaf dan ging het meestal bergop en het tempo bergaf. Mijn rechterkuit deed het nochtans prima: misschien omdat ik een dubbel paar compressiekousen droeg? Echter, dat veranderde niets aan het lam in mijn benen en dat maakte het traditionele omhoog kruipen van de laatste muur (zowat 400 meter) nog ellendiger. Ik finishte uiteindelijk als 50ste van de 270 in 2u35min.17sec.(mijn 3de traagste tijd op 21 deelnames). Bovendien werd ik pas 3de bij de 60-plussers. Nog nooit werd ik eerste in mijn categorie, maar de aanhouder wint. Dit was de afsluiter van kort loopjaar: slechts 3,5 maand en 12 wedstrijden met globaal genomen bevredigende resultaten want slechts 1 maal geen podiumplaats. Nu uitkijken naar volgend jaar met misschien hier of daar een veldloop.
Les vallons de la Mehaigne. Braives. (+/- 10,3 Km)
Na die off-day van vorige week hoopte ik deze keer op wat meer loopplezier in Braives. In het verleden stond ik reeds twee keer aan de start van deze wedstrijd (2016 en 2017), die voor mij geldt als ultieme voorbereiding voor de allerzwaarste (& allerlaatste) van het jaar: Les 4 cimes du pays de Herve, volgende week. Dochter Sharon koos voor de korte afstand (5,6 km) en dat was een goede keuze, bleek achteraf, want het 10 km-parcours was zware kost. De omloop was gedeeltelijk gewijzigd ten opzichte van 4 jaar geleden, met o.a. na 7 a 8 Km een lange en steile klim als afwisseling van de kleinere hellinkjes. Van bij de start voelde ik me prima en ik liep zowaar op reserve met toch een fatsoenlijk tempo, dat ook niet zakte op de lange, modderige veldweg in het begin. Ook de zwaarste beklimming verteerde ik wonderwel en liep op kop in mijn leeftijdsklasse. Op de lange, rechte en licht bergaf lopende strook (wat vroeger een spoorweg was), kon ik freewheelend richting aankomst. Daar heb ik nog een sprintje getrokken tegen een jonge gast, doch ik moest het tegen hem afleggen. Maar met een gemiddelde van 4min.7sec./km en 1ste plaats bij de M60 mocht ik absoluut niet klagen! Ook Sharon overtrof haar verwachtingen met 5min.9sec./km op de korte run. Een hele opsteker dus voor ons beiden in het vooruitzicht van volgende week en zodoende konden we tevreden terug huiswaarts.
Nog eens tijd om een wedstrijdje van de Hesbignon Challenge mee te pikken (zolang het nog mag!), al heb ik me niet ingeschreven voor het criterium, wel voor wedstrijden apart. Nog nooit was ik in Oreye geweest, toch had ik mijn vrouw en dochter Sharon meegesleurd naar dat gezellige dorpje in Wallonië. De voorbije dagen voelde ik me niet 100% : precies wat koortsig en iets hogere hartslag bij inspanning. Toch probeerde ik me klaar te voelen voor deze uitdaging, al wist ik dat het geen walk in the park zou worden. Van in het begin was het harken en ik geraakte niet in mijn ritme. Aanvankelijk dacht ik dat de bos- en veldwegen (& de wind) de redenen daarvoor waren, maar na 6 a 7 km moest ik zelfs even stappen tijdens een beklimming. Dit was me nog nooit overkomen tijdens een 10 km wedstrijd! Toen dat na 8 km nog eens gebeurde, was de fut er helemaal uit en de rest was bijna strompelen tot de aankomst. Afgezien bij de beesten en lang geleden dat ik zo blij was de finish te ontwaren. Als 2de 60 plusser haalde ik alsnog een gemiddelde van 4min.9sec. Dit verwonderde me want ik had het gevoel dat ik meestal stil had gestaan. Dit was allemaal niet erg want ik kende de reden van deze mindere prestatie, en dat scheelt een stuk. Sharon had haar verwachtingen ingelost (56min.) en kon tevreden terugblikken & dan vooruitkijken naar volgende week in Braives.
