Les vallons de la Mehaigne. Braives. (+/- 10,3 Km)
Na die off-day van vorige week hoopte ik deze keer op wat meer loopplezier in Braives. In het verleden stond ik reeds twee keer aan de start van deze wedstrijd (2016 en 2017), die voor mij geldt als ultieme voorbereiding voor de allerzwaarste (& allerlaatste) van het jaar: Les 4 cimes du pays de Herve, volgende week. Dochter Sharon koos voor de korte afstand (5,6 km) en dat was een goede keuze, bleek achteraf, want het 10 km-parcours was zware kost. De omloop was gedeeltelijk gewijzigd ten opzichte van 4 jaar geleden, met o.a. na 7 a 8 Km een lange en steile klim als afwisseling van de kleinere hellinkjes. Van bij de start voelde ik me prima en ik liep zowaar op reserve met toch een fatsoenlijk tempo, dat ook niet zakte op de lange, modderige veldweg in het begin. Ook de zwaarste beklimming verteerde ik wonderwel en liep op kop in mijn leeftijdsklasse. Op de lange, rechte en licht bergaf lopende strook (wat vroeger een spoorweg was), kon ik freewheelend richting aankomst. Daar heb ik nog een sprintje getrokken tegen een jonge gast, doch ik moest het tegen hem afleggen. Maar met een gemiddelde van 4min.7sec./km en 1ste plaats bij de M60 mocht ik absoluut niet klagen! Ook Sharon overtrof haar verwachtingen met 5min.9sec./km op de korte run. Een hele opsteker dus voor ons beiden in het vooruitzicht van volgende week en zodoende konden we tevreden terug huiswaarts.
Nog eens tijd om een wedstrijdje van de Hesbignon Challenge mee te pikken (zolang het nog mag!), al heb ik me niet ingeschreven voor het criterium, wel voor wedstrijden apart. Nog nooit was ik in Oreye geweest, toch had ik mijn vrouw en dochter Sharon meegesleurd naar dat gezellige dorpje in Wallonië. De voorbije dagen voelde ik me niet 100% : precies wat koortsig en iets hogere hartslag bij inspanning. Toch probeerde ik me klaar te voelen voor deze uitdaging, al wist ik dat het geen walk in the park zou worden. Van in het begin was het harken en ik geraakte niet in mijn ritme. Aanvankelijk dacht ik dat de bos- en veldwegen (& de wind) de redenen daarvoor waren, maar na 6 a 7 km moest ik zelfs even stappen tijdens een beklimming. Dit was me nog nooit overkomen tijdens een 10 km wedstrijd! Toen dat na 8 km nog eens gebeurde, was de fut er helemaal uit en de rest was bijna strompelen tot de aankomst. Afgezien bij de beesten en lang geleden dat ik zo blij was de finish te ontwaren. Als 2de 60 plusser haalde ik alsnog een gemiddelde van 4min.9sec. Dit verwonderde me want ik had het gevoel dat ik meestal stil had gestaan. Dit was allemaal niet erg want ik kende de reden van deze mindere prestatie, en dat scheelt een stuk. Sharon had haar verwachtingen ingelost (56min.) en kon tevreden terugblikken & dan vooruitkijken naar volgende week in Braives.
Reeds 23 keer stond ik aan de start van deze wedstrijd, onafgebroken sinds 1997! Dit komt ondermeer omdat het tijdstip uitstekend gepland en concurrentie met andere wedstrijden ontweken werd. Maar de belangrijkste reden voor deze lange reeks deelnames is het uitdagend mooie parcours en het feit dat de afstand (vroeger meestal 15 km) me goed ligt: niet te kort & niet te lang. Sinds enkele jaren is de afstand ingekort en zijn er meer stroken onverhard. Maar vandaag werd het hele concept omgegooid: start & finish op de atletiekpiste en de omloop in omgekeerde richting. Bovendien werd er nog meer zachte ondergrond in opgenomen (ongeveer 50%) en met de nodige hellingen zou het een stevige semi-veldloop worden Ondanks wat lichte hoofdpijn (opkomend verkoudheidje ?) was de start vinnig te noemen met een eerste Km in 3min.49sec. Ik liep dan in 2de positie (bij de 55 plussers), doch nummer 3, Joris, kwam na een drietal km aansluiten. Echter, na zowat 7 km kon ik hem afschudden al kostte het me wel wat moeite want tijdens de opeenvolgende hellingen begonnen mijn benen meer en meer vol (of leeg?) te lopen. Maar telkens herstelde ik vlug en dankzij mijn goede uithouding naderde ik nog tot op 55 seconden van de de eerste (Dirk). Zo werd ik 2de van de 28 M55 in een tijd van 55min.11sec. Een gemiddelde van 4min./km, alstublieft! Hier mocht ik toch wel fier op zijn, zeker gezien het nogal slopend parcours en dat voelde na afloop aan mijn quadriceps en liezen
