Naar het grootseminarie... maar eerst een voorgeschiedenis over mijn jeugd
Eigenlijk wilde ik priester worden maar door omstandigheden kwam daar uiteindelijk niets van in huis...
Het is niet zo dat ik al als kleuter van 5 jaar de hele dag door pastoortje speelde en de mis deed, met mijn broertjes als misdienaars. Ook niet dat ik vanaf mijn eerste communie misdienaar was of zo. Ook niet dat ik op zeventienjarige leeftijd van de daken riep dat ik priester zou willen worden;
Neen, eigenlijk wil ik het liever een ùysterie noemen want nooit kan je alles verklaren wat je in een mensenleven meemaakt. Van huis uit was ik katholiek, net als veel kinderen van mijn leeftijd trok ik wekelijks naar de mis met broers en ouders. We gingen daarvoor naar Veurne, dit vermoedelijk omdat grootmoeder daar woonde en we op zondag stees bij haar op bezoek gingen. Grootmoeder was ook mijn meter en ik was bijzonder graag gezien door haar, ze bereikte gelukkig de gezegende leeftijd van bina 98 jaar. Gedurende mijn eerste levensjaren gingen we naar de mis in de kapel van de St-Augustinuskliniek, het 'moederhuis' in de volksmond, waar ik trouwens in maart 1971 geboren werd. Daar herinner ik me maar weinig van, behalve dan de doop van mijn jongste broer (1974). Daarna volgden we de mis in de dekanale St-Niklaaskerk en na de mis gingen we dus steeds op bezoek bij mijn grootmoeder die daar in de buurt woonde. Mijn eerste communie deed ik in de kerk van Eggewaartskapelle, ons dorp waar ik toen naar school ging. Ook mijn plechtige communie in 1983 vond hier plaats. We waren met vier : Ann Boeve en Kathy Harteel uit Avekapelle, Gerda Kinget uit Zoutenaaie en ik uit Eggewaarts. Zoutenaaie hoort parochiaal al 200 jaar bij Eggewaarts en Avekapelle wordt sinds ca 1975 ook door de pastoor van Eggewaarts bediend, vandaar. Het vormsel werd toegediend door Monseigneur Emiel-Joseph Desmedt die toen al niet meer van de jongsten was. Hij liet een blijvende diepe indruk op mij na, niet in het minst door zijn zware hand op mijn schouder tijdens de plechtigheid. Een bijzonder grote gestalte vond ik en heel vriendelijke ogen. Na het vormsel plaatste hij zijn handtekening onder enkele akten (in het vormselregister?) en maakten we een groepsfoto met de bisschop. Wijzelf waren gekleed in een witte albe, dus allen gelijk, dus geen modeshow zoals we nu vaak zien. De voorbereiding van het vormsel, de vormselcateche dus, vond plaats op zaterdagmorgen in de pastorie. De heel sympathieke pastoor, EH Emiel Coulommier, leerde ons de liedjes aan met begeleiding van zijn accordeon. Op een speelse wijze werden wij zo voorbereid. Heel plezant allemaal, ook omdat ik dan op mijn eentje te voet van de boerderij naar de grote mooie pastorij mocht wandelen en terug. De zaterdag voor Palmzondag moesten we van de pastoor 'voldoende' palmtakjes verzamelen, dus kregen we elk een schaar en trokken naar de grote buxusstruik achterin de tuin. Amai, we hebben die struik nogal 'vermassacreedt' Ik weet nog dat ik nog jarenlang kan zien waar ik 'enkele takjes' uit de struik haalde... De bisschop kwam om de twee jaar afwisselend naar Eggewaarts en Avekapelle om te vormen, dit was uitzonderlijk frequent, vergeleken met andere parochies, maar dit kwam omdat hij onze pastoor al kende van tijdens de tijd dat hij les gaf aan het seminarie in Brabant. Korte tijd na mijn vormsel ging Monseigneur De Smedt op pensioen. Het was nog echt een soort 'kerkvorst', een heel waardige leider van de priesters van ons bisdom. Van een goede komaf, zijn ouders waren brouwers in Opwijk. Een uitzonderlijk intelligent en verdienstelijk man. Eens hij op pensioen was hoorde je nog weinig van hem. Vele jaren later bezocht ik hem in het rusthuis in de Naaldenstraat in Brugge, ik was toen seminarist. Hij was toen al een stuk in de tachtig. Ik zag hem voor het - ik denk met nog een ander koor - de zang tijdens de begrafenisdienst in de Snt-Salvatorkathedraal te Brugge. Een enorme menigte volk beneden ons en een heel mooie dienst. Heel indrukwekkend allemaal maar op dat moment waren ik en mijn jaargenoten nog veel meer getroffen door het heel plotse overlijden van jaargenoot Kurt Desmedt uit Tielt een paar dagen voordien. De dood van een hoogbejaarde man is aanvaardbaar, de dood van een jonge mens niet...
Sinds het derde studiejaar volgde ik les te Veurne want te Eggewaarts werd het onderwijs langzaam maar zeker afgeschaft, telkens een paar studiejaar ineens en wat later verdween ook het kleuteronderwijs, dit alles omdat er te weiinig leerlingen waren. Weg dus met de geborgenheid van de kleine school met de twee klassen, een speelplaats enn een sportzaaltje. Iedereen kende er iedereen. Toen het schooltje van Avekapelle werd afgeschaft kwamen die kinderen naar Eggewaarts, ik herinner me dat er soms nogal schermmutselingen waren tussen sommige kinderen. Het was een kwestie van tonen wie er de baas was. Ik herinner me nog dat ik heel de school op handen en voeten liet kruipen over de betontegels op de speelplaats. Ik was de boer en de anderen - vooral de Avekapellenaars dan - waren de varkentjes. Een trap hier en daar hielden mijn hofstee draaiende... Ook was er wel eens ambras tussen ik + twee broers en drie broers uit Avekapelle. Nu kijken we daar gelukkig glimlachend op terug.
Het secundair volgde ik in het college en het annuntiata instituut, beide heel goede scholen. Ik was nogal leergierig, vooral geschiedenis en nederlands interesseerden mij. Wiskunde en wetenschappen lagen me minder. Ik was een middelmatige student, de leraren zeiden zes jaar lang dat ik veel meer aankon maar dat ik vooral deed wat ik graag deed. Zo zorgde ik gewoon dat ik op het einde van het schooljaar overal door was. Soms had ik wel een herexamen maar dan meestal van bijvakken. Zo had ik in het derde jaar herexamen ... zwemmen!!! Mee hierover in een apart stukje...