Reeds 23 keer stond ik aan de start van deze wedstrijd, onafgebroken sinds 1997! Dit komt ondermeer omdat het tijdstip uitstekend gepland en concurrentie met andere wedstrijden ontweken werd. Maar de belangrijkste reden voor deze lange reeks deelnames is het uitdagend mooie parcours en het feit dat de afstand (vroeger meestal 15 km) me goed ligt: niet te kort & niet te lang. Sinds enkele jaren is de afstand ingekort en zijn er meer stroken onverhard. Maar vandaag werd het hele concept omgegooid: start & finish op de atletiekpiste en de omloop in omgekeerde richting. Bovendien werd er nog meer zachte ondergrond in opgenomen (ongeveer 50%) en met de nodige hellingen zou het een stevige semi-veldloop worden Ondanks wat lichte hoofdpijn (opkomend verkoudheidje ?) was de start vinnig te noemen met een eerste Km in 3min.49sec. Ik liep dan in 2de positie (bij de 55 plussers), doch nummer 3, Joris, kwam na een drietal km aansluiten. Echter, na zowat 7 km kon ik hem afschudden al kostte het me wel wat moeite want tijdens de opeenvolgende hellingen begonnen mijn benen meer en meer vol (of leeg?) te lopen. Maar telkens herstelde ik vlug en dankzij mijn goede uithouding naderde ik nog tot op 55 seconden van de de eerste (Dirk). Zo werd ik 2de van de 28 M55 in een tijd van 55min.11sec. Een gemiddelde van 4min./km, alstublieft! Hier mocht ik toch wel fier op zijn, zeker gezien het nogal slopend parcours en dat voelde na afloop aan mijn quadriceps en liezen
Voor de vierde keer had ik me ingeschreven voor dit kampioenschap, sinds 2017. Van die drie deelnames stond ik tweemaal op het podium (telkens 2de). Die plek zou, na het bestuderen van de inschrijvingslijst, zo goed als onhaalbaar zijn. Kleppers als Walraedt en Werion zijn op 10 km, in theorie, zo ongeveer 2 minuten sneller als ondergetekende, dus concentreerde ik me op het Brons als het effe kon.. Tegen 11u30 vertrokken we (samen met de echtgenote en dochters Darlene & Sharon) naar Lokeren waar we, na een afrit gemist te hebben en in Gent belandden, pas na 2 1/2 uur arriveerden. Alsnog ruim op tijd om de sfeer op te snuiven en op te warmen. Sinds de Corona- editie van vorig jaar is de startplaats op een lange rechte weg, en niet meer op de piste. Ideaal om snel te starten: snel is voor mij tegenwoordig ongeveer 4 min./km. De benen voelden niet super aan, allicht wegens de snelle aanhef, en ik trapte wat op mijn adem. Ik kon net niet/net wel aanpikken bij mijn concurrent voor de derde plaats (Nauwelaers). Ik liep iets boven mijn stand (3 min.53/Km), dus was de boodschap: aanklampen & wachten op een dipje van de tegenstand. Die kwam er na bijna 8 km: ik kon mijn tempo aanhouden, liep nog 26 sec. uit en stelde zo mijn derde plaats ruimschoots veilig. Meer zat er niet in en ik was uiterst tevreden met Brons, slechts vier weken na mijn Goud op het BK Marathon in Antwerpen. Dit was mijn 25ste podiumplaats op een BK sinds 2008 (10 km, Halve en ganse Marathon!). Ook mijn eindtijd (39min. 41sec.) was dik in orde. Sinds begin 2019 haalde ik niet meer zo een chrono op de 10 km. Toen was ik iets sneller (in Kiewit, ook heel vlak), maar ook 2 1/2 jaar jonger. De weg huiswaarts was deze keer wel de juiste, al duurde die ook weer keilang wegens de nodige (zondagse!) files.
