Deze wedstrijd zou er eentje worden om niet vlug te vergeten: niet enkel omdat het de 750ste was die ik ooit liep, ook omdat drie van mijn dochters aan de start van de langste afstand stonden, maar ook & vooral omdat het 1 van de zwaarste was die ik liep, de laatste jaren. Dat had niet enkel te maken met de 153 hoogtemeters, ook de temperatuur was een factor. Bij de start, om 10u15, stond er al 30° op de thermometer: dus was het zaak om rustig te starten. Dat deed ik ook, voor zover dat mogelijk was met een eerste km die in stijgende lijn ging. Het parcours was nu heel anders uitgetekend dan die van mijn vorige deelname, 3 jaar geleden. Nu passeerden we na 5 km opnieuw de startlijn, om dan de grote lus van 11,5 Km aan te vatten. Bij elke helling liepen de benen vol, vooral tijdens een lange (& onverharde!) klim was het ploeteren tot en met. Dat was voor iedereen hetzelfde, maar ik begon me na een dikke 10 km steeds beter te voelen en stak heel wat atleten voorbij. De verschroeiende hitte had blijkbaar geen vat meer op mij, ook mijn linkerhiel bezorgde me toen slechts vaag wat last, dus kon ik doorstomen richting finish. Slechts 1 atleet overrulede mij (nl. Veerle Biesmans, als tweede dame), doch ik kon haar nog remonteren tijdens de laatste km's. (Niet al te "gentle" van mij, maar ja...). Mijn eindtijd (1u15:42) was, dankzij  de omstandigheden, niet geweldig te noemen, maar dat was voor alle deelnemers zo. Mijn dochter Sharon had na 5 km opgegeven door een lichte blessure. Judy en Queeny voltooiden hun overlevingstocht wel en zetten respectievelijk 1u54:49 en 1u50:17 neer. Over mijn 2de plaats bij de 60 plussers (47/387 algemeen) mocht ik, als bijna 69 jarige, dus zeker niet klagen. 

Het was nog steeds warm & zwoel (28°) toen we om 18u richting Brustem vertrokken. Twee uur voordien deed ik mijn traditioneel opwarmingsrondje van 4,5 km en die verliep - zelfs aan een gezapig tempo - behoorlijk moeizaam. Dus, het was raadzaam om behoudend te starten en rustig in mijn ritme te komen. Dat bleek de goede strategie want het was precies alsof ik mijn zware benen had thuis gelaten. Het gevoel was redelijk en ik kon geleidelijk opschuiven en heel wat atleten remonteren, waaronder verscheidene  die ik tijdens vorige wedstrijden steevast moest laten voorgaan. Zo kon ik, voor het eerst dit jaar, clubgenoot Ludo voorbijsteken. Mijn tempo was  constant, want tweede ronde van 5 km was maar 6 seconden trager dan de eerste: dus van verval was weinig sprake. Van mijn linkerhiel had ik weer zo goed als geen hinder meer, ook mijn rechterknie deed het goed. Als 2de M65 (27/108 totaal) finishte ik in een matige 43:17. (1:44 trager dan vorig jaar!), maar nu was het 9° warmer en ben ik 1 jaar ouder...

Omdat er progressie in mijn prestaties zit, wou ik nog eens de uitdaging aangaan om me met de Belgische top te meten. In 2016 vond het BK ook in Duffel plaats, toen werd ik 3de bij de M55 in 38:25. Deze tijd is heden een utopie, maar met een podiumplaats zou ik dik content zijn. Dit was mijn 13de deelname aan een dergelijk kampioenschap en nog nooit wist ik er te winnen. Wel 8 maal op het podium, waaronder 5 keer de tweede plaats (incl. enkele keren nipt na het Goud). Deze keer zou dat er trouwens ook niet in zitten, gezien de tegenstand.      
Na een uitgebreide opwarming konden we van start gaan. De omstandigheden waren ideaal: praktisch windstil een graadje of 19. Het tempo zat er meteen goed in en het gevoel zat ook goed om de 25 rondjes op de piste af te malen. Halfweg had ik reeds 2 van de 3 atleten, die mij vorig vooraf gingen, al gedubbeld. Maar ik liep nog altijd maar op de 4de plaats wegens sterkere tegenstand dan toen en een verse 65 plusser, zoals Ivo Vandermaesen. Hij liep steeds een kleine halve ronde voor mij en na halfweg naderde ik geleidelijk op hem. Tussen Km 7 en 8 kreeg ik even felle pijn in mijn linkerhiel, doch dat verdween snel. Dit was dus geen reden waarom ik toen mijn snelheid niet serieus kon opdrijven, al liep ik de tweede 5 km wel 10 seconden sneller dan de eerste 5. Dit was echter niet genoeg om Ivo bij te benen en ik strandde op slechts 8 seconden van het podium! Mijn laatste km was de snelste (4:04), dus uitgeput was ik niet, maar zoals steeds is zo'n 10 km op de piste enkele ronden te kort voor mij. Over mijn tijd (41:57) kan ik enkel maar tevreden zijn, want niet vergeten dat ik eind volgend jaar 70 jaar wordt...allez, dat staat in de planning, alleszins.