Voor de vierde keer had ik me ingeschreven voor dit kampioenschap, sinds 2017. Van die drie deelnames stond ik tweemaal op het podium (telkens 2de). Die plek zou, na het bestuderen van de inschrijvingslijst, zo goed als onhaalbaar zijn. Kleppers als Walraedt en Werion zijn op 10 km, in theorie, zo ongeveer 2 minuten sneller als ondergetekende, dus concentreerde ik me op het Brons als het effe kon.. Tegen 11u30 vertrokken we (samen met de echtgenote en dochters Darlene & Sharon) naar Lokeren waar we, na een afrit gemist te hebben en in Gent belandden, pas na 2 1/2 uur arriveerden. Alsnog ruim op tijd om de sfeer op te snuiven en op te warmen. Sinds de Corona- editie van vorig jaar is de startplaats op een lange rechte weg, en niet meer op de piste. Ideaal om snel te starten: snel is voor mij tegenwoordig ongeveer 4 min./km. De benen voelden niet super aan, allicht wegens de snelle aanhef, en ik trapte wat op mijn adem. Ik kon net niet/net wel aanpikken bij mijn concurrent voor de derde plaats (Nauwelaers). Ik liep iets boven mijn stand (3 min.53/Km), dus was de boodschap: aanklampen & wachten op een dipje van de tegenstand. Die kwam er na bijna 8 km: ik kon mijn tempo aanhouden, liep nog 26 sec. uit en stelde zo mijn derde plaats ruimschoots veilig. Meer zat er niet in en ik was uiterst tevreden met Brons, slechts vier weken na mijn Goud op het BK Marathon in Antwerpen. Dit was mijn 25ste podiumplaats op een BK sinds 2008 (10 km, Halve en ganse Marathon!). Ook mijn eindtijd (39min. 41sec.) was dik in orde. Sinds begin 2019 haalde ik niet meer zo een chrono op de 10 km. Toen was ik iets sneller (in Kiewit, ook heel vlak), maar ook 2 1/2 jaar jonger. De weg huiswaarts was deze keer wel de juiste, al duurde die ook weer keilang wegens de nodige (zondagse!) files.
Sinds 5 jaar vind deze wedstrijd plaats in en rond het Plinius park. Het is 1 van onze favorieten en dus waren mijn dochter en ik present om de uitdaging aan te gaan. Dat het parcours niet van de poes is, wisten we al, maar nu deed de wind zijn best om er een extra pittige editie van te maken. Het doel was mijn eindtijd van de vorige twee jaar te benaderen (iets onder de 41 minuten)., iets wat niet zo vanzelfsprekend is voor iemand van bijna 65 jaar! 150 atleten aan de start van de 10 km (bijna 50 meer dan de Corona editie van vorig jaar). Van bij de start lag het tempo al vrij hoog: iets waar ik het met het vorderen der jaren steeds moeilijker mee krijg. Maar uit ervaring weet ik dat het na +/- 3 km toch begint te vlotten, en dat bleek ook nu het geval. Deze keer duurde de zuurstofschuld nog even langer wegens de opeenvolgende hellingen. De langste & steilste berg werd bovendien vergezeld van tegenwind, dus ging het tempo daar drastisch omlaag (7de km: 4min.14sec.). Op de iets meer lichtlopende stukken bleven de km-tijden echter netjes onder de 4min./km. en dus was de laatste (en enige vlakke) km nog de snelste (3min.52sec.). Ook over het over-all gemiddelde van iets meer dan 15 km/u mocht ik zeker niet mopperen en al zeker niet in de gegeven omstandigheden. Ik klokte af op 40 min.59sec., maar 13 seconden trager dan vorig jaar en slechts 4 sec. trager dan twee jaar geleden. De definitieve aftakeling is klaarblijkelijk nog niet ingezet, temeer ik als 2de M55 nog eens op het podium mocht staan. Een podiumplaats was daar voor mij ook niet meer gebeurd sinds 2008. Ook Sharon haalde haar doelstelling (53min.25sec.), dus mochten onze prestaties na afloop overgoten worden met enkele glazen Hesbania. Dit gerstenat was trouwens ook de prijs die ik ontvangst mocht nemen. Dit was, op Alken na, mijn snelste wedstrijd van dit jaar. Zijn dit de laatste stuiptrekkingen of de start van een nieuwe carrière? De toekomst zal het uitwijzen :)
Deze voor het eerst georganiseerde wedstrijd was tevens de tweede manche van het Helpshop criterium. Wegens Corona werden tal van wedstrijden geannuleerd, dus dit maakt dat er maar 3 plaatsvinden in dit nieuwe criterium. Twee weken na de Marathon voelde ik me voldoende hersteld om er nog eens in te vliegen. Het zonnetje en 23° nodigden des te meer uit om af te zakken naar het gehuchtje van Heusden-Zolder. Ter plaatse was alles aanwezig om er een feest van te maken dankzij een organisatie die kosten nog moeite hadden gedaan gespaard om de lopers te verwennen. Er stonden trouwens een 170-tal aan de start voor de 10 km alleen al! Het parcours werd aangekondigd als half verhard en half boswegen. De eerste 3 km waren vlak, het tempo zat er meteen goed in want dat lag iets onder de 4 min./km. Maar bij de eerste beklimming van de brug over de autostrade voelden de benen toch niet al te fris aan. Tot dan liep ik in het gezelschap van 2 categorie-genoten (55+) Ronny en Joris. Dan doken we het bos in en de zandwegen met hellingen zorgden ervoor dat de 3 musketiers uit mekaar geslagen werden. Joris moest achterblijven en Ronny liep van me weg. Daar had ik geen antwoord op en zou me tevreden kunnen stellen met een podiumplaats en een finish in gestrekte draf. Dat tweede lukte wonderwel, ondanks het slopende parcours. Maar achteraf zou blijken dat nog enkele jonge 55 plussers extra me voor waren geweest. Een 5de plaats was mijn deel (27ste algemeen) op slechts 20 seconden van de tweede. Daar kan een bijna 65 jarige tevreden mee zijn, ook en vooral over het gemiddelde tempo van iets meer dan 15 km/u op de - voor de helft - zware omloop. Een dikke pluim voor de organisatie, die perfect was. Gelukkig moeten we nu geen gans jaar meer wachten voor de tweede editie. Volgende afspraak in Boekt: 4 juni 2022!