Sinds 5 jaar vind deze wedstrijd plaats in en rond het Plinius park. Het is 1 van onze favorieten en dus waren mijn dochter en ik present om de uitdaging aan te gaan. Dat het parcours niet van de poes is, wisten we al, maar nu deed de wind zijn best om er een extra pittige editie van te maken. Het doel was mijn eindtijd van de vorige twee jaar te benaderen (iets onder de 41 minuten)., iets wat niet zo vanzelfsprekend is voor iemand van bijna 65 jaar! 150 atleten aan de start van de 10 km (bijna 50 meer dan de Corona editie van vorig jaar). Van bij de start lag het tempo al vrij hoog: iets waar ik het met het vorderen der jaren steeds moeilijker mee krijg. Maar uit ervaring weet ik dat het na +/- 3 km toch begint te vlotten, en dat bleek ook nu het geval. Deze keer duurde de zuurstofschuld nog even langer wegens de opeenvolgende hellingen. De langste & steilste berg werd bovendien vergezeld van tegenwind, dus ging het tempo daar drastisch omlaag (7de km: 4min.14sec.). Op de iets meer lichtlopende stukken bleven de km-tijden echter netjes onder de 4min./km. en dus was de laatste (en enige vlakke) km nog de snelste (3min.52sec.). Ook over het over-all gemiddelde van iets meer dan 15 km/u mocht ik zeker niet mopperen en al zeker niet in de gegeven omstandigheden. Ik klokte af op 40 min.59sec., maar 13 seconden trager dan vorig jaar en slechts 4 sec. trager dan twee jaar geleden. De definitieve aftakeling is klaarblijkelijk nog niet ingezet, temeer ik als 2de M55 nog eens op het podium mocht staan. Een podiumplaats was daar voor mij ook niet meer gebeurd sinds 2008. Ook Sharon haalde haar doelstelling (53min.25sec.), dus mochten onze prestaties na afloop overgoten worden met enkele glazen Hesbania. Dit gerstenat was trouwens ook de prijs die ik ontvangst mocht nemen. Dit was, op Alken na, mijn snelste wedstrijd van dit jaar. Zijn dit de laatste stuiptrekkingen of de start van een nieuwe carrière? De toekomst zal het uitwijzen :)
Deze voor het eerst georganiseerde wedstrijd was tevens de tweede manche van het Helpshop criterium. Wegens Corona werden tal van wedstrijden geannuleerd, dus dit maakt dat er maar 3 plaatsvinden in dit nieuwe criterium. Twee weken na de Marathon voelde ik me voldoende hersteld om er nog eens in te vliegen. Het zonnetje en 23° nodigden des te meer uit om af te zakken naar het gehuchtje van Heusden-Zolder. Ter plaatse was alles aanwezig om er een feest van te maken dankzij een organisatie die kosten nog moeite hadden gedaan gespaard om de lopers te verwennen. Er stonden trouwens een 170-tal aan de start voor de 10 km alleen al! Het parcours werd aangekondigd als half verhard en half boswegen. De eerste 3 km waren vlak, het tempo zat er meteen goed in want dat lag iets onder de 4 min./km. Maar bij de eerste beklimming van de brug over de autostrade voelden de benen toch niet al te fris aan. Tot dan liep ik in het gezelschap van 2 categorie-genoten (55+) Ronny en Joris. Dan doken we het bos in en de zandwegen met hellingen zorgden ervoor dat de 3 musketiers uit mekaar geslagen werden. Joris moest achterblijven en Ronny liep van me weg. Daar had ik geen antwoord op en zou me tevreden kunnen stellen met een podiumplaats en een finish in gestrekte draf. Dat tweede lukte wonderwel, ondanks het slopende parcours. Maar achteraf zou blijken dat nog enkele jonge 55 plussers extra me voor waren geweest. Een 5de plaats was mijn deel (27ste algemeen) op slechts 20 seconden van de tweede. Daar kan een bijna 65 jarige tevreden mee zijn, ook en vooral over het gemiddelde tempo van iets meer dan 15 km/u op de - voor de helft - zware omloop. Een dikke pluim voor de organisatie, die perfect was. Gelukkig moeten we nu geen gans jaar meer wachten voor de tweede editie. Volgende afspraak in Boekt: 4 juni 2022!