Net nu van mijn hielspoor (links) bijna geen spoor meer is te bekennen, begint mijn rechterknie terug op te spelen. Hier heb ik sinds een meniscus operatie, 27 jaar geleden, geregeld wat last van, doch niet in die mate dat ik de loopschoenen moest weggooien. 
Het parcours van deze wedstrijd is sinds de eerste editie, 4 jaar geleden, elk jaar anders. Deze keer wegens wegwerkzaamheden en dus wat minder in het bos en niet meer langs het kanaal, maar wel steeds vlak. Tijdens het inlopen merkte ik al dadelijk dat het de eerste paar km's wind-tegen was. Dat pittig windje speelde inderdaad serieus parten tijdens de wedstrijd, ook omdat ik al spoedig alleen kwam te zitten. Opluchting was groot toen we na +/- 2 Km het bos indoken. Mijn knie deed het behoorlijk, al moest daar wel wat op letten. Over mijn tempo mocht ik anders niet klagen en dat ging gestaag omhoog. Zo naderde ik uiteindelijk in het spoor van dames nummer 3 en 4 (Julie Vangeel & Katrien Verstraeten), die voor het Brons aan het strijden waren. Zelf finishte ik als 2de M55(!), tevens 2de 60 plusser (voor de Victors Cup) en 34ste van alle 225 deelnemers, in 42:35. Hetzelfde gemiddelde als in Terkoest en dat ondanks het nadeel van de wind, vandaag. 

Deze 6de manche van het Helpshop criterium is ook al een klassieker waar ik sinds 1993 reeds 24 keer aan deelnam. Benieuwd als ik was over mijn progressie, stond ik behoorlijk gemotiveerd aan de start, samen met 325 andere atleten. Aangezien de 5 en de 10 km tergelijkertijd startten, was het druk tijdens de eerste km. Die ging al zeer voortvarend, in 4:04 (volgens Strava), maar ook daarna liep ik gretig en kon blijven gas geven. Ik kon atleten bijhalen & achter me laten, die ik de vorige wedstrijden nog niet van dichtbij gezien had. Mijn tempo was zeer constant ik legde de 4 rondes af in 10:38; 10:44; 10:47 en 10:43. Finaal haalde ik net niet Danny in, de leider in het klassement bij de M65. Dus werd ik 2de in mijn categorie  (27/115 totaal) in 42:53. Respectievelijk liefst 2,5 en 2 minuten sneller dan de voorbije twee jaren. Bovendien lijkt mijn hielspoor verleden tijd, al mag ik niet te vroeg halleluja kraaien (dixit Balthasar Boma).

Sinds twee weken (en de Abdijrun) heb ik mijn weektotalen verhoogd tot ongeveer 80 Km, voorheen was dat circa 60 Km. Dat kon enkel omdat ik me eindelijk beter begon te voelen en alzo die km's beter kon verteren. Paradoxaal genoeg verbeterde tergelijkertijd ook mijn hielspoor tot slechts wat lichte irritatie, af & toe. Dat zou echter vooral te maken kunnen hebben met de nieuwe Hoka's, die ik intussen kocht. Met mijn vorige schoenen had ik meer dan 1200 km gelopen -> te veel, dus!       
De Bilzenrun is met zijn 142 hoogtemeters 1 van de zwaarsten in zijn soort. Geen onverhard, maar wel voortdurend op & af. Deze keer speelde een stevig windje de lopers ook parten, want zowat iedereen zette een tragere tijd neer in vergelijking met vorig jaar. Ik wou mijn tijd van toen evenaren, maar strandde uiteindelijk op 12 seconden. Toch ben ik best tevreden, want de ganse tijd had ik een goed gevoel: zelfs de 1ste km ging 13 seconden sneller dan vorig jaar. Ik kon verscheidene atleten inhalen, verzwakte nauwelijks ondanks een wat licht verkrampte rechterkuit, en finishte in 1u05:44. Liefst 10 sec./ km sneller dan in Genk en nu dubbel zoveel hoogtemeters! Tot mijn grootste verrassing werd ik nog 1ste M55 (33/190 totaal)! Dit was een opsteker van formaat, kortom: er is leven na de dood :)