Na bijna een half jaar blessureleed (ontsteking van de aanhechting der buikspieren & rechterlies) had ik nooit verwacht om een wedstrijd op fatsoenlijk niveau te kunnen lopen, dit jaar. De dokter zei namelijk dat dit een zware blessure was en dat bleek ook zo. Nog nooit was ik langer out dan dit jaar. Ook niet in 1999 (stressfractuur in het scheenbeen) en daarmee ook nog een Marathon aanvatte: uitgerekend die van Antwerpen! Die wedstrijd moest ik toen halfweg staken wegens onuitstaanbare pijnen, want het scheurtje in mijn scheenbeen was bijna een breuk geworden! Ik had dus bijna letterlijk mijn been over gelopen! Dag op dag 3 maanden geleden ben ik opnieuw beginnen te lopen na maandenlange fietstrainingen. Via weektotalen van 7 Km, 13 en 16 Km bouwde ik heel voorzichtig op. Na 4 weken deed ik een testje in Vroenhoven op de Speedrun (5 km in 23 min.9sec.). Twee maanden geleden overschreed ik voor het eerst 30 km/week, om 3 weken later een eerste wedstrijdje te lopen(in Buvingen). Nadat die succesvol beëindigd was, dreef ik de trainingskilometers op en volgden er nog enkele wedstrijden. 1 maand geleden pas deed ik mijn eerste lange duurloop (22 km) en de twee volgende weken 2 langere (31 en 33 km). Na nog enkele wedstrijden om de snelheid wat op te krikken, was het toch een vraagteken in wat dit alles zou resulteren op D-day. Ik was in elk geval iets beter voorbereid als in 2019, toen twee maanden voorbereiding moesten volstaan voor het BK in Eindhoven. Samen met mijn vrouw en twee jongste dochters vertrokken we rond 14u naar Antwerpen, de plaats plaats waar ik 25 jaar geleden mijn eerste Marathon liep (in 3u13min.). Deze Port of Antwerp Night Marathon werd niet zo lang geleden aangeduid als BK, in plaats van Brugge dat een maand later zou plaatsgevonden hebben. Ik had me voorgenomen om mijn eigen tempo te lopen, al was de 1ste km wat aan de snelle kant (4min.4sec.). Mijn dichtste concurrent (Wynsberghe, die het vorige BK als 1ste 60 plusser 5 minuten voor me eindigde), kon ik voorlopig achter me houden. Na 10 Km had ik 1min.40sec. bonus, na 13 km nog 1min.13sec. Ik vond mezelf vlot lopen, toch liet ik de pacer (voor een tijd van <3uur) wijselijk van me weg lopen. Na 15 km zag ik echter dat groepje toch nog altijd voor me uit lopen. De benen voelden goed aan en pas na 28 km begon ik wat stijfheid te voelen ter hoogte van de liezen. Het tempo mocht wat zakken tot ik na 30 km in de gaten kreeg dat mijn concurrent me op de hielen zat. Ik had nog wat in de tank, dus stak ik een tandje bij. Ondertussen was het donker en parcours was allesbehalve loopvriendelijk met slechte wegen, kasseien, tramsporen, tunnels in & uit, en het gevaar om verkeerd te lopen. Bovendien waren er soms fietsers op het parcours en zelfs een auto. Mensen op terrassen keken soms niet uit en ik werd een keer bijna omvergereden door een-ventje-met-step, dat de weg overstak vlak voor mijn neus. Maar: ambiance was er dus wel en dat hielp met het bedwingen van de laatste kilometers, die wel erg lang duurden. Toen ik het km-bordje van km 40 passeerde na 2u55min., dacht ik dat mijn beoogde tijd (namelijk: 3u05) er nog in zat, maar die laatste 2 Km waren er wellicht 3 en het duurde nog 14 min. eer ik de finish aan het MAS in het zicht kreeg. Mijn dichtste tegenstrever bleek een serieuze dip gekregen te hebben en verloor nog 12 minuten. Bijgevolg mocht ik, na 3 jaar, nog eens op het hoogste trapje van het podium (ook 1ste van alle Masters 60+), waar ik overigens alleen stond alsof de rest gesneuveld was. Mijn zevende BK titel op de Marathon (sinds 2010) was een feit en dat had ik enkele maanden geleden HELEMAAL niet verwacht. Enkel over de officiële eindtijd (3u09min.) was ik iets minder te spreken, al zag ik achteraf op mijn Polar dat de afstand zowat 700 langer was en Strava mijn tijd na 42,2 Km afklokte op 3u06. De organisatie was op zijn zachtst gezegd voor verbetering vatbaar en de podiumhulde was helemaal een ramp. Over mijn eigen prestatie kan ik alleen maar opgetogen zijn, ook omdat ik de oudste was van mijn categorie.