Na bijna een half jaar blessureleed (ontsteking van de aanhechting der buikspieren & rechterlies) had ik nooit verwacht om een wedstrijd op fatsoenlijk niveau te kunnen lopen, dit jaar. De dokter zei namelijk dat dit een zware blessure was en dat bleek ook zo. Nog nooit was ik langer out dan dit jaar. Ook niet in 1999 (stressfractuur in het scheenbeen) en daarmee ook nog een Marathon aanvatte: uitgerekend die van Antwerpen! Die wedstrijd moest ik toen halfweg staken wegens onuitstaanbare pijnen, want het scheurtje in mijn scheenbeen was bijna een breuk geworden! Ik had dus bijna letterlijk mijn been over gelopen! Dag op dag 3 maanden geleden ben ik opnieuw beginnen te lopen na maandenlange fietstrainingen. Via weektotalen van 7 Km, 13 en 16 Km bouwde ik heel voorzichtig op. Na 4 weken deed ik een testje in Vroenhoven op de Speedrun (5 km in 23 min.9sec.). Twee maanden geleden overschreed ik voor het eerst 30 km/week, om 3 weken later een eerste wedstrijdje te lopen(in Buvingen). Nadat die succesvol beëindigd was, dreef ik de trainingskilometers op en volgden er nog enkele wedstrijden. 1 maand geleden pas deed ik mijn eerste lange duurloop (22 km) en de twee volgende weken 2 langere (31 en 33 km). Na nog enkele wedstrijden om de snelheid wat op te krikken, was het toch een vraagteken in wat dit alles zou resulteren op D-day. Ik was in elk geval iets beter voorbereid als in 2019, toen twee maanden voorbereiding moesten volstaan voor het BK in Eindhoven. Samen met mijn vrouw en twee jongste dochters vertrokken we rond 14u naar Antwerpen, de plaats plaats waar ik 25 jaar geleden mijn eerste Marathon liep (in 3u13min.). Deze Port of Antwerp Night Marathon werd niet zo lang geleden aangeduid als BK, in plaats van Brugge dat een maand later zou plaatsgevonden hebben. Ik had me voorgenomen om mijn eigen tempo te lopen, al was de 1ste km wat aan de snelle kant (4min.4sec.). Mijn dichtste concurrent (Wynsberghe, die het vorige BK als 1ste 60 plusser 5 minuten voor me eindigde), kon ik voorlopig achter me houden. Na 10 Km had ik 1min.40sec. bonus, na 13 km nog 1min.13sec. Ik vond mezelf vlot lopen, toch liet ik de pacer (voor een tijd van <3uur) wijselijk van me weg lopen. Na 15 km zag ik echter dat groepje toch nog altijd voor me uit lopen. De benen voelden goed aan en pas na 28 km begon ik wat stijfheid te voelen ter hoogte van de liezen. Het tempo mocht wat zakken tot ik na 30 km in de gaten kreeg dat mijn concurrent me op de hielen zat. Ik had nog wat in de tank, dus stak ik een tandje bij. Ondertussen was het donker en parcours was allesbehalve loopvriendelijk met slechte wegen, kasseien, tramsporen, tunnels in & uit, en het gevaar om verkeerd te lopen. Bovendien waren er soms fietsers op het parcours en zelfs een auto. Mensen op terrassen keken soms niet uit en ik werd een keer bijna omvergereden door een-ventje-met-step, dat de weg overstak vlak voor mijn neus. Maar: ambiance was er dus wel en dat hielp met het bedwingen van de laatste kilometers, die wel erg lang duurden. Toen ik het km-bordje van km 40 passeerde na 2u55min., dacht ik dat mijn beoogde tijd (namelijk: 3u05) er nog in zat, maar die laatste 2 Km waren er wellicht 3 en het duurde nog 14 min. eer ik de finish aan het MAS in het zicht kreeg. Mijn dichtste tegenstrever bleek een serieuze dip gekregen te hebben en verloor nog 12 minuten. Bijgevolg mocht ik, na 3 jaar, nog eens op het hoogste trapje van het podium (ook 1ste van alle Masters 60+), waar ik overigens alleen stond alsof de rest gesneuveld was. Mijn zevende BK titel op de Marathon (sinds 2010) was een feit en dat had ik enkele maanden geleden HELEMAAL niet verwacht. Enkel over de officiële eindtijd (3u09min.) was ik iets minder te spreken, al zag ik achteraf op mijn Polar dat de afstand zowat 700 langer was en Strava mijn tijd na 42,2 Km afklokte op 3u06. De organisatie was op zijn zachtst gezegd voor verbetering vatbaar en de podiumhulde was helemaal een ramp. Over mijn eigen prestatie kan ik alleen maar opgetogen zijn, ook omdat ik de oudste was van mijn categorie.