Nog steeds hoop ik op beterschap qua conditie, maar de trainingen verlopen voorlopig wisselvallig, al lijkt er stilaan wat beterschap te ontstaan wat betreft mijn hielspoor. Ook mijn opwarmingsrondje, thuis, wees in die richting. 
Deze gloednieuwe en puik georganiseerde  wedstrijd, op de prachtige locatie Herkenrode, bevatte een mooi parcours in & rond de bekende abdij. De twee rondes van 5 km, waarvan 90% onverhard en passages door het bos, waren niet zo lichtlopend. Dat voelde ik al dadelijk na het startschot, want benen liepen alweer gauw vol (of leeg?). Ik probeerde een tempo van 4:15/km te ontwikkelen, maar ik moest meer zwoegen dan me lief was. Aan gemiddeld 4:22/km kon ik de wedstrijd uitlopen: meer zat er niet in en zal er voorlopig niet in zitten, vrees ik. Wel wat beter nieuws van aan het front van mijn linkerhiel: die irriteerde me pas even na 8 km. Ook over de uitslag (2de M65) mocht ik niet klagen (62/276 algemeen). Dochter Queeny zette 57:51 neer op haar 10km, zij begint precies de smaak meer en meer te pakken te krijgen...

Amper 3 dagen na de Tungri run vond in Genk reeds de 2de manche van de Victors Cup plaats. Ondanks ik voor de 10 mijl gekozen had, hoopte ik toch op wat beterschap. Mijn tijd van twee jaar geleden (1u10:46) zou wel niet haalbaar zijn, ik ging vooral op zoek naar een goed gevoel. Maar ook dat zat er aanvankelijk niet in en ik liep houterig & moeizaam, doch ik forceerde me niet en wachtte af... Na het laatste stuk onverhard in het bos begon het toch wat te vlotten en kon het tempo de laatste 4 Km wat omhoog. Mijn hielspoor begon me pas na 10 a 11 km last te bezorgen, later dan gewoonlijk: dus dat was al een opluchting. Uiteindelijk finishte ik nog vrij fris als 2de M60 (121/800 totaal)in 1u12:20, en met een wat beter gevoel dan in Tongeren. Ik liep nu slechts 1sec./Km trager dan toen, EN 6 km langer . Echter, de temperatuur was nu wel 14° minder...

Deze run staat al sinds 1996 regelmatig op mijn programma en dit was mijn 24ste deelname. Maar ik denk niet dat ik ooit met zo'n belabberde conditie aan de start stond! Ook de trainingen verlopen al maanden moeizaam en de benen voelen meestal loodzwaar aan. Daar kwam ook nog bij dat de temperatuur (28°) en het pittig parcours evenmin bondgenoten zouden worden...Met andere woorden: het werd er weer eentje op karakter... Van bij de start: verstand op 0 en gaan met die banaan...Maar vanaf km 5 begon mijn linkerhiel al serieus op te spelen (normaal begint dat later) en het werd afzien tot aan de finish. Het was dan ook een hele opluchting om die te bereiken, om me daarna zo vlug mogelijk naar de tent te begeven. Groot was mijn verbazing dat ik maar net naast het podium viel bij de 55 plussers (4de)en zelfs 1ste M60 werd. Tijd: 45:26, oftewel 4:28/km gemiddeld! Tot overmaat van ramp werd mijn volle pint Grimbergen nog gestolen toen ik op het podium stond... Veel meer miserie kan een mens toch niet aan??? Bovendien had ik geen recht op dat podium bij de M55 door een fout in de uitslag....

Vierde editie en vierde deelname. In Zepperen behaalde ik de voorbije jaren telkens een mooi resultaat & dito tijd. Of dat dit jaar ook zo zou zijn, was nog maar de vraag. Het parcours was grondig gewijzigd en in plaats van 1 grote ronde, nu 2 x 5 km, inclusief meer onverhard en een passage door & langs een plantage. Dit laatste was niet zo bevorderlijk voor het tempo, al ligt dat voor mij tegenwoordig ook niet meer zo hoog. Het bolde sowieso niet van harte en ik moest nogal harken om een min of meer aanvaardbaar tempo aan te houden. Het hielspoor in mijn linkervoet bezorgde me ook nog altijd last, met na +/- 7 km even felle pijn. Op het einde kon ik nog wat versnellen aan 4:15/km (volgens "Strava"), maar in de uitslag stond ook 4:15 als algemeen gemiddelde achter mijn naam. Dus zal ik dit maar voor waar aannemen en een reden vinden om toch nog tevreden zijn met mijn progressie. Die is er in elk geval: 10 sec./sneller dan een maand geleden in Vechmaal, maar daar was het parcours veel zwaarder. Ik belandde als 3de M65 nog net op het podium (55/248 algemeen). Dochters Sharon en Queeny waren ook tevreden met hun eindtijd (respectievelijk 1u:00:05 en 56:28).