Met loodzware schoenen maar toch overtuigd dat ik kans maak om deze zaak tegen proximedia te winnen stapte ik om half zeven deze morgen de trein op. Omdat ik toch iets deftigs wilde meemaken deze dag stapte ik uit in Brussel Zuid om een bezoekje te brengen aan de markt op het Vossenplein. Bergen, letterlijk bergen oude vodden en kledij, stinkende tapijten, schilderijen met gaten in, door regen en water aangetaste zaken allerlei, je kan het je bijna niet voorstellen. Ook duizenden waardeloze of bijna waardeloze boeken, recht uit vochtige kelders en vuile zolders, beschadigd en vies, wat een rotzooi. Af en toe kan je gelukkig een mooi item op de kop tikken. Ik vond - heel toepasselijk vandaag - een boekje over gerechterlijke dwalingen en een heel bruikbaar boekje 'Humor in de Kerk' van de pastoor van Meetkerke zaliger.
In een cafeetje op het Vossenplein bestel ik een kom soep, lekker... Naast mij zitten twee Nederlandse dames, twee zuur kijkende dames op leeftijd. Ze staren naar hun glaasjes met groene thee. Eentje zegt : 'Daar kikker ik nu echt van op.' En - haar zuurgroene gelaat en de thee bekijkend - kan ik daar volledig in komen.... De andere zegt : 'I k vraag lekker nog een extra klontje want ik val bijna flauw van de honger en zo'n klontje is toch zo ontzettend lekker meegenomen.... Amai niet te geloven ...
Dan via de Blaastraat, passerend langs winkeltjes met namen als 'De volle blaes' naar de Zavel, tot in de Regentschapstraat nr 4 alwaar ik de Rechtbank van Koophandel binnenstapte. Een mierennest van geheimzinnig doende advocaten en zenuwachtige mensen, wellicht allemaal handelaars gezien de locatie hier. Blijkbaar zijn er afzonderlijke zittingsdagen voor nederlands- en franstaligen. Vanmorgen waren er een tachtigtal zaken die moesten voorkomen. Mijn zaak stond ergens op de veertigste plaats. Om negen uur zou de zitting / vertoning beginnen maar een kwartier later was er nog geen woord gevallen. Plots riep de greffier 'De rechtbank' en iedereen veerde recht. Het was een echte marathonzitting : de meeste beklaagden gaven verstek en werden bijgvolg in het ongelijk gesteld. De 'zittende' (of hoe noem je dat?) was een charmante dame van zo'n vijftig jaar, ze bleek heel begripvol en met behulp van een drietal bijzitters probeerde ze steeds de beste oplossing te vinden.
Na een half uur zitting hoor ik mijn naam roepen door de griffier. Blijkt dat de advocate van de tegenpartij, van Proximedia dus, was aangekomen. Een heel mooie jongedame in mooie zwarte toga wenkte me naar de wachtzaal. Deze advocate was nog piepjong en verving de eigenlijke advocate. Blijkbaar had laatstgenoemde geen zin om zelf naar de rechtbank te komen, ook al heeft ze haar bureau in dezelfde zaal. De vervangster was heel vriendelijk, zoals alle advocaten natuurlijk, en vroeg me of ik akkoord ging met de eisen van haar klant. Waarop ik - enigszins gehinderd door de oogverblindende en ontwapenende schoonheid van dit mooie schepsel - mijn hoofd bij mijn zaken probeerde te houden. Mijn antwoord klonk als volgt. Mevrouw, met alle respect voor uzelf, maar ik kan moeilijk akkoord gaan met de praktijken van uw opdrachtgever. Als je proximedia op google intikt krijg je spontaan de vraag 'bedoel je proximedia klachten' of zo. En binnen 0,17 seconden krijg je 1400 hits, 1400 gevallen dus over de wanpraktijken van Proximedia. Doordat ik me zodanig bedot voel door Proximedia kan ik helemaal niet akkoord gaan. Ze belde de eigenlijke advocate van Proximedia op en legde mijn voorstel voor. Ik stelde namelijk voor om de zaak als volgt te regelen. De betalingen die vroeger door mij al gebeurden laten we zo. De betalingen die men nu nog van mij eist + schadevergoedingen en zo voor een bedrag van meer dan 6000 eurootjes of zo wordt door Proximedia kwijtgescholden. Ook wil ik niet opdraaien voor de gerechtskosten. Indien Proximedia hiermee akkoord gaat wil ik de zaak laten rusten (alhoewel ik dat toch een beetje laf vind van mijnentwege, een gemakkelijkheidsoplossing). Indien Proximedia hier niet wil op ingaan, zal de zaak door de rechtbank moeten beslist worden. Het spreekt vanzelf dat ik dan alles uit de kast haal om een heel uitvoerig beeld te schetsen van de wanpraktijken die ik moest ervaren. En dan dient Proximedia héél goed te beseffen wat voor negatieve reclame dit voor haar bedrijf zal meebrengen.
Na een paar lange telefoons gaf de lieftallige advocaten mij poeslief te kennen dat de rechtbank zou moeten beslissen. Ok voor mij, niets aan te doen. Even later komt mijn zaak voor en we stappen tot bij de balie met de rechters. De advocate vertelt de rechter dat ik in fout ben doordat ik geen premies meer betaalde ondanks mijn handschriftelijke akkoord bij het begin van het contract. Toen keek de rechter naar mij, eindelijk. Ik haal een hele map papieren voor en begin gewoon met te zeggen dat ik geen waar voor mijn geld gekregen heb, een waardeloze website dus én dat de prijs voor dat onding schandalig hoog is. En dat ik dat nu allemaal eens haarfijn zou uitleggen. De tegenadvocate, die duidelijk niet veel nederlandz verstaat, knikt altijd maar vriendelijk... Ik wil mijn betoog beginnen maar de rechter oordeelt dat er geen tijd was vandaag om te pleiten en dat we dat op een andere manier moesten oplossen. 'Volgende'...
De tegenadvocate neemt nu een blaadje van een grote stapel en legt me in heel gebrekkig nederlands uit dat we beiden besluiten moeten neerleggen. Eerst moet ik mijn ding doen, zeggen wat ik over de hele zaak denk en dan mag zij antwoorden. Dan ik weer en dan weer zij. Tenslotten kom ik als laatste aan het woord, t'is te zeggen op papier natuurlijk. Steeds moet een kopietje naar de rechtbank gestuurd worden. Omdat we allen voldoende tijd noidg hebben om te antworden op elkaars bemerkingen werd er een tijdsschema voorgesteld : dit liedje zal dus minimum duren tot eind november.... Na het invullen van dat schema nemen we heel vriendelijk afscheid. Daar gaat ze en zo'n schoonheid ... (heb ik hier in de rechtbank ... niet gezien). Hopelijk zie ik haar de volgende keer terug al moet ze haar boontjes niet te weken leggen, geheime wapens zal ik niet toelaten. Het zal hard tegen ?onzacht? zijn.
Wanneer ik de zaal verlaat krijg ik onvermoede bemoedigingen in de vorm van enkele schouderklopjes. Een advocaat spreekt me aan : 'Meneer, je hebt dat goed aangepakt, kan niet beter. Ik ben advocaat en hier heb je mijn kaartje.' Waarop ik droogweg repliceer : 'Als ik het zelf zo goed heb gedaan dan heb ik toch geen advocaat noidg?' Maar kom, je weet toch nooit, en ik neem zijn kaartje mee.