Wat is er fijner dan op een warme (na)zomerse zondagvoormiddag de loopschoenen aan te trekken en dat dan te doen in wedstrijdvorm aan de oevers van het Schulens Meer ? Dit in gezelschap te kunnen doen van mijn dochters Sharon (die ook ging deelnemen) en Darlene plus hond Quito, maakte het des te gezelliger. Dit was mijn laatste wedstrijd in mijn (veel te korte!) voorbereiding op de Marathon van zaterdag aanstaande. Of ik op dit parcours, dat grotendeels onverhard was, mijn tempo van vorige maandag zou kunnnen overdoen, was bijzaak, temeer omdat de temperatuur tegen de middag reeds opliep tot 25°. De grote massa was niet komen opdagen voor de 11 Km, doch dat kon de pret niet drukken. De eerste kms waren nog te doen, maar al gauw kwamen we op (soms smalle) onverharde en verderop zelfs zandwegen terecht. Vooral die paar kms door het mulle zand kostten nogal wat krachten. Ik kon steeds de eerste vrouw volgen, maar de laatste 2 km liep Leentje van me weg en mijn tempo ging er helemaal uit op een steil, smal veldwegje, helemaal op het eind. Toch finishte ik nog behoorlijk op het voetbalveld van Linkhout als 9de algemeen (van de 74) en 1ste M55. Ik was vooral opgetogen over het gemiddelde dat ik op een dergelijke omloop toch nog behaalde: 4min. 7sec./km. Hieruit leid ik af dat een eindtijd op de Marathon van 3u 5 min. het maximaal haalbare zou kunnen zijn. Daarna genoten we in het zonnetje van enkele biertjes.
Deze door onze club ACA georganiseerde stratenloop was toe aan de 25ste (jubileum) editie en was tevens de eerste wedstrijd van het nieuwe Helpshop criterium, waarvan er - wederom wegens Corona! - dit jaar slechts drie manches plaatsvinden. Na een zware trainingsweek (100 km in vijf dagen gepropt) en een weekendje in Goeree-Overflakkee (NL), zou het mij benieuwen of ik op deze maandagavond eens onder de 4 min./km kon duiken. De biljartvlakke omloop, met dit jaar een stuk onverhard in de 2 grote rondes na een aanlooprondje, nodigde uit om snel te starten. In ideale loopomstandigheden vlogen een dikke 130 atleten uit de startblokken. Dat vliegen was niet van toepassing op mij: de lange autorit had wat lome benen tot gevolg. Ik probeerde een comfortabel tempo te zoeken en te doseren om toch nog aanschouwelijk het einde te halen. Rekening houdende met de stukken onverhard, viel dat tempo uiteindelijk heel goed mee en ik kreeg hulp uit onverwachte hoek: van clubgenoot Jeroen. Hij haasde me perfect en zo kon de snelheid alsnog omhoog tijdens de laatste 2 km, zodat ik mijn 2de plaats kon veiligstellen. De 10,2 km werden afgelegd in 40min. 39sec. en ik werd dus 2de M55 (30ste algemeen). Als de officiële afstand de juiste is, liep ik 1 seconde per km minder dan de beoogde 4 min./km. Hiermee valt te leven, zeker nu ik nog in de opbouw naar de Marathon zit en de frisheid zeker niet optimaal is. Bovendien ben ik tijdens dat weekend 2 kilo verzwaard, wat (in theorie) op 10 km bijna 1 minuut zou kunnen kosten. Maar zover gaan we het nu ook weer niet drijven: het allerbelangrijkste was dat mijn lichaam zijn goedkeuring heeft gegeven om iets van de Marathon te maken, over 12 dagen.
Exact 1 week na mijn comeback, wou ik er nog eens een lap op geven want mijn blessure lijkt nu echt wel verleden tijd. Op training durf ik al eens een laatste km voluit gaan in 4 minuten! Zo vatte ik het plan op om deze wedstrijd (de 2de van de Hesbignon Challenge) zo dicht mogelijk bij dat gemiddelde van 15 km/u af te leggen. (Als het parcours niet zo zwaar was als vorige week, tenminste). Dat laatste bleek achteraf mee te vallen: behalve een lange klim na 3 km en de gebruikelijke stroken onverhard, was het overwegend vlak. Mijn dochter was niet present vandaag, wel mijn echtgenote voor de zo nodige morele steun. Er waren bijna dubbel zoveel deelnemers als vorige week. Of dat te maken had met de plaatselijke kermis, is niet duidelijk, ook een stevige regenbui, een uurtje voor start, bleek de mensen niet af te schrikken. Net voor de start brak de zon door en konden we zonder paraplu van start gaan. De eerste kilometers verliepen vlot & vlak aan een tempo van een fractie meer dan 4 min./km, zowaar! Echter, dat tempo zakte drastisch tijdens de 4de km (bijna 5 min.op die km) tijdens die lange klim en een zeer drassig stuk plantage, waar we zelfs even moesten stappen. Even daarvoor kon ik clubgenote Martine voorbijlopen en doorstomen op sommige toch niet zo lichtlopende wegen, mede omdat er plassen dienden ontweken te worden. Ik geraakte bijna terug in het ritme van bij aanvang, maar nadat de oude burcht was gepasseerd was het toch nog even pompen om de aankomst te bereiken. In iets minder dan 47 minuten werd ik alweer 1ste M60 (43ste algemeen). Zowel over de uitslag als de gemiddelde snelheid mocht ik dus niet mopperen. Zonder die ene trage, doch zware km, liep ik aan zowat 4min. 5sec./km. Dit is behoorlijk na zo weinig loopkilometers in de benen en ook nodig, want ik heb het in mijn hoofd gehaald om een Marathon te lopen (Belgisch kampioenschap te Antwerpen, over 5 weken)! En dan zegt mijn dochter dat ik zot ben?! Ik begrijp er niks van.
Het was een dikke 9 maanden geleden dat ik nog eens een - officiële - wedstrijd liep en Corona was niet enkel de reden daarvoor. Een zware blessure (aanhechting buikspieren en adductoren ontstoken) zorgden ervoor dat ik bijna een half jaar praktisch looploos bleef. Ondertussen fietste ik veel en intensief (dit jaar 6000 km) en anderhalve maand geleden ben ik heel voorzichtig opnieuw beginnen lopen. Via weektotalen van 7 km, 13 en 16 km, zit ik heden aan 56 km/week en achtte ik het moment gekomen om eens een wedstrijdje te lopen. Nadat ik mijn dochter oppikte in Wellen, reden we samen naar de deelgemeente van Gingelom, waar de eerste manche van de Hesbignon Challenge plaatsvond. Heel veel volk was er niet (96 deelnemers voor de lange afstand), toch was het een verademing om nog eens andere lopers te zien. De start vond plaats in het midden van een fruitplantage en de eerste hectometers waren al meteen bergop.. Dat hadden we tijdens het opwarmen al gemerkt, dus nam ik een zeer behouden start. Dit was verstandig, want het prachtige parcours was zwaar te noemen en ging constant op & af met 1 bijna-kruiphelling erbij. De veldwegen en passages door plantages (met lang gras!) waren ook niet van dien aard om er een hoog tempo op na te houden. Toch kon ik na enkele kilometers opschuiven en in mijn ritme komen. Tot mijn grote vreugde bleef de pijn achterwege, zelfs tijdens de afdalingen die in gestrekte draf dienden genomen te worden. Ik kon mijn tempo goed onderhouden en nog vrij snedig eindigen. Opgelucht en tevreden overschreed ik de aankomst na 49min. 30sec. als 28ste totaal. Ik werd warempel ook nog 1ste 60 plusser! Ook Sharon mocht het podium op als 3de senior dames! Goud en brons voor vader & dochter om het in Olympische termen te zeggen, alleen krijgen de atleten van de Spelen geen heel grote fles bier (Val Dieu) als eerste prijs. Na een gezellige avond was ik pas om kwart voor middernacht terug thuis. Als ik geen reactie op die (ex) blessure krijg, hoop ik dat ik vertrokken ben.
Deze wedstrijd werd niet georganiseerd zoals we dat gewoon waren, maar iedereen kon hem lopen op een zelf gekozen moment, in een tijdspanne van zowat een maand. De tijden zouden dan geregistreerd worden via Strava en zodoende zou men een uitslag opmaken. Op deze manier kon ik dan toch voor de 20ste keer deze o zo zware, maar mooie wedstrijd lopen. Anderhalve week geleden vergezelde ik dochter Sharon op de korte afstand (Les 2 cimes, 16 km). Voor de lange afstand kozen we deze - frisse - dag uit, alleen zou mijn dochter mij per fiets vergezellen (en niet te voet). Vreemde gewaarwording aan de start: in plaats van honderden lopers en gezellige drukte, stonden wij moederziel alleen bovenaan de steile helling om de duik van een halve km naar beneden te nemen. Van in het begin vlotte het goed, al bolt het op dergelijk parcours nooit echt lekker. Doseren was de boodschap, ook om mijn rechter hamstrings te ontzien. Na 12 km voelde ik wat getrek, achteraan dat been, doch dat ging snel weer over. Maar 1 km later, na de eerste moeilijke beklimming, was ik mijn dochter kwijt: ze was achtergebleven omdat die helling te steil was. Zo moest ik 6 km solo verder door het glooiende landschap. Aan km 19 had ze me opnieuw te pakken, om me 2 km later alweer in de steek te laten. Dat feestelijk parcours leek net iets te zwaar om te bestormen met een gewone damesfiets. 7 km verder (km 28) waren we weer herenigd, maar de gevreesde muur richting finish was er te veel aan voor de dame-met-fiets. Behalve het gebruikelijke tegengestribbel van kuiten en dijen, was ik na afloop nog zeer fris na bijna 2u 33 min. lopen. Volgens Strava was mijn tijd: 2u32 min.17 sec. Tot op de seconde dezelfde Strava-tijd als vorig jaar! Dit verzin je toch niet!? Wat hebben we weer genoten en aan den lijve mogen ondervinden hoe mooi het land van Herve is. Zelfs Corona kon ons dat niet beletten, alleen jammer dat er na afloop geen kaas en Val Dieu was. Maar dat is voor de volgende keer. Nochtans hadden andere lopers op de parking daar een oplossing voor gevonden: koffer open & santé. P.S.: ik werd als 18de van de 100 geklasseerd.