Wat is er fijner dan op een warme (na)zomerse zondagvoormiddag de loopschoenen aan te trekken en dat dan te doen in wedstrijdvorm aan de oevers van het Schulens Meer ? Dit in gezelschap te kunnen doen van mijn dochters Sharon (die ook ging deelnemen) en Darlene plus hond Quito, maakte het des te gezelliger. Dit was mijn laatste wedstrijd in mijn (veel te korte!) voorbereiding op de Marathon van zaterdag aanstaande. Of ik op dit parcours, dat grotendeels onverhard was, mijn tempo van vorige maandag zou kunnnen overdoen, was bijzaak, temeer omdat de temperatuur tegen de middag reeds opliep tot 25°. De grote massa was niet komen opdagen voor de 11 Km, doch dat kon de pret niet drukken. De eerste kms waren nog te doen, maar al gauw kwamen we op (soms smalle) onverharde en verderop zelfs zandwegen terecht. Vooral die paar kms door het mulle zand kostten nogal wat krachten. Ik kon steeds de eerste vrouw volgen, maar de laatste 2 km liep Leentje van me weg en mijn tempo ging er helemaal uit op een steil, smal veldwegje, helemaal op het eind. Toch finishte ik nog behoorlijk op het voetbalveld van Linkhout als 9de algemeen (van de 74) en 1ste M55. Ik was vooral opgetogen over het gemiddelde dat ik op een dergelijke omloop toch nog behaalde: 4min. 7sec./km. Hieruit leid ik af dat een eindtijd op de Marathon van 3u 5 min. het maximaal haalbare zou kunnen zijn. Daarna genoten we in het zonnetje van enkele biertjes.
Deze door onze club ACA georganiseerde stratenloop was toe aan de 25ste (jubileum) editie en was tevens de eerste wedstrijd van het nieuwe Helpshop criterium, waarvan er - wederom wegens Corona! - dit jaar slechts drie manches plaatsvinden. Na een zware trainingsweek (100 km in vijf dagen gepropt) en een weekendje in Goeree-Overflakkee (NL), zou het mij benieuwen of ik op deze maandagavond eens onder de 4 min./km kon duiken. De biljartvlakke omloop, met dit jaar een stuk onverhard in de 2 grote rondes na een aanlooprondje, nodigde uit om snel te starten. In ideale loopomstandigheden vlogen een dikke 130 atleten uit de startblokken. Dat vliegen was niet van toepassing op mij: de lange autorit had wat lome benen tot gevolg. Ik probeerde een comfortabel tempo te zoeken en te doseren om toch nog aanschouwelijk het einde te halen. Rekening houdende met de stukken onverhard, viel dat tempo uiteindelijk heel goed mee en ik kreeg hulp uit onverwachte hoek: van clubgenoot Jeroen. Hij haasde me perfect en zo kon de snelheid alsnog omhoog tijdens de laatste 2 km, zodat ik mijn 2de plaats kon veiligstellen. De 10,2 km werden afgelegd in 40min. 39sec. en ik werd dus 2de M55 (30ste algemeen). Als de officiële afstand de juiste is, liep ik 1 seconde per km minder dan de beoogde 4 min./km. Hiermee valt te leven, zeker nu ik nog in de opbouw naar de Marathon zit en de frisheid zeker niet optimaal is. Bovendien ben ik tijdens dat weekend 2 kilo verzwaard, wat (in theorie) op 10 km bijna 1 minuut zou kunnen kosten. Maar zover gaan we het nu ook weer niet drijven: het allerbelangrijkste was dat mijn lichaam zijn goedkeuring heeft gegeven om iets van de Marathon te maken, over 12 dagen.
