Mijn vrije dag.  Alhoewel, ik neem eigenlijk nooit vrij, ik ben dag en nacht bezig met mijn zaak.  En dat geeft ook niet want ik hou van wat ik doe.  Deze middag naar Damme gereden om er te middagmalen.  Damme maakte vandaag meer dan ooit een hele doodse indruk op mij.  Natuurlijk is het winter maar ik vergelijk de situatie overal met Brugge waar er altijd veel volk is. 
Damme boekendorp overleeft bij gratie van hoofdzakelijk enkele onderwijzers op rust.  Na een goed gevulde en zware (en ik zeg dit niet om te lachen, collega's, want ik weet heel goed dat lesgeven geen klein bier is) loopbaan in het onderwijs kozen enkele - als ik goed kan tellen een viertal - onderwijzers voor een vaste boekenstek in Damme.  Daarnaast zijn er ook nog enkele andere handelaars die dit ambacht als hoofdberoep uitoefenen of die de zaak uitbaten 'voor een goed werk' zoals men zegt.  Allen hebben een eigen aanbod.  Boeken over oorlog en plaatselijke geschiedenis, strips, kunstboeken, postkaarten en bidprentjes, romannetjes, en mixen van de voorgaande categorieën.  Elk met zijn eigen voorgeschiedenis en elk met zijn eigenheid.  
Vroeger is mij een paar maal gevraagd geweest om een winkel te starten in Damme.  Probleem was echter dat alle beschikbare panden al gebruikt weren of dat de huurprijzen veel te hoog zouden worden.  Er is ook een schaarste aan gebouwen en vele gebouwen zouden ongeschikt zijn om er handel in te voeren. 
Tijdens de winter is er heel weinig volk op de baan in Damme en daarom zijn er maar enkele zaken open tijdens de week.  Gelukkig maar want ik voel me wat ongelukkig als ik uit Damme moet vertrekken zonder één enkel boek te hebben kunnen kopen.  De jacht levert vandaag gelukkig een zestal 'nieuwe' exemplaren op. 
Waar is de tijd dat pastoor Monbalyiu nog leefde, een imposante en sympathieke rondborstige (letterlijk en figuurlijk) verschijning,.  Zelf las hij veel en had een goed gevulde bibliotheek, zo heb ik na zjjn overlijden kunnen constateren.  De pastoor kocht steevast alle boeken op die door hem zelf geschreven waren, oa eentje over Ratte Vyncke, ene pauselijk zouaaf afkomstig van zijn eigen geboortedorp Dudzele.  Soms kocht hij de boeken om deze dan zelf weer cadeau te kunnen oen aan zijn vrienden en kennissen.  Altijd had hij tijd voor een babbeltje of een grapje.  Altijd welgezind en vriendelijk.  Het zal nu wel al een tweetal jaar geleden zijn dat Lode het tijdelijke met het eeuwige verwisselde.  Als ik het goed begrepen heb werd tijdens de preek van de begrafenisdienst iets gezegd - of tussendoor gemompeld... - als 'Hij is gestorven zoals htij geleefd heeft, (namelijk) al etend...'   Een beetje grofklinkend misschien maar toch ook een beetje waarheid.   Lode hield van het leven en van goed tafelen, het was een echte bourgondiër.  Maar dat zal niemand hem kwalijk nemen neatuurlijk.  Hij kwam aan zijn einde toen hij ergens in Knokke met vrienden aan tafel zat.  Zulke pastoors maken ze niet meer.