Voor de derde keer nam ik deel aan dit BK (vorig jaar niet, wegens blessure), in 2017 en 2018 behaalde ik telkens de tweede plaats. Dan zou je denken: derde keer, goede keer . Maar dat zou bijzonder moeilijk worden, na het bestuderen van de deelnemerslijst Al weet je nooit wat een wedstrijd brengt, en met die bevredigende prestatie van vorige week, hoopte ik toch stiekem op het podium. De startplaats was verlegd van de piste naar de straat en we moesten op anderhalve meter van elkaar staan (allemaal wegens die COVID shit!). Maar na het startschot was daar geen sprake meer van en konden we losgaan. Echter, ik voelde al meteen dat voor mij van losgaan niet veel sprake zou zijn: mijn benen voelden aan als pudding en ik moest abnormaal veel moeite doen om vooruit te geraken. Ik liep -letterlijk en figuurlijk- constant achter de feiten aan en die 10 km waren eindeloos. De verlossing kwam pas bij het overschrijden van de finish en ook de ontgoocheling: 7de M60 in net iets minder dan 40 minuten. Maar 2 sec./ km sneller dan in Tongeren, en nu zonder hoogtemeters. Ik was na afloop niet moe, maar moest wel veel niezen en produceerde excessief veel snot! Slechte dag, het lichaam wou niet of wat ziek aan het worden: wie zal het zeggen? Kan gebeuren en allemaal niet erg, hopelijk kunnen we volgend jaar zorgeloos & zonder shit er een mooi loopjaar van maken..
Deze wedstrijd gold voor mij de voorbije jaren steevast als ultieme snelheidssessie in voorbereiding op het BK marathon, een week nadien. Maar nu er geen marathon georganiseerd wordt (om de gekende redenen), moest dit maar een aanloop worden voor het BK 10 km op weg in Lokeren, volgende week. Ik heb dus in functie van volgende getraind en bijgevolg niet getaperd, deze week Ik stond dus met niet al te frisse benen aan de start van deze steeds zware Ambiorix run, waarin enkele stevige puisten van jewelste dienden beklommen te worden. Qua tegenstand (voor mij 55 plus), hoefde ik me geen illusies te maken dat het podium haalbaar zou zijn. Als er een categorie 60+ was zat er allicht wel een podium in, maar daar was ik nu niet mee bezig. Enkel & alleen mijn eigen wedstrijd interesseerde me en hoopte mijn tijd van vorig jaar te benaderen. Na een snelle start (3 min. 50 sec.!), zakte dat tempo en ik liep meestal alleen. De hellingen verteerde ik goed en kon het tempo behoorlijk volhouden. Via nog een versnelling op het einde, was mijn laatste km nog de tweede snelste van de wedstrijd. Ik werd (pas) 5de M55 (25ste algemeen) in 40 min. 46 sec. Netjes onder de 4 min./km en dat was de bedoeling, dus was ik tevreden, zeker rekening houdende met het parcours. Ik was zelfs 8 sneller dan vorig jaar! Sharon verbeterde haar tijd zelfs met een dikke minuut! Wegens die Corona kwam van onze gebruikelijke cooling down (met andere woorden: enkele biertjes) ook nu niets in huis . Maar dat kon de pret niet bederven.