Exact 1 week na mijn comeback, wou ik er nog eens een lap op geven want mijn blessure lijkt nu echt wel verleden tijd. Op training durf ik al eens een laatste km voluit gaan in 4 minuten! Zo vatte ik het plan op om deze wedstrijd (de 2de van de Hesbignon Challenge) zo dicht mogelijk bij dat gemiddelde van 15 km/u af te leggen. (Als het parcours niet zo zwaar was als vorige week, tenminste). Dat laatste bleek achteraf mee te vallen: behalve een lange klim na 3 km en de gebruikelijke stroken onverhard, was het overwegend vlak. Mijn dochter was niet present vandaag, wel mijn echtgenote voor de zo nodige morele steun. Er waren bijna dubbel zoveel deelnemers als vorige week. Of dat te maken had met de plaatselijke kermis, is niet duidelijk, ook een stevige regenbui, een uurtje voor start, bleek de mensen niet af te schrikken. Net voor de start brak de zon door en konden we zonder paraplu van start gaan. De eerste kilometers verliepen vlot & vlak aan een tempo van een fractie meer dan 4 min./km, zowaar! Echter, dat tempo zakte drastisch tijdens de 4de km (bijna 5 min.op die km) tijdens die lange klim en een zeer drassig stuk plantage, waar we zelfs even moesten stappen. Even daarvoor kon ik clubgenote Martine voorbijlopen en doorstomen op sommige toch niet zo lichtlopende wegen, mede omdat er plassen dienden ontweken te worden. Ik geraakte bijna terug in het ritme van bij aanvang, maar nadat de oude burcht was gepasseerd was het toch nog even pompen om de aankomst te bereiken. In iets minder dan 47 minuten werd ik alweer 1ste M60 (43ste algemeen). Zowel over de uitslag als de gemiddelde snelheid mocht ik dus niet mopperen. Zonder die ene trage, doch zware km, liep ik aan zowat 4min. 5sec./km. Dit is behoorlijk na zo weinig loopkilometers in de benen en ook nodig, want ik heb het in mijn hoofd gehaald om een Marathon te lopen (Belgisch kampioenschap te Antwerpen, over 5 weken)! En dan zegt mijn dochter dat ik zot ben?! Ik begrijp er niks van.
Het was een dikke 9 maanden geleden dat ik nog eens een - officiële - wedstrijd liep en Corona was niet enkel de reden daarvoor. Een zware blessure (aanhechting buikspieren en adductoren ontstoken) zorgden ervoor dat ik bijna een half jaar praktisch looploos bleef. Ondertussen fietste ik veel en intensief (dit jaar 6000 km) en anderhalve maand geleden ben ik heel voorzichtig opnieuw beginnen lopen. Via weektotalen van 7 km, 13 en 16 km, zit ik heden aan 56 km/week en achtte ik het moment gekomen om eens een wedstrijdje te lopen. Nadat ik mijn dochter oppikte in Wellen, reden we samen naar de deelgemeente van Gingelom, waar de eerste manche van de Hesbignon Challenge plaatsvond. Heel veel volk was er niet (96 deelnemers voor de lange afstand), toch was het een verademing om nog eens andere lopers te zien. De start vond plaats in het midden van een fruitplantage en de eerste hectometers waren al meteen bergop.. Dat hadden we tijdens het opwarmen al gemerkt, dus nam ik een zeer behouden start. Dit was verstandig, want het prachtige parcours was zwaar te noemen en ging constant op & af met 1 bijna-kruiphelling erbij. De veldwegen en passages door plantages (met lang gras!) waren ook niet van dien aard om er een hoog tempo op na te houden. Toch kon ik na enkele kilometers opschuiven en in mijn ritme komen. Tot mijn grote vreugde bleef de pijn achterwege, zelfs tijdens de afdalingen die in gestrekte draf dienden genomen te worden. Ik kon mijn tempo goed onderhouden en nog vrij snedig eindigen. Opgelucht en tevreden overschreed ik de aankomst na 49min. 30sec. als 28ste totaal. Ik werd warempel ook nog 1ste 60 plusser! Ook Sharon mocht het podium op als 3de senior dames! Goud en brons voor vader & dochter om het in Olympische termen te zeggen, alleen krijgen de atleten van de Spelen geen heel grote fles bier (Val Dieu) als eerste prijs. Na een gezellige avond was ik pas om kwart voor middernacht terug thuis. Als ik geen reactie op die (ex) blessure krijg, hoop ik dat ik vertrokken ben.
Deze wedstrijd werd niet georganiseerd zoals we dat gewoon waren, maar iedereen kon hem lopen op een zelf gekozen moment, in een tijdspanne van zowat een maand. De tijden zouden dan geregistreerd worden via Strava en zodoende zou men een uitslag opmaken. Op deze manier kon ik dan toch voor de 20ste keer deze o zo zware, maar mooie wedstrijd lopen. Anderhalve week geleden vergezelde ik dochter Sharon op de korte afstand (Les 2 cimes, 16 km). Voor de lange afstand kozen we deze - frisse - dag uit, alleen zou mijn dochter mij per fiets vergezellen (en niet te voet). Vreemde gewaarwording aan de start: in plaats van honderden lopers en gezellige drukte, stonden wij moederziel alleen bovenaan de steile helling om de duik van een halve km naar beneden te nemen. Van in het begin vlotte het goed, al bolt het op dergelijk parcours nooit echt lekker. Doseren was de boodschap, ook om mijn rechter hamstrings te ontzien. Na 12 km voelde ik wat getrek, achteraan dat been, doch dat ging snel weer over. Maar 1 km later, na de eerste moeilijke beklimming, was ik mijn dochter kwijt: ze was achtergebleven omdat die helling te steil was. Zo moest ik 6 km solo verder door het glooiende landschap. Aan km 19 had ze me opnieuw te pakken, om me 2 km later alweer in de steek te laten. Dat feestelijk parcours leek net iets te zwaar om te bestormen met een gewone damesfiets. 7 km verder (km 28) waren we weer herenigd, maar de gevreesde muur richting finish was er te veel aan voor de dame-met-fiets. Behalve het gebruikelijke tegengestribbel van kuiten en dijen, was ik na afloop nog zeer fris na bijna 2u 33 min. lopen. Volgens Strava was mijn tijd: 2u32 min.17 sec. Tot op de seconde dezelfde Strava-tijd als vorig jaar! Dit verzin je toch niet!? Wat hebben we weer genoten en aan den lijve mogen ondervinden hoe mooi het land van Herve is. Zelfs Corona kon ons dat niet beletten, alleen jammer dat er na afloop geen kaas en Val Dieu was. Maar dat is voor de volgende keer. Nochtans hadden andere lopers op de parking daar een oplossing voor gevonden: koffer open & santé. P.S.: ik werd als 18de van de 100 geklasseerd.
