Blijkbaar is er vandaag bijna geen kat komen kijken naar mijn blog.  Maar niet getalmd, ik amuseer me zo ook wel. 

Vandaag werd ik opgebeld door een man die eiste dat ik onmiddellijk zou komen kijken naar zijn boeken, hij wilde me vanalles verkopen want zijn moeder die bij hem inwoont is ernstig ziek en ... hij wil op alles voorbereid zijn.  Hij verwacht namelijk dat ze het einde van de maand niet meer zal halen en wil  - zodra zijn moeder naar het hiernamaals is vertrokken - onmiddellijk zijn huis verkopen.  Hij is namelijk overtuigd dat zijjn huis behekst is.  Hij wil de paters Capucijnen laten komen om zijn huis te 'belezen' en zo te bevrijden van alle kwade zaken die hem overkomen. 

Ik bedenk hoe ik hier zo vlug mogelijk weg kan maar ik moet blijven luisteren want de deur is afgesloten met een viertal sloten.  Een beetje op mijn hoede voor rare gebeurtenissen zoals een spook of zo blijf ik - noodgedwongen - luisteren naar een hele reeks rare complottheorieën.  Hij denkt dat iedereen hem zoekt en kwaad wil aandoen.   Zelfs de Kerk zit achter zijn vodden aan.  Ik snap er niets van en zeg hem dat hij klacht moet neerleggen tegen ... onbekenden want hij kan geen concrete namen van zijn belagers geven.  Maar dan zegt hij dat de politie en het gerecht onder één hoedje spelen met zijn belagers.  Ja,  dan wordt het natuurlijk moeilijk. Ik zeg hem dat hij niets moet vrezen als hij niets misdaan heeft. 

Vervolgens vraagt hij mij te volgen naar zijn kelder, daar zouden er boeken liggen.  Ik ben nu erg op mijn hoede en weet niet wat ik van heel dat gedoe moet denken.  In de kelder liggen enkel oude kapotte boeken, klaar voor het oud papier.  Niet geheel op mijn gemak laat ik hem voorgaan naar boven en volg hem, hopelijk wordt ik niet opgesloten;  Daarna moet ik hem volgen naar de zolder en tref daar eenzelfde tafereel aan.  Ik zeg hem dat ik niets kan doen met al die boeken en hij vraagt me naar namen van collega's waar hij hier wel mee tercht kan.  De verleiding is eventjes heel groot om hem te sturen naa een bepaalde collega die me steeds mensen doorstuurt die enkel rommel willen verkopen.  Oog om oog, tand om tand?  Poets wederom poets?  Neen, zo diep ben ik nog niet gevallen.  Ik bedank de man voor zijn aanbod en wens hem een voorspoedige verhuis toe.