Voor de derde keer nam ik deel aan dit BK (vorig jaar niet, wegens blessure), in 2017 en 2018 behaalde ik telkens de tweede plaats. Dan zou je denken: derde keer, goede keer . Maar dat zou bijzonder moeilijk worden, na het bestuderen van de deelnemerslijst Al weet je nooit wat een wedstrijd brengt, en met die bevredigende prestatie van vorige week, hoopte ik toch stiekem op het podium. De startplaats was verlegd van de piste naar de straat en we moesten op anderhalve meter van elkaar staan (allemaal wegens die COVID shit!). Maar na het startschot was daar geen sprake meer van en konden we losgaan. Echter, ik voelde al meteen dat voor mij van losgaan niet veel sprake zou zijn: mijn benen voelden aan als pudding en ik moest abnormaal veel moeite doen om vooruit te geraken. Ik liep -letterlijk en figuurlijk- constant achter de feiten aan en die 10 km waren eindeloos. De verlossing kwam pas bij het overschrijden van de finish en ook de ontgoocheling: 7de M60 in net iets minder dan 40 minuten. Maar 2 sec./ km sneller dan in Tongeren, en nu zonder hoogtemeters. Ik was na afloop niet moe, maar moest wel veel niezen en produceerde excessief veel snot! Slechte dag, het lichaam wou niet of wat ziek aan het worden: wie zal het zeggen? Kan gebeuren en allemaal niet erg, hopelijk kunnen we volgend jaar zorgeloos & zonder shit er een mooi loopjaar van maken..
Deze wedstrijd gold voor mij de voorbije jaren steevast als ultieme snelheidssessie in voorbereiding op het BK marathon, een week nadien. Maar nu er geen marathon georganiseerd wordt (om de gekende redenen), moest dit maar een aanloop worden voor het BK 10 km op weg in Lokeren, volgende week. Ik heb dus in functie van volgende getraind en bijgevolg niet getaperd, deze week Ik stond dus met niet al te frisse benen aan de start van deze steeds zware Ambiorix run, waarin enkele stevige puisten van jewelste dienden beklommen te worden. Qua tegenstand (voor mij 55 plus), hoefde ik me geen illusies te maken dat het podium haalbaar zou zijn. Als er een categorie 60+ was zat er allicht wel een podium in, maar daar was ik nu niet mee bezig. Enkel & alleen mijn eigen wedstrijd interesseerde me en hoopte mijn tijd van vorig jaar te benaderen. Na een snelle start (3 min. 50 sec.!), zakte dat tempo en ik liep meestal alleen. De hellingen verteerde ik goed en kon het tempo behoorlijk volhouden. Via nog een versnelling op het einde, was mijn laatste km nog de tweede snelste van de wedstrijd. Ik werd (pas) 5de M55 (25ste algemeen) in 40 min. 46 sec. Netjes onder de 4 min./km en dat was de bedoeling, dus was ik tevreden, zeker rekening houdende met het parcours. Ik was zelfs 8 sneller dan vorig jaar! Sharon verbeterde haar tijd zelfs met een dikke minuut! Wegens die Corona kwam van onze gebruikelijke cooling down (met andere woorden: enkele biertjes) ook nu niets in huis . Maar dat kon de pret niet bederven.
9de Den Driesch Loop. Valkenburg (NL). (+/- 9,8 km)
Door al die Corona-shit is het tegenwoordig al ver zoeken om een loopwedstrijd te ontwaren. Zo kwamen we uit in Valkenburg, vlak over de grens, dus we moesten niet ver rijden. Rond 9u30 vertrokken mijn dochter & ik richting Nederlands Limburg voor onze eerste wegwedstrijd sinds een half jaar (!). Het was een perfect weertje met zon en een graadje of 18, dus alles was aanwezig om er een aangenaam loopje van te maken, als mijn hamstrings daar ook mee akkoord gingen Ter plaatse werden de voorzorgsmaatregelen met afstand houden en temperatuur meten goed in acht gehouden en konden we eindelijke nog eens van Jetje geven De eerste twee km waren vlak en gingen vlot aan iets minder dan 4 min./km. Maar dan begon het festival: een lange & steile klim die overging in onverhard. Vervolgens doken we een bos in en ging het continu bergop en bergaf met enkele passages waar er even gewandeld moest worden. Het tempo zakte uiteraard (er waren uiteindelijk 3 kilometers bij die 1 min./km trager waren dan het aanvangstempo). Op al die op-en-neer gaande bospaadjes was van tempo aanhouden geen sprake. Tijdens de laatste afdaling, op zowat 2 a 3 Km van de meet, zag ik dat een oudere medemens sterk naderde op mij. Dus moest ik een tandje bijsteken en vond bijgevolg op de laatste paar vlakke kilometers opnieuw mijn snelheid van in het begin terug. Finaal hield ik nog 2 seconden over op die mens, die een Engelsman bleek te zijn, en werd 1ste van de 17 M55. (14de van alle 129 deelnemers) in 41 min. 59 sec. Ruimschoots tevreden, temeer omdat die hamstringhinder achterwege bleef. Ook Sharon liep een puike wedstrijd: 4de senior dames in 53 min. 24 sec. Dit was een opsteker met het oog op de Ambiorix Run, over 4 weken
Het is al een half jaar geleden dat we nog eens een wedstrijd betwistten en de enige schuldige daarvoor is: Corona!!! Om toch nog enigszins wat competitie- en wedstrijd gevoel te creëren organiseerde onze club ACA een Micromeeting: een kleinschalige, doch officiële wedstrijd. De langste afstand op die piste was 3000 meter, dus koos ik daar voor. Zeven weken geleden werd eveneens in Alken een testwedstrijd gehouden en toen liep in de 5 km in een teleurstellende 19 min.44 sec. (=3 min.57sec/km). Daar wou ik nu dus riant onder blijven en een gemiddelde halen van 3min.45sec./km. MAAR: na een van de zeer zeldzame intervals, die ik deed (anderhalve maand geleden), begonnen diezelfde rechter hamstrings op te spelen, die me vorig jaar 3 1/2 maand buiten strijd hielden... Ik kon steeds blijven lopen, doch niet altijd van harte. Eens te meer gestimuleerd door dochter Sharon, die evens deelnam met een knappe prestatie als gevolg, stond ik samen met 15 atleten aan de start voor 7 1/2 rondjes op de piste. Van mijn hamstrings had ik geen last, maar van een fatsoenlijk tempo kon ik enkel maar dromen. Ik kon mijn snelheid wel goed volhouden, met de nodige moeite weliswaar, en kon de laatste ronde finaal wat versnellen maar het werd lang niet wat ik gehoopt had. Resultaat: 10de plaats in 11min.38sec., oftewel 3min.53sec./km. Rotslecht was het dan ook weer niet, doch mijn doelstelling helemaal niet gehaald. Het geluk moet je soms in een klein hoekje zoeken en die vond ik in mijn Polar, want die gaf 3min.46sec./km aan.... Vanaf nu geloof ik niet meer in God, maar in Polar. Uiteraard klopt die meting niet, maar we hebben ons toch geamuseerd met een beetje wedstrijdgevoel en met (verre) hoop op een mooie (loop) toekomst.
Het was twee jaar geleden dat mijn dochter & ik naar dit plaatsje trokken om er een wedstrijdje te lopen. Haar blessure is nu volledig vergeten en mijn trainingen verlopen sinds deze week terug naar wens, dus we gingen ervoor! De wind was weer eens de storende factor maar de gezellige drukte die zo typerend is bij de Walen, heerste er als vanouds. Met liefst 257 lopers gingen we om 10u15 reeds van start voor de lange afstand. De omloop was volledig anders dan in 2018 met het gevolg dat we de eerste 4 km wind in de rug hadden. Zodoende kon ik een tempo van ongeveer 4 min. per km vrij goed aanhouden, maar dan was de pret over... Bij een eerste strook met tegenwind ging het ook nog eens bergop en verderop, na zowat 7 km een lang stuk van meer dan 1 km meestal bergop met nu de wind volop in de smoel! Daar was het harken met een traagheid om U tegen te zeggen: het tempo lag er om en bij de 12 km per uur... Na die worsteling een bocht naar rechts op een veldweg met grote plassen die niet te ontwijken vielen, kortom: het was geen moment om persoonlijke records scherper te stellen! Richting finish konden we dan toch weer het grote mes opleggen om alzo toch nog een beetje aanschouwelijk de eindmeet te overschrijden na een afdaling. Met een tempo van 4 min. 09 per km kon ik perfect leven, zeker omdat ik de 1ste plaats bij de M60 nog eens wegkaapte (39ste algemeen). Sharon was ook opgelucht met haar eindtijd, zo konden we onszelf nadien nog eens belonen met wat gerstenat .... De prijs die ik ontving (6 streekbiertjes) kan ik de volgende weken thuis nog verder bestuderen...
Na mijn puike Halve Marathon van Posterholt was mijn vertrouwen niet weinig toegenomen om er ook iets van te maken op een 10 km. Het stormweer had er echter voor gezorgd dat de organisatie de omloop moest inkorten en dat de afstand een stuk minder werd. Nu werd er gelopen over 2 kleine rondes i.p.v. 1, zoals vroeger. Het was exact 10 jaar geleden dat het ook stormde tijdens deze wedstrijd. Toen waaiden er zelfs (stukken van) bomen om en 1 daarvan kwam op het parcours terecht, net op het moment dat ik er passeerde. Die viel net op mij, maar ik werd wonderwel niet geraakt, doch struikelde wel over de dikke stam die net voor mij viel. Was ik een fractie sneller geweest, dan was het einde verhaal, denk ik.. Zover zou het deze keer niet komen, maar de hevige wind speelde me ook deze keer parten. Zelfs van bij de start, met rugwind, geraakte ik geen poot vooruit en bij zijwind was het zaak om niet in de berm terecht te komen. Algauw voelde ik dat ik geen macht in de benen had, maar ik probeerde er toch wat tempo in te houden en er een doorgedreven training van te maken. Uiteindelijk strompelde ik als 39ste van de 292 deelnemers over de finish in 39 min. 15 sec. (=4 min. 12 sec. per km!). Op training ben ik soms sneller. Ik had er, ondanks de omstandigheden, wat meer van verwacht. We zullen deze zwakke bedoening maar beschouwen als een slechte dag en kijken toch weer vooruit naar Fernelmont, over twee weken....
34ste âAnnendaalloopâ. Posterholt (NL). 21,1 km.
Deze puik georganiseerde Halve Marathon stond destijds meerdere malen op mijn programma, toch was het reeds vijf jaar geleden dat ik er nog eens deelnam. Acht weken na mijn vorige Halve, tevens op Nederlandse bodem (Ell), was ik benieuwd wat ik waard zou zijn op mijn favoriete afstand. Die (veel te korte!) veldloop van vorige week was dus geen maatstaf voor mijn vormpeil die ik eerder aanwend voor het langere werk. En mijn trainingen verlopen weer als vanouds, al bot de pure snelheid uiteraard gaandeweg wat meer af. Dochter Sharon waagde zich aan de 5 km en maakte na twee maanden blessureleed haar comeback. De atleten van de 5 km startten 10 minuten voor de langere afstanden en zodoende liep ik even met haar mee als opwarming. Om 11u trok de kudde van de Kwart- en Halve Marathon zich op gang met mezelf op de eerste rij. Dat ik DAT nog durf op mijn leeftijd... Blijkbaar ontbreekt het me nog altijd niet aan zelfvertrouwen. Ik probeerde mijn tempo van 2 maanden geleden (=15 km/u) terug op te pikken en dat lukte vrij behoorlijk. Veel bekende gezichten waren er niet bij, dus concentreerde ik me meestal op mijn klok en de omgeving, natuurlijk. De lange rechte stukken nodigden uit om te accelereren, doch ik hield me verstandig (al zeg ik het zelf) aan een snelheid van 4 min./km. In het begin van de tweede (van 2) rondes ging het ietwat moeizamer, uiteindelijk kon ik het beoogde tempo verrassend goed bolwerken en de laatste twee km waren finaal nog de snelsten van gans de wedstrijd! Zo overschreed ik de finish als 1ste 60 plusser (24ste algemeen) in 1u25min.4sec!. Liefst 1 minuut sneller dan in Ell. Mijn 46ste Halve Marathon was dus zeker niet de slechtste, en vooral niet als je die tijd omrekent via leeftijdscorrectie. Als <30 jarige zou dit iets minder dan 1u en 9 minuten betekenen! Al is dit theorie natuurlijk, toch was ik uiterst tevreden met mijn prestatie. Dat was ook Sharon met een knappe 26 minuten op haar 5 km en hopelijk blijft ze gespaard van verdere lichamelijke ongemakken. Als prijs kreeg ik een grote fles Kasteelbier, die terug naar België mocht brengen. Die zal in een der volgende weken wel eens ontkurkt worden, intussen kijken we vooruit naar de volgende: waarschijnlijk de Midwinterjogging te Kiewit.
Limburgs Kampioenschap veldlopen. Tessenderlo. (4,85 km)
Ondanks mijn slechte ervaringen van vorig jaar tijdens de veldloop van Looi (toen het BK), was ik heden weer paraat. En zelfs al heb ik in deze discipline weinig of geen aanleg (ook omdat ik geen intervals doe), toch wou gaan voor een dichte ereplaats. Versnellingen mijd ik als de pest om mijn hamstrings te ontzien, alsook mijn rechterknie, die soms wat opspeelt als de temperaturen zakken (artrose). Ik moet het dus hebben van een geleidelijk tempo en lange passen. Dit zijn 2 eigenschappen waar je niet veel mee kunt aanvangen in een veldloop. Sinds enkele jaren zijn de afstanden voor de 50 plussers dan ook nog eens serieus ingekort (om tijd uit te sparen, allicht). Waar vroeger de afstand nog circa 7 km was, bedraagt die nog slechts een kleine 5 km. Gevolg: als ik goed opgewarmd ben, is de wedstrijd voorbij... Daar kwam nog bij dat de Limburgs kampioen van vorig jaar bij de M60, de heer Quadflieg, ook van de partij was. Van bij de start ging hij er als een speer vandoor, dus concentreerde ik me alleen op de tweede plaats, met als concurrent: clubgenoot Eduard. In de tweede ronde kon ik wat afstand nemen van hem, maar nummer 1 was ervandoor. De omloop was goed beloopbaar op een zandbak na, waar we drie maal doorheen moesten ploegen. Zo behaalde ik toch nog zilver op slechts 16 sec. van goud. Hier kon ik mee leven, ook al omdat ik nu 8 seconden sneller was dan vorig jaar op hetzelfde parcours. Er is inderdaad nog leven na de dood